ΤΖΕΦ ΓΚΟΛΝΤΜΠΛΟΥΜ: “ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΛ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ”
Το Magazine μίλησε αποκλειστικά με τον πρωταγωνιστή του Jurassic World: Dominion για όλα όσα του έχει μάθει η ζωή.
Ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ είναι κάτι παραπάνω από ένας ακόμα ηθοποιός που αγαπήσαμε πίσω στα ‘80s και τα ‘90s. Σπάνια περίπτωση χολιγουντιανού πρωταγωνιστή ο οποίος μοιάζει να γίνεται πιο ώριμος, πιο πετυχημένος, πιο κουλ (πιο, πιο, πιο…) όσο μεγαλώνει, ο Γκόλντμπλουμ κατάφερε να μεταπηδήσει με απόλυτη επιτυχία από την πρώιμη φήμη του –βλέπε τη Μύγα του Κρόνενμπεργκ, βλέπε τη Μεγάλη Ανατριχίλα, βλέπε φυσικά και το Jurassic Park– σε ένα μετέπειτα στάδιο καριέρας όπου συμβολίζει κάτι σαν την επιτομή του κουλ.
Χώρεσε αβίαστα μες στο έργο σκηνοθετών με τρομερά συγκεκριμένη αισθητική παλέτα και αφηγηματικό ρυθμό, όπως ας πούμε ο Γουές Άντερσον (με το Grand Budapest Hotel και το Life Aquatic with Steve Zissou). Χώρεσε τη φήμη του στις indie διαστάσεις ανεξάρτητων φιλμ σαν το νυχτοπρεμιερίσιο Igby Goes Down ή το οριακά πειραματικό The Mountain του Ρικ Άλβερσον.
Και φυσικά, ναι, συνέχισε να λειτουργεί μες στο παραδοσιακά χολιγουντιανό πλαίσιο, δίχως όμως ποτέ να χάσει την προσωπική του αιχμή, αυτή τη σπιρτάδα που πάντα τον ακολουθεί, το χαρακτηριστικό του coolness. Ναι, έγινε κι αυτός ένας ακόμα από τους δεκάδες σταρ που έπαιξαν σε ταινία της Marvel– αλλά ο ρόλος του στο Thor: Ragnarok είναι τόσο κομμένος και ραμμένος πάνω στον ίδιο και στην ενέργειά του, που μοιάζει να κατασκευάστηκε ειδικά γι’αυτόν.
Εδώ έρχεται και το Jurassic World. Ή μήπως πρέπει να πούμε «ξανάρχεται»; Ο Γκόλντμπλουμ έκανε μια cameo εμφάνιση στο προηγούμενο σίκουελ του franchise, Fallen Kingdom, πριν λίγα χρόνια, όμως με το νέο (τελευταίο) φιλμ της σάγκα, είναι ξανά πρώτη μούρη. Δεν είναι μόνος– αυτή τη φορά, στο Jurassic World: Dominion, επιστρέφουν όλοι. Ο Σαμ Νιλ, η Λόρα Ντερν, όλοι.
Όμως ο ανέκαθεν αγαπημένος του κοινού, επιστήμονας του χάους Ίαν Μάλκολμ, ήταν πάντα μια κατηγορία από μόνος του. Υπό μία έννοια, αυτός ο χαρακτήρας είναι μια γέφυρα ανάμεσα στις διαφορετικές φάσεις της ζωής και της καριέρας του Γκόλντμπλουμ. Τι μπορεί να συνδέει τον Ίαν Μάλκολμ του 1993 (και του Jurassic Park) με τον Ίαν Μάλκολμ του 2022 (και του Jurassic World); Ή μάλλον, ας το κοιτάξουμε και ευρύτερα.
Τι μπορεί να συνδέει τον Τζεφ Γκόλντμπλουμ του τότε, με εκείνον του σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μεγαλύτερο; Τρεις δεκαετίες πιο έμπειρο, πιο συνειδητοποιημένο και –με ένα απίθανο τρόπο– τρεις δεκαετίες πιο κουλ;
Συναντήσαμε τον αγαπημένο ηθοποιό στο Λονδίνο, λίγες ώρες πριν την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του Jurassic World: Dominion και μιλήσαμε μαζί του για την καριέρα του, για τη ζωή του, και για το ποιο είναι το μεγάλο του μυστικό– αν κάτι τέτοιο υπάρχει. Αυτά είναι όλα όσα μας είπε για τον εαυτό του, και για αυτά που έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. (Οι ατάκες του Τζεφ Γκόλντμπλουμ προέρχονται από δύο διαφορετικές συνεντεύξεις μαζί του, μία στο Λονδίνο πριν λίγες μέρες και μία στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας πριν την πρεμιέρα του The Mountain.)
Μου λένε πως είμαι κουλ, αλλά δεν ξέρω.
Σίγουρα δεν νιώθω κουλ, δεν νιώθω χαλαρός απέναντι στις θαυματουργές ευκαιρίες που είχα στη ζωή μου κοιτάζοντας προς τα πίσω όλο αυτό το διάστημα. Και δεν ήμουν χαλαρός απέναντι στην ίδια την προοπτική του να ασχοληθώ με την ηθοποιία. Ήμουν εμμονικός και κάπως εκτός εαυτού. Ήμουν τρελός με αυτό! Και κάπως βρήκα τον δρόμο μου. Κι είτε κάπως κατάφερνα να συνεχίσω να ασκώ έλξη στις ευκαιρίας, ή ήμουν απλά τυχερός.
Μου αρέσει να διδάσκω ώστε να μαθαίνω ξανά τα πράγματα από μέσα. Για δεκαετίες έλεγα στους μαθητές μου με κάθε αφορμή που έβρισκα πως πετυχαίνεις όχι επειδή έχεις στρατηγική ή επειδή προσπαθείς να δικτυωθείς. Αν και κάποιους μπορεί κι αυτά να βοηθήσουν. Αλλά… κάνε τον εαυτό σου πολύ καλό.
Αν θες πραγματικά να κάνεις κάτι, αν το αγαπάς, αν καίγεσαι να το κάνεις, τότε αυτή η φλόγα θα ζεσταίνει τη μηχανή σου για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Είμαι ακόμα πολύ ευγνώμων. Δεν είμαι μπλαζέ απέναντι στην επιτυχία ή τίποτα. Είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συνεργασία μου με τον Κρόνενμπεργκ. Είναι ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης και λάτρεψα την εμπειρία της Μύγας. Αλλά έχω δουλέψει και με τον Άλτμαν, με τον Γουές Άντερσον, τον Τάικα Γουαϊτίτι, τον Σπίλμπεργκ. Έχω υπάρξει απίστευτα τυχερός.
Πολύ συχνά θα τύχει να κοιτάζουμε κάποια φιλμογραφία, να αναρωτιόμαστε «α, τι απέγινε ο τάδε κι ο δείνα». Είναι τρομερά εύκολο να πάνε στραβά τα πράγματα. Είμαι πολύ τυχερός είχα αρκετές ευκαιρίες διαμέσου των δεκαετιών.
Έχω έμφυτη περιέργεια για τα πράγματα. Τα πράγματα που μου προκαλούν την περιέργεια είναι κι αυτά με τα οποία αλληλεπιδρώ. Όπως και με πράγματα που με κάνουν καλύτερο, ή πράγματα που δεν έχω κάνει ποτέ ξανά.
Είχα πάντα μια όρεξη για την ηθοποιία. Το να ερμηνεύεις θέλει εφευρετικότητα και είναι κάτι το μαγικό στα μάτια μου. Αναζητούσα κάτι θαυματουργό, ποιητικά μιλώντας.
Αλλά έχω και μια σύνδεση με την επιστήμη. Ίσως αυτό να φαίνεται και στους ρόλους που έχω παίξει. Έχω μεγάλο θαυμασμό για την επιστημονική οδό, και για τα γεγονότα, και σε αυτό θα εκθέσω τα παιδιά μου. Στην κατανόηση του σύμπαντος μέσω της επιστήμης.
Δεν βρίσκω τίποτα το τρελό στον Ίαν Μάλκολμ. Από την αρχή, από την πρώτη του εμφάνιση, ήταν πάντα η φωνή της λογικής, η φωνή της σοφίας, εκείνος που έφερνε μια προοπτική στην οπτική των πραγμάτων. Μπορεί να είναι αντισυμβατικός, να είναι κάπως εκτός συμβάσεων, αυτή είναι απλώς η περιοχή του. Είναι ένα άτομο με βαθιά έγνοια και ανθρωπισμό και θέλει πάντα να βοηθάει και να είναι αποτελεσματικός.
Παλεύει τον καλό αγώνα απέναντι στην άγνοια και την απληστία. Την έχουμε πατήσει αν άνθρωποι σαν αυτόν δεν επικρατήσουν.
Στη ζωή μου πάντοτε τρέφω εκτίμηση για τους επιστήμονες.
Ακόμα μέχρι σήμερα προσπαθούμε να ξεριζώσουμε το ανίδεο, πρωτόγονο παρελθόν μας. Αυτής της γκροτέσκας πατριαρχικής εκδοχής του ανδρισμού που υπήρχε για αιώνες στην κοινωνία.
Τι είναι φυσιολογικό; Τι σημαίνει να κυνηγάμε μια τελειότητα; Θέλω να ελπίζω πως γινόμαστε πιο εκλεπτυσμένοι και πιο αναπτυγμένοι και εξευγενισμένοι ως προς τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως έχουμε ένα κρυφό, σκοτεινό παρελθόν ΄που αυτές οι ερωτήσεις έβρισκαν κακές, βίαιες απαντήσεις.
Με ενδιαφέρει η κριτική απέναντι στην αμερικάνικη προσωπικότητα διαμέσου της Ιστορίας. Διάβασα ένα βιβλίο του Κέρτ Άντερσεν, Fantasyland, που έχει να κάνει με το πώς ήδη οι άνθρωποι που κατοίκησαν εξαρχής την Αμερική πίστευαν σε αυτού του είδους την «μαγική σκέψη». Ορδές χρυσοθήρων ήρθαν στην Αμερική για να γίνουν πλούσιοι κι αυτή η ματεριαλιστική και περίεργα μυστικιστική φιλοσοφία χρονολογείται μέσα από τους αιώνες φτάνοντας στο σήμερα. Στο πώς οδηγούμαστε σε αυτή την αρρωστημένη ανισορροπία με την οποία ακόμα είμαστε αντιμέτωποι.
Το βλέπεις σε αυτή την παράδοση αμερικάνων τσαρλατάνων, από τον Π.Τ. Μπάρνουμ μέχρι το Λύκο της Γουόλ Στριτ. Άνθρωποι γίνονται απατεώνες για να βγάλουν χρήματα κι αυτός είναι ο Αμερικάνικος Τρόπος.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα τρομερά πολύ να παίξω, να γίνω ηθοποιός. Είχα δάσκαλο που μου έμαθε πολύ καλά πως όπως κι αν έρθουν τα πράγματα στη ζωή μου, μπορώ πάντοτε να συνεχίσω να βελτιώνομαι.
Έτσι κι αλλιώς άργησα να πάρω μπρος, άργησα να ανθίσω. Ήταν δώρο το ότι συνέχιζα να έχω ευκαιρίες να συνεχίσω να γίνομαι καλύτερος.
Κάποιες φορές κοιτάζω πίσω σε κάποιες ερμηνείες που έχω δώσει και σκέφτομαι «ουφ, είμαι τυχερός που είχα κι άλλη ευκαιρία μετά από αυτό». Πάντα ανακαλύπτω καινούρια πράγματα για την ηθοποιία και πάντα σκέφτομαι, Απίστευτο, πώς γίνεται να μην το ήξερα αυτό; Ακόμα μαθαίνω.
Παίζω πιάνο σε μια ομάδα τζαζ, έχουμε παίξει Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο, παίζουμε συχνά στο Λος Άντζελες. Παίζω κάθε μέρα και κάθε μέρα σκέφτομαι ότι είμαι καλύτερος σήμερα από όσο έχω υπάρξει ποτέ.
Χαίρομαι που δεν έκανα παιδιά νωρίτερα γιατί δε θα ήμουν εξίσου καλός. Ήταν τόσα πολλά αυτά που δεν ήξερα.
Δεν είχα βρει την ισορροπία που έχω σήμερα, δεν είχα τόσο καθαρό μυαλό όσο αφορά την επιστημονική οδό, για παράδειγμα. Επίσης δεν είχα τόση αυτοπεποίθηση για τη δουλειά μου και για την καριέρα μου, δεν ήμουν τόσο παρών, δεν ήμουν τόσο ταπεινός ως παρτενέρ. Ως πατέρας είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ τώρα και ξοδεύω τόσο χρόνο μαζί τους– με τα παιδιά μας αλλά και με τον σκύλο μας!
Εξακολουθώ να κάνω μια ποικιλία πραγμάτων. Τα μπλοκμπάστερ που έχω κάνει, όπως το Thor: Ragnarok και τα Jurassic World είναι πολύ ενδιαφέροντα. Ο Τάικα παρόλο που ήμασταν σε μια μεγάλη Marvel ταινία, δουλεύει σα να ήταν ένας ανεξάρτητος σκηνοθέτης που πειραματίζεται και διασκεδάζει αυτό που κάνει.
Ομοίως ο Τζ. Α. Μπαγιονά του Jurassic World: Fallen Kingdom. Παρόλο που αυτές οι ταινίες είναι μέσα σε μια μεγάλη μηχανή, ο ίδιος είναι ένας παθιασμένος, αφοσιωμένος, καλλιτέχνης. Κι η ταινία αυτή είναι ασυνήθιστη, περιέργως μικρή σε εμβέλεια, διαφορετική. Δεν κάνουν πολλοί κάτι τέτοιο.
Αγαπώ τον Σαμ Νιλ και τη Λόρα Ντερν, είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες και άλλαξαν τη ζωή μου. Είναι αγαπημένοι φίλοι μου. Αλλά δεν έχουμε υπάρξει ξανά μαζί στην οθόνη από τότε, πίσω στο Jurassic Park. Αυτή ήταν η νέα μας αποστολή– και αποδείχθηκε μια πολύ διασκεδαστική συνεργασία.
Ήταν σπουδαία εμπειρία να είμαστε ξανά όλοι μαζί και να γυρίζουμε αυτή την ταινία. Ο Κόλιν [Τρέβοροου] κι η Έμιλι [Καρμάικλ] βρήκαν κάτι να κάνουμε στην ταινία που έβγαζε νόημα και μας ικανοποίησε όλους.
Μου αρέσει που είμαστε όλοι κομμάτια ενός συνόλου σε αυτή την ταινία. Είναι αληθινή δημιουργική ελευθερία, κάθε στιγμή για μένα ήταν θρεπτική.
Στο Jurassic World: Dominion, μιλήσαμε πολύ με τον Κόλιν. Τι συνεργάτης! Κάποια στιγμή είπαα, μπορώ να μιλήσω στον άνθρωπο που έγραψε την ταινία; Εγώ περπατούσα πάνω κάτι σε ένα μικρό χώρο στο δωμάτιό μου, είχα ιδρώσει, και εκείνος μου έδωσε όλο τον χρόνο να τον ενοχλήσω ή απλώς να καταγράψω κάποιες σκέψεις, κάποιες ιδέες, κάποια πάθη μου.
Συμφωνώ με την ιδέα ότι δεν υπάρχει μικρός ρόλος αλλά μόνο μικροί ηθοποιοί. Ο Ίαν έχει χρησιμοποιηθεί από πρωταγωνιστής μέχρι χρώμα σε μια παλέτα, αυτό δεν είναι κάτι στο οποίο εστιάζω. Δεν με ενδιαφέρει το μέγεθος του ρόλου μου.
Γύρισα τη Μεγάλη Ανατριχίλα το 1983, πολύ πριν γεννηθείς… [σκέφτεται] Κάποτε το έλεγα αυτό σαν αστείο, τώρα οι άνθρωποι με κοιτάνε και λένε «…ναι…;» [γελάει]
Οι μικρότερες ταινίες που κάνω είναι πολύ διαφορετικές, είναι άλλο το υλικό, απλά είναι σινεμά που με παθιάζει. Μου αρέσει να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά αυτές είναι οι ταινίες που πάω να δω πιο πολύ.
Θα ήθελα να δουλέψω με την Κλερ Ντενί, λατρεύω τη δουλειά της, την βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα. Και ξέρεις ποια άλλη μου αρέσει; Η Λιν Ράμσεϊ. Είδα το We Need to Talk About Kevin όταν κυκλοφόρησε, αλλά είδα και την ταινία της με τον Χοακίν Φοίνιξ και την βρίσκω συγκλονιστική. Έχω δει και πολλές συνεντεύξεις της, νομίζω θα ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί της μια μέρα. Συνήθως εκεί είναι το προσωπικό μου γούστο.
Κοιτάζω πάντα σε όσα έχω αφήσει πίσω μου, προσπαθώντας να γίνω καλύτερος. Κάποιες φορές κοιτάω πίσω και κάνω… [κάνει μια γκριμάτσα να τρομάζει] Δεν είμαι εντελώς νευρωτικός, αλλά λέω πολύ συχνά, «αααχ, αν το είχα τώρα αυτό, θα μπορούσα να το κάνω τόσο μα τόσο καλύτερα».
Πάντα μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη. Ξέρω πως πολλοί ηθοποιοί δεν το θέλουν. Αλλά εγώ θέλω. Θέλω να δω πάντα πώς βγήκα Ακόμα και στο γύρισμα. Θέλω να κοιτάζω το μόνιτορ. Είναι χρήσιμο εργαλείο και για μένα, και για τον σκηνοθέτη.
Κάποιες φορές είναι σημαντικό να μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου.
