Η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη πέρασε το καστ του Γιώργου Καπουτζίδη με μια ανάσα

Αν της ρωτήσει κανείς τι της αρέσει, θα απαντήσει χωρίς δεύτερη σκέψη η ευγένεια, η παιδικότητα στους ανθρώπους. Το ενδιαφέρον όμως δεν είναι η μόνο η απάντησή της αυτή καθεαυτή αλλά το γεγονός ότι η ίδια συνδυάζει μοναδικά αυτές τις ιδιότητες.

Συνάντησα την Αλεξάνδρα Ταβουλάρη στο press party για τη νέα (και πρώτη) θεατρική παράσταση του Γιώργου Καπουτζίδη με τίτλο «Όποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του» που κάνει πρεμιέρα την ερχόμενη Τετάρτη στο θέατρο Ήβη. Δεδομένης της συνθήκης – ποτά, μουσική και μια συγκέντρωση δημοσιογράφων και συντελεστών που είχε αέρα παρεΐστικου reunion παρά επαγγελματικής διοργάνωσης – σκέφτηκα ότι το να της κάνω μια σειρά από ερωτήσεις ίσως γινόταν λίγο άχαρο. Εκείνη ωστόσο με περισσή ευγένεια κι ένα από τα πιο φωτεινά και ειλικρινή χαμόγελα που θα συναντήσει κανείς, απάντησε σε κάθε τι και βοήθησε να εξελιχθεί η συνέντευξη σε μια αυθόρμητη φιλική κουβέντα. Μου μίλησε για την παράσταση, την αυθεντικότητα του Γ. Καπουτζίδη, το πώς μια Lacta τη βοήθησε να κινηθεί ταχύτατα και να δείξει το ταλέντο της, τις εμφανίσεις της σε τηλεόραση σινεμά και θέατρο καθώς και για την κρίση και το κατά πόσο έχει ξεπεραστεί ή θα την κουβαλάμε για καιρό ακόμα…

Στην αρχή τής ζήτησα να μου πει λίγο την ιστορία της, πώς ξεκίνησε με την υποκριτική και ποια η σχέση της με την κιθάρα, δεδομένου ότι ερμήνευσε και έγινε γνωστή μέσα από το τραγούδι (και την ταινία) της Lacta «Κάνε ένα Βήμα»:

«Ξεκίνησε με την υποκριτική η ιστορία μου, όχι με τη μουσική. Ο πατέρας μου είναι μουσικός και είχα μια έφεση προς τα εκεί. Στα 23 μου αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Δεν είχα προλάβει να προετοιμαστώ: Βρήκα έναν φίλο μου, του τα έλεγα, μου τα έλεγε. Πήγα, έδωσα και πέρασα. Τελείωσα τις σπουδές μου και μετά τη σχολή ασχολήθηκα με την κιθάρα, μόνη μου. Δεν έχω κάνει σπουδές, είμαι αυτοδιδακτη. Έμαθα μέσα σε ένα χρόνο κιθάρα απλά γιατί μου άρεσε και προέκυψε τυχαία μια δουλειά που είχε να κάνει με κιθάρα. Το 2014 έκανα την ταινία της Lacta. Πέρασα από επτά ακροάσεις και κατέληξαν σε εμένα. Μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία, το χάρηκα. Δούλευα ήδη στο θέατρο και μετά από την ταινία αυτή τα πράγματα ξεκίνησαν να ρολάρουν. Συνέχισα στο θέατρο, μετά από λίγο καιρό ήρθε και ένας μικρός ρόλος στους “Συμμαθητές”. Τον επόμενο χρόνο, αφού είχα γνωρίσει τον Βασίλη Θωμόπουλο και τον Παναγιώτη Κούτρα, προέκυψε ένας ρόλος στο “Κάτι κουρασμένα παλικάρια”. Και πέρυσι μου έγινε πρόταση για τον ρόλο της Έλλης στο “Γυναίκα χωρίς όνομα”, δέχτηκα και πάμε και δεύτερη χρονιά. Ο κόσμος μας αγαπάει ευτυχώς.»

Υπάρχει μια γρήγορη εναλλαγή, μια ταχύτητα στις δουλειές σας. Πώς προετοιμάζεστε κάθε φορά για έναν νέο ρόλο;

«Δεν προετοιμάζομαι, βουτάω στα βαθιά κάθε φορά. Θεωρώ ότι το να προετοιμάζεσαι στη δουλειά μας κρύβει την ‘παγίδα’ να μη φαίνεται ότι προκύπτουν τα πράγματα. Και εμένα δεν μου αρέσει να μην προκύπτουν – μου αρέσει να γεννιούνται εκείνη τη στιγμή. Ο προσχεδιασμός είναι κάτι ξένο για εμένα. Και στην ακρόαση που έκανα για τον Γιώργο (Καπουτζίδη), μου ζήτησε θυμάμαι να κάνω έναν αυτοσχεδιασμό και με ρώτησε αν ήθελα να πάρω λίγο χρόνο να το σκεφτώ. Είπα όχι γιατί θεωρώ όταν εμπλέκεται πολύ το μυαλό σε αυτά τα πράγματα, δεν πάνε και τόσο καλά. Κάπως τα μπλοκάρει.

Άρα δεν φοβάστε τον αυτοσχεδιασμό;

Όχι, αντίθετα μου αρέσει πολύ σαν διαδικασία το interactive, το κάθε μέρα φρέσκο. Στη παράσταση είναι μάλιστα δυο τρία μικρά κομμάτια που έχω ζητήσει από τον Γιώργο να με αφήσει λίγο ελεύθερη και να το αντιμετωπίζω κάθε φορά λίγο διαφορετικά, με την ίδια διάθεση και πάντα πάνω στο έργο. Μου αρέσει να υπάρχει πάντα μια αίσθηση καινούργιου, και για εμένα και για τους παρτενέρ μου. »

Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιώργο Καπουτζίδη;

«Η συνεργασία με τον Γιώργο ξεκίνησε με πολλή κατανόηση και πολλή αγάπη. Όταν με πήρε και μου είπε ότι τελικά θέλει να είμαι στη δουλειά του, εγώ είχα ήδη μια καλοκαιρινή παράσταση και γυρίσματα για την τηλεόραση. Προσπαθήσαμε, τα βάλαμε κάτω και φτιάξαμε ένα πρόγραμμα πάρα πολύ ευέλικτο για να μπορέσουμε να δουλέψουμε μαζί γιατί το θέλαμε και οι δύο. Είχα διαβάσει το έργο και είχα ενθουσιαστεί και με τον ρόλο και με το κείμενο. Από ότι κατάλαβα και ο Γιώργος με ήθελε αρκετά, οπότε βρήκαμε τη μέση λύση.

Η συνεργασία μας έκτοτε είναι ονειρική: Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πολύ ευγενής, δεν το χάνει. Είναι αυτό που φαίνεται και εφαρμόζει τα πιστεύω του – αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό.»

Στην παράσταση ποια είναι η ηρωίδα σας;

«Υποδύομαι τη Δήμητρα, είναι η κοπέλα που έχει το σπίτι , στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία. Πρόκειται για μια γυναίκα που ζει μέσα στην εποχή της, δυναμική, πολύ οργανωτική. Εργάζεται ως διευθύντρια μάρκετινγκ σε μια εταιρία και η δουλειά της είναι πολύ απαιτητική. Καλείται ένα βράδυ να οργανώσει άλλα 6 άτομα, τα οποία μπαινοβγαίνουν στο σπίτι της από τις 3 έως τις 6 τα ξημερώματα. ο καθένας με το δικό του πρόβλημα. ένας χώρισε, ο άλλος πρόκειται να χωρίσει, ο τρίτος θέλει να φύγει ταξίδι στην Αργεντινή και να εξαφανιστεί από παντού, ο τέταρτος κυνηγάει αυτόν που έφυγε, ένας άλλος κυνηγάει αυτόν που κυνηγάει εκείνον που έφυγε… Διαδραματίζεται μια έντονη νυχτερινή “δράση” στην Αθήνα με πολλές κωμικές νότες. Ελπίζω το κοινό να ευχαριστηθεί την παράσταση όπως και εμείς. »

Η Δήμητρα είναι άρα η ψύχραιμη της παρέας ή η έξαλλη;

«Είναι και τα δύο. Από ψύχραιμη μπορεί να γίνει έξαλλη.»

Είστε μια νέα ηθοποιός που ξεκινήσατε να εργάζεστε εν μέσω κρίσης. Πιστεύετε πλέον αλλάζει η κατάσταση, πώς το έχετε βιώσει όλο αυτό;

«Είχε μεγάλη επίδραση στη δουλειά μας η κρίση. Νομίζω αλλάζει η κατάσταση και αυτό φαίνεται και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Στο σινεμά βλέπουμε δειλά δειλά ότι ξεκινάνε δουλειές και στην τηλεόραση όχι τόσο δειλά – γίνονται πολλές παραγωγές μυθοπλασίας και αυτό συμφέρει εμάς, τους ηθοποιούς, γιατί θα έχουμε δουλειά και νομίζω ότι συμφέρει και τα κανάλια από το να αγοράζουν μυθοπλασία από άλλες χώρες και να μην επενδύουν στη δική τους παραγωγή.

Δεν ξέρω βέβαια αν βγαίνουμε από την κρίση ή αν θα βγούμε ποτέ. Ή έστω και να βγούμε, αν θα βγει ποτέ η κρίση από την ψυχή μας.

Προσωπικά μέχρι στιγμής, νομίζω ότι έχω πάει καλά. Βγήκα στη δουλειά σε μια εποχή κρίσης και αυτό ίσως βοήθησε γιατί συμμορφώθηκα σε αυτούς τους κανόνες. Δεν είμαι από τους παλιούς που είχαν μάθει αλλιώς, εισέπρατταν αλλιώς και ξαφνικά βρέθηκαν με τρεις και εξήντα. Η δική μου η γενιά αναγκάστηκε να προσαρμοστεί σε αυτόν τον νέο ρεαλισμό. Και δυστυχώς συμβαίνει και αυτό που λέμε, ότι τα παιδιά σπουδάζουν στην Ελλάδα για να καταλήξουν πολλές φορές να κάνουν κάτι για το οποίο δεν χρειάζεται καν το δίπλωμά τους.»

Μπορεί να βιοποριστεί ένας νέος ηθοποιός σήμερα στην Ελλάδα;

«Νομίζω πως ναι. Έχουν πέσει και τόσο πολύ οι μισθοί στα άλλα επαγγέλματα όποτε είτε ταμίας γίνεις, είτε σερβιτόρος είτε πας να δουλέψεις σε μια σειρά ή στο θέατρο (ανάλογα βέβαια και τι συμφωνία θα κάνεις), νομίζω μπορείς να ζήσεις ισάξια καλά.»

Ξεχωρίζετε τηλεόραση, σινεμά ή θέατρο;

«Δεν μπορώ, το καθένα μου προσφέρει κάτι διαφορετικό: Η τηλεόραση με κάνει να νιώθω ότι κάτι γεννάω συνεχώς, ότι κάτι δημιουργώ συνεχώς, γιατί δεν παίζουμε ποτέ κάτι ίδιο, κάθε μέρα παίζουμε άλλη σκηνή. Μου αρέσει αυτή η ετοιμότητα που πρέπει να έχεις και να σώζεις πράγματα καθώς σκέφτεσαι 10.000 πράγματα εκείνη τη στιγμή.

Το θέατρο το λατρεύω για είναι live και εισπράττεις μοναδική ενέργεια από το κοινό. Μπορεί ένας θεατής να σε ανυψώσει ή να σε ρίξει στα τάρταρα και αυτό είναι μεγάλη πρόκληση. Είναι τρομερό το πώς εκλαμβάνουμε αυτές τις ενέργειες και προσπαθούμε να τις μετατρέψουμε σε κάτι για να μπορέσουμε να παίξουμε. Είναι ζωντανό το θέατρο, προκύπτουν απρόοπτα και πρέπει να βρεις τρόπο να τα λύσεις.

Ο κινηματογράφος από την άλλη είναι μια διαδικασία για εμένα που εμπεριέχει στοιχεία και από τα δύο: Έχει πάρα πολλές πρόβες, όπως έχει το θέατρο αλλά το αποτέλεσμα καταγράφεται μέσα από μια μηχανή όπως στην τηλεόραση. Νομίζω είναι πιο ποιητικό μέσο ο κινηματογράφος.»

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θέλατε από μικρή να υποδυθείτε;

«Δεν υπήρξε γιατί δεν πιστεύω σε αυτό: Δεν νομίζω ότι οι ηθοποιοί επιλέγουν ρόλο, νομίζω ο ρόλος πρέπει κάπως να μας επιλέξει. Είτε ο σκηνοθέτης να φανταστεί κάποιον ηθοποιό για κάτι είτε πχ να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο και να σκεφτεί “αυτό είμαι εγώ”, κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια.

Σας έχει συμβεί;

«Ίσως ναι, όταν διάβασα “Το ξύπνημα της άνοιξης”. Με άγγιξε η Ίλζε που είναι αντιηρωίδα. Είναι ο μοναδικός ρόλος που θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω αλλά σίγουρα χωρίς άγχος ή εμμονή.»

Πού θα θέλατε να είστε σε πέντε χρόνια από τώρα;

«Δεν έχω σκεφτεί τον εαυτό μου κάπως σε πέντε χρόνια. Μου αρέσει να με πηγαίνει εκεί που είναι να με πάει και να επιλέγω εγώ πού θέλω να πατήσω. Να εμφανίζονται τα “βραχάκια” και να επιλέγω πού θα πατήσω. Δεν θέλω να προϊδεάζω ή να προσχεδιάζω όπως είπα στην αρχή.

Τι σας ενοχλεί;

«Με ενοχλεί η αγένεια. Το ψέμα. Και η μεγάλη ιδέα στους ανθρώπους.»

Και τι σας αρέσει;

Μου αρέσει η ευγένεια. Και η ανατροπή. Σε ο,τιδήποτε. Είναι ιντριγκαδόρικη και μου αρέσει, το υποστηρίζει. Και σε κακό να γυρίσει στο τέλος, θα πω μαγκιά του που έγινε έτσι. Γιατί πρέπει να έχει κανείς κότσια για να κάνει την ανατροπή.

Και μου αρέσει πολύ η παιδικότητα, η αγνότητα. Να κοιτάς στα μάτια του άλλου και να βλέπεις αυτό που είναι.»

“Όποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του”

Σκηνοθεσία: Γιώργος Καπουτζίδης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγγάρη

Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Οικονομίδη

Παίζουν: Αλεξάνδρα Ταβουλάρη (σε διπλή διανομή με τη Γωγώ Καρτσάνα), Μαριλού Κατσαφάδου, Ανθή Σαββάκη, Γιώργος Σαββίδης, Γιάννης Κουκουράκης, Πάνος Νάτσης, Παναγιώτης Καρμάτης, και η Κατιάνα Μπαλανίκα

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο “Ήβη”

(Σαρρή 27,Ψυρρή, Τηλ : 2103213112, 2103216382)

Παραστάσεις : Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 7 μ.μ.

Τιμή εισιτηρίων: €23, €15.

Από: 16/10