Παπαδημούλης στο NEWS 247: Δεν συμφέρει ούτε την Ελλάδα, ούτε τους δανειστές να ξαναζήσουμε το καλοκαίρι του 2015

Αισιόδοξος για κλείσιμο της αξιολόγησης μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, δηλώνει ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, μιλώντας στο NEWS 247.

O κ. Παπαδημούλης, σημειώνει ότι δεν συμφέρει κανέναν να ζήσουμε μια επανάληψη του καλοκαιριού του 2015 και ξεκαθαρίζει ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να νομοθετήσει μέτρα για το 2019, ωστόσο δέχεται την επέκταση του λεγόμενου “κόφτη”, αλλά και τη συγκεκριμενοποίηση για το πού θα εφαρμόζεται.

Αναφερόμενος στα δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στη συνεργασία των δύο κομμάτων, παρά τις διαφορές τους, τονίζει ότι επρόκειτο για αναγκαστική σύμπραξη καθώς τα κεντρώα κόμματα στην Ελλάδα αρνήθηκαν κάθε προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας. Ο κ. Παπαδημούλης δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πάντα ανοιχτός στη διαμόρφωση μιας ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας στην Ελλάδα, κάτι που ήδη προσπαθεί στην Ευρώπη.

Αναφερόμενος στις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΕΕ, αλλά και στις αργές τις αντιδράσεις, σημειώνει ότι η κρίση, το Brexit, η άνοδος της ακροδεξιάς και η εκλογή Τραμπ, υποχρεώνουν την ευρωπαϊκή ελίτ να δει τον εαυτό της στην καθρέφτη και να κινηθεί μπροστά.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Δημήτρη Παπαδημούλη

Έχετε δηλώσει την πεποίθησή σας ότι η αξιολόγηση θα κλείσει. Θα κλείσει χωρίς μέτρα; Υπάρχει πιθανότητα να ζήσουμε μια επανάληψη του Ιουλίου του 2015;

Έχω πει και επαναλαμβάνω ότι η αξιολόγηση και η συμφωνία για τα μετά το 2018, πρέπει να κλείσει όσο πιο σύντομα γίνεται και είναι απολύτως εφικτό και πολιτικά και τεχνικά αυτό να συμβεί, μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Έχω επίσης ισχυρή την πεποίθηση ότι αυτό το παράθυρο ευκαιρίας μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου, που είναι το επόμενο Eurogroup, δεν πρέπει να χαθεί γιατί μετά έχουμε τις εκλογές στην Ολλανδία στις 15 Μαρτίου και αμέσως μετά στη Γαλλία και στη Γερμανία.

Δεν συμφέρει ούτε την Ελλάδα, ούτε και τους δανειστές να ξαναζήσουμε το καλοκαίρι του 2015 και να κυλήσει η πέτρα της ελληνικής κρίσης πάλι στη ρίζα του βουνού επιβεβαιώνοντας το μύθο του Σισύφου.

Ο ελληνικός λαός έχει κάνει μεγάλες θυσίες, έχει υποφέρει πάρα πολύ. Για πρώτη φορά έχουμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης έστω και μικρούς, όλοι συμφωνούν ότι το 2017, το 2018, το 2019 και το 2020, μπορούμε να έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης στο 3%, επομένως έχει συμφέρον όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και οι δανειστές από το σενάριο όσο το συντομώτερο, τόσο το καλύτερο.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της συμφωνίας, έχουμε αποκλείσει το ενδεχόμενο προκαταβολικής νομοθέτησης μέτρων για το 2019 και επέκεινα, διότι το θεωρούμε υπερβολικό και παράλογο. Σε καμία ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν μπορεί κανείς να ζητά κάτι τέτοιο. Αυτό που έχουμε καταθέσει ως πρόταση, είναι την προοπτική της επέκτασης και μετά το 2018 του μηχανισμού δημοσιονομικής διόρθωσης,, του λεγόμενου “κόφτη” ενδεχομένως και με μία σαφέστερη περιγραφή, δεσμευτική των περιοχών από τις οποίες θα προκύπτουν διορθώσεις αν υπάρχουν αποκλίσεις.

Ας δούμε όμως που βρισκόμαστε τώρα. Ο “κόφτης” δεν θα εφαρμοστεί το 2017, διότι τα αποτελέσματα του 2016, ήταν καλύτερα από τις προβλέψεις. Δεν θα εφαρμοστεί και το 2018. Η συμφωνία έχει κλείσει και μέχρι τώρα, τα δημόσια έσοδα πάνε καλύτερα από τις προβλέψεις. Η γνώμη μου είναι ότι δεν θα χρειαστεί ούτε το 2019, να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο. Πρέπει να επενδύσουμε στο θετικό σενάριο.

Συμπληρώνονται 2 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ήταν αυταπάτη οι πρώτοι 7 μήνες της κυβέρνησης και η ελπίδα για αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη;

Καθαρές κουβέντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα με όλες τις αδυναμίες, με όλα της τα λάθη και ολες τις υποχωρήσεις, είναι πολύ καλύτερη στο τιμόνι της χώρας από αυτούς, που χρεοκόπησαν την ελληνική οικονομία, δηλαδή τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψαν και εφάρμοσαν τα δύο πρώτα μνημόνια, που μας έφεραν τριπλασιασμό της ανεργίας και ύφεση.

Δεύτερον, μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από τη δύσκολη συμφωνία, ζήτησε τη γνώμη του λαού και ξαναπήρε την εντολή τον Σεπτέμβριο του 2015.

Εφόσον υπεγράφη το μνημόνιο, η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μοιάζει ακόμα πιο παράδοξη, με την έννοια ότι πέρα από τον αντιμνημονιακό αγώνα και την οικονομία, υπήρχαν και υπάρχουν μεγάλες ιδεολογικές διαφορές;

Μην αγνοούμε ότι η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, ήταν αναγκαστική διότι τα κόμματα του κέντρου ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, αρνήθηκαν κάθε προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας να είναι πιο κοντά στη Νέα Δημοκρατία, είτε του Σαμαρά, είτε του Μητσοτάκη.

Σε ό,τι μας αφορά, στην Ευρώπη οικοδομούμε με επιτυχία ευρύτερα προοδευτικά μέτωπα. Με τους Σοσιαλιστές, με τους Πράσινους. Ο Πιττέλλα και ο Σουλτς κάνουν πολύ θετικότερες δηλώσεις για την Ελλάδα και την κυβέρνηση Τσίπρα απ’ ό,τι η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης, που οι ευρωβουλευτές τους μετέχουν σε αυτές τις ομάδες. Άρα, εμείς είμαστε ανοιχτοί για τη διαμόρφωση μια ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας και στην Ελλάδα, αντίστοιχης με αυτή που οικοδομούμε βήμα βήμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει η ηγεσία πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ γιατί το Ποτάμι δεν το βλέπω να καταλήγει καν στο να κατεβαίνει στις εκλογές.

Τα κόμματα αυτά του κέντρου, θα πρέπει να αντιστοιχηθούν με τις τάσεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη για προοδευτικές συνεργασίες, να ξεκολλήσουν από τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη και να κατευνάσουν λίγο αυτή τη φανατικά αντί-ΣΥΡΙΖΑ πολεμική. Κριτική ναι, έλεγχος ναι, αντιπολίτευση ναι, αλλά όχι αυτό το παθιασμένο αντιπολιτευτικό ρετρό “φύγετε, γιατί καταστρέφετε τη χώρα”. Ιδιαίτερα όταν προέρχεται από κόμματα που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία.

H τελευταία εκλογική διαδικασία στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν ήταν συναινετική για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια. Σηματοδοτεί αυτό κάποια αλλαγή όσον αφορά την πολιτική που ασκείται στην Ευρώπη ή ισχύει το ότι οι αλλαγές στους Θεσμούς δεν παίζουν ρόλο και τελικά αποφασίζει η Γερμανία;

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δεν ήταν εκ των προτέρων γνωστό ποιος θα βγει πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου. Γιατί οι δύο μεγαλύτερες πολιτικές ομάδες το ΕΛΚ και οι Σοσιαλιστές, κατέβασαν διαφορετικούς υποψηφίους. Αυτό πέρα από τις φιλοδοξίες των προσώπων, αντανακλά και έναν εντεινόμενο προβληματισμό μέσα στην ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αρκετές δυνάμεις εκεί διαπιστώνουν ότι η μακρά σύμπλευσή τους με την ευρωπαϊκή δεξιά, τους έχει οδηγήσει σε πολιτικές και εκλογικές ζημιές και έχει θολώσει και την προοδευτική τους ταυτότητα. Αναζητούν πιο προοεδευτική περπατησιά.

Το αν αυτό θα συνεχιστεί και θα μεταφραστεί σε συγκεκριμένες πολιτικές, μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι ότι οι πρόεδρος του ΕΚ Αντόνιο Ταγιάνι, εξελέγη με βάση μια πιο στενή και πιο δεξιά συμμαχία από αυτή που εξέλεξε τον Μάρτιν Σουλτς. Και επίσης οι 282 που ψήφισαν στον τέταρτο γύρο τον Πιττέλλα, είναι η μαγιά που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια πιο συνεκτική, προοδευτική συμμαχία που θα βάλει στην ατζέντα τα θέματα της κοινωνικής Ευρώπης της Απασχόλησης, της στροφής στην Ανάπτυξη, στη θέση μιας μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας.

Αυτά είναι στοιχήματα, που θα τα δούμε αν θα υλοποιηθούν ή όχι, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και ξεχωριστά σε κάθε κράτος μέλος. Το βέβαιο είναι, ότι το τελευταίο διάστημα, η ευρωπαϊκή κρίση, έχει αρχίσει και παράγει πιο ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές.

Έχουμε, την πολιτική της Δεξιάς, της Κεντροδεξιάς σε ορισμένες περιπτώσεις με τη συνδρομή Σοσιαλδημοκρατών, η οποία παράγει τα σημερινά αποτελέσματα και δεν αρέσει στους πολίτες. Έχουμε μια ανερχόμενη άκρα δεξιά, η οποία σηκώνει την ατζέντα της επιστροφής στο παρελθόν, διάλυση της Ευρώπης, επάνοδο στους εθνικισμούς, στα Τείχη, τα σύνορα, τους νομισματικούς πολέμους και έχουμε και μια υπό διαμόρφωση αριστερή και ευρύτερη συμμαχία, που θέτει στην ατζέντα το αίτημα της αλλαγής της Ευρώπης. Αυτό το στοίχημα είναι ανοιχτό και η τροπή που θα πάρει, θα φανεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Είναι όμως σίγουρο ότι καμία από αυτές τις συμμαχίες δεν είναι τόσο συνεκτική και σταθερή.

Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού είναι προφανής, όπως και το ότι οι ανισότητες ενισχύουν και τον ευρωσκεπτικισμό και την ακροδεξιά. Η ηγεσία της Ευρώπης το βλέπει και το αγνοεί ή το βλέπει αλλά υπάρχει ένα σχέδιο μιας ευρώπης πολλών ταχυτήτων, επομένως τα διαλυτικά φαινόμενα αυτού του είδους ίσως να βολεύουν αυτό το στόχο;

Προς το παρόν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς, παρότι βλέπουν τα αποτελέσματα, δεν δείχνουν να ακούν τα μηνύματα και να στρίβουν την πολιτική τους. Τα τελευταία χρόνια, με αυτή τη νεοφιλελεύθερης κοπής παγκοσμιοποίηση, έχουμε μια μεγάλη αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς, αλλά και μια μεγάλη συμπίεση, του εισοδήματος των μεσαίων στρωμάτων. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Από αυτή επωφελήθηκε πουλώντας αντισυστημισμό, το πιο ακραίο και συστημικό κομμάτι της δεξιάς. Αυτό δείχνει και το έλλειμμα πειστικότητας των προοεδευτικών και αριστερών πολιτικών. Όταν περισσότεροι φτωχοί ψήφισαν Τραμπ στις ΗΠΑ ή όταν ένα μεγάλο μέρος των φτωχών και των ανέργων στη Γαλλία ετοιμάζεται να ψηφίσει τη Λεπέν, αυτό είναι πολύ ανησυχητικό σημάδι, γιατί δεν δείχνει μόνο, όπως θα ήταν βολικό για μένα να πω, την αποτυχία της δεξιάς και των κυβερνήσεων, δείχνει και πόσο περισσότερη δουλειά πρέπει να κάνουν οι προοδευτικές δυνάμεις για να πείσουν περισσότερο τα κοινωνικά στρώματα στα οποία κατεξοχήν απευθύνονται.

Αναφερθήκατε στον Ντόναλντ Τραμπ. Έχει η ΕΕ την απαραίτητη συνοχή για να τον αντιμετωπίσει; Στην ορκωμοσία του ορκίστηκε στον προστατευτισμό. Δεν θα δημιουργήσει αυτό προβλήματα στην οικονομία της Ευρώπης στο άμεσο μέλλον;

Η εκλογή Τραμπ και η ρητορική του και οι στόχοι που θέτει και μετά την ανάληψη των καθηκοντων του, υπογραμμίζουν, την ανάγκη η Ευρώπη των 27, να γίνει πιο συνεκτική και να προχωρήσει περισσότερο, πράγματα που είχε αφήσει στην άκρη.

Αυτη η Ευρώπη α λα καρτ, που τρέχει κάποια πράγματα, που συμφέρει τους ισχυρούς και πηγαίνει σαν τον κάβουρα σε θέματα κοινωνικής εναρμόνισης, φορολογικής εναρμόνισης, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών ή στον κοινωνικό πυλώνα, αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει μέλλον και δεν μπορεί να κοντράρει και να φέρει στα ίσα του τον Τραμπ, που τώρα έχει καβαλήσει το καλάμι και τρέχει. Άρα επειδή κάθε κρίση είναι και ευκαιρία, νομίζω ότι το Brexit, η άνοδος της ακροδεξιάς και η εκλογή Τραμπ ως κερασάκι στην τούρτα, υποχρεώνουν την ευρωπαϊκή ελίτ να δει τον εαυτό της στην καθρέφτη και να κινηθεί μπροστά. Γιατί αλλιώς απειλείται με μια διαλυτική κρίση.

πηγή φωτογραφίας: sooc