Υπόγεια Ρεύματα στο NEWS 247: “Στο μέλλον ο Έλον Μασκ θα τραγουδά τον δίσκο μας στο SpaceX”

Αποτελούν ένα από τα μακροβιότερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα, μετρώντας αισίως 25 χρόνια ζωής στη μουσική σκηνή. Με στίχο οξύ, που θίγει τα κακώς κείμενα και καυτηριάζει τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, με ήχο δυναμικό και ύφος ανθρώπινο, τα Υπόγεια Ρεύματα συνεχίζουν να παράγουν έργο, μένοντας πιστά στις αρχές και τη στάση που διατηρούν όλο αυτό το διάστημα.

Τα τελευταία 12 χρόνια, μετά από πολλές ανακατατάξεις και αλλαγές στη σύστασή τους, τα Υπόγεια Ρεύματα αποτελούνται από τον Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή και κιθάρα), τον Τάσο Πέππα (τύμπανα και φωνητικά) και τον Νίκο Γιούσεφ (μπάσο και φωνητικά), με τη «Η Γη που αφήνω» να αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τη σύνθεση της μπάντας ως «τρίο».

Πρόκειται για ένα κοινωνικό δίσκο, που μιλά για την ζωή, την ανθρώπινη ύπαρξη και το σεβασμό που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ μας. Περιλαμβάνει 12 τραγούδια με τα οποία τα Υπόγεια Ρεύματα εκφράζονται δημιουργικά απελευθερώνοντας αυτά που πηγάζουν από μέσα και γύρω μας, ενώ από το άλμπουμ δεν λείπει η ποίηση, καθώς συναντάμε δύο μελοποιήσεις.

Ο Γρηγόρης Κλιούμης, μέλος του συγκροτήματος από την απαρχή του έως και σήμερα, μιλά στο NEWS 24/7 για όλα όσα πραγματεύεται ο δίσκος “Η Γη που αφήνω”, για τον Ζακ Κωστόπουλο, την Χρυσή Αυγή, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον φασισμό, την λογοκρισία, τον πολιτισμό, το ελληνικό ροκ σήμερα και το μέλλον της μουσικής μετά την πανδημία και το lockdown.

Σε τι φάση βρίσκονται αυτή την περίοδο τα Υπόγεια Ρεύματα; Πώς βιώσατε την περίοδο της καραντίνας και της παύσης των πολιτιστικών εκδηλώσεων;

Αυτή την περίοδο είμαστε πολύ χαρούμενοι, γιατί ξαναρχίσαμε τις πρόβες. Βιώσαμε πολύ δύσκολα την περίοδο του lockdown και διαφορετικά την πρώτη καραντίνα από τη δεύτερη. Η πρώτη μας «έπιασε» σε πολύ δημιουργική στιγμή, που στην πραγματικότητα χρειαζόμασταν να μείνουμε μέσα στα σπίτια μας για να ολοκληρώσουμε τον δίσκο μας. Τη δεύτερη την περάσαμε, όπως ο περισσότερος κόσμος, πάρα πολύ άσχημα. Η δεύτερη ήταν πολύ πιο κουραστική για τους ανθρώπους, το είδαμε, το παρατηρήσαμε.

Είδαμε πως δεν υπήρξε καμία στήριξη από την κυβέρνηση και το υπουργείο Πολιτισμού προς τον κλάδο. Απεναντίας, αισθανθήκαμε πως υπήρξε μια υποτίμηση του επαγγέλματος εκ μέρους του. Πώς χαρακτηρίζετε την στάση της πολιτείας προς τους καλλιτέχνες;

Ο αυταρχισμός υπερτιμά και υποτιμά κάθε φορά διάφορους κλάδους για να ζήσει. Αυτή την περίοδο για κάποιο λόγο θεωρούν ότι δεν είμαστε χρήσιμοι, όλοι οι άνθρωποι του λόγου και του πολιτισμού. Σκληρό αυτό που θα πω, αλλά είναι και μια ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα. “Όποιος αντέξει την πείνα, θα κάτσει, οι υπόλοιποι θα έρθετε στα εργοστάσιά μας”. Άσχημο, αλλά έτσι τα νιώθω τα πράγματα. Δεν είδα ποτέ ένα φιλικό σύστημα για μια μερίδα καλλιτεχνών, είδα μόνο για μια μικρή μερίδα ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη. Τις εξουσίες τις ενδιαφέρουν πάντα οι άνθρωποι που είναι βολικοί για αυτές.

Η συσπείρωση και η αλληλεγγύη που είδαμε τον τελευταίο καιρό πιστεύω θα αποδειχτεί εφήμερη, όμως θα αφήσει κάτι

Ωστόσο, είδαμε τους καλλιτέχνες να συσπειρώνονται, ενώ και ο κόσμος στάθηκε στο πλευρό τους. Θεωρείτε πως αυτή η αλληλεγγύη που υπήρξε ήταν εφήμερη; Θα αλλάξει όταν βελτιωθούν οι συνθήκες;

Βεβαίως συσπειρώθηκε ο κόσμος, είναι κάτι που παρατηρούμε στις κρίσεις. Πιστεύω θα αποδειχτεί εφήμερη, όμως θα αφήσει κάτι. Δηλαδή, αν πούμε ότι σήμερα 100 άνθρωποι είναι αλληλέγγυοι, επειδή νιώθουν ότι θα χρειαστούν την αλληλεγγύη των άλλων, όταν αυτό αλλάξει με ένα ψιχουλάκι ή με κάτι, θα μειωθούν δραματικά. Θα μείνουν οι άνθρωποι που η αλληλεγγύη τους προέρχεται από πιο ισχυρές βάσεις. Οι άνθρωποι που μέσα σε αυτή την κατάσταση, βρήκαν ένα δρόμο. Έτσι είναι τα πράγματα, έτσι προχωράει η ιστορία. Αλλά πάντα κάτι αφήνουν. Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος. Σαν το βινύλιο τα βλέπω αυτά τα πράγματα, μένει ένα μικρό, σταθερό κοινό στο τέλος, όταν φύγει η «μόδα». Και σαν «μόδα» εννοώ την κατάσταση που ζούμε, την κρίση, τη δυσκολία.

Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε ο νέος σας δίσκος με τίτλο «Η Γη που αφήνω» και πρόσφατα κυκλοφόρησε σε βινύλιο. Πώς βλέπετε την επιστροφή του βινυλίου τα τελευταία χρόνια;

Την παρατηρούσαμε και την προβλέπαμε σε συζητήσεις με την παρέα μας. Βλέπουμε ότι στο τέλος μένει ένα σταθερό κοινό, που πάντα θα ανανεώνεται, αλλά θα είναι μικρό σε νούμερα. Ποτέ, όμως, δεν θα είναι όπως ήταν, ούτε θα αντικαταστήσει το streaming. Θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα εκτιμούν την vintage αξία του. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο προβλέπω και με τις live εμφανίσεις και είναι πολύ στενάχωρο. Πιστεύω ότι στον «νέο κόσμο» που ζούμε, οι ζωντανές εμφανίσεις θα έχουν μια vintage διάθεση. Δηλαδή, θα έχουν ένα σταθερό, μικρό κοινό, που ελπίζω ότι θα ανανεώνεται. Κατά τα άλλα, η καλλιτεχνική κίνηση θα βρει άλλους τρόπους να είναι μαζική.

Κάποια στιγμή θα θέλει να νιώθεις κάτι λίγο παραπάνω για να πας σε ένα live. Θα καλύπτεσαι από άλλα πράγματα

Δηλαδή, θεωρείτε ότι παρόλο που επανέρχονται οι ζωντανές εμφανίσεις, θα παραμείνει το online που είχαμε τόσο καιρό;

Ναι, πιστεύω ότι θα παραμείνει το online και ελπίζω να εξελιχθεί σε κάτι πιο λειτουργικό. Γιατί δεν μπορεί να πλησιάσει σε καμία περίπτωση τη live αίσθηση. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν την έχουν αυτή τη live αίσθηση, οπότε η σχέση τους με τη μουσική αναπτύσσεται αυτό τον καιρό και περιλαμβάνει και το να την βλέπεις στην οθόνη. Ίσως να συμμετέχεις με κάποιους τρόπους στο μέλλον. Η τεχνολογία κινείται με τρομακτικές ταχύτητες, θα εμφανιστούν πολλές δυνατότητες. Γι’ αυτό σκέφτομαι, ότι – επειδή ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον – κάποια στιγμή θα θέλει να νιώθεις κάτι λίγο παραπάνω για να πας σε ένα live, για να ζήσεις αυτή την εμπειρία. Θα καλύπτεσαι από άλλα πράγματα, ίσως να τα προτιμάς κιόλας. Ελπίζω όχι σύντομα, στο μέλλον. Ευτυχώς, δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει τελείως. Πολύ θέατρο θα αρχίσει να μεταδίδεται διαδικτυακά από ‘δω και πέρα και πάρα πολύς κόσμος θα του αρέσει και θα προτιμήσει να το δει στο σπίτι του. Αλλά πιστεύω ότι θα υπάρχει πάντα ένα κοινό που θα χρειάζεται τη ζωντανή και ουσιαστική λειτουργία του θεάτρου. Ωστόσο, πιστεύω ότι θα είναι σαν του βινυλίου: μικρό και θα ανανεώνεται.

Το νέο σας άλμπουμ είναι ένας καθαρά πολιτικός και κοινωνικός δίσκος. Αν και πάντοτε η μπάντα αγωνιούσε για όσα συμβαίνουν γύρω της. Μέσα συναντάμε τον Ζακ Κωστόπουλου, τη Χρυσή Αυγή, το Μεταναστευτικό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι εμπνευσμένος από τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια;

Στη θεματική του είναι ακριβώς σαν όλους τους υπόλοιπους δίσκους μας, εκτός από τα πολιτικά που κάναμε με τον Θάνο Μικρούτσικο, εκεί ήταν ένας αμιγώς πολιτικός δίσκος. Κατά τα άλλα, η θεματολογία μας είναι πάντα κοινωνικοπολιτική, είναι ανθρωποκεντρική και δεν είναι μόνο ο έρωτας το ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Η δική μας αλήθεια ήταν πάντα τέτοια, ο έρωτας μας απασχολούσε όσο όσο. Μας απασχολούσε συνήθως η δουλειά, η καταπίεση, ο άνθρωπος γενικότερα. Κάποια κομμάτια γράφτηκαν εν θερμώ. Αλλά μέσα υπάρχουν τραγούδια που, πιστεύω, μια χαρά εκφράζουν την κατάσταση που ζούμε, τα οποία είναι γραμμένα πολύ παλαιότερα. Κλασικό παράδειγμα ο «Γκρεμιστής» του Κωστή Παλαμά, που είναι γραμμένος το 1907 και δεν παύει να είναι επίκαιρος. Έχουμε άλλη μία μελοποίηση, το «Με παραχαραγμένη τη ζωή μας» του Ανέστη Ευαγγέλου, όπου είναι, επίσης, διαχρονικό το ζήτημα.

Τι σημαίνει για εσάς η φράση «Η Γη που αφήνω»;

«Η γη που αφήνω» είναι ο τίτλος ενός από τα τραγούδια, που επίσης είναι από τα κομμάτια που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια επηρεασμένα από την κατάσταση. «Η Γη που αφήνω» είναι μια φράση που, εμείς τουλάχιστον μπορούμε να τη δούμε από πολλές πλευρές, γι’ αυτό και ονομάστηκε έτσι όλος ο δίσκος. Είναι το σπίτι του που αφήνει ο μετανάστης, είναι οι καλές ή κακές συνήθειες που αφήνουμε πίσω, οι άνθρωποι που αφήνουμε ή που χάνουμε. Ό,τι μπορεί να σημαίνει η γη μας για τον καθένα. Η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, το σπίτι μας, η ώρα μας, αλλά και η Γη μας. Γιατί, τώρα τελευταία υπάρχουν διάφοροι που θέλουν να πάνε να ζήσουν στον Άρη! Άρα θα είναι και στο μέλλον επίκαιρο! Θα το τραγουδάει ο Έλον Μασκ φεύγοντας με το Space-X!

Τι διαφορές εντοπίζετε σε σχέση με προηγούμενες δουλειές σας;

Εντοπίζω αρκετές διαφορές. Καταρχάς, είναι ο πρώτος στούντιο – δίσκος του «τρίο», του σχήματος που έχουμε τα τελευταία 12 χρόνια. Ο τρόπος που δημιουργήθηκε ήταν λίγο μίξη. Οι πρώτοι μας δίσκοι γίνονταν εντελώς στο στούντιο, τα τραγούδια φτιάχνονταν εκεί. Οι δίσκοι των τελευταίων χρόνων έγιναν με live γράψιμο. Αυτό τον δίσκο τον κάναμε με τον παλιό τρόπο, αλλά το κάναμε αυτό στα σπίτια μας ο καθένας. Γράφτηκε χωρίς κόστος, στα σπίτια μας, χάριν της τεχνολογίας, που ο καθένας μας μπορεί να έχει ένα τρόπο να τα ηχογραφεί στο σπίτι του. Στο τέλος κάναμε τη μίξη στον ηχολήπτη μας. Δηλαδή, δημιουργήθηκε με έναν σπιτικό τρόπο, αλλά με τις δυνατότητες μιας καλής παραγωγής, με πάρα πολύ χρόνο πάνω στα μηχανήματα.

Θα ήθελα να σταθώ σε κάποια τραγούδια του δίσκου.

Ο καλός νοικοκύρης: Ένα τραγούδι που γράφτηκε με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Πώς ορίζεται εσείς τον «καλό νοικοκύρη»;

Είναι ειρωνικό, δεν μπορώ να κατηγορήσω την έννοια. Ο «καλός νοικοκύρης» που περιγράφεται είναι το πλάσμα που, δυστυχώς, κυριαρχεί γύρω μας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που είναι αλληλέγγυος, αλλά όταν μπει λίγο χρήμα στην τσέπη του, παύει να είναι. Αρχίζει ο δικός του κόσμος να είναι πιο σημαντικός από έναν άνθρωπο που πνίγεται δίπλα του. Δυστυχώς, είμαστε εν δυνάμει όλοι. Θέλει μεγάλο αγώνα για να ηρεμήσουμε τον “νοικοκύρη” μέσα μας. Δεν μας ανήκει τίποτα. Καλώς ή κακώς αυτή είναι μια παγκόσμια αλήθεια. Αλλά οι άνθρωποι στην καθημερινή τους λειτουργία, αδυνατούν να το αντιληφθούν αυτό.

Το σκατό του φιδιού: Ένα τραγούδι – μήνυμα κατά του φασισμού και του ναζισμού, που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν την ιστορική απόφαση στη δίκη της ΧΑ. Πιστεύετε έχουμε σκοτώσει το “φίδι” ή θα δούμε κι άλλα αυγά του να εκκολάπτονται;

Είχαμε ολοκληρώσει και περιμέναμε να κοπεί ο δίσκος. Αποφασίσαμε να το βγάλουμε εκείνη τη στιγμή, ήταν η κατάλληλη για να πούμε την άποψή μας για αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε σκοτώσει το φίδι. Πρέπει συνεχώς να παλεύουμε με τον φασίστα μέσα μας και έξω μας. Δεν είναι ένας αγώνας που τελειώνει με το «σφύριγμα», είναι μια συνεχής μάχη. Δεν μπορείς να είσαι αριστερός φιλάνθρωπος και να χτυπάς τα παιδιά σου ή οτιδήποτε. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν όλα αυτά.

Του Κόλια (Νίκος Καββαδίας): Ένα τραγούδι αφιερωμένο στον μεγάλο ποιητή σε στίχους Δημήτρη Μητσοτάκη, με τον οποίο έχετε πολύ στενή συνεργασία τα τελευταία χρόνια. Σκοπεύατε αντ’ αυτού να έχετε μια μελοποίηση του Νίκου Καββαδία, αλλά δεν πήρατε την άδεια. Τι ακριβώς συνέβη;

Τεράστια αγάπη και φιλία για τον Δημήτρη Μητσοτάκη. Μας έβγαλε από μια δύσκολη κατάσταση με αυτό που έκανε. Για δεύτερη φορά μας έχει συμβεί κάτι εξαιρετικά τρελό. Στον πρώτο μας δίσκο είχαμε το τραγούδι «Σαν φως». Αυτό ήταν μελοποίηση ενός ποιήματος του Κώστα Καρυωτάκη, που επίσης δεν μας δόθηκε άδεια τότε. Αποφασίσαμε να ενώσουμε δύο στιχουργήματα, εμένα και του Κώστα Κοντοβά και να φτιάξουμε αυτό το τραγούδι, επειδή δεν μας άφησαν να το μελοποιήσουμε. Πέρασαν 25 χρόνια και θεωρήσαμε ότι δεν θα υπήρχε πια αυτό το πρόβλημα. Τότε, εντάξει, ήμασταν άγνωστοι. Μετά συνεργαστήκαμε με τον Θάνο Μικρούτσικο, είχαμε ηχογραφήσει μάλιστα Νίκο Καββαδία μαζί του. Ζητήσαμε την άδεια τώρα για ένα ποίημα του και δεν μας την έδωσαν. Με τη βοήθεια του Δημήτρη γράψαμε ένα καινούργιο στιχούργημα. Είναι ένα ποίημα του αφιερωμένο στον Καββαδία. Δεν κρατάμε κακία, σίγουρα, ούτε στον ποιητή, ούτε στους κληρονόμους του!

Πριν από μερικούς μήνες, το ελληνικό τραγούδι δέχτηκε ένα ακόμη βαρύ πλήγμα, αυτό του «τρομονόμου της τέχνης». Με την κινητοποίηση των καλλιτεχνών, υπήρξε τροποποίηση στο “νομοσχέδιο Λιβάνιου”. Σε τι φάση βρίσκεται τώρα αυτή η υπόθεση;

Η υπόθεση έχει μείνει εκεί που την αφήσαμε. Αλλά, επίσης, όπως και ο φασισμός, είναι ένας αγώνας που θα είναι συνεχής. Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία, όλα αυτά γίνονται για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά, παράλληλα, όλο αυτό μπορεί πάρα πολύ εύκολα να γίνει ένα τεράστιο εργαλείο λογοκρισίας, το οποίο θέλει γνώση για να αντιμετωπιστεί. Θα έρχονται συνέχεια νόμοι με την πρόφαση του πνευματικού δικαιώματος, που είναι σεβαστό, αλλά που μέσα τους με μικρά γραμματάκια θα «ψαλιδίζονται» διάφορες ελευθερίες. Θα ενταθεί η λογοκρισία, πιστεύω, και χρειάζεται αγώνας, αλλά και πάρα πολλή μελέτη και προσοχή για να αντισταθούμε, χωρίς, από την άλλη, να πληγούν τα πνευματικά δικαιώματα. Αντίθετα, να βελτιωθούν.

Θα ενταθεί η λογοκρισία. Χρειάζεται αγώνας και πάρα πολλή προσοχή για να αντισταθούμε, χωρίς να πληγούν τα πνευματικά δικαιώματα

Είστε εδώ και 25 χρόνια ενεργό μέλος της εγχώριας ροκ σκηνής. Πόσο και πώς έχει αλλάξει το μουσικό τοπίο; Βλέπουμε να αναδύονται άλλα είδη μουσικής, όπως η τραπ. Μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό ροκ σήμερα;

Όσο μπορούμε να μιλάμε για ροκ γενικά, μπορούμε να μιλάμε και για ελληνικό ροκ. Είναι ένας θαμπός όρος γενικά. Στην Ελλάδα περιορίζεται αρκετά, βέβαια, λόγω του ήχου και του ελληνόφωνου. Για μένα, ελληνικό ροκ είναι και τα αγγλόφωνα ελληνικά σχήματα. Πιστεύω δεν έχει τίποτα να φοβάται, θα συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται. Αυτό το mind state δεν γίνεται να χαθεί, γιατί δεν είναι μόνο ο ήχος, είναι ένας τρόπος ζωής και αντιμετώπισης των πραγμάτων. Αυτό μπορεί να εκφραστεί ηχητικά με χίλιους τρόπους. Στο υπόβαθρο, όμως, θα υπάρχει μια διάθεση πάντα. Μια νεανικότητα, μια περιέργεια, μια αντίδραση, που μπορεί να υπάρχει ακόμη και στο τραπ. Στο σύγχρονο ελληνικό χιπ χοπ υπάρχουν διαμάντια και από καλλιτέχνες και από τραγούδια. Το είδος που δεν έχει σωτηρία είναι το mainstream pop της Ελλάδας. Το είδαμε να μεταμορφώνεται, αλλά έχει πάντα την κοινή συνισταμένη της «καψούρας» και αυτό δεν θα έχει εξέλιξη. Όλες οι άλλες μουσικές θα έχουν εξέλιξη.

Μετά από πολλές αλλαγές, μεταβολές και ανακατατάξεις, φαίνεται πως τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν βρει τη φόρμα που τους ταιριάζει με το τρίο που είστε τώρα. Πώς βλέπετε τη σημερινή σας σύσταση;

Είναι ιδανική, γι’ αυτό και είναι η μακροβιότερη. Και από άποψη ελευθερίας και από άποψη ευελιξίας, τόσο μουσικά όσο και από θέμα συνεννόησης. Είμαστε αδέρφια, έχουμε μεγαλώσει μαζί και μεγαλώνουμε ακόμα. Είναι ένας πολύ ασφαλής χώρος.

Ο Θάνος Μικρούτσικος με έκανε λίγο πιο αισιόδοξο για τη ζωή και τους ανθρώπους. Θα τον ευχαριστώ γι’ αυτό πάντα

Είχατε μια στενή σχέση με τον Θάνο Μικρούτσικο, καθώς είχατε συνεργαστεί, ενώ είχατε διασκευάσει τραγούδια του στο δίσκο «Τους έχω βαρεθεί». Τι θυμάστε από εκείνον;

Εγώ θυμάμαι τα καλύτερα. Ήμουν αρκετά δειλός, να μην τον πλησιάσω τα χρόνια της αρρώστιας. Είμαι σκληρός με τον εαυτό μου, αλλά ήταν μια άσχημη περίοδος στη ζωή μου, είχα πολλές απώλειες ταυτόχρονα με τον Θάνο. Δεν τον είδα άρρωστο. Η ανάμνηση που έχω είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, δοτικός, με τρελό χιούμορ και αφοσιωμένος μουσικός. Ένας ακομπλεξάριστος άνθρωπος που δεν σήμαινε τίποτα η θέση του για τον τρόπο που λειτουργούσε με τους ανθρώπους γύρω του. Εξαιρετική η σχέση μου και η άποψή μου για εκείνον. Με έκανε λίγο πιο αισιόδοξο για τη ζωή και για τους ανθρώπους. Γιατί όταν γνωρίζεις ανθρώπους που είναι ψηλά, συνήθως απογοητεύεσαι. Υπάρχει και το φωτεινό παράδειγμα του Θάνου στη ζωή μου. Και θα τον ευχαριστώ γι’ αυτό πάντα.

Θα παίξετε αυτό το καλοκαίρι, τώρα που ξεκινούν πάλι οι συναυλίες; Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

Θα γίνουν κάποιες συναυλίες, λίγες, με τους τρόπους που γίνονται και σε αυτές, δυστυχώς, δεν θα παίξουμε όλοι. Εμείς ίσως παίξουμε, γιατί είμαστε σχήμα 25 χρόνων, αλλά πάρα πολύς κόσμος που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμάς, δεν θα παίξει. Τα νέα σχήματα θα δυσκολευτούν να παίξουν. Έχουμε πολλά σχέδια για το μέλλον. Πρέπει να επιλέξουμε ποια θα πραγματοποιήσουμε.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις