Η Sadahzinia μετά τους Active Member

Οι Active Member δεν υπάρχουν πια, υπάρχει όμως η μαγεία και η μαγιά τους.

Το OUTRO του ΟΑΚΑ ήταν η τελευταία πράξη αλλά και η απαρχή για διαφορετικές ιστορίες. Ο Μιχάλης και η Γιολάντα, είναι εδώ για να μας μιλήσουν με νέες δουλειές και νέα “μεγάλα κόλπα” με τα προσωπικά τους πλέον κομμάτια.

Το Low Bap ανασαίνει λοιπόν τις τελευταίες ημέρες μέσα από το Κάρπιμο, την καινούργια δισκογραφική δουλειά της Sadahzinia που την κρατούσε μέσα της έξι περίπου χρόνια, και τώρα μας χαρίζει τους καρπούς της.

Ένας δίσκος “γι’ αυτα που κάνουν τη ζωή πιο μπορετή, για όλα αυτά που με κρατάνε γελαστή, για όσους δεν πέσανε ως τώρα αμαχητί, γι’ αυτά που ανασαίνει η νιότη μας ζωή”. Ένας δίσκος για όνειρα, ελπίδες, διαψεύσεις και όμορφες εκκινήσεις.

Στο έβδομο κατά σειρά άλμπουμ της υπάρχουν ρίμες πολιτικής αλλά και ρίμες αγωνίας για το προσφυγικό. Το σπίτι της Γιολάντας και του Μιχάλη άλλωστε στο Πέραμα, στέκει λίγα μέτρα από το κέντρο υποδοχής του Σχιστού και κοντά στο λιμάνι που στοιβάζονται οι εκδιωγμένοι του πολέμου. Πολλά πλοία κοντά, λίγα δέντρα και ανάμεσα, άπειρα όνειρα.

Κάρπιμο και το νέο άλμπουμ, Κάρπιμο και το τελευταίο tour των Active Member για τα 23 τους χρόνια

“Κάρπιμο είναι το καρπερό, αυτό που βγάζει καρπούς. Το δέντρο ας πούμε. Προσωπικά με τα δέντρα πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση και εντελώς συγκυριακά σε όλα τα εξώφυλλα των δίσκων μου υπάρχει ένα δέντρο. Δεν είναι κάτι που είχα επιδιώξει στο παρελθόν, ήταν αναπάντεχο όλο αυτό. Τα δέντρα είναι ποιήματα για μένα και έτσι ορίζεται αυτή η σχέση. Επίσης, το Κάρπιμο επιλέχθηκε ως τίτλος γιατί ήθελα κάτι χειροπιαστό να με δένει με τους Active Member. Ούτως ή άλλως με ενώνουν μαζί τους άπειρα πράγματα, αλλά ήθελα και κάτι που θα έδενε την ιστορία στα αυτιά του κόσμου. Πλέον είμαι σε μια διαδικασία που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα βγουν κι άλλα πράγματα από όλο αυτό, νέοι καρποί”.

Νέος δίσκος σαν αυτοπροσδιορισμός

“Λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω τον δίσκο νόμιζα πως τα έχω πει όλα, πως δεν είχε μείνει κάτι. Τελικά δεν είναι έτσι. Εκεί που νομίζεις πως είσαι στον χειμώνα και έχουν ξεραθεί τα πάντα, ξαφνικά βγαίνουν καρποί. Είναι μια φιλοσοφία που την έχω ανάγκη για να ξαναβρώ τα πατήματα μου τώρα που τελείωσε η ιστορία των Active Member. Αισθάνομαι πως πρέπει να ανακαλύψω με τη σειρά τα πράγματα σχεδόν από την αρχή”.

Ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του νέου άλμπουμ είναι το “Συγγνώμη πνίγηκα”. Η Γιολάντα έχει “ταχθεί πρόσφυγας” χρόνια τώρα με τον λόγο και το έργο της.

“Είχα δει το βίντεο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που εικονοποιούσε ένα ανώνυμο γράμμα και πραγματικά συγκλονίστηκα. Στη συνέχεια, έψαξα και βρήκα ολόκληρο το κείμενο αυτό στα αγγλικά που έγινε γνωστό από την ιστοσελίδα The Syria Campaign. Δεν ξέρουμε ποιος το έχει γράψει, αν είναι γράμμα ή ποίημα, από ποιον προέρχεται. Η φράση “Συγγνώμη σπίτι μου, δε κρέμεται απ’ την πόρτα η αλλαξιά μου… συγγνώμη πνίγηκα”, μου έπιανε το προσφυγικό από ένα σημείο που με συντάραξε. Αυτός ο άνθρωπος άφησε πίσω του ένα σπίτι και μια φυσιολογική ζωή σαν τη δική μας και έφυγε χωρίς να ξέρει πού πάει για να καταλήξει εκεί που κατέληξε. Για μένα, αυτή είναι όλη η ουσία”.

Το προσφυγικό είναι βασικό θέμα του νέου δίσκου. Και κυρίως, οι ιστορίες των παιδιών.

“Υπάρχει στον δίσκο και το Θυμητάρι, ένα τραγούδι που μιλάει για ένα νεκρό παιδί, με αφορμή όλες αυτές τις εικόνες που βλέπουμε”, λέει η Γιολάντα.

“Ξέρεις, κανονικά δεν θα έπρεπε να σηκώνουμε το βλέμμα μας στιγμή. Όχι μόνο από τα νεκρά παιδιά αλλά και από τα δυστυχισμένα παιδιά που είναι στα κέντρα υποδοχής. Έχω βρεθεί πολλές φορές εδώ στο Σχιστό και έχω δει τις ζωγραφιές των παιδιών από τη Συρία και από άλλα μέρη που ζουν μέσα στα κέντρα. Ζωγραφίζουν θάλασσες με καρχαρίες που καταβροχθίζουν κόσμο, γράφουν μηνύματα για τις μητέρες τους που τους λείπουν. Τα παιδιά δεν τα ρωτάει κανείς, απλά ακολουθούν, και φυσικά υπάρχουν και τα ασυνόδευτα. Από την άλλη, η Ύπατη Αρμοστεία τους εξηγεί με όρους τεχνικούς που δεν καταλαβαίνουν, το τί πρέπει να κάνουν από εδώ και πέρα για να έχουν άσυλο και λύση. Δεν μιλάνε όμως τη γλώσσα των παιδιών”.

Σε μια εργατική περιοχή όπως είναι αυτή του Περάματος, η ακροδεξιά βρίσκει τροφή μέσα από τον λαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία. Ρωτώ τη Γιολάντα αν ανησυχεί και πλέον, “τι περιμένει”.

“Με ανησυχεί το γεγονός πως δεν κάνουν ακόμα πολύ μεγάλο θόρυβο. Λειτουργούν υπόγεια, δεν μιλάνε πάρα πολύ και έτσι κερδίζουν έδαφος. Είναι τρομακτικό όλο αυτό. Το βλέπω και μέσα στα σχολεία από γονείς που συνομιλούμε. Στο Πέραμα υπάρχει τεράστια “φιδοφωλιά” και συνεχίζεται αυτή η κατάσταση”.

Στο “τι περιμένω” η Sadahzinia στέκεται “σύριζα στον γκρεμό” και μας δίνει μια καθαρή πολιτική σάτιρα. Την πιο ξεκάθαρη που έχει στήσει μέχρι σήμερα.

“Πλέον είναι όλα τόσο στον πάτο που δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ όταν λέω “σύριζα στον γκρεμό”. Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι πρέπει να βρίσκονται σε κατάσταση τρομερής αμηχανίας αυτή την εποχή. Δεν μπορούν να εκφράσουν όλα αυτά που τους συμβαίνουν. Ενδεχομένως και εγώ να είμαι σε τέτοια αμηχανία και κάπως έτσι να βγήκε αυτό το κομμάτι”.

“Έχω απηυδήσει με όσα βλέπω, αισθάνομαι σαν να γίνεται κάπου μια γιορτή και δεν μας έχουν καλέσει. Δεν θέλουμε βέβαια να μας καλέσουν, αλλά τους βλέπεις να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε, να βγάζουν selfies και να αγαπούν τον πρόσφυγα στα λόγια. Νοιάζονται στα λόγια για τους πολίτες αυτής της χώρας. Στην πράξη όχι. Είναι μια αντίφαση όλη αυτή και τη βλέπεις και εδώ στο Πέραμα. Πριν λίγο καιρό μαζεύαμε ρούχα και φαγητό για τους πρόσφυγες και μετά μας έλεγαν “μην τα πάτε εσείς οι ίδιοι γιατί θα σας ορμήσουν”. Δεν μπορώ να τα διαχειριστώ όλα αυτά, μπορώ μόνο να τραγουδήσω για αυτά. Ώρες ώρες νομίζω πως ή εγώ έχω κουφαθεί, ή πως ο κόσμος έχει βουβαθεί”.

Σύριζα είμαι στο γκρεμό, κοιτάω από κάτω

και να σου ένα ποτάμι.

Κάνει μπάνιο η Φωφώ κι ένας λεβέντης πονηρά

την παίρνει μάτι.

Να σου κι ο Κούλης ο κυνηγός, ξετρυπώνει έναν λαγό

πίσω από κορμό καμμένο!

Κούτσου κούτσου κουτσούμπα-λοβ.

Σύριζα είμαι στο γκρεμό. Τι περιμένω;

Τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος. Τι πρέπει να αλλάξει;

“Υπάρχει μια φθίνουσα πορεία. Κάνω τα τραγούδια μου και προσπαθώ να αντέξω την καθημερινότητα μου όπως παλεύει ο κάθε άνθρωπος. Δεν βλέπω δυστυχώς να μπορώ να αλλάξω κάτι παρακολουθώντας τις ειδήσεις, απλώς θα χαλάσω την υγεία μου. Παρακολουθώ, γράφω για όσα βλέπω, αλλά δεν ψηφίζω. Σίγουρα, δεν περιμένω τίποτα από αυτούς που είναι στην κυβέρνηση, από εκείνους που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους. Ελπίζω όμως στη φαντασία και ελπίζω πως η γενιά που έρχεται θα πάει το πράγμα κάπου αλλού. Δεν είναι ανάγκη να πάμε “μπροστά”, την είδαμε και την εξέλιξη, έχει μέσα της βλέπεις και την έννοια της “αξιολόγησης”.

Το ζήτημα είναι να πάμε κάπου αλλού, σε κάτι πιο απλό, πιο γήινο, πιο όμορφο. Αντιστεκόμαστε στα όμορφα, ελπίζω η νέα γενιά να πορευτεί αλλιώς. Για να γίνει βέβαια κάτι τέτοιο πρέπει να καταλάβουμε πως ο καθένας μας, από το δικό του οχυρό πρέπει να μείνει άνθρωπος. Να ανακαλύψει ξανά την αγάπη και την τρυφερότητα. Η πιο σημαντική πολιτική μου θέση είναι το πώς προσπαθώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να αντέξω την καθημερινότητα μου. Μετά, προϋπόθεση είναι και η κοινωνική αλληλεγγύη αλλά όλα ξεκινούν από τον μικρόκοσμο του καθενός, από τον εαυτό του”.

Για τους πολιτικούς λίγο πολύ τα ξέρουμε. Για τους καλλιτέχνες όμως, είσαι ικανοποιημένη από όσα βλέπεις να κάνουν σαν αντίδραση εν μέσω κρίσης;

“Από τη στάση των καλλιτεχνών, όχι δεν είμαι ικανοποιημένη. Αλλά δεν μου κάνει και εντύπωση. Και σε αυτόν τον χώρο βλέπω μια τρομερή αμηχανία, σαν φόβο, σαν να μην τολμούν να εκφραστούν για την κρίση”.

Παρακολουθείς το ελληνικό χιπ χοπ; Το έχεις δει να αλλάζει όπως εξελίχθηκε στη Γαλλία τη δεκαετία του ’90 για παράδειγμα;

“Η αλήθεια είναι πως δεν παρακολουθώ πολύ το χιπ χοπ στην Ελλάδα γιατί έχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής μου λόγω μητρότητας. Άρα δεν μπορώ να σου πω πώς μετεξελίσσεται. Προσωπικά, είχα τρομερή δυσκολία όπως σου είπα, νοιώθοντας πως δεν είχα κάτι να γράψω, το θεωρούσα ανούσιο. Είχα μια ελπίδα πως όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα τελείωνε, πως θα γινόταν κάτι. Τελικά, βρήκα έναν τρόπο να ησυχάσω λίγο το μέσα μου.

Γράφοντας, μιλώντας από το μικρόφωνο, θες να εκφράσεις τη δική σου τη χαρά και αγωνία. Προσπαθώ πρώτα να εξηγήσω κάποια πράγματα σε μένα και μετά να εξηγήσω τον εαυτό μου και να συναντήσω με αυτό τον τρόπο και άλλους που σκέφτονται τα ίδια. Δεν είναι το ποίημα ο στόχος, μπορεί να είναι το σύνθημα”.

“Σημάδι κράτησε το σώμα μου και λύγισα η αναπνοή μου είναι τώρα η αίσθηση του χρόνου. Όμως, το φως από αυτό εδώ το ξημέρωμα, παραμυθία στα μαύρα μου φεγγάρια. Πως ν’ ανεχτώ του ονείρου μου το ημέρωμα να μη χωρά στου θησαυρού μου τα λογάρια;”

Στο “ψάξει εκεί στο φως” παίζεις με τα όνειρα. Τα φοβάσαι τα όνειρα μη μείνουν λειψά;

“Πολύ συχνά νοιώθω να μην χωράω ανάμεσα στο μαντήλι που φοράω συνήθως στα μαλλιά μου και στα παπούτσια μου. Νοιώθω ότι θέλω να φύγω. Γι’ αυτό μιλάω συχνά για το όνειρο. Ελπίζω αυτά που λέω πως είναι δικά μου, ότι κάποιος, κάπως, θα τα εξισώσει με τα δικά του. Αλλιώς, είναι χαμένος χρόνος. Ελπίζω επίσης, πως κάποιος θα βρει κάτι δικό του μέσα στα δικά μου τα γραπτά και πως, κάπως έτσι, θα φτιαχτεί μια ονειρική αλυσίδα επικοινωνίας.

Αυτό το διατηρούμε μέσα από το Low Bap εδώ και 23 χρόνια. Ακόμα και το τέλος των Active Member είχε ένα τέτοιο νόημα. Όλα όσα κάνουμε έχουν νόημα, οι τίτλοι, όλες οι κινήσεις, γίνονται κάπως ονειρικά, δεν εξηγούνται απλά, γιατί είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις τον εαυτό σου. Έχουν όμως ένα ονειρικό νόημα. Το ονειρικό το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου όταν ανεβαίνω στη σκηνή”.

Είναι αυτό που σε κάνει να θες να είσαι πάνω στη σκηνή;

“Ναι, είναι και αυτό που με ανεβάζει στη σκηνή, και φυσικά το ότι πρέπει να ζήσουμε, να βιοποριστούμε κάπως. Είναι κάτι που το κάνουμε πολύ έντιμα, χρόνια τώρα και ας έχουν αντιδράσει κάποιοι που βάζουμε, ας πούμε, εισιτήριο”.

Μετά το τέλος των Active Member

Στις 7 Νοεμβρίου, οι Active Member έδωσαν το τελευταίο live. Η “σκηνή” έγειρε από τη συγκίνηση.

“Δεν έχει καταλαγιάσει το τελευταίο live μέσα μου. Δεν έχω δει ακόμα το dvd. Μου φαίνεται σαν όνειρο, οι φωνές, οι αντιδράσεις. Ο χώρος που επιλέξαμε να κάνουμε τη συναυλία, δυνάμωνε τις φωνές. Μου έμεινε η αίσθηση πως όλοι που είχαν έρθει εκείνο το βράδυ, ήρθαν για κάτι που τους ένωνε με τους Active Member, μια κάποια δεδομένη ιστορία που θα ήθελαν να μοιραστούν μαζί μας εκείνη τη νύχτα”.

“Ήρθαν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και ακόμη 500 από το εξωτερικό. Εγώ δεν ξέρω αν θα το έκανα όλο αυτό, ήταν τεράστια τιμή μου, όπως είναι τιμή μου και το ότι συνυπήρξα σε αυτό το γκρουπ με τον Μιχάλη. Πέραν της προσωπικής μας σχέσης σαν ζευγάρι, η δουλειά ήταν δουλειά μεταξύ μας και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Είναι τιμή μου που υπήρξα στην μπάντα μαζί του, σε ένα γκρουπ που ήμουν fan του.

Κάποτε δεν είχα σχέση με το χιπ χοπ, ήρθα κοντά του λόγω της αμεσότητας των στίχων. Βρήκα μέσα μου πράγματα που δεν είχα καν φανταστεί. Είχα τη ζωή μου προγραμματισμένη, για το τί ήθελα να κάνω, και με το low bap προχώρησα σε τεράστιες υπερβάσεις. Είναι στιγμές που ντρέπομαι, με την καλή έννοια, να πω πως είμαι στους Active Member. Βλέπεις, ακόμα λέω, “είμαι” (γέλια). Θεωρώ πως η ψυχή των Active Member είναι ο Μιχάλης. Έχω δώσει το αίμα μου για τους Active Member αλλά τους έχω μέσα μου πάντα και σαν οπαδός τους. Όσο με θυμάμαι ήθελα να τους βλέπω κι από κάτω”.

Το DIY του Low Bap

“Εμείς ποτέ δεν είχαμε pr, γραμματειακή υποστήριξη κλπ. Όλα τα στήναμε μόνοι μας και οργανώσαμε τις καταστάσεις μόνοι μας. Απλωθήκαμε και σε άλλους τομείς, όχι μόνο στη μουσική, χωρίς καμία βοήθεια. Προσωπικά, υπήρχαν φορές που τραγουδούσα, είχα στην τσέπη μου μια φωτογραφική, και μετά το κουπλέ μου πήγαινα να τραβήξω και μια φωτογραφία. Το ’97 και το ’98 το έκανα αυτό συνέχεια. Τελείωνα το κομμάτι μου και κατέβαινα κάτω για να δω το live. Ο Μιχάλης μου έλεγε να μένω πάνω για να μην χάνω το trip αυτό. Γιατί ναι, το live είναι ταξίδι, διαφορετικό κάθε φορά”.

Χρονομηχανή και 21 χρόνια πίσω, στο πρώτο live της Γιολάντας. Τι θυμάται από εκείνη την εποχή:

“Ήταν το 1995 στο Πέραμα, στην προβλήτα, σε έναν ανοιχτό χώρο, λίγο παραπέρα από εκεί που περνούν τα καραβάκια για τη Σαλαμίνα. Παρουσιάζαμε τότε το “Μεγάλο Κόλπο” και είχα τραγουδήσει το “Σαν Δάκρυα”.

“Το συναίσθημα ήταν πολύ περίεργο, ένοιωθα ψάρι κανονικά. Με κοιτούσε και ο κόσμος πολύ περίεργα. Ένα κορίτσι που είναι πάνω στη σκηνή και ραπάρει, δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Το ένοιωθα για πολλά χρόνια αυτό. Δεν έχανα συναυλία, ανέβαινα, έλεγα ένα δύο κομμάτια και έφευγα. Μέχρι το 2002 υπήρχε ένα ωραίο πάγωμα από κάτω, δεν ήξεραν πώς να εκφραστούν. Τα τελευταία χρόνια όμως στις συναυλίες των Active, η πρώτη σειρά ήταν γεμάτη κορίτσια, και όχι groupies, ήταν γυναίκες με μάτι κοφτερό που ήξεραν πού βρίσκονταν. Είναι χαρά μου αν έδωσα στις γυναίκες ένα έστω πολύ μικρό πάτημα για να προσεγγίσουν αυτό το είδος”.

“Σαν έφηβη ήθελα να γίνω μεταφράστρια παραμυθιών γιατί μου άρεσαν τα παραμύθια, και έπαιζα πιάνο. Διάβαζα πολύ και πήγαινα σε συναυλίες των Active Member μιας και τότε ήταν ο αδερφός μου για ένα μικρό διάστημα. Εκείνα τα χρόνια μαζευόμασταν στην Καλλίπολη σε έναν χώρο και ακούγαμε μουσικές, βάζαμε ρεφενέ να πάρουμε μια πίτσα ή βράζαμε τσάι σε μια κατσαρόλα. Ήταν ωραίες καταστάσεις. Ακούγαμε χιπ χοπ του ’94-’95, ήταν ένα χιπ χοπ πολύ δυνατό με μελωδίες και στίχους πιο συναισθηματικούς απ’ όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε”.

Για τις συναυλίες που έρχονται

Η επίσημη παρουσίαση του καινούργιο δίσκου γίνεται αυτή την Παρασκευή στο Piraeus 117 Academy.

“Έχουμε βγάλει το πρόγραμμα και είναι πολύ μεγάλο και από όλη τη δισκογραφία μου. Θα πω και κομμάτια που λέγαμε και μαζί με τον Μιχάλη και πολλοί νόμιζαν πως ήταν Active Member”.

Είστε έτοιμοι για τις στιγμές που το κοινό θα ζητάει Active Member;

“Όχι δεν θα το έλεγα. Η απόφαση για το τέλος ήταν του Μιχάλη και τη σέβομαι, αλλά είναι ζόρικο όλο αυτό. Όμως, αν δεν αφήσεις κάτι πίσω σου, δεν μπορείς να προχωρήσεις σε κάτι διαφορετικό, να πας κάπου αλλού που λέγαμε πριν. Όταν θες να φτιάξεις κάτι καινούργιο, είναι πιο εύκολο να έχεις αφήσει κάτι πίσω. Είναι μια ευκαιρία αυτή που ανοίγεται τώρα. Η απόφαση ήταν πάρα πολύ δύσκολη αλλά αισθάνομαι και απελευθερωμένη για να πω πράγματα και με άλλο τρόπο”.

“Από παλιά βέβαια κάναμε και διαφορετικά project, εγώ γυρνούσα στα σχολεία, ντυνόμουν με κουρέλια και έλεγα παραμύθια, ο Μιχάλης γυρνούσε την Ελλάδα για να κάνει συζητήσεις με κόσμο, αλλά το όνομα “Active Member” ήταν πολύ τεράστιο, σε σημείο που δεν μας επέτρεπε να κάνουμε πράγματα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ο Μιχάλης απελευθερωνόταν με το la bruja muerta και τα instrumental του, αλλά από την άλλη σκεφτόταν πάντα το πώς θα φανεί στον κόσμο ένα άλλο εγχείρημα”.

Η Sadahzinia εκτός από τραγουδίστρια ξέρει να αφηγείται και παραμύθια. Τη ρωτώ τι ετοιμάζει τώρα και εκείνη μου μιλά για την ομορφιά της ουτοπίας.

“Έχω δώσει έξι παραμύθια στον Καστανιώτη και περιμένω να εκδοθούν. Ευτυχώς ο χώρος του παιδικού βιβλίου κινείται ακόμα σχετικά καλά. Θέλω να κάνω κάτι για τα παιδιά και με τραγούδια των Active Member, και με άλλα δικά μου όπως το Σκιάχτρο”.

“Με το Σκιάχτρο το δοκίμασα αυτό, είχαμε μιλήσει για τη μοναξιά και τον εκφοβισμό μέσα από ένα παιδικό παιχνίδι. Πάνω σε τραγούδια μας έχω αφηγηθεί επίσης ιστορίες των Μαορί, μπλέκω αφηγήσεις με ροή και θέλω να το συνεχίσω με ακόμα περισσότερα κομμάτια. Είναι κάτι που θα γίνει μέσα στο επόμενο διάστημα τώρα που βγήκε το Κάρπιμο.

Τα παραμύθια είναι μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου και μια αναπάντεχη συνάντηση. Δεν περίμενα πως μπορώ να βρω και μέσα μου πράγματα για να γράψω. Η αφορμή ήταν οι στίχοι και η βοήθεια του Μιχάλη που μου είχε προτείνει να φτιάξω και τα δικά μου. Σταδιακά βρήκα την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου για να πάω ένα βήμα παραπέρα με υπερβάσεις και κόπο. Όλα αυτά τα περιγράφω στον νέο δίσκο μου. Εν τέλει, δεν πιστεύω πως αλλάζω. Μεγαλώνω και συμφιλιώνομαι ακόμα και με τη μετριότητα μου. Κάποια πράγματα δεν γίνονται όπως τα περιμένεις, είναι ουτοπικό να νομίζεις κάτι τέτοιο. Το παλεύουμε για μια ουτοπία σαν εκείνη του Low Bap μας. Είναι πραγματικά δύσκολο να στηρίζεις πάντα τον λόγο με τις πράξεις σου, πέφτεις και σε αντιφάσεις. Κάνεις τη μάχη σου, προσπαθείς και σίγουρα, έχεις κίνητρο”.

Το “Κάρπιμο” μπορείτε να το βρείτε στην amberola, στο e-shop του  lowbap.com και στις παρακάτω πλατφόρμες:

iTunes:  http://apple.co/1SPhlUD

Google Play:  http://bit.ly/1VtSs7y

Spotify:  http://bit.ly/1MxrKYA

Deezer:  http://bit.ly/22yTJsA

Η Sadahzinia θα παρουσιάσει το Κάρπιμο στο Piraeus 117 Academy την Παρασκευή 22 Απριλίου. Περισσότερες πληροφορίες:  facebook.com/sadahziniaofficial και στο Active Member (Official)

Στη συναυλία ενδέχεται να είναι και η Ρούμπα που μας έκανε την τιμή να ποζάρει για τη φωτογράφηση μας:

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson