Ο απίθανος Φεντερίκο Ντελίζε: Ταξιδεύει με τα πόδια με έναν γάιδαρο, δυο πρόβατα και τον σκύλο του

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να βρεθείς σε ένα από τα πιο “μαγικά” μέρη της Ελλάδας και να συναντήσεις εκεί έναν από τους πιο συναρπαστικούς ανθρώπους; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ανακαλύψεις στις Πρέσπες έναν Ιταλό που ταξιδεύει από την πατρίδα του με προορισμό τη Συρία με σκοπό να βοηθήσει έναν χιλιοταλαιπωρημένο λαό στην ανοικοδόμηση μιας γκρεμισμένης χώρας; Και όμως, οι πιο όμορφες, οι πιο αληθινές ιστορίες ξεπηδούν εκεί που δεν τις περιμένεις. Έτσι εμφανίστηκε μπροστά μου ο Ιταλός Φεντερίκο Ντελίζε που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει απλά, να επιβιώσει με λίγα, να κάνει όνειρα που ακούγονται “τρελά”, αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Πρωί Σαββάτου 1ης Σεπτεμβρίου στον Άγιο Αχίλλειο, το νησάκι της Μικρής Πρέσπας. Η κυρία Βέρα έχει φτιάξει πρωινό και το τοπίο σε αναγκάζει να μονολογήσεις πως “κάπως έτσι πρέπει να είναι στον Παράδεισο”. Ο Άγιος Αχίλλειος είναι το ένα από τα δύο κατοικήσιμα νησιά λίμνης στην Ελλάδα (το άλλο βρίσκεται στα Ιωάννινα) και σε αυτό εξελίχθηκε η πολύ ιδιαίτερη ιστορία που θα διαβάσεις.

“Σήμερα θα γνωρίσεις τον Φεντερίκο, έχει φοβερή ιστορία! Ξεκίνησε από την Ιταλία και πηγαίνει με τα πόδια στη Συρία. Έχει και μερικά ζώα μαζί του” μου είπε η κυρία Βέρα. Σκεπτικός για λίγο, πήρα τις πρώτες πληροφορίες, όμως δεν ήμουν πραγματικά προετοιμασμένος γι’ αυτό που συνάντησα. “Με τα πόδια; Από την Ιταλία στη Συρία;” σκεφτόμουν… Λίγη ώρα μετά, ο Φεντερίκο έφτασε. “Που είναι Γιώργκο; Εχουμε ντουλειά” είπε σε σπαστά ελληνικά. “Έμαθα την ιστορία σου” του είπα μόλις συναντηθήκαμε στο μπαλκόνι του εστιατορίου της κυρίας Βέρας. Χαμογέλασε, κούνησε το κεφάλι του, δοκίμασε τον ελληνικό καφέ του, αρχίσαμε να συζητάμε γι’ αυτή την αποστολή που έχει ξεκινήσει πριν από ενάμιση χρόνο και απ’ ότι φαίνεται θα διαρκέσει άλλο τόσο, αν όχι ακόμη περισσότερο.

Ο Φεντερίκο γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τεργέστη, σπούδασε πολιτικός μηχανικός και “επένδυσε” δύο χρόνια από τη ζωή του στην Ινδία. Πάντα ήθελε να ζήσει με τον δικό του τρόπο, με λιγότερα, χωρίς να εξαντλεί όσα προσφέρει η τεχνολογία κι ας ασχολείται η οικογένειά του με εκείνη με ενεργό τρόπο. Ο πατέρας του, βλέπετε, είναι επιχειρηματίας στον τομέα των υπολογιστών, όμως ο 31χρονος Φεντερίκο έχει μείνει αρκετά μακριά απ’ όλα αυτά. “Κάποτε είχα μια εργασία. Μας ζήτησαν να σχεδιάσουμε την ιδανική πόλη. Ήταν η στιγμή που όλα γύρισαν στο μυαλό μου. Ήταν η στιγμή που είπα ότι θα ζήσω με τον δικό μου τρόπο” εξηγεί. To ένα από τα δύο tweet που έχει κάνει, έγινε στις 2 Οκτωβρίου του 2011: “Υπάρχει μόνο ένας εχθρός στη μάχη κατά της απληστίας των επιχειρήσεων. Αυτός ο εχθρός είναι η απληστία των ανθρώπων” γράφει στο προφίλ του που είναι πια ανενεργό.

Αφού δεν κατάφερε να βρει αυτό που έψαχνε στην Ινδία, γύρισε στην πατρίδα του και τον χειμώνα του 2016, προς τις αρχές του 2017, πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει από την Ιταλία για να φτάσει στη Συρία. Γιατί στη Συρία; “Οι άνθρωποι εκεί έχουν περάσει δύσκολα και θέλω να τους βοηθήσω να χτίσουν ξανά τη χώρα τους. Θέλω να φτιάξω ένα χωριό και να βρω κι άλλους που θα θέλουν να ζήσουν με τον ίδιο τρόπο. Μακάρι να το κάνω κάπου κοντά στη θάλασσα, μακάρι να κάνω και οικογένεια και να μείνω για πάντα εκεί” λέει.

Το ταξίδι του Φεντερίκο μέχρι να φτάσει στην Ελλάδα διήρκεσε κάτι περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Πέρασε την Κροατία, τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο και την Αλβανία, έφτασε αρκετές φορές σε απόγνωση εξαιτίας της βροχής από την οποία δεν μπορείς εύκολα να φυλαχτείς, αλλά κάθε φορά πείσμωνε όλο και περισσότερο. Πάντα έβρισκε ένα καταφύγιο, συνήθως μια σπηλιά που θα είχε γρασίδι για τα ζώα του και ζέστη για εκείνον. Πλέον, ακόμη πιο συνειδητοποιημένος, δεν φοβάται το παραμικρό. Δεν έχει Plan B, απλά σε κάθε δυσκολία κοιτάζει πως θα προχωρήσει παρακάτω.

Φεύγοντας από την Κροατία, ο Φεντερίκο πήρε μαζί του μερικά ζώα. Φτάνοντας στην Ελλάδα, είχε δύο πρόβατα, έναν γάιδαρο που κουβαλά 60 κιλά (εκείνος σηκώνει ακόμη 20 στην πλάτη του) και τον σκύλο του, ένα 14χρονο pitbull που τον ακολουθεί από τα εφηβικά του χρόνια. Σε αυτά τα 80 κιλά φορτίου υπάρχουν πολλά εργαλεία, μια σκηνή στην οποία κοιμάται τα βράδια, ένας υπνόσακος και τα ρούχα του. Κάποιες φορές υπάρχει και μια μερίδα φαγητό.

Δεν θα βρείτε στα πράγματά του κάτι που να έχει σχέση με την τεχνολογία, δεν έχει κινητό τηλέφωνο, δεν έχει τρόπο να έρθει σε επαφή με τον… έξω κόσμο. Δεν διαβάζει ειδήσεις, προτιμά να συζητά με τους ανθρώπους που συναντά για να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα κι αν δυσκολευθεί λόγω γλώσσας (μιλάει ιταλικά, αγγλικά, σλάβικα, μαθαίνει ελληνικά και κρατάει από τώρα τις σημαντικότερες τουρκικές λέξεις για να προετοιμαστεί γι’ αυτό που θα συναντήσει), θα πει απλά τα βασικά και θα επαναπαυθεί στη γλώσσα του σώματος που πάντα βοηθά σε δύσκολες περιπτώσεις. Στους γονείς του θα στείλει ένα μήνυμα μια στο τόσο, όταν έχει πρόσβαση σε κάποιο μέρος που θα τον φιλοξενήσει για μια-δυο μέρες κι αυτό είναι όλο. Θα τους πει πως είναι καλά και θα συνεχίσει.

Ο Φεντερίκο δεν τρώει κρέας. Για εκείνον η… επιβίωση είναι κάπως πιο εύκολη από τη στιγμή που καταναλώνει κυρίως λαχανικά και που και που γαλακτοκομικά προϊόντα. Για να βρει, όμως, ένα πιάτο φαγητό θα παλέψει, θα το κερδίσει. “Μου προσφέρουν χρήματα, αλλά τι να τα κάνω; Δεν τα χρειάζομαι. Κάνω δουλειές, ό,τι χρειάζεται για να πάρω αντάλλαγμα το φαγητό μου. Αυτό θέλω, αυτό μου αρκεί, μου αρέσει να βοηθώ” υποστηρίζει κι αυτή είναι η πραγματικότητα.

Από την Πύλη, ένα χωριό δίπλα στα ελληνοαλβανικά σύνορα στο οποίο κοιμάται τα βράδια και έχει δέσει τα ζώα του (ουσιαστικά του τα έχουν δεσμεύσει), πηγαίνει κάθε πρωί στον Άγιο Αχίλλειο για να βοηθήσει τον κύριο Γιώργο και την κυρία Βέρα στις καθημερινές δουλειές. Όποιες κι αν είναι αυτές. Χρειάζεται και την παρέα τους, την απολαμβάνει, άλλωστε οι ντόπιοι τον έχουν δεχθεί σαν παιδί τους. Τον βοηθούν όσο μπορούν, τον υποστηρίζουν όσο τους αφήνει, ζουν κι εκείνοι κάτι πρωτόγνωρο, κάτι αγνό, θέλουν να τον βοηθήσουν να πετύχει τον σκοπό του.

Στην Κροατία, τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο και την Αλβανία, ο Φεντερίκο δεν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα. Ο κόσμος τον βοήθησε στις τρεις πρώτες χώρες, στην Αλβανία τα πράγματα ήταν κάπως πιο ψυχρά καθώς εκεί η εικόνα ενός άνδρα που περπατά μαζί με τα ζώα του είναι τυπική, δεν προκαλεί εντύπωση. Στην Ελλάδα, όμως, ο Ιταλός προσκυνητής (όπως αποκαλεί τον εαυτό του) τα βρήκε σκούρα. Γι’ αυτό και έχει κολλήσει εδώ μερικές εβδομάδες στις Πρέσπες. Δεν θα έμενε εκεί αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος, θα συνέχιζε το ταξίδι του προς την Τουρκία για να προλάβει τον χειμώνα.

Ο Φεντερίκο ταξιδεύει με το διαβατήριό του, ο σκύλος του έχει τσιπάκι, όμως ο γάιδαρος και τα δύο πρόβατα δεν διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα και δεν μπορούν να διασχίσουν την Ελλάδα μαζί του. Ουδείς αναλαμβάνει να τα χαρακτηρίσει υγιή, αν και είναι υγιέστατα, το δικαστήριο της Φλώρινας εξήγησε ότι θα πρέπει είτε να γυρίσουν πίσω, είτε να θανατωθούν, ωστόσο ο “γονέας” τους συνεχίζει να ψάχνει έναν τρόπο για να τα κρατήσει κοντά του. Άλλωστε για χάρη τους έμεινε τέσσερις μήνες στην Κροατία, μέχρι να περάσει ο χειμώνας, για χάρη τους περπατάει στα βουνά το καλοκαίρι ώστε να έχουν δροσιά, για χάρη τους πηγαίνει παραλιακά τους κρύους μήνες ώστε να περπατούν όλοι μαζί σε πιο ζεστό κλίμα με στόχο να κάνουν 15 χιλιόμετρα την ημέρα. Η σκέψη να συνεχίσει το ταξίδι του και εκείνα να μείνουν πίσω χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέχρι να θανατωθούν χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος, τον βασανίζει, του έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη στενοχώρια στη μέχρι στιγμής πορεία του.

Αν η Ελλάδα σταθεί οριστικά εμπόδιο, ο Φεντερίκο δεν θα προτιμήσει το ορεινό μονοπάτι προς την Τουρκία μέσω Σκοπίων και Βουλγαρίας, καθώς εκεί υπάρχει μια επιδημία που θέλει να αποφύγει. Θα κρατήσει τον σκύλο του, άλλωστε τον έχει από παιδί και θα προχωρήσει προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα με στόχο να περάσει στη γειτονική χώρα, να εργαστεί  και να πάρει νέα ζώα ως αντάλλαγμα.

Δεν είχε ποτέ σχέσεις με Τούρκους, θεωρεί όμως ότι διασχίζοντας τη χώρα (μια διαδρομή που θα κρατήσει πάνω από έναν χρόνο όπως υπολογίζει) θα επισκεφθεί χωριά και θα συναντήσει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν όπως τον αγκάλιασαν οι Κροάτες, οι Μαυροβούνιοι, οι Σέρβοι, οι Αλβανοί και οι Έλληνες του Αγίου Αχιλλείου, όχι κάποιοι άλλοι που του γύρισαν την πλάτη. Δεν φοβάται. Ξέρει ότι υπάρχει ακόμη και το ενδεχόμενο να βρεθεί σε κάποιο hot spot με Σύριους μετανάστες κι ας μην ταξιδεύει παράτυπα. “Δεν θα με ενοχλήσει καθόλου. Ίσα-ίσα, θα μάθω από εκείνους, θα γνωρίσω την κουλτούρα τους και θα γυρίσουμε όλοι μαζί στη Συρία. Θα είμαι ακόμη πιο έτοιμος” λέει.

Ο Φεντερίκο είναι απογοητευμένος από την ανθρωπότητα, από την απλησία της, είναι σίγουρος ότι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια, αν όχι σε ακόμη πιο σύντομο χρονικό διάστημα, ο πλανήτης Γη θα έχει καταστραφεί. Εξηγεί ότι το νερό θα είναι η αιτία των επόμενων πολέμων, έχει μαζί του σπόρους για να χρησιμοποιήσει όταν φτάσει στη Συρία και ξεκινήσει να χτίζει τη νέα ζωή του, έχει μια απάντηση σε κάθε ερώτηση. Κι αν του εξηγήσεις ότι, για παράδειγμα, “οι ηλιακές πλάκες αντικαθιστούν το ηλεκτρικό ρεύμα για να έχουμε ζεστό νερό χωρίς να ρυπαίνουν τη φύση”, θα σου απαντήσει πως “ζεστό νερό είχαμε και με τη βοήθεια της φωτιάς…”.

Το restart της Συρίας με τον εμφύλιο να ολοκληρώνεται, τον “μαγεύει”. Είναι ακριβώς αυτό που θέλει να ζήσει. Θέλει να δουλέψει, δεν ζητά να του χαριστεί το παραμικρό. Εκείνο το Σάββατο της 1ης Σεπτεμβρίου, έμαθε και τι σημαίνει “ελληνικό πανηγύρι”. Στη “Γιορτή Φασολιού – Τσιρονιού” έζησε μια  ιδιαίτερη εμπειρία, όχι επειδή γεύτηκε τοπικά εδέσματα, αλλά γιατί ο κόσμος τον σήκωσε για να χορέψει ποντιακούς χορούς. Παρακολουθούσε τους τραγουδιστές, την ορχήστρα, τους γρήγορους και τους πιο αργούς χορούς, τις ενδυμασίες. Προσπαθούσε να πιάσει τον ρυθμό, αποθήκευε εικόνες και ήχους στο μυαλό του. Λίγο πριν, είχε πάρει την κιθάρα του (ένα από τα αντικείμενα που κουβαλά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο) και είχε τραγουδήσει στα παιδιά της περιοχής, στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Λαιμού. Ακόμη κι εκεί, ήθελε να προσφέρει και το έκανε με την καρδιά του.

Τον ρώτησα αν στο τέλος του ταξιδιού του, όταν με το καλό φτάσει στη δική του Γη της Επαγγελίας, θα γράψει ένα βιβλίο με τις εμπειρίες από όσα θα έχει ζήσει. “Όχι, δεν νομίζω, δεν θα έχω καταφέρει κάτι σπουδαίο, άλλωστε δεν μου αρέσουν τα γραπτά μου” απάντησε με χαμόγελο…

Δεν αντιμετωπίζει ως κατόρθωμα αυτό που προσπαθεί να πετύχει, δεν ενθουσιάζεται, περιμένει πάντα την επόμενη μέρα, θέλει να πείσει κι άλλους ανθρώπους να ζήσουν με λίγα για να μην κάνουν κακό στον πλανήτη, ωστόσο δεν θα προσπαθήσει ποτέ να επιβάλλει τη γνώμη του. Πιστεύει στο Θεό, αλλά ο δικός του Θεός είναι ίδιος είτε απέναντί του βρίσκεται Χριστιανός Ορθόδοξος, είτε Μουσουλμάνος. Πιστεύει στον άνθρωπο και τη δύναμή του, ελπίζει πως δεν είναι αργά για να σωθεί ο πλανήτης και για κάθε εμπόδιο που μπαίνει απέναντί του, βρίσκει μια λύση. Αν πρέπει να περάσει πάνω από το εμπόδιο, θα το κάνει. Αν πρέπει να αποχωριστεί τα ζώα του, θα το κάνει κι αυτό, αλλά πρώτα θα δώσει τη μάχη του για να εξηγήσει το αυτονόητο: Πως όπως τα πουλιά πετούν ελεύθερα πάνω από τα σύνορα των χωρών, έτσι μπορεί ένα πρόβατο κι ένας γάιδαρος και κάθε ζωντανό να κάνουν το ίδιο.

Προς το παρόν, ο Φεντερίκο αναζητεί τρόπους για να συνεχίσει -με τα πόδια φυσικά- το ταξίδι του προς την Τουρκία. Θα συνεχίσει να δουλεύει για ένα πιάτο φαγητό, θα συνεχίσει να πλένει τα ρούχα του σε λίμνες και ποτάμια, θα συνεχίσει να παίζει με την κιθάρα του στα μέρη που θα κοιμάται τα βράδια, θα συνεχίσει να ονειρεύεται, όχι ότι θα αλλάξει μόνος του τον κόσμο, αλλά ότι θα φτάσει σε ένα μέρος με ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, μα θέλουν να χτίσουν ξανά από το μηδέν. Με λιγότερα αυτή τη φορά, με τα απολύτως απαραίτητα, αλλά με μια καρδιά γεμάτη ειρήνη και αγάπη…