“Απλά δεν μου αρέσει να τα παρατάω”. Μία κωφάλαλη πρωταθλήτρια μιλά στο NEWS 247

Το TEDxAthens φιλοξενεί φέτος ανθρώπους που είναι Doers, για να μιλήσουν για τις εμπειρίες και τα κίνητρά τους. Η Ashley Fiolek είναι κωφάλαλη εκ γενετής. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε από το να γίνει η πιο επιτυχημένη γυναίκα οδηγός motocross στην Αμερική.

Με 4 πρωταθλήματα WMA Pro National Championsip στην τροπαιοθήκη της, αμέτρητα ρεκόρ και κατακτήσεις σε ένα κόσμο που θα φάνταζε απίστευτο να εισέλθει, η Ashley αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση όχι μόνο στην κοινότητα των κωφαλάλων αλλά και για κάθε κορίτσι που θέλει να κυνηγήσει το όνειρό του.

Μιλήσαμε με την Ashley Fiolek, η οποία προετοιμάζεται για την ομιλία της αυτό το Σάββατο στις 15:30 στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου, στα πλαίσια του TEDxAthens 2012.

Ας μιλήσουμε λίγο για εσένα. Ποιο είναι το κίνητρό σου; Τι είναι αυτό που σε κρατάει σε εγρήγορση ακόμα και μετά από τόσες επιτυχίες σε τόσους διαγωνισμούς;

Είμαι πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος, θέλω πάντα να κερδίζω. Αγαπάω πολύ και όλους τους υποστηρικτές μου και θέλω να κερδίζω και για εκείνους. Όταν ήμουν μικρότερη μετείχα στην σχολική ομάδα του cross country απλά για προπόνηση για το motocross, αλλά ήθελα να κερδίζω ακόμα και εκείνου τους αγώνες. Απλά δεν μου αρέσει να τα παρατάω και θέλω πάντα να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.

Το να είσαι επιτυχημένη σε αυτό που κάνεις, σε βάζει σε μία ιδανική θέση για να εμπνέεις τους ανθρώπους και να τους δίνεις κίνητρο να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου. Είναι εύκολο για κάποιον να σταθεί στα πόδια του και να κυνηγήσει τους στόχους του;

Νομίζω ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει τα όνειρά του και οφείλει να το κάνει. Πρώτα πρέπει να έχεις κάποιους στόχους και να προσπαθήσεις να αποφασίσεις πώς θα τους προσεγγίσεις. Είναι απαραίτητο να έχεις την στήριξη των συγγενών σου για αυτό. Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς την οικογένειά μου. Όταν έχει φτιάξει ένα πλάνο πρέπει απλά να πιστέψεις στον εαυτό σου και να μην τα παρατήσεις ποτέ.

Μας λες για την οικογένειά σου. Αυτοί είναι που σου έδωσαν έμπνευση; Ποιος είναι εκείνος που σου έκανε το πρώτο κήρυγμα περί πίστης στον εαυτό σου;

Νομίζω ακολούθησα το παράδειγμα προηγούμενων οδηγών motocross. Εστίασα σε εκείνους που ήταν επιτυχημένοι και προσπάθησα να ακολουθήσω το δικό τους παράδειγμα. Ο James Stewart είναι ένας διάσημος επαγγελματίας οδηγός motocross και ήθελα να γίνω σαν εκείνον. Πέρα από το motocross είχα σαν πρότυπο την Marlee Matlin. Μία διάσημη κωφάλαλη ηθοποιό. Ήθελα να είμαι κι εγώ πρωτοπόρος σαν εκείνη και να είμαι επιτυχημένη στην κοινότητα των κωφάλαλων.

Πες μας λίγα λόγια για τα πρώτα σου χρόνια στους αγώνες. Το να είσαι κωφάλαλη εκ γενετής, προβαλλόταν από τα μέσα, έπαιρνε ποικίλα σχόλια από τους αντιπάλους σου και σε γενικές γραμμές ήταν κάτι που έριχνε τους προβολείς πάνω σου. Ήταν δύσκολο να ξεπεράσεις τα σχόλια, την συμπόνοια, ακόμα και τις κακόβουλες φήμες και να συγκεντρωθείς στους αγώνες;

Όταν ξεκίνησα να μετέχω σε αγώνες, σε ηλικία 7 χρονών, κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν κουφή. Προσπαθούσα να το κρατήσω κρυφό. Δεν χρειάζεται να μιλάς και πολύ σε κανέναν στους αγώνες, οπότε δεν με απασχολούσε και πολύ. Η οικογένειά μου δεν ήθελε ποτέ οι άλλοι να επικεντρώνονται στο γεγονός αυτό. Ήθελαν όλοι να καταλάβουν ότι ήμουν μία ταλαντούχα οδηγός. Οπότε επικεντρωνόμουν πάντα στον αγώνα μου. Και όταν ο κόσμος κατάλαβε την “ιδιαιτερότητά μου” δεν με απασχόλησε και πολύ. Εγώ ήξερα ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω.

Το ότι είσαι στο TEDx Athens φέτος σημαίνει ότι είσαι Doer. Ενδεχομένως το η οπτική μας για τις επιτυχίες σου είναι διαφορετική από την δική σου. Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερό σου επίτευγμα; Ακόμα κι αν δεν μετριέται σε μετάλλια, ρεκόρ και δημοσιότητα.

Νομίζω ότι είναι εκείνα που άλλαξα στο γυναικείο motocross. Ήμουν η πρώτη γυναίκα σε κατασκευάστρια ομάδα εδώ στις ΗΠΑ και από τότε παρόμοιες θέσεις έχουν προσφερθεί και σε άλλες κοπέλες. Έχω παλέψει και για άλλες αλλαγές. Για όλα αυτά νιώθω πολύ περήφανη.

Γιατί motocross; Τι σε τράβηξε σε αυτό το αγώνισμα και το lifestyle που επιβάλλει;

Ο πατέρας μου ήταν οδηγός αγώνων και όταν με πήγε για πρώτη φορά στους αγώνες, το λάτρεψα. Αγαπώ την ανταγωνιστικότητα, την νίκη, τα ταξίδια και ό,τι πηγαίνει πακέτο με την ζωή ενός επαγγελματία οδηγού motocross.

Σου αρέσει η δημοσιότητα; Τι σε κάνεις να χαμογελάς και τι μπορεί να σε κάνει να μετανιώσεις την συμμετοχή σου στους αγώνες; Σου φέρονται πάντα καλά τα ΜΜΕ;

Πράγματι απολαμβάνω την δημοσιότητα, τις περισσότερες φορές. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι έχεις fans αλλά και μικρά κορίτσια που προσβλέπουν σε εσένα και σε θεωρούν πρότυπο. Έχει πλάκα να φτάνω σε ένα αεροδρόμιο και οι άνθρωποι να με αναγνωρίζουν, κάποιοι να έρχονται να μου μιλήσουν και κάποιοι να θέλουν αυτόγραφο. Καμιά φορά δυσανασχετώ όταν κάνω την 100στη φωτογράφηση, αλλά ξέρω ότι είναι όλα μέρος της δουλειάς.

Διάβασα ότι μετακομίσατε το 1998 για να πας σε ένα ειδικό σχολείο κωφαλάλων στην Florida. Είχατε αρκετή βοήθεια και στήριξη εσύ και η οικογένειά σου;

Ναι, μετακομίσαμε στην Florida για να πάω σε ένα σχολείο για Κωφάλαλους και Τυφλούς. Οι γονείς μου ήθελαν να αναμειχθώ στην κουλτούρα των κωφαλάλων αλλά και να μπορώ να είμαι κοντά στους αγώνες διαρκώς. Έχει βλέπεις ήλιο και ζέστη εδώ, κατάλληλες συνθήκες για motocross. Δεν ζούσα σε εστία όπως άλλοι, μετακόμισαν και οι γονείς μου κοντά και ήταν ένα πολύ καλό σχολείο και μια μεγάλη ευκαιρία για τα κωφάλαλα παιδιά. Μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε, να μετέχω σε ομάδες και αγωνίσματα αλλά και να βρεθώ με πολλούς κωφάλαλους ενηλίκους. Ήταν πολύ σημαντικό στο να εξελιχθώ σε αυτή που είμαι σήμερα.

Ξεκίνησες τους αγώνες σε πολύ μικρή ηλικία. Νιώθεις ότι έχασες κάποιο μέρος μιας τυπικής παιδικής ηλικίας; Ζηλεύεις τα παιδιά που δεν μετείχαν σε ανταγωνιστικά σπορ;

Α όχι. Είχα την καλύτερη παιδική ηλικία. Έκανα όλη την ώρα αυτό που αγαπούσα και η οικογένειά μου ήταν πάντα εκεί για εμένα. Ταξιδεύαμε σε όλη τη χώρα, έκανα πολύ καλούς φίλους και έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις. Δεν έχασα τίποτα.

Τα τελευταία δύο χρόνια είχες κάποια ατυχήματα που σε κράτησαν μακριά από τους αγώνες για λίγο. Παρ’ όλα αυτά επέστρεψες δυναμικά. Το κάνεις να μοιάζει τόσο εύκολο. Είναι στ’ αλήθεια;

Όχι, δεν είναι πάντα εύκολο. Μισώ το να είμαι εκτός αγώνων και νευριάζω πάρα πολύ όταν έχω κάποια σύγκρουση. Ειδικά όταν παθαίνω διάσειση το οποίο σημαίνει ότι δεν μπορώ να αγωνιστώ παρά το γεγονός ότι δεν έχω κάποιον εμφανή τραυματισμό. Νομίζω ότι το να είμαι χτυπημένη και εκτός αγώνων με κάνει να επανέρχομαι δυνατότερη και να παλεύω ακόμα πιο πολύ, οπότε ίσως και να είναι όλα για το καλό.