Dennis Mehiel: Η Κλίντον θα είναι η νικήτρια των εκλογών

Αποστολή στη Ν. Υόρκη: Δέσποινα Συριοπούλου

Μπορεί οι εκλογές να ήταν η αφορμή της συνάντησή μας, ωστόσο η άποψή του για την Ελλάδα και την συμμετοχή της χώρας μας στο ευρώ ήταν αυτό που δικαιολογημένα έμεινε από την όλη συζήτηση. Ο Dennis Mehiel, ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες της Νέας Υόρκης, πολύ κοντά στο στενό κύκλο της Χίλαρι Κλίντον και της πολιτικής ομάδας που ασχολείται με τις υποδομές, με έντονη πολιτική δραστηριότητα για χρόνια, παράλληλα με την θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της δημοτικής αρχής διαχείρισης του Μπάτερι Παρκ (της περιοχής στο World Trade Center) μιλάει στο News247.gr για τις επικείμενες αμερικανικές εκλογές, για την διαπιστωμένη απαξίωση της όλης προεκλογικής διαδικασίας, για την ανάγκη αποκατάστασης του πολιτικού διαλόγου, αλλά και για τους λόγους που η υποψήφια των Δημοκρατικών διαθέτει όλα τα προσόντα να γίνει πρόεδρος. Ωστόσο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η προσωπική του άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να φύγει από το ευρώ! Μια άποψη που την έχει υποστηρίξει ακόμα σε συναντήσεις και στον Λευκό Οίκο, είτε με τον Αντιπρόεδρο Μπάιντεν, είτε με άλλους αξιωματούχους, για να λάβει ωστόσο την απάντηση ότι «Είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ».  

Ο πολύ γνωστός Ελληνοαμερικανός επενδυτής και επικεφαλής μιας σειράς καινοτόμων επιχειρήσεων, έχει διατελέσει για 12 χρόνια μέλος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Κόμματος και πρόεδρος της Επιτροπής των Δημοκρατικών στην επαρχία του Westchester. Για 8 χρόνια, υπηρέτησε ως αξιωματούχος, αλλά και πρόεδρος στον σύνδεσμο για την διατήρηση των ψηφοφόρων, και το 2004 ήταν πρόεδρος της προεκλογικής εκστρατείας για την Νέα Υόρκη του John Kerry. Επίσης στο παρελθόν (2002) είχε θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του αναπληρωτή κυβερνήτη των Δημοκρατικών για την πολιτεία της Νέας Υόρκης. Παράλληλα πέρασε από διάφορες θέσεις σε συμβούλια εκπαιδευτικών θεσμικών οργάνων και οργανισμών στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, αλλά και έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα. 

Οι σχέσεις του με τους Κλίντον, ως υποστηρικτής τους, ξεκινούν από το 1992. Σύμφωνα με έρευνα της αμερικανικής εφημερίδας Washington Post, ο Μιλ ανήκει στη λίστα των 146 δωρητών που από το 1992 στήριξαν οικονομικά τις εκστρατείες του Μπιλ και της Χίλαρι Κλίντον. Μόνο για το 2016, ως ατομική/προσωπική (και όχι μέσω κάποιας δωρεάς από τις εταιρίες του) δωρεά προς τους υποψήφιους και το Δημοκρατικό κόμμα, με βάση κάποια στοιχεία που δημοσιεύει Αμερικανικό κέντρο που ερευνά τα χρήματα που στις εκλογές, το ποσό αγγίζει τις 320 χιλιάδες δολάρια.

Σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, ο Ντένις Μιλ διαχωρίζει το ενδεχόμενο αποτέλεσμα των εκλογών από την εκλογική διαδικασία αυτή καθεαυτή. Ως προς το πρώτο, ο Ντένις Μιλ θεωρεί ότι η Χίλαρι Κλίντον θα είναι η νικήτρια των εκλογών, γεγονός που πέρα από τον συμβολισμό του (η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ), θα έχει και θετικά αποτελέσματα για την χώρα την ίδια.   

Ως προς την διαδικασία όμως, ο κ. Μιλ, μέλος του Καθεδρικού ναού της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν, πρώην μέλος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, μέλος του Οργανισμού «Πίστη για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό», Άρχοντας του Οικουμενικού Πατριαρχείου του τάγματος του Αγίου Ανδρέα, αλλά και αποδέκτης το 2015 του Μεταλλίου του Αγίου Παύλου, της μεγαλύτερης διάκρισης εκ μέρους της Αρχιεπισκοπής Αμερικής,  θεωρεί ότι έχει απαξιωθεί, γεγονός που αποτελεί ντροπή για τη χώρα και τους πολίτες της, κρίνοντας αναγκαίο ότι πρέπει να επιστρέψει η ευγένεια, ο διάλογος και ο αμοιβαίος σεβασμός, στοιχεία απαραίτητα σε μια δημοκρατία. Οι υποψήφιοι, για τον Ελληνοαμερικανό δεν έχουν εμβαθύνει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού: η μεσαία τάξη. Η πολιτική πραγματικότητα που βλέπει κανείς παρακολουθώντας την προεκλογική εκστρατεία, με σημαντικό χώρο να καταλαμβάνεται από τον λαϊκισμό είναι για τον Ντένις Μιλ αποτέλεσμα πολιτικών που εφαρμόζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλά χρόνια. Η εισοδηματική ανισότητα που κορυφώθηκε εν πολλοίς μετά και από την κρίση του 2008, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Ομπάμα για αποκατάσταση της οικονομικής δραστηριότητας, ο θυμός και η απογοήτευση της πλειοψηφίας του πληθυσμού άνοιξαν τον δρόμο για τέτοιου είδους λαϊκιστικά κινήματα, ευρωπαϊκό φαινόμενο επίσης, επισημαίνοντας ότι «πρέπει να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεκινήσουμε να ενεργούμε για το κοινό συμφέρον με την κυβέρνηση με μαζικές επενδύσεις και ανανέωση των υποδομών -για παράδειγμα- που θα ανοίξει θέσεις εργασίας για χιλιάδες ανθρώπους, και πολλοί από αυτούς θα είναι πενηντάρηδες» για να πει στη συνέχεια ότι «είναι αποφασιστικής σημασίας να οδηγηθεί η απασχόληση σε αυτό το κομμάτι του πληθυσμού μας, πρέπει να γίνει σύντομα, και είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ που θα ξεκινήσει να εξουδετερώσει αυτό που αποκαλούμε λαϊκιστικό κίνημα. Αλλά αυτό το λαϊκιστικό κίνημα είναι ο θυμός και η απογοήτευση των οικονομικά αδικημένων σε σχέση με άλλες ομάδες στη χώρα. Και αυτό ξεκινά να διχάζει τη χώρα, αυτό δημιουργεί διαφωνίες, και πρέπει να ξεκινήσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Και δεν το έχουμε κάνει».

Ο πολυπράγμων επικεφαλής της Δημοτικής Αρχής για την διαχείρισης του Μπάτερι Παρκ, πιστεύει ότι η υποψήφια των Δημοκρατικών μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές προς το καλύτερο στη ζωή των Αμερικανών, βάσει των προσόντων που διαθέτει, τα οποία και αναλύει διεξοδικά. Το παρελθόν της ως Πρώτη Κυρία, ως Γερουσιαστής, και ως υπουργός των Εξωτερικών, η δυνατότητά της να συνδιαλέγεται ακόμα και με τους πολιτικούς της αντιπάλους, οι γνώσεις και η εμπειρία της όλα αυτά χρόνια στην Washington κάνουν τον κ. Μιλ να πιστεύει ότι η Χίλαρι Κλίντον είναι «ένας από τους καλύτερους –αν όχι ο καλύτερος υποψήφιος- για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών».

Αναφορικά με το τι θα ψηφίσει η Ελληνοαμερικανική κοινότητα και την στήριξη μεγάλης μερίδας στον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, παράλληλα με την εκπεφρασμένη δυσαρέσκεια κάποιων από εκείνους που δραστηριοποιούνται για τα εθνικά μας θέματα –πχ Κυπριακό- εναντίον της κα Κλίντον για κενές υποσχέσεις, ο Ντένις Μιλ (Dennis Mehiel) εμφανίζεται κάθετος ως προς ένα βασικό σημείο: «Η σχέση μεταξύ της κας Κλίντον και των πολιτικά ενεργών προσώπων εδώ στην Νέα Υόρκη, την Washington, ή τη Δυτική Ακτή, ή όπου αλλού, είναι καλή, πολύ στενή και πολύ ισχυρή». Από την άλλη πλευρά, εκτιμά ότι είναι πολλοί λίγοι στην ελληνοαμερικανική κοινότητα που γνωρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος «δεν έχει καθόλου ιστορία και καμία εμπλοκή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και αποφάσεις που παίρνει αυτή η χώρα και που επηρεάζουν την Ελλάδα και την Κύπρο».

Ως ένα δεύτερο σημείο, και εξηγώντας περαιτέρω την στάση του State Department στα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, επισημαίνει ότι συνταγματικά η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών κατευθύνεται από τον Πρόεδρο. Ναι μεν ο ρόλος του Υπουργού των εξωτερικών είναι αποφασιστικής σημασίας και αφορά στην εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, η πολιτική ωστόσο καθορίζεται στον Λευκό Οίκο. Και ο Λευκός Οίκος είναι αυτός που αποφασίζει.

Αναφορικά με το Κυπριακό, ο επικεφαλής της δημοτικής Αρχής του Μπάτερι Παρκ δηλώνει συγκρατημένα αισιόδοξος ότι «θα γίνει η αρχή για να υπάρξει πρόοδος για έναν βασικό λόγο: το χρήμα!» Και εξηγεί πού βασίζει αυτή του την αισιοδοξία. «Υπάρχει χρήμα στην ενέργεια κάτω από τα θαλάσσια ύδατα. Το φυσικό αέριο σε αυτά τα νερά αξίζει πολλά. Θα ανακτηθεί, θα αξιοποιηθεί και κάποιος θα πάρει αυτά τα χρήματα. Η Τουρκία τώρα έχει ένα οικονομικό κίνητρο ώστε να υπάρξει διευθέτηση». Παραδέχεται ωστόσο ότι υπεραπλουστεύει το επιχείρημά του, αλλά εκφράζει την άποψη ότι τα επόμενα 2-3-4 χρόνια θα δοθεί η ευκαιρία για πραγματική πρόοδο. Και σε αυτή την ευκαιρία δεν μπορεί να σκεφτεί άλλον καλύτερο στον Λευκό Οίκο να την αδράξει, εκτός από την Χίλαρι Κλίντον.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Ντένις Μιλ

Πώς βλέπετε να διαμορφώνετε το κλίμα πολύ λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου;

Θεωρώ πως η πολιτική αντιπαράθεση που έχει προκύψει λέει ότι η Χίλαρι Κλίντον θα είναι η επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ. Το πιστεύω αυτό, όπως επίσης πιστεύω ότι αυτό θα είναι καλό για τη χώρα. Πέρα από τον συμβολισμό και τη σημασία του να είναι γυναίκα πρόεδρος, κάτι που είναι πολύ σημαντικό, και πηγαίνοντας πιο πέρα από αυτό, στην δημόσια πολιτική για το πού κατευθύνεται η χώρα, νομίζω ότι αυτές οι εκλογές θα είναι καλές, (η Κλίντον) θα είναι αποτελεσματική, και πιστεύω ότι ανάμεσα στους πολιτικούς παίκτες που έχουμε σήμερα είναι αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ένας από τους καλύτερους για να βρει τον τρόπο με τρόπο διακομματικό, ώστε η χώρα να ξεκινήσει να παίρνει σημαντικές αποφάσεις ξανά, διότι για πολλά χρόνια δεν μπορούσε να λάβει σημαντικές αποφάσεις, ως αποτέλεσμα ενός σχετικού αδιεξόδου, όπως το αποκαλούμε στην Washington. Αυτά πιστεύω ως προς το αποτέλεσμα.

Αναφορικά με τη διαδικασία τα τελευταία δυόμιση-τρία χρόνια, και σίγουρα τους τελευταίους 15-16 μήνες της επίσημης προεκλογικής εκστρατείας, ως Αμερικανός τη βρίσκω ντροπιαστική, όταν η συζήτησή μας για να επιλέξουμε τον ηγέτη της χώρας μας –και περίπου έναν de facto ηγέτη του πλανήτη, ο κόσμος δεν είναι όπως ήταν 15 χρόνια πριν, δεν κυβερνάμε τα πάντα, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε μια πολύ σημαντική χώρα στον καθορισμό της παγκόσμιας πολιτικής. Και έχουμε πολλούς φίλους και συμμάχους μαζί μας. Το να έχει απαξιωθεί τόσο η διαδικασία, ώστε η συζήτηση να αφορά τη σεξουαλική δραστηριότητα, την προσβλητική γλώσσα, τη δολοφονία χαρακτήρων, e-mails από πρόσωπο που είναι χαμηλά στην ιεραρχία σε κάποιον που δείχνει λίγο ανόητος, για όλα να αποτελούν τον δημόσιο διάλογο στη μεταβίβαση της εξουσίας στην μοναδική πιο ισχυρή δύναμη στον κόσμο, για μένα ως Αμερικανό είναι παράδοξο, είναι λίγο εξευτελιστικό, και ελπίζω να ξεκινήσουμε μια διαδικασία να το διορθώσουμε, να φέρουμε πίσω την ευγένεια στον διάλογο και τον αμοιβαίο σεβασμό που είναι απαραίτητα σε μια δημοκρατία. Οπότε θα δούμε. Πιστεύω ότι οι συνθήκες που έχουμε προκύπτουν από πολιτικές που ακολουθούνται –σίγουρα στις ΗΠΑ για δεκαετίες- οι οποίες σταθερά έχουν απομονώσει και έχουν αδικήσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού μας. Και το αντιλαμβάνονται οι πολίτες αυτό. Ζουν με τα αποτελέσματα και τις καθημερινές πιέσεις. Μπορεί να μη γνωρίζουν την κάθε νέα απάντηση για τις κεφαλαιακές αγορές, ούτε για το πώς κινείται η νομοθετική διαδικασία σε κάτι συγκεκριμένο… Έχουν την ζωή τους, είναι πολυάσχολοι, έχουν παιδιά να μεγαλώσουν, έχουν να πάνε στις δουλειές (αν είναι τυχεροί που έχουν δουλειά), αλλά αντιλαμβάνονται την πρακτική συνέπεια αυτού που αποκαλούμε εισοδηματική ανισότητα. Και εννοούμε ότι όσο βγαίναμε από δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και προσπαθούσαμε να επαναφέρουμε το πλοίο στη σωστή του θέση, τα τελευταία 8-10 χρόνια από την οικονομική ανάκαμψη σχεδόν όλα ωφέλησαν έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων. Και αυτά τα λίγα χρόνια έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα 30 χρόνια, όπου η αγοραστική δύναμη της μεσαίας τάξης και των εργαζόμενων οικογενειών μειωνόταν ξανά και ξανά. Και οι πολιτικοί ηγέτες τους δίνουν υποσχέσεις ότι θα υπάρξει βελτίωση, αλλά ποτέ δεν υπάρχει. Συνεπώς πρέπει να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεκινήσουμε να ενεργούμε με την κυβέρνηση προς το κοινό συμφέρον με μαζικές επενδύσεις και ανανέωση των υποδομών για παράδειγμα που θα ανοίξει θέσεις εργασίας για χιλιάδες ανθρώπους, και πολλοί από αυτούς θα είναι πενηντάρηδες, οι οποίοι ενδεχομένως να εργάζονταν σε εργοστάσιο το οποίο άλλαξε τοποθεσία, και τώρα είναι άνεργοι ή έχουν δουλειά που πληρώνονται στο ήμισυ ή στο ένα τρίτο και ίσως να έχασαν το σπίτι τους. Επομένως, είναι αποφασιστικής σημασίας να οδηγηθεί η απασχόληση σε αυτό το κομμάτι του πληθυσμού μας, πρέπει να γίνει σύντομα. Είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ που θα ξεκινήσει να εξουδετερώσει αυτό που αποκαλούμε λαϊκιστικό κίνημα. Αλλά αυτό το λαϊκιστικό κίνημα είναι ο θυμός και η απογοήτευση των οικονομικά αδικημένων σε σχέση με άλλες ομάδες στη χώρα. Και αυτό ξεκινά να διχάζει τη χώρα, αυτό δημιουργεί διαφωνίες, και πρέπει να ξεκινήσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Και δεν το έχουμε κάνει.

Βλέπουμε στην Ευρώπη, -και σχολιάζω ως μη ειδικός, χωρίς να γνωρίζω όλα τα στοιχεία- το βλέπουμε στην Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, στην Γερμανία, κλπ, τα επονομαζόμενα δεξιά κόμματα και το λαϊκιστικό κίνημα, -υποθέτω κάποιες από τις κινητήριες δυνάμεις από αυτά τα κινήματα στην Ευρώπη είναι κάπως διαφορετικές από αυτές που έχουμε εδώ στις ΗΠΑ- αλλά υπάρχει πλήθος θυμωμένων ανθρώπων, και νομίζω ότι ως Δυτικές Δημοκρατίες θα πρέπει να βρούμε πώς με θετικό τρόπο θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες όπου ο κόσμος θα δει τις ευκαιρίες στη ζωή του. Και μετά ενδεχομένως να ανησυχεί λιγότερο γι’ αυτά που απέκτησε κάποιος άλλος… αυτό επηρεάζει τις συζητήσεις για τη μετανάστευση, τις συζητήσεις για τον κατώτατο μισθό, το κοινωνικό συμβόλαιο και το δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας. Όλα αυτά αλληλοσυνδέονται. Δυστυχώς, όλα αυτά σε επίπεδο υποψήφιων για την προεδρία δεν έχουν συζητηθεί διεξοδικά. Έχουν συζητηθεί λίγο, αλλά οι υποψήφιοι δεν έχουν εμβαθύνει, εξαιτίας των ύβρεων και των εξοργιστικών σχολίων που γίνονται δημοσίως. Είναι πράγματι αηδιαστικό, ντροπιαστικό…

Πιστεύετε ότι η Κλίντον μπορεί να επηρεάσει θετικά τη ζωή των Αμερικανών;

Ναι, το πιστεύω. Και να σας πω και τους λόγους: Παρατηρητικότητα και εμπειρία. Την εμπειρία που ξέρω ότι έχει, διότι γνωρίζω την καριέρα της. Έχω την τύχη να την γνωρίζω προσωπικά για πάνω από 25 χρόνια, είμαι προκατειλημμένος υπέρ της, μου αρέσει και την σέβομαι πάρα πολύ. Και γνωρίζω το πόσο γνήσια πραγματικά είναι. Και φυσικά κατανοώ ότι 300 εκ. ανθρώπων δεν μπορούν να την γνωρίζουν προσωπικά. Μπήκε στην Γερουσία, 15 χρόνια πριν –το 2001-, και η Γερουσία είχε πρόσφατα προσπαθήσει (σ.σ. 1998) να καθαιρέσει τον σύζυγό της από την προεδρία, ύστερα από την πρόταση μομφής στη Βουλή. Έτσι, το Καπιτώλιο των ΗΠΑ είχε προσπαθήσει να διώξει τον σύζυγο της από τα καθήκοντά του, δυο χρόνια πριν κάνει την εμφάνισή της η Κλίντον στη Γερουσία. Επίσης η Κλίντον αποτελούσε μια διάσημη προσωπικότητα σε παγκόσμια επίπεδο, όταν μπήκε στην Γερουσία, εξαιτίας της προηγούμενης θητείας ως πρώην πρώτη κυρία αλλά και εξαιτίας των νέων δεδομένων που έφερε ως πρώτη κυρία, καθώς και με τις δραστηριότητες που αναμίχθηκε που τώρα τις βλέπουμε με την Μισέλ Ομπάμα, ακόμα και με τη σύζυγο του G.W. Bush. Ο ρόλος της πρώτης κυρίας άλλαξε με ουσιαστικό τρόπο, εξαιτίας της Χ. Κλίντον. Μόλις μπήκε στην Γερουσία, με το Δημοκρατικό κόμμα, και με τους ρεπουμπλικάνους που είχαν δυσκολέψει αρκετά τον άνδρα της, η γενική αντίληψη ήταν ότι δεν επρόκειτο να έχει αποτέλεσματα. Στην πράξη, πολλοί συντηρητικοί ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές είπαν δημόσια η Χ. Κλιντον είναι έξυπνη, προετοιμασμένη, πρόθυμη να συμβιβαστεί, πρόθυμη να εργαστεί για την υλοποίηση μιας υπόθεσης, και οι ισχυρότεροι υποστηρικτές της στη γερουσία, πολλές φορές, ήταν, όπως τους αποκαλούμε εμείς οι Δημοκρατικοί, «δεξιοί ρεπουμπλικάνοι».  Ένας από τους πιο γνωστούς ήταν ο Jesse Helms. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιος του Δημοκρατικού Κόμματος. Έλεγε μόνο καλά πράγματα για την Κλίντον. Το ίδιο και άλλα βασικά μέλη του σώματος. Συνεπώς η εμπειρία της στην Washington στην πρώτη κυβέρνηση Κλίντον, η εξέλιξη της σχέσης μεταξύ των κυβερνητικών και των νομοθετικών στοιχείων της κυβέρνησής μας, η εμπειρία της ως γερουσιαστής, και η γνώση της τι χρειάζεται για να κινεί τα πράγματα μέσα από αυτή τη διαδικασία, και τώρα ως ο ανώτατος εκτελεστικός πρόσωπο, θα έλεγα ότι δεν είχαμε ποτέ έναν υποψήφιο για την προεδρία, με τέτοια προσόντα, όπως αυτά της Χίλαρι Κλίντον, και να έχει αποδεδειγμένο ιστορικό ότι έχει την ικανότητα να συνεργαστεί με την άλλη πλευρά. Τώρα, αν δεν θέλουν να εργαστούν μαζί της, και θέλουν να την μπλοκάρουν, κάτι που κυρίως αντιμετώπισε ο πρόεδρος Ομπάμα από την άλλη πλευρά, θεωρώ ότι το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα της δώσει την εντολή που χρειάζεται που θα πρέπει και αυτοί να αλλάξουν γνώμη. Είμαι αισιόδοξος.

Μπορεί, λοιπόν, να φέρει την αλλαγή;

Ανάμεσα στους δυο υποψηφίους είναι η μόνη που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Ο κ. Τραμπ δεν μπορεί. Ο κ. Τραμπ μπορεί να φέρει ένα συνεχιζόμενο αδιέξοδο, συνεχιζόμενη οξύτητα, συνεχιζόμενη πόλωση. Αυτό που προτείνει η κα Κλίντον είναι πολύ σημαντικές αλλαγές. Δωρεάν κολλέγιο και δημόσιους θεσμούς για κάθε οικογένεια με ετήσιο εισόδημα κάτω από 125.000. Αυτό αποτελεί ριζική αλλαγή στην δημόσια πολιτική. Σημαντική ανακούφιση στο χρέος των φοιτητικών δανείων ύψους 400 δις δολαρίων, είναι στο ξεκίνημά της η υγειονομική περίθαλψη ως δικαίωμα, έχει δεσμευτεί να συνεχίσει αυτό το ταξίδι και να κάνει αλλαγές στο σύστημα υγείας, που έχει παγώσει για 8 χρόνια. Και επίσης ουσιαστική μείωση των οικονομικών πιέσεων που επιβάλλει το σύστημα, ιδίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Πιστεύω ότι θα καταφέρει να μειώσει την περικοπή των δαπανών, κάτι που έχει επηρεάσει την πολιτική μας στις επενδύσεις στο στρατό με τρόπο που δημιουργεί παρεκκλίσεις  που είναι ανεπαρκείς, ακατάλληλοι και ως ένα βαθμό, δεν μας έχουν επιτρέψει να διατηρήσουμε αυτό που πρέπει (να διατηρήσουμε) και εξουθενώνουμε το στρατιωτικό προσωπικό μας. Μπορώ να αναφερθώ και σε άλλα… Υπήρχε ένας υποψήφιος εναντίον της Κλίντον στις προκριματικές που τον θεωρούσαν σχεδόν ριζοσπαστικό. Οι ιδέες του, ωστόσο, δεν ήταν τόσο ριζοσπαστικές. Ήταν προοδευτικά δημοκρατικά ιδεώδη, που πρέπει να επιδιώξουμε. Και η Χίλαρι Κλίντον στην πορεία αυτού του διαλόγου –διότι αυτός ο διάλογος ήταν για τη δημόσια πολιτική, δεν ήταν για προσωπικότητες- μετακινήθηκε. Ωστόσο, είναι πρακτική. Δεν υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να κάνει.  Είπε στο λαό αυτό που πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει. Και ως προς την κατεύθυνση, είναι αυτό που χρειαζόμαστε, αντιπροσωπεύει σημαντική αλλαγή. Είναι εκπρόσωπος αυτής της αλλαγής. Μην ξεχνάμε επίσης ότι είναι δημόσιος λειτουργός για πάνω από 25 χρόνια.

Μιλώντας με ανθρώπους από την ελληνοαμερικανική κοινότητα, μου ειπώθηκε ότι η Χίλαρι Κλίντον –ειδικά για το Κυπριακό- δεν κράτησε τις υποσχέσεις της. Και εξαιτίας αυτής της δυσαρέσκειας, η πλειοψηφία πιθανότατα να στρέψει την στήριξή της στον Ντόναλντ Τραμπ. 

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα ψηφίσει η πλειοψηφία των ελληνοαμερικανών, ενδεχομένως τον Τραμπ, ενδεχομένως την Κλίντον, ενδεχομένως να είναι μοιρασμένοι, αλλά μπορώ να σας πω ότι η σχέση μεταξύ της κας Κλίντον και των πολιτικά ενεργών προσώπων εδώ στην Νέα Υόρκη, την Washington, ή τη Δυτική Ακτή, ή όπου αλλού, είναι καλή, πολύ στενή και πολύ ισχυρή. Θα σας έλεγα ότι πολλοί λίγοι στην ελληνοαμερικανική κοινότητα γνωρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ δεν έχει καθόλου ιστορία. Καμία εμπλοκή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και αποφάσεις που παίρνει αυτή η χώρα που επηρεάζουν την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεύτερο, θα σας πω το εξής: Σύμφωνα με το σύνταγμά μας, η Εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών κατευθύνεται από τον Πρόεδρο. Ο ρόλος του Υπουργού των εξωτερικών είναι αποφασιστικής σημασίας και πάρα πολύ σημαντικός και η εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής μας ανήκει σε αυτό το υπουργείο. Η πολιτική καθορίζεται στον Λευκό Οίκο. Και ο Λευκός Οίκος αποφασίζει. Εμείς, ως Ελληνοαμερικανοί πιστεύουμε ότι η Τουρκία πρέπει να φύγει από την Κύπρο. Αφήστε τον λαό που ζει στην Κύπρο να κυβερνήσει την Κύπρο. Το γεγονός ότι διοχετεύθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πληθυσμού τις δεκαετίες αυτές αποτελεί ένα ζήτημα που πρέπει να το δούμε πώς θα διευθετηθεί, ωστόσο είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι θα βρούμε την αρχή για να υπάρχει πρόοδος για έναν βασικό λόγο: Το χρήμα! Υπάρχει χρήμα στην ενέργεια κάτω από το νερό. Το φυσικό αέριο στα αυτά τα νερά αξίζει πολλά. Θα ανακτηθεί, θα αξιοποιηθεί και κάποιος θα πάρει αυτά τα χρήματα. Η Τουρκία τώρα έχει ένα οικονομικό κίνητρο, ώστε να υπάρξει διευθέτηση. Το υπεραπλουστεύω και συμβαίνουν πολλά, αλλά για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, τα επόμενα 2-3-4 χρόνια θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε πραγματική πρόοδο εδώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιον άλλον καλύτερο που θα μπορούσαμε να έχουμε στον Λευκό Οίκο, αν παρουσιαστεί αυτή η ευκαιρία, πέρα από την Χίλαρι Κλίντον.

Για την Ελλάδα;

Εδώ έχω την προσωπική μου άποψη. Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ. Να πάρει την ευθύνη και να φύγει. Βάζουν χρήματα στην λεγόμενη βοήθεια, αυτά φεύγουν και τα παίρνουν πίσω για να προστατεύσουν τις τράπεζες. Οι τράπεζες δανείζουν χρήματα που δεν θα έπρεπε. Όταν η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα χρήματα στις τράπεζες, οι κυβερνήσεις χρηματοδότησαν τους μετόχους των τραπεζών, για να μην έχουν την ευθύνη, και λένε γιατί οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών να πληρώσουν το λογαριασμό μιας άλλης κυβέρνησης. Χαζομάρα! Αυτή είναι η άποψή μου. Κανείς δεν συμφωνεί. Η πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι ότι είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ. Αν ήμουν ο Σολόμωντας, θα σας έδινα και τη λύση. Πρέπει να εργαζόμαστε σταδιακά, οι ΗΠΑ πρέπει να λειτουργούν υποστηρικτικά και το κάνουμε στον ιδιωτικό τομέα. Έχουμε έναν οργανισμό, την Ελληνική Πρωτοβουλία, της οποίας είμαι μέλος, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά αυτές είναι σημαντικές και δύσκολες προκλήσεις που απαιτούν διαρθρωτικές αλλαγές στην Ελλάδα, ώστε να είναι επιτυχημένες, ωστόσο υπάρχουν και πολιτικές γύρω από αυτό. Υπάρχουν προκλήσεις εδώ, υπάρχουν προκλήσεις και στην Ελλάδα.