Angelos TP: Πώς είναι να είσαι μουσικός και εγγονός του Μίκη Θεοδωράκη

Τα «γονίδιά» του μπορεί να του άνοιγαν πολλές πόρτες. Δεν θα άφηνε ποτέ τον εαυτό του ωστόσο να δημιουργήσει κάτι βασιζόμενος σε «ταμπέλες» ή «κληρονομικά δικαιώματα». Βλέπετε ο Άγγελος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης (γνωστός καλλιτεχνικά ως Angelos TP) δεν θέλει να πουλήσει σε κανέναν ότι είναι παιδί του Δημήτρη Παπαγγελίδη και της Μαργαρίτας Θεοδωράκη και φυσικά εγγονός του κορυφαίου μουσουργού Μίκη Θεοδωράκη. Θέλει απλά να καταθέσει και αυτός τις δικές του μελωδίες και νότες που ξεπηδούν από μέσα του. Τις ειλικρινείς μουσικές που δεν στοχεύουν να χαρακτηριστούν «επικές» σαν κάποιες του παππού του, όμως έχουν σίγουρα κάτι να πουν.

Ομολογώ ότι από τη γνωριμία μας αιφνιδιάστηκα: Ο Άγγελος είναι ένας τρομερά ευγενικός άνθρωπος, πολύ απλός. Θα σου πει όλη την αλήθεια του με ένα χαμόγελο και νομίζω αν κάτι τον διακρίνει είναι η σεμνότητα: Ούτε ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται τις καλές τους ποιότητες και χαρίσματα. Αφορμή για τη συνέντευξή μας είναι το «Angelo’s Bookstore», ο νέος του δίσκος με -πλην ενός- τραγούδια σε αγγλικούς στίχους. Είναι ένα άλμπουμ πολυσυλλεκτικό με ενδοσκοπικούς, ακόμα και φιλοσοφημένους στίχους. Τα τραγούδια του έχουν μπολιαστεί με τον αυθορμητισμό του δημιουργού τους και φέρουν ευδιάκριτες jazz αναφορές, art rock του ’70, reggae, classic rock ακόμα και ethnic στοιχεία, τα οποία όλα μαζί συνθέτουν ένα πρωτότυπο μουσικό μωσαϊκό με έντονα προσωπικό χαρακτήρα.

O Angelos TP μιλά στο NEWS 24/7 για το πώς είναι να μεγαλώνεις μέσα στον μύθο του Μίκη Θεοδωράκη, τη συνεργασία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το “Angelo’s Bookstore”, και το θέλω του στο να αναδείξει τη μουσική του ταυτότητα.

Μιλήστε μου για τη σχέση σας με τον Μίκη Θεοδωράκη. Πότε πρωτογνωρίσατε το έργο του;

«Το έργο του δεν θα έλεγα ότι το γνώρισα: Έχω “γεννηθεί” μέσα στο έργο του και είμαστε κομμάτι του οι συγγενείς του ανθρώπου αυτού. Ο παππούς ήταν πάντα βυθισμένος στη μουσική του και την καριέρα του, δεν είναι ο κλασικός παππούς που όλοι γνωρίζουμε. Δεν πηγαίναμε βόλτες, τέτοια πράγματα καθόλου. Πάντοτε ουσιαστικά ακολουθούσαμε το πού πήγαινε ο παππούς, είτς στις συναυλίες του είτε στο σπίτι, στο γραφείο του. Σαν ένα ραντεβού ήταν, εγώ έτσι το ένιωθα σαν μικρό παιδί και γενικά είχα έτσι ένα άγχος κάθε φορά που τον αντίκριζα κι ένας περίεργος σεβασμός. Δεν ήξερα μικρός πώς να διαχειριστώ αυτή τη σχέση, πώς να λειτουργήσω απέναντί του. Ο παππούς Μίκης είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, αλλά η τρυφερότητα αυτή είναι συνήθως προσωποκεντρική. Είναι στο επίκεντρο συνέχεια, ακόμη και στις συγγενικές σχέσεις.»

Ήταν μονόδρομος η ενασχόληση με τη μουσική, σαν να το περίμεναν όλοι από εσάς. Ή προέκυψε;

«Καθόλου μονόδρομος, ίσα ίσα θα έλεγα ότι κατά κάποιον τρόπο το απέφευγα. Η πρώτη μου επιλογή ήταν η ζωγραφική και μετά η μουσική. Είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί αυθόρμητα, θέλω να υπάρχει λόγος για να κάνω κάτι και να βγει αυτό αυθόρμητα και φυσικά. Η μουσική αυτού του δίσκου είναι σαν να “ήρθε” σε εμένα και για αυτό την παραδίδω.

Στην οικογένειά μου υπάρχει αυτός ο μύθος της μουσικής που είναι αναγνωρισμένος παγκόσμια, και η σκιά που πέφτει στον νέο του συγγενή είναι πολύ μεγάλη. Έχω όμως σχέση αγάπης με τη μουσική και με τη δημιουργία γενικά.»

Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν για εσάς έμπνευση και από ποιοι έχουν διαμορφώσει την αισθητική σας;

«Νομίζω περισσότερο έβρισκα έμπνευση στους μεγάλους ζωγράφους, με θυμάμαι μικρό να χω στο μυαλό μου τη σκέψη “μακάρι να ζωγράφιζα σαν τον Πικάσο”. Μπορεί ίσως αυτό να έχει να κάνει και με το ότι μουσικά στην οικογένειά μου ο πήχης πήγαινε ψηλά. Από ακούσματα πάντως να πω ότι έχω ακούσει πάρα πολλές μουσικές στη ζωή μου και πολλά διαφορετικά είδη. Για εμένα ο Μπομπ Μάρλεϊ είναι ο θεός της μουσικής. Και ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Αγαπώ επίσης πολύ την τζαζ. από το δημοτικό και μετά είχα μανία μαζί της. Έβαζα τους δίσκους από το περιοδικό Jazz & Jazz στο repeat και κοιμόμουν με τις μελωδίες αυτές. Και ροκ έχω ακούσει πολύ, και μέταλ και χιπ χοπ.»

Γράφετε στίχους και τραγουδάτε στα αγγλικά. Μιλήστε μου για αυτήν την επιλογή.

«Όταν έγραψα αυτά τα κομμάτια, βγήκε από μέσα μου κατευθείαν η μουσική από την κιθάρα μαζί με τους αγγλικούς στίχους. Ήταν “παντρεμένα” από την αρχή, δεν είναι ότι έψαξα να δω πού θα βάλω το κάθε ακόρντο για να αποκτήσει μουσικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον.: Βγήκαν κατευθείαν, όπως στη ζωγραφική που ένα παιδί παίρνει μια κόλλα χαρτί και αρχίζει να τη γεμίζει με χρώματα. Έτσι προέκυψαν αυτά τα τραγούδια, οι αγγλικοί στίχοι βγήκαν μαζί με τη μουσική.

Αν πρέπει να το αποδώσω κάπου, πέραν από τα ακούσματα που έχω από ξένα συγκροτήματα, τα οποία παίζουν έναν μεγάλο ρόλο, νομίζω περισσότερο έχει να κάνει με τα δικά μου βιώματα. Από την τρίτη Γυμνασίου εγώ πήγαινα σε αγγλικό σχολείο. Μάλιστα όταν έγινε η αλλαγή, εγώ δεν ήξερα καθόλου αγγλικά, πέρασε πολύ δύσκολα στις αρχές. Πέρασα 4 χρόνια κάνοντας μαθήματα που ήταν όλα στα αγγλικά. Μετά, το 2006 πήγα για έναν χρόνο στην Αγγλία να σπουδάσω και εκεί έκανα την επανάστασή μου, ανακάλυψα το ποτό και άρχισα να παρτάρω. Ήταν η πρώτη χρονιά που ένιωσα την ελευθερία αλλά και τη μοναξιά. Άρχισα να συγκεντρώνομαι και να ανακαλύπτω σιγά σιγά όλο κομμάτια του εαυτού μου μέσα σε αυτήν τη μοναξιά. Άρχισα να νιώθω πιο πολύ Άγγελος. Επομένως τα αγγλικά ίσως αυτό να ξεκλειδώνουν.»

«Angelo’s Bookstore» Πώς περιγράφετε το άλμπουμ σας. Ο τίτλος πώς βγήκε.

«Άρχισα να γράφω τα τραγούδια του δίσκου το 2016. Εκείνο το διάστημα δούλευα σε ένα βιβλιοπωλείο – αντικερί πάνω από τους Αέρηδες στην Πλάκα, επί της οδού Κλεψύδρας. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, πέρναγα ωραία. Έπαιρνα και την κιθάρα μου στο βιβλιοπωλείο και τα μισά κομμάτια έχουν γραφτεί εκεί, είτε ήμουν μόνος είτε με την παρέα, με φίλους. Η αφορμή επομένως και ο παραλληλισμός “Το βιβλιοπωλείο του Άγγελου” ήρθε από εκεί. Έχει όμως και μία μεταφορική έννοια καθώς ο δίσκος αυτός είναι το δικό μου “βιβλιοπωλείο”, ο δικός μου συναισθηματικός κόσμος. Ένα βιβλιοπωλείο που μιλά για τον Άγγελο, έχει τα “βιβλία” μου.

Κι εγώ σαν ένα ανοιχτό βιβλίο μοιράζομαι τα συναισθήματά μου, μέσω του κάθε κομματιού. Είναι βιωματικοί οι στίχοι μου, μπορεί να μην είναι πάντα ρεαλιστικοί αλλά έχουν μέσα τους στιγμές μου.»

Εάν έπρεπε να το χαρακτηρίσετε μουσικά, τι είδος θα λέγατε ότι είναι τα κομμάτια;

«Γενικά εμένα δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες ή οι κατηγοριοποιήσεις. Ειδικά στις τέχνες, στη μουσική, μου αρέσει να συνδυάζω τα πάντα, να έχω την ελευθερία να συνδυάσω όλα τα είδη. Το ύφος και το στυλ του κάθε κομματιού ορίζεται από τον ρυθμό πρώτα από όλα. Από εκεί και πέρα, οι ενορχηστρωτικές πινελιές παρουσιάζουν τον χαρακτήρα του. Ο χαρακτήρας των κομματιών μου εμπεριέχει πολλά στυλ: Έχει μέσα του τζαζ επιρροές, ροκ επιρροές reggae επιρροές,ακόμακ και κλασικές επιρροές, λυρικές. Είναι πολυσυλλεκτικά τραγούδια, οπότε δεν μπορώ να τους προσδώσω ένα μόνο στυλ.

Μου αρέσει η ελευθερία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, δεν διαλέγω ούτε δίνω ταυτότητα. Ούτε θα σας πω ποιος είμαι, δεν είμαι ούτε τραγουδιστής ούτε μουσικός. Νιώθω τραγουδοποιός και δημιουργός γενικά, μου αρέσει να δημιουργώ.»

Πείτε μας λίγα λόγια για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο συνεργάζεστε.

«Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι από το ξεκίνημα της καριέρας του συνεργάτης του παππού μου. Με είχε γνωρίσει πριν από χρόνια σαν τον εγγονό του Θεοδωράκη αλλά δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση. Η συνεργασία μας ήρθε σαν απρόσμενο δώρο. Τα τελευταία χρόνια συχνάζω στο μπαρ του Κόμη του Δευκαλίωνα στα Πατήσια. Ο Βασίλης άρχισε να επισκέπτεται σιγά σιγά από το 2017 το μπαρ του Κόμη και εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να ξανασυστηθούμε. Είναι ένα παρεΐστικο μπαρ, οπότε έδινα συχνά cd με τις μουσικές μου και τα έπαιζαν. Κάποια στιγμή ο Κόμης έπαιξε το “Honest”, ο Βασίλης το άκουσε και με φώναξε κοντά του. “Τι ωραίο κομμάτι. Θες να μου το στείλεις, να του βάλουμε ελληνικό στίχο και να το κάνουμε μαζί;” μου είπε. Ξαφνιάστηκα πολύ, εκείνη τη στιγμή ένιωσα μεγάλη χαρά. Ακολούθησε τις επόμενες ημέρες η αμηχανία, ξέρετε είμαι ένας άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων και δεν ήξερα πώς να φερθώ και να το χειριστώ εκείνη τη στιγμή. Μετά από κάποιο διάστημα διηγήθηκα το περιστατικό σε έναν φίλο και συνεργάτη μου, ο οποίος με βοήθησε να έρθω σε επαφή ξανά με τον Βασίλη. Του δείξαμε ένα άλλο κομμάτι, το “Step Back”, για το οποίο ο Κώστας Φασουλάς μου έκανε την τιμή να γράψει τους ελληνικούς στίχους. Του άρεσε του Βασίλη, είπε το “ναι” και το ηχογραφήσαμε.

Είμαι απίστευτα ευχαριστημένος από τη συνεργασία μας. Εκτός του ότι είναι πάρα πολύ τιμητική η συμμετοχή του, νιώθω ότι είναι ένα δώρο που ήρθε από το υπερπέραν. Μακάρι να έχουμε κάποια συνέχεια κάποια στιγμή, το εύχομαι.»

Τα σχέδιά σας για το μέλλον. Επιζητάτε ζωντανές εμφανίσεις μετά την καραντίνα;

«Είναι πολύ φρέσκο αυτό με τον δίσκο και δεν έχω προλάβει ούτε να κάνω λάιβ εμφανίσεις. Έχω κάποιους συνεργάτες που συμμετείχαν στον δίσκο και θα δοκιμάσω να στήσω μαζί τους το σχήμα που χρειάζεται ώστε από τον χειμώνα να ξεκινήσω να παίζω αρχικά σε κάποιους μικρούς χώρους. Και βλέπουμε από εκεί και πέρα πώς θα πάει.»

Τι είναι η οικογένεια για εσάς, είστε ένας νέος μπαμπάς με δυο γιους;

«Η οικογένεια είναι το καταφύγιό μου. Είναι δημιουργία δική μου και της γυναίκας μου, μαζί φτιάξαμε το δικό μας σπίτι και μέσα σε αυτό ξαναμεγαλώνουμε. Είμαστε μια οικογένεια που παλεύουμε μόνοι μας εγώ και η γυναίκα μου. Παλεύουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας εγώ και η γυναίκα μου, με δύο παιδιά και χωρίς κάποια βοήθεια. Είναι τεράστια υπόθεση το να είσαι γονιός. Μέσα από αυτή ξαναενηλικιώνεσαι,. Ίσως είναι η πιο δύσκολη δουλειά να κατευθύνεις και να προσπαθείς να πας σε έναν καλό δρόμο τα παιδιά σου.

Βέβαια αυτό που εισπράττεις – εκείνες τις όμορφες στιγμές της οικογένειας – είναι το πιο μεγάλο δώρο. Αυτό είναι το καταφύγιό μου που σας είπα, από εκεί γεμίζω ώστε να προχωρήσω, να πάω στη δουλειά και να δημιουργήσω. Έτσι λειτουργώ.»

Ακούστε όλον τον δίσκο του Άγγελου Θεοδωράκη – Παπαγγελίδη ΕΔΩ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις