Η Monika είναι ο "Tarantino" της Indie pop

Η Monika μιλά στο News 24/7 για τον δισκογραφικό της "Κήπο", τη σχέση της με το ελληνικό τραγούδι, τις συναυλίες και τη νέα πραγματικότητα του κορονοϊού, τα ταξίδια και την Billie Eilish

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ
16 Ιουλίου 2020 06:22

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson

Λίγα λεπτά αφότου ξεκίνησε η κουβέντα μας, έγραψα στις σημειώσεις μου το όνομα “Tarantino” και το κύκλωσα. Ήταν η στιγμή που μου είπε πως είναι αυτοδίδακτη, δεν έχει σπουδάσει μουσική, αλλά όταν κάθεται στην κονσόλα της και μιξάρει, αισθάνεται σαν μικρό παιδί που ανακαλύπτει την ομορφιά του κόσμου. Η Monika θα μπορούσε αναμφίβολα να θεωρηθεί ένας “Tarantino” της Indie pop σκηνής, γιατί -όπως ο κορυφαίος Αμερικανός σκηνοθέτης έτσι και αυτή- κατάφερε μέσα από την παρακολούθηση και την τριβή της με τις νότες και τις συνθέσεις να φτιάξει κάτι αυθεντικό, κάτι δικό της το οποίο έγινε εμπορική επιτυχία χωρίς να είναι αυστηρά mainstream.

Τη συνάντησα στο καφέ «Το Λοκάλι» στου Ψυρρή (Σαρρή 44) και ήταν σαν να τη γνώριζα: Χαμογελαστή, απλή, αυτοσαρκαστική και με ένα βλέμμα που βγάζει σπίθες όταν της μιλάς για τη μουσική της. Αφορμή για τη συνάντησή μας αποτέλεσε η συναυλία της που θα παρουσιαστεί την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη 20 & 21 Ιουλίου στο Ηρώδειο, στο πλάίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Οι εξελίξεις στη δισκογραφία και τη ζωή της ωστόσο δεν γινόταν να μην τεθούν στο τραπέζι: Η Monika επέστρεψε δυναμικά στην ελληνική μουσική με την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της (και πρώτη με ελληνόφωνα τραγούδια) μετά από 5 χρόνια απουσίας από τη χώρα (και ταξιδιών μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Σπετσών). Ο νέος δίσκος της ονομάζεται «Ο Κήπος είναι Ανθηρός» και κυκλοφόρησε επίσημα από την Panik Oxygen πριν από λίγες μέρες. Στα συνολικά επτά τραγούδια του ακούγεται μια πιο ώριμη και ενήλικη Monika, που ακόμα κι αν ίσως ξενίσει κάποιους στην αρχή, σίγουρα θα τους παρασύρει στη μελωδία και την απλότητά της. Άλλωστε, όπως μας δήλωσε, τον δίσκο αυτόν τον έκανε για να μείνει, επένδυσε πολύ κόπο και καρδιά για να βγουν εκτός από τη μουσική του και οι ιστορίες που κρύβει μέσα του.

Όπως έγραψε, όταν ανακοίνωσε τον δίσκο στα social media: «Αυτές οι μέρες είναι ξεχωριστές, με τόση σημασία και συγκίνηση που συνοψίζουν σχεδόν όλη μου την πορεία στη μουσική. Τραγούδια πολλά, εικόνες γεμάτες κι έρχεται ο πρώτος μου ελληνόφωνος δίσκος να μου υπενθυμίσει πως στη ζωή, όσο και να φύγουμε μακριά, πάντοτε οι ρίζες μας τραγουδούν μελωδικά στη καρδιά».

Το News 24/7 μίλησε με τη Monika για τον δισκογραφικό “Κήπο” της, τη σχέση της με το ελληνικό τραγούδι, τις συναυλίες και τη νέα πραγματικότητα του κορονοϊού, τα ταξίδια, την Billie Eilish και τους Mumford & Sons:

«Ο κήπος είναι ανθηρός». Πρόκειται για τον πρώτο σας ελληνόφωνο δίσκο. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την επιστροφή αυτή στις ρίζες;

«Τα περισσότερα από τα κομμάτια του “Κήπου” υπήρχαν εδώ και πολλά χρόνια. Το μοναδικό νέο που έγραψα επί τούτου είναι οι “Ϊστορίες”, που το είχα σαν demo και ηχογράφισα τώρα πρώτη φορά. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα σκοπό να ηχογραφήσω αυτά τα ελληνικά τραγούδια αλλά για κάποιο λόγο δεν ένιωθα ότι ταίριαζαν στους δίσκους που έβγαζα – Προσπαθώ πάντα οι δίσκοι μου να έχουν μια συνοχή και στον ήχο και στον concept.

Στην αρχή ήταν το “Avatar”, μετά κυκλοφόρησα το “Exit” που είχε πιο κλασικά στοχεία και αναφορές σε Μορικόνε, οπότε δεν μου ταίριαζαν τα ελληνόφωνα εκεί. Ήρθε μετά η συνεργασία στο “EP” με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και στη συνέχεια πήγα στη Νέα Υόρκη, όπου και ασχολήθηκα με τον δίσκο μου “Secret In The Dark”. Στη Ν. Υόρκη ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα τα ελληνικά μου κομμάτια με Αμερικανούς και δέχτηκαν θερμή ανταπόκριση. Τότε νομίζω μου ξύπνησε το “μικρόβιο” μήπως πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα και να κάνω τον δίσκο αυτό. Οι συνθήκες το έφεραν να ξεκινήσει πέρυσι το καλοκαίρι με αφορμή την επανεκτέλεση του “Bloody Something” που έκανα για τη σειρά “Έρωτας μετά”. Τότε βρήκα την ομάδα μου στην Ελλάδα – κάποιοι είναι παλιοί συνεργάτες, κάποιοι είναι πολύ καινούργιοι. Οπότε βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή, οι κατάλληλοι άνθρωποι, το γεγονός ότι ήμουν στις Σπέτσες και το κατάφερα.»

Το feedback μέχρι στιγμής ποιο είναι;

«Το feedback είναι απίστευτο. Τα σχόλια και οι κριτικές θυμίζουν “Over the Hill”. Υπάρχει και ζήτηση από κάποιες δισκογραφικές στο εξωτερικό να συμπεριληφθεί σε world music projects. αλλά δεν έχουν γίνει μεγάλες κινήσεις. Σε αυτόν τον δίσκο πραγματικά έχω δώσει τόση αγάπη, ήταν κάτι τόσο σημαντικό, ένα πολύ προσωπικό project. Δεν έκανα αυτόν τον δίσκο για μία σεζόν, τον έκανα γιατί μπορούσε να κρατήσει μια ζωή. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Και αυτό είπα και στην ομάδα μου: “θέλω να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό, να το κάνουμε με την καρδιά μας γιατί δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω ποτέ ελληνικό δίσκο.”

Δεν γράφω εύκολα ελληνικά αλλά αυτά τα επτά κομμάτια με εκφράζουν απόλυτα.»

Μιλήσατε για τα concepts πίσω από τους δίσκους σας. Ποιες γέφυρες διακρίνετε μεταξύ τους και ποια είναι η εξέλιξη;

«Δεν σκέφτομαι τόσο μουσικά όσο “γήινα”, με βάση τη ζωή. Το “Avatar” εκφράζει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Το μόνο που είχα να κάνω μετα το “Avatar” ήταν να γεμίσω εμπειρίες, να προσπαθήσω να ζήσω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα – όχι απαραίτητα έντονα. Έτσι λειτουργώ: “ρουφάω” πληροφορίες από ο,τιδήποτε.

Δεν έχω σπουδάσει μουσική, δεν έχω μάθει κάποιον άλλο τρόπο πέραν της παρατήρησης. Μέσω αυτής μαθαίνω, ρουφάω και δημιουργώ. Οπότε μετά το “Avatar” έβλεπα τη ζωή μου να γεμίζει πολύ όμορφα – όχι μόνο με ευχάριστα πράγματα αλλά και με δυσάρεστα, αλλά όλα αυτά αποτελούν πηγή έμπνευσης. Μετά έφτιαξα το “Exit” – εκεί ήμουν άλλος άνθρωπος, είχαν περάσει τα χρόνια. Κάποιοι μου έλεγαν “γράψε ένα δεύτερο Over the Hill”- Δεν πρόκειται ποτέ να γράψω ένα δεύτερο “Over the Hill” γιατί δεν πρόκειται ποτέ να είμαι ξανά 19 χρονών.

Ένα από τα πράγματα για τα οποία μπορώ να πω ότι είμαι υπερήφανη είναι που το κάθε έργο που έχω κυκλοφορήσει αποτυπώνει απόλυτα τα συναισθήματα της εκάστοτε στιγμής. Δεν έκανα τίποτα που να μην το νιώθω 100%.»

Ποια είναι τα ερεθίσματα, οι πληροφορίες. Είναι ιστορίες δικές σας, έρχονται μέσα από έρευνα;

«Είναι αυτό που λέμε ότι ο καλλιτέχνης το μόνο πράγμα που έχει να κάνει είναι να δηλώσει διαθεσιμότητα στο σύμπαν. Όταν έχεις αρμονία μέσα σου πιστεύω μπορεί να έρθουν πολύ ωραίες ιδέες. Πλέον δεν ακούω πάρα πολλή μουσική, δεν πηγαίνω σε τόσες συναυλίες όσες παλαιότερα. Αλλά πιστεύω ότι μικρότερη άκουγα τόσες χιλιάδες ώρες μουσική που έχω νομίζω πάρα πολλά αποθέματα μέσα μου.

Παλαιότερα πάντα περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να έρθει μια ιδέα. Τώρα και λόγω των νέων συνθηκών της ζωής μου πολλές φορές θα πάω στο στούντιο χωρίς να έχω καμία έμπνευση ή ιδέα. Αλλά μόνο και μόνο που θα καθίσω εκεί και θα αρχίσω να παίζω πιάνο, με μαθηματική ακρίβεια θα προκύψει μια καλή ιδέα. Και πάντα όλες αυτές τις αποθηκεύω για να μπορέσω να βγάλω τα επόμενα τραγούδια μου. Επομένως γράφω συνεχώς κι έτσι δημιουργώ, χωρίς πλάνο. Αλλά πάντα αν βρεθείς σε ένα κατάλληλο περιβάλλον, νομίζω θα σου έρθει η έμπνευση.»

Στα κομμάτια σας διακρίνεται μια μίξη ετερόκλητων στοιχείων που δεν θα περίμενε κανείς ότι θα έδεναν μεταξύ τους. Αυτό βγαίνει μέσα από πειραματισμούς;

«Οι πειραματισμοί μου αρέσουν πολύ και στα μουσικά ακούσματα αλλά και όταν παίζω η ίδια. Τώρα που έχω την τεχνολογία και τον εξοπλισμό που έχω καταφέρει να βρω μέσα στα χρόνια, το 70% της παραγωγής το κάνω όλο εγώ: τη σύλληψη και την ενορχήστρωση. Πηγαίνω στο στούντιό μου, έχω την κονσόλα, τα ηχεία και μια μουσική βιβλιοθήκη με χιλιάδες όργανα και αρχίζω να δοκιμάζω συνδυασμούς. Είναι ένα σαν ένα παιχνίδι playstation για εμένα, ενθουσιάζομαι. Μπορώ να κάθομαι για ώρες και απλά να πειραματίζομαι.

Το άλλο που μπορώ να πω για τον τρόπο που γράφω είναι ότι ό,τι γράφω, δεν έχει συγκεκριμένη δομή. Δεν θα είναι πάντα ένα τυπικό ποπ κομμάτι verse-chorus, verse-chorus. Υπάρχουν φορές που θα γίνει και αυτό αλλά γενικά μου αρέσουν οι δυναμικές, να ξεκινάω ήρεμα, να γεμίζω, να φουσκώνω, να δημιουργώ ένα κρεσέντο. Είναι σαν μια ιστορία τα κομμάτια μου, έχουν αρχή-μέση-τέλος.

Επίσης, πλέον, δεδομένου ότι έχω μπει βαθιά στη μουσική βιομηχανία, είναι ένα πολύ ωραίο challenge όταν σου λένε οι Αμερικανοί παραγωγοί ότι το τραγούδι σου πρέπει να έχει διάρκεια μέχρι 3,5 λεπτά. Το δοκίμασα στο κομμάτι “Saving the World” και διαπίστωσα ότι όντως μπορείς να πεις κάτι σε 3,5 λεπτά αντί για 5. Ακόμα και το editing είναι μια πολύ ωραία, δημιουργική διαδικασία. Έχω περάσει νομίζω σε ένα διαφορετικό επίπεδο σύνθεσης, δεν απολαμβάνω μόνο την έμπνευση αλλά μου αρέσει να το βλέπω και από άποψη marketing, και από άποψη editing και από άποψη τεχνολογίας ένα τραγούδι μου.»

Monika News24/7.gr / Watkinson

Υπάρχει κάποιο μουσικό είδος που δεν θα το πείραζες, δεν θα πειραματιζόσουν μαζί του;

«Έχει πάντα να κάνει με το αν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Γενικά είμαι σε όλα μέσα. Μπορεί το death metal να μη μου βγει αυθόρμητα αλλά και πάλι, άμα χρειαστεί να γράψω μια death metal μουσική για ένα θεατρικό, θα το κάνω…»

Η σχέση σας με το θέατρο και τη μουσική για το θέατρο;

«Όταν μου ζητούν να γράψω μουσική για μια θεατρική παραγωγή μου αρέσει που γίνομαι μέλος μιας ομάδας, ένα μικρό λιθαράκι ενός όλου, και καλούμαι να αποδόσω όσο πιο καλά γίνεται τον ρόλο μου. Αυτός είναι να “ντύσω” μουσικά τις σκηνές, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Είναι πρόκληση να κινείσαι μουσικά με βάση τις ανάγκες του σκηνοθέτη και του έργου. Θυμάμαι όταν είχα κάνει μια θεατρική παραγωγή για την Άντζελα Μπρούσκου στη Στέγη Γραμμάτων, μου είχε ζητήσει να γράψω ένα disco track τύπου Bee Gees. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί μόνη μου δεν νομίζω ότι θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω κάτι τέτοιο. Και πέρυσι στις “Δαναΐδες” στην Επίδαυρο, έγραψα όπερα.

Το θέατρο μού στέλνει πράγματα που είναι out of my league και προσπαθώ να τα κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Μου αρέσει πολύ που με “ξεβολεύει”.»

Η σχέση σας με το κοινό; Δίνετε την εντύπωση ενός χαμηλών τόνων ανθρώπου που επί σκηνής αλλάζει, “φωτίζει”;

«Στη σκηνή πετάω. Δεν ξέρω τι φαίνεται, αλλά πραγματικά είναι η καλύτερή μου στιγμή γιατί έχω αποβάλει όλες τις φοβίες κι έχω μεγάλη ελευθερία. Πιστεύω ότι δεν έχει καμιά αξία να αποδείξεις στο κοινό είτε ότι είσαι όμορφος είτε ότι είσαι αλάθητος. Σημασία έχει απλά να είσαι στο κομμάτι, να καταφέρεις να ταξιδέψεις τον κόσμο, να ταξιδέψεις κι εσύ ο ίδιος και να μοιραστείς κάτι μαζί του. Αυτή είναι η ουσία.

Οπότε, εφόσον έχω πετάξει από πάνω μου αυτές τις ασήμαντες “τυπικότητες”, δεν έχω τρακ. Μπορεί να έχω άγχος για τεχνικά θέματα που μπορεί να μου στερήσουν την απόλυτη χαρά ενός κομματιού, όπως ένα ρούχο που μπορεί να με εμποδίζει και δεν μπορώ να παίξω άνετα. Αλλά γενικά βυθίζομαι στον κόσμο του τραγουδιού.»

Όσον αφορά στο location έχετε την τιμή να έχετε τραγουδίσει στις πιο μεγάλες σκηνές και θέατρα της χώρας. Αλλάζει τη δυναμική ο χώρος;

«Όλα είναι ωραία, και τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα και τα clubs. Για μένα the grass is always greener on the other side: Όταν είμαι στο Ηρώδειο μπορεί να σκεφτώ ότι θέλω να παίξω και σε ένα club ή αντίστροφα να παίζω σε έναν κλειστό χώρο και να νοσταλγώ να παίξω στην αυλή ενός σπιτίου. Μου αρέσει η ποικιλία αλλά δεν είναι τόσο ο χώρος όσο το κοινό: Όταν είσαι με τον κόσμο τα κάνει όλα φανταστικά.»

Μουσική για σινεμά θα γράφατε;

«Θα έγραφα ναι. Έχω κάνει κάποιες μικρές παραγωγές και έχω δεχτεί κάποιες προτάσεις από μεγάλες αλλά δεν ένιωθα ότι μου ταίριαζαν. Είμαι ανοιχτή, θα με ενδιέφερε.»

Πώς βιώσατε την καραντίνα; Πού σας βρήκε το lockdown;

«Είχαμε κατέβει στις Σπέτσες για τις Απόκριες και μείναμε εκεί. Είχα σκοπό να πάω στο Λος Άντζελες αλλά με πρόλαβε το lockdown και δεν νομίζω ότι θα πάω σύντομα. Στις Σπέτσες δεν άλλαξε και πολύ η ζωή μας κατά την καραντίνα. Άλλωστε ένας από τους λόγους που μένω εκεί είναι γιατί θέλω να είμαι με την οικογένειά μου, να περνάμε χρόνο μαζί και εννοείται να δουλεύω, να γράφω μουσική. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που θα βγω, είμαι περισσότερο σπιτόγατα. Εννοείται θα πάω και σε πάρτι ή θα περνάω τη φάση του να είμαι συνέχεια με κόσμο, αλλά μου αρέσει πολύ η φύση και ο χρόνος με την οικογένεια στη “φωλιά” μου. »

Λος Άντζελες και Σπέτσες δεν είναι πολύ διαφορετικά σαν μέρη, σαν ρυθμοί;

«Το σκεφτόμουν αυτό στην καραντίνα και θεωρώ ότι οι Σπέτσες είναι παρόμοιες με το Λος Άντζελες σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια. Νομίζω και στα δύο αυτά μέρη η ζωή μου είναι πανομοιότυπη: θα κάτσω αρκετές ώρες στο σπίτι, θα κάνω hiking στο πάρκο, μετά ένα meeting. Το Λος Άντζελες χει πολλή φύση και πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.

Έτσι είναι και οι Σπέτσες. Είναι ένα μαγικό μέρος το νησί αυτό για μένα. Σκεφτόμουν πώς με κερδίζουν οι τόποι που έχουν πάρα πολλή φύση, πολιτισμό και ηρεμία. Το Λος Άντζελες έχει μουσική, έχει πολυπλοκότητα και στις Σπέτσες, πηγαίνοντας προς την Αναργύρειο, νιώθει κανείς κάποιου είδους καλλιτεχνική ενέργεια.»

Ο κορονοϊός “χτύπησε” πολλούς εργασιακούς κλάδους. Μεταξύ αυτών και τους εργαζόμενους στον πολιτισμό. Πώς σας επηρέασε εσάς, συμμετείχατε στο κίνημα Support Art Workers;

«Δεν συμμετείχα και ο λόγος είναι καθαρά προσωπικός: Μου αρέσει να είμαι αισιόδοξη για τα πράγματα, να τα βλέπω θετικά. Ο κορονοϊός και η καραντίνα ήταν πρωτόγνωρες καταστάσεις και τραγικές. Όλοι τρομάξαμε και είχαμε αγωνία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα άφηνα κάτι τέτοιο να με πάρει από κάτω. Ήθελα να το γυρίσω σε υπέρ, στο θετικό. Το είδα σαν μια πρόκληση και δεν ήθελα να το δω επιπόλαια. Έψαξα, σκέφτηκα σοβαρά όσες πληροφορίες έρχονταν και επιχείρησα να αναλύσω τα όσα ένιωθα.

Αφού πέρασε το πρώτο κύμα συναισθημάτων -κατά το οποίο ήθελα να κατανοήσω τι συμβαίνει – η δεύτερη σκέψη ήταν ότι έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό. Και αποφάσισα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσω να με “ρίξει”. Αν αύριο το πρωί με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο και μου έλεγε ότι δεν πρόκεται να ξανακάνω συναυλία, θα το έβλεπα σαν μια ευκαιρία είτε να μείνω σπίτι και να γράψω μουσική, είτε ακόμα και να ζήσω κάτι άλλο, να μάθω κάτι νέο. Αν δεν μάθεις να ελίσσεσαι, δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ποτέ. Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα γύρω μας, τίποτα δε μένει στάσιμο. Μπορούμε όλοι να γκρινιάξουμε για χιλιάδες πράγματα κι εννοείται όλοι μας έχουμε κακές μέρες, αλλά σε γενικό πλαίσιο προσπαθώ να μένω αισιόδοξη και όσο μπορώ να το “γυρνάω”.»

Monika News24/7.gr / Watkinson

Είστε αισιόδοξη ότι θα επανέλθουμε στην πρότερη κανονικότητα;

«Πιστεύω ότι θα αλλάξουν πολλά πράγματα. Ως προς τις συναυλίες, ίσως να αλλάξουν οι συνθήκες και να γίνουν όλα λίγο πιο private. Ίσως να μην ξαναδούμε τα πλήθη χιλιάδων ανθρώπων σε Coachella ή Glastonbury.

Πριν τον κορονοϊό ήταν σαν να τρέχαμε πίσω από έναν αριθμό συνεχώς, θέλαμε να μεγάλωσουν οι αριθμοί, οι πωλήσεις, τα εισιτήρια. Τώρα μπορεί και να τρέξουμε πίσω από την ουσία. Ωραίος ο πολύς κόσμος αλλά δε σημαίνει ότι μόνο οι αριθμοί κάνουν τη διαφορά.»

Ως προς τις διαδικτυακές συναυλίες και τις παραστάσεις που έγιναν, είστε υπέρ ή κατά;

«Δεν έχω άποψη αν είναι καλή πρωτοβουλία ή κακή. Δεν παρακολούθησα κάτι, δε με τράβηξε ούτε ένιωσα την ανάγκη. Θα τη χαρακτήριζα ωραία κίνηση.»

Υπάρχει μια είδηση που ακούσατε τώρα τελευταία και σας προβλημάτισε;

«Άκουσα ότι στην Ανταρκτική έφτασε τους 38 βαθμούς Κελσίου αλλά δεν ξέρω αν το πιστεύω. Με ευαισθητοποιεί η κλιματική αλλαγή, γενικά και στη ζωή μου φροντίζω να σέβομαι το περιβάλλον.»

Μια μουσική τάση που ξεχωρίζετε;

«Εκτιμώ πολύ την Billie Eilish κι ας την είχα πάρει λίγο στραβά στην αρχή. Έχει βγάλει ένα φρέσκο ήχο και αυτό μου είχε λείψει πάρα πολύ. Με είχαν κουράσει οι κιθάρες και το beat, κι ήρθε η Eilish κι έκανε κάτι πολύ απλό και πολύ μαγικό ταυτόχρονα. Με ηρεμεί πάρα πολύ η μουσική της και με ταξιδεύει. Έκανε κάτι πηγαίο και καινούργιο, το οποίο έγινε mainstream.»

Με τα social media ασχολείστε;

«Ομολογώ δεν έχω και την καλύτερη σχέση. Θα γίνουν ωραία πράγματα και θα ξεχάσω να τα μοιραστώ. Οπότε αυτόν τον καιρό έχω μια πολύ ωραία συνεργασία με μια ομάδα που τα τρέχει. Γενικά μου αρέσουν τα social media. Facebook μπαίνω πολύ σπάνια αλλά το Instagram μου αρέσει, το παρακολουθώ. Αν είναι να ποστάρω κάτι θα επέλεγα μάλλον μια ωραία στιγμή με την οικογένειά μου που θα ένιωθα ότι θέλω να τη μοιραστώ. Αλλά η γραμμή μου για τη χρήση των social είναι πάντα επαγγελματική, δεν θα πρόβαλα ποτέ κάτι πολύ προσωπικό.»

Ως καλλιτέχνης είχατε μια πολύ καλή έναρξη με το myspace. Συνίσταται το youtube και τα social για τα πρώτα βήματα νέων καλλιτεχνών;

«Πολλοί καλλιτέχνες ξεκινούν σήμερα στο YouTube. Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα είναι πολύ δυνατό μέσο. Και ο Post Malone και η Billie Eilish έχουν δώσει δείγματα εκεί. Θα παραδεχτώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πολλά μαγαζιά εδώ παίζουν λίστες από το YouTube».

Η δική σας συμβουλή ποια θα ήταν σε ένα παιδί που ξεκινά στη μουσική και θέλει να ξεχωρίσει;

«Θα του πρότεινα να δέχεται ερεθίσματα από παντού, να ακούει τα πάντα αλλά όταν δημιουργεί, να δημιουργεί κάτι προσωπικό, κάτι ξεχωριστό. Δεν ξέρω να περιγράψω τον τρόπο, πώς ακριβώς θα γίνει αυτό. Αλλά αν θαυμάζει κάποιον καλλιτέχνη πάρα πολύ, πιστεύω δεν πρέπει να πει “θέλω να γίνω σαν αυτόν”. Διότι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες είτε υπάρχουν είτε υπήρξαν, κανείς δεν θα γίνει ακριβώς σαν αυτούς. Δεν θα υπάρξει δεύτερος Θεοδωράκης ή μια καλύτερη Beyonce από την Beyonce. Οπότε θα πρέπει να γίνει κάτι διαφορετικό. Νομίζω ένα νεό παιδί αν έχει αυτό στο μυαλό του, μπορεί να δημιουργήσει πολύ ωραία πράγματα.»

Αν μπορούσατε να κάνετε ένα ντουέτο με οποιονδήποτε καλλιτέχνη σήμερα ποιον θα διαλέγατε;

«Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι με τους Mumford & Sons.»

Η σχέση σας με τα ταξίδια;

«Όσο ήμουν πιο μικρή τα ταξίδια ήταν κατά κάποιον τρόπο προτεραιότητα στη ζωή μου. Ήθελα να δω όσα περισσότερα πράγματα γίνεται. Μεγάλωσα και με μια οικογένεια που ταξίδευε πολύ. Τώρα τα έχω απαξιώσει λίγο – προτιμώ να μετακινούμαι όταν έχω κάποιον σκοπό ή δουλειά, κάτι ουσιαστικό (όπως π.χ. να δώσω μια συναυλία ή να παρακολουθήσω μια συναυλία). Συνήθως ένα ταξίδι μου θα έχει σχέση με πολιτισμό, θα θέλω δηλαδή να πάω να δω κάτι που θα με εξελίξει σαν άνθρωπο. Και στη Σέριφο όταν πήγα για διακοπές με φίλους, έψαχνα να βρω μια γκαλερί, μια έκθεση.

Επειδή έχω γίνει και μαμά, προτιμώ όσο γίνεται να μένω σπίτι. Ίσως όταν μεγαλώσει λίγο η κόρη μου να το δω σαν στόχο να ταξιδεύουμε μαζί περισσότερο για να της δείξω πράγματα, αλλά σήμερα απολαμβάνω τις “σπιτικές” στιγμές μας.»

Τι ακούτε όταν ταξιδεύετε;

«Όταν ταξιδεύω σχεδόν πάντα ακούω κλασική μουσική ή soundtracks.

Monika News24/7.gr / Watkinson

Τα σχέδια μετά το Ηρώδειο; Ετοιμάζετε πέμπτο δίσκο;

«Δουλεύω εδώ και καιρό πάνω στον πέμπτο δίσκο, θα είναι αγγλόφωνος – γενικά διαπιστώνω ότι κάθε δισκογραφική δουλειά μου παίρνει πολύ καιρό. Ενώ γράφω συνέχεια μουσική, κυκλοφορώ δίσκους σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα. Καταλήγω ότι αυτό συμβαίνει επειδή θέλω να έχω δώσει το 100% και να νιώσω έτοιμη να το μοιραστώ με τον κόσμο.

Ένα δείγμα του πέμπτου δίσκου θα παρουσιάσω και στο Ηρώδειο, είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια. Θα αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια μετεξέλιξη όλων των προηγούμενων δίσκων, θα έχει και στοιχεία groove αλλά και μελωδίες, έχει ορχήστρα αλλά και απλότητα. Ανυπομονώ να τον κυκλοφορήσω, λογικά θα βγει μέσα το 2020. Ως προς το δημιουργικό μέρος, ήταν μια ωραία χρονιά το 2020.

Επίσης με αφορμή τον Κήπο ετοιμάζω ένα φεστιβάλ στις Σπέτσες. Θα ήθελα να δημιουργήσω έναν θεσμό γύρω από τον δίσκο αυτό. Γιατί όπως είπα και πριν είναι μια δουλειά που πιστεύω σημαίνει πολύ περισσότερα πέραν της μουσικής: Έχει ιστορίες από πίσω.»

Ο “ρόλος” της μητέρας πώς σας φαίνεται;

«Είναι ο καλύτερος ρόλος του κόσμου. Κάθε μέρα είναι ευτυχία, κάθε μέρα γίνεται κάτι καινούργιο, μια μικρή κίνηση μια μικρή λέξη και ξαναγεννιέμαι. »

Θα της μάθετε μουσική;

«Όχι αν δεν το θελήσει η ίδια. Προφανώς επειδή ακούει πολλή μουσική μέσα στη μέρα, πιστεύω ότι έχει μουσικό αυτί. Είναι όμως μια καινούργια προσωπικότητα και θα κάνει ό,τι θέλει.»

Τι σας ενοχλεί;

Με ενοχλεί η υπερβολή, όταν κάποιος υπερβάλλει στα λόγια του μπορεί να με απομακρύνει.»

Τι σας αρέσει;

«Να κάνω ποδήλατο. Να είμαι με την κόρη μου και να χορεύουμε μαζί.»