Γιώργος Πηλίδης: “Θέλω το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Τόκιο”

Ο Γιώργος Πηλίδης γεννημένος τον Ιανουάριο του 2000 είναι κάτοχος 7 μεταλλίων σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Παίδων, ρεκόρ που δεν έχει επαναληφθεί από κανέναν αθλητή στο άθλημα της ελεύθερης Πάλης. Το ρεκόρ αυτό τον έχει μετατρέψει στο “χρυσό παιδί της ελληνικής πάλης” χαρακτηρισμό που δεν απαρνείται, θέλει όμως συνεχώς να τον επιβεβαιώνει μέσα από νέες επιτυχίες. Τον συναντήσαμε στην πόλη του, στον Ασπρόπυργο και στο επί πολλά χρόνια δεύτερο σπίτι του, στο κλειστό Γυμναστήριο Πάλης “Μέγας Αλέξανδρος”, εκεί όπου σήμερα νεότερα παιδιά από τον Γιώργο προπονούνται καθημερινά φιλοδοξώντας μια μέρα να περπατήσουν στα χνάρια του.

Αφού μας δείχνει τα κατατόπια, ξεκινάμε τη συζήτηση από τα πρώτα του βήματα, τις δυσκολίες που έχει αφήσει πια πίσω, και φτάνουμε στα όνειρα του για το μέλλον, και στους ανεκπλήρωτους πόθους. Πόθοι και όνειρα που για να εκπληρωθούν καταλάβαμε γρήγορα ότι περνάνε μέσα από έναν δρόμο που μοιάζει για εκείνον να είναι μονόδρομος. Και αυτός δεν είναι άλλος από το δρόμο προς την Ολυμπιάδα του 2020 στο Τόκιο, με συνοδοιπόρο τον Stoiximan, εκεί που ο Γιώργος μας εκμυστηρεύεται πως θέλει να ζήσει την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή, να ανέβει δηλαδή στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στην κατηγορία των 58 kg στην οποία αγωνίζεται. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Παλαιστής τρίτης γενιάς

“Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία την Πάλη, μόλις πέντε ετών. Στο άθλημα με έφερε ο παππούς μου, ο οποίος ξεκίνησε Πάλη στη Σοβιετική Ένωση και μετέφερε το μικρόβιο στο γιο του. Έπειτα ο μεγάλος αδερφός στον μικρότερο και τελικά έφτασε σε εμένα. Όλοι στην οικογένεια ήταν πρωταθλητές σε πανελλήνιο επίπεδο, αλλά κανείς τους δεν είχε διακρίσεις εκτός συνόρων. Το όνειρο του παππού το έκανα πραγματικότητα εγώ!” λέει με περηφάνια παινεύοντας τα ποντιακά γονίδια που πήρε από τον παππού του. “Μόλις άρχισα να πηγαίνω στους αγώνες ήρθαν αμέσως και οι πρώτες νίκες, και είπα ότι πρέπει να συνεχίσω. Οι νίκες με έκαναν να πιστέψω στον εαυτό μου” μας λέει στη συνέχεια.

Οι σπουδαίες νίκες στις οποίες αναφέρεται ο Γιώργος Πηλίδης, ξεκινούν από το 2015 όταν στο Διεθνές Τουρνουά Παίδων στη Ρωσία κατακτά την 1η θέση στην κατηγορία των 46 κιλών. Λίγους μήνες αργότερα κρατά τα σκήπτρα σε παρόμοιο τουρνουά στην Εσθονία, ενώ μέσα στο ίδιο έτος έρχονται άλλες δύο σημαντικές επιτυχίες. Τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Παίδων και 2η θέση στο Παγκόσμιο. Το 2016 έρχονται ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες. Πρώτη θέση Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 54 kg, στη Ρουμανία, 1η θέση Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 54 kg, στη Ρωσία, 1η θέση στο Πανελλήνιο Παίδων, 1η θέση Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων, 54 kg, στη Στοκχόλμη, και η χρονιά κλείνει με 2η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων, 54 kg, στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Το 2017 κατακτά 1η θέση στο Διεθνές Τουρνουά Παίδων, 58 kg, στη Ρουμανία, 3η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, 58 kg, που έγινε στην Αθήνα, 1η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πάλης Παίδων, 58 kg, στο Σαράγεβο. Το 2018 κατακτά 1η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών, 61 kg, 1η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα εφήβων, 57 kg και 3η θέση στο Stoiximan.gr 13ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πάλης U23, 57 kg, στην Κωνσταντινούπολη.

Έτρεχα ανάμεσα στις νταλίκες και στα φορτηγά

Αυτή η πορεία όμως δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο Γιώργος Πηλίδης, γέννημα-θρέμμα του Ασπροπύργου ξέρει καλά τι σημαίνει δυσκολία. Όταν τον ρωτάμε σχετικά μας δίνει σε πρώτο χρόνο μια μάλλον διπλωματική απάντηση λέγοντας “έχω δει σε τι συνθήκες έκαναν προπόνηση μεγάλοι αθλητές. Η θέληση τα νικάει όλα” λέει και κατεβάζει το βλέμμα. Επιμένουμε λίγο παραπάνω.

“Η προετοιμασία για τους μεγάλους αγώνες ήταν πολύ δύσκολη γιατί δεν είχαμε τις κατάλληλες εγκαταστάσεις. Για το πρωινό μου τρέξιμο έβγαινα στις 6 το πρωί, 14 χρονών τότε , και έτρεχα στο δρόμο ανάμεσα στις νταλίκες και στα φορτηγά. Ήταν πολύ δύσκολα. Και εδώ στο γυμναστήριο δεν υπάρχουν ανέσεις. Μετά την προπόνηση και εγώ και οι συναθλητές μου παίρναμε την σφουγγαρίστρα και καθαρίζαμε το ταπί μόνοι μας” θυμάται και εκφράζει το παράπονο του. “Δεν μπορώ να προετοιμαστώ εδώ για την Ολυμπιάδα. Αναγκάζομαι πλέον να πηγαίνω στο εξωτερικό και αυτό γίνεται με τη βοήθεια του Stoiximan. Είμαι πολύ χαρούμενος που ανήκω σ’ αυτή την ομάδα”, τονίζει και συμπληρώνει “μου καλύπτουν ότι χρειάζομαι. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι , αλλά και η ψυχολογική υποστήριξη, δηλαδή ότι κάποιος είδε τις προσπάθειες μου και με επιβραβεύει. Και αυτό είναι το σημαντικότερο“.

Οι δυσκολίες όμως για έναν αθλητή με στόχους σε τόσο υψηλό επίπεδο δεν περιορίζονται μόνο στις εγκαταστάσεις αλλά και στο υπόλοιπο κομμάτι της ζωής του. “Έχω στερηθεί τα πάντα. Από τους 12 μήνες το χρόνο τους 8 κάνω προετοιμασία. Πριν τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια κύπελλα, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας είμαι όλη μέρα στην προπόνηση, και δεν έχω χρόνο για το παραμικρό. Από νωρίς το πρωί η μέρα περιλαμβάνει φαγητό, ύπνο και τριπλή προπόνηση πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Ευτυχώς ο Θεός μου έχει δώσει καλούς ανθρώπους γύρω μου, που με στηρίζουν και με καταλαβαίνουν” περιγράφει ο Γιώργος. “Βέβαια, αν ήξερα από την αρχή πόσο δύσκολο ήταν ίσως να μην το επέλεγα, θα συνέχιζα με το σχολείο και αργότερα με σπουδές” λέει χαριτολογώντας.

Πίστεψα ότι δεν θα ξαναπερπατήσω

Μετά από όλα αυτά ο Γιώργος Πηλίδης δεν τα έβαλε κάτω και συνεχίζει την ίδια στιγμή που άλλα παιδιά με ταλέντο θα εγκατέλειπαν στην πρώτη δυσκολία. Άραγε μπορεί να τον λυγίσει κάτι; Στην ερώτηση αυτή θυμάται έναν πρόσφατο τραυματισμό που τον τρόμαξε και δοκίμασε τα όρια του.

“Μετά το τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο Γεωργιανός αντίπαλός μου κατά τη διάρκεια του αγώνα με μια λαβή από χαμηλά μου έκανε μεγάλη ζημιά. Μου έφυγαν τρεις σπόνδυλοι από τη μέση την ώρα του αγώνα και δύο από το σβέρκο. Νόμιζα ότι μετά από αυτόν τον αγώνα, δεν θα μπορέσω ούτε να περπατήσω. Μετά το τέλος του -σημειωτέον ότι κέρδισα- οι γιατροί που με είδαν αναρωτήθηκαν πως περπατάω. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τρόμαξα πολύ, το ένα πόδι μου δεν το ένιωθα καθόλου. Και τρόμαξα όχι τόσο για τον αθλητισμό, αλλά πίστεψα πράγματι ότι δεν θα μπορέσω να ξαναπερπατήσω. Ήταν μια στιγμή που με έφερε στα όρια μου, αλλά με τις κατάλληλες θεραπείες ευτυχώς το ξεπέρασα”.

Η Πάλη, το Τόκιο και το μέλλον

“Η πάλη είναι πολύ δύσκολο άθλημα. Μπορεί να προετοιμάζεσαι τέσσερα χρόνια για μια Ολυμπιάδα και ένας μικρός τραυματισμός να σου στερήσει τη συμμετοχή, και να χάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρεις επίσης για ποιον προετοιμάζεσαι. Μπορεί να έρθει ένας από οποιαδήποτε χώρα που δεν τον έχεις ξαναδεί ποτέ και δεν έχει καμία διάκριση και να βγει πρώτος στην Ολυμπιάδα. Στην πάλη δεν υπάρχουν φαβορί με λίγα λόγια” λέει ο Γιώργος Πηλίδης όταν του ζητάμε να μιλήσει για το ίδιο το άθλημα. “Επίσης, το παραμικρό λάθος μπορεί να σου κοστίσει όλο τον αγώνα. Σε ομαδικά αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και ένα λάθος να κάνεις υπάρχει ένας συμπαίκτης που μπορεί να το διορθώσει. Σε εμάς δεν ισχύει αυτό. Ακόμη, χάνουμε 10-12 κιλά για τους αγώνες και χωρίς να έχουμε συνέλθει πρέπει να μπούμε και να αντιμετωπίσουμε τους αντιπάλους. Ούτε αυτό υπάρχει σε κάποιο άλλο άθλημα. Μάλιστα, σε πρόσφατη έρευνα Αμερικανών το ανέδειξαν το πιο δύσκολο στον κόσμο“.

Θέλω το χρυσό στο Τόκιο

Πάμε όμως τη συζήτηση εκεί που την αρχίσαμε. Στην Ολυμπιάδα του Τόκιο το 2020.

“Θέλω το χρυσό στην Ολυμπιάδα” απαντά ορθά-κοφτά και με περίσσιο -καλώς εννοούμενο- θράσος. Δεν μπορώ να αφιερώσω των ζωή μου για μια τρίτη ή δεύτερη θέση. Μπορεί για κάποιους αυτό να είναι αρκετό αλλά για μένα όχι. Θέλω την πρωτιά, γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη διάκριση για έναν αθλητή. Αν κερδίσω σίγουρα θα πάω και στην επόμενη Ολυμπιάδα αλλά μετά θέλω να βοηθήσω τους πιο μικρούς, να δώσω αυτά που δεν είχα εγώ στους επόμενους και να τους βοηθήσω όχι απλά να είμαι ένα πρότυπο αλλά να βοηθήσω και πρακτικά όπως μπορώ τους νέους αθλητές”, αυτή είναι η σκέψη του και δεν την κρύβει παρά το νεαρό της ηλικίας του.

Και αυτό το νεαρό της ηλικίας είναι που μας ωθεί -φεύγοντας προς την έξοδο- σε μια τελευταία ερώτηση. Και εσύ τι θα κάνεις; Θα είσαι ακόμα πολύ νέος; “Θα πάω στο MMA για τη ζώνη του UFC. Η Πάλη είναι η καλύτερη βάση άλλωστε. Αυτό θέλω να κάνω” απαντά χαμογελώντας. Τελικά, καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο τύπος δεν αστειεύεται. Με ευχές για υγεία και καλή επιτυχία τον χαιρετάμε και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής πιστεύοντας πως το όνομα Γιώργος Πηλίδης θα μας απασχολήσει πολλές φορές ακόμα στο μέλλον.