"Μάνα" δεν είναι μόνο μία: Ένα ντοκιμαντέρ για το παιδικό χωριό Λύρειο

Δείτε το έργο έξι γυναικών που αποφάσισαν να γίνουν μοναχές για να βοηθήσουν τα μικρά παιδιά. Το παιδικό χωριό Λύρειο μέσα από το ντοκιμαντέρ, "Μάνα" (Pics + Vids)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΜΕΤΗΣ
26 Απριλίου 2013 11:57

“Μάνα είναι μόνο μία” λέει η λαϊκή ρήση. Στην περίπτωση όμως του παιδικού χωριού – ιδρύματος “Λύρειο”, θα έλεγε κανείς ότι η ρήση αυτή πρέπει να επαναπροσδιοριστεί.

Πίσω στο μακρινό 1962, έξι κορίτσια αποφάσισαν να το σκάσουν από το σπίτι τους για να ιδρύσουν ένα χωριό για άπορα και ορφανά παιδιά στην κορφή ενός ανεμοδαρμένου βουνού. Στον Νέο Βουτζά Αττικής. Για να μπορέσουν όμως να γίνουν ανύπαντρες μητέρες, όπως το είχαν φανταστεί, έπρεπε πρώτα να γίνουν μοναχές.

Το ντοκιμαντέρ “Μάνα” αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία των έξι γυναικών που αφιερώθηκαν σε ένα ιερό γι’ αυτές, και όχι μόνο, σκοπό. Πίσω από την ιδέα και την παραγωγή, η Βάλερυ Κοντάκος.

Η σκηνοθέτης και παραγωγός γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη και μετακόμισε στην Αθήνα το 2003. Η δουλειά της εστιάζει στα ντοκιμαντέρ και έχει προβληθεί σε εθνικά και διεθνή δίκτυα. Το 2009 ξεκίνησε το Exile Room μία μη κερδοσκοπική οργάνωση για media arts η οποία διοργανώνει workshops και προβολές ταινιών ντοκιμαντέρ.

Το NEWS247 μίλησε μαζί της για το φιλμ, τη δουλειά της και την εμπειρία της από τις συναντήσεις, τις συνεντεύξεις και τη ζωή με τις μοναχές. Άλλωστε, εδώ και δύο χρόνια καταγράφει πλάνα από το παιδικό χωριό που ξεκίνησε σαν Μονή και έγινε παιδικό χωριό – ίδρυμα.

“Το ντοκιμαντέρ χρηματοδοτείται μέσω του Kickstarter και της διαδικασίας του crowdfunding”, μας λέει η ίδια. Κοινώς, ο κόσμος καλείται να χρηματοδοτήσει τον σκοπό της σκηνοθέτιδας έτσι ώστε να μπορέσει να φέρει εις πέρας το μεγαλόπνοο project της.

Γιατί χρειάζεται να γίνει αυτό το ντοκιμαντέρ;

Οι γυναίκες αυτές, δεν ενδιαφέρονται για δημόσιες σχέσεις και δεν βγαίνουν στην τηλεόραση. Επίσης, το χωριό Λύρειο δεν χρηματοδοτείται από το κράτος ή την εκκλησία. Κατάφερε να επιβιώσει μόνο μέσω αυτοθυσίας και σκληρής δουλειάς.

“Μέσα από την προβολή και ολοκλήρωση της ταινίας, θα βοηθηθεί το ίδιο το ίδρυμα. Οι μοναχές δεν έχουν προβάλει καθόλου τη δουλειά και τη ζωή τους, ξέρεις, επικεντρώνονται καθαρά και μόνο στην καθημερινή δουλειά τους και την ανατροφή των παιδιών”, μας λέει η κ. Κοντάκος. “Αν καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε τελικά την ταινία, θα διαθέσουμε τα έσοδα στο ίδιο το παιδικό χωριό”.

“Έμαθα για το ίδρυμα πριν από είκοσι χρόνια και από τότε η ιστορία των γυναικών αυτών με έχει συγκλονίσει. Κάθε φορά που πάω και τις επισκέπτομαι, με γεμίζουν με δύναμη και χαρά. Στην αρχή ήταν αρνητικές ως προς το να κινηματογραφήσω τη ζωή τους. Στη συνέχεια όμως, πριν από δύο χρόνια συγκεκριμένα, αποφάσισαν να μου ανοίξουν τις πόρτες του ιδρύματος και να μου δώσουν την ευκαιρία να φτιάξω αυτό το φιλμ”.

Οι έξι γυναίκες, προσφέρουν στα παιδιά στέγη, τροφή και μόρφωση. “Για τα παιδιά του δημοτικού καλούνται δάσκαλοι απ’ έξω να διδάξουν. Τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, πηγαίνουν στα σχολεία της περιοχής”.

Η Βάλερυ Κοντάκος μιλάει για το ντοκιμαντέρ “Μάνα”:

Η πρώτη γνωριμία με την ιστορία των έξι γυναικών

“Στα 20 τους χρόνια, αποφάσισαν να φύγουν από τον Πειραιά και να υλοποιήσουν το όνειρο τους”, μας λέει η κ. Κοντάκος.

“Αρχικά οι οικογένειες τους τις γύριζαν πίσω, στη συνέχεια τα βρήκαν μαζί τους και αποδέχτηκαν το στόχο τους. Μία γυναίκα τους παραχώρησε ένα σπίτι. Εκεί έκαναν την αρχή. Με δωρεές και με βοήθεια από τον κόσμο έχουν καταφέρει σήμερα να συντηρούν έξι σπιτάκια, και να φιλοξενούν 65 παιδιά όλων των ηλικιών. Το κάθε παιδί έχει μια ιδιαίτερη σχέση με κάποια από τις μοναχές, αν όχι με όλες.

Το χωριό Λύρειο είναι διαφορετικό από τα άλλα χωριά διότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να φύγουν από τη στιγμή που ενηλικιωθούν.

Μάλιστα, κάποια από αυτά ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν παραμένουν εκεί, στην οικογένεια τους όπως τη λένε, μέχρι να καταφέρουν να βρουν δουλειά και να κάνουν τα βήματα τους μόνοι τους. Ωστόσο, ακόμα κι αν φύγουν, η σχέση τους με τις μοναχές είναι εκπληκτική. Τις επισκέπτονται συνέχεια. Εκεί κάνουν τους γάμους τους, υπάρχει άλλωστε εκκλησία, κάποια αγόρια γίνονται παπάδες και κάνουν λειτουργίες στον χώρο, πηγαίνουν με τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους, ζουν σαν οικογένεια”, λέει στη συνέχεια η σκηνοθέτης.

“Είναι συγκλονιστική η βοήθεια του κόσμου, των ανθρώπων που ζουν κοντά και όχι μόνο. Προσφέρουν τρόφιμα, ρούχα, πρακτική βοήθεια, γυναίκες πηγαίνουν και μαγειρεύουν, προσφέρουν με κάθε τρόπο”, υπογραμμίζει η κ. Κοντάκος. “Η αλληλεγγύη αυτή είναι υπόδειγμα. Αν δε δουλέψουν όλοι μαζί, ομαδικά, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα και αυτό αφορά όλους τους τομείς. Από την οικονομία, μέχρι τον πολιτισμό”.

Η ζωή στο χωριό:

Η Βάλερυ Κοντάκος μιλάει για το “Exile Room”:

Πότε δημιουργήθηκε το ” Exile Room” και ποια είναι η λειτουργία του;

“Όταν ήρθα στην Ελλάδα, το ντοκιμαντέρ δεν ήταν ένα διαδεδομένο είδος ταινίας. Το “Exile Room” είναι αφιερωμένο στο ντοκιμαντέρ και στην ανάπτυξη του στην Ελλάδα. Γι΄αυτό το λόγο διοργανώνονται workshops και προβολές, οι οποίες είναι εντελώς δωρεάν. Οι προβολές γίνονται δύο φορές τον μήνα και το πρόγραμμα κοινοποιείται στο site μας. Μάλιστα, μετά την προβολή, προσφέρουμε και φαγητό”, λέει η σκηνοθέτης χαμογελώντας. “Στόχος, η δημιουργία μιας κοινότητας για το ντοκιμαντέρ”.