Μίλτος Κύρκος: Για μένα το Ποτάμι ως πολιτικό κόμμα έχει ολοκληρώσει την προσφορά του

“Για μένα το Ποτάμι ως πολιτικό κόμμα έχει ολοκληρώσει την προσφορά του, ως χώρος, όμως, συνάντησης πολιτών που συζητούν και καταθέτουν ιδέες δεν υπάρχει λόγος να χαθεί, όσο οι ίδιοι έχουν ανάλογη διάθεση”, δηλώνει ο Μίλτος Κύρκος στο News 24/7, ανοίγοντας τα χαρτιά του για την επόμενη ημέρα, με την πρώτη του συνέντευξη μετά τις εθνικές εκλογές.

Ο πρώην ευρωβουλευτής επισημαίνει πως “ουδέποτε κατάφερε το Ποτάμι να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο αφήγημα, έναν ξεχωριστό λόγο ύπαρξης”, ενώ κάνει λόγο για “έναν φορέα που θα έδινε ρόλους σε όλους τους πολύτιμους ανθρώπους που το στήριξαν, το ενδυνάμωσαν, του έδωσαν βουλευτές και ευρωβουλευτές και τελικά αποχώρησαν όταν διεπίστωσαν τα αδιέξοδα ενός μονοπρόσωπου κόμματος που δεν μπορούσε να αλλάξει καθώς ο επικεφαλής του επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, όπως ο παλιός ηθοποιός που έναν μόνο ρόλο ξέρει, του εαυτού του – και ο εαυτός μας δεν αλλάζει”. “Τα όρια του Σταύρου ήταν τα όρια του Ποταμιού”, σημειώνει με νόημα.

Ο Μίλτος Κύρκος, σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί, αναφέρει μεταξύ άλλων:

ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΑΛ: “Το ΚΙΝΑΛ καλύπτει ακριβώς την ανάγκη που το κρατάει εκεί που βρίσκεται: την επιβίωση της ηγεσίας του και (χονδρικά) των βουλευτών του. Φοβάμαι ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε την επανάληψη αυτού που ήδη βλέπουμε, την απεγνωσμένη προσπάθεια διαφοροποίησής του από τους δύο μεγάλους πόλους (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) που θα φέρνει το ΚΙΝΑΛ σε σύγκρουση, όχι μόνο με τις ίδιες τις δικές του αναλύσεις και κυβερνητικές πρακτικές, αλλά και με τις ανάγκες της πραγματικότητας. Και βέβαια από το βάθος του 1,5% του Ποταμιού, το 8% του ΚΙΝΑΛ φαίνεται ως δικαίωση όλων των επιλογών του, ακόμη και αυτών της τραυματικής κοινής μας προσπάθειας”.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ: “Δεν παύω να απορώ πού έχουν πάει όλες αυτές οι πραγματικά έμπειρες και ουσιαστικά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, και πώς έχουν βολευτεί στον ρόλο της αφωνίας”.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ: “Καλύπτει τον ένα πόλο, αλλά η εφαρμογή των αυταπατών του απέχει πολύ από τις ανάγκες της χώρας. Δεν είναι η στιγμή της ήττας η κατάλληλη στιγμή για ανανέωση, κυρίως στα κόμματα της μετα-κομμουνιστικής αριστεράς. Η ηγεσία θέλει χρόνο να βρει τα πατήματά της, ένα νέο τοπίο θα διαμορφωθεί και έπειτα θα φανεί, εάν υπάρχει όντως χώρος ανανέωσης και ρήξης με τις ιδεοληψίες της τετραετίας ή εάν και σε αυτόν τον χώρο, όπως και στο ΚΙΝΑΛ, η επιβίωση του μηχανισμού και της ηγεσίας θα γίνει προτεραιότητα”.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: “Εδώ και χρόνια υποστήριζα, με αρκετό κόστος, την ανάγκη της συμμετοχής της ριζοσπαστικής αριστεράς στη συζήτηση για το μετασχηματισμό της χώρας, ειδικά με βάση την τετράχρονη κυβερνητική εμπειρία που έφερε τα πάνω κάτω στις εμπειρίες των ανθρώπων της, αλλά εάν η βάση της συζήτησης είναι πως “ο λαός έσφαλε που δεν κατάλαβε τα θαυμαστά έργα της κυβέρνησης”, ε, δεν χρειάζονται και άλλη παρέα στον αυτοθαυμασμό, ας μείνουν με τις “γέφυρες”.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΙΛΤΟΥ ΚΥΡΚΟΥ ΣΤΟ NEWS24/7 ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Πολλοί θεωρούν ότι το Ποτάμι τελείωσε και τυπικά κ. Κύρκο. Συμφωνείτε με αυτή την εκτίμηση; Ή πιστεύετε ότι μπορεί να παραμείνει μια μικρή πολιτική κίνηση με επικεφαλής κάποιον από εσάς ως διάδοχο του Σταύρου Θεοδωράκη; Kαι αν σας ρωτήσω τι έφταιξε και απέτυχε το Ποτάμι;

Το Ποτάμι γεννήθηκε το 2014, όταν ήταν φανερό πως η διακυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να προχωρήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με πρώτη από αυτές, όπως σύντομα αποδείξαμε, την απαλλαγή από τα βαρίδια της πελατειακής δημόσιας διοίκησης.

Και στηρίχθηκε στην τόλμη του χαρισματικού επικεφαλής του, που δέχτηκε απίστευτο πόλεμο λάσπης και προσπάθειες προσωπικής εξόντωσης αλλά αντεπεξήλθε παλικαρίσια. Το Ποτάμι υποσχέθηκε κάτι πρωτότυπο, πως θα κατέθετε προτάσεις σύγχρονες, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, και όλο αυτό τη στιγμή που αναλάμβανε μια κυβέρνηση που καυχιόταν για τις παρωπίδες της, τις οποίες ποτέ δεν απέβαλε. Κατέθεσε αυτές τις προτάσεις, και ταυτόχρονα έδωσε μαθήματα κοινοβουλευτικού έργου, στηρίζοντας κάθε θετικό που έφερνε η κυβέρνηση (θυμίζω πως χωρίς το Ποτάμι πιθανώς δεν θα είχε περάσει κανένα από τα “ανθρωπιστικά” νομοσχέδια που ο ακροδεξιός εταίρος καταψήφιζε), αλλά ασκώντας ταυτόχρονα σταθερή και σκληρή κριτική, συνοδευόμενη από εναλλακτικές προτάσεις, κάθε φορά που η κυβέρνηση έβγαζε στην επιφάνεια είτε την αδυναμία της να κατανοήσει την πραγματικότητα, είτε τις πελατειακές δεσμεύσεις, που, δυστυχώς, πολύ γρήγορα, απέκτησε.

Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά. Ουδέποτε κατάφερε το Ποτάμι να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο αφήγημα, έναν ξεχωριστό λόγο ύπαρξης. Αυτοθαυμαζόμενο, αρκέστηκε στα λίγα, στα εύκολα και στα αποσπασματικά και δεν τόλμησε να μετασχηματιστεί σε έναν φορέα υλοποιήσιμων και συνεκτικών μεταρρυθμιστικών προτάσεων γύρω από τον πυρήνα της ανάπτυξης και της υπεράσπισης των ασθενεστέρων. Έναν φορέα που θα κατέθετε ως επιχειρησιακά σχέδια και θα ζύμωνε μέσα στην κοινωνία τις βασικές μεταρρυθμίσεις, που το ίδιο θα εγγυάτο με τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση.

Έναν φορέα που θα έδινε ρόλους σε όλους τους πολύτιμους ανθρώπους που το στήριξαν, το ενδυνάμωσαν, του έδωσαν βουλευτές και ευρωβουλευτές και τελικά αποχώρησαν όταν διεπίστωσαν τα αδιέξοδα ενός μονοπρόσωπου κόμματος που δεν μπορούσε να αλλάξει καθώς ο επικεφαλής του επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, όπως ο παλιός ηθοποιός που έναν μόνο ρόλο ξέρει, του εαυτού του – και ο εαυτός μας δεν αλλάζει. Τα όρια του Σταύρου ήταν τα όρια του Ποταμιού. Άρα για μένα το Ποτάμι ως πολιτικό κόμμα έχει ολοκληρώσει την προσφορά του, ως χώρος, όμως, συνάντησης πολιτών που συζητούν και καταθέτουν ιδέες δεν υπάρχει λόγος να χαθεί, όσο οι ίδιοι έχουν ανάλογη διάθεση.

Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να καλύψει τον χώρο που επιχείρησε να εκφράσει;

Μα το ΚΙΝΑΛ καλύπτει ακριβώς την ανάγκη που το κρατάει εκεί που βρίσκεται: την επιβίωση της ηγεσίας του και (χονδρικά) των βουλευτών του. Φοβάμαι ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε την επανάληψη αυτού που ήδη βλέπουμε, την απεγνωσμένη προσπάθεια διαφοροποίησής του από τους δύο μεγάλους πόλους (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) που θα φέρνει το ΚΙΝΑΛ σε σύγκρουση, όχι μόνο με τις ίδιες τις δικές του αναλύσεις και κυβερνητικές πρακτικές, αλλά και με τις ανάγκες της πραγματικότητας. Και βέβαια από το βάθος του 1,5% του Ποταμιού, το 8% του ΚΙΝΑΛ φαίνεται ως δικαίωση όλων των επιλογών του, ακόμη και αυτών της τραυματικής κοινής μας προσπάθειας, όμως, δεν παύω να απορώ πού έχουν πάει όλες αυτές οι πραγματικά έμπειρες και ουσιαστικά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, και πώς έχουν βολευτεί στον ρόλο της αφωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πλέον καθαρά πως καλύπτει το χώρο ενός από τους δυο πόλους της πολιτικής ζωής της χώρας. Και υπό ποίες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάλυπτε και προβληματισμούς του χώρου;

Καλύπτει τον ένα πόλο, αλλά η εφαρμογή των αυταπατών του απέχει πολύ από τις ανάγκες της χώρας. Δεν είναι η στιγμή της ήττας η κατάλληλη στιγμή για ανανέωση, κυρίως στα κόμματα της μετα-κομμουνιστικής αριστεράς. Η ηγεσία θέλει χρόνο να βρει τα πατήματά της, ένα νέο τοπίο θα διαμορφωθεί και έπειτα θα φανεί, εάν υπάρχει όντως χώρος ανανέωσης και ρήξης με τις ιδεοληψίες της τετραετίας ή εάν και σε αυτόν τον χώρο, όπως και στο ΚΙΝΑΛ, η επιβίωση του μηχανισμού και της ηγεσίας θα γίνει προτεραιότητα. Εδώ και χρόνια υποστήριζα, με αρκετό κόστος, την ανάγκη της συμμετοχής της ριζοσπαστικής αριστεράς στη συζήτηση για το μετασχηματισμό της χώρας, ειδικά με βάση την τετράχρονη κυβερνητική εμπειρία που έφερε τα πάνω κάτω στις εμπειρίες των ανθρώπων της, αλλά εάν η βάση της συζήτησης είναι πως “ο λαός έσφαλε που δεν κατάλαβε τα θαυμαστά έργα της κυβέρνησης”, ε, δεν χρειάζονται και άλλη παρέα στον αυτοθαυμασμό, ας μείνουν με τις “γέφυρες”.

Συνεπώς, τι αναμένεται να γίνει στο πολιτικό σύστημα;

Η χαμένη τετραετία έφερε σε θέση οδηγού την ΝΔ που ήδη δίνει αντιφατικά μηνύματα: Αναδιοργάνωση της διοίκησης: πολύ θετικό. Επιτάχυνση των επενδύσεων: αναγκαία. Σώσιμο της ΔΕΗ: ευτυχώς, έξι μήνες ακόμη με τον ΣΥΡΙΖΑ θα κατέρρεε. Κοινοβουλευτική πρακτική: τραγωδία (με επείγοντα, χωρίς διαβουλεύσεις και με πολυνομοσχέδια δεν γίνεται δουλειά). Πελατειασμός: έτσι και έτσι, (άριστες επιλογές σε υψηλές θέσεις, αλλά και δεκάδες φωτογραφικών τροπολογιών ή τραγικών αστοχιών όπως το υπουργείο Μακεδονίας ή η επιβράβευση του αρχιτέκτονα του ελλείμματος του 6%, που ήταν τελικά 15,5% στα ΕΛΠΕ). Προσφυγικό; Άγνοια. (Αντί για αύξηση του αριθμού των δευτεροβάθμιων επιτροπών και αποκλειστική ενασχόληση των δικαστικών προς επιτάχυνση του έργου τους προτιμούν την πλήρη κατάργηση της έφεσης, μέτρο που θα βρει απέναντι του όλους τους ευρωπαίους!)

Όμως όλα αυτά δεν δικαιολογούν τον ανερμάτιστο αντιπολιτευτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτός από την αναμενόμενη απουσία του ρεαλισμού παρουσιάζει και παντελή έλλειψη του στοιχείου της αυτοκριτικής για την χαμένη τετραετία της αριστεράς. Πως προτείνεις αυτά που δεν έκανες εσύ ο ίδιος ως τετραετής κυβέρνηση; Ακινησία λοιπόν προβλέπω στο πολιτικό σύστημα για τα δύο πρώτα χρόνια.

Εκτιμάτε ότι μετά τις ευρωεκλογές η Ευρωπαϊκή Ένωση έλαβε το μήνυμα και διορθώνει την πορεία της ή απλώς κερδίζει χρόνο από τη μη επικράτηση των ακροδεξιών;

Κανένα μήνυμα δεν ελήφθη. Αντί για περισσότερη και ουσιαστικότερη σύγκλιση και εμβάθυνση των ενωσιακών πολιτικών, φαίνεται ότι θα πάμε σε αμυντισμούς, φοβούμενοι την επερχόμενη οικονομική κρίση. Κρίμα, δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες ακόμη, γιατί, εάν δεν μπορεί η Ένωση να δώσει χειροπιαστά παραδείγματα πετυχημένων ευρωπαϊκών πολιτικών, που φτάνουν σε κάθε πολίτη, τότε η Ιταλία και η Ουγγαρία δεν θα είναι μόνες τους στον ακραίο λαϊκισμό και την ακροδεξιά ρητορεία για πολύ καιρό.

Πιστεύετε ότι η αριστερά στο σύγχρονο κόσμο έχει λόγο ύπαρξης; Και αν ναι, ποια αριστερά;

Η αριστερά που βολεύεται στη διαμαρτυρία και τα ευχολόγια σίγουρα δεν προσφέρει τίποτε σε αυτούς που χρειάζονται απεγνωσμένα τις αλλαγές. Επί πέντε χρόνια παρακολουθούσα τους συναδέλφους μου της Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μένουν απομονωμένοι και να μην παρεμβαίνουν ουσιαστικά στο νομοθετικό έργο της Ένωσης κυνηγώντας το άριστο αντί για το αρκετά καλό με αποτέλεσμα να μένουν σχεδόν πάντα στη μειοψηφία και κανένα από τα υποτιθέμενα “άριστα” υπερφίαλα σχέδια τους να μην έχει ελπίδα υπερψήφισης. Είναι όμως απόλυτα βολικό, το κατανοώ, και στο τέλος της ημέρας νιώθεις καθαρός, συνεπής με τις ιδέες σου και σίγουρα ασυμβίβαστος. Αυτοί που δραματικά, όμως, σε χρειάζονται μπορεί να μην νιώθουν τόσο καλά. Όχι, αυτή την αριστερά δεν την χρειάζεται ο κόσμος.

Χρειάζεται όμως κάποιον που θα βρει τρόπο να γεμίσει όλα τα πιάτα στο τραπέζι καθώς 112 εκατομμύρια ευρωπαίων ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Και κάποιον που θα οικοδομήσει τις απαραίτητες συμμαχίες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και της επίθεσης εναντίον της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Α, ναι, και κάποιον που δεν θα ονειρεύεται την κατάληψη της εξουσίας, αλλά την ανάληψη της διακυβέρνησης για να εφαρμόσει όσα αναλυτικά θα μας έχει προτείνει εκ των προτέρων και όχι νεφελώδη οράματα στηριγμένα στο ηθικό πλεονέκτημα άλλων εποχών και άλλων πρωταγωνιστών.