Η γυναίκα-σύμβολο κατά της τρομοκρατίας μιλάει στο NEWS24/7

Η φωτογραφία της Νίντι Τσαφεκάρ έκανε το γύρο του κόσμου και έμελλε να παραμείνει ως σύμβολο του τρόμου από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες. Σήμερα, δύο χρόνια και 19 εγχειρήσεις μετά, η Ινδή αεροσυνοδός μπορεί ξανά να χαμογελάει. «Απολαμβάνω την κάθε μου μέρα όσο πιο πολύ μπορώ. Θέλω να στείλω μήνυμα σε όλον τον κόσμο ότι η ζωή είναι μικρή και μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή. Απολαύστε την χωρίς γκρίνιες, κακίες και κακές σκέψεις. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω στον κόσμο», είπε στο NEWS24/7.

Η ζωή είναι μικρή και μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή. Απολαύστε την χωρίς γκρίνιες, κακίες και κακές σκέψεις

H 43χρονη σήμερα Νίντι Τσαφεκάρ φοράει γάντια και στα δυο της χέρια και έχει μερική μόνο αίσθηση από τα πόδια της, το δε σώμα της είναι γεμάτο σημάδια από πληγές και εγκαύματα. Όμως είναι καλά!

«Όσα έζησα το πρωί τις 22ης Μαρτίου, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ…», ξεκινάει την διήγησή της. «Ημουν με μια συνάδελφο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών στις 7.55 το πρωί. Δεν έπαιρνα ποτέ ασανσέρ γιατί δεν ήθελα να αργήσω, οπότε κατευθύνθηκα προς τον όροφο των αναχωρήσεων. Δευτερόλεπτα μετά, άκουσα μία έκρηξη, αλλά ήταν μακριά και η ισχύς της περιορισμένη –νόμιζα ότι ήταν βραχυκύκλωμα. Όμως, λεπτά αργότερα, άκουσα έναν δυνατό ήχο. Ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται στον αέρα για αρκετά μέτρα και να προσγειώνεται με τα πόδια στο έδαφος. Ωστόσο, είχα τις αισθήσεις μου. Άκουγα κραυγές και κλάματα, ανθρώπους να βαριανασαίνουν. Προσπάθησα να σηκωθώ για να τους βοηθήσω. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ένιωθα τα πόδια μου…».

Η 43χρονη μητέρα δύο παιδιών περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο τις σκέψεις που έκανε κατά τις ώρες της αναμονής της στην αίθουσα των επειγόντων περιστατικών του Ζάβεντεμ, πριν μεταφερθεί τελικά σε νοσοκομείο, αρχικά στην Αμβέρσα και μετά στο Σαρλρουά. Για τρεις μήνες νοσηλευόταν και το μεγαλύτερο διάστημα ήταν καλυμμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια με γάζες. Πλάι της, ο σύζυγός της που ήρθε από την Ινδία για να τη βοηθήσει, μαζί με τρεις νοσηλευτές που χρειαζόταν για ολόκληρο το 24ωρό της.

«Το πιο δύσκολο έργο το ανέλαβε ο σύζυγός μου. Όταν συνέβη το τρομοκρατικό χτύπημα, τα παιδιά μου ήταν στο σχολείο. Εκείνος έπρεπε να τους πει τι είχε συμβεί. Ο γιος μου πάγωσε, δεν είχε καμία αντίδραση, είναι πάντα ο εσωστρεφής της οικογένειας. Η κόρη μου, μόλις το έμαθε, λιποθύμησε. Και μετά ο άντρας μου έφυγε και ήρθε μαζί μου», εξηγεί η Νίντι. «Τα παιδιά ήθελαν να με δουν, να μου μιλήσουν. Όμως για αρκετές μέρες στην αρχή, ήμουν σε καταστολή και καλυμμένη με γάζες! Δεν υπήρχε τρόπος ούτε φωτογραφία να βγάλω, για να πεισθούν ότι είμαι ακόμη ζωντανή. Όταν τελικά κατάφερα να μιλήσω μαζί τους, όλα άλλαξαν. Τα παιδιά ηρέμησαν και μου έδωσαν απίστευτη δύναμη», θυμάται.

Τον Μάιο του 2016, το μεγάλο «κύμα» των εγχειρήσεων είχε τελειώσει και οι γιατροί την ενημέρωσαν ότι θα μεσολαβούσε ένα 3μηνο κατά το οποίο δεν θα μπορούσαν να την εγχειρήσουν ξανά. Και τότε ήταν που η Νίντι αποφάσισε να επιστρέψει στην Ινδία, όπου θα συνέχιζε και τη νοσοκομειακή της φροντίδα. «Γύρισα πίσω άλλος άνθρωπος. Ως αεροσυνοδός είχα συνηθίσει να περπατάω πολύ, να στέκομαι, να φροντίζω τους άλλους. Επέστρεψα σε αναπηρικό καροτσάκι και αδύναμη, φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω. Και τότε ήταν που η μητέρα μου με ταρακούνησε. Μου είπε ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που προσεύχονταν για μένα, με ρώτησε αν ήθελα να τους απογοητεύσω. Κι έπειτα, μου είπε, τι παράδειγμα θα έδινα στα παιδιά μου; Αυτό ήταν. Σα να δυνάμωσα απότομα. Ανέλαβα μόνη μου τη φροντίδα μου. Ακόμη και την αλλαγή στις γάζες ή την καθημερινή μου καθαριότητα. Μπορεί να χρειαζόταν τρεις ώρες να κάνω ένα ντους, αλλά ήμουν πλέον αποφασισμένη», λέει.

Δεκαοχτώ μήνες μετά τις 22 Μαρτίου, η Νίντι κατάφερε να ολοκληρώσει το βιβλίο της και να επιστρέψει στη δουλειά της. Και, μπορεί να μην επέστρεψε στο αεροσκάφος σώματι, η φωνή της όμως παρέμεινε εκεί. «Πριν το τρομοκρατικό χτύπημα, η εταιρία μου είχε καταλήξει ότι οι ανακοινώσεις στο αεροπλάνο, έτσι όπως τις έκανα, ήταν οι πιο πετυχημένες. Και έτσι, καθιέρωσε τη δική μου φωνή σε όλες τις ηχογραφημένες οδηγίες στα αεροσκάφη. Όταν γύρισα, μου ζήτησαν να εκπαιδεύσω και τους υπόλοιπους αεροσυνοδούς να εκφωνούν ωραία τις ανακοινώσεις τους!», λέει με χαρά.

Η ζωή μου άλλαξε, αλλά κατάφερα να το γυρίσω για καλό

Η ίδια αποφεύγει να μιλήσει για τους τρομοκράτες, αλλά και για τις… μισές αποζημιώσεις από το βελγικό κράτος. Επιμένει να στέλνει ένα θετικό μήνυμα για τη ζωή. «Η ζωή μου άλλαξε, αλλά κατάφερα να το γυρίσω για καλό. Πριν από λίγους μήνες, υπήρχε ένας διαγωνισμός στο σχολείο της κόρης μου στην Ινδία, όπου τους ζήτησαν να μιλήσουν για κάποιο διάσημο που θαυμάζουν. Χωρίς να μου πει τίποτα, η κόρη μου περιέγραψε την ιστορία μου. Μου είπε: μίλησα για σένα μαμά και όλοι έκλαιγαν. Εγώ όμως όχι. Τελικά, πήρε το μετάλλιο. Για μένα, έχει σημασία να μιλάω στον κόσμο για τα καλά της ζωής, την οποία δεν έχει κανείς δικαίωμα να σου αφαιρέσει. Και καμία θρησκεία δεν το λέει αυτό. Ο μόνος τρόπος να πείσουμε τους φανατικούς γι’ αυτό είναι η εκπαίδευση. Και γι’ αυτό θέλω να αγωνιστώ», τονίζει.

Ήδη, η 43χρονη έχει γίνει σύμβολο επιβίωσης κι ελπίδας, όχι μόνο στην Ινδία και το Βέλγιο αλλά και σε πολλές άλλες χώρες που βίωσαν τρομοκρατικά χτυπήματα.

«Τη φωτογραφία που έγινε viral τη θυμάσαι;», τη ρωτάμε. «Όχι. Γνώρισα τη Κέτεβαν Καρνταβα, την Γεωργιανή δημοσιογράφο που την τράβηξε όταν ξαναήρθα στο Βέλγιο, ένα χρόνο πριν. Ήταν ανήσυχη γιατί πολλοί την είχαν κατηγορήσει που τη δημοσίευσε, επειδή ήμουν ημίγυμνη. Την καθησύχασα. Δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε στην μικρή ζωή μας», καταλήγει η Νίντι Τσαφεκάρ.