Η Μάνια Μπικώφ δεν ήταν μόνη: Ο ρόλος του συντρόφου στο πλευρό του θύματος

Η Μάνια Μπικώφ και ο Σπύρος Μητριτσάκης είναι από τα ζευγάρια που “πάνε πακέτο”. Σε κάθε εξομολόγηση της Μάνιας Μπικώφ, από την ημέρα που το δικό της προσωπικό βίωμα έγινε “ρωγμή” στη σιωπή πολλών χρόνων, μεταξύ των περιπτώσεων που ενθάρρυνε η υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου, ο σύζυγός της, είναι εκεί, στο πλευρό της, να τη συνοδεύει. Πίσω από τις κάμερες, αλλά σταθερά δίπλα της.

Πρόκειται για βασική αρχή πάνω στην οποία μπήκαν τα θεμέλια της σχέση τους, αλλά δεν είναι τυχαία. Οι δύο γυμναστές-εκπαιδευτές ναυαγοσώστες ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι από μικρά παιδιά, μέχρι να φέρουν στη ζωή τα τέσσερα δικά τους. Μεγάλωσαν στην ίδια πόλη (Χανιά), πήγαν στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο φροντιστήριο, σπούδασαν στην ίδια σχολή (ΤΕΦΑΑ), αποφοίτησαν, έγιναν ζευγάρι και τα τελευταία 20 χρόνια διατηρούν μαζί σχολή ναυαγοσωστών στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί παρέχουν πρώτες βοήθειες σε μαραθώνιους, μαζί συνδράμουν στα πρωτάθλημα της ΚΟΕ, μαζί μοίραζαν φαγητό στους πλημμυροπαθείς της Μάνδρας, μαζί βρέθηκαν το 2015 εθελοντικά στη Λέσβο όπου ανέπτυξαν ομάδα διάσωσης προσφύγων, μαζί βραβεύτηκαν από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Διάσωσης για τη σημαντική συνεισφορά τους στη διάσωση ανθρώπινων ζωών.

Ήταν εύκολο να γίνουν ζευγάρι. Ίσως και γραφτό: “Είχαμε τα ίδια χαρακτηριστικά, ίδια δουλειά, ανοίξαμε μαζί τη σχολή”, λέει Σπύρος. Κάθονται μαζί, ξανά ο ένας δίπλα στον άλλον, μέσα στη σχολή ναυαγοσωστικής, μεταξύ τροπαίων, μεταλλίων και πτυχίων. “Εμείς είμαστε σαν να είμαστε ένα. Αλληλένδετοι. Σαν πακέτο. Έτσι μας έφερε η ζωή. Είχαμε κοινή πορεία. Γνωριζόμασταν από πάντα”, συμπληρώνει η Μάνια, πριν συμφωνήσουν πως: “Φυσικά, δεν σημαίνει ότι κάθε ζευγάρι έχει τέλεια σχέση. Ούτε εμείς είμαστε τέλειο ζευγάρι. Κάποια πράγματα, όμως, τα θεωρούμε αυτονόητα. Η ουσία είναι τι πραγματικά ενώνει τους ανθρώπους. Αν έχεις μια σωστή σχέση με σωστές βάσεις δεν έχεις κανένα λόγο να κρύψεις μια τέτοια πληροφορία. Όταν παντρεύεσαι και είσαι με έναν άνθρωπο τόσα χρόνια και έχεις παιδιά, αυτό εξυπακούεται ότι είναι δεδομένο. Στο δικό μας μυαλό τουλάχιστον”.

Μερικά χρόνια πριν γίνουν ζευγάρι, όταν ήταν δύο απλοί γνωστοί, η Μάνια Μπικώφ, 20 ετών τότε, αθλήτρια της γυναικείας ομάδας πόλο της Βουλιαγμένης, βίωσε μία εμπειρία από αυτές που έχουν δονήσει συθέμελα την τελευταία εβδομάδα τις διαχρονικές αξίες πίσω από τις κλειστές πόρτες του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν η ιστορία που αποφάσισε να μοιραστεί πολλά χρόνια αργότερα, αντλώντας δύναμη από τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου: “Μετά την καταγγελία της Μπεκατώρου είδα μία σιγή από την πλευρά του αθλητικού χώρου. Σαν να πέσανε όλοι από ένα σύννεφο. Και εκεί είπα όχι. Γιατί; Εγώ θέλησα να της συμπαρασταθώ σαν γυναίκα προς γυναίκα, σαν μάνα προς μάνα. Ήταν μία ανάγκη μου να βγάλω από μέσα κάτι στο οποίο μπόρεσα πια να δώσω όνομα. Και ένιωσα καλύτερα. Να, τώρα πριν λίγο μία γνωστή, μου εκμυστηρεύτηκε μία αντίστοιχη δική της περίπτωση. Και μία ανώνυμη καταγγελία αρκεί για να σε κάνει να το βγάλεις από μέσα σου και να νιώσεις καλύτερα. Κι ας μην μπορεί ο άλλος να σε βοηθήσει πρακτικά”, εξομολογείται η Μάνια, σχολιάζοντας την παρενόχληση που είχε (δις) από έναν γιατρό όταν τον επισκέφτηκε για ένα πρόβλημα στον ώμο, κατά την προετοιμασία με την Εθνική ομάδα πόλο. “Με όλο αυτό, όμως, δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε περισσότερες ενοχές στα θύματα. Ούτε και να τους κάνουμε να νιώθουν άσχημα. Το θέμα είναι να μην φοβούνται. Αν εγώ ήξερα πως αυτός ο γιατρός ήταν εν ενεργεία, ο στόχος μου θα ήταν πιο προσωποποιημένος. Τώρα δεν έχει ιδιαίτερο νόημα γιατί δεν ασκεί το επάγγελμα. Το κάνω υποστηρικτικά”.

Το πρώτο “σοκ” της δεκαετίας του 1990

Η αποκάλυψη της Μάνιας στον σύζυγό της για την προσωπική της ιστορία και το κοινό “μέτωπο” αυτής της σκοτεινής ανάμνησης, για ένα ζευγάρι που ζει και συμπορεύεται στον ελληνικό αθλητισμό από τα γεννοφάσκια του αποδείχτηκε εύκολη, αλλά όχι απλή αναμέτρηση. Μέσα από το News247, ανατρέχουν σε αντίστοιχες τέτοιες ιστορίες που είχαν βιώσει νεότεροι πριν πορευτούν και στη ζωή. “Όταν ήμασταν στα ΤΕΦΑΑ επίσης ήταν πρόσφατο ένα περιστατικό ενός καθηγητή που επί χρόνια παρενοχλούσε κοπέλες, υποσχόμενος πως θα τις περάσει”, θυμούνται, ενώ ο Σπύρος επαναφέρει στη μνήμη του τις μέρες που υπήρξε προπονητής στις Ακαδημίες του Ιωνικού Νικαίας, στα τέλη του 1990, με την ανατριχιαστική υπόθεση Χατζηαθανασίου: “Το 1998 με ενημέρωσαν για έναν προπονητή στα παιδοεφηβικά που ασελγούσε πάνω σε αγόρια. Στην αρχή έγινε προσπάθεια να κουκουλωθεί. Είχαν περάσει πολλά παιδιά από τα χέρια του, αλλά δεν μίλησαν. Αν δεν μιλούσε αυτό το ένα, μπορεί να μην τη μαθαίναμε ποτέ”, σημειώνει, πριν μνημονεύσει μία άλλη, πιο πρόσφατη υπόθεση, επίσης οικεία για κάθε άνθρωπο που έζησε στην Κρήτη: “Το ίδιο θα γινόταν και σήμερα. Ας θυμηθούμε την υπόθεση Σειραγάκη”,

“Θεωρούσα πάντα δεδομένο τον ρόλο μου στο πλευρό της Μάνιας”

Οι πρώτες εμπειρίες από τα νεανικά χρόνια, μα περισσότερο τα κοινά βιώματα και οι υγιείς βάσεις επικοινωνίας και εμπιστοσύνης δεν επέτρεψαν στην εμπειρία της Μάνιας Μπικώφ να ταράξει την ισορροπία της σχέσης τους. Δεν είναι μόνη, αλλά δεν ήταν και μόνη. Ο ρόλος του συζύγου στο πλευρό της αποδείχτηκε καταλυτικός και επαρκής για να ξορκίσει κάθε ανάμνηση του παρελθόντος ή αντίστοιχη περίπτωση που εμφανιζόταν στην επικαιρότητα του σήμερα, επαναφέροντας εικόνες και συναισθήματα του τότε: “Το είχαμε συζητήσει και το είχαμε αφήσει για πάρα πολλά χρόνια πίσω μας. Καμιά φορά όταν ακούγαμε στην τηλεόραση αντίστοιχες περιπτώσεις, ή για κάποιον γιατρό, λέγαμε “θυμάσαι;”, λέει η Μάνια που παραδέχεται πως “Ούτε μας ένωσε, ούτε μας απομάκρυνε. Δεν μας επηρέασε πάντως. Απέδειξε πως είναι μία σχέση ειλικρινής, αληθινή και πως είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο”.

Από την ματιά του Σπύρου Μητριτσάκη, η πλευρά είναι διαφορετική, αλλά η οπτική ίδια. Ο ρόλος του στο πλευρό της Μάνιας ήταν και παραμένει ίδιος, υποστηρικτός και, όπως είπε, “Αυτονόητος. Το ίδιο θα ήταν και από την πλευρά της. Οτιδήποτε προκύψει, και πιο σοβαρό από αυτό, θεωρούμε δεδομένο ότι θα πρέπει να το πει ο ένας στον άλλον. Αυτά θα έπρεπε να είναι δεδομένα για όλους. Έτσι χτίζεται μια σωστή σχέση”.

Αυτό που για τη Μάνια και τον Σπύρο είναι αυτονόητο, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι αλάτι στην πληγή και ξεχειλωμένο τσιρότο που διαιωνίζει τη σιωπή. Ο ρόλος του συντρόφου στο πλευρό του θύματος, εν προκειμένω, επιβεβαιώνει την αξία του στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων και των μετατραυματικών τους επιπτώσεων.

“Πρόσφατα, σε μία συνέντευξη που έδωσε η Μάνια, μια σκηνοθέτης μου είπε ότι πρέπει να αισθάνεται περήφανη η γυναίκα μου για μένα γιατί μπόρεσε να μου το πει και ήξερε ότι θα τη στηρίξω όταν αυτό θα δημοσιοποιηθεί. Εγώ συγκλονίστηκα. Δεν είχα σκεφτεί αυτή την πλευρά. Την πλευρά αυτού που έχει υποστεί την κακοποίηση και ακόμα περισσότερο τη γυναικεία πλευρά. Εγώ το είχα δεδομένο ότι θα μου το έλεγε. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να μου το είχε κρύψει ή να μην αισθανθεί μαζί μου άνετα ώστε να μου το πει”, εξομολογείται ο Σπύρος, καταλήγοντας: “Για μας η ισότητα είναι αυτονόητη σαν τρόπος ζωής Και πιο σοβαρό να ήταν με τον ίδιο τρόπο θα το αντιμετωπίζαμε. Για άλλους, όμως, ίσως να μην είναι καθόλου εύκολο”.

“Σε μία σωστή σχέση δεν έχει λογική να κρίνει ο ένας τον άλλο. Το αντίθετο. Υπάρχει ο ένας εκεί για τον άλλο, για να του πει αυτά που νιώθει, να του πει αυτά που δεν θα έλεγε ίσως σε κάποιον μακρινό άνθρωπο. Η συγγένεια είναι κάτι διαφορετικό, έχει τα όριά της. Σε αυτόν που πρέπει να λες τα πάντα είναι ο άνθρωπός σου. Άρα αυτό πρέπει να επιδιώξουμε. Να έχουμε μία τέτοια σχέση ώστε να μπορεί να μας μιλήσει. Θεωρώ δεδομένη την στήριξη κάθε άντρα στη σχέση του, στη σύντροφο, στη σύζυγό του“, προσθέτει, αποδεχόμενος ως αυτονόητο και το ενδεχόμενο της αποσιώπησης: “Και να μου το είχε κρύψει, ο ρόλος μου ίδιος θα ήταν. Θα το δεχόμουν και θα τη στήριζα”.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσα, αν της το είχε κάνει σήμερα

Η συζήτηση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν τα δεδομένα του τότε και του σήμερα θέτουν ερωτήματα, συγκρούονται, αλληλοεξουδετερώνονται: “Με ενοχλεί που όλοι κρίνουν με τα δεδομένα του 2020 και όχι του 1991″, λέει θυμωμένη η Μάνια Μπικώφ, με την οργή να γίνεται ακόμη πιο έκδηλη όταν η σύγκριση των κοινωνικών συνθηκών επιχειρεί να απαντήσει στα “γιατί” της σιωπής και κυρίως της “ενοχής” που δημιουργείται στο ίδιο το θύμα: “Κάθε φορά που θυμάμαι εκείνες τις στιγμές μεγαλώνει ο θυμός. Με τον εαυτό μου όμως. Όχι με εκείνον. Με μένα θυμώνω. Που δεν αντέδρασα. Που ενώ ένιωσα άβολα κι ενώ κατάλαβα ότι δεν είναι σωστό παρασύρθηκα ενδεχομένως από τα στερεότυπα ή και τον καθησυχασμό των φίλων μου. Κάποιοι το θεώρησαν “φυσιολογικό”. Ή αποδεκτό. Αυτό είναι που με εξοργίζει τώρα“, σημειώνει η Μάνια, πριν εκφράσει με κυνισμό τα πραγματικά συναισθήματα του τότε και του τώρα: “Θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς δομημένη η κοινωνία και άλλες οι πληροφορίες που είχαμε και ως παιδιά και ως έφηβοι και ως φοιτητές, ώστε να έχω μιλήσει νωρίτερα. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να είχα βγει πιο νωρίς. Με τα μυαλά του τώρα θα το έλεγα αμέσως, γιατί με τα μυαλά του τότε δεν το είχα πει ούτε σε καλές μου φίλες“, καταλήγοντας πως: “Την ντροπή πρέπει να τη μεταφέρουμε στον θύτη. Όχι στο θύμα”.

Κι όταν το “φίλτρο” του 2020, μέσα από το οποίο κρίνει αρκετός κόσμος, μπαίνει μπροστά στο ίδιο το ζευγάρι για την -προ τριών δεκαετιών- εμπειρία, ο ισχυρισμός πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος “γιατρός” βρίσκει οργισμένες ενστάσεις στους κινδύνους που κρύβει η σιωπή: “Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσα αν το έκανε αυτό στη γυναίκα μου σήμερα“, απαντά ο Σπύρος Μητριτσάκης στην υποτιθέμενη ερώτηση του “σήμερα”: “Θα γίνονταν οι σχετικές νομικές κινήσεις, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι δεν θα πήγαινα εκεί ή δεν θα του την έστηνα κάπου να τον κάνω τόπι στο ξύλο. Ακούγεται άγριο, αλλά είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα που σου επιτρέπουν να χειροδικήσεις. Εννοείται πως είμαι κατά της βίας, μπορείς και με τις λέξεις να διαλύσεις τον άλλον, μπορείς νομικά να κινηθείς, αλλά στον κανόνα της μη βίας, ίσως εδώ θα έπρεπε να υπάρχει μία εξαίρεση. Και να σου πω και κάτι; Η θανατική ποινή θα έπρεπε, κατ’ εξαίρεση, να επιβάλλεται σε παιδεραστές. Έχεις καταστρέψει τη ζωή ενός παιδιού που σε όλη του τη ζωή θα είναι ανισόρροπο ψυχολογικά. Έχεις καταστρέψει τη ζωή της οικογένειάς του. Όλα αυτά και θα μείνεις στη φυλακή για να σωφρονιστείς; Και θα βγεις μετά από μερικά χρόνια; Το πιστεύω αυτό που λέω. Ίσως να ήταν και σοβαρός ανατρεπτικός παράγοντας”.

“Αν κάποιος ακουμπούσε ένα από τα παιδιά μου τι θα του πω; Θα σου κάνω μήνυση; Υπάρχει άνθρωπος που θα του βιάσουν τη ζωή και θα πει “θα σου κάνω μήνυση”;

Από την πλευρά της, η Μάνια, χωρίς την εφηβική αθωότητα ή άγνοια του 20χρονου κοριτσιού, σε άλλο κοινωνικό πλαίσιο πια, εμφανίζεται σίγουρη για τη σημερινή της αντίδρασή της σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο: “Θα αντιδρούσα πολύ διαφορετικά. Αν γινόταν χθες, δεν θα το δεχόμουν. Θα αντιδρούσα πάρα πολύ άσχημα”.

Στο γιατί τώρα, η απάντηση είναι “ευτυχώς τώρα”. Ή έστω και τώρα

“Γιατί τώρα”; Το ερώτημα που εδώ εκφράστηκε χωρίς φίλτρα, που δίχασε και που εξόργισε, πολλώ δε τα ίδια τα θύματα. Ρωτήσαμε ένα από αυτά. Η απάντηση; “Ο Σπύρος να σου απαντήσει”, λέει η Μάνια για να δώσει τον λόγο στον σύζυγό της:

“Αν σε βιάσουν, αν είσαι ένα παιδί ας πούμε 18-19 χρονών και σε βιάσουν, το πρώτο που θες να κάνεις είναι να ξεχάσεις. Το θάβεις. Θάβεται, όμως, ένας βιασμός; Αυτό υπάρχει μέσα σου και σε γδέρνει κάθε μέρα. Κι όταν δοθεί μία τέτοια ευκαιρία δεν θα το πεις; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που λίγο πριν φύγουν από τη ζωή λένε κάποιο παράπονο, μοιράζονται ένα συναίσθημα. Είναι απολύτως λογικό να είναι θαμμένο και μόλις βρει αυτό το ηφαίστειο μια ρωγμή να βγει αυτή η λάβα. Το φυσιολογικό είναι να μην το πει. Το ότι το είπε πρέπει να μας κάνει να χαιρόμαστε. Στο γιατί τώρα, λοιπόν, η απάντηση είναι “ευτυχώς τώρα”. Ή έστω και τώρα”.

Πέντε συμβουλές για παιδιά, γονείς, προπονητές

Ο Σπύρος Μητριτσάκης και η Μάνια Μπικώφ, στα μαθήματα που παραδίδουν σε ναυαγοσώστες διαφορετικών φύλων και ηλικιών, έχουν εντάξει και ένα κεφάλαιο σχετικά με τον σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, το αντίθετο φύλο, την ανθρώπινη ζωή. Με εμπειρία 30 σχεδόν ετών στον αθλητικό κόσμο και στον χώρο της ναυαγοσωστικής ζητήσαμε να μας δώσουν πέντε συμβουλές για την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση που θα αποτρέψει τέτοια ανάλογα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης, όπως της Μάνιας, της Σοφίας και τόσων άλλων, στο μέλλον.

Είναι κάτι, άλλωστε, που εκτός από συνήθεια στη σχολή, φαίνεται πως αποτελεί καθημερινότητα και στο σπίτι. “Μιλάμε διαρκώς στα παιδιά μας γι’ αυτά τα ζητήματα. Και στα τρία κορίτσια και στο αγόρι. Όπως τους είπαμε και για το προσωπικό μου βίωμα μετά τη διάσταση που πήρε. Δεν θέλουμε να είναι τα αυριανά θύματα της κοινωνίας”, σχολιάζει σχετικά η Μάνια, πριν παραθέσουν μαζί πέντε οδηγίες που θα μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων στον αθλητισμό και όχι μόνο:

Σπύρος: Θα πρέπει να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας ώστε να είναι σε θέση να μας μιλήσουν σε τέτοιο ενδεχόμενο. Να τους έχουμε αναφέρει αυτά τα περιστατικά και ότι για αυτά πρέπει να μιλάμε στους γονείς. Έτσι αν ένα παιδί είτε το υποστεί είτε μάθει κάποιο περιστατικό να ξέρει ότι θα βρει αυτιά, να μην φοβάται ότι θα του βάλουν τις φωνές ή θα το κρίνουν. Αν το έχεις προετοιμάσει ότι πρέπει να το πει για να τιμωρηθεί αυτός που το έκανε, θα το κάνει. Αυτό όμως μόνο με προετοιμασία γίνεται, ώστε να ξέρει το παιδί ότι θα βρει αγκαλιά και όχι τοίχο.

Μάνια: Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να έχουν αυτοπεποίθηση, να αγαπάνε και να σέβονται τον εαυτό τους, το σώμα τους, να τους μάθουμε τον σεβασμό προς το άλλους, γιατί μαθαίνοντας τους αυτά τα βασικά μπορούν να καταλάβουν πότε ο άλλος δεν τους σέβεται. Δεν είναι μόνο να σε ακουμπήσει κάποιος, μην εστιάσουμε μόνο στην επαφή, μπορεί να είναι ένα σχόλιο ή ένας συναισθηματικός εκβιασμός.

Σπύρος: Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά και τους νέους πως αν προκύψει θέμα παρενόχλησης να μην το επιτρέπουν, να το κόβουν μαχαίρι, να μιλάνε κατευθείαν, να έχουν θάρρος και επειδή δυστυχώς θα υπάρχει αμφισβήτηση να προσπαθήσουν να έχουν αποδεικτικά στοιχεία, είτε κάποιο φίλο μάρτυρα, είτε κάποιο ηχητικό, γιατί σίγουρα θα βοηθήσει να ενισχυθεί η άποψή τους η οποία θα αμφισβητηθεί όταν απευθυνθείς εναντίον κάποιου που είναι πάνω από σένα.

Μάνια: Όσον αφορά προπονητές, παράγοντες και όλους αυτούς τους ανθρώπους που εμπλέκονται στον αθλητισμό, το σωστό είναι αυτά τα πρόσωπα να αλλάζουν συχνά. Επίσης, παράγοντες, έφοροι, γενικοί αρχηγοί κλπ πρέπει να είναι άτομα του αθλητισμού. Ένας αθλητής που έχει περάσει από τον κόπο του αθλητή, που έχει μοχθήσει, που έχει στεναχωρηθεί, όταν βρεθεί σε άλλο πόστο, σέβεται τους αθλητές, το άθλημα, τον επόμενο αθλητή που έρχεται. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μπει σε αυτές τις διαδικασίες ο οποιοσδήποτε που έτυχε να είναι παράγοντας επειδή ήταν σε ένα σύλλογο και μυρίστηκε δόξα και χρήμα. Δεν αντιμετωπίζει τους αθλητές με τον σεβασμό που πρέπει για αυτό που κάνουν, αλλά σαν αντικείμενα. Οπότε πρέπει στους συλλόγους αλλά και στον σωματειακό αθλητισμό να μπαίνουν άτομα του αθλητισμού.

Σπύρος: Αν είσαι υπεύθυνος προπονητής σε σωματείο, θα πρέπει να ορίζεις απαράβατους κανόνες και στεγανά. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει προπονητής ή παράγοντας του σωματείου μόνος του με άλλον αθλητή ή αθλήτρια σε κλειστό χώρο. Θα πρέπει να παρευρίσκεται και τρίτο άτομο και πάντα με ανοιχτή την πόρτα. Αν χρειαστεί να ακουμπήσει τον αθλητή κάποιος προπονητής, παράγοντας ή γιατρός θα πρέπει να τον προειδοποιήσει ότι θα σε ακουμπήσω έτσι, θα σου κάνω αυτή την εξέταση, να φοράει γάντια και πάλι να παρευρίσκεται ένα ακόμη άτομο του ίδιου φύλου.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.