Άρης Τερζόπουλος: Στην Ελλάδα δεν μεταχειριστήκαμε σωστά τον τόπο μας

Συνέντευξη στη Δέσποινα Συριοπούλου

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Το Black Mamba είναι ένα θανατηφόρα επικίνδυνο φίδι που ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων «φτερωτών», λόγω των πτερύγιων που ανοίγει λίγο πριν επιτεθεί στο θύμα του. Η επιθετικότητά του, άρα και το κάθε τσίμπημά του, εξαρτάται από τον εχθρό που θα βρεθεί μπροστά του: χτυπάει αναλόγως με την απειλή που θα αισθανθεί.

Όσο μεγαλύτερη η απειλή που νιώσει, τόσο πιο θανατηφόρα είναι τα δηλητηριώδη τοξικά που εκτοξεύει στον αντίπαλό του. Θανάσιμος εχθρός του ο Άνθρωπος. Το αγριότερο πλάσμα της Φύσης, που δικαίως κρατά την πρώτη θέση στην πυραμίδα των ζώων που έχουν αξιολογηθεί για την αγριότητα της επίθεσης κατά των θυμάτων του, μετά τον κροκόδειλο και το λιοντάρι και τα υπόλοιπα ά-λογα στοιχεία της Φύσης.

Το τσίμπημα της Black Mamba, του κατά τα άλλα υπέροχου, επικίνδυνα όμορφου και γοητευτικού φιδιού, συχνά είναι μοιραίο για τον άνθρωπο. Συναντάται στις άγριες (απάτητες ακόμα από τον άνθρωπο) αφρικανικές ζούγκλες και αλίμονο σε όποιον βρεθεί στην πορεία του.

Οι μόνοι που μπορούν να το «δαμάσουν» είναι οι γητευτές του… εκείνοι δηλαδή που γνωρίζουν τα μυστικά, ιερά και απόκρυφα στοιχεία της φύσης, για να το κάνουν με ένα σφύριγμά τους, μετατρέποντάς το, από ένα θανάσιμο δηλητηριώδες φαρμακερό φίδι σε ένα πλάσμα υπέροχο, που θα νιώσεις τα μεγαλείο του και το μεγαλείο της Φύσης που το δημιούργησε… Είναι όσοι κατέχουν αυτά ακριβώς τα μυστικά… Τα μεγάλα μυστικά της φύσης και των μυστηρίων της ζωής των έλλογων στοιχείων (δηλαδή των ανθρώπινων όντων) και των άλογων στοιχείων (δηλαδή των ζώων και της άγριας Πλάσης) αλλά και του σύμπαντος κόσμου. Με αυτά τα μεγάλα μυστικά, ιερά και απόκρυφα του μυστηρίου της Ζωής να ξετυλίγονται μέσα από ένα εκπληκτικό και αγωνιώδες σενάριο ασχολείται το πρώτο βιβλίο-μυθιστόρημα ενός (πολύ καλού) φίλου και ιστορικού εκδότη.

Ο λόγος για τον Άρη Τερζόπουλο και το βιβλίο του Black Mamba που αυτές τις ημέρες κοσμεί τις προθήκες των ελληνικών βιβλιοπωλείων. Έναν άνθρωπο, που προσωπικά με τίμησε με την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία του στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, όταν πρωτοξεκινούσα ως εργαζόμενη εξωτερική και εν συνεχεία εσωτερική συνεργάτης στην κορυφαία εκδοτική προσπάθειά του – για εκείνη την εποχή αλλά και κυρίως για την εποχή μας – την πολύ εξειδικευμένη κατηγορία με τα περιοδικά του «ΘΕΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ», πιο γνωστό παγκοσμίως «God&Religion», «info Religions», «Orthodoxy», και «Press Magazine».

Φυσικά το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, αλλά και το πολιτικό και mediaκό σύστημα τον γνωρίζει μέσα από τα ιστορικά περιοδικά ΚΛΙΚ, που έσπασε κυριολεκτικά το μέχρι τότε εκδοτικό κατεστημένο τη 10ετία του 1980, τη ΓΥΝΑΙΚΑ, την Diva, το Γαιόραμα και άλλα πολλά,  εξίσου πετυχημένα για την εποχή τους εκδοτικά εγχειρήματα.

Σήμερα, μετά από 16 σχεδόν χρόνια, μου δίνει την πρώτη συνέντευξη για το πρώτο βιβλίο-μυθιστόρημά του (μετά την έκδοσή του), το Black Mamba. Ένα βιβλίο καλογραμμένο και πυκνογραμμένο (450 σελίδες) τα οποίο εξελίσσεται σε 91 κεφάλαια, τα οποία διαβάζεις απνευστί, καθώς η αγωνία, η πλοκή, οι πρωταγωνιστές αλλά και όσα πραγματεύεται δεν σε αφήνουν να το αφήσεις, όταν το ξεκινήσεις.

Το διάβασα σε 7 ημέρες, διανύοντας την απόσταση διαδρομή Πειραιάς-Κηφισιά. Παρόλο που ο κόσμος, το βουητό, οι άνθρωποι γύρω, τα όσα συναντάς καθημερινά μέσα στον Ηλεκτρικό -από το συναίσθημα και τη συγκίνηση μέχρι την απογοήτευση για το κατάντημα της χώρας μας- εν τούτοις είναι τέτοια η εξέλιξη του σεναρίου -γιατί περί σεναρίου και μάλιστα καλογραμμένου έτοιμου για ταινία πρόκειται- που δεν σου αφήνει το περιθώριο να ξεφύγεις από τα γεγονότα που ξετυλίγονται ενώπιόν σου. Η πλοκή του βιβλίου είναι τέτοια που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τον Νταν Μπράουν (Ιλουμινάτι, Κώδικας Ντα Βίντσι, Ινφέρνο κ.τ.λ.), ή ακόμα και τον Τόλκιν (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών), αφού πραγματεύεται και μάλιστα με αριστοτεχνικό τρόπο γραφής –εκδότης γάρ – τέτοια ζητήματα που όλοι μας κάποια στιγμή καταπιανόμαστε, όπως ο Θάνατος αλλά και το μυστήριο της ζωής.

Η ενέργεια της φύσης αλλά και τα καλά κρυμμένα μυστικά της. Οι ενεργειακές πύλες σε τοπία μαγικά και συνάμα γεμάτα συμβολισμούς. Παίζει ο συγγραφέας με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και με τους πρωταγωνιστές του, σε ένα αέναο παιχνίδι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ζωής και θανάτου. Πολιτικής και διαπλοκής.

Κινείται με ισορροπημένη μαεστρία μέσα από τις (πολιτικές και οικονομικές) κοσμοθεωρίες, τα παγκόσμια συμφέροντα που διακυβεύονται, τέτοια και αυτής της έκτασης που κάποιοι (δια)κινδυνεύουν την ίδια τους τη ζωή για να μην αποκαλυφθεί το καλά κρυμμένο μυστικό της συνέχειάς της (της ζωής) και κάποιοι άλλοι, εν προκειμένω οι πολύ κακοί και άγριοι, κυνηγούν αυτούς που έχουν το μυστικό (της συνέχειας της ζωής).

Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν κακοί σε αυτές  και σε παρόμοιες ιστορίες, γιατί και αλήθεια είναι, αλλά και σασπένς προσθέτουν. Ειδικά μάλιστα  όταν οι εναλλαγές στο σκηνικό είναι γρήγορες και μάλιστα με εντάσεις. Δολοφονίες. Χάρτες. Ενεργειακές πύλες και μυστήρια καλά κρυμμένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη: από τους Δελφούς μέχρι περιοχές στον πλανήτη που από πάντα εξέπεμπαν μαγεία αλλά και μυστήριο.

Αναζητάει ο αναγνώστης (αλλά το ίδιο και ο συγγραφέας του, όπως αποκαλύπτει στην συζήτηση που είχα μαζί του, παρά συνέντευξη με την κλασική έννοια του όρου) απαντήσεις για τα μυστήρια της Φύσης. Του Σύμπαντος κόσμου. Του ίδιου του Θεού. Το εκπληκτικό είναι ότι όλα αυτά αναζητούνται μέσα από συνεχείς εναλλαγές στο σκηνικό και τους πρωταγωνιστές, σχεδόν σελίδα τη σελίδα και κεφάλαιο το κεφάλαιο.

Η συζήτηση με τον συγγραφέα

-Άρη, διαβάζοντας κανείς το Black Mamba, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σε όλους εμάς που γνωρίζουμε την πορεία σου ως συνεχιστή μιας μεγάλης ιστορικής παραδοσιακής οικογένειας εκδοτών,  είναι το εξής απλό και λογικό: πώς τελικά αποφασίζει ένας παραδοσιακός εκδότης να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο; Γιατί αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο που έχει κυρίως μεταφυσικές και υπαρξιακές ανησυχίες, σε μια εποχή που είναι τόσο δύσκολη για όλους μας; Γιατί αντ’ αυτού δεν έγραψες π.χ. ένα πολιτικό μυθιστόρημα; Ή κάτι παρεμφερές;

ΑΤ: Γιατί πολύ απλά αυτό με ενδιαφέρει! Το συνολικό θέμα της ζωής. Αυτό με ενδιέφερε πάντα. Η προέλευσή της. Η περιπέτειά της. Τα μυστικά και ιερά απόκρυφά της. Η συνέχεια και η εξέλιξή της. Δεν με ενδιαφέρει αποσπασματικά η πολιτική ή ο έρωτας. Με ενδιαφέρει συνολικά αυτό μέσα στο οποίο ζούμε: Το μυστήριο της ζωής.

-Σε ενδιαφέρει δηλαδή τι;

ΑΤ: Με ενδιαφέρει το σύνολο. Η πολιτική είναι μόνο ένα μέρος αυτού που συμβαίνει.

-Ναι, αλλά μέσα στο βιβλίο υπάρχουν πολλά στοιχεία και μάλιστα της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης και οικονομικά ζητήματα που θίγονται μέσα από την πλοκή και τους πρωταγωνιστές σου…

ΑΤ: Υπάρχουν όντως και τέτοια στοιχεία, αλλά για να γίνω, λοιπόν, πιο σαφής και να καταλάβεις γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο: Αυτό που έχω υπάρξει, δεν είμαι εγώ. Είναι αυτό που έκανα. Το να είμαι εκδότης, ή να είμαι ανακατεμένος με την πολιτική. Αυτό δεν είμαι εγώ. Είναι κάτι από αυτά που κάνω ή έκανα. Είναι, όπως όταν πήγαινα εκδρομές, ή όπως όταν παίζω –χάλια- τένις. Όλα αυτά είναι αυτά που κάνω. Δεν είναι αυτά που είμαι.

-Δηλαδή όλα αυτά δεν είναι ο Άρης Τερζόπουλος;

ΑΤ: Όχι, δεν είναι. Είναι κάτι από αυτά που έκανα. Έκανα επίσης δύο κόρες. Έκανα και φάουλ, όταν έπαιζα ποδόσφαιρο. Όλα αυτά δεν είμαι εγώ.

-Τι είσαι εσύ δηλαδή;

ΑΤ: Εγώ είμαι κάτι άλλο, όπως και όλοι μας. Άλλο αυτό που κάνουμε και άλλο αυτό που είμαστε. Όσο και αν ήταν χαρακτηριστικό στη ζωή μου –που έτυχε, το χρωστάω στον πατέρα μου- να βγάζω περιοδικά, είναι αυτό που έκανα, και που κάνω. Δεν ήθελα ποτέ να γίνει αυτό που είμαι… Δεν είμαι εκδότης, δεν είμαι συγγραφέας, δεν είμαι ζωγράφος. Αυτά είναι κάποια πράγματα που έκανα ή κάνω. Η μόνη ιδιότητα που σε κάποιο μέτρο μπορεί να μας χαρακτηρίσει και να συνδέσει αυτό που κάνουμε με αυτό που είμαστε είναι η ιδιότητα του γονέα.

-Δηλαδή;

ΑΤ: Δηλαδή δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό που κάνω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου, επειδή έβγαζα περιοδικά, ότι αυτό που είμαι είναι εκδότης. Αυτό που είμαι, είναι κάτι συνολικό. Τα περιοδικά που έβγαζα, οι παρέες που έκανα, τα ταξίδια που έκανα, οι ερωτικές ιστορίες, τα παιδιά μου, οι εκδρομές, είναι πράγματα που έκανα. Ήμουν εγώ μέσα σε όλα αυτά.

-Το βιβλίο αυτό δηλαδή είναι ο Άρης Τερζόπουλος; Είναι μια προσωπογραφία; Είναι οι υπαρξιακές αγωνίες σου;

ΑΤ: Δεν έχω καμία υπαρξιακή αγωνία. Είχα, δεν έχω…

-Δηλαδή; Έχεις απαντήσει σε όλα τα θέματα που θίγει το βιβλίο;

ΑΤ: Αν έχω απαντήσει; Έχω απαντήσει για τον εαυτό μου. Αν διαβάσεις το βιβλίο, θα δεις τι λέω… Αλλά η άποψη η δική μου, δεν σημαίνει ότι σε καλύπτει, αν την καταλάβεις. Μπορεί να τη βρίσκεις άσχετη ή χαζή, ή έξυπνη, ή οτιδήποτε. Μπορεί να το δεις και εσύ με τον τρόπο που το βλέπω εγώ. Δεν σε υποχρεώνει όμως να το δεις και εσύ έτσι. Σε ένα τέτοιο βιβλίο βάζεις τους διάφορους ήρωες σε μια πορεία σε διαφορετικό σημείο ως προς κάτι. Άλλος βρίσκεται σε αυτό το σημείο, άλλος πιο μπροστά, άλλος πολύ πιο μπροστά, άλλος τελείως πίσω. Ως προς αυτό που το βιβλίο αναζητάει την απάντηση. Αλλά για να πούμε συγκεκριμένα γι’ αυτά που μιλάει το βιβλίο, πρέπει να το διαβάσουμε ολόκληρο.

-Σωστά…

ΑΤ: Είναι κάτι σαν… Δεν μπορείς να κάνεις τα μαθήματα του δημοτικού και του γυμνασίου και του πανεπιστημίου σε μια τάξη…

-Οπότε… Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις;

ΑΤ: Μήνυμα; Δεν θέλω να περάσω κανένα μήνυμα.

-Ναι, αλλά γιατί το γράφεις τότε;

ΑΤ: Γιατί επρόκειτο να το γράψω… Γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

-Δηλαδή, τι σημαίνει αυτό;

ΑΤ: Εσύ είσαι εδώ. Γιατί είσαι εδώ;

-Για να κάνουμε τη συνέντευξη…

ΑΤ: Εσύ νομίζεις ότι το επέλεξες να είσαι εδώ…

-Δεν το επέλεξα; Το έχουν επιλέξει κάποιοι άλλοι;

ΑΤ: Το ποιο ;

-Το να είμαι εδώ…

ΑΤ: Δεν είπα αυτό. Δεν είπα ότι το έχουν επιλέξει κάποιοι άλλοι.

-Τότε;

ΑΤ: Είπα ότι είναι νομοτελειακό. Αυτή είναι η λέξη. Εκ του αποτελέσματος κρίνεις το πώς δημιουργείται η κάθε νομοτέλεια. Εγώ επρόκειτο να γράψω αυτό το βιβλίο. Ό,τι και να έκανα στη ζωή μου, επρόκειτο αυτή τη στιγμή να είχε γραφτεί ένα βιβλίο, εσύ να είσαι εδώ και να συζητάμε επ’ αυτού.

-Δεν είναι λίγο μοιρολατρικό όλο αυτό που περιγράφεις;

ΑΤ: Μοιρολατρικό;

-Τη ζωή μας την καθορίζουμε εμείς. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε με το “επρόκειτο να γίνει”…

ΑΤ: Μισό λεπτό. Εσύ είσαι εσύ. Από τι αποτελείσαι, στο πρακτικό σου μέρος; Από ένα σώμα που έχει και ένα μυαλό. Από το σώμα σου τι ορίζεις; Πώς μακραίνουν τα μαλλιά σου; Ορίζεις πόση μυωπία έχεις; Ορίζεις τους χτύπους της καρδιάς σου; Ορίζεις πόσο ακούν τα αυτιά σου; Τι ορίζεις από όλα αυτά;

-Όλα.

ΑΤ: Εσύ τα ορίζεις; Πώς;

-Με τις εντολές που δίνει ο εγκέφαλος.

ΑΤ: Ο εγκέφαλος τα κάνει. Εσύ μπορείς να επέμβεις σε αυτό;

-Στο τι εντολές θα δώσει ο εγκέφαλος;

ΑΤ: Κάθε μέρα ξυπνάς και δίνεις εντολές στην καρδιά σου να χτυπήσει;

-Όχι, το κάνει μόνη της.

ΑΤ: Σωστά, αυτό γίνεται αυτόματα. Άρα το σώμα σου λειτουργεί αυτόματα, βάσει των οδηγιών που δίνει ο εγκέφαλος. Δεν το ορίζεις όμως εσύ. Δεν είναι επιλογή σου να λες για παράδειγμα «τώρα η καρδιά μου θα χτυπάει γρηγορότερα». Δεν είναι κάτι που το ορίζεις εσύ. Είσαι ως προς αυτό κάτι αυτόματο. Οπότε, γιατί είσαι εδώ εσύ σήμερα;

-Γιατί το επέλεξα να έρθω. Γιατί έβγαλες ένα βιβλίο, το έμαθα και ήθελα να μάθω περισσότερα από σένα γι’ αυτό και να το επικοινωνήσω.

ΑΤ: Εσύ νομίζεις ότι το ελέγχεις αυτό;

-Αν ελέγχω τι;

ΑΤ: Την απόφασή σου…

-Μέχρι ενός ορισμένου σημείου, ναι, θεωρώ ότι την ελέγχω.

ΑΤ: Εγώ λέω ότι δεν την ελέγχεις μέχρι κανενός σημείου.

-Άρα, αυτή είναι η διαφορά μας και από εδώ ξεκινάμε… Και το black mamba πού κολλάει;

ΑΤ: Λέει κάτι στο πίσω μέρος του βιβλίου. Έπρεπε να γράψω κάτι που θα δίνει κάποια ιδέα του τι θα διαβάσει ο αναγνώστης. Λέει, λοιπόν, ότι η black mamba είναι ένα φίδι που ζει στην Αφρική, το πιο γρήγορο και θανατηφόρο ως προς το δηλητήριό του. Αν σε δαγκώσει, τα τεζάρεις. Αν σε δαγκώσει και έχεις το αντίδοτο, θα ζήσεις, μπορεί να σου μείνει κανένα κουσούρι, αλλά θα επιζήσεις. Αν γίνεις γητευτής των φιδιών, η black mamba που είναι η ζωή, θα παίζει και θα λικνίζεται στο δικό σου ρυθμό. Αν φτάσεις εκεί.

-Αλλά πρέπει να γίνεις γητευτής…

Α.Τ.: Α μπράβο.

-Να κατέχεις το μυστικό δηλαδή;

Α.Τ.: Όχι! Τον τρόπο με τον οποίο θα κάνεις τη ζωή να λικνίζεται, σύμφωνα με τη δική σου μουσική. Θέλω να πω γενικώς ότι η ζωή μάς ελέγχει. Δεν την ελέγχουμε.

-Πώς;

Α.Τ.: Από κάθε άποψη. Νομίζουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και επιλέγουμε. Δεν συμβαίνει αυτό στην πράξη. Αν θες να μιλήσουμε ρεαλιστικά, δεν ελέγχουμε κανένα μέρος της ζωής μας. Όπως δεν ελέγχεις το σώμα σου και αυτό που μπορείς να κάνεις μόνο είναι να το πηγαινοφέρνεις, αλλά και αυτό το κάνεις με μια απόφαση του εγκεφάλου σου. Ο εγκέφαλός σου είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί με τις δικές του συνεχείς μικρονομοτέλειες. Έχεις ένα σωρό ερεθίσματα, που είναι σκεπασμένα από το βάρος των πληροφοριών που λαμβάνει ο εγκέφαλος και κάθε δευτερόλεπτο σου βγάζει και μια απόφαση, οποία όμως τεχνικά είναι αυτή που θα είναι. Δεν μπορεί να είναι άλλη.

-Δηλαδή θεωρείς ότι κάποιος άλλος έχει προαποφασίσει;

Α.Τ.: Λέω ότι όλη η ζωή, και όχι μόνο η δική μας, όλο το σύμπαν βρίσκεται σε μια αδήριτη νομοτέλεια. Δεν μπορεί να ξεφύγει τίποτε εκτός αυτής της νομοτέλειας.

-Την οποία όμως ποιος την ελέγχει;

Α.Τ.: Ο μηχανισμός που έχει στήσει το σύμπαν…

-Το σύμπαν ή ο Θεός; Ακολουθώντας τη συζήτηση, μοιραία οδηγούμαστε και σε αυτό το ερώτημα.

Α.Τ.: Τι είναι ο Θεός;

-Άρα αυτό ψάχνεις να βρεις, μέσα από αυτό το ταξίδι που κάνεις;

Α.Τ.: Εννοείται.

-Την ύπαρξη του Θεού, λοιπόν…

Α.Τ.: Ναι.

-Και πού καταλήγεις;

Α.Τ.: Ότι υπάρχει Θεός.

-Και μπορούμε αυτή την ώρα να έχουμε τέτοιους προβληματισμούς, όταν για παράδειγμα η Τουρκία μας απειλεί και λέει ότι “δεν υπάρχει συνθήκη της Λωζάννης και όποτε θέλω κάνω δικά μου τα Δωδεκάνησα ή τον Έβρο”; Έχουμε την πολυτέλεια να θέτουμε τέτοιου είδους υπαρξιακά ζητήματα, όταν, από την ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι, είμαστε υποχρεωμένοι από το πώς θα επιβιώσουμε, μέχρι συλλογικά να αντιμετωπίσουμε μια ορατή απειλή;

Α.Τ.: Οι ορατές απειλές υπάρχουν ανά πάσα στιγμή. Εσύ ξέρεις ότι θα φτάσεις σπίτι σου το βράδυ;

-Όχι, στην πραγματικότητα δεν το ξέρω.

Α.Τ.: Ζεις σε μια αβέβαιη συνθήκη έτσι και αλλιώς που δυνητικά απειλείται από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες. Μέσα σε όλα αυτά είναι και ο Τούρκος που κάνει όλα αυτά, είναι και ο άλλος που επιδιώκει κάτι άλλο, κ.ο.κ. Είναι πράγματα που από ό,τι φαίνεται μάλλον θα γίνουν. Έτσι δείχνουν τα σημεία των καιρών.

Είναι μια εποχή μεγάλης αναταραχής, παγκόσμιας, και, αν παρακολουθεί κανείς τα σημάδια, το βλέπει να έρχεται. Και είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, θα γίνει. Βλέπεις και ερμηνεύεις τα σημάδια των καιρών. Αυτό που δείχνουν τα σημάδια είναι ότι πάμε σε κάτι που μοιάζει θηριώδες, ως εξέλιξη. Πρακτική που αφορά την καθημερινή μας ζωή.

-Αν ο Ερντογάν πραγματοποιήσει την απειλή του και αφήσει τις βάρκες γεμάτες κόσμο από τα τουρκικά παράλια, τι θα γίνει;

Α.Τ.: Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

-Οπότε, σε αυτή την περίπτωση, τι κάνουμε;

Α.Τ.: Σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι κακό να νομίζουμε ότι, επειδή έχουμε ζήσει ειρηνικά, θα συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Υπάρχουν σαφή δείγματα ότι ο Ερντογάν το πηγαίνει κάπου αλλού.

-Υπάρχει περίπτωση όλα αυτά που κάνει να απευθύνονται στο εσωτερικό του ακροατήριο; Για εσωτερική κατανάλωση;

Α.Τ.: Και αυτό μπορεί να είναι πιθανό. Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει ένας πόλεμος, αλλά δεν είναι και καθόλου απίθανο. Για την ώρα μοιάζουν να είναι θέματα εσωτερικής κατανάλωσης, γιατί κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της ψάχνει εχθρούς για να απασχολεί το κοινό της. Και η Τουρκία δεν είναι πλέον Δημοκρατία. Δικτατορία είναι. Είναι η εποχή που η Τουρκία αντιμετωπίζει και υπαρξιακά προβλήματα.

-Όπως;

Α.Τ.: Αυτό που συμβαίνει στη Συρία. Και αυτό που συμβαίνει στα νοτιοανατολικά σύνορά της, που εκεί δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες πια. Και ενδεχομένως ξαφνικά να φυτρώσει ένα κράτος εκεί. Αυτό απειλεί άμεσα την ύπαρξη της ίδιας της Τουρκίας, όπως είναι σήμερα.

-Είχαμε συνηθίσει εδώ στη Δύση τουλάχιστον για 50-60 χρόνια μια συμβατική ειρήνη.

Α.Τ.: Όπως έχει δείξει η Ιστορία, δεν υπάρχει κάποιο συμβόλαιο ότι θα έχεις ειρήνη για πάντα. Είναι μέσα στα απρόβλεπτα που μπορούν να συμβούν.

-Όλη η ιστορία με το βιβλίο είναι ότι προσπαθείς να πεις στον αναγνώστη ότι υπάρχει και κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπει και βιώνει ο ίδιος.

Α.Τ.: Ναι, επειδή είναι έτσι οι καιροί, ίσως να είναι πιο χρήσιμο και το βιβλίο σε μια τέτοια εποχή.

-Το βιβλίο είναι ένα αέναο ταξίδι, ένα αέναο πήγαινε-έλα στη μεταφυσική και στην πραγματικότητα. Θέλω όμως τώρα να γυρίσουμε στην πραγματικότητα τη δική μας. Τι βλέπει το ένστικτό σου γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;

Α.Τ.: Ας ξεκινήσουμε γεωπολιτικά. Πριν από λίγες εβδομάδες οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εκλογές και εξελέγη ο Τραμπ. Αν διαβάσουμε ιστορία, λέει ότι πριν από 8 χρόνια, όταν εξελέγη ο Ομπάμα, η Αμερική είχε ανάγκη να μείνει λίγο ήσυχη και μακριά από τις όποιες γεωπολιτικές εξελίξεις, γιατί είχαν αρχίσει να πληθαίνουν τα φέρετρα που γύριζαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Χρειαζόταν να υπάρξει ηρεμία και να ασχοληθεί με τα οικονομικά της, όπως και έκανε ο Ομπάμα, καθώς και με τα υπόλοιπα εσωτερικά της θέματα, όπου υποθέτω πως τα πήγε καλά. Αυτή τη στιγμή οι καιροί είναι πολύ αλλαγμένοι, με τρόπο απρόβλεπτο. Με μια εστία πολύ μεγάλης αναταραχής. Γιατί οι παίκτες που εμπλέκονται εκεί, έχουν όλοι μεγάλα όπλα στα χέρια τους. Και το μέρος αυτό είναι η Συρία, όπου έχουν εμπλακεί όλοι. Καταρχάς οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι. Εκεί είναι ένα σημείο καμπής και για τους δυο. Όποιος ορίσει αυτό το παιχνίδι, ορίζει εν ολίγοις και το μέλλον. Είναι κομβικό σημείο. Λίγο πιο πέρα στο Ιράκ, υπάρχει η Μοσούλη, που έχει τα πετρέλαια, υπάρχει η ενδεχόμενη δημιουργία του κράτους του Κουρδιστάν κάτω από την Τουρκία, που μπορεί να της αφαιρέσει και ένα κομμάτι της – και η Τουρκία έχει εμπλακεί σε αυτό το παιχνίδι. Έχεις έναν Ερντογάν που είναι τελείως απρόβλεπτος, και δεν ξέρεις πώς θα λύσει αυτό το θέμα, και αν θα «δαγκώσει» εμάς, που για την ώρα δείχνει και το πιο πιθανό, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι εμείς.

Ο έλεγχος των πετρελαίων -έχουμε και εμείς στο Αιγαίο- μας εμπλέκει σε αυτό το παιχνίδι, και επίσης είναι καθοριστικός για τα επόμενα 100 χρόνια για το ποιος έχει το κλειδί της ενέργειας στα χέρια του.

-Πώς είδες τις 36 ώρες του Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα; Έκανε μια ομιλία που πολλοί τη χαρακτήρισαν παρακαταθήκη. Πώς είδες την όλη επίσκεψη;

Α.Τ.: Ήταν η καλύτερη δωρεάν διαφήμιση που έχει γίνει για την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Έχω την εντύπωση ότι θα ήθελε περισσότερο να κάνει την ομιλία του στην Πνύκα, γιατί θα ήθελε να συνδέσει τον εαυτό του με το όραμα της Δημοκρατίας και τον τόπο που γεννήθηκε. Η Ακρόπολη είναι ένα κομβικό σημείο -και παραμένει- για την ιστορία της ανθρωπότητας. Στην Ακρόπολη η ανθρωπότητα έφυγε από εκεί που βρισκόταν και πήγε σε ένα άλλο επίπεδο, που έφτιαξε το σημερινό Δυτικό πολιτισμό, τον οποίο ακολουθούν και όλοι οι άλλοι πολιτισμοί. Πρέπει να καταλάβει κάποιος τη σημασία της Ακρόπολης. Δεν είναι τόσο απλή. Είναι από εκείνα τα συμβολικά σημεία που αναρωτιέσαι αν είναι ακριβώς και μόνο πραγματικό σημείο, ή αν είναι σημείο άλλου τύπου.

-Αν είναι δηλαδή μια ενεργειακή πύλη… Όλα αυτά που υπαινίσσεσαι και στο βιβλίο…

Α.Τ.: Μα είναι. Αν δεις τον ίδιο τον Παρθενώνα και τον εξηγήσεις, θα δεις ότι είναι όλη αυτή η μεταφυσική σοφία -ακόμα και αν ως λέξη το μεταφυσικό έχει πολυχρησιμοποιηθεί και έχει φτηνύνει η λέξη. Μεταφυσικό είναι ό,τι πέρα από αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, και αυτό είναι το μόνο πρόβλημα που έχει η επιστήμη, η οποία μας έδωσε την ώθηση από την Αναγέννηση και μετά να φτάσουμε σε ό,τι επιστημονικό επίτευγμα έχει διευκολύνει τη ζωή μας. Στην πρόοδο κάθε τύπου: Από την ιατρική μέχρι την πυρηνική ενέργεια. Εκείνο που ωστόσο δεν μπορεί να κάνει η επιστήμη –έχει ένα μειονέκτημα που δεν το είχε η φιλοσοφία και η γνώση της Αρχαίας Ελλάδας και άλλων προηγούμενων πολιτισμών- είναι ότι μετράει μόνο το «μετρήσιμο». Δεν μπορεί να μετρήσει αυτό που δεν βλέπει. Αλλά η ζωή μας, και το γνωρίζουμε οι περισσότεροι από εμάς, δεν αποτελείται μόνο από αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Έχει και άλλα πράγματα μέσα, που αυτά είναι βιωματικά. Δεν μπορεί να μετρήσει τα δυο βασικά στοιχεία που μας κάνουν εμάς να είμαστε εδώ και να συζητάμε. Δεν μπορεί να μετρήσει το φαινόμενο της ζωής (πόσα κιλά ή μέτρα είναι), και επίσης δεν μετριέται και το δεύτερο στοιχείο, αυτό της συνειδητότητας. Είμαστε το μόνο Ων(Ον) στο γνωστό σύμπαν που έχει αυτά τα τρία στοιχεία που χαρακτηρίζουν και την ύπαρξη του Θεού.

Είναι η ενέργεια που είμαστε, και εμείς είμαστε ένα είδος συμπυκνωμένης ενέργειας, είναι η Ζωή και η Συνειδητότητα. Αυτά είναι τα στοιχεία του Θείου. Γι’ αυτό και η Βίβλος θέλει ο άνθρωπος να είναι κατ’ Εικόνα και καθ’ Ομοίωση του Θεού. Θείο είναι όλα αυτά που βλέπεις. Εσύ, εγώ, η φύση, τα πλάσματά της, ό,τι υπάρχει, ο καθένας…

-Ναι, αλλά γιατί στο βιβλίο, όλα αυτά που μας δείχνουν το μυστήριο του Θεού δεν αποτυπώνονται στο  φυσικό τους χώρο π.χ. σε χώρους λατρείας, σε ιερούς τόπους, σε ναούς και βωμούς θυσίας στον Θεό -όπως και αν τον ονομάζει η κάθε θρησκεία, Γιαχβέ ή Αλλάχ ή σκέτο Θεό κατά την ελληνική εκδοχή- και εκτυλίσσεται σε καθαρά ενεργειακούς χώρους, είτε στην Ελλάδα είτε σε άλλα σημεία του πλανήτη, που επίσης κρύβονται μυστικά;

Α.Τ.: Ίσως επειδή θέλω να γράψω και άλλο βιβλίο… Εκ των πραγμάτων αναγκάστηκα να περιορίσω το μέγεθος του βιβλίου, γιατί, όταν έμπλεξα με το Κλικ, δεν μπορούσα να βρω χρόνο να γράψω όσο ήθελα. Κάποια στιγμή, το περασμένο Πάσχα, είπα πρέπει να το τελειώσω το ρημάδι, γιατί το ένα μου εμπόδιζε το άλλο. Από τη μια η έγνοια μου να τελειώσω το βιβλίο και από την άλλη η έγνοια μου να φτιάξω το Κλικ. Οπότε μέχρι το καλοκαίρι το τελείωσα, λίγο όμως πιο σύντομα από όσο θα ήθελα.

-Για να επιστρέψουμε λίγο σε αυτά που ανέλυες για την περιοχή μας… Στην Ελλάδα υπάρχει ένας Τσίπρας, υπάρχει ένας Μητσοτάκης, υπάρχουν και άλλοι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και σκηνικό. Πώς τους σχολιάζεις; Έχει αντιληφθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας πού βρίσκεται η χώρα; Πού βαδίζει, έχει επικοινωνία με την ίδια την κοινωνία;

Α.Τ.: Αμφιβάλλω αν ποτέ το είχε αντιληφθεί. Δεν υπάρχει καμία απολύτως επικοινωνία με το Λαό. Τους Πολίτες. Γι’ αυτό και βλέπουμε όσα βλέπουμε και όσα θα δούμε σύντομα. Ανατροπές παρόμοιες με εκείνες που συμβαίνουν στον κόσμο. Στην Αμερική. Στην Ευρώπη. Και έπειτα δεν νομίζω ότι αποφασίζουν και από μόνοι τους. Δεν νομίζω ότι έχουν κάτι στα χέρια τους για να αποφασίσουν. Οι αποφάσεις βγαίνουν από αλλού…

-Εννοείς τη Γερμανία, τις Βρυξέλλες, την Ουάσινγκτον;

Α.Τ.: Τα τελευταία χρόνια το παιχνίδι γίνεται μεταξύ Γερμανίας και Αμερικής. Πρώτα ήταν μόνο από την Αμερική.

-Το πολιτικό προσωπικό μπορεί να είναι αντάξιο της ιστορικής συγκυρίας;

Α.Τ.: Δεν είναι μόνο θέμα του πολιτικού προσωπικού. Είναι θέμα κοινωνίας επίσης.

-Ναι, αλλά επιμένω στο πολιτικό προσωπικό: έχει αντιληφθεί σε ποια ιστορική καμπή βρίσκεται η χώρα;

Α.Τ.: Όχι. Το πολιτικό μας προσωπικό εμφανώς είναι ανεπαρκές.

-Παίρνοντας αφορμή πάλι από το βιβλίο σας, φαίνεται να πιστεύετε όχι μόνο στην Ενέργεια και τη Δύναμη του Θεού, αλλά και στη δύναμη του Ελληνισμού. Πιστεύετε ότι θα συμβεί ό,τι συνέβαινε κάθε φορά και ο Έλληνας θα παραμερίσει όλα όσα τον χωρίζουν μπροστά στην εθνική απειλή ή στην εθνική καταστροφή;

Α.Τ.: Ναι.

-Έχουμε το κατάλληλο προσωπικό να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας;

Α.Τ.: Υποθέτω πως πολύ σύντομα, Γενάρη με Φλεβάρη, αυτό το σχήμα που κυβερνάει τη χώρα είναι πιθανό να αλλάξει σε κάτι οικουμενικότερο, εν όψει και των εθνικών προβλημάτων, αλλά και των οικονομικών.

-Ναι, αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η διεύρυνση αυτή θα γίνει με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, το οποίο κατά κοινή ομολογία έχει πολλές ελλείψεις..

Α.Τ.: Οι καιροί αναδεικνύουν τα πρόσωπα, που με τη σειρά τους αναδεικνύονται επαρκή ή ανεπαρκή. Δεν μπορείς να το πεις εκ των προτέρων. Αυτό λέει και ο  Τόλκιν στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ότι ένας κανονικός άνθρωπος μπορεί να γίνει ένας ηγέτης, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

-Υπάρχει και ένας τόνος αισιοδοξίας σε αυτά τα τελευταία…

Α.Τ.: Αισιόδοξος είμαι… Η Ελλάδα δεν γίνεται να πέσει… Μπορούν να πέσουν οι Έλληνες, αλλά όχι η Ελλάδα.

-Κάπου νωρίτερα έγινε μια αναφορά στην κοινωνία και τις αντοχές της…

Α.Τ.: Η κοινωνία έχει πλέον φτάσει στα όριά της. Βέβαια δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε ακριβώς, επειδή δεν γνωρίζουμε πόση παραοικονομία υπάρχει. Ωστόσο κάποια στιγμή θα γίνει το μπαμ. Αυτό θα σκάσει. Έχουμε φτάσει πολύ κοντά. Είναι πολλοί αυτοί που δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις προς το Δημόσιο, άλλοι πάλι τα δάνειά τους.

-Δεν θα είναι ό,τι χειρότερο να σκάσει κάτι τέτοιο, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια δύσκολη εθνικά περίοδο;

Α.Τ.: Ασφαλώς και θα είναι.

-Έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε διχασμένοι, όταν υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα, που είναι το προσφυγικό

Α.Τ.: Όχι, δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Αλλά πάντα διχασμένοι ήμασταν. Γι’ αυτό λέω ότι είναι και θέμα κοινωνίας σε αυτό που συμβαίνει. Και τα προβλήματα που έχουν υπάρξει τα πολιτικά, υπάρχουν επειδή υπήρχαν κοινωνικά προβλήματα. Είναι η κοινωνία που ευθύνεται. Δεν εκλέχτηκαν μόνοι τους. Το πρόβλημά μας είναι ότι ως κοινωνία έχουμε ένα πρόβλημα αντίληψης.

– Γιατί; Μήπως σε αυτό έχουν μερίδιο ευθύνης και τα ΜΜΕ;

Α.Τ.: Καθοριστικό. Λάθος των μίντια ο τρόπος που χειρίστηκαν όλο το πολιτικό θέμα από τη δεκαετία του ’50 που θυμάμαι μέχρι σήμερα, ήταν λάθος η θέση που εκπροσώπησαν τα μίντια. Ήταν μια θέση του μικροσυμφέροντος απέναντι στο μεγαλοσυμφέρον και αυτό που προτάξαμε όλοι όλα αυτά τα χρόνια ήταν το μικρό συμφέρον, παρά το μεγάλο συμφέρον. Αλλά, αν δεν προσέχεις το σπίτι σου, κάποια στιγμή θα πέσει να σε πλακώσει. Ήρθε αυτή η στιγμή που είναι πολύ διδακτική για μας. Εμείς δεν φροντίσαμε το σπίτι μας, εμάς θα πέσει και θα πλακώσει. Ακόμα δεν μας έχει πλακώσει, αλλά έχουμε υποστεί πολύ μεγάλες απώλειες. Και συ και εγώ, και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

– Δηλαδή το μόνο ελπιδοφόρο είναι το DNA του Έλληνα; Ότι στο τέλος θα ξεπεράσει τις δυσκολίες που βρίσκεται. Η καθημερινότητα δείχνει πολύ δύσκολη..

Α.Τ.: Δεν είναι το DNA του Έλληνα. Είναι το DNA του τόπου. Είναι ο τόπος που επηρεάζει τους ανθρώπους.

-Επομένως γυρίζουμε στα ενεργειακά πεδία που ταξιδεύουν οι πρωταγωνιστές σας

Α.Τ.: Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς τα ενεργειακά πεδία και να τα λειτουργήσεις σωστά. Είναι αν μπορείς…

-Αν μπορείς, ή αν θέλει κάποιος άλλος…;

Α.Τ.: Αν βάλεις μια μηχανή Φεράρι σε ένα Φιατάκι, θα απογειωθεί και θα πέσει σε κανέναν γκρεμό. Σε αυτούς τους τόπους, αν δεν μπορείς να μεταχειριστείς σωστά το ενεργειακό που εκπέμπει, θα σε ψιλοχαζέψει, θα σε ψιλοτρελάνει. Πρέπει να μπορείς να κατανοήσεις αυτό το μέρος.

-Άρα, εκεί έρχεται ο γητευτής της Black mamba;

Α.Τ.: Ναι. Για να μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό το μέρος, πρέπει να κοιτάς την Ακρόπολη και μετά να κοιτάς τι φτιάξαμε εμείς κάτω από την Ακρόπολη, που είναι ντροπή. Αυτό δεν φτιάχτηκε μόνο του. Εμείς το φτιάξαμε. Δεν έφταιγαν οι πολιτικοί που εμείς χτίσαμε και μπαζώσαμε την περιοχή.

-Σε ένα ευρύτερο πεδίο, λοιπόν, λες ότι ο άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό του.

Α.Τ.: Ναι, τελείως. Υπήρχαν οι αιτίες. Αλλά έδειξε και ασέβεια προς το μέρος που κατοικεί. Πρέπει να σέβεσαι τον τόπο σου. Αν δεν τον σέβεσαι, δεν θα σε σεβαστεί και αυτός.

-Και κάτι τελευταίο. Υπάρχει η αίσθηση ότι ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Φεύγουμε από την πολυδιαφημισμένη «Σύγκρουση των πολιτισμών» του Χάντιγκτον και ξαναγυρίζουμε πλέον στην κοινωνία των εθνών-κρατών. Αναγκάζεται ο άνθρωπος να γυρίσει στην Ευρώπη, πριν από την Ευρώπη.

Α.Τ.: Όπως εμείς στην Ελλάδα δεν μεταχειριστήκαμε σωστά τον τόπο μας, και μας διαπαιδαγωγεί διά της τιμωρίας, έτσι και ο πλανήτης ολόκληρος βρίσκεται σε λάθος πορεία και είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Και υπάρχουν τρία προβλήματα: Το πρώτο είναι ο υπερπληθυσμός. Έτσι όπως είμαστε οργανωμένοι και όπως αυξάνεται ραγδαία ο πληθυσμός και μέχρι το 2050 θα είμαστε 9 δισ., πιθανότατα να μπορούσε η Γη να χωρέσει αυτόν τον αριθμό, αλλά με την οργάνωση που έχουμε, δεν μπορεί, γεγονός που σημαίνει ότι θα υπάρξουν περισσότεροι πεινασμένοι και περισσότεροι πόλεμοι. Το δεύτερο είναι ότι, με τον τρόπο που έχουμε λειτουργήσει τον πολιτισμό, έχουμε φτάσει και περιβαλλοντικά σε ένα όριο. Πιθανότατα να το έχουμε ξεπεράσει. Και αυτή η νομοτέλεια, όταν φτάσει να μας τιμωρήσει, πιθανόν να είναι αργά. Αυτό φαίνεται με τις αλλαγές στο κλίμα. Άλλοι λένε ότι είναι υπερβολές. Πιθανόν και να είναι, πιθανόν και να μην είναι. Και το τρίτο, είναι η τεράστια άνιση κατανομή του πλούτου. Είναι και αυτό μια μεγάλη πορεία προς μια τραγωδία. Αυτά κάποια στιγμή θα φέρουν εκρήξεις. Αυτή η πορεία λοιπόν, δεν μπορεί να μην πέσει σε κάποιον τοίχο. Θα είναι στη γενιά τη δική μας; Πιθανόν όχι. Των παιδιών μας; Μπορεί. Των εγγονών μας; Πολύ πιθανόν. Στη γενιά των δισέγγονών μας; Εκεί θα είναι δύσκολο να το ανατρέψουμε.

-Θα μπορούσαμε, λοιπόν να πούμε, ότι το βιβλίο αποτελεί μια προφητεία, αφού περιλαμβάνει πολλά από τα παραπάνω στοιχεία;

Α.Τ. Είναι μια λογική εκτίμηση. Μετράς αυτά που βλέπεις. Ανήκουν στο μετρήσιμο. Αλλά επειδή υπάρχει και το μη μετρήσιμο, δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.

Έπεσα επαγγελματικά στα 60 μου. Σηκώνομαι (ή κάτι τέτοιο) στα 70. Λογικό. Είμαι λίγο νεώτερος τώρα

Και κλείνοντας, όταν ζήτησα από τον Άρη Τερζόπουλο, να μου στείλει το βιογραφικό του να το «φτιάξω» σε ένα διαφορετικό στυλ, που θα καταγράφει την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα, μου έστειλε κάτι που με έκανε να αλλάξω γνώμη. Δεν χρειαζόταν καμία αλλαγή.

Ο Άρης Τερζόπουλος ανήκει στην παλαιότερη Ελληνική οικογένεια στον περιοδικό τύπο. Έχει υπάρξει εκδότης των περιοδικών Γυναίκα, Κλικ, Men, Diva, Γαιόραμα, Θεός και Θρησκεία και πολλών άλλων. Σήμερα είναι εκδότης του ηλεκτρονικού site www.klik.gr. To Black Mamba είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Έχει γενέθλια 31 Δεκεμβρίου. Πατήρ του ήταν ο Ευάγγελος, μητέρα του η Αφροδίτη, ένας αδελφός Χρήστος, δυο γυναίκες. Με τη Laura De Nigris παντρευτήκαμε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1984. Χωρίσαμε το 1998. Παντρεύτηκα την Ευγενία Μπάρλα, δυο βδομάδες αργότερα, η οποία έχει γενέθλια στις 16 Σεπτεμβρίου, ίδια μέρα με τον πρώτο μου γάμο (άλλη χρονιά όμως). Κάναμε δυο κόρες. Την Αφροδίτη 17 ετών τώρα, και τη Δέσποινα 13,5 ετών. Χωρίσαμε το 2007. 31 Δεκεμβρίου 1945. Άρα σε λίγες μέρες γίνομαι 71. Έπεσα επαγγελματικά στα 60 μου. Σηκώνομαι (ή κάτι τέτοιο) στα 70. Λογικό. Είμαι λίγο νεώτερος τώρα.

Λίγα λόγια για το μυθιστόρημα

Το μυθιστόρημα του Άρη Τερζόπουλου είναι ένα οντολογικό θρίλερ. Μία περιπέτεια με φιλοσοφικές προεκτάσεις, η αποκάλυψη της Αρχαίας Γνώσης και η αναζήτηση της Αιτίας Όλων των Πραγμάτων.

Πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, πληρωμένοι δολοφόνοι και διεθνή funds ψάχνουν να ανακαλύψουν πώς και γιατί κάποια άτομα αποκτούν τέτοιες εξαιρετικές ικανότητες, που η ενέργειά τους, η δραστηριότητά τους ή απλώς η σκέψη τους μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο μεμονωμένα άτομα αλλά κυρίως μεγάλες μάζες. Και τέτοια άτομα θέλουν να τα έχουν υπό τον έλεγχό τους, μια και ο έλεγχος της μάζας είναι το βασικό ζητούμενο για την κάθε είδους Εξουσία.

Η Λένα Γουώρντ και ο Πωλ Κάνινγκχαμ, δυο αρχαιολόγοι μελετητές που επισκέπτονται την Ελλάδα για να μελετήσουν τα θρυλούμενα ενεργειακά πεδία, έρχονται άθελά τους αντιμέτωποι με μια πανάρχαια αποκάλυψη. Επιχειρώντας να κατανοήσουν και να διαφυλάξουν αυτό το καλά κρυμμένο μυστικό, βρίσκονται στο επίκεντρο ενός ανελέητου κυνηγητού μεταξύ αλήθειας και πραγματικότητας, επιστήμης και φιλοσοφίας, ύλης και ενέργειας, δονήσεων και κραδασμών.

Και όπως όσοι άλλοι εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση, όπως ο στρατολογημένος από τη  CIA ψυχίατρος Μπρους Γκρέισον και η αινιγματική φίλη του Βικτόρια, η Κινέζα πράκτορας Λίντα, ο Σέρβος εκτελεστής Μίλκο, αναζητούν τις απαντήσεις εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα: Στη Φλωρεντία της Αναγέννησης, στην αρχαία Ελλάδα του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα, στην αρχαία Αίγυπτο του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Μπαίνοντας σταδιακά στην ουσία μιας ανώτερης επίγνωσης, με τη βοήθεια και καθοδήγηση αυτών που χρόνια πριν άνοιξαν το δρόμο, συναντούν τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω και πάνω απ’ όλα, τον μυστηριώδη «Τέταρτο». Και αυτό που ανακαλύπτουν είναι η Αιτία Όλων των Πραγμάτων.

Το βιβλίο εξ αρχής σε προδιαθέτει να το συνεχίσεις ώς το τέλος. Μόνο που το βιβλίο δεν έχει τέλος. Δεν έχει happy end. Προφανώς γιατί, με τον τρόπο που είναι δοσμένο, σίγουρα θα έχει και δεύτερο μέρος. Θα ήθελα να πω περισσότερα για την υπόθεση, αλλά δεν μπορώ. Δεν πρέπει – και τούτο γιατί θα στερήσω από τους εν δυνάμει αναγνώστες του τη μαγεία τού να ζήσουν τις δικές τους στιγμές μέσα από το πάντρεμα που κάνει ο συγγραφέας του, τόπων και μυστηρίων.

Γνώσεων και επιστήμης. Παγκόσμιας πολιτικής και συμφερόντων. Είναι όλα δεμένα, τόσο καλά σκηνοθετημένα που, αν έλεγα περισσότερα για την πλοκή, τους πρωταγωνιστές… Είναι κάτι σαν να θες να πας να δεις μια ταινία, και με το που σου διηγείται κάποιος το έργο και κάποιες σκηνές του, ξενερώνεις και τελικά δεν πας. Κάπως έτσι νιώθω, αν πω περισσότερα για το βιβλίο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, εκτός του γεγονότος ότι σε εισάγει σε μια άλλη προσέγγιση της ζωής και των μυστηρίων της, επιπλέον δεν σε αφήνει να το αφήσεις πριν το τελειώσεις.

Και μετά γυρνάς και ξαναγυρνάς σε κάποια κεφάλαια, αποζητώντας να δεις και να ερμηνεύσεις –γιατί σε κάποια σημεία του έχεις ταυτιστεί, είτε με τους πρωταγωνιστές είτε με κομμάτια της πλοκής και του σεναρίου- «τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής». Το βιβλίο σίγουρα απευθύνεται σε πολύ καλά καταρτισμένους και υποψιασμένους αναγνώστες, με γνώσεις σε αρκετά πράγματα, αλλά και σε μαθαίνει ακόμα περισσότερα, στο τέλος όμως σου αφήνει μια γεύση περίεργη… Κάτι σαν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Μια σχέση που δεν ολοκληρώθηκε.