Αντωνόπουλος: Δεν με ενοχλεί που με λένε παππού στη σειρά – Μόνο που είναι πιο κοντά ο θάνατος

Η φωνή του ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες. Με αυτή άλλωστε κέρδισε για χρόνια ολόκληρα το ψωμί του, στο ξακουστό θέατρο της Δευτέρας, πριν η τηλεόραση σαρώσει την διασκέδαση των Ελλήνων στο σπίτι. Τα παιδιά και οι έφηβοι των ’90s τον ταύτισαν με τον άνκορμαν των ειδήσεων στο Media Channel, που ήρθε να κλέψει την πρωτοκαθεδρία του Γιάννη (Χάρης Σώζος) στο δελτίο και (από κοινού μαζι του) την καρδιά της Άννας Ραγιά (Νένα Μεντή), στην κομεντί “Το δις εξαμαρτείν” πίσω στο 1993.

Οι γονείς πάλι εκείνης της επιεικούς εφηβείας που γίνεται 40, τον θυμούνται σε ρόλο άνκορμαν για το δελτίο της ΕΡΤ στην πραγματική ζωή, στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα το 1974 κι όχι στον κόσμο της μυθοπλασίας.

Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος επιστρέφει στην αγαπημένη του τηλεόραση, μέσα από το αστυνομικό θρίλερ του ΑΝΤ1, “Η Επιστροφή”. Μιλά στο News24/7 για την εμπειρία του καθημερινού, την λατρεία του για τα αστυνομικά έργα, την ελαφριά πληγή στην νεανική του καρδιά του, που για πρώτη φορά υποδύεται τον παππού και τους “άλλους” συναδέλφους που από χρόνια τον κατατάσσουν στους “εμπορικούς και τους ξεφτυλισμένους”.

Πρώτη φορά παππούς

Αναρωτηθήκαμε αν αυτή είναι πρώτη φορά που ο αγαπητός ηθοποιός αναλαμβάνει τον ρόλο του παππού σε ένα σίριαλ: «Κατάπρωτη… αυτό είναι κάτι που λίγο με πληγώνει, αλλά τι να κάνω πρέπει να δεχτώ κι εγώ ότι δεν είμαι πια μωρό. Μέχρι το Αμάρτημα της μητρός μου έκανα και τον γκόμενο και τον εραστή και το νέο» σχολιάζει ο κ. Αντωνόπουλος που εξηγεί πως δεν έχει πρόβλημα με τον χρόνο που περνά. «Το μόνο που με ενοχλεί είναι που είναι πιο κοντά ο θάνατος» σημειώνει και τονίζει:«Δεν αισθάνομαι ότι είμαι μεγάλος, έχω τις δυνάμεις μου όπως τις είχα.

Σε ό, τι αφορά στη σειρά, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος παρατηρεί πως το θέμα δεν είναι πως υποδύεται τον παππού: «Δεν μου το λέει κάποιο μωρό, μου το λένε κάτι μαντράχαλοι. Αυτό πρέπει να πω ότι με ενοχλεί, αλλά θα το καταπιώ κι αυτό». Άλλωστε, ο ηθοποιός εξηγεί πως το ευτύχημα στο επάγγελμά του είναι πως η ηλικία δεν είναι εμπόδιο για να εργαστεί. «.Μέσα στη δυστυχία που μεγαλώνω, έχω και την ευτυχία ότι μπορώ να είμαι χρήσιμος μέχρι να πεθάνω, όσο αντέχουν τα κότσια μου. Βλέπεις ο Βουτσάς είναι 85 χρονών και παίζει. Αυτό το επάγγελμα σου δίνει ζωή μέχρι να πεθάνεις».

Η λατρεία για τα αστυνομικά θρίλερ

Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος υποδύεται τον Νικήτα Δελή, τον πατέρα της οικογένειας και δημιουργό της εταιρίας στη σειρά «Επιστροφή» που δείχνει διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει την κόρη του, Έλενα, η οποία δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει την εξαφάνιση του γιου της Μάνου. Ο ηθοποιός παραδέχεται πως λατρεύει τα αστυνομικά σίριαλ και αδημονεί να ανακαλύψει τι θα γίνει στη συνέχεια.

«Μου είπαν χθες στο γύρισμα και κάτι που θα γίνει παρακάτω, σαν αστυνομικό. Τρελαίνομαι για τα αστυνομικά» λέει. Η σειρά του ΑΝΤ1 μπήκε στην πλοκή από το πρώτο λεπτό, κρατώντας τον τηλεθεατή σε αγωνία για το τι θα γίνει στη συνέχεια. «Δεν είναι τίποτα η αρχή, ότι αυτός δεν είναι ο Μάνος, μπροστά σε αυτά που θα επακολουθήσουν». Πάντως, σε ό, τι αφορά τους χαρακτήρες της σειράς παραδέχεται πως «η μόνη καλή εκεί μέσα είναι η Άννα – Μαρία κι εγώ. Και τα παιδιά δηλαδή. Οι μεγάλοι είναι παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο».

Συζητάμε με τον ηθοποιό για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Έλενας Δελή, που υποδύεται η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και τον τρόπο που την σημάδεψε το γεγονός πως έχασε τον γιο της πριν 20 χρόνια. «Υπήρξε πάρα πολύ απόμακρη, έκανε απόπειρες αυτοκτονίας, διότι το να χάσει το παιδί της ήταν κάτι που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Η συμπεριφορά της ήταν πάρα πολύ λίγη απέναντι στα δύο της παιδιά» σχολιάζει προσθέτοντας όμως πως πάθη είναι ανθρώπινα. «Είναι μια γυναίκα που έχει υποφέρει πολύ και σαν να έχει αποστεγνωθεί από αισθήματα. Τώρα θα βγάλει όλα τα αισθήματα που καταπίεζε τόσα χρόνια. Αν και ένα κομμάτι του εαυτού της είχε πεθάνει με εκείνη την εξαφάνιση».

Η σημασία του παρασκηνίου στο θέατρο και την τηλεόραση

Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος μας θυμίζει πως είχε αναλάβει το ρόλο του πεθερού του Αντώνη Καρυστινού και στο παρελθόν. «Έχουμε παίξει μαζί σε ένα σίριαλ που λεγόταν Δις Μαδιάμ, πάλι στον ΑΝΤ1» σχολιάζει και προσθέτει πως είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με τους υπόλοιπους συναδέλφους στο cast του καθημερινού.

«Με την Άννα – Μαρία τα έχουμε βρει πάρα πολύ καλά. Το πίσω από τις κάμερες, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Αν αυτό που βλέπει ο θεατής είναι καλό και αυτό που δεν βλέπει, βγαίνει και στη σκηνή και στην οθόνη» σημειώνει.

Αναρωτιόμαστε αν έχει να θυμηθεί κάποια, όχι και τόσο αγαστή συνεργασία από το παρελθόν. «Μου έχει τύχει να περνάμε πάρα πολύ άσχημα στο παρασκήνιο» μας αναφέρει και εξηγεί πως αυτό το εισπράττει ο θεατής. «Δεν μπορεί όταν πηγαίνω στο θέατρο και λέω “Παναγία μου πότε θα έρθει η ώρα να φύγω” και αυτό να μην περνάει και στο παίξιμό μου. […] Να είσαι στην σκηνή με κάποιον που θες να τον σκοτώσεις, αντί να παίξεις μαζί του και παριστάνεις ότι είστε και ερωτευμένοι ή ότι είναι φίλος σου και είστε εχθροί» σχολιάζει.

Η “ρετσινιά” του καθημερινού

Πρώτη φορά παππούς, αλλά και πρώτη φορά καθημερινό για τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο που στην τηλεόραση τουλάχιστον μας είχε συνηθίσει σε πιο κωμικούς ρόλους και κωμωδίες. «Δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι το διαφορετικό, απλώς είναι πάρα πολλά τα επεισόδια» εκτιμά ο ίδιος παρατηρώντας πάντως πως και η εμπειρία του με την τελευταία του τηλεοπτική δουλειά, για τη σειρά των Ρήγα/Αποστόλου «Το Αμάρτημα της μητρός» ήταν εξίσου απαιτητική. «Ήταν πολύ μεγαλύτερος ο ρόλος και πολύ πιο κοπιαστικός. Εδώ κάνω τον παππού που είναι πολύ προφυλαγμένος, δεν έχω τρεξίματα, δεν έχω ανέβα κατέβα τις σκάλες, τρέχα σαν τον τρελό».

Από την άλλη, η «Επιστροφή» είναι μια σειρά αποκλειστικά με εξωτερικά γυρίσματα, πράγμα που σημαίνει πως οι πρωταγωνιστές του βρίσκονται σχεδόν καθημερινά σε κάποιο άλλο μέρος της Αττικής. «Το έχω βαφτίσει το σίριαλ “Η Επιστροφή: Γνωρίζοντας την Αττική”, διότι και στο Λαύριο πήγα και στο Χάρακα πήγα, μέρη που δεν έχω ξαναπάει ποτέ στη ζωή μου και στο Ντράφτι και στα Σπάτα και στην Παλλήνη και στη Ραφήνα και στη Λούτσα. Έχω πάει παντού» λέει αστειευόμενος ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.

Πώς αντιμετωπίζει το γεγονός του καθημερινού και της… φήμης που μπορεί να έχει αυτό για έναν ηθοποιό. «Ήδη έχω την ρετσινιά του εμπορικού και του “ξεφτυλισμένου”, επομένως δεν με ενδιαφέρει. Εμείς του εμπορικού θεάτρου είμαστε “ξεφτυλισμένοι”, είμαστε κάπως “δεύτερης κατηγορίας” ρε παιδί μου, οι άλλοι είναι αλλιώς» σημειώνει με αρκετή δόση ειρωνείας για συναδέλφους του που ενδεχομένως σνομπάρουν την τηλεόραση και το λεγόμενο εμπορικό θέατρο.

«Γιατί να μην κάνεις τηλεόραση, η τηλεόραση είναι ένα σπουδαίο μέσο το οποίο πρέπει να πιστέψει κανείς. […] Πάρα πολύ από αυτούς τους πολύ “έντεχνους” θα θέλανε να έχουν τη δημοσιότητα και τα χρήματα που βγάζουν οι “του εμπορικού”» προσθέτει τονίζοντας ωστόσο πως πια οι απολαβές των ηθοποιών από την τηλεόραση είναι πολύ χαμηλότερες.

Η παλιά χρυσή εποχή της τηλεόραση

Η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το θέμα της “χρυσής εποχής της τηλεόρασης”, για το οποίο έχουν μιλήσει στο παρελθόν κι άλλοι ηθοποιοί. Η Άννα Παναγιωτοπούλου έχει δηλώσει πρόσφατα πως κάποτε έπαιρνε 1 εκατομμύριο δραχμές το επεισόδιο. «Το ποσό που έπαιρνε κάποιος σε ένα επεισόδιο για ένα εβδομαδιαίο σίριαλ, το παίρνει τώρα το μήνα για ένα καθημερινό και ίσως και μικρότερο» αναφέρει. Υπήρχε δόση υπερβολής σε εκείνη την περίοδο; «Ήταν τεράστια υπερβολή, υπερβολή από όλη την Ελλάδα. Ζούσαμε πάρα πολύ παραπάνω από τις δυνάμεις μας. Δεν ήταν δυνατό σε μια χώρα με τόσο μικρή αγορά όσο η Ελλάδα να προβάλλονται 49 σίριαλ σε μία σεζόν» εκτιμά και μιλά για ένα «σύνδρομο φαταουλισμού» στη χώρα μας.

Θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση;

Έχει ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος κάποια ιδιαίτερη προτίμηση; Είναι περισσότερο θεατρικός ή όχι; «Μου αρέσουν όλα τα είδη, κάθε ένα έχει τη χάρη του. Το μόνο προσόν που έχει το θέατρο είναι η άμεση ανταπόκριση» σημειώνει και προσθέτει: «Επίσης το θέατρο έχει την χαρά της βελτίωσης, που επίσης δεν το έχει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Το θέατρο έχει αυτή την “Κ-Α-Υ-Λ-Α”, ότι βρίσκεις πράγματα μέχρι την τελευταία παράστασης» λέει και αναφέρεται στην ανταπόκριση του κοινού στο θέατρο. «Είναι μαγικό αυτό, δεν το έχεις στην τηλεόραση».

Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ρόλο του σκηνοθέτη και του ηθοποιού σε κάθε ένα από τα μέσα. «Στο σινεμά και στην τηλεόραση ο σκηνοθέτης έχει πάρα πολύ μεγάλη δύναμη, που δεν την έχει στο θέατρο. Γιατί εκεί όταν ανοίξει η αυλαία, ο σκηνοθέτης είναι στο σπίτι του και εγώ μπορώ να κάνω ότι θέλω» εκτιμά ο κ. Αντωνόπουλος και σημειώνει: «Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ο σκηνοθέτης μπορεί να σε αναδείξει μπορεί και να σε καταστρέψει».

Επιστροφή στο παρελθόν

Παράλληλα με την τηλεοπτική του παρουσία στον ΑΝΤ1, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος ετοιμάζεται να ανεβάσει στο θέατρο την λατρεμένη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, που στην κινηματογραφική της εκδοχή απολαύσαμε με τους Κώστα Χατζηχρήστο και Ντίνο Ηλιόπουλο, «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες». Το έργο, τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του οποίου ανέλαβαν οι Ρέππας – Παπαθανασίου θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Βέμπο μέσα στον Οκτώβρη.

Ο ηθοποιός αναλαμβάνει το ρόλο του χωριάτη θείου Μαθιού, που στην ταινία υποδύθηκε υποδειγματικά ο Παντελής Ζερβός. Με αφορμή την παράσταση αυτή συζητάμε για την τάση που διαφαίνεται στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, το θέαμα να επιστρέφουμε σε παλιά και δοκιμασμένα κόνσεπτ και σενάρια.

«Πιθανότατα δεν υπάρχουν φρέσκες ιδέες. Είναι λυπηρό, αλλά είναι γεγονός. Το πιο δύσκολο πράγμα στη σημερινή εποχή είναι να βρεις ένα καλό θεατρικό έργο. Το καλό πράγμα δυστυχώς δεν επαναλαμβάνεται εύκολα» σημειώνει. Θα έμπαινε όμως στη διαδικασία να κάνει το ίδιο και με παλιότερη σειρά; Ίσως το σίριαλ «Το Δίς Εξαμαρτείν»; «Αν μου την έκαναν οι Ρέππας – Παπαθανασίου θα γύριζα με χαρά, διότι για να τολμήσουν να το κάνουν, θα είχαν σκεφτεί κάτι πάρα πολύ επιτυχημένο»

Ωστόσο, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος μοιάζει επιφυλακτικός: «Είναι άλλο να βλέπεις μια διαφήμιση με τις “Τρεις Χάριτες” τώρα να πίνουν καφέ και άλλο να βλέπεις ένα σίριαλ. Μπορεί να είναι από πολύ καλό, μέχρι θλιβερό και δεν μιλάω για τις ίδιες τις Χάριτες για τον οποιονδήποτε», σχολιάζει.