ΤΟ “ΚΕΝΤΡΩΟ” ΛΟΥΣΤΡΟ ΒΓΗΚΕ, Η ΓΝΗΣΙΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ…

Η μεγάλη παράταξη της Δεξιάς στην Ελλάδα έχει ένα κόμπλεξ με το όνομά της. Δεν θέλει να αποκαλείται (σκέτα) Δεξιά, το Κεντροδεξιά είναι πιο πιο εύηχο και πιο βολικό(και παραπλανητικό). Από τη Μεταπολίτευση και μετά αυτό ήταν μόνιμη επιδίωξη, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο αρχηγός που επένδυσε περισσότερο από κάθε άλλον στη λέξη «Κέντρο». Και μέχρι τον πρόσφατο ανασχηματισμό το έκανε με μεγάλη επιτυχία.

Βοηθούντος του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου», για το οποίο ευθύνη φέρει ο Αλέξης Τσίπρας-και το παραδέχτηκε πρόσφατα- ο κ. Μητσοτάκης, αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ( 2016), κατόρθωσε να πλασάρει πρώτα τον εαυτό του και σιγά-σιγά και το κόμμα του σαν κάτι άλλο από αυτό που ήταν και είναι. Η ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας ήρθε στις εκλογές του 2019, όταν ένα- σχετικό μικρό, αλλά αποφασιστικής σημασίας- κομμάτι στελεχών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ εντάχθηκε ή συνεργάστηκε με «τη ΝΔ του Κυριάκου»(το μεγάλο έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ), χαρίζοντάς της το σχεδόν 40% και την πολυπόθητη αυτοδυναμία.

Ηταν η πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από σχεδόν δέκα χρόνια κυβερνήσεων συνεργασίας. Το «κεντρώο» λούστρο χρωμάτισε πολύ φωτεινά το παραδοσιακά μουντό πρόσωπο της δεξιάς παράταξης. Και αυτό έγινε την ίδια στιγμή που πλήθος ακροδεξιών στελεχών- με προεξάρχουσα την παλιά τριπλέτα του καρατζαφερικού ΛΑΟΣ, Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης- συνυπήρχε με άλλοτε «κεντρώους» και «σοσιαλιστές» του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Η συμβολή ενός εξ αυτών, του Μιχάλη Χρυσοχοίδη, ήταν καθοριστική.

Σο όνομα του άλλοτε «νούμερο δύο» του ΠΑΣΟΚ έπιναν νερό παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και οι λεγόμενοι «ακροκεντρώοι», οι οποίοι βγάζουν φλύκταινες ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος «ΣΥΡΙΖΑ».

Όμως, τα γεγονότα του φετινού καλοκαιριού ήρθαν να ανατρέψουν αυτό το καλά δομημένο αφήγημα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να θυσιάσει τον Χρυσοχοίδη, καταλογίζοντας μόνο σ’ αυτόν την πολιτική ευθύνη για τις καταστροφικές πυρκαγιές. Τυπικά ο πρωθυπουργός έκανε το αυτονόητο: τιμώρησε τον αρμόδιο υπουργό. Όμως, η απόφασή του αυτή συνεπάγεται πολλά αρνητικά για τον ίδιο, την κυβέρνηση και το κόμμα του.

Ο Χρυσοχοίδης είναι ο μόνος υπουργός που έμεινε εντελώς έξω από τη κυβέρνηση λόγω πολιτικής ευθύνης. Ο Βασίλης Κικίλιας, ο οποίος φέρει επίσης αντίστοιχη ευθύνη για τη διαχείριση της πανδημίας, μετατέθηκε σε άλλο υπουργείο. Οσοι-από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο- έπιναν νερό στο όνομα του «ικανού και αποτελεσματικού» Χρυσοχοίδη ξέμειναν από επιχειρήματα και η οργή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν κρύβεται.

Επιπλέον, η απόπειρα να ισοφαριστεί η έξοδος Χρυσοχοίδη με την είσοδο του «κοινής αποδοχής», αλλά πάντως με αναφορές στον ΣΥΡΙΖΑ, απόστρατου ναυάρχου Αποστολάκη, ναυάγησε εν τη γενέσει της, προκαλώντας θυμηδία για τον χειρισμό της. Είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός ανακοινώνει τη σύσταση νέου υπουργείου και το όνομα του υπουργού και εκείνος αρνείται στο παρά πέντε. Οι εκ των υστέρων κυβερνητικές δικαιολογίες και, κυρίως, ορισμένες ποταπές επιθέσεις εναντίον του Αποστολάκη έκαναν χειρότερα τα πράγματα. Υπουργοί, που παραλίγο να κάθονται δίπλα στον απόστρατο ναύαρχο στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου, τον απαξίωσαν σκαιότατατα, αμφισβητώντας κάθε ικανότητά του. Ο Αδωνις Γεργιάδης τους ξεπέρασε όλους, λέγοντας ότι «δεν άξιζε ούτε για πλωτάρχης».

Η στάση αυτή φανερώνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο ανασχηματισμός πήγε στράφι. Δεύτερον, ότι με την έξοδο Χρυσοχοίδη και την άρνηση Αποστολάκη τα «κεντρώα» φτιασίδια, για τα οποία τόσο υπερηφανεύονταν, έφυγαν από το κυβερνητικό πρόσωπο. Και έμεινε αυτό που πραγματικά το αντιπροσωπεύει: το πρόσωπο της κανονικής Δεξιάς, με όλα τα παρακλάδια της. Βεβαίως, ορισμένα από αυτά κουβαλούν από το «μαύρο» παρελθόν τους βαριές αμαρτίες(εδώ και εδώ μόνο δύο από αυτές) και υποχρεώνονται σε «συγγνώμες». H κατοχή και παραμονή στις καρέκλες της εξουσίας είναι υπεράνω όλων.

Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι οι ανέφελες μέρες-αυτές που του χάρισαν το «κεντρώο» προσωπείο και η αδυναμία της αντιπολίτευσης- δεν θα κρατήσουν πολύ ακόμα, αν δεν είναι κιόλας παρελθόν. Τώρα είναι υποχρεωμένος να κουμαντάρει καλύτερα το κόμμα του, ώστε οι εκλογικές απώλειες να περιοριστούν.

Με άλλα λόγια το ψιμυθιωμένο παρελθόν όλο και θα αποκαλύπτεται, καθώς θα είναι υποχρεωμένος να πορεύεται μόνο με δικά του-και όχι πλέον με δανεικά-υλικά. Κι έτσι το μέλλον θα προβάλει όλο και πιο δύσκολο.