Η Ηρώ Σαΐα δεν διστάζει πια να βγάλει τα κομμάτια της που κρατούσε φυλαγμένα

Μπορεί η συνομιλία μας να μην κράτησε πολύ, άλλωστε με το lockdown η δια ζώσης επικοινωνία με τον άλλο έχει καταστεί δύσκολη, μπόρεσα όμως γρήγορα να αναγνωρίσω στις λέξεις της και τα κενά μεταξύ τους μια μαχήτρια. Είναι ένα πρόσωπο που έχει απασχολήσει τα μέσα ενημέρωσης αλλά η “μάχη” της δεν ήταν ποτέ η προβολή για χάρη της προβολής: Ήταν η μακροχρόνια πορεία της στον χώρο της μουσικής, η οποία χαρακτηρίζεται από έκφραση, εξέλιξη και μια ανάγκη για βαθύτερη επικοινωνία με το κοινό.

Τη μάχη αυτήν την έχει κερδίσει: Η Ηρώ Σαΐα έχει ήδη δώσει το στίγμα της σαν ερμηνεύτρια έχοντας τη δική της δισκογραφία και τις συνεργασίες με σπουδαίους εκπροσώπους του ελληνικού τραγουδιού. Στην παρούσα φάση της μοιάζει πιο δυνατή από ποτέ και το λέω αυτό γιατί πλέον δεν διστάζει να παρουσιάσει τα χειροποίητα, ολόδικά της τραγούδια και να αποκαλύψει περισσότερες πτυχές του ταλέντου της. «Αυτό που με νοιάζει είναι το πώς εγώ θέλω να εκφραστώ, να μοιραστώ με τον κόσμο μια μουσική ή κι έναν στίχο που έχω στο μυαλό μου. Και ξέρω πως σε κάποιους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Με λίγα λόγια νιώθω πως διανύω μια φάση αλλαγής και αισθάνομαι ελεύθερη», μου αποκαλύπτει.

Ένα από αυτά τα τραγούδια της νέας αυτής φάσης είναι το νοσταλγικό «Κάπου Κάπου» που κυκλοφόρησε από την Panik Oxygen, ένα “δώρο” των ημερών όπως το χαρακτήρισε, το οποίο φλερτάρει έντονα με την τζαζ. Το κομμάτι έρχεται λίγο καιρό πριν την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του νέου της δίσκου με τίτλο «Παραδώσου» που έχει ετοιμάσει με τον σταθερό συνεργάτη της Νεοκλή Νεοφυτίδη και θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2021.

Η Ηρώ Σαΐα μιλά στο News 24/7 για τη νέα της δισκογραφική δουλειά, για τη συνεργασία με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, για την ντουλάπα που έπεσε επί σκηνής σε μια παράσταση της Σπείρα Σπείρα, για το όνομα Ιζόλδη που έδωσε στην κόρη της και την ανεπάρκεια της Πολιτείας στην υποστήριξη των καλλιτεχνών κατά την πανδημία.

Μιλήστε μου για την έμπνευση του κομματιού «Κάπου Κάπου» και τη σχέση του με την τζαζ.

«Η μελωδία αλλά και ο πολύ απλός στίχος του “Κάπου κάπου” μού ήρθαν στο μυαλό μια περίεργη βραδιά καλοκαιριού που βρέθηκα μόνη σ’ ένα τουριστικό καμπαναριό στη Ρόδο, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που ερχόταν να θαυμάσει τη θέα. Κάθισα εκεί και θυμάμαι ακόμα πόσο ωραία ένιωθα μέσα στη μοναξιά μου. Ήταν μια δική μου, πολύ ιδιωτική στιγμή που συνομίλησα με τον εαυτό μου. Το περίεργο είναι ότι ενώ οι καταβολές και τα ακούσματά μου δεν ήταν ποτέ τζαζ, το τραγούδι όντως φλερτάρει με την τζαζ.»

Γράψατε στίχους και μουσική για το κομμάτι. Διάβασα το είχατε φυλαγμένο και τώρα τολμήσατε να το κυκλοφορήσετε. Πώς ήρθε η απόφαση και γιατί διστάζατε. Θα λέγατε είναι η αρχή μιας νέας δημιουργικής σας φάσης;

«Στις αρχές του Οκτώβρη, καθώς γυρίζαμε το βίντεοκλιπ του τραγουδιού “Παραδώσου”, σκέφτηκα να βάλω σε όσους βρισκόμασταν εκεί να ακούσουν το “Κάπου Κάπου”. Τους άρεσε και άρεσε και στη Μυρτώ Ζομπανάκη της Panik. Εφόσον λοιπόν πλησιάζουν Χριστούγεννα, μέσα σε αυτήν την τόσο δύσκολη περίοδο που διανύουμε, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα “δώρο” στους ακροατές: Αυτό το τραγούδι!»

Δίσταζα να το κυκλοφορήσω διότι ντρεπόμουν αρχικά να το ακούσει κάποιος. Στίχους είχα ξαναγράψει, όχι όμως και μουσική. Οπότε αισθανόμουν ανασφάλεια, ήταν ένα απάτητο έδαφος για εμένα. Ξέρετε, όλα θέλουν τη στιγμή τους, τον χρόνο τους. Θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτό έγινε τώρα που κι εγώ αλλάζω, αλλάζουν τα πράγματα γύρω μου (μπορεί βέβαια κι εγώ να έχω αρχίσει να τα βλέπω διαφορετικά). Για παράδειγμα πρἀγματα στα οποία ἐδινα σημασία παλαιότερα, όπως π.χ. η γνώμη των άλλων, τώρα με ενδιαφέρουν από ελάχιστα εως καθόλου. Αυτό που στο συγκεκριμένο θέμα με νοιάζει είναι το πώς εγώ θέλω να εκφραστώ, να μοιραστώ με τον κόσμο μια μουσική ή κι έναν στίχο που έχω στο μυαλό μου. Και ξέρω πως σε κάποιους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Με λίγα λόγια νιώθω πως διανύω μια φάση αλλαγής και αισθάνομαι ελεύθερη.

Και ναι, είναι η αρχή μιας νέας δημιουργικής φάσης: Έχω ήδη γράψει άλλα δύο τραγούδια και αφότου κυκλοφορήσει ο δίσκος “Παραδώσου” που έχουμε ετοιμάσει με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, είπαμε με την εταιρεία να κυκλοφορήσουν και αυτά.»

Τι μπορείτε να μας πείτε για τον νέο σας δίσκο «Παραδώσου», τι να περιμένουμε.

«Είναι ένας δίσκος – concept. Έχει ως αφορμή του -όπως συνηθίζω να λέω- την παράδοση: δεν έχει μέσα παραδοσιακά τραγούδια μεν αλλά τραγούδια που έχουν ήχο ή στίχους με παραπομπές σε παραδοσιακά στοιχεία. Φρέσκος ήχος, πολύ προσεγμένη δουλειά που κλείνει μέσα της κόπους μιας τριετίας. Κόπους δικούς μου, του Νεοκλή και του ηχολήπτη του δίσκου, Θάνου Καλέα. Είναι ένας δίσκος για τον οποίο είμαι υπερήφανη και ανυπομονώ να κυκλοφορήσει.»

Αυτή η τόσο άσχημη χρονιά μάς θύμισε πράγματα που είχαμε ξεχάσει πόσο πολύτιμα είναι: Η θαλπωρή της οικογένειας, μια ζεστή αγκαλιά, τα φιλιά που ανταλλάσσαμε

Θα ήθελα δυο λόγια για τη σχέσης ζωής, όπως έχετε πει ότι έχετε με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη. Πώς γνωριστήκατε. Θυμάστε τη στιγμή που πρωτοσκεφτήκατε ότι υπάρχει καλλιτεχνική χημεία;

«Με τον Νεοκλή γνωρίστηκα το 2009 όταν έψαχνα πιανίστα για να κάνω την παράσταση “Γυναίκα Τριαντάφυλλο”, την οποία σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Κραουνάκης και κυκλοφόρησε και σε cd. Συνάντησα έναν υπέροχο μουσικό και συνθέτη με ευρεία καλλιέργεια κι ευγένεια, χαρίσματα τα οποία δεν επιδεικνύει αλλα όσοι τον γνωρίζουμε, τα έχουμε ξεχωρίσει. Η στιγμή που κατάλαβα οτι υπάρχει καλλιτεχνική χημεία ήταν στο σπίτι του Στ. Κραουνάκη, όταν μας πρωτοέπαιξε στο πιάνο το τραγούδι “Γυναίκα -Τριαντάφυλλο”. Τότε, για πρώτη φορά άκουσα πόσο υπέροχος συνθέτης είναι και πόση ευαισθησία έχουν οι στίχοι του. Και μου έκανε εντύπωση πώς – χωρίς να με ξέρει ιδιαίτερα ακόμη – έγραψε αυτό το τραγούδι πάνω σε εμένα, σαν να με ήξερε χρόνια! Έκτοτε έχουμε συνυπάρξει πάρα πολλές φορές στη σκηνή. Γνωρίζει ακόμα και τις αναπνοές μου.»

Με αφορμή τους στίχους του τραγουδιού περί νοσταλγίας και αυτών που μας κρατάνε εδώ, μιλήστε μου για το lockdown. Πώς το βιώνετε, τι σας λείπει πιο πολύ.

«Το πρώτο lockdown το έζησα πολύ διαφορετικά, στην Αίγινα. Στο δεύτερο μείναμε στην Αθήνα, όπου δεν σας κρύβω ότι μου είναι λίγο πιο ευχάριστο. Αγαπώ αυτήν την πόλη και μου αρέσει να ζω εδώ. Χαίρομαι που το βράδυ έχω τη δυνατότητα να βγω να περπατήσω. Χαίρομαι που ακόμα κι αν δεν βλέπω τους φίλους μου, τους αισθάνομαι κοντά. Δεν έχω προλάβει να πλήξω, καθώς είμαι μητέρα διδύμων και οι υποχρεώσεις τώρα που δεν λειτουργουν τα σχολεία είναι ασταμάτητες.

Το χειρότερο όμως για τις γυναίκες που έχουν μικρά παιδιά στο lockdown, είναι ότι δεν προλαβαίνουμε να “δούμε” εμάς, δεν υπάρχει χρόνος να χαλαρώσουμε λίγο, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να δούμε μια ταινία, να κάνουμε τα πολύ απλά πράγματα που πριν μπορούσαμε.

Αυτή η τόσο άσχημη χρονιά μάς θύμισε πράγματα που είχαμε ξεχάσει πόσο πολύτιμα είναι: Η θαλπωρή της οικογένειας, μια ζεστή αγκαλιά με τους γονείς μας, με τους φίλους μας, τα φιλιά που ανταλλάσσαμε… Και φυσικά το επάγγελμα, στο οποίο κάθε ένας είναι ταγμένος (και εμείς οι καλλιτέχνες δε μπορούμε να εξασκήσουμε) και η ασφάλεια που μας παρείχε η δυνατότητα να μπορούμε να δουλεύουμε. Τα θεωρούσαμε όλα αυτά δεδομένα…»

Ο πολιτισμός είναι από τους κλάδους που επλήγησαν περισσότερο, έχετε πει ότι ο “κορονοϊός” έδειξε πόσο αστήρικτοι είναι οι καλλιτέχνες. Ποια προβλήματα εντοπίζετε στη διαχείριση από πλευράς πολιτείας;

«Δυστυχώς από τον Μάρτιο μέχρι και τώρα έχει αποκαλυφθεί όλη η ανεπάρκεια της πολιτείας απέναντι στους ανθρώπους του Πολιτισμού αλλά κυρίως έχει αποκαλυφθεί η αδιαφορία που υπάρχει για όλους εμάς.

Πολλά θα μπορούσα να πω για την ανύπαρκτη διαχείριση του προβλήματος επιβίωσης των καλλιτεχνών αλλά δε νομίζω πως ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα κανείς. Τα σωματεία μας κάνουν προσπάθειες, αρκετοί σημαντικοί ανθρωποι της Τέχνης έχουν βγει και έχουν διαμαρτυρηθεί ή έχουν προτείνει λύσεις όμως – για να το πω πιο λαϊκά – δεν ιδρωσε το αυτί κανενός. Έχουν δώσει ελάχιστα επιδόματα για τόσους μήνες, τα περισσότερα δε με κριτίρια δημοσιων υπαλλήλων.

Από τον Μάρτιο μέχρι και τώρα έχει αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια της πολιτείας απέναντι στους ανθρώπους του Πολιτισμού

Κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει  σε αυτούς που αποφασίζουν για εμάς, τι θα πει καλλιτεχνικό επάγγελμα. Και να μας πει αν θα μπορούσε να ζήσει με δυο επιδόματα των 534 ευρω για 8 μήνες! Μιλάμε για την πλήρη αδιαφορία και για την ανυπαρξία λύσεων. Οπότε ποιο πρόβλημα να πρωτοεντοπίσω από πλευράς πολιτείας πανω σε αυτό το θέμα;»

Μοιραστείτε μαζί μου μια αστεία στιγμή backstage από τη Σπείρα Σπείρα.

«Θα μοιραστώ μια στιγμή on stage την οποία νομιζω θυμόμαστε όλοι όσοι συμμετείχαμε από τα πρώτα χρόνια στην ομάδα: Ήταν το 2000 αν θυμάμαι καλά, στο θέατρο Χυτήριο οπού ο αγαπημένος μας φίλος και υπέροχος τραγουδιστής Στέλιος Καρπαθάκης έβγαινε θεαματικά από μια ντουλάπα με μια κραυγή και στη συνέχεια ξεκινούσε να ερμηνεύει ένα τραγούδι-ιστορία που λεγόταν Xάι-χο! Κάποιο βράδυ λοιπόν, ενώ παίζαμε την παράσταση, ήρθε η σειρά του τραγουδιού αυτού. Ακούμε μέσα από τη ντουλάπα “αααα”, αλλά Στέλιο δε βλέπουμε να βγαίνει. Η ντουλάπα ξαφνικά πέφτει και ο Στέλιος έβγαλε το κεφαλάκι του μέσα από το σύννεφο της σκόνης και να ξεκίνησε να τραγουδά! Γελούσα για μέρες με αυτή τη σκηνή. Ακόμα και τώρα που τη θυμάμαι γελάω.»

Πώς σας έχει επηρεάσει ο Σταύρος Ξαρχάκος σαν καλλιτέχνη;

«Δε νομίζω οτι αυτό μπορεί να περιγραφεί σε λίγες σειρές.»

Πείτε μου ένα τραγούδι που ακούτε τελευταία σε λούπα;

«”Τράβα μπρος κι όσα έρθουν κι όσα πάνε, τράβα μπρος και του κέφαλιού σου ‘κάνε, τράβα μπρος, πριν η νιότη σου να φύγει, τράβα μπρος , η ζωή μας είναι λίγη…»

Μου έκανε εντύπωση που βαφτίσατε την κόρη σας Μαρία – Ιζόλδη. Είναι από τη γνωστή όπερα;

«Οι τρελές μου ιδέες… Όταν ήμουν έγκυος θυμάμαι είχαμε πάει για Πάσχα στην Αίγινα όπου υπάρχει μια αφίσα της Leonor Fini από την όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη. Αν κάνετε μια αναζήτηση στο Google θα τη βρείτε. Έχει λοιπόν δυο υπέροχες, ανδρόγυνες σχεδόν φιγούρες, όπου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο Τριστάνος και ποια η Ιζόλδη. Τέλος πάντων, όπως σερνόμουν από τις αναγούλες και τις καούρες από καναπέ σε καναπέ, είδα την αφίσα και πρότεινα στον Σταύρο: ‘”Αν έχουμε κορίτσι, θα το ονομάσουμε Ιζόλδη;” Του άρεσε, μετά έταξα τη μικρή και στην Παναγία της Πέτρας στη Μυτιλήνη (είναι και το όνομα της μάνας μου Μαρία) οπότε νάτη η Μαρία -Ιζόλδη!»

Μια ευχή για τα Χριστούγεννα.

«Να είμαστε συνετοί και να σεβαστούμε τους συνανθρώπους μας: Τους υγιείς που πρέπει να παραμείνουν υγιείς, τους ασθενείς και αυτούς που έχασαν τη ζωή τους. Να σεβαστούμε το δικαίωμα όλων μας στη ζωή.»

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr