‘Οι γυναίκες είμαστε η εμπροσθοφυλακή και η Αντίσταση’

«Υπάρχει μέτωπο, είμαστε καλά οργανωμένες, δεν θα τα καταφέρει ο Τραμπ» δηλώνει, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο  Νews 24/7 η Λώρα Φλάντερς, η Bρετανίδα δημοσιογράφος που εργάζεται στις ΗΠΑ και έχει γίνει γνωστή για το “The Laura Flanders Show”, το οποίο δίνει φωνή στις μειονότητες που συνήθως φιμώνονται.

Προσκεκλημένη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ συμμετείχε στην ανοικτή συζήτηση «Γυναίκες στα ΜΜΕ», όπου διαπίστωσε ότι  τα στερεότυπα και οι αγώνες των εργαζομένων γυναικών  στο χώρο είναι κοινοί και  στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

Έχετε εντοπίσει, κυρία Φλάντερς, ποιες είναι μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας οι  βασικές διαφορές μιας γυναίκας που εργάζεται στον χώρο των ΜΜΕ;

H  εντύπωση μου από τη συνάντηση  στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Rosa Luxemburg είναι ότι  έχουν πάρα πολλά κοινά οι Αμερικανίδες με τις Ελληνίδες. Και μεταξύ αυτών, το γεγονός ότι έχουν ψηφιστεί  συγκεκριμένοι νόμοι, χάρη στα κινήματά τους και τους αγώνες κατά των διακρίσεων. Ωστόσο, διαπίστωσα πως στην Ελλάδα  οι νόμοι δεν επιβάλλονται και οι γυναίκες έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι πρέπει να πιέσουν με τις δυνάμεις τους για την εφαρμογή τους .

Ποια είναι τα βασικά κρούσματα διακρίσεων σε βάρος των γυναικών στις ΗΠΑ, συγκριτικά με αυτά που διαπράττονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η Ευρώπη ζει με την ιδέα ότι  υπάρχουν πρότυπα/κανόνες  επιβεβλημένοι από την Ε.Ε. ή από επιμέρους κυβερνήσεις. Στις ΗΠΑ πρέπει σε μεγάλο βαθμό να φτιάξουμε οι ίδιες τους κανόνες μας, οι  ισχύοντες κανόνες είναι εντελώς παρωχημένοι. Στην Ε.Ε. υπάρχει ήδη ο νόμος που όμως πρέπει να  εφαρμοστεί και στην πράξη, ενώ στις ΗΠΑ ακόμη παλεύουμε για τις αρχές. Η βιομηχανία των Media  είναι αυτή που έχει το μεγαλύτερο χάσμα στις πληρωμές ανδρών –γυναικών. Έχουμε ακόμη  πολύ περιορισμένο αριθμό γυναικών σε διευθυντικές  θεσεις. Και στην πολιτική, πρόσφατα είχαμε εκλογές με υποψήφια μια γυναίκα που στοχοποιήθηκε από μεγάλες δόσεις μισογυνισμού. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί κάποιος να κριτικάρει την Χίλαρι Κλίντον, αλλά όχι για το τι φορούσε, ούτε για τον τόνο της φωνή ή  πώς είχε  χτενίσει τα μαλλιά της. Έχουμε κάνει προόδους αλλά έχουμε κι άλλο δρόμο μπροστά μας. Είναι συναρπαστικό που οι γυναίκες στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει να συζητούν για αυτά τα ζητήματα μαζί. Ακούσαμε  από Ελληνίδες δημοσιογράφους ότι ακόμη στη χώρα σας  τις  απολύουν την περίοδο της εγκυμοσύνης. Ο αγώνας δηλαδή παραμένει  κοινός.

Οι γυναίκες στις ΗΠΑ είστε πλειοψηφία;

Είμαστε.

Εντούτοις παραμένετε η μειονότητα στο χώρο των ΜΜΕ.

Ναι. Διακατεχόμαστε από στερεότυπα, υπάρχει  το club των αγοριών απ’όπου δίνονται οι δουλειές, έχουμε επίσης  μια βιομηχανία  των media που περνάει κρίση και έχει λίγες θέσεις εργασίας.. Πολλές γυναίκες που σπουδάζουν σε σχολές δημοσιογραφίας δεν καταλήγουν να εργάζονται ως δημοσιογράφοι,  κάνουν δημόσιες σχέσεις ή διαφήμιση. Είναι κοινός τόπος. Αυτό αλλάζει. Το ίντερνετ έχει   δώσει τη δυνατότητα στις γυναίκες να έχουν τον δικό τους μέσο επικοινωνίας. Αλλά οι γυναίκες ακόμη αντιμετωπίζουν διακρίσεις στα mainstream media. Παρόλα αυτά βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του επαναπροσδιορισμού των media.  Δημιουργώντας media ανεξάρτητα από μεγάλες επιχειρήσεις.

Είστε Αγγλίδα που ζει και εργάζεται  στις ΗΠΑ. Έχετε εικόνα αν είναι καλύτερο να εργάζεσαι ως γυναίκα δημοσιογράφος στις ΗΠΑ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος έχω εργαστεί μόνο στις ΗΠΑ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν ακόμη κρατικές επιδοτήσεις  για τη δημοσιογραφία. Υπάρχει το BBC, δημοσιογραφικές αρχές και μεγαλύτερες ευκαιρίες  για να γίνεις ξένος ανταποκριτής απ’ότι στις ΗΠΑ. Η χώρα έχει ακόμα μεγαλύτερες ευκαιρίες στο χώρο αλλά  στο πλαίσιο των mainstream παραδοσιακά media. Στις ΗΠΑ έχουμε πολύ περισσότερες ευκαιρίες στο επίπεδο των ανεξάρτητων νέων media.

Ένα από αυτά είναι το δικό σας “Laura Flanders Show”.

Έχω ανεξαρτησία αλλά πρέπει να μαζεύω χρήματα για να συνεχίζω. Πρέπει  να ζητάμε την υποστήριξη των ακροατών και των θεατών μας. Καμιά φορά μας υποστηρίζουν ιδρύματα. Ανεξαρτησία έχεις, αλλά πρέπει να πληρώσεις για αυτήν.

Ποιο είναι το ποσοστό της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στις ΗΠΑ; Έχουμε μεγάλη συγχώνευση των Media.

Περίπου 20 με 30 χρόνια  παλαιότερα υπήρχαν μερικές εκατοντάδες οικογένειες  που είχαν στην κατοχή τους εφημερίδες, τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τώρα είναι μια χούφτα, έξι τεράστιες εταιρείες που ελέγχουν την πλειονότητα των Μέσων Ενημέρωσης. Αλλά ενώ απ’ ΄τη μια μεριά έχεις  τρομακτική συγκέντρωση  των media από επιχειρήσεις που έχουν επενδύσει βαθιά στο status quo, από την άλλη σήμερα έχεις πολύ περισσότερα ανεξάρτητα Μέσα.

Το κοινό τι προτιμά;

Η πλειονότητα παρακολουθεί τα παραδοσιακά Μέσα κυρίως, αλλά έχει αρχίσει και ακολουθεί και κάποια ανεξάρτητα, και προς τα Αριστερά και προς τα Δεξιά, τα οποία έχουν τεράστια  απήχηση. Δεν παρατηρείται  μόνο ένα προοδευτικό ρεύμα.  Το δεξιό μπλοκ επενδύει περισσότερο στα Μέσα Επικοινωνίας και έχει απήχηση. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει και το προοδευτικό, που έχει πολλά Μέσα αλλά χωρίς απήχηση.

Στο show σας τι ακριβώς προβάλλετε;

Ανθρώπους που φέρνουν αλλαγές, είναι στο περιθώριο αλλά τους φέρνω στο κέντρο .Είναι ο ίδιος λόγος που με ενδιαφέρει και η Ελλάδα . Τα media μάς λένε ότι αλλαγές γίνονται μόνο στην Ουάσινγκτον από τον πρόεδρο και ο ρόλος μας είναι να περιμένουμε μέχρι  τις επόμενες εκλογές. Αυτό  όμως που ξέρουμε πως ισχύει είναι  ότι οι αλλαγές γίνονται από τη βάση  και ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ιδέες, δεν μπορούν να γίνουν αυτό που δεν βλέπουν και δεν ξέρουν. Αν λοιπόν δείξουμε  αυτούς που τολμούν και έχουν  τον τρόπο για τις αλλαγές ίσως και κάποιοι ακόμη σκεφτούν «κι εμείς μπορούμε να το κάνουμε, να κάνουμε μια επιχείρηση -κοοπερατίβα ή να εργαστούμε  με πρόσφυγες και μετανάστες ή ακόμη και να  κατεβούμε στις εκλογές για πρόεδρος της χώρας».

Η δημοσιογραφία μπορεί να αλλάξει τόσο πολύ τις συνειδήσεις μιας κοινωνίας;

Απολύτως. Πιστεύω  η δημοσιογραφία και τα μέσα της δημιουργούν την  ιδέα του τι είναι κανονικό και τι είναι δυνατό. Ναι, έχουμε  τεράστια δύναμη.

Ακούσατε στην εκδήλωση για τα στερεότυπα που κυριαρχούν στην ελληνική τηλεόραση. Η καταγωγή τους είναι τα αμερικανικά;

Ναι, έχουμε  πολύ κοινά στερεότυπα.  Ο άνδρας όσο μεγαλώνει γίνεται πιο αξιοπρεπής, ενώ οι γυναίκες όταν γερνάνε πρέπει να αποσύρονται.  Δεν είναι τυχαίο που η αίθουσα κατά τη διάρκεια της  εκδήλωσης εξερράγη όταν η κουβέντα έφτασε στην ηλικία . Στην τηλεόραση επιτρέπεται μόνο στους άνδρες να γεράσουν, οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες  να παραμείνουν για πάντα νέες.

Κάνατε έρευνα για τις γυναίκες στο υπουργικό συμβούλιο του Μπους. Σκοπεύετε να κάνετε το ίδιο και για το υπουργικό συμβούλιο του Ντόναλντ Τραμπ;

Είναι τα ίδια πρόσωπα. Η Iλέιν Τσάο, που ήταν υπουργός και στην κυβέρνηση Μπους, τώρα είναι υπουργός Μεταφορών. Μια γυναίκα με ταϊβανέζικες καταβολές και μια ιστορία που έλκεται από τον διεφθαρμένο κομμάτι του εφοπλισμού, το οποίο στην Ελλάδα γνωρίζετε πολύ καλά. Πιστεύω πως όντως θα ήταν συναρπαστική μια έρευνα για το υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ, συμπεριλαμβανομένης της Μπέτσι Ντέβος, της υπουργού Παιδείας. Αυτό που θα διαπιστώσουμε τελικά είναι ότι οι γυναίκες που βρίσκονται στην πολιτική και σε θέσεις κυβερνητικές δεν εξυπηρετούν το δημόσιο καλό αλλά ιδιωτικά συμφέροντα, ωστόσο αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη συμπάθεια επειδή απλά είναι γυναίκες. Αυτό και βάσει της έρευνας που έκανα για την κυβέρνηση Μπους είναι μια άλλη όψη του σεξισμού.  Βλέπουν τις  γυναίκες με μεγαλύτερη ανοχή  όταν συνδέονται με ιδιωτικά συμφέροντα από ότι τους άνδρες.

Ο σεξισμός πάντως του Ντόναλντ Τραμπ είχε ένα καλό. Πυροδότησε τις εντυπωσιακές διαδηλώσεις  γυναικών εναντίον του.

Είναι ένας άνθρωπος που ψαχουλεύει τις γυναίκες δημόσια χωρίς ποτέ να έχει ζητήσει συγγνώμη, χωρίς ποτέ να έχει εκφράσει την παραμικρή μεταμέλεια. Οπότε δεν μας εκπλήσσει που οι πρώτοι που κινητοποιήθηκαν εναντίον του ήταν οι γυναίκες. Αυτό που είναι συναρπαστικό είναι η μεγάλη διαδήλωση μετά  την ορκωμοσία του. Ήταν τεράστια. Πιστεύουμε, ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία των ΗΠΑ, με τις γυναίκες στην εμπροσθοφυλακή της αντιπολίτευσης. Στις ΗΠΑ έλεγαν πάντα στις γυναίκες να περιμένουν.  Αυτήν  τη φορά είπαμε: Όχι, είμαστε στην πρώτη γραμμή, τα ζητήματά μας αφορούν τους πάντες και η αντίστασή μας θα είναι  στην πρώτη γραμμή της αντίστασης οποιουδήποτε. Την επομένης της 21ης του Ιανουαρίου που ορκίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ είδαμε λοιπόν εκατομμύρια γυναίκες να ξεχύνονται στους δρόμους στην Ουάσινγκτον αλλά και στην Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Σαν Φρανσίσκο, σε μικρές κοινότητες, σε όλη τη χώρα.

Αλλάζει κάτι στη χώρα;

Πιστεύω κάτι αλλάζει, υπό την έννοια ότι βλέπαμε  τόσο τα γυναικεία ζητήματα όσο και τις γυναίκες ρεπόρτερ σε διαφορετικές σελίδες. Τώρα είμαστε η Αντίσταση! Οι γυναίκες κάνουν την  αντίσταση , γυναίκες από την Παλαιστίνη, Αφροαμερικάνες, μετανάστριες, φτωχές, νέες… Οι γυναίκες όλων των γενεών κινητοποιήθηκαν κατά του Ντόναντ Τράμπ. Κάποιες ψήφισαν την Χίλαρι Κλίντον.Όχι όλες. Πρόκειται για μια αληθινή αντίσταση σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας,  μια και  οι γυναίκες χτυπήθηκαν περισσότερο από τις περικοπές (στην υγεία,  στην εκπαίδευση κ.ά)στο πλαίσιο της λιτότητας. Αυτό που σήμερα βλέπουμε στις ΗΠΑ είναι ότι οι γυναίκες λένε «όχι».

Αυτή η αυθόρμητη αντίδραση στον Ντόναλντ Τράμπ θα έχει συνέχεια;

Ναι, δεν ξεκίνησε στην πραγματικότητα ως αντίδραση στον Ντόναλντ Τράμπ, αυτό που είδατε  στις ΗΠΑ είναι το αποτέλεσμα του γυναικείου κινήματος εδώ και πολλά χρόνια, ενός κινήματος που αγωνιζόταν, μεταξύ άλλων, για τις αμβλώσεις ή τους μισθούς. Και ολοένα και περισσότερο αγωνίζεται για το  περιβάλλον, το πώς ζούμε τις ζωές μας . Αυτό λοιπον που είδαμε να εκρήγνυται τον Ιανουάριο στην Ουάσινγκτον και σε όλη τη χώρα ήταν η εκδήλωση μιας επανάστασης που γιγαντώθηκε από την αρπακτική  προσωπικότητα του Ντόναλντ Τράμπ.Δεν πυροδοτήθηκε η αντίδραση από τον Τράμπ αλλά αποκρυσταλλώθηκε χάρη σε αυτόν.

Και μπορεί η  Ιβάνκα Τράμπ, να εμφανίζεται ως φεμινιστρία και γυναίκα  επιχειρηματίας, ως το ευγενές πρόσωπο της πολιτικής του Τράμπ (Trampism), αλλά έχει μια αλυσίδα μόδας που  εκμεταλλεύεται εργάτες σε όλο τον κόσμο, και τρέχει  μια πρόταση για την προστασία των παιδιών που  αφορά μόνο σε όσες  έοχυν γεννήσει το παιδί του , όχι σε όσες υϊοθετούν, αφορά αποκλειστικλά γυναίκες και μάλιστα αυστηρά παντρεμένες. Και σας ρωτώ; Είναι αυτό πρόοοδος; Αυτό είνα ένα μικρό παράδειγμα, γιατί ήδη έχουν κοπεί τα κρατικά κονδύλια για τις εκτρώσεις και γενικά βλέπουμε μια αναβίωση των παλιών επιχειρημάτων σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών,όπως η έκτρωση ή το δικαίωμα μιας εργαζομένης να  είναι έγκυος. Υπάρχει όμως μέτωπο, είμαστε καλά οργανωμένες, δεν θα τα καταφέρει ο Τράμπ. Αλλά  πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών είναι αγώνας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα στην παιδεία.

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο κορίτσι που ξεκινά να δημοσιογραφεί;

Κάν’το! Προχώρα! Πες τις ιστορίες που ξέρεις και σε παθιάζει. Μην προσπαθείς να γίνει δημοσιογράφος, να είσαι δημοσιογράφος!Πες μας μια ιστορία που μόνο εσύ μπορείς να πεις.