TOUR DE FRANCE, ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ

Η επαγγελματική ποδηλασία είναι απαιτητική, πολύπλοκη, επικίνδυνη, γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Δεν είναι ούτε ομαδικό, ούτε ατομικό άθλημα. Είναι και τα δυο και αυτό την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή. Επίσης, είναι εξαιρετικά δημοφιλής σε όλο τον κόσμο (εντάξει, αφήστε εκτός την Ελλάδα, αποτελούμε εξαίρεση, αν και η χώρα μας έχει και αυτή το δικό της, περιορισμένο μεν, φανατικό δε κοινό). Υπάρχουν εκατοντάδες αγώνες κάθε κατηγορίας που διοργανώνονται κάθε χρόνο σε κάθε γωνιά της Γης, όμως ένας ξεχωρίζει, όχι μόνο ως το κορυφαίο ποδηλατικό ραντεβού, αλλά και ως το μεγαλύτερο ετήσιο αθλητικό γεγονός στον κόσμο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το Tour de France, τον Γύρο της Γαλλίας.

Την τηλεθέαση του συγκεκριμένου αγώνα – διάρκειας τριών εβδομάδων – ξεπερνούν μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Μουντιάλ ποδοσφαίρου, με τη διαφορά όμως ότι αυτές οι δυο διοργανώσεις διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια. Έτσι κι αλλιώς, τα νούμερα του Tour φαντάζουν δυσθεώρητα για κάθε άλλο άθλημα και κάθε άλλη ετήσια διοργάνωση. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός αυτών που παρακολουθούν είτε ζωντανά, είτε μαγνητοσκοπημένα τα 21 ετάπ του Γύρου Γαλλίας σε όλη την υφήλιο (από την τηλεόραση, τα κινητά, τα τάμπλετ και τα PC), φτάνει τα δυόμισι δισεκατομμύρια!

Το Tour de France, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι η νούμερο ένα απαιτητική δοκιμασία σε ολόκληρο τον αθλητισμό. Ο ποδηλάτης που παίρνει μέρος σε αυτό, πρέπει να είναι άριστα προετοιμασμένος σε όλους τους τομείς. Φυσική κατάσταση, ψυχολογική ετοιμότητα, αντοχή, εξυπνάδα, ευστροφία, αποφασιστικότητα, ταχύτητα αντίδρασης, οδηγικές ικανότητες, προσαρμοστικότητα στα διάφορα τερέν (χρονόμετρο, ανηφόρες, κατηφόρες, λιθόστρωτα, χωματόδρομους, επίπεδα κλπ), αλλά και στις συνθήκες κάθε ετάπ, τόσο αγωνιστικές (τακτικές, στρατηγικές, παγίδες κλπ) όσο και κλιματολογικές (ζέστη, καύσωνα, αέρα, βροχή, κρύο κλπ).

Αύριο (1/7/2022) δίνεται η εκκίνηση του 109ου Γύρου Γαλλίας στην Κοπεγχάγη της Δανίας, 119 χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωσή του το 1903. Όπως πάντα, έτσι και φέτος, συγκεντρώνει τα σημαντικότερα ονόματα του αθλήματος, με μεγαλύτερο έπαθλο το “άγιο δισκοπότηρο” της ποδηλασίας, την κίτρινη φανέλα του νικητή στα Ηλύσια Πεδία της γαλλικής πρωτεύουσας, στις 24 Ιουλίου. Είναι χιλιάδες οι ιστορίες, τα περιστατικά, τα απρόοπτα, οι νίκες, οι ήττες, οι ανατροπές, οι ατυχίες, οι πτώσεις, οι επιθέσεις, που έχουν φτιάξει τον θρύλο του Tour de France σε αυτή την υπεραιωνόβια πορεία. Από αυτόν τον ατελείωτο κατάλογο, το Magazine θα σας παρουσιάσει σήμερα ξεχωριστές στιγμές και ιστορικά πρόσωπα που συνδέθηκαν με τον συγκεκριμένο αγώνα.

1. ΤΡΕΙΣ (ΚΑΙ ΕΝΑΣ) ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ-ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ TOUR DE FRANCE

Ο καλύτερος τρόπος, νομίζω, για να ξεκινήσουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα, είναι οι τέσσερις θρύλοι του Γύρου Γαλλίας και της ποδηλασίας γενικότερα, που βλέπουμε στη φωτογραφία. Εδώ λοιπόν έχουμε συγκεντρωμένα 15 Tour de France ή αν το προτιμάτε διαφορετικά, 29 μεγάλους Γύρους! Τέσσερις ποδηλάτες κατέχουν το ρεκόρ νικών στον Γύρο Γαλλίας (από 5 ο καθένας) και εδώ βλέπουμε τους τρεις από αυτούς. Δεύτερος από αριστερά, ο Βέλγος Έντι Μερξ, ο επονομαζόμενος “κανίβαλος”, ο κορυφαίος ποδηλάτης όλων των εποχών, με 11 μεγάλους Γύρους στο παλμαρέ του (5 Γαλλίας, 5 Ιταλίας και 1 Ισπανίας).

Τρίτος από αριστερά, ο Μπερνάρ Ινό, με 10 μεγάλους Γύρους στη συλλογή του (5 Γαλλίας, 3 Ιταλίας και 2 Ισπανίας), ο τελευταίος Γάλλος που κέρδισε το Tour (1985). Τέταρτος από αριστερά, ο Ισπανός Μιγκέλ Ιντουράιν, με 5 Γύρους Γαλλίας και 2 Ιταλίας, ο μοναδικός αθλητής που έχει κερδίσει το Tour πέντε συνεχόμενες φορές. Απουσιάζει ο τέταρτος με 5 νίκες στο Tour, ο Γάλλος Ζακ Ανκετίλ (ο πρώτος που το πέτυχε). Ο πρώτος από αριστερά, είναι ο Γάλλος Ρεμόν Πουλιντόρ, ο θρυλικός “Πουπού”, ο “αιώνιος δεύτερος”, ο άνθρωπος που ανέβηκε 8 φορές στο βάθρο του Tour (3 φορές 2ος και 5 φορές 3ος), αλλά δεν κατάφερε ποτέ να το κερδίσει, αφού είχε την ατυχία να πέσει πρώτα πάνω στον Ανκετίλ και στη συνέχεια, στον Μερξ.

2. ΜΕΡΞ & ΚΑΒΕΝΤΙΣ: 68 ΝΙΚΕΣ ΣΕ ΕTAΠ ΤΟΥ TOUR DE FRANCE

Αν στην πρώτη ενότητα είχαμε τους πολυνίκες στη γενική κατάταξη, σε αυτή τη δεύτερη, έχουμε τους δυο κατόχους του ρεκόρ των περισσότερων κερδισμένων ετάπ. Ο Βέλγος Έντι Μερξ, ο κορυφαίος ποδηλάτης όλων των εποχών, όπως είπαμε και πιο πάνω, έφτασε τις 34 νίκες σε ετάπ στη διάρκεια της καριέρας του, έναν αριθμό που φάνταζε απλησίαστος για οποιονδήποτε άλλο αθλητή. Ο Μερξ πέτυχε την 34η νίκη του το μακρινό 1975 και από τότε το ρεκόρ του παρέμεινε στην κορυφή για 46 ολόκληρα χρόνια. Ο μοναδικός που είχε καταφέρει να τον πλησιάσει, ήταν ο Βρετανός Μαρκ Κάβεντις, ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών.

Ο Κάβεντις έφτασε το 2016 τα 30 κερδισμένα ετάπ και όλοι πίστευαν ότι θα πλησίαζε ακόμα περισσότερο τον Μερξ, όμως από τότε και για την επόμενη τετραετία, ο Βρετανός βρέθηκε σε μια φθίνουσα πορεία, έχοντας σκεφτεί ακόμα και να αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση. Όλα άλλαξαν στην περσινή σεζόν, όταν η βελγική ομάδα Quickstep του έδωσε συμβόλαιο και ανέλαβε να τον προπονήσει ο Βασίλης Αναστόπουλος. Ο Καβ βρέθηκε λόγω συμπτώσεων στο Tour και πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο come-back στην ιστορία της ποδηλασίας, κατέκτησε τέσσερα ετάπ (και την πράσινη φανέλα των πόντων), ισοφαρίζοντας την επίδοση του Μερξ. Στην εκκίνηση του 19ου ετάπ, ο Μερξ επισκέφθηκε τον Κάβεντις και οι δυο τους έβγαλαν την αναμνηστική όσο και ιστορική φωτογραφία.

3. ΑΝΚΕΤΙΛ VS ΠΟΥΛΙΝΤΟΡ, ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ PUY DE DOME

Εδώ βλέπουμε μια από τις πιο ιστορικές φωτογραφίες σε ολόκληρη την πορεία του Tour de France. Βρισκόμαστε στη διοργάνωση του 1964, με μεγάλους πρωταγωνιστές δυο Γάλλους, τον Ζακ Ανκετίλ (νικητή τότε ήδη τέσσερις φορές του Γύρου Γαλλίας) και τον Ρεμόν Πουλιντόρ. Ο πρώτος είχε το παρατσούκλι “Monsieur Chrono” λόγω των εξαιρετικών του επιδόσεων στο χρονόμετρο, ο δεύτερος ήταν γνωστός με το χαϊδευτικό “Poupou”. Ο Πουλιντόρ, όπως γράψαμε και πιο πάνω, ανέβηκε 8 φορές στο βάθρο του Tour, αλλά δεν κέρδισε ποτέ τον αγώνα (κατέκτησε το 1964 τον Γύρο Ισπανίας).

Στο Tour του 1964 οι δυο τους βρίσκονταν πολύ κοντά στη γενική, όπου τους χώριζαν μόλις 56″ (πρώτος ο Ανκετίλ). Στο 20ο ετάπ, με τερματισμό στο Πουί ντε Ντομ, έναν ηφαιστειακό όγκο στο Μασίφ Σεντράλ, εξελίχθηκε μια επική μονομαχία ανάμεσά τους, αφού ανέβηκαν μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, την ανηφόρα. Ο Πουπού, κάνοντας μια από τις αμέτρητες επιθέσεις του εκείνη την ημέρα, κατάφερε τελικά να ξεφύγει από τον αντίπαλό του, αλλά ο Ανκετίλ διατήρησε την πρωτοπορία για μόλις 14″. Δυο μέρες αργότερα, στις 14 Ιουλίου, ανήμερα της εθνικής εορτής των Γάλλων, ο “μαιτρ Ζακ” κέρδισε το χρονόμετρο και πήρε την κίτρινη φανέλα στη γενική για 55″, που ήταν η μικρότερη διαφορά ανάμεσα σε πρώτο και δεύτερο στην μέχρι τότε ιστορία του Tour.

4. Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ 8 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

Μια από τις πιο δραματικές ανατροπές στην ιστορία του Tour de France συνέβη στη διοργάνωση του 1989. Φτάνοντας προς το τέλος του αγώνα, ο Γάλλος Λοράν Φινιόν, γνωστός με το παρατσούκλι “Le Professeur”, είχε την πρωτοπορία στη γενική, με τον Αμερικανό Γκρεγκ Λεμόντ να ακολουθεί στα 50″. Απέμενε το 21ο και τελευταίο ετάπ, ένα χρονόμετρο 24,5 χιλιομέτρων με τερματισμό στα Ηλύσια Πεδία της γαλλικής πρωτεύουσας (η πρώτη και τελευταία φορά που ένα Tour ολοκληρώθηκε με ατομική χρονομέτρηση στο Παρίσι). Τόσο ο Λεμόντ, όσο και ο Φινιόν, διακρίνονταν στο συγκεκριμένο τερέν, οπότε όλοι προέβλεπαν ότι τα 50 δευτερόλεπτα διαφοράς, θα ήταν αρκετά για τον Γάλλο, ώστε να διατηρήσει την κίτρινη φανέλα.

Ο Αμερικανός χρησιμοποίησε κάθε τεχνολογικό “όπλο” που είχε στη διάθεσή του, αεροδυναμικό κράνος, μπάρες τιμονιού και κλειστό πίσω τροχό. Αντίθετα, ο Φινιόν περιορίστηκε στα συμβατικό τιμόνι, ενώ δε φόρεσε καθόλου κράνος. Ο Λεμόντ κάλυψε την απόσταση σε 26:57″ (με 54,545 χλμ/ώρα, ήταν το γρηγορότερο χρονόμετρο στην ιστορία του Tour), καταρρέοντας από την υπερπροσπάθεια στον τερματισμό. Όλοι περίμεναν πλέον τον Φινιόν, ο οποίος τερμάτισε σε 27:55″ (με 52,66 χλμ/ώρα, ήταν το γρηγορότερο χρονόμετρο της καριέρας του), κάτι που σήμαινε ότι είχε χάσει την τελική νίκη και την κίτρινη φανέλα για μόλις 8″, που είναι μέχρι σήμερα η μικρότερη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου στην ιστορία του Γύρου Γαλλίας. Οι ειδικοί υπολόγισαν, ότι αν ο Γάλλος είχε φορέσει εκείνη την ημέρα κράνος ή είχε χρησιμοποιήσει μπάρες τιμονιού, θα είχε διατηρηθεί στην κορυφή.

5. ΤΟΜ ΣΙΜΠΣΟΝ, Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝ ΒΑΝΤΟΥ

Ο Τομ Σίμπσον υπήρξε ο πρώτος Βρετανός που κέρδισε κάποιο από τα πέντε “μνημεία” της ποδηλασίας (τον Γύρο της Φλάνδρας το 1961), ο πρώτος Βρετανός που φόρεσε ποτέ την κίτρινη φανέλα στον Γύρο Γαλλίας (1962) και ο πρώτος Βρετανός που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής (1965). Στο Tour του 1967, άρρωστος και εξαντλημένος από γαστρεντερίτιδα, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Στο 13ο ετάπ, την Παρασκευή 13 Ιουλίου, οι αθλητές ξεκίνησαν από τη Μασσαλία για να τερματίσουν στο Καρποντρά, με ενδιάμεσο σταθμό τον “γίγαντα της Προβηγκίας”, το φοβερό και τρομερό Μον Βαντού του σεληνιακού τοπίου στα τελευταία χιλιόμετρα της ανηφόρας.

Ο Σίμπσον μετά το πρώτο μισό της ανάβασης, έχασε επαφή από τα φαβορί και στη συνέχεια, ένα χιλιόμετρο πριν την κορυφή, έπεσε από το ποδήλατο. Οι άνθρωποι της ομάδας τον βοήθησαν να ανέβει ξανά (αφού αρνήθηκε πεισματικά να σταματήσει) και τον έσπρωξαν για να συνεχίσει. Πεντακόσια μέτρα αργότερα κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Του έκαναν τεχνητή αναπνοή, του έδωσαν οξυγόνο και τον μετέφεραν με ελικόπτερο σε νοσοκομείο της Αβινιόν, όμως εκεί απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του σε ηλικία μόλις 29 ετών. Η νεκροψία έδειξε την ύπαρξη αλκοόλ και αμφεταμινών στον οργανισμό του, τα οποία σε συνδυασμό με την εξάντληση και τον καύσωνα των 54 βαθμών Κελσίου, υπέγραψαν την καταδίκη του.

6. ΜΙΓΚΕΛ ΙΝΤΟΥΡΑΪΝ, Ο “ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ” ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ

Ο Ισπανός Μιγκέλ Ιντουράιν είναι ο τελευταίος μέχρι σήμερα αθλητής (μετά τους Ανκετίλ, Μερξ και Ινό) που κέρδισε πέντε φορές τον Γύρο Γαλλίας και ο μόνος που το έχει πετύχει συνεχόμενα (1991-1995). Ο “Miguelón” ξεκίνησε την κυριαρχία του το 1991, αποκαθηλώνοντας τον Αμερικανό Γκρεγκ Λεμόντ και διαλύοντας όλα τα υπόλοιπα φαβορί τόσο στα χρονόμετρα, όσο και στα βουνά. Ο Ιντουράιν υπήρξε ο μεγαλύτερος χρονομετρίστας όλων των εποχών, καλύτερος ακόμα και από τον Ανκετίλ. Αυτό, όμως, που πέτυχε στον Γύρο Γαλλίας του 1992, δεν είχε προηγούμενο και πολύ δύσκολα θα έχει επόμενο, αφού πρόκειται για το εντυπωσιακότερο ρεσιτάλ που έχει επιδείξει ποτέ αθλητής της γενικής στο συγκεκριμένο τερέν.

Στο 9ο ετάπ, στο μεγάλο χρονόμετρο του Λουξεμβούργου, απόστασης 65 χιλιομέτρων, πήρε τόσο μεγάλες διαφορές από τα υπόλοιπα φαβορί, ώστε στην ουσία “καθάρισε” την υπόθεση κίτρινη φανέλα, πριν καν ο αγώνας φτάσει στο πρώτο βουνό. Ο Ισπανός κάλυψε τη διαδρομή σε 1 ώρα 19 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα με 49,046 χλμ/ώρα, ενώ στο τελευταίο χιλιόμετρο έπιασε και ξεπέρασε τον Λοράν Φινιόν που είχε εκκινήσει έξι λεπτά νωρίτερα! Όταν ολοκληρώθηκε το ετάπ, ο Ιντουράιν είχε κερδίσει 3:41″ από τον Μπούνιο, 4:04″ από τον Λεμόντ, 4:10″ από τον Ροτς και 5:26″ από τον Κιαπούτσι. Την επόμενη μέρα, η L’Équipe τον αποκάλεσε στο πρωτοσέλιδό της, “εξωγήινο”. Στο 13ο ετάπ, ο αρχηγός της Banesto φόρεσε την κίτρινη φανέλα και στο Παρίσι κέρδισε το δεύτερο Tour της καριέρας του.

7. ΝΤΙΝΤΙ ΖΕΝΦΤ, Ο “ΔΙΑΒΟΛΟΣ” ΤΟΥ ΓΥΡΟΥ ΓΑΛΛΙΑΣ

Ο Ντίντι Ζενφτ, 29 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στον Γύρο της Γαλλίας το μακρινό 1993, είναι πλέον συνώνυμο του Tour (αλλά και του Giro και της Vuelta) και σίγουρα ο πιο γνωστός του φίλαθλος. Ο συμπαθέστατος Γερμανός με την εντυπωσιακή λευκή γενειάδα, την ενδυμασία του διαβόλου και την τρίαινα στο χέρι, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τρελοκομείου που ακροβατεί με απόλυτη επιτυχία ανάμεσα στην υπερβολή και το κιτς! Όλα ξεκίνησαν όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Ντίντι δέχτηκε ένα μεγαλοπρεπέστατο πρόστιμο από την ελβετική αστυνομία, επειδή έγραφε με σπρέι πάνω σε ένα δρόμο από τον οποίο θα περνούσε το ετάπ ενός ποδηλατικού αγώνα στην Ελβετία. Ο Ντίντι πλήρωσε μεν τα μαλλιά της κεφαλής του, αποφάσισε όμως να βρει έναν τρόπο ώστε να μπορεί να κάνει τα δικά του χωρίς να τον ενοχλεί κανένας.

Έτσι λοιπόν, στις 19 Ιουλίου του 1993, στο 15ο ετάπ εκείνου του Γύρου Γαλλίας, πραγματοποίησε την παρθενική του εμφάνιση ως διάβολος, χοροπηδώντας σαν δαιμονισμένος τη στιγμή που το πελοτόν περνούσε από δίπλα του. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, εφευρέτη και σχεδιαστή ποδηλάτων, ενώ το 2004 άνοιξε ένα μουσείο, μέσα στο οποίο φιλοξενούνται περισσότερα από 120 μοντέλα δικής του έμπνευσης και κατασκευής, ανάμεσά τους και το μεγαλύτερο ποδήλατο στον κόσμο που μπορεί να κινηθεί. Μετακινείται εδώ και χρόνια με ένα ειδικά διαμορφωμένο VW Camper και διαθέτει χορηγό που καλύπτει τα έξοδα των ταξιδιών του. Φέτος έκλεισε τα 70, όμως θα είναι και πάλι παρών στο αγαπημένο του Tour, από το οποίο απουσίασε μόνο το 2012, λόγω ενός προβλήματος υγείας.

8. ΛΕΜΟΝΤ VS ΙΝΟ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΤΡΑ ΤΗΣ LA VIE CLAIRE

Ο Γάλλος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί, πριν ανακατευτεί με τα διοικητικά της Μαρσέιγ, πέρασε από τον χώρο της ποδηλασίας, φτιάχνοντας το 1984 μια επαγγελματική ομάδα, την La Vie Claire, η οποία στήθηκε γύρω από τον Γάλλο Μπερνάρ Ινό, νικητή μέχρι τότε τέσσερις φορές του Tour. Ο Ταπί έφερε στην La Vie Claire και έναν 23χρονο Αμερικανό, τον Γκρεγκ Λεμόντ, ο οποίος το 1984 είχε κερδίσει την κατάταξη του καλύτερου νέου αθλητή. Ο Ινό πήρε το 1985 για πέμπτη φορά την κίτρινη φανέλα (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Ανκετίλ και Μερξ) και ανακοίνωσε ότι την επόμενη χρονιά θα έτρεχε τον τελευταίο του Γύρο Γαλλίας. Στη διοργάνωση του 1986, στο πρώτο αλπικό ετάπ, ο Λεμόντ κέρδισε τρία λεπτά από τον Ινό και πέρασε πρώτος στη γενική.

Ο “πατρόν” (παρατσούκλι του Ινό) υποσχέθηκε ότι θα δούλευε για τον συναθλητή του, αλλά στο 18ο ετάπ που τερμάτιζε στο Αλπ ντ’ Ουέζ, έκανε αμέτρητες επιθέσεις στον Αμερικανό, ο οποίος όμως τις απάντησε όλες, μένοντας κολλημένος στη ρόδα του Γάλλου. Φτάνοντας στην κορυφή μόνοι τους, ο Λεμόντ ιπποτικά άφησε τον Ινό να περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ενώ κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου ψηλά. Ήταν η τελευταία νίκη του Ινό σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας (αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση στο τέλος της σεζόν) και το πρώτο από τα τρία συνολικά Tour που κέρδισε ο Λεμόντ στην καριέρα του (ο πρώτος μη Ευρωπαίος ποδηλάτης που κατέκτησε το TdF).

9. ΑΡΜΟΝΤΙΕΡ, ΤΟ ΣΠΡΙΝΤ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ “ΖΑΖΑ”

Ο Γάλλος Λοράν Ζαλαμπέρ ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 1989 από την Toshiba και γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό σπρίντερ. Το 1992 μεταπήδησε στην ισπανική ONCE, από τις κορυφαίες ομάδες της εποχής και οι επιτυχίες του διαδέχονταν η μια την άλλη. Στο Tour του 1994, στο 1ο ετάπ, από τη Λιλ στο Αρμοντιέρ, το πελοτόν έφτασε σε μαζικό σπριντ. Στα τελευταία μέτρα και ενώ οι ποδηλάτες είχαν αναπτύξει πολύ υψηλές ταχύτητες, ένας αστυνομικός έκανε ένα βήμα μέσα στον δρόμο για να τραβήξει μια φωτογραφία, με αποτέλεσμα ο Βέλγος Βίλφριντ Νέλισεν να συγκρουστεί βίαια μαζί του, παρασέρνοντας αρκετούς ακόμα ποδηλάτες σε μια από τις χειρότερες πτώσεις που έχουν συμβεί στην ιστορία του αγώνα.

Ο Ζαλαμπέρ τραυματίστηκε άσχημα στο πρόσωπο και χρειάστηκε μια σειρά επεμβάσεων για να γίνει καλά, ενώ υποσχέθηκε στη σύζυγό του, ότι θα άλλαζε τελείως το αγωνιστικό του στιλ, ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά σε σπριντ. Πράγματι, ο “Ζαζά” εξελίχθηκε σε all-rounder και την επόμενη χρονιά, το 1995, κέρδισε τον Γύρο Ισπανίας (ο τελευταίος Γάλλος μέχρι σήμερα που ήρθε πρώτος στη γενική ενός μεγάλου Γύρου), μαζί με τις φανέλες των πόντων και των βουνών (μόλις ο τρίτος ποδηλάτης που το πέτυχε σε Grand Tour, μετά τους Μερξ και Ρόμινγκερ), ενώ έφτασε μέχρι την 4η θέση της γενικής, τόσο στο Giro όσο και στο Tour. Ανάμεσα σε πολλές άλλες επιτυχίες, κέρδισε 25 ετάπ και στους 3 μεγάλους Γύρους, τρία σερί Παρίσι-Νίκαια, τα δυο ιταλικά “μνημεία” (Μιλάνο-Σαν Ρέμο και Λομβαρδία) και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στην ατομική χρονομέτρηση (1997).

10. ΚΟΠΙ, ΜΠΑΡΤΑΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΝΕΡΟ

Ο Τζίνο Μπάρταλι και ο Φάουστο Κόπι υπήρξαν δυο μεγάλες δόξες της ιταλικής ποδηλασίας. Ο Τζίνο πρωταγωνίστησε τόσο πριν όσο και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο Φάουστο κυρίως μετά την λήξη του. Ο Μπάρταλι κέρδισε δυο Tour και τρία Giro, ενώ ο Κόπι δυο Tour και πέντε Giro. Όμως για κάποια χρόνια η καριέρα τους συνέπεσε, με αποτέλεσμα μια μεγάλη κόντρα που άφησε εποχή. Οι δυο τους κατάφεραν να χωρίσουν την Ιταλία στα δυο. Οι bartaliani από τη μία, οι coppiani από την άλλη. Ο Μπάρταλι συντηρητικός, επαρχιώτης, απλός και βαθιά θρησκευόμενος (από εκεί και το παρατσούκλι του “ο ευσεβής”), ο Κόπι κοινωνικός, κοσμικός, μοντέρνος και δηλωμένος άθεος.

Ένα περιστατικό που συνέβη στον Γύρο της Γαλλίας το 1952 δείχνει τελείως παραστατικά την πλήρως ανταγωνιστική σχέση ανάμεσά τους (μόνο όμως στους αγώνες, αφού εκτός αθλήματος ήταν καλοί φίλοι με μεγάλη εκτίμηση ο ένας για τον άλλο). Πρόκειται για την ιστορική φωτογραφία στην ανηφόρα του Αλπ ντ’Ουέζ, όπου οι δυο τους κρατάνε ένα μπουκάλι νερό. Το μυστήριο παραμένει (και δε θα λυθεί ποτέ) ποιος ήταν αυτός που το είχε προσφέρει στον άλλο. Ακόμα και εκεί υπήρξε διαφωνία. Ο Κόπι (δεξιά στη φωτο του κάδρου) είχε πει ότι το είχε δώσει εκείνος στον Μπάρταλι, ενώ ο Μπάρταλι επέμενε πως ήταν αυτός που το είχε προσφέρει στον Κόπι: “Εγώ του το έδωσα. Ο Κόπι ποτέ δε μου έδωσε τίποτα!”.

11. ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΤΑΝΤΕΪ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ

Θα κλείσουμε αυτό το κείμενο με τα δυο μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του φετινού Γύρου Γαλλίας, τους Σλοβένους Ταντέι Πογκάτσαρ και Πρίμος Ρόγκλιτς. Ο πρώτος, μόλις στα 23 του χρόνια, έχει ήδη κερδίσει τις δυο προηγούμενες διοργανώσεις (2020 & 2021), όπου εκτός από την κίτρινη φανέλα, πήρε και αυτές των βουνών και του καλύτερου νέου αθλητή. Ο δεύτερος, στα 32 του, είναι ο κυρίαρχος της Vuelta, αφού έχει κερδίσει τους τρεις τελευταίους Γύρους Ισπανίας (2019, 2020 & 2021). Δυο εκπληκτικοί all-rounders, εντυπωσιακοί σε όλα τα τερέν, με έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών νικών ο καθένας στη συλλογή του. Μια ημερομηνία που αποτελεί – για διαφορετικούς λόγους – ορόσημο και για τους δυο, είναι χωρίς αμφιβολία η 19η Σεπτεμβρίου του 2020. Εκείνη την ημέρα διεξήχθη το 20ο (προτελευταίο) ετάπ του 107ου Γύρου Γαλλίας, ένα χρονόμετρο 36 χιλιομέτρων με τερματισμό στην ανηφόρα του Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ.

Πριν την εκκίνηση της διαδρομής, ο Ρόγκλιτς ήταν πρώτος στη γενική με πλεονέκτημα 57″ απέναντι στον δεύτερο Πογκάτσαρ. Όλοι οι ειδικοί και οι αναλυτές θεωρούσαν δεδομένη την τελική νίκη του Ρόγκλιτς, αφού η διαφορά του ήταν σημαντική, εξάλλου και ο ίδιος είναι από τους κορυφαίους χρονομετρίστες στο πελοτόν. Όμως ο 21χρονος τότε πιτσιρικάς πραγματοποίησε μια αδιανόητη εμφάνιση, με την οποία όχι μόνο κάλυψε τα 57″ που τον χώριζαν από τον αντίπαλό του, αλλά πήρε ο ίδιος μια επιπλέον διαφορά 59″! Το σοκ για τον Ρόγκλιτς και την ομάδα του, δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Πέρυσι δεν κατάφερε να διεκδικήσει τη ρεβάνς, γιατί εγκατέλειψε νωρίς τον αγώνα λόγω μιας άσχημης πτώσης. Φέτος θα τους δούμε να μονομαχούν ξανά για την κίτρινη φανέλα. Όποιος και αν είναι ο νικητής, το θέαμα και η αγωνία είναι δεδομένα.