Δήμητρα Βήττα: Οι Έλληνες επιτέλους μπορούμε να σβήσουμε τα λάθη του παρελθόντος

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που τη γνωρίζεις, νιώθεις ότι έχει μια ξεχωριστή ποιότητα, το “κάτι” που θα τη βοηθήσει να φτάσει όπου ονειρεύεται. Και αυτό δεν το βασίζω στην άκρως κινηματογραφική μορφή της ή στην ανεπιτήδευτη γοητεία της αλλά στο γεγονός ότι η Δήμητρα Βήττα πατά γερά στα πόδια της. Είναι συνειδητοποιημένη και ευγνώμων για όσα επιτυγχάνει και αυτή η χαρά που παίρνει από τη δουλειά της αποτελεί την κινητήρια δύναμή της.

Στο ευρύ κοινό συστήθηκε ως Αρίν, μια Τουρκάλα-προσωποποίηση της ντομπροσύνης, μέσα από την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Το κόκκινο ποτάμι», ενώ το καλοκαίρι που πέρασε συμμετείχε στον αριστουργηματικό «Προμηθέα Δεσμώτη» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινάρη που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Την τρέχουσα σεζόν υποδύεται τη ρομαντική και “καπάτσα” Έμμυ στην παράσταση «Κουκλόσπιτο – Μέρος Δεύτερο» που ανεβαίνει στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια.

Τη ρώτησα για την παράσταση και αν θεωρεί ότι μπορεί να σταθεί ως sequel του αριστουργήματος του Ibsen και πολύ γρήγορα η κουβέντα επεκτάθηκε από τη Νόρα και τον Τόρβαλντ στον φεμινισμό, το #MeToo και τα κακώς κείμενα της πατριαρχείας που καλά κρατούν. Η Δήμητρα Βήττα παραμένει αισιόδοξη και επιλέγει να δει το φως που υπάρχει μέσα στο σκοτάδι, την αλλαγή που είναι εδώ και έρχεται έστω με αργό ρυθμό και όχι το πόσο μακρύς ή δύσκολος μπορεί να είναι ο δρόμος που έχει να διανύσει.

Μιλήστε μας για το κείμενο του Lucas Hnath. Πιστεύετε ότι “συμπληρώνει” την ιστορία του Ibsen ή το βλέπετε σαν ένα πιθανό what if;

«Ο Lucas Hnath γράφει το “Μέρος Δεύτερο”, όπως ο ίδιος το ονομάζει, του “Κουκλόσπιτου”. Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει τη διαχρονικότητα του κλασικού, πια, έργου του Ερρίκου Ίψεν, δοσμένη, βέβαια, από τη ματιά ενός σύγχρονου συγγραφέα που ζει σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά. Αποτελεί παράλληλα έναν φόρο τιμής αλλά και μία από τις πιθανές συνέχειες της ιστορίας, προσπαθώντας να φωτίσει τόσο τις γνωστές όσο και τις άγνωστες πτυχές του “Κουκλόσπιτου” του Ίψεν.

Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα σας και τη δική της πορεία στο έργο.

«Υποδύομαι την Έμμυ, τη μικρότερη κόρη της Νόρα και του Τόρβαλντ. Στα τέσσερα μόλις έτη της ζωής της βίωσε την εγκατάλειψη από την μητέρα της. Σημαντικά ρεύματα της παιδοψυχολογίας υποστηρίζουν ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου, πλάθεται έως τα πέντε του έτη. Συνεπώς το τραύμα έχει χαραχθεί. Ωστόσο η ίδια, μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη +-από τον πατέρα της και την Άννα-Μαρία (την νταντά και οικονόμο του σπιτιού) η οποία έκανε το καλύτερο που μπορούσε ώστε να λειάνει την κατάσταση.

Πρόκειται για μία νεαρή, συνειδητοποιημένη κοπέλα που ξέρει τι θέλει από τη ζωή. Έχει βρει τις ισορροπίες της και πατάει στα πόδια της. Είναι ρομαντική, “καπάτσα” και σίγουρη για τις επιλογές της.

Αυτό που με απασχόλησε στην αποτύπωση του συγκεκριμένου χαρακτήρα είναι το κατά πόσο το τραύμα της, έχει αφήσει τα ίχνη του πάνω της. Το πώς η ίδια διαχειρίζεται ένα αναπάντεχο γεγονός. Το έργο, μας αποκαλύπτεται κάθε μέρα και σ’ αυτό παίζει ρόλο αφενός το ίδιο το κείμενο κι η διαδικασία της πρόβας κι αφετέρου η γενναιοδωρία της κυρίας Τσαλίκη η οποία υποδύεται την μητέρα της Έμμυ καθώς και η σκηνοθετική καθοδήγηση του Μανώλη Δούνια.»

Τι ξεχωρίζετε στο “Κουκλόσπιτο” ένα έργο που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του λόγω της κριτικής που άσκησε στους “παραδοσιακούς ρόλους” άνδρα – γυναίκας.

«Δεν ξέρω αν είναι “κλισέ” αλλά η τέχνη ανέκαθεν βάδιζε χέρι-χέρι με την κοινωνία. Τον Ιούλιο του 1848 στην Νέα Υόρκη – συμπτωματικά είναι και η πόλη που σπούδασε, ζει και εργάζεται ο Lucas Hnath – περίπου 300 γυναίκες και άντρες διαδηλώνουν για πρώτη φορά με βασικό αίτημα την ισότητα των δύο φύλων. 31 χρόνια μετά κυκλοφορεί και ανεβαίνει στο Βασιλικό Θέατρο της Δανίας, στην Κοπεγχάγη, το “Κουκλόσπιτο” του Ibsen. Ένα έργο που τραβά απευθείας τα βλέμματα και αναφέρεται στις εφημερίδες όλου του πλανήτη, κυρίως λόγω της κριτικής που ασκεί στην παραδοσιακή οικογένεια, προσφέροντας στον διάλογο που έχει ήδη ξεκινήσει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και αφορά στην θέση της γυναίκας στην οικογένεια αλλά και την κοινωνία. Ενδιαφέρον έχει ωστόσο ότι ο ίδιος ο Ibsen δήλωνε πως δεν ήταν στις προθέσεις του να γράψει ένα φεμινιστικό έργο.»

Η τέχνη ανέκαθεν βάδιζε χέρι-χέρι με την κοινωνία

Σήμερα τελικά απέχουμε πολύ από το ζεύγος Χέλμερ;

«Απέχουμε πολύ και καθόλου ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος, σαν είδος, μοιάζει πολύ εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τόσο βιολογικά, όσο και συναισθηματικά. Αυτό που τον ξεχωρίζει όμως και τον κάνει μοναδικό παράδειγμα στην φύση, από όσο γνωρίζουμε, είναι η ανάγκη για αλλαγή και συνεχή βελτίωση. Έτσι λοιπόν, αργά αλλά σταθερά, φτιάχνουμε εμείς τις συνθήκες κι εκείνες με την σειρά τους εμάς, επ’ άπειρον. Άρα δεν απέχουμε πολύ από το ζεύγος Χέλμερ, μιας και πολλοί άνθρωποι γύρω μας βρίσκονται σε σχέσεις που δεν τους κάνουν ευτυχισμένους αλλά πλέον έχουν περισσότερες εναλακτικές και διεξόδους για να ξεφύγουν και να “φτιάξουν” τη ζωή τους όπως επιθυμούν. Έχουμε να διανύσουμε πολύ δρόμο και το θετικό είναι ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει τέλος.»

Ποια είναι για εσάς η θέση της γυναίκας σήμερα. Από τη μία έχουμε το #MeToo και όλα τα “ανοιχτά παράθυρα” για να διαδοθεί η ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας (social media – διαδίκτυο) και από την άλλη συνεχίζονται οι διακρίσεις και η βία, είδαμε αύξηση γυναικοκτονιών ακόμα και εντός συνόρων.

«Αλίμονο αν ήταν τόσο εύκολο και απλό να αλλάξουν τόσο γρήγορα και ριζικά πρακτικές και νοοτροπίες χιλιετιών. Ακόμα και τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν χώρες στις οποίες δεν έχουν ίσα δικαιώματα όλοι οι πολίτες. Με βάση το φύλο, το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή και τόσα άλλα. Το κίνημα του #metoo είναι μια γερή βάση για να δημιουργήσουμε, ως κοινωνία, ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο τα θύματα κακοποίησης θα βρουν το θάρρος να μιλούν χωρίς φόβο στιγματισμού ή δυσπιστίας. Αυτό είναι αρχή, δεν είναι η τελική λύση.

Αλίμονο αν ήταν εύκολο και απλό να αλλάξουν γρήγορα και ριζικά πρακτικές και νοοτροπίες χιλιετιών

Η γυναίκα, αλλά και ο άντρας του σήμερα, επαναδιαπραγματεύονται τους ρόλους τους μέσα στην κοινωνία και την οικογένεια και παρότι τα αποτελέσματα δεν φαίνονται ακαριαία, είμαι αισιόδοξη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρελθόν. Ήδη η Ελλάδα μου φαίνεται πιο προοδευτική και “ανοιχτή” στο διαφορετικό από ότι πριν 20 χρόνια. Δεν βλέπω τι θα μπορούσε να σταματήσει αυτή την συνεχή πρόοδο. Και λέγοντας αυτό δεν εννοώ πως δεν υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα ριζωμένα στην αντίληψη του κόσμου αλλά στέκομαι στο γεγονός ότι είμαστε περισσότερο έτοιμοι όλα αυτά να αποτελέσουν σιγά-σιγά παρελθόν.»

Ποια ήταν η στιγμή που αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

«Δεν ήταν μία στιγμή αλλά μία σειρά γεγονότων κι επιλογών που το ένα οδήγησε αναπόφευκτα στο άλλο. Ως συνειδητή απόφαση πια, προέκυψε την περίοδο που σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη στο τμήμα Πολιτικών Έργων Υποδομής. Παράλληλα με τις σπουδές αυτές, φοίτησα για δύο χρόνια στο Κέντρο Θεατρικής Έρευνας όπου ο τότε δάσκαλός μου Βαγγέλης Οικονόμου, μου εμφύσησε την αγάπη για το θέατρο. Ο στόχος μου πλέον έγινε ξεκάθαρος και η ενασχόλησή μου με τον χώρο της υποκριτικής μονόδρομος. Στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος απ’ όπου και αποφοίτησα το 2012.»

Η σχέση σας με τις ακροάσεις; Έχετε μια ιστορία να μοιραστείτε μαζί μας;

«Πηγαίνω συνέχεια. Κι έχοντας υπάρξει και στις δύο πλευρές μιας ακρόασης έχω να πω πως είναι μία διαδικασία δύσκολη και για εκείνον που “δοκιμάζεται’’ αλλά και για τον σκηνοθέτη. Έχω συναντήσει ανθρώπους που είναι ευγενικοί και νοιάζονται και άνθρωπο που έτρωγε σπόρια κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Φυσικά και τον περίμενα να τελειώσει το γεύμα προκειμένου να ξεκινήσω.»

Ποιες στιγμές της πορείας σας ξεχωρίζετε μέχρι στιγμής.

«Θα ξεχώριζα σίγουρα το συναίσθημα που βίωσα το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην πρώτη στιγμή που πάτησα τα πόδια μου στο χώμα του θεάτρου της αρχαίας Επιδαύρου με την παράσταση “Προμηθέας Δεσμώτης” σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διαδρομή από το θέατρο προς τα καμαρίνια μετά το τέλος της πρώτης μου παράστασης σε αυτό το ονειρεμένο θέατρο! Τρία λεπτά απόστασης με μουσική υπόκρουση μόνο τα βήματά μου και εικόνες από τη μέρα που έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή, μέχρι και τη στιγμή που βίωνα…»

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία σας με την Αρίν από το “Κόκκινο Ποτάμι” και πού είστε μακριά η μία από την άλλη;

«Η Αρίν ήταν από τις πιο δυναμικές ηρωίδες που έχω υποδυθεί. Παρά τις αντιξοότητες που βίωσε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, πάντα σήκωνε το κεφάλι ψηλά και συνέχιζε. Ευτυχώς η ζωή μου φέρθηκε πιο γενναιόδωρα απ’ ότι στην Αρίν αλλά στις δυσκολίες σηκώνω τα μανίκια και την αντιμετωπίζω όπως κι εκείνη.»

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζετε στη δουλειά σας;

«Δεν θα σταθώ στις δυσκολίες βιοποριστικού χαρακτήρα που έχει η δουλειά μας. Και ένα καθεστώς συνεχούς ανασφάλειας για όλους μάλλον τους Έλληνες ηθοποιούς. Είναι πράγματα που τα ακούμε στις σχολές μας πριν καλά καλά συστηθούμε. Με αυτό ως δεδομένο επιλέγουμε το επάγγελμά μας. Το γνωρίζουμε και πορευόμαστε δεδομένου αυτού…Αλλά όπως φαίνεται στάθηκα ήδη περισσότερο απ’ότι εξαρχής σκέφτηκα!

Όλες όμως οι συγκινήσεις που σου χαρίζει, οι άνθρωποι που σου φέρνει στο δρόμο σου, τα κείμενα και οι ρόλοι με τα οποία έρχεσαι σε επαφή, αξίζουν και με το παραπάνω το κόστος.»

Πότε ερωτευτήκατε πρώτη φορά και τι θυμάστε από την εμπειρία εκείνη.

«Στο Λύκειο κι ήταν πολύ όμορφα. Αλλά αν δεν σας πειράζει προτιμώ ό,τι θυμάμαι να παραμείνει δικό μου.»

Αγαπημένη ταινία και γιατί.

«”Goodfellas” του Martin Scorsese. Διότι η προτίμηση σε κάτι είναι θέμα γούστου. Δεν το επιλέγεις, συμβαίνει.»

Ένα φαγητό που σιχαίνεστε.

«Μπάμιες-κάμπιες!»

Το κουκλόσπιτο – Μέρος δεύτερο

Το «Κουκλόσπιτο» του Ibsen τελειώνει με τη Νόρα να εγκαταλείπει τον άντρα και τα παιδιά της και να φεύγει κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Με το άνοιγμα της ίδιας πόρτας, αλλά δύο δεκαετίες μετά, ξεκινάει η καινούρια κωμωδία του Lucas Hnath «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», που σκηνοθετεί ο Μανώλης Δούνιας στο θέατρο Άνεσις. Η Νόρα επιστρέφει στο σπίτι μετά από 20 χρόνια. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου στα χρόνια που έλειψε; Και το σημαντικότερο έχει άραγε αλλάξει κάτι για την κοινωνία-για το σημερινό κοινό της εποχής του #Metoo-142 χρόνια αφότου οι θεατές της πρεμιέρας έμειναν εμβρόντητοι με την απόφασή της να φύγει;

Τους ρόλους του έργου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ερμηνεύουν η Ναταλία Τσαλίκη, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, η Ντίνα Μιχαηλίδου και η Δήμητρα Βήττα.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Άνεσις (Λεωφόρος Κηφισίας 14, Τηλ. 2107718943)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο στις 17.00

Δεύτερα, Τρίτη στις 20.30

Διάρκεια:

100’

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 17 ευρώ

Μειωμένο: 12 ευρώ

Ατέλειες: 7 ευρώ

Για αγορά εισιτηρίων πατήστε ΕΔΩ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις