Οι εικόνες φρίκης πολέμων και τρομοκρατίας όπως θα έπρεπε να είναι

Ο Abdulla -Al- Morshed, ή “Morshed Mishu” όπως είναι το καλλιτεχνικό του όνομα, ζει και εργάζεται στο Μπαγκλαντές. Στα 26 του αποτελεί έναν ελπιδοφόρο και ανερχόμενο καρτουνίστα που κατάφερε να δει τα σκίτσα του Global Happiness Challenge να γίνονται γνωστά παγκοσμίως, με μεγάλα ειδησεογραφικά site να καλύπτουν τη δουλειά του.

Ο Morshed παρεκκλίνει των κλασικών “success stories”. Η δική του επιτυχία, βασίζεται στις αποτυχίες του. Ποτέ δεν ονειρευόταν να γίνει σκιτσογράφος, ωστόσο σήμερα εργάζεται για το μεγαλύτερο σατιρικό περιοδικό της Νοτίου Ασίας, το UNMAD και είναι επικεφαλής της ομάδας σκιτσογράφων του Μπαγκλαντές, Cartoon People.

Η σειρά καρτούν “The Global Happiness Challenge” ξεκίνησε το 2018 και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Ξεπήδησε σαν μια προσπάθεια του ίδιου του Abdulla να “ξορκίσει” τον πόνο που ένοιωθε όταν έβλεπε εικόνες φρίκης και θανάτου. Εικόνες που καταγράφουν την πιο απάνθρωπη όψη του πλανήτη μας. Έτσι, ο ίδιος θέλησε να μας δείξει, πώς θα ήταν ο κόσμος δίχως βία και πολέμους. Μια αντιπαραβολή εικόνων, σαν ευχή.

Η συλλογή του προς το παρόν αποτελείται από 9 έργα, αλλά στο μέλλον ο Mishu, που το έργο του έχει εμπνεύσει δεκάδες άλλους καλλιτέχνες, σκοπεύει να φιλοτεχνήσει ακόμα 25 ή 30.

Η συνέντευξη μαζί του, μας βρήκε λίγο πριν το μακελειό της Νέας Ζηλανδίας. “Ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι την αξία της ζωής και της ειρήνης. Οι τρομοκράτες δεν έχουν θρησκεία. Οι τρομοκράτες δεν έχουν χώρα. Οι τρομοκράτες δεν είναι άνθρωποι”, λέει ο ίδιος για όσα έγιναν με θύματα μουσουλμάνους.

Παρακάτω, ο Abdulla περιγράφει στο News 24/7 πώς ξεκίνησε, τι ονειρεύεται να κάνει από εδώ και στο εξής αλλά και πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης στην 8η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου.

Όλα τα σκίτσα δημοσιεύονται παρακάτω με την άδεια του καλλιτέχνη.

Πώς θα περιέγραφε τη ζωή ενός καλλιτέχνη στο Μπαγκλαντές;

“Θα έλεγα πως ένας καλλιτέχνης στο Μπαγκλαντές ζει μια επαναστατική ζωή. Εννοώ κάθε μορφής καλλιτέχνη, ζωγράφο, γελοιογράφο, ηθοποιό, τραγουδιστή, χορευτή, μουσικό, συγγραφέα. Πολλοί θα έλεγαν πως οι καλλιτέχνες εδώ βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, αλλά στα δικά μου μάτια αυτός ο προσδιορισμός υποτιμά τον καλλιτέχνη. Κάθε άνθρωπος αγωνίζεται για να πετύχει κάτι στη ζωή μου αλλά ξέρετε, δεν αντιδρούν όλοι όταν κάτι πάει στραβά. Οι καλλιτέχνες στη χώρα μου πάντα αντιδρούν, μάχονται για έναν σκοπό, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για ένα θέμα πολιτικό, κοινωνικό ή ανθρωπιστικού περιεχομένου γενικότερα. Οι καλλιτέχνες της χώρας μου χρησιμοποιούν ο,τι εργαλείο έχει ο καθένας για να περάσουν τα μηνύματά τους όποτε τους χρειάζεται η χώρα και η κοινωνία. Αγαπάμε να ακολουθούμε τις καρδιές μας και δεν επιθυμούμε να μας ελέγχουν. Η επαναστατικότητα αντανακλά τελικά τον τρόπο που ζούμε”.

Ήταν δύσκολο να πείσει την οικογένειά του για την καριέρα που θα ακολουθούσε;

“Στην πραγματικότητα ακολούθησα κάποιες στρατηγικές για να πείσω την οικογένειά μου. Στη χώρα μου το επάγγελμα του επαγγελματία σκιτσογράφου δεν θεωρείται ένα επάγγελμα που εξασφαλίζει καριέρα και χρήματα, και αυτό το ήξερα. Η αλήθεια είναι πως δεν ονειρευόμουν να γίνω κάτι τέτοιο. Από τα παιδικά μου χρόνια, εκτός από το να ζωγραφίζω καρτούν, ήθελα να μπω στον στρατό. Η οικογένειά μου ήταν χαρούμενη με αυτόν τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό και με στήριζε. Προσπάθησα δύο φορές να ενταχθώ στο στράτευμα και με απέρριψαν. Έτσι κατέρρευσε ένα παιδικό μου όνειρο. Οι συγγενείς μου ήταν πολύ υποστηρικτοί στην απογοήτευσή μου αυτή”.

“Μετά την απόρριψη, άρχισα να ζωγραφίζω ξανά και το 2012 μπήκα στο ULAB (University of liberal Arts) για να σπουδάσω μηχανικός υπολογιστών. Το κόστος σπουδών στα πανεπιστήμια του Μπαγκλαντές είναι πολύ υψηλό και κατάφερα να πάρω υποτροφία. Έτσι, οι γονείς μου δεν επιβαρύνθηκαν με αυτό, κάτι που τους ικανοποιούσε. Αυτό με βοήθησε στο να επικεντρωθώ στη νέα καριέρα μου, στο να γίνω κομίστας. Τον Ιούνιο του 2012 εντάχθηκα στην ομάδα του μηνιαίου σατιρικού περιοδικού UNMAD. Πρόκειται για το μακροβιότερο σατιρικό περιοδικό στη νότια Ασία και το 2018 γιορτάσαμε τα 40 χρόνια εκδόσεων. Ο εκδότης Ahsan Habib είναι ένα πραγματικό αφεντικό. Ο ίδιος και το περιοδικό αυτό με έσωσαν πραγματικά και με έβγαλαν από το αδιέξοδο. Σήμερα είμαι βοηθός αρχισυνταξίας στο περιοδικό”.

“Κάθε καρτούν μου που δημοσιεύεται το δείχνω στην οικογένειά μου, ειδικά στη μητέρα και την αδερφή μου. Χαίρονται πολύ όταν βλέπουν πόσο με γεμίζει η δημιουργικότητά μου μετά τις αποτυχίες που προηγήθηκαν. Ένα χρόνο πριν την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο αποφάσισα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου και να εστιάσω περαιτέρω στο σκίτσο. Ένοιωθα πως έχανα τον χρόνο μου, πως δεν έκανα κάτι για το μέλλον μου. Δεν ήθελα να τελειώσω τις σπουδές απλά για να πάρω ένα χαρτή. Ήθελα να σπουδάσω πλέον κάτι σχετικά με το καρτούν και το animation. Δεν ενημέρωσα τους γονείς μου για την απόφαση να εγκαταλείψω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Τους παρουσίαζα τις “καρτουνίστικες” επιτυχίες μου και όταν πλέον τους είπα για την απόφασή μου να αφήσω το Πανεπιστήμιο, είχα γίνει επαγγελματίας σκιτσογράφος. Αρχικά κάπως απογοητεύτηκαν, αλλά πλέον αισθάνονται υπερήφανοι που έχουν έναν κομίστα στην οικογένειά μας”.

Ρωτάμε τον Morshed Mishu αν έχει σκεφτεί να αφήσει τη χώρα του για να σπουδάσει στο εξωτερικό.

“Αγαπώ να ταξιδεύω και θα ήθελα να παρουσιάσω τα έργα μου σε εκθέσεις στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες. Ωστόσο, δεν θα άφηνα το αγαπημένο μου και πανέμορφο Μπαγκλαντές με τίποτα. Αγαπώ την πατρίδα μου ανεξαρτήτως του πώς είναι. Μπορεί να ακούγεται πολύ συναισθηματικό αυτό αλλά γεννήθηκα εδώ και θα ήθελα να πεθάνω εδώ προσφέροντας για την πατρίδα μου. Είμαι υπερήφανος που κατάγομαι από εδώ. Όσο για τον αν θα έφευγα για περισσότερα χρήματα, η απάντησή μου είναι πως θα μπορούσε κάποιος να με προσλάβει, αλλά ο Morshed Mishu δεν είναι προς πώληση”.

Τι τον εμπνέει περισσότερο για τα έργα του;

“Οι αποτυχίες μου με εμπνέουν κατά κύριο λόγο. Η ζωή έχει πολλά να μας προσφέρει. Έγινα κάτι που δεν ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρός και αυτό γιατί απέτυχα σε κάτι άλλο. Ξέρετε, όλοι περνάμε άσχημες στιγμές στη ζωή και μπορεί να αισθανόμαστε πως κάποιος μας έχει καταραστεί. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας αν καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις πιο σκοτεινές αδυναμίες μας σε φωτεινή δύναμη”.

Η επόμενη ερώτησή μας έχει να κάνει με τη σειρά σκίτσων “Global Happiness Challenge” και την τεράστια, παγκόσμια επιτυχία τους. Τα σκίτσα έγιναν viral στο διαδίκτυο, ωστόσο ο ίδιος ο καλλιτέχνης, δεν περίμενε κάτι τέτοιο.

“Κάθε φορά που βλέπω σκίτσα των πραγματικών θυμάτων του πολέμου, κάτι διαλύεται μέσα μου. Με κάθε επίθεση αισθανόμουν μέσα μου την αγωνία και προσπαθούσα να την κατευνάσω. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο πέραν του να σκιτσάρω. Έτσι, θα έλεγα πως η σειρά του “Global Happiness Challenge” είναι παιδί αυτής της αγωνίας μου. Ποτέ δεν περίμενα πως θα στεφθεί από τέτοια επιτυχία. Όμως συνειδητοποίησα κάτι. Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ένοιωθαν τον ίδιο πόνο με μένα χωρίς να μπορούν να εκφραστούν. Μέσα από αυτά τα σκίτσα, μάλλον βρήκαν έναν τρόπο να εκφραστούν και αυτό δικαιολογεί την παγκόσμια απήχηση. Εύχομαι πραγματικά και ελπίζω να σταματήσουν οι πόλεμοι στον πλανήτη και ο κόσμος μας να γίνει πιο ευτυχής”.

Περί μελλοντικών στόχων

“Στην εφηβεία μου όπως σας είπα, είχα στόχους που δεν πήγαν πολύ καλά. Ονειρεύομαι πολύ αλλά σταμάτησα να έχω μακροχρόνιους στόχους και προσπαθώ να χαρώ το τώρα. Αυτό λειτουργεί καλά για την ώρα. Εκπλήσσομαι ευχάριστα κάθε μέρα. Ωστόσο πράγματι, έχω έναν άμεσο στόχο. Να συνεχίσω αυτή τη σειρά σκίτων. Έχω κάνει 11 illustrations και θα ολοκληρώσω ακόμη 19. Με αυτές τις 30 θα οργανώσω και την πρώτη μου ατομική έκθεση και θα ήθελα να περιοδεύσω για να προωθήσω το μήνυμά μου. Επίσης, σχεδιάζω να γράψω ένα βιβλίο για τη σειρά αυτή. Στην πρώτη επέτειο της κυκλοφορίας του lobal Happiness Challenge (ήταν η 26η Φεβρουαρίου), κυκλοφόρησα τη νέα μου σειρά με τίτλο “The Global GOD FORBID Challenge” την οποία μπορείτε να δείτε στον προσωπικό μου ιστότοπο”.

Πώς εξηγεί το ότι παρότι ονειρευόταν να μπει στο στράτευμα της χώρας του, το κύριο μήνυμα του έργου του είναι αντιπολεμικό. Υπάρχει εδώ μια αντιφατικότητα;

“Από την παιδική μου ηλικία ήθελα να υπηρετήσω την πατρίδα μου και σκεφτόμουν πως αν έμπαινα στο στράτευμα θα το έκανα αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Εμπνεύστηκα από τον αδερφό μου, τον κουνιάδο μου που είναι διοικητικός στον Στρατό της χώρας και τον μεγαλύτερο αδερφό μου που υπηρετεί στο ναυτικό. Ο στρατός του Μπαγκλαντές έχει ιδιαιτέρως καλή φήμη στον ΟΗΕ ως προς τη διαφύλαξη της ειρήνης. Από τους ανθρώπους που σας είπα άκουσα πώς λειτουργούσαν σε περιοχές όπου είχε διαταραχθεί η ειρήνη, προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα δικαιώματα. Δεν ξέρω αν προσωπικά θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, ωστόσο πλέον έχω μάθει πως ο καθένας μπορεί να υπηρετήσει τη χώρα του αν το θέλει, μέσα από τη δουλειά που κάνει”.

Και τέλος, ποιο είναι το προσωπικό του “μότο” για την επιτυχία;

“Να ακολουθείς την καρδιά σου, να εργάζεσαι έξυπνα και να προσπαθείς πάντοτε να βελτιωθείς”.

Όλα τα έργα του Morshed Mishu εδώ