Kid Moxie: “Δεν είμαι ο Μπομπ Ντίλαν, όμως έχω κάτι να πω”

Έχει την όψη ενός κοριτσιού που θα μπορούσε να είναι μούσα μια ροκ μπάντας, μια μουσική φλέβα που της έχει φέρει διεθνή καριέρα και μια αμεσότητα που όταν της μιλάς νιώθεις ότι είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που αγαπά το anime. Αν γινόταν ποτέ ένα τρέιλερ για την πορεία της Έλενας Χαρμπίλα – γνωστής και ως “Kid Moxie” πιστεύω θα ταίριαζε γάντι να ντυθεί μουσικά με το “Supergirl” των Reamonn. Και αυτό γιατί σαν καλλιτέχνιδα είναι αεικίνητη, πειραματίζεται συνεχώς και στο κάθε τι με το οποίο θα καταπιαστεί, θα μπει σαν σίφουνας να δώσει το 110% της.

Αφορμή για τη συνέντευξη αποτέλεσε η προ ημερών βράβευση στο φεστιβάλ Raindance της ταινίας «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό», σε σκηνοθεσία Γιώργου Γεωργόπουλου. Η Έλενα Χαρμπίλα υποδύεται σε αυτή έναν μικρό ρόλο σε και το alter ego της υπογράφει τη μουσική. Από εκεί ξεπήδησε και η διασκευή της στο “Big in Japan” που πλέον έχει τη δική του “ζωή”: Μπήκε στο τοπ 10 των αμερικανικών charts και των διεθνών επιτυχιών της Apple Music, ενώ έχει κυκλοφορήσει από τον τιτάνα της δισκογραφικής Lakeshore Records, ως η πρώτη ελληνική του παραγωγή σε soundtrack.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κουβέντα μας, ένιωσα ότι συνομιλώ με μια μουσικό που πατά γερά στα πόδια της και να ξέρει ακριβώς τι της αρέσει και τι όχι, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί μια παιδικότητα που την καθιστά ανά στιγμές -όπως παραδέχτηκε και η ίδια- “αθεόφοβη”.

Η ιστορία που έχει “σταθμό” της ένα τενεκέδακι

Ξεκινάω με τα βασικά, πώς προέκυψε το ψευδώνυμο “Κid Moxie”: «Το σκέφτηκα πολλά χρόνια πριν, μια περίοδο που έπαιζα μπάσο και ντραμς σε μπάντες άλλων και αποφάσισα ότι θέλω να φτιάχνω τα δικά μου κομμάτια και να τα τραγουδώ. Πίστευα ότι θα κάνω κάτι καινούργιο κι ήξερα ότι θα ήθελα να έχω ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που θα εμπεριέχει τη λέξη kid, γιατί με εκφράζει γενικότερα η παιδικότητα: είμαι αρκετά περίεργη για καινούργια πράγματα, μπορώ να πω μερικές φορές και αθεόφοβη! Κάποια στιγμή θυμάμαι είχα δει ένα κουτάκι αναψυκτικού πεταμένο στα σκουπίδια, μπροστά από το σπίτι μου στο Λος Άντζελες. Έγραφε πάνω του “Moxie” και μου έκανε εντύπωση. Το έψαξα και είδα ότι σε παλιά slang σημαίνει κάποιος που έχει τσαγανό, πυγμή, όρεξη να πάει μπροστά. Μου κόλλησε πολύ καλά μαζί με το kid. Μου άρεσε επίσης που δεν φαινόταν αν είμαι άντρας ή γυναίκα, είναι κάπως άφυλο, έχει ένα μυστήριο. Οπότε πήγα με αυτό. Το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η περσόνα, μου δίνει σίγουρα μια ελευθερία: Δεν είμαι συνεχώς ας πούμε η Έλενα, γίνομαι η “Kid Moxie”, και κάτω από αυτήν την “ομπρέλα” μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά.»

Μπορώ να ζήσω με την αποτυχία αλλά δεν θα επιτρέψω να ζήσω με το “και αν το είχα προσπαθήσει;”

Έχω ξεκοκκαλίσει το βιογραφικό της, το οποίο ξεκινά από παρουσίαση παιδικών εκπομπών, μπαλέτο, σπικάζ, υποκριτική σε θέατρο και κινηματογράφο και φτάνει στο τραγούδι, τη μουσική σύνθεση και το soundratck. Τη ρωτάω το πώς και το γιατί: «Μικρή συμμετείχα σε κάποιες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση και σε θεατρικές παραστάσεις. Ήμουν ανέκαθεν μέσα στο καλλιτεχνικό κομμάτι, έπαιζα πιάνο, έκανα μπαλέτο. Ήταν πάντα προς τα εκεί οι ευαισθησίες μου, οπότε τις ακολούθησα και ως ενήλικη. Πιστεύω ότι τα παιδιά ξέρουν έτσι κι αλλιώς τι θέλουν, έχουμε μια άλλη αίσθηση όταν είμαστε παιδιά για αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Δεν υπάρχουν τα “πρέπει” των άλλων, δεν τα έχουμε ακούσει.»

«Όταν είπα στους γονείς μου ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τα καλλιτεχνικά και να φύγω στο εξωτερικό, δεν τους άρεσε αρχικά η ιδέα αλλά ευτυχώς είναι άνθρωποι που δείχνουν πάντα υποστήριξη στα όνειρά μου. Νομίζω βέβαια ότι κατάλαβαν κι ότι δεν θα έπαιρνα το “όχι” ως απάντηση. Θα το έκανα με κάποιον τρόπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι που θα αισθανόμουν ότι δεν μου ταιριάζει. Για μένα μια mantra ζωής είναι το ότι δεν μπορώ το “και αν;”. Μπορώ να ζήσω με την αποτυχία, γιατί θα ξέρω ότι τουλάχιστον προσπάθησα. Το να ζήσω όμως με το “και αν το είχα προσπαθήσει;”, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να επιτρέψω.»

«Ως προς τις εναλλαγές στο βιογραφικό μου, νομίζω ότι προκύπτουν από τη φάση που ακόμη ψαχνόμουν για το τι θέλω να κάνω (αν και εδώ και κάποια χρόνια έχω κατασταλάξει). Έψαχνα να βρω τι θα με εξέφραζε περισσότερο: να παίζω σε μια ταινία, να γράφω τη μουσική της, να παίζω σε μπάντες; Κοινός παρονομαστής όλων των εμπειριών αυτών είναι ότι ήθελα να βγάλω κάτι δικό μου προς τα έξω, ώστε να το δουν, να το ακούσουν οι άλλοι.

Με τη μουσική γράφεις το δικό σου “σενάριο” και το ερμηνεύεις εσύ όπως θέλεις. Είσαι ταυτόχρονα ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης του έργου σου και αυτό είναι σαγηνευτικό

Τελικά η μουσική είναι αυτό που με έχει απορροφήσει. Ακόμα συμμετέχω ως ηθοποιός σε κάποιες ταινίες, αλλά δεν είναι το focus μου γιατί κατάλαβα ότι η μουσική μού δίνει τη μεγαλύτερη ελευθερία. Και η ελευθερία είναι αυτό που νομίζω πάντα επιζητούσα πιο πολύ από όλα. Με τη μουσική γράφεις το δικό σου “σενάριο”, (βλέπε στίχους), το οποίο ερμηνεύεις όπως θέλεις. Είσαι ταυτόχρονα ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης του έργου σου και αυτό είναι για μένα ό,τι πιο σαγηνευτικό.»

Αιθέρια electro-νταρκίλα

Της λέω ότι τα κομμάτια της μου αποπνέουν μια αιθέρια electro-νταρκίλα και γελά, μου εξηγεί ότι της αρέσει πολύ η περιγραφή αυτή αν και η ίδια ορίζει τη μουσική της ως κινηματογραφική ποπ: «Πάντα μου άρεσαν οι “σκοτεινοί” ήχοι, με έλκυαν από μικρή. Πάνω από όλα για μένα είναι η ατμόσφαιρα και ποια στοιχεία μπορεί να βγάλει η μουσική προς τα έξω. Δεν είναι πρώτη προτεραιότητα για μένα οι στίχοι. Δεν είμαι ο Μπομπ Ντίλαν, δεν έχω κάτι τόσο σημαντικό να πω, έχω όμως κάτι να πω. Προτιμώ να το εκφράζω και μέσα από τη μουσική ατμόσφαιρα που δημιουργώ.

Πάνω από όλα στη μουσική μου είναι η ατμόσφαιρα, όχι οι στίχοι. Δεν είμαι ο Μπομπ Ντίλαν. Έχω όμως κάτι να πω.

«Όσον αφορά στις επιρροές, μου άρεσε από μικρή -και είμαι πολύ τυχερή που τους συνάντησα στην πορεία μου- οι ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς σε συνδυασμό με την ονειρική, σχεδόν απόκοσμη μουσική του Άντζελο Μπανταλαμέντι. Ξεχωρίζω επίσης τον Κλιντ Μάνσελ και από συγκροτήματα τους Mazzy Star και τους Joy Division. Όλοι τους θεωρώ έχουν ένα δίπτυχο φως-σκοτάδι, υπάρχει μια όμορφη αιθέρια μελωδία στα κομμάτια τους και από κάτω κρύβεται μια έντονη νταρκίλα. Με γοητέυει αυτή η δυαδικότητα. Ο Vangelis επίσης είναι μια μεγάλη επιρροή, το soundtrack του Blade Runner είναι Βίβλος.»

Big in Japan και death metal

Η κουβέντα πηγαίνει αυτόματα στα δικά της soundtrack και την πρόκληση να γράφει για τις ανάγκες ενός άλλου: «Στο soundtrack ναι, η πρόκληση να κάνεις αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης και που χρειάζεται το πρότζεκτ, να προσαρμοστείς στις ανάγκες του. Η αλήθεια είναι ότι σου ανοίγει τελείως άλλες πόρτες από αυτή που θα άνοιγες μόνος σου για τον εαυτό σου. Γίνεται έτσι μια άλλη μορφή ελευθερίας που δεν θα είχα γνωρίσει από μόνη μου. Δημιουργείς κάτι μαζί με τον σκηνοθέτη και πρέπει να αισθάνεται ότι τον εκφράζει ο ήχος σου, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει και για μένα ένα πλαίσιο να εκφραστώ και να δημιουργήσω υπό διαφορετικές συνθήκες, που δεν θα υπήρχαν πιο πριν.»

Όσον αφορά στην επιτυχία της, το”Big in Japan”, φαίνεται πως την αιφνιδίασε: «Έγραψα τη διασκευή για την ταινία “Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό” του Γ. Γεωργόπουλου. Είναι στο soundtrack αλλά πήρε από μόνο του τη δική του “ζωή”. Έχει μια πολύ καλή πορεία και στα τσαρτς της Αμερικής και στα ραδιοφωνικά, κάτι που η αλήθεια είναι δεν το περιμέναμε. Από πίσω βέβαια υπήρχε η Lakeshore Records, οπότε αυτό βοήθησε πολύ στο να αναδειχθεί το κομμάτι στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα όπως φάνηκε.»

Η επόμενη ερώτηση είναι αν ερχόταν κάποιος και της ζητούσε να συνεργαστούν σε ένα μουσικό είδος που δεν της είναι οικείο, όπως η τραπ ή η σόουλ, τι θα απαντούσε: «Αν με ρωτούσε συγκεκριμένα για σόουλ ή τραπ όχι, δεν θα πειραματιζόμουν γιατί δεν είναι μέσα στο ηχητικό μου πεδίο. Δεν με ενδιαφέρουν όλα τα είδη. Επειδή μου αρέσει πολύ η μουσική, δεν σημαίνει ότι με ενδιαφέρει όλη η μουσική. Ούτε η σόουλ είναι κοντά μου, δεν την έχω ακούσει τόσο πολύ ώστε να την έχω αγαπήσει. Το ίδιο και με την τραπ. Αλλά αν η πρόταση ήταν για death metal μπορεί να έλεγα “ναι”. Με ελκύει πιο πολύ.»

Περί lockdown

«Το lockdown δεν με επηρέασε τόσο πολύ στα επαγγελματικά μου, διότι δεν εξαρτώμαι τόσο πολύ από τα live, κάνω πολύ λίγα. Αυτό που κάνω έχει να κάνει πιο πολύ με δισκογραφία και μουσική επένδυση. Δυστυχώς επηρεάστηκαν άλλοι καλλιτέχνες που το live είναι η ζωή τους.

Το πρώτο lockdown το βίωσα στην Αμερική: Θύμιζε λίγο μια διπολική κατάσταση, σε εσωτερικό επίπεδο, γιατί δεν ξέραμε τι συνέβαινε οπότε το αντιμετωπίσαμε και λίγο σαν να ήρθε η συντέλεια. Μερικές φορές ένιωθα μια εκστατική χαρά γιατί αισθανόμουν ότι όλα τελειώνουν και ταυτόχρονα αισθανόμουν ότι πρέπει κάθε στιγμή να μετράει πιο πολύ. Δεν ξέρω αν οι υπόλοιποι το βίωσαν έτσι αλλά όλη αυτή η τρομοκρατία είχε αρχίσει να μας υποβάλει.»

Μπορεί το 2020 να μην ήταν η χρονιά που τα όνειρά μας έγιναν πραγματικότητα αλλά είναι η χρονιά που εκτίμησα πιο πολύ πράγματα που ήδη είχα. Ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους και αυτό το θεωρώ μεγάλο δώρο.

«Είναι πολύ περίεργη χρονιά το 2020, δεν θα την ξεχάσει κανείς. Αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που μας έδωσε, γιατί σίγουρα υπάρχει κάτι. Μπορεί να μην ήταν η χρονιά που τα όνειρά μας όλα έγιναν πραγματικότητα, αλλά νομίζω είναι η χρονιά που εγώ τουλάχιστον εκτίμησα πιο πολύ πράγματα που ήδη είχα. Πιο πολύ ίσως και από αυτά που θα ήθελα να έχω. Ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους που ήμουν ήδη κοντά, και αυτό το θεωρώ μεγάλο δώρο. Προσπαθώ γενικά να βλέπω το ντόνατ και όχι την τρύπα στο ντόνατ.»

Λιντς, Μπανταλαμέντι και Πατσίνο

Της ζήτησα να μου πει περισσότερα για τις συναντήσεις της με το θρυλικό δίδυμο Λιντς-Πανταλαμέντι, καθώς και με τον κορυφαίο Αλ Πατσίνο: «Έχω συναντήσει τον Ντέιβιντ Λιντς τρεις φορές, αλλά αυτόν που πραγματικά νιώθω ότι γνωρίζω καλά είναι ο συνθέτης και συνεργάτης του, Άντζελο Μπανταλαμέντι, με τον οποίο συνεργαστήκαμε. Είχε γράψει τους στίχους με τον Λιντς για το τραγούδι “Mysteries of love” που είχε πει η Τζούλι Κρουζ στην ταινία “Μπλε Βελούδο”, το οποίο το ξαναφτιάξαμε μαζί. Κάναμε κι ένα μικρό ταινιάκι που “έντυνε” μουσικά το κομμάτι, στο οποίο έπαιζα. Την παραγωγή έκανε ο Λιντς.

Ήταν μια ονειρική συνεύρεση. Από τα 14 μου έχω αρχίσει να να βλέπω ταινίες του Λιντς και όταν έγινε η συνάντησή μας, ήταν για μένα μια προσωπική επιτυχία. Το φανταζόμουν και το ήθελα από πολύ μικρή, να μπω κάπως στον κόσμο του, να αποκρυπτογραφήσω αυτά που έβλεπα και να καταλάβω πώς χτίζει όλο αυτό το ιδιαίτερο κλίμα.»

Έχω συναντήσει τρεις φορές τον Ντέιβιντ Λιντς. Είναι σαν καθρέφτης, δεν μπορείς να μπεις καθόλου μέσα του

«Ο Λιντς είναι σαν καθρέφτης, δεν μπορείς να μπεις καθόλου μέσα του. Μερικούς ανθρώπους αισθάνεσαι όταν τους κοιτάς και βλέπεις τα μάτια τους ότι μπορείς να εισχωρήσεις κάπως μέσα τους, να τους καταλάβεις. Με τον Λιντς δεν καταλαβαίνεις τίποτα, είναι ένα κινούμενο αίνιγμα. Ο Μπανταλαμέντι είναι το αντίθετο, είναι ένας παππούς από τη Σικελία, ο οποίος εκπέμπει γλυκύτητα και οικειότητα. Ένας ανοιχτός και πολύ μαγικός άνθρωπος.»

Για τον Αλ Πατσίνο: «Αυτό ναι ήταν από τις πρώτες έτσι πολύ περίεργες εμπειρίες του Χόλιγουντ που γίνονται μία φορά και λες “δεν το πιστεύω καν ότι έγιναν”. Ναι είχα κάποια στιγμή παίξει μαζί του σε ένα θεατρικό που σκηνοθετούσε κι έναν πολύ μικρό ρόλο στην ταινία “Wilde Salome” βασισμένη στο κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ, στην οποία έπαιζε και σκηνοθετούσε.

Ο Αλ Πατσίνο είναι σαν κλόουν, με την καλή έννοια. Πολύ εξωστρεφής, χαοτικός

Ο Αλ Πατσίνο είναι σαν κλόουν, με την καλή έννοια: Έκανε αστεία, ήταν πολύ εξωστρεφής, χαοτικός, σχεδόν αποδιοργωνωμένος. Χρειαζόταν ανθρώπους να κρατάνε λίγο in set όλη αυτήν την ενέργεια που έχει.»

Επόμενες στάσεις

Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ήθελα να κάνω ερωτήσεις τύπου “Amelie” όπως τις αποκαλώ, και αφορούν στις συνήθειες, τα γούστα και τις ενοχικές απολαύσεις μας, αυτά που μας ενοχλούν και μας αρέσουν. Ξεκινώ ζητώντας της να μου πει τι σχέδιά έχει για το μέλλον: «Πριν έρθω στην Ελλάδα, όπου περνάω το δεύτερο lockdown, τελείωσα στην Αμερική τη μουσική επένδυση για τον πιλότο μιας σειράς τρόμου που αναμένεται να πάρει έγκριση από το Netflix.

Επίσης τον επόμενο μήνα θα κυκλοφορήσει το video game Cyberpunk 2077, για το οποίο έχω γράψει κάποια μουσικά κομμάτια. Μέχρι τώρα δεν μου επιτρεπόταν να μιλήσω για αυτό, υπήρχε πολύ αυστηρή πολιτική “σιωπής” αλλά πλέον μπορώ να το ανακοινώσω. Παράλληλα ολοκλήρωσα κάποια διαφημιστικά σποτ μαζί με τον σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτο και σχεδιάζουμε την καινούργια του ταινία, θα επιμεληθώ το soundtrack της.»

Έχω γράψει τη μουσική για ένα πιλότο σειράς τρόμου του Netflix καθώς και κομμάτια για το Cyperpunk 2077

«Τον Ιανουάριο θα κυκλοφορήσει επίσης ο νέος μου δίσκος με τίτλο “Better than electric”. Σε αυτό υπάρχουν πάλι ακούσματα cinematic pop και τα κομμάτια έχουν να κάνουν με την αγάπη σε απόσταση. Υπάρχουν στοιχεία πιο sci-fi στα βίντεο που θα συνοδεύουν τον δίσκο, είναι ένα αρκετά κινηματογραφικό πρότζεκτ.»

Αν βλέπει anime: «Ναι μου αρέσουν πολύ. Ξεχωρίζω το “Spirited Away”.»

Ένα τραγούδι που ακούει τελευταία σε λούπα: «Όταν οδηγώ αυτές τις μέρες και μάλλον λόγω του κλίματος, ακούω συνέχεια το “Mad World” των Tears for Fears.»

Τι την ενοχλεί: «Η ασυνέπεια.»

Τι της αρέσει: «Όταν οι άνθρωποι γύρω μας δεν φοβούνται τα συναισθήματά τους και τα εκφράζουν. Όταν κάποιος δεν φοβάται τον εαυτό του.»

Τι την εμπνέει: «Με εμπνέει το να ονειρεύομαι πράγματα, τα οποία δεν έχω ακόμη κατακτήσει.»

Για περισσότερη Kid Moxie μπορείτε να επισκεφτείτε τους επίσημους λογαριασμούς της σε Instagram και Facebook:

https://www.instagram.com/kid.moxie

https://www.facebook.com/kidmoxie

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr