ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΑΝΤΙΟ ΤΩΝ BEATLES ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΗΣ APPLE CORPS

Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Ιανουαρίου του 1969, όταν οι τέσσερις Beatles, μαζί με τον Μπίλι Πρέστον, ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου της Apple Corps στην οδό Savile Row 3 της συνοικίας Mayfair στο Λονδίνο και έπαιξαν για τελευταία φορά ζωντανά, λίγους μήνες πριν την οριστική τους διάλυση. Το Magazine, 53 χρόνια μετά, θυμάται τα 42 λεπτά που διήρκεσε η θρυλική εμφάνιση των “σκαθαριών”.

Τον Δεκέμβριο του 1968 οι Beatles περνούσαν μια δύσκολη περίοδο, αφού η εμφάνιση της Γιόκο Όνο από τη μια και η “λυτρωτική” επίδραση που άφησε πάνω τους το ταξίδι στην Ινδία – στο ξεκίνημα εκείνης της χρονιάς – από την άλλη, προκάλεσαν τα πρώτα σοβαρά ρήγματα στις σχέσεις τους. Τα προβλήματα είχαν ήδη φανεί από τις ηχογραφήσεις του “White Album” (Μάιος – Οκτώβριος του 1968), τις οποίες ο Τζον Λένον είχε χαρακτηρίσει ως την αρχή του τέλους της μπάντας.

Εκεί, ο Ρίνγκο Σταρ δεν είχε παίξει τύμπανα στο “Back in the USSR” και στο “Dear Prudence”, αφήνοντας τον ΜακΚάρτνεϊ στον ρόλο του ντράμερ (!), ενώ ο Λένον είχε χάσει το ενδιαφέρον του να συνθέτει τραγούδια μαζί με τον Πολ, λέγοντας ότι το “Ob-La-Di Ob-La-Da” ήταν “μια μουσική κουράδα για γιαγιάδες”. Έχοντας την “πολυτέλεια” της εγγραφής σε οκτακάναλη κονσόλα, μπορούσαν να ηχογραφούν ο καθένας μόνος του, χωρίς την παρουσία των υπόλοιπων, κάνοντας το άλμπουμ να μοιάζει με μια συλλογή σόλο ηχογραφήσεων, αντί για μια κοινή προσπάθεια ενός συγκροτήματος.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ “GET BACK”

Μετά την τεράστια επιτυχία του δίσκου, ο ΜακΚάρτνεϊ πρότεινε στους υπόλοιπους να μαζέψουν υλικό για ένα νέο άλμπουμ, να κάνουν πρόβες και στη συνέχεια να το παρουσιάσουν ζωντανά μπροστά σε κοινό και να κυκλοφορήσει σε βινύλιο αλλά και ως τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ. Πράγματι, στις αρχές του Ιανουαρίου του 1969, οι Beatles ξεκίνησαν να δουλεύουν το πρότζεκτ με την ονομασία “Get back” στο στούντιο Twickenham στο Λονδίνο, ενώ ο σκηνοθέτης Μάικλ Λίντσεϊ Χογκ συγκέντρωσε αρκετές ώρες με υλικό από τις ηχογραφήσεις.

Όμως στις 10 Ιανουαρίου, ο Τζορτζ Χάρισον αποχώρησε από τις πρόβες, εκνευρισμένος με τους ΜακΚάρτνεϊ και Λένον και όταν επέστρεψε πέντε μέρες αργότερα, απείλησε να εγακαταλείψει δια παντός το γκρουπ, αν δεν γίνονταν δεκτοί δυο συγκεκριμένοι όροι. Ο πρώτος ήταν να σταματήσει κάθε συζήτηση για ζωντανή εμφάνιση/συναυλία και ο δεύτερος, να φύγουν από το Twickenham και να ηχογραφήσουν τα τραγούδια του νέου άλμπουμ στο Apple Studio, στο υπόγειο του κτιρίου της Apple Corps, του καινούργιου “αρχηγείου” της μπάντας.

Οι υπόλοιποι τρεις συμφώνησαν, ενώ όλοι μαζί αποφάσισαν, το υλικό που είχε συγκεντρώσει ο Λίντσεϊ Χογκ για την τηλεοπτική παραγωγή, να το χρησιμοποιήσουν τελικά για τη δημιουργία μιας ταινίας στο μέλλον. Στις 22 Ιανουαρίου, ο Χάρισον έκανε μια ακόμα κίνηση, φέρνοντας μαζί του στο στούντιο τον κιμπορντίστα Μπίλι Πρέστον ως πρόσθετο μέλος στις τελευταίες εννιά μέρες των ηχογραφήσεων, ελπίζοντας ότι η παρουσία ενός ταλαντούχου μουσικού θα ενθάρρυνε το συγκρότημα να συγκεντρωθεί ακόμα περισσότερο στον στόχο του.

Παρά τον όρο που είχε θέσει ο Χάρισον, τόσο ο ΜακΚάρτνεϊ όσο και ο Λίντσεϊ Χογκ, συνέχιζαν να ελπίζουν ότι οι Beatles, όταν ολοκλήρωναν την ηχογράφηση του δίσκου, θα έπαιζαν ζωντανά μπροστα σε κοινό. Οι συζητήσεις για ένα live ξανάρχισαν κάποια στιγμή, με πολλές διαφορετικές ιδέες ως προς το πιθανό μέρος που θα μπορούσε να δοθεί αυτή η συναυλία. Μεταξύ άλλων, είχαν προταθεί: το θέατρο London Palladium στο Σόχο, η αίθουσα συναυλιών Roundhouse, επίσης στο Λονδίνο, η έρημος Σαχάρα (!), οι πυραμίδες της Γκίζας, το κρουαζιερόπλοιο Queen Elizabeth 2, ακόμα και μια ψυχιατρική κλινική!

Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ LIVE ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ

Μια άλλη πρόταση αφορούσε ένα παλιό – ηλικίας 2.000 χρόνων – ρωμαϊκό αμφιθέατρο στην Τυνησία, όπου οι Beatles θα ξεκινούσαν να παίζουν ακριβώς με την ανατολή του ήλιου, μάλιστα η Apple έστειλε εκεί ανθρώπους της για να εξετάσουν τον χώρο και να δουν τί ακριβώς θα χρειαζόταν για να μπορέσει να στηθεί το live! Τελικά καμία από αυτές τις ιδέες δεν προχώρησε και καθώς ο αρχικός ενθουσιασμός για μια ζωντανή εμφάνιση μειωνόταν, η τετράδα αποφάσισε να κάνει κάτι πολύ πιο απλό και κοντινό στην “έδρα” της.

Σύμφωνα με τον Πρέστον, η ιδέα να παίξουν στην ταράτσα του κτιρίου της Apple, ανήκε στον Λένον. Ο Λίντσεϊ Χογκ υποστηρίζει ότι επρόκειτο για δική του έμπνευση, ενώ κάποιοι άλλοι την αποδίδουν στον Ρίνγκο Σταρ. Στην αυτοβιογραφία του, ο τεχνικός ήχου, Γκλιν Τζονς, γράφει ότι πράγματι ήταν ο Ρίνγκο εκείνος που στη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις ηχογραφήσεις στις 26 Ιανουαρίου, είχε πει στους υπόλοιπους πως η θέα στο West End (συνοικία του Λονδίνου) από την ταράτσα ήταν εκπληκτική και πήγε τον ίδιο και τον Λίντσεϊ Χογκ για να τους τη δείξει.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ JEFFERSON AIRPLANE;

Στη συνέχεια, Τζονς και Λίντσεϊ Χογκ, μετέφεραν την ιδέα στον ΜακΚάρτνεϊ, ο οποίος ενθουσιάστηκε. Να πούμε εδώ, ότι οι Beatles δεν ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν πάνω σε μια ταράτσα, μάλιστα δεν είναι καθόλου απίθανο να θέλησαν να αντιγράψουν τους Jefferson Airplane, οι οποίοι λίγες εβδομάδες νωρίτερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1968, ανέβηκαν στη στέγη του ξενοδοχείου Schuyler της Νέας Υόρκης και αιφνιδίασαν τους περαστικούς και τους περίοικους φωνάζοντας από τα μικρόφωνά τους: “Hello New York! Wake up, you fuckers! Free music! Nice songs! Free love!”

Η θρυλική ψυχεδελική μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο, φυσικά δεν είχε άδεια για το χάπενινγκ, έτσι κατάφερε να παίξει μόνο ένα τραγούδι, το “The house at Pooneil Corners”, με την αστυνομία της Νέας Υόρκης να καταφθάνει και να τους απειλεί με σύλληψη για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Τα μέλη του συγκροτήματος αποχώρησαν ειρηνικά, όμως ένας φίλος τους που ήταν παρών, ο ηθοποιός Ριπ Τορν, επιτέθηκε σε έναν αστυνομικό, με συνέπεια να απομακρυνθεί μέσα σε ένα περιπολικό φορώντας χειροπέδες. Το όλο σκηνικό απαθανάτισε με την κάμερά του ο Ζαν Λικ Γκοντάρ για το ντοκιμαντέρ “One A.M.”

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΑΡΑΤΣΑΣ

Να επιστρέψουμε όμως στους Beatles, όπου τα πράγματα συνέχιζαν να είναι μπερδεμένα. Ο Ρίνγκο, όσο περνούσαν οι μέρες, παρουσιαζόταν αποφασισμένος να μην πάρει μέρος στο live, ενώ ο Χάρισον έδειχνε και αυτός τελείως απρόθυμος. Στις μπομπίνες ήχου του Λίντσεϊ Χογκ από την 29η Ιανουαρίου, ακούγεται ο ΜακΚάρτνεϊ να προσπαθεί να πείσει τον Λένον ότι μια ζωντανή εμφάνιση ήταν αναγκαία για να διατηρήσει την επαφή της μπάντας με το κοινό της και πως το μόνο που χρειάζονταν οι τέσσερίς τους, ήταν να ξεπεράσουν τον σκηνικό φόβο τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι Beatles είχαν σταματήσει τις live συναυλίες τους σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν, αποφασισμένοι να αφιερωθούν αποκλειστικά στις ηχογραφήσεις. Η τελευταία φορά που είχαν παίξει μπροστά σε κόσμο, ήταν στις 29 Αυγούστου του 1966, στο “Candlestick Park” του Σαν Φρανσίσκο. Το ίδιο βράδυ πάντως της 29ης Ιανουαρίου, σε μια κοινή συζήτηση που είχαν τα “σκαθάρια”, ο Χάρισον μίλησε για πρώτη φορά με ενθουσιασμό για το live, λέγοντας μάλιστα ότι θα είχε πλάκα να παίξουν με “θεατές” τις καμινάδες. Ξεκαθάρισε όμως ότι σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόταν να συμπεριληφθεί κάποιο δικό του τραγούδι στη λίστα.

ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ BEATLES

Ο Μαλ Έβανς, ο road manager της μπάντας, οργάνωσε τον χώρο στην ταράτσα του κτιρίου της Apple Corps, στήνοντας μια σκηνή και προετοιμάζοντας τα όργανα των μουσικών: την Epiphone Casino (της Gibson) κιθάρα του Λένον, το κλασικό Höfner Violin μπάσο του ΜακΚάρτνεϊ, ένα σετ ντραμς Ludwig του Ρίνγκο, ένα ηλεκτρικό πιάνο για τον Μπίλι Πρέστον και μια ολοκαίνουργια Fender Telecaster κιθάρα για τον Χάρισον. Αυτή η Telecaster, φτιαγμένη από τους κορυφαίους σχεδιαστές Ρότζερ Ρόσμαϊσλ και Φιλ Κουμπίτσκι, ήταν δώρο της Fender στον Χάρισον.

Η Fender λανσάριζε εκείνη την εποχή μια νέα σειρά από ηλεκτρικές κιθάρες εξ ολοκλήρου κατασκευασμένες από ξύλο τριανταφυλλιάς και έστειλε το πρωτότυπο στον Χάρισον, θεωρώντας ότι αυτό θα ήταν η απόλυτη διαφήμιση. Η κιθάρα είχε ταξιδέψει αεροπορικά σε δική της θέση (!) και είχε παραδοθεί στο αρχηγείο των Beatles. Οι κατασκευαστές δεν είχαν ιδέα για πάνω από ένα χρόνο τί είχε απογίνει με την Telecaster, μέχρι που αγόρασαν εισιτήρια για να παρακολουθήσουν την ταινία “Let it be” και την είδαν στην οθόνη. “Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, που σχεδόν πήδηξα από το κάθισμά μου”, θυμόταν αργότερα ο Κουμπίτσκι.

ΛΗΣΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ Ή ΤΡΑΒΕΣΤΙ!

Ο δυνατός αέρας που φυσούσε την 30η Ιανουαρίου στο Λονδίνο, δημιουργούσε προβλήματα στα ευαίσθητα μικρόφωνα που θα ηχογραφούσαν τα τύμπανα και τους ενισχυτές από τις κιθάρες. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος να ελαχιστοποιηθεί ο θόρυβος του ανέμου και τη λύση έδωσε ο βοηθός ηχολήπτης Άλαν Πάρσονς (μετέπειτα ιδρυτής των Alan Parsons Project). Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος κάποια χρόνια αργότερα στο “Guitar Player”: “Μπήκα σε ένα κατάστημα Marks & Spencer και είπα, θέλω τρία ζευγάρια καλσόν, δεν με ενδιαφέρει το μέγεθος. Θα σκέφτηκαν ότι ήμουν ή ληστής τραπεζών ή τραβεστί”.

Με τα καλσόν έντυσαν τα μικρόφωνα, προστατεύοντάς τα με αυτόν τον τρόπο από τις δυνατές ριπές του ανέμου. Η επικείμενη ομίχλη τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν τη σκέψη ενός ελικοπτέρου που θα πετούσε πάνω από το κτίριο για να κινηματογραφήσει το live και περιορίστηκαν σε δέκα κάμερες που στήθηκαν στα εξής σημεία: έξι τοποθετήθηκαν στην ταράτσα, μια – χωρίς άδεια – στο απέναντι κτίριο, μια άλλη – κρυμμένη – στη ρεσεψιόν του Apple Corps για την περίπτωση εισβολής της αστυνομίας και δυο στο δρόμο για να καταγράψουν τις αντιδράσεις του κόσμου και για να πάρουν επί τόπου συνεντεύξεις από τους περαστικούς.

“OH FUCK IT, LET’S DO IT”

Όλα πλέον ήταν έτοιμα στην ταράτσα, όμως, σύμφωνα με τον Λίντσεϊ Χογκ, ακόμα και λίγα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη του live, οι Beatles συνέχιζαν να έχουν αμφιβολίες για το αν έπρεπε να παίξουν ή όχι: “Ο Χάρισον δεν ήθελε να το κάνει, ενώ ο Ρίνγκο γκρίνιαζε ότι δεν έβλεπε νόημα σε όλο αυτό. Οι τέσσερίς τους είχαν μαζευτεί έξω από την πόρτα της ταράτσας και αφού ο καθένας εξέθεσε τις απόψεις του, έπεσε σιωπή. Κάποια στιγμή ο Λένον είπε ‘Oh fuck it, let’s do it’ και αυτό ήταν”.

Τα τέσσερα σκαθάρια μαζί με τον Μπίλι Πρέστον, βγήκαν στην ταράτσα περίπου στις 12:30 το μεσημέρι. Η θερμοκρασία ήταν στους 7 βαθμούς Κελσίου, ενώ υπήρχε πάντοτε η απειλή βροχής. Ο Λένον δανείστηκε από την Γιόκο Όνο τη γούνα της και ο Ρίνγκο από τη σύζυγό του, Μορίν, το κόκκινο αδιάβροχό της. Πάντως σε όλη τη διάρκεια του live ο Λένον μουρμούριζε ότι τα χέρια του ήταν πολύ κρύα για να παίξει τα ακόρντα στην κιθάρα, ενώ ο Κεν Μάνσφιλντ, στέλεχος της Apple Corps, κρατούσε συνεχώς αναμμένα τσιγάρα στα χέρια του για να μπορεί να ζεσταίνει τα δάχτυλά του ο Χάρισον!

Υπήρχε ένα ακόμη πρόβλημα, η παροιμιώδης ανικανότητα του Λένον να θυμάται απέξω τους στίχους των τραγουδιών. Έτσι λοιπόν, για να μην υπάρξει θέμα με τη ροή της κινηματογράφησης, οι υπόλοιποι Beatles ζήτησαν από τον υπάλληλο της Apple, Κέβιν Χάρινγκτον, να γονατίσει σε σημείο που να μην τον πιάνουν οι κάμερες και να κρατήσει ένα χαρτί με τους στίχους του τραγουδιού “Dig a Pony”. Παρόλα αυτά, ο Λένον κατάφερε να ξεχάσει τους στίχους του “Don’t let me down” και να τραγουδήσει ένα ακατανόητο “And only reese we got the blootchy-koo”!

Όταν οι Beatles και ο Πρέστον ξεκίνησαν να παίζουν, αμέσως δημιουργήθηκε αναταραχή, αλλά και σύγχυση στα γύρω κτίρια, όπου οι περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα σε διάλειμμα για το μεσημεριανό τους φαγητό. Με την είδηση ότι τα “σκαθάρια” έπαιζαν ζωντανά, να εξαπλώνεται γρήγορα, πλήθος κόσμου άρχισε να συγκεντρώνεται στους γύρω δρόμους, αλλά και στις ταράτσες των γειτονικών κτιρίων, ακούγοντας και κοιτάζοντας εκστασιασμένο το θρυλικό συγκρότημα.

ΧΑΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Όμως αρκετοί καταστηματάρχες της περιοχής, επικοινώνησαν με τη Μητροπολιτική Αστυνομία, διαμαρτυρόμενοι για τη φασαρία και το μποτιλιάρισμα που είχε δημιουργηθεί από τους τρελαμένους φαν των Beatles που σταματούσαν τα αυτοκίνητά τους στη μέση του δρόμου και έβγαιναν από αυτά για να ακούσουν τη συναυλία. Το κεντρικό αστυνομικό τμήμα του West End, βρισκόταν στο νούμερο 27 της Savile Raw, ελάχιστα μόλις μέτρα από το κτίριο της Apple Corps.

Ήταν προφανές ότι οι αστυνομικοί είχαν καταλάβει αμέσως τί γινόταν, όχι μόνο από τον ήχο των οργάνων των “σκαθαριών”, αλλά και από τα διαρκή κορναρίσματα έξω στο δρόμο, από αγανακτισμένους οδηγούς που δεν συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό των φαν της μπάντας. Η αλήθεια είναι, ότι αν ήθελε η αστυνομία, θα μπορούσε να έχει διακόψει το live πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο τραγούδι, όμως προτίμησε να αφήσει τους Beatles να συμπληρώσουν 42 λεπτά παίζοντας στην ταράτσα. Αποφάσισαν να επέμβουν, μόνο όταν οι καταστηματάρχες “εισέβαλαν” ομαδόν στο τμήμα, ζητώντας την αποκατάσταση της τάξης.

Ιστορική έχει μείνει η φράση του Στάνλεϊ Ντέιβις, ενός εμπόρου μάλλινων υφασμάτων που είχε το μαγαζί του στο διπλανό κτίριο της Apple Corps, ο οποίος είπε απευθυνόμενος στους αστυνομικούς: “I want this bloody noise stopped. It’s an absolute disgrace” (Θέλω να σταματήσει αυτός ο γαμημένος θόρυβος. Είναι η απόλυτη ντροπή). Τελείως αντίθετη άποψη εξέφρασε ένας άλλος γείτονας της Savile Row, ο τραπεζικός Άλαν Πάλβερνες, ο οποίος τελείως απογοητευμένος από το άδοξο τέλος της συναυλίας, είπε στους δημοσιογράφους: “Some people just can’t appreciate good music” (κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να εκτιμήσουν την καλή μουσική).

Παρόλα αυτά, η αστυνομία θέλησε να δώσει χρόνο στο συγκρότημα, έτσι ώστε να ξεφορτωθούν – κυρίως – παράνομες ουσίες (βλέπε ναρκωτικά) που ίσως να είχαν πάνω τους. Πριν το αστυνομικό “ντου”, κάποιος τηλεφώνησε από το τμήμα στην Apple Corps, λέγοντας “έχετε δέκα λεπτά”. Έτσι, κανείς στο κτίριο δεν αιφνιδιάστηκε, όταν έφτασαν εκεί οι εκπρόσωποι του νόμου. Η χαρακτηριστική ατάκα ενός υπαλλήλου της Apple τα λέει όλα: “Όταν η αστυνομία μπήκε στο κτίριο, ακούστηκε μια πραγματική χορωδία από καζανάκια που τραβήχτηκαν συγχρόνως”!!!

LIVE ΥΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ

Αρχικά, οι υπάλληλοι της Apple στη ρεσεψιόν, αρνήθηκαν να επιτρέψουν στους αστυνομικούς να ανέβουν στην ταράτσα, αναγκάστηκαν όμως να αλλάξουν γνώμη όταν απειλήθηκαν με σύλληψη. Από την άλλη, οι Beatles θεωρούσαν σίγουρη την επέμβαση της αστυνομίας, κυρίως επειδή το τμήμα απείχε ελάχιστα μέτρα. Τελικά, οι αστυφύλακες έκαναν την εμφάνισή τους στην ταράτσα, τη στιγμή που η μπάντα ξεκινούσε να παίζει για δεύτερη φορά το “Don’t let me down”.

Αμέσως μετά, στην τελευταία εκτέλεση του “Get back”, ο ΜακΚάρτνεϊ αυτοσχεδίασε αλλάζοντας τους στίχους του τραγουδιού: “You’ve been out too long Loretta, playing on the roofs again, and that’s no good, ’cause you know your mummy doesn’t like that. Oh, she gets angry. She’s gonna have you arrested! Get back!” Πάντως, με το που έφτασε στη μέση το “Get back”, ο Μαλ Έβανς αναγκάστηκε – υπό τα αυστηρά βλέμματα των αστυνομικών – να κλείσει τους ενισχυτές του Χάρισον και του Λένον. Αμέσως ο Χάρισον άνοιξε ξανά τον δικό του και στη συνέχεια ο Έβανς άνοιξε και εκείνον του Λένον.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ROOFTOP CONCERT

Στην ταράτσα βρέθηκαν τρεις αστυφύλακες, οι Ρέι Νταγκ, Ρέι Σέιλερ και Ντέιβιντ Κέντρικ. Μόλις ολοκληρώθηκε το τελευταίο “Get back”, κατευθύνθηκαν για να συλλάβουν τον Έβανς επειδή είχε ανοίξει τον ενισχυτή του Λένον, όμως μετά από παρέμβαση του ΜακΚάρτνεϊ, πείστηκαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Ας θυμηθούμε όμως σε αυτό το σημείο, ποια τραγούδια έπαιξαν οι Beatles και ο Πρέστον σε εκείνα τα 42 λεπτά. Να πούμε πρώτα, ότι η ηχογράφηση γινόταν από το υπόγειο στούντιο του κτιρίου, με υπεύθυνους τους Τζονς και Πάρσονς.

Τα “σκαθάρια” παρουσίασαν τρεις εκτελέσεις του “Get back”, δυο εκτελέσεις του “Don’t let me down”, του “I’ve got a feeling” και του “Dig a Pony” και μια εκτέλεση του “One after 909”. Εκτός από αυτά, έπαιξαν και κάποια άλλα τραγούδια, ανολοκλήρωτα όμως: το “I want you (She’s so heavy)”, το “Danny Boy”, το “A pretty girl is like a melody”, καθώς και έναν αυτοσχεδιασμό του “God save the Queen”, που όμως δεν ηχογραφήθηκε γιατί εκείνη τη στιγμή ο Πάρσονς άλλαζε μπομπίνα στο υπόγειο. Στην ουσία δηλαδή, ακούστηκαν ολοκληρωμένα πέντε τραγούδια.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΙΛΙ ΠΡΕΣΤΟΝ

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, ο MVP αν το προτιμάτε, της συναυλίας στην ταράτσα, δεν ήταν άλλος από τον Μπίλι Πρέστον. Βιρτουόζος κιμπορντίστας, αλλά και συνθέτης και τραγουδιστής, ο Πρέστον έγινε γνωστός τη δεκαετία του ’60 για τις συνεργασίες του ως session μουσικός, με τους Λιτλ Ρίτσαρντ, Σαμ Κουκ, Ρέι Τσαρλς, Έβερλι Μπράδερς, Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς και πολλούς άλλους. Μετά τη διάλυση των “σκαθαριών” συνέχισε να συνεργάζεται στη δεκαετία του ’70 με τον Τζορτζ Χάρισον, αλλά και με τον Έρικ Κλάπτον και τους Στόουνς.

Ο Πρέστον είχε γνωριστεί και ήταν φίλος με τους Beatles από το 1962 και την ευρωπαϊκή τουρνέ μαζί με τον Λιτλ Ρίτσαρντ. Όταν ο Χάρισον εγκατέλειψε την μπάντα στις 10 Ιανουαρίου του 1969, για να ηρεμήσει, πήγε να παρακολουθήσει μια συναυλία του Ρέι Τσαρλς, όπου ο Πρέστον έπαιζε αρμόνιο. Εκεί ήταν που ο Τζορτζ τον προσκάλεσε να πάει στο στούντιο και να τζαμάρει μαζί με τους υπόλοιπους. Η παρουσία του ηρέμησε τις εντάσεις ανάμεσα στην υπόλοιπη τετράδα, ενώ ο ήχος των πλήκτρων του, πρόσφερε ένα ξεχωριστό χρώμα στις ηχογραφήσεις.

Ο Λένον μάλιστα, είχε σκεφτεί μήπως τον έπαιρναν ως μόνιμο μέλος στο συγκρότημα, ως τον πέμπτο Beatle, όμως είχε αντιδράσει σε κάτι τέτοιο ο ΜακΚάρτνεϊ, λέγοντας ότι “αρκετά προβλήματα έχουμε ως τετράδα”! Παρόλα αυτά, οι Beatles αναγνώρισαν τη συνεισφορά του Πρέστον, προσθέτοντας το όνομά του στο 45άρι που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1969 με το “Get back” και το “Don’t let me down”. Πάνω στο εξώφυλλο του single αναγραφόταν “The Beatles with Billy Preston”, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ για οποιονδήποτε άλλο μουσικό σε οποιοδήποτε άλμπουμ ή 45άρι των “σκαθαριών”.

Ο Πρέστον πήρε μέρος το ίδιο καλοκαίρι και στις ηχογραφήσεις του LP “Abbey Road”, όπου έπαιξε Hammond σε δυο τραγούδια, το “I want you (She’s so heavy)” και το “Something”. Πριν κλείσουμε την απαραίτητη αυτή παρένθεση στον μεγάλο αυτό κιμπορντίστα, για όσους δεν τον γνωρίζετε, ακούστε το “Ain’t no time to play”, δική του σύνθεση, για να πάρετε μια ιδέα του ήχου του (ένα υπέροχο fusion από garage, r&b και soul), καθώς και την μοναδική του ερμηνεία στο “My sweet lord”, στο “Concert for George” στις 29 Νοεμβρίου του 2002 στο Royal Albert Hall, στην πρώτη επέτειο από τον θάνατο του Τζορτζ Χάρισον.

“I HOPE WE PASSED THE AUDITION”!

Επιστρέφουμε στην ταράτσα του Apple Corps, όπου αφού τελείωσε και η τρίτη εκτέλεση του “Get back”, ο ΜακΚάρτνεϊ είπε απευθυνόμενος στη σύζυγο του Ρίνγκο, Μορίν Στάρκεϊ, “Thanks, Mo!” για να την ευχαριστήσει, επειδή ήταν ίσως η μόνη που αντιμετώπισε το όλο χάπενινγκ με ενθουσιασμό. Στη συνέχεια ο Λένον έριξε οριστικά την αυλαία λέγοντας το ιστορικό πλέον “I’d like to say thank you on behalf of the group and ourselves and I hope we passed the audition!” (θα ήθελα να πω ευχαριστώ εκ μέρους της μπάντας και ελπίζω να περάσαμε την ακρόαση).

* Ηχητικό: Το “Rooftop Concert” των Beatles (30/1/1969)

Εννέα ολοκληρωμένα κομμάτια κυκλοφόρησαν σε ένα από τα γνωστότερα LP bootleg της μπάντας, ενώ συμπεριλήφθηκαν και στο φιλμ, το οποίο τελικά βγήκε όχι με την αρχική ονομασία “Get back”, αλλά ως “Let it be”. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο “Liverpool Gaumont” στις 20 Μαΐου του 1970 και οι Beatles κέρδισαν το Όσκαρ με το “Let it be” στην κατηγορία καλύτερης πρωτότυπης μουσικής, καθώς και ένα Grammy για την καλύτερη μουσική επένδυση. Κανένα από τα “σκαθάρια” δεν εμφανίστηκε στην 43η τελετή απονομής των Όσκαρ (15/4/1971). Λίγες μέρες αργότερα ο ΜακΚάρτνεϊ παρέλαβε το αγαλματάκι, αλλά πλέον είχε ήδη μεσολαβήσει ένας χρόνος από την οριστική διάλυση της μπάντας και το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής είχε κλείσει για πάντα…

* Βίντεο: The Beatles – Get back (The rooftop concert, 30/1/1969)

* Βίντεο: The Beatles – Don’t let me down (The rooftop concert, 30/1/1969)

* Πηγές: thebeatles.com, rollingstone.com, beatlesbible.com, beatlesagain.com, beatlesinterviews.org, Beatles revealed (Hugh Fielder)