Μια ιστορία για όσους απορούν γιατί υπάρχουν μετανάστες – “Απλά περιμέναμε τον θάνατο”

Συγκλονισμένη παρακολουθεί η ελληνική και διεθνής κοινότητα την τραγωδία που σημειώθηκε ανοιχτά της Πύλου, τα ξημερώματα της Τετάρτης (14/6), κατά την οποία τουλάχιστον 80 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους.

Μέχρι στιγμής 104 άνθρωποι έχουν διασωθεί, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η επιχείρηση για την αναζήτηση αγνοουμένων, ο αριθμός των οποίων -σύμφωνα με τον ΟΗΕ- υπολογίζεται γύρω στους 500, την ίδια στιγμή που παραμένουν τα ερωτήματα για τους χειρισμούς του Λιμενικού Σώματος.

Με αφορμή το τραγικό αυτό συμβάν, αναδημοσιεύουμε τη συγκλονιστική ιστορία του Bakary Sarr, ο οποίος είχε μιλήσει στο NEWS 24/7 κατά τη διάρκεια αποστολής μας στη Σενεγάλη το 2021, με θέμα την κλιματική αλλαγή και την κλιματική μετανάστευση.

Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη χώρα της Δυτικής Αφρικής, βρεθήκαμε μαζί με την ActionAid στην περιφέρεια Foundiougne, η οποία αποτελεί κύριο κόμβο στον ποταμό Sine-Saloum στην περιοχή Fatick της Σενεγάλης.

Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Bakary Sarr, εξωτερικό συνεργάτη της ActionAid Senegal και συντονιστή του εμπορίου αλιείας της τοπικής κοινότητας.

Ο Bakary Sarr μίλησε στο NEWS 24/7 για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην κοινότητά του, αλλά και για τη δική του “Οδύσσεια” στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου, στην προσπάθειά του να μεταναστεύσει στην Ευρώπη, με στόχο μια καλύτερη ζωή.

“Είμαι 41 ετών, είμαι παντρεμένος και έχω τρία παιδιά. Από το 2006 εργάζομαι ως εξωτερικός συνεργάτης της ActionAid Senegal, αλλά και ως συντονιστής του εμπορίου αλιείας της τοπικής κοινότητας του Foundiougne.

Η κλιματική αλλαγή έχει επηρεάσει άμεσα τις κοινότητες της Σενεγάλης. Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής είναι εδώ και τις βιώνουμε καθημερινά. Η θερμοκρασία έχει ανέβει ραγδαία, η πανίδα έχει επηρεαστεί, με αποτέλεσμα τα λαχανικά να έχουν λιγοστέψει, η στάθμη της θάλασσας έχει ανέβει, ενώ η άμμος και το αλάτι παίρνουν τη γη και ‘πνιγόμαστε’ από το νερό.

Στόχος μου είναι να ενημερώνω την κοινότητα για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Οι άνθρωποι είναι σημαντικό να γνωρίζουν πώς ήταν η ζωή πριν από 10 χρόνια και πώς είναι σήμερα, ώστε να δράσουμε μαζί για να μη γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα τα επόμενα 10 χρόνια”, ανέφερε αρχικά.

Όπως δήλωσε ο Bakary Sarr, ο ίδιος μαζί με μέλη της κοινότητάς του προχωρούν αρκετά συχνά σε δράσεις όπως η δενδροφύτευση και η ανάπλαση των Μαγκρόβιων Δασών, ενώ παράλληλα πραγματοποιούν και δράσεις γύρω από την αλιεία, με στόχο να καταφέρουν να αυξήσουν τα ψάρια της περιοχής και να επιβιώσουν.

“Δεν μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Η κλιματική αλλαγή προκαλεί τη μετανάστευση”

“Λόγω της κλιματικής αλλαγής, πλέον η ζωή στα νησιά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για τον λόγο αυτό ολοένα και περισσότεροι νέοι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Οι ψαράδες δεν μπορούν να επιβιώσουν, καθώς πλέον τα ψάρια είναι πολύ λίγα, λόγω της αλλαγής του κλίματος.

Για αυτό και οι νέοι παίρνουν την απόφαση να φύγουν από την περιοχή ή και από τη χώρα. Γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς”, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Bakary Sarr.

Στη συνέχεια, ο άνδρας μίλησε στο NEWS 24/7 για τη δική του “Οδύσσεια”, όταν επιχείρησε να μεταναστεύσει στην Ευρώπη, όπου από θαύμα δεν έχασε τη ζωή του μέσα στα μανιασμένα κύματα.

“Οι άνθρωποι έκλαιγαν και ούρλιαζαν, καθώς τα κύματα έφταναν τα εφτά μέτρα”

“Την πρώτη φορά προσπάθησα να φύγω από τη χώρα, με στόχο να φτάσω στην Ευρώπη, δίνοντας περίπου 800 ευρώ, ώστε να λάβω μια θέση σε μια βάρκα, μαζί με άλλους μετανάστες.

Τέσσερις ημέρες ήμασταν μέσα στη βάρκα, ταξιδεύοντας κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες. Οι άνθρωποι έκλαιγαν και ούρλιαζαν, καθώς τα κύματα έφταναν τα εφτά ίσως μέτρα.

Μετά από βασανιστικές στιγμές, φτάνοντας τελικά στη Μαυριτανία, αποφάσισα πως πρέπει να γυρίσω πίσω, καθώς οι κίνδυνοι ήταν πολλοί και είχα φοβηθεί για τη ζωή μου.

Έπειτα, σκέφτηκα πως θα πρέπει να δοκιμάσω πάλι, καθώς αυτή ήταν η μοναδική μου ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και έτσι ξαναπροσπάθησα να μεταναστεύσω στην Ευρώπη”.

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μεγάλα κύματα, τον δυνατό άνεμο, τα κλάματα των ανθρώπων”

“Τη δεύτερη φορά υπήρξε μεγαλύτερη οργάνωση και το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε με δύο βάρκες. Ήμασταν ακόμη πιο πολλοί άνθρωποι και οι βάρκες ήταν γεμάτες.

Έξι ημέρες ήμασταν μέσα στις βάρκες και επιτέλους μπροστά μας βλέπαμε την Πορτογαλία. Ήμασταν πολύ κοντά στο όνειρο.

Η ώρα ήταν 6 το πρωί και ο καιρός μας φόβιζε. Είχε πολύ δυνατό άνεμο, το κρύο ήταν αβάσταχτο και η βάρκα απλά δεν μπορούσε να σταθεί. Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο δυνατό αέρα στη ζωή μου. Το σκηνικό ήταν τρομακτικό.

Σε ένα σημείο απλά χαθήκαμε, καθώς ο άνεμος άλλαξε την πορεία μας. Δύο μέρες περιπλανιόμασταν… Δεν ξέραμε πού βρισκόμαστε και το φαγητό και το νερό είχε τελειώσει. Ήμασταν απεγνωσμένοι και απλά περιμέναμε τον θάνατο.

Καθώς τα κύματα μας άλλαζαν πορεία, τελικά βρεθήκαμε στις ακτές του Γιβραλτάρ. (Σημειώνεται ότι στο σημείο αυτό ενώνεται η Μεσόγειος Θάλασσα με τον Ατλαντικό Ωκεανό).

Εκεί οι αρχές μας σταμάτησαν και μάς έδιωξαν, στέλνοντάς μας στην Μαυριτανία. Εκεί μας έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και λίγες ώρες μετά μας έστειλαν πίσω στη Σενεγάλη.

Ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ για όσο ζω. Θα τη θυμάμαι για πάντα. Τα μεγάλα κύματα, τον δυνατό άνεμο, τα κλάματα των ανθρώπων”.