ΛΑΡΚΟ: Οι εργαζόμενοι μπροστά στο φάσμα της ανεργίας

Από το 1963, όταν και ιδρύθηκε, η ΛΑΡΚΟ έχει περάσει τα περισσότερα από τα 57 χρόνια της ιστορίας της σε κατάσταση χρεοκοπίας. Παρά το γεγονός ότι περισσότεροι έβλεπαν τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της ένα λαμπρό μέλλον και θεωρούσαν ότι θα αποτελούσε μια σημαντική παρακαταθήκη για την ελληνική βιομηχανία, σήμερα η βιομηχανία του νικέλιου χρωστάει σχεδόν στους πάντες, ΔΕΗ, προμηθευτές, εργολάβους, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση αποφάσισε να τη βάλει σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης από τα μέσα Φεβρουαρίου, υποστηρίζοντας ότι αυτή είναι τελευταία ευκαιρία προκειμένου να υπάρξει επόμενη μέρα στην επιχείρηση.

Ο Ανδρέας Κορέντζελος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, μιλώντας στο News 24/7, τονίζει ότι το καθεστώς ειδικής διαχείρισης, στο οποίο έχει ενταχθεί η εταιρεία, μετά από πράξη νομοθετικού περιεχομένου, δεν αποτελεί λύση, αλλα αδιέξοδο.

Παράλληλα, εστιάζει στο ”πάγωμα” της παραγωγής, η οποία όπως σημειώνει, έχει σταματήσει με ευθύνη των διαχειριστών και όχι των εργαζομένων. Απαντά στις κατηγορίες μέσων μαζικής ενημέρωσης, που όπως λέει, “προσπαθούν να στρέψουν τον κόσμο ενάντια στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ”, ενώ παράλληλα ζητά περισσότερες εξηγήσεις ως προς τους ισχυρισμούς τους.

Επιπλέον, αποκαλύπτει τις σοβαρές επιπτώσεις που θα έχει ενδεχόμενο κλείσιμο του εργαστασίου στην τοπική οικονομία, εξηγώντας πως για αυτή την κατάσταση “φταίνε το κράτος και οι διοικήσεις”.

Τέλος, ο κ. Κορέντζελος εστιάζει και στη ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων σχετικά την “κακή διαχείρηση της εταιρείας”, αλλά και επειδή – όπως υπογραμμίζει – άφησαν “απροστάτευτους τους εργαζόμενους ως προς τις συνθήκες εργασίας”.

Θέλετε να μας δώσετε μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη ΛΑΡΚΟ; Είναι ορατό το ενδεχόμενο παύσης της λειτουργίας του εργοστασίου;

Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι ότι αν συνεχιστεί το καθεστώς ειδικής διαχείρισης με τον τρόπο που λειτουργεί στη ΛΑΡΚΟ, τότε η επιχείρηση θα κλείσει από υπαιτιότητα δικιά τους και όχι των εργαζομένων. Δηλαδή, με το που ψηφίστηκε η πράξη νομοθετικού περιεχομένου στις 12 Φεβρουαρίου του 2020, συναντηθήκαμε με τους κυρίους που φανερώθηκαν σαν εκκαθαριστές στην εταιρεία. Σκοπός τους ήταν, όπως μας είπαν, να την εξυγιάνουν και να την πουλήσουν. Σε αυτή τη συνάντηση μας είπαν, πως θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε με φουλ παραγωγή, οι εργαζόμενοι θα έχουν μείωση 25% στους μισθούς και θα συνεχίσουμε όλοι μαζί για να βγάλουμε την εταιρεία από το αδιέξοδο. Στην πορεία έγινε ακριβώς το αντίθετο. Η εταιρεία δεν παράγει τίποτα από υπαιτιότητα δικιά τους. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή ένας μεγάλος πελάτης, μας ζήτηση 800 τόνους νικέλιο και δεν είχαν τη δυνατότητα να το δώσουν. Αυτοί φυσικά τα ρίχνουν όλα στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν κάτι. Το κράτος έδωσε 35 εκατ.. Έχει δει ποιοι άνθρωποι θα διαχειριστούν αυτά τα λεφτά; Είναι λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, έτσι μας λέει τουλάχιστον το Υπουργείο και αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα 35 εκατ. δεν φτάνουν για την εκκαθάριση. Οπότε γιατί να δίνονται άσκοπα λεφτά. Και αν ήθελε η κυβέρνηση ας μας έδινε ένα ποσό που ζητάγαμε, γύρω στα 50 εκατ. να είχε την εταιρεία με διοίκηση δική της, αλλά να δουλεύουμε την εταιρεία με φουλ παραγωγή. Στα πλαίσια της πανδημίας ζήσαμε τραγελαφικές καταστάσεις. Δεν είχε παρθεί κανένα μέτρο ασφαλείας, δεν υπήρχαν μάσκες. Ότι μέτρα πάρθηκαν, έγιναν από πρωτοβουλίες των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η μόνη βιώσιμη λύση για την ΛΑΡΚΟ είναι η εκκαθάριση και η ιδιωτικοποίησή της. Εσείς σαν πρόεδρος των εργαζόμενων πιστεύετε ότι υπάρχει άλλη λύση;

Κοιτάξτε αν υπήρχε μία διοίκηση καλή και οι παραγωγές μας ήταν οι προβλεπόμενες, δεν θα χρειαζόταν να πουληθεί η ΛΑΡΚΟ. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα που αφορά το 2006. Η τιμή του νικελίου εκείνη την εποχή έφτασε τα 50 δολάρια τη λίμπρα, δηλαδή εμείς παράγαμε χρυσάφι αντί για νικέλιο. Όμως είχαμε μία διοίκηση που σκόρπισε όλα τα λεφτά. Και να σας πω και κάτι, εμείς δεν ενδιαφερόμαστε μόνο για τους μισθούς. Το θέμα είναι ότι σύμφωνα με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου όλοι οι εργαζόμενοι από τις 31/12 του 2021 θα είναι άνεργοι. Γιατί ο αγοραστής-επενδυτής που θα βρεθεί για την εταιρεία θα μας περάσει από 40 κύματα, θα κάνει ότι θέλει. Αυτό το έχουν παραδεχτεί και οι δύο Υπουργοί και οι εκκαθαριστές. Οπότε ποια εταιρεία θέλουν να εξυγιάνουν, όταν στέλνουν κόσμο στην ανεργία;

Θα δοθεί συνέχεια στις 48ωρες καταλήψεις των γραφείων της διοίκησης σε Αθήνα και Λάρυμνα;

Δεν μπορούμε προς το παρόν να πούμε κάτι παραπάνω. Αυτό είναι κάτι που θα αποφασιστεί σε συλλογικό επίπεδο από τα όργανα που έχουμε. Αυτή τη στιγμή σκεπτόμαστε να γίνει ένα μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, είτε τέλος αυτού του μήνα, είτε αρχές του επόμενου. Το σκεφτόμαστε και θα το κάνουμε.

Υπάρχει συμμετοχή των εργαζομένων στις συνεχόμενες κινητοποιήσεις και απεργίες;

Βεβαίως και υπάρχει και μάλιστα είναι στο 100%. Σας το λέω με βεβαιότητα.

Η ΛΑΡΚΟ είναι μια επιχείρηση που στηρίζει την οικονομία της περιοχής, καθώς η πλειοψηφία των εργαζομένων μένουν στην ευρύτερη περιοχή. Υπάρχει στήριξη από την τοπική κοινωνία, φορείς, σωματεία;

Η κάθε περιοχή έχει και τη δική της ιδιαιτερότητα. Ας πούμε στην περιοχή τη δική μας, μπορώ να σας πω, ότι όλο αυτό το ‘’φαινόμενο ΛΑΡΚΟ‘’ έχει επηρεάσει την τοπική οικονομία. Έχει επηρεάσει τους ανθρώπους της περιοχής, τους συνταξιούχους της ΛΑΡΚΟ, τους πάντες. Και γιατί το λέω αυτό. Για παράδειγμα τα σούπερ μάρκετ της περιοχής περιμένουν πότε θα πληρώσει η εταιρεία για να πάει ο κόσμος να ψωνίσει. Μην νομίζετε ότι όλο αυτό έχει περάσει απαρατήρητο από τον κόσμο. Παρόλο που υπάρχουν sites και εφημερίδες που μας συκοφαντούν και προσπαθούν να στρέψουν τον κόσμο εναντίον μας. Αν δεν ξέρουν ποιοι και πως χρηματίζονται, να τα βγάλουν όλα τα ονόματα στη φόρα. Διαφορετικά, είναι ψεύτες και απατεώνες. Δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους, απέναντι στους εργαζόμενους. Εμείς σκεφτόμαστε μέσα από τις συντονιστικές επιτροπές των Σωματείων να κάνουμε μηνύσεις. Δεν μπορεί να βγαίνει ο καθένας και να λέει ότι θέλει. Και να ξέρετε και κάτι τελευταίο, εμείς δεν πτοούμαστε από τέτοιες πρακτικές.

Όπως έχει γίνει γνωστό η επιχείρηση χρωστά πάνω από 600 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων, 340 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ. Τι απαντάτε σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι μερίδιο ευθύνης στα χρέη έχουν και οι εργαζόμενοι, οι οποίοι λάμβαναν ‘’παχυλούς’’ μισθούς, διπλάσια επιδόματα κλπ;

Οι εργαζόμενοι τους μισθούς τους, τους έχουν μέσα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Τώρα αν υπήρχαν τα λεγόμενα Golden Boys που διόριζε η κάθε κυβέρνηση που ερχόταν, αυτό ας το ψάξουν οι ίδιοι. Πάντως από εμάς δεν υπήρχε εργαζόμενος που να έπαιρνε 5.000, 6.000 ή 7.000 ευρώ, όπως αναφέρουν διάφορα δημοσιεύματα. Σε εμάς υπάρχουν 3 ειδών εργαζόμενοι: Πρώτον, οι παλαιότεροι, μετά η μεσαία φουρνιά και μετά η τελευταία φουρνιά. Δεν μπορούν να μας βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Να πω για τον εαυτό μου, έπαιρνα 1.800 ευρώ το μήνα, τα δούλευα όμως, δεν τα έκλεβα αυτά τα λεφτά. Δούλευα μέσα στα ηλεκτροκάμινα, καταθέτω φορολογική δήλωση, φορολογούμαι σαν Έλληνας πολίτης, υπάρχουν και άλλοι εργαζόμενοι που παίρνουν 1.200, υπάρχουν και άλλοι που παίρνουν 800 ευρώ. Τα λεφτά μας, εμείς δεν τα κρύβουμε, είναι αναρτημένα στις πύλες της εταιρείας, μαζί με την ημερομηνία πρόσληψης. Αν η κάθε κυβέρνηση είχε διορίσει και 5-10 δικούς της για να κάνει ‘’χατίρια’’ ας τους βγάλουν στον αέρα και να στοχοποιηθούν. Όπως κάναμε εμείς το 2006, με τη συγκεκριμένη διοίκηση. Γιατί δηλαδή να στοχοποιούνται μόνο οι εργαζόμενοι; Κάτι αντίστοιχο πήγε να γίνει και με τη ΔΕΗ.

Με τα μέχρι τώρα στοιχεία, στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ, έχουν σκοτωθεί εν ώρα εργασίας 80 εργάτες, εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί, ενώ άλλοι υποφέρουν από επαγγελματικές ασθένειες. Ένα σχόλιο για τις συνθήκες εργασίας.

Οι συνθήκες εργασίας δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι καλές. Καμία κυβέρνηση και καμία διοίκηση δεν έσκυψε πάνω από το πρόβλημα που λέγεται ‘’συνθήκες εργασίας’’. Περαστικοί ήταν. Η πραγματικότητα αυτή είναι. Καμία πολιτεία δεν ασχολήθηκε με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα για τους εργαζόμενους, λες και ήταν απαρατήρητοι. Δυστυχώς αυτό διογκώθηκε με τα χρόνια και φάνηκε στην εργασία μας και στην απώλεια κάποιων συναδέρφων. Δεν υπήρχε καμία προστασία από το κράτος για τις συνθήκες προστασίας και υγιεινής.