Ο Στάθης Σταμουλακάτος δεν έχει πρόβλημα να παίζει τον κακό

Το χαρακτηριστικό και κάπως άγριο παρουσιαστικό του, τον έχει οδηγήσει πολλές φορές σε ρόλους “κακών”, που ο θεατής πάντα θα θυμάται. Ο Στάθης Σταμουλακάτος, πάντως, δεν έχει καμία σχέση με την ωμότητα των ηρώων που ενσαρκώνει και φαίνεται ένας ήρεμος άνθρωπος που απολαμβάνει τη δουλειά του.

Γι΄αυτό, άλλωστε, μάς έχει χαρίσει καταπληκτικές ερμηνείες μέσα στα χρόνια, κι ας αισθάνεται πως άργησε να μπει στον χώρο. Την τελευταία περίοδο, μάλιστα, το όνομά του ακούγεται πολύ έντονα, αφού τον είδαμε στην πολυσυζητημένη ταινία “Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς” του Γιάννη Οικονομίδη, αλλά και στην πρώτη θεατρική παράσταση του ίδιου σκηνοθέτη με τίτλο “Στέλλα κοιμήσου”, όπου ανατριχιάζει κάθε φορά το κοινό με την φοβερή απόδοση του ρόλου του Αντώνη Γερακάρη.

Ο Στάθης Σταμουλακάτος έχει διπλή καταγωγή από τη Μεσσηνία και την Κεφαλλονιά, ενώ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1972 και μεγάλωσε στην περιοχή των Ιλισίων, με το θέατρο να μπαίνει πολύ αργότερα στη ζωή του. “Μεγάλωσα σ’ αυτό που λέμε τις τελευταίες γειτονιές της Αθήνας. Δεν υπήρχαν υπολογιστές τότε, ήμασταν παιδιά της γειτονιάς. Ήταν ευτυχισμένα χρόνια”, λέει ο ίδιος αναπολώντας εκείνη την εποχή.

Το θέατρο, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση

Αν και ξεκίνησε τη διαδρομή του στην υποκριτική, έχοντας στο μυαλό του πως θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, η ζωή τον πήγε αλλού. Μέχρι να ξεκινήσει να φοιτά στη δραματική σχολή, παρακολουθούσε μόνο κινηματογράφο και δεν είχε σχεδόν καμία σχέση με το θέατρο. Η ενασχόλησή του, όμως, με αυτό, ανέτρεψε τα πάντα.

“Το θέατρο προέκυψε μετά τον στρατό και πολύ πιο μετά. Δεν ήθελα τόσο πολύ να κάνω θέατρο, αυτό που είδα για πρώτη φορά ήταν ο κινηματογράφος. Ο κινηματογράφος μ’ άρεσε. Αλλά μπλέχτηκα, γιατί έπρεπε να πάω σε μία δραματική σχολή. Εκεί άρχισα να βλέπω θέατρο και άρχισε να μ’ αρέσει πολύ περισσότερο, μέχρι τότε παρακολουθούσα κινηματογράφο πιο πολύ. Στη σχολή κατάλαβα ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν μόνο το θέατρο. Όπως και έγινε, γιατί έπαιξα την πρώτη μου ταινία στα 37 μου. Δηλαδή μετά από σχεδόν 10 χρόνια. Το αγάπησα το θέατρο”.

Στο θέατρο από τη στιγμή που θα πέσεις, θα κολυμπήσεις

Παρόλα αυτά, τον έχουμε δει και στο θέατρο και σινεμά. Δύο τέχνες που, ναι μεν, έχουν κοινά στοιχεία, ωστόσο, διαφέρουν σε πολλά σημεία. Οι τεχνικοί κανόνες του κινηματογράφου έρχονται σε αντίθεση με τη ζωντάνια του θεάτρου, αλλά και τα δύο έχουν τη δική τους δυσκολία μα και γοητεία.

“Στον κινηματογράφο γίνεται μια πάρα πολύ μεγάλη κατασκευή, που όσοι δεν το γνωρίζουν και βλέπουν το τελικό αποτέλεσμα, πιστεύουν ότι είναι εύκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολος από το θέατρο στο τεχνικό και κατασκευαστικό κομμάτι. Η βασική διαφορά με το θέατρο, είναι ότι από τη στιγμή που θα πέσεις, θα κολυμπήσεις και δεν έχει στοπ και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Ενώ στον κινηματογράφο μπορείς ανά 10 δευτερόλεπτα να λες στοπ, ξαναπάμε. Βέβαια, ο κινηματογράφος έχει μια άλλη γοητεία”.

Μέσα σε όλα αυτά, η τηλεόραση για εκείνον έχει μια δευτερεύουσα θέση, καθώς δεν κατάφερε να τον αγγίξει. Διηγείται, μάλιστα, τις δύο φορές που επιχείρησε να μπει στον κόσμο της τηλεόρασης. Και οι δύο ναυάγησαν. Σαν να μην τον ήθελε η τηλεόραση; Σαν να μην την ήθελε ο ίδιος; Ακόμη το ψάχνει, αλλά δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα.

“Η τηλεόραση δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε και όσες φορές ήρθε κάτι δεν πήγε καλά. Την πρώτη φορά ήταν τότε με τα capital controls. Δυο – τρεις μέρες πριν, είχα δώσει τα χέρια για ένα σίριαλ, ήρθαν τα capital controls και ακυρώθηκε η δουλειά. Μπορεί να έγινε για καλό, δεν ξέρω. Την επόμενη φορά που μου προτάθηκε ξανά ένας αρκετά καλός ρόλος, θα έλεγα ότι πιο πολύ έκανα μποϊκοτάζ στον εαυτό μου. Ίσως να μην ήθελα και τόσο να παίξω. Ήμουν και λίγο αδιάβαστος όταν πήγαμε στην πρόβα, οπότε δεν με πήρανε. Έβαλα κι εγώ το χεράκι μου. Οπότε, στο πρώτο ήθελα να παίξω, ήταν πολύ ωραίο το σενάριο, αλλά μας διέλυσε η οικονομική κρίση και στο δεύτερο διέλυσα εγώ τον εαυτό μου”.

Η φιλία με τον Γιάννη Οικονομίδη

Στη συνείδηση του κόσμου ο Στάθης Σταμουλακάτος και ο Γιάννης Οικονομίδης συνδέονται πολύ στενά, αφού έχουν συνεργαστεί πολλές φορές μέσα στα χρόνια, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Από τις ταινίες “Μικρό Ψάρι” και “Μαχαιροβγάλτης” μέχρι την πρώτη θεατρική παράσταση του Οικονομίδη με τίτλο “Στέλλα κοιμήσου”. Ο ίδιος επιβεβαιώνει τη στενή τους σύνδεση και μιλά για μια σχέση που είναι παραπάνω από συναδελφική. Η εκτίμηση και η αγάπη που τρέφει προς το πρόσωπό του είναι μεγάλη και φαίνεται.

Εγώ έβλεπα και βλέπω τον Οικονομίδη σαν τον μεγάλο αδελφό που δεν είχα ποτέ

“Η σχέση μου με τον Γιάννη Οικονομίδη ξεκίνησε το 2005, όταν ήρθε να με δει σε μία παράσταση στο θέατρο και από ‘κει και πέρα είμαστε μέχρι και σήμερα φίλοι, περισσότερο από συνεργάτες. Παρόλο που είμαστε εντελώς διαφορετικά ζώδια, όπως λέει κι ο Οικονομίδης, αν και δεν τα πιστεύω αυτά, έχουμε ένα κάρμα μεταξύ μας. Τον γιο του τον λένε Στάθη, δεν ξέρω πώς έκατσε αυτό το πράγμα. Είμαστε δύο Στάθηδες, ο μεγάλος κι ο μικρός. Νομίζω ότι έχουμε κάποιες πτυχές στον χαρακτήρα μας, που ταιριάζουνε. Εγώ έβλεπα και βλέπω τον Οικονομίδη σαν τον μεγάλο αδελφό που δεν είχα ποτέ. Και κάθε Σαββατοκύριακο υπάρχει ένας μικρός πυρήνας, μία παρέα που πάει και τρώει. Πάμε και τρώμε όλοι μαζί και μιλάμε για διάφορα, όχι για κινηματογράφο, για άσχετα. Ήταν και η σκηνογράφος Ιουλία Σταυρίδου μέσα σ’ αυτή την παρέα, που έφυγε από τη ζωή πριν από μερικές βδομάδες…”

Η τελευταία τους κινηματογραφική δουλειά ήταν η “Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς”, που έκανε τα σινεμά να “βουλιάξουν” τις πρώτες μέρες της προβολής της, αλλά και αργότερα, από την τεράστια εισροή θεατών, που έσπευσαν να δουν την ταινία. Ο ίδιος, που είχε υποδυθεί τον “Γλάρο”, αισθάνεται περήφανος για τον Γιάννη Οικονομίδη και για την επιτυχία της ταινίας.

“Είναι μια νίκη του Γιάννη Οικονομίδη, που τη χρεώνεται αυτός. Μετά από πολλά χρόνια και πολύ μεγάλο αγώνα, ο Γιάννης, ένας σκηνοθέτης εκτός συστήματος που δεν ακολούθησε την περπατημένη και κάποιες ταινίες του δεν είχαν πάει τόσο καλά, δικαιώνεται. Ο Γιάννης, όχι εμείς. Εμείς είμαστε ηθοποιοί, οι οποίοι υπηρετήσαμε ένα σενάριο. Ο Γιάννης, όμως, δικαιώνεται στην πραγματικότητα και κάποιοι ανακάλυψαν τώρα τον Οικονομίδη”.

Ο Γερακάρης και οι άλλοι “κακοί”

Στην θεατρική παράσταση “Στέλλα κοιμήσου”, που είχε τεράστια επιτυχία τις προηγούμενες τρεις σεζόν και ανεβαίνει τώρα για περιορισμένες παραστάσεις, ο Στάθης Σταμουλακάτος υποδύεται τον Αντώνη Γερακάρη, τον πατέρα-αφέντη μιας ελληνικής μικροαστικής οικογένειας. Ένας ρόλος με νεύρο, κυνικότητα και ωμότητα, που θα μπορούσαμε να κατατάξουμε στους “κακούς” χαρακτήρες. Ο ίδιος ξεκαθαρίζει εξ αρχής πως δεν ταυτίζεται καθόλου με τον ήρωα και είναι μόνο ένας ρόλος, στον οποίον δεν θα ήθελε ποτέ να μοιάσει.

Ο Γερακάρης είναι σαν εκείνους τους τύπους που έχουμε στην Ελλάδα, που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή και στην πολιτική και στην οικονομική ζωή της χώρας

“Ο ρόλος του Γερακάρη ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια, ούτε κι εγώ ήξερα τι μορφή θα πάρει. Όλο αυτό έγινε μέσα από τις πρόβες και μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε. Πάντως δεν θέλω να του μοιάζω καθόλου, δεν έχουμε καμία σχέση. Εγώ μπροστά στον Γερακάρη είμαι πρόβατο. Λόγω του παρουσιαστικού μου, επειδή είμαι λίγο άγριος, με επέλεξε ο Οικονομίδης για τον ρόλο και πίστευε ότι μπορώ να το κάνω. Είναι απλά ένας ρόλος και δεν ταυτίζομαι, ούτε θα ταυτιζόμουν ποτέ με τον Γερακάρη. Δεν θέλω να πάρω ούτε 1% από αυτόν. Ο Γερακάρης είναι σαν εκείνους τους τύπους που έχουμε στην Ελλάδα, που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή και στην πολιτική και στην οικονομική ζωή της χώρας. Ο κόσμος που έρχεται αναγνωρίζει στον Γερακάρη, χωρίς καν να του τα πούμε εμείς, αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι βλάκας ο κόσμος, έχει δει τι γίνεται στη χώρα και ποιοι είναι αυτοί οι τύποι”.

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της παράστασης, έγκειται στο γεγονός πως το “Στέλλα κοιμήσου” γράφτηκε με τη δημιουργική συμμετοχή των ηθοποιών της παράστασης κατά τη διάρκεια των προβών. Κάθε παράσταση είναι ξεχωριστή, καθώς ο διάλογος διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό ζωντανά στη σκηνή, με βάση ένα συγκεκριμένο σενάριο.

“Πολλά σημεία του έργου διαμορφώνονται. Αυτό ήταν ιδέα του Γιάννη Οικονομίδη, που δεν ήθελε να το βγάλει πάνω σε ένα θεατρικό κείμενο. Ήθελε να το βγάλουμε εμείς από μέσα μας. Στην αρχή αυτό ακουγόταν πολύ επικίνδυνο, αλλά από τη διαδικασία αποδείχτηκε πως όταν γίνεται, είναι μαγικό. Είναι δύσκολο. Δεν κρύβω πως υπήρχαν κάποιες παραστάσεις που δεν ήταν καλές. Αυτό έχει ένα τίμημα, το ότι προσπαθείς κάθε βράδυ να δημιουργήσεις μια παράσταση. Παρόλο που τον τελευταίο ένα χρόνο ήταν πιο παγιωμένα τα πράγματα, δηλαδή γνωρίζαμε πάνω κάτω τι θα πούμε ο ένας στον άλλον, υπήρχαν και αρκετές βραδιές που υπήρχαν εκπλήξεις. Δεν ξέραμε τι ενέργεια έχει ο καθένας μας πάνω στη σκηνή. Είναι λίγο περίεργο. Κάποιοι διάλεγαν κάποια βράδια να μην συμμετάσχουν τόσο ενεργά και έπρεπε κάποιοι άλλοι να πάρουν τα ηνία. Κάποιες φορές υπήρχαν παραστάσεις που μπορεί να μην έβγαιναν όπως τις θέλαμε. Μέσα σε ένα τόσο ελεύθερο πράγμα, θα έχεις και κάποιες παραστάσεις που δεν θα είναι τόσο καλές”.

Βαριέται, άραγε, ένας ηθοποιός όταν παίζει τον ίδιο ρόλο για συνεχόμενες σεζόν; Ο Στάθης Σταμουλακάτος θεωρεί πως αυτό εξαρτάται από δύο σημαντικούς παράγοντες, που στην συγκεκριμένη παράσταση λειτούργησαν εξαιρετικά για τον εκείνον.

“Αυτό εξαρτάται από κάποιους παράγοντες. Ο ένας είναι ποιους έχεις δίπλα σου, τους συμπαίκτες σου, τους συμπρωταγωνιστές σου. Ο δεύτερος είναι καθαρά στον κάθε ηθοποιό, αν θέλει να υπηρετήσει πραγματικά τον ρόλο. Εγώ είχα και τα δύο καλά, είχα και πάρα πολύ καλούς συμπαίκτες, όλα τα παιδιά είναι φοβερά και, επίσης, μ’ αρέσει ο ρόλος. Δεν έβγαλα λεφτά, για να πω ότι έχω ένα άλλο κίνητρο, το έκανα και το διασκέδαζα. Την επόμενη μέρα από την παράσταση είμαι βραχνιασμένος, αλλά δεν δίνω δεκάρα. Ειδικά τον πρώτο χρόνο, μου είχαν πει πως αν δεν το σταματήσω, θα βγάλω κάλλο. Αλλά δεν το σταμάτησα, μου άρεσε τόσο πολύ. Το παρέβλεψα, δεν το σκέφτηκαν καν. Για να το γουστάρεις και να το αναπαράγεις κάθε βράδυ, σημαίνει ότι έχεις πάρα πολύ καλούς συναδέλφους”.

Το κακό γοητεύει. Όλοι θα ήθελαν να είναι κακοί, πίστεψέ με

Οι περισσότεροι ρόλοι που έχει παίξει, πάντως, είναι εκείνοι των “κακών” χαρακτήρων. Ωστόσο, ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Ίσα ίσα που το απολαμβάνει.

“Και να με έχει συνδέσει ο κόσμος με τους κακούς ρόλους, δεν με πειράζει, δεν έχω πρόβλημα. Κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν κι άλλοι ρόλοι. Ό,τι έρθει και μου αρέσει, θα το κάνω. Του χρόνου θα κάνω κάτι πολύ διαφορετικό και νομίζω θα αρέσει πολύ. Θα είναι σοκαριστικό. Για φέτος, ετοιμάζουμε με τον κύριο Καφετζόπουλο και τον μεγάλο γιο του ένα θεατρικό που ονομάζεται «Ντάο», από τον «Νταντοϊσμό». Έχει μαύρα στοιχεία κωμωδίας. Έχω πάλι τον ρόλο ενός κακού ανθρώπου, αλλά ενός πιο αποδοδημένου Γερακάρη, που βγάζει γέλιο. Είναι κάτι διαφορετικό. Ξέρεις, οι κακοί είναι μια βεντάλια ολόκληρη, δεν μοιάζει ο ένας με τον άλλον, οπότε δεν αισθάνομαι ότι κάνω συνέχεια τα ίδια. Εξάλλου, το κακό γοητεύει. Όλοι θα ήθελαν να είναι κακοί, πίστεψέ με”.

Η δουλειά του κούριερ και όσα έρχονται

Ο Στάθης Σταμουλακάτος έκανε το επάγγελμα του κούριερ για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι πέρυσι που την αφήσει, λόγω περιορισμένου χρόνου. Η πρωινή δουλειά ήταν αναγκαία, καθώς στο θέατρο δύσκολα μπορεί να βγάλει κανείς τα προς το ζην. Όταν οι παραστάσεις έγιναν πολλές και παράλληλες, αποφάσισε να την διακόψει και όχι να την σταματήσει, καθώς θεωρεί πως ίσως χρειαστεί να επιστρέψει.

“Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα το ξαναρχίσω φαίνεται. Δεν το αποκλείω να ξαναγυρίσω. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, δεν έχω τέτοιες αναστολές. Έχω γυρίσει όλη την Αθήνα. Έχω πάει από τη Νέα Πέραμο μέχρι τον Μαραθώνα. Έχω δει και τα άσχημα της Αθήνας, από την Μάνδρα και τη Μαγούλα, που είναι παρατημένες περιοχές, μέχρι Πολιτεία και Κηφισιά, που είναι ένας άλλος κόσμος μέσα στην Αττική. Έχω καθίσει σε διάφορες γωνιές της Αθήνας όταν έκανα διάλειμμα και η κάθε μία είναι διαφορετική, από την Ακρόπολη και το Μετς μέχρι το Αιγάλεω και τον Ασπρόπυργο”.

Ίσως να καθυστερήσει, όμως, η επιστροφή του, αφού έχει σχέδια για τον ερχόμενο χειμώνα. Ο κινηματογράφος, που τόσο πολύ αγαπούσε πάντα, μπαίνει ξανά στη ζωή του, αφού πρόκειται να συμμετάσχει σε δύο ταινίες.

“Η μία ταινία που ετοιμάζουμε είναι μία ισπανική παραγωγή, έχουμε ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα. Η δεύτερη ταινία, στην οποία έχω σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο, θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο και η σκηνοθέτις είναι η Ασημίνα Προέδρου, που θα κάνει την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία”.

Κι αν οι ρόλοι του θα είναι κι εδώ κακοί, δεν πειράζει, αφού το ταλέντο του είναι τόσο μεγάλο που μας χαρίζει καταπληκτικές ερμηνείες.

*Η παράσταση “Στέλλα κοιμήσου” θα παίζεται για ακόμη τέσσερις παραστάσεις:

18 & 19 Σεπτεμβρίου, 21:00, Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης “Δημήτρης Κιντής”

25 & 26 Σεπτεμβρίου, 21:00, Θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη”

Πληροφορίες και εισιτήρια εδώ*

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr