ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ HELMOS MOUNTAIN FESTIVAL

Θα ξεκινήσω το κείμενο αυτό ξεκαθαρίζοντας πως δε θα είμαι απολύτως αντικειμενική, καθώς κατάγομαι από ένα ορεινό χωριό των Καλαβρύτων, οπότε το συναισθηματικό δέσιμο με την περιοχή είναι τεράστιο. Αρκεί να πω πως την πρώτη χρονιά που άνοιξε το Χιονοδρομικό Κέντρο, το 1988, ήμουν εκεί. Παιδάκι δημοτικού τότε, φόρεσα τα πρώτα μου χιονοπέδιλα και ερωτεύτηκα το βουνό του Χελμού που μέχρι και σήμερα μου χαρίζει απίστευτες συγκινήσεις.

Ένα τριήμερο φεστιβάλ στον Χελμό με την αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αυτή είναι η συζήτηση που κάναμε κάθε φορά στο χωριό μου με την παρέα μου. Λέγαμε μάλιστα πως πρέπει να το οργανώσουμε εμείς και κάναμε ολόκληρα σχέδια και πλάνα για το πώς θα το στήσουμε και ποιους θα φέρουμε.

Και να που αυτό που σκεφτόμασταν, πήρε σάρκα κι οστά. Το Helmos Mountain Festival έγινε πραγματικότητα και μάλιστα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Πώς ήταν άλλωστε δυνατό να συμβεί το αντίθετο, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο που απέχει μόλις μία ώρα από την Πάτρα και δυόμισι ώρες από την Αθήνα, ενώ ανάμεσα στα ονόματα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών βρίσκονται αυτά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Γιάννη Αγγελάκα, του Σωκράτη Μάλαμα, του Γιάννη Χαρούλη, του Παύλου Παυλίδη, των Χατζηφραγκέτα, της Ιουλίας Καραπατάκη, του Εισβολέα, του Novel 729 και του Σπύρου Γραμμένου.

Μία μεγάλη γιορτή που έγινε θεσμός

Από τις 2 έως τις 5 Ιουνίου μια μεγάλη τριήμερη γιορτή γεμάτη δράσεις και μουσική έλαβε χώρα στους πρόποδες του Χελμού και στην πόλη των Καλαβρύτων. Παρά την κίνηση στο ανέβασμα, το μποτιλιάρισμα στο πάρκινγκ, τη βροχή και το τσουχτερό κρύο, δεν υπήρξε στιγμή έντασης, γεγονός βέβαια στο οποίο συνέβαλε και η άρτια οργάνωση του φεστιβάλ.

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο κόσμος που ήταν πραγματικά ασύλληπτος και προερχόταν από όλη την Ελλάδα. Η ατμόσφαιρα που πλανιόταν στον αέρα ήταν πέρα ως πέρα παρεϊστικη. Όλοι ήταν χαμογελαστοί, σαν ο αέρας του Χελμού να είχε μία θετική επίδραση πάνω σε κατασκηνωτές και κοινό. Και τις τρεις ημέρες ανέβηκα έχοντας μαζί μου δύο δεκατετράχρονια εφηβάκια. Δεν υπήρξε στιγμή να ανησυχήσω, ούτε καν όταν ο ουρανός γινόταν κόκκινος από τα καπνογόνα και δεν είχα καν οπτική επαφή μαζί τους.

Ημέρα πρώτη

Παρασκευή απόγευμα: Δεκάδες αυτοκίνητα ανηφορίζαμε μέσα στο πυκνό ελατόδασος του Χελμού με αργή ταχύτητα. Φτανοντας στο “άνοιγμα” του Χιονοδρομικού η εικόνα ήταν μαγική. Αντί για το “γνωστό” χιονισμένο τοπίο, τις πλαγιές του βουνού είχαν ήδη καταλάβει δεκάδες σκηνές και νεαρόκοσμος πηγαινοερχόταν με backpacks και στρώματα ανά χείρας. Χιλιάδες ήταν οι συμμετέχοντες του φεστιβάλ που είχαν αψηφήσει την κακή πρόγνωση του καιρού και τις χαμηλές για την εποχή θερμοκρασίες και είχαν επιλέξει να κοιμηθούν στην ύπαιθρο κάτω από τα έλατα και τον έναστρο ουρανό.

Μία γιορτινή αίσθηση επικρατούσε παντού. Στο βάθος της μεγάλης ευθείας του πάρκινγκ είχε στηθεί ένας τεράστιος συναυλιακός χώρος, ενώ ακριβώς από πάνω είχε στηθεί μία μεγάλη υπαίθρια αγορά με κάθε λογής street food. Παρέες είχαν κατακλύσει τους χώρους του σαλέ, ενώ δεκάδες ήταν αυτοί που κάθονταν στις πλαγιές του βουνού και χάζευαν το πανέμορφο τοπίο.

Γύρω στις 20.00 η σκηνή άρχισε να γεμίζει. Ο Novel 729 έδωσε ένα εκρηκτικό live και έδωσε τη σκυτάλη σε έναν απίστευτα ενεργειακό Παύλο Παυλίδη που έκανε ένα πέρασμα από όλα τα γνωστά του τραγούδια και έβαλε φωτιά στο… κοινό. Ο Γιάννης Αγγελάκας ήταν το ιδανικό κλεισιμο της βραδιάς, και μολονότι άργησε λίγο να πει τις μεγάλες του επιτυχίες (Γιορτή, Σιγά μην κλάψω, Ταξιδιάρα Ψυχή) προκάλεσε κανονικό ντελίριο.

Ημέρα δεύτερη

Δύσκολο πρωινό για τους κατασκηνωτές, καθώς η νύχτα δεν ήταν εύκολη. Υγρασία και χαμηλή θερμοκρασία έκαναν πολλούς να μιλούν για το “πιο δύσκολο βράδυ της ζωής τους”. Ωστόσο, ο πρωινός ήλιος στέγνωσε τα πάντα και πήρε μαζί του όλη την ταλαιπωρία.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που συμμετείχαν στις πεζοπορίες, δοκίμασαν ορεινή ποδηλασία, ΒΜΧ και ράμπα skate, ziplines και slacklines αναρρίχησης. Δεν έλειψαν οι οικοπεριηγήσεις, το θεατρικό παιχνίδι και διάφορα workshops για τους μικρούς σε ηλικία συμμετέχοντες. Όλα αυτά μέχρι νωρίς το απόγευμα που τα σύννεφα πύκνωσαν και ξεκίνησε δυνατή βροχή. Τότε ελέω κακοκαιρίας, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στο σαλέ, όπου και έλαβε χώρα ένα απολαυστικό stand up comedy.

Ευτυχώς, η μπόρα γρήγορα σταμάτησε και άρχισε να ανεβαίνει πλήθος κοινού για τις συναυλίες. Το φεστιβάλ ενημέρωσε εγκαίρως και μία πολυ μεγάλη μερίδα κοινού προς αποφυγή της ταλαιπωρίας χρησιμοποίησε τα πούλμαν της διοργάνωσης που ανέβαιναν και κατέβαιναν στα Καλάβρυτα ανά μισάωρο.

Ο κόσμος λίγο μετά τις 20.00 ήταν ήδη πολύς μπροστά από τη σκηνή και περίμενε τους απίθανους Χατζηφραγκέτα. Ακολούθησε ο Εισβολέας που έδωσε το δικό του μοναδικό vibe στη βραδιά και τέλος ο μοναδικός Θανάσης Παπακωσταντίνου σκόρπισε παντού μία αύρα “Αερικού”, ενώ μας χάρισε μία μοναδική στιγμή τραγουδώντας την “Ουρά του Αλόγου”. Το κοινό βρισκόταν σε ένα διαρκές παραλήρημα μέχρι τέλους, ενώ τα καπνογόνα δεν σταματούσαν να ανάβουν.

Τρίτη ημέρα

Κυριακή πρωί και ξεκίνημα με μία εξαιρετικά δύσκολη κάθετη ανάβαση στη Νεραϊδοράχη. Γιατί καλά είναι να κατεβαίνεις τις πίστες από τη Στύγα με τα σκι, πως τις ανεβαίνεις όμως τρέχοντας και χωρίς lift;

Ακολούθησαν διάφορες δράσεις για όλη την οικογένεια, έπεσε και η καθιερωμένη βροχούλα, έτσι για να μην έχουμε παράπονο, φάγαμε και λίγο χαλάζι στο κεφάλι, αλλά όλα καλά.

Από τις 17.30 τα πάρκινγκ άρχισαν να πήζουν. Ο ήλιος είχε βγει, ο ουρανός είχε καθαρίσει τελείως και κόσμος ανέβαινε από νωρίς παρά την υγρασία και το κρύο. Τελευταία ημέρα στο βουνό γαρ. Τα live ήταν απογειωτικά. Ο Σπύρος Γραμμένος μας “ζέστανε” από νωρίς με τα αστεία του και μας έκανε όλους μία μεγάλη παρέα. Ο Γιάννης Χαρούλης ήταν απογειωτικός. Εκστασιασμένος με το τοπίο και με τον φωτεινό αστερισμό της Αφροδίτης απέναντί του, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και τους έκανε όλους να χορεύουν ασταμάτητα επί δύο ολόκληρες ώρες. Τα μεσάνυχτα στη σκηνή βγήκε ο Σωκράτης Μάλαμας και έκανε τη νύχτα μέρα, καθώς είπε όλες του τις μεγάλες επιτυχίες προκαλώντας το γνωστό συναυλιακό ντελίριο.

Ημέρα τέταρτη με πανηγύρι στην πλατεία

Δευτέρα πρωί, με το αυτοκίνητο φορτωμένο για τον γυρισμό, κάνουμε στάση στην πλατεία Καλαβρύτων, όπου συνέβαινε το αδιαχώρητο. Χιλιάδες νέων ανθρώπων είχαν κατακλύσει τον χώρο και χόρευαν παραδοσιακά τραγούδια, ενώ η Ιουλία Καραπατάκη τραγουδούσε με κέφι αστείρευτο.

Εκεί, μπροστά από την Μητρόπολη των Καλαβρύτων που στο ένα της ρολόι οι δείκτες του είναι σταματημένοι στις 2:34′ το μεσημέρι, στην ώρα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Αδιάψευστος μάρτυρας της τραγωδίας που στιγμάτισε τη μαρτυρική αυτή πόλη.

Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπεις 80 σχεδόν χρόνια μετά, χιλιάδες νέους να έχουν στήσει τον δικό τους χορό στη μέση της πλατείας και να χαμογελούν δημιουργώντας μία τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα. Εκεί αχνοφέγγει και η ελπίδα…