Πολυχρονίδης στο NEWS 247: ‘Όνειρό μου να πάρω δύο χρυσά μετάλλια για την Ελλάδα’

Λονδίνο, Παραολυμπιακοί Αγώνες 2012. Στον τελικό των ζευγαριών BC3 στο άθλημα μπότσια, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης ρίχνει τη μπάλα κι αμέσως καταλαβαίνει ότι μαζί με την ομάδα του θα χαρίσουν στην Ελλάδα το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση. Με μια κραυγή απελευθερώνει όλα του τα συναισθήματα: τη φόρτιση και την πίεση της προετοιμασίας αλλά και τη συγκίνηση και την χαρά του που κατάφερε να σηκώσει την ελληνική σημαία στο πιο ψηλό βάθρο.

Φέτος, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, μαζί με τη συνοδό του και μνηστή του Κατερίνα Πατρώνη, προπονήθηκαν σκληρά προκειμένου να προετοιμαστούν για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στο Ρίο από τις 7 έως τις 18 Σεπτεμβρίου. Μόνο που αυτή τη φορά το φορτίο είναι μεγαλύτερο, καθώς ο 35χρονος αθλητής θα είναι και ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. «Είναι πολύ μεγάλη στιγμή για έναν αθλητή να επιλέγεται ως σημαιοφόρος, γιατί αυτή η επιλογή δείχνει την αναγνώριση ως προς τις προσπάθειές του και ως προς τις επιτυχίες του. Θέλω να ευχαριστήσω την Παραολυμπιακή Επιτροπή και τον πρόεδρό της που με επέλεξαν για τη θέση αυτή. Η τιμή να κρατώ την ελληνική σημαία είναι τεράστια», αναφέρει στο NEWS247.

Πώς όμως βρέθηκε ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης από το Βατούμι της Γεωργίας στο Περιστέρι και πώς έφτασε να αγωνίζεται με τα χρώματα της εθνικής μας ομάδας; Ο ίδιος ξέκλεψε λίγο χρόνο από το ασφυκτικά πιεσμένο πρόγραμμα της προετοιμασίας του και μας αφηγήθηκε την ιστορία του.

Η τιμή να κρατώ την ελληνική σημαία είναι τεράστια

Γεννημένος στις 13 Αυγούστου 1981, έζησε τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής του στο Βατούμι της Γεωργίας. Το 1989 οι γονείς του αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στο Περιστέρι, όπου μεγάλωσε ο Γρηγόρης με την αδερφή του Μαρία.

Με θέληση για μάθηση, στα 18 του μπήκε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του πανεπιστημίου Αθηνών. Όπως συνηθίζει να λέει: «Είμαι ένα άτομο με κινητική αναπηρία, αφού, εκ γενετής, είναι ατροφικά τα άκρα μου. Όμως, το μεγαλύτερό μου κίνητρο είναι να γίνομαι καθημερινά καλύτερος σε ό,τι κάνω».

Δύο χρόνια αργότερα, ο 20χρονος τότε φοιτητής συνάντησε τυχαία έναν πρώην φυσιοθεραπευτή του, ο οποίος για λίγο χρονικό διάστημα είχε διατελέσει βοηθός προπονητή σε ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο. Έτσι, ξεκίνησε το ταξίδι του Γρηγόρη στον αθλητισμό. «Το άθλημα στο οποίο αγωνίζομαι σήμερα ούτε καν το ήξερα. Ο προπονητής μου, ο Γιώργος Τζήμας, μου το έμαθε και κάπως έτσι με κινητοποίησε να συμμετάσχουμε στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004», θυμάται. «Με την επιτυχία που σημείωσα στην Αθήνα (τέταρτη θέση), σκέφθηκα ότι μπορούσα να πάω ακόμη ψηλότερα», περιγράφει. Ένα χρόνο αργότερα σταμάτησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές για να αφοσιωθεί στον αθλητισμό. «Δεν μετάνιωσα που επένδυσα στον αθλητισμό. Όμως το πανεπιστήμιο βοήθησε αρκετά να γίνω καλύτερος στο συγκεκριμένο άθλημα», τονίζει και στη συνέχεια μας εξηγεί λίγα πράγματα για το άθλημά του που είναι άγνωστο στους περισσότερους, καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχο στους ολυμπιακούς. «Το μπότσια είναι ένα άθλημα αποκλειστικά για άτομα με αναπηρία. Είναι διασκευασμένη μορφή του ιταλικού αθλήματος μπότσε και έχει σχεδιαστεί ώστε να παίζεται από άτομα με εγκεφαλική παράλυση ή άλλη κινητική αναπηρία που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο. Η μαθηματική ακρίβεια, η γεωμετρική αίσθηση και η πονηράδα του σκάκι, είναι τα τρία μυστικά αυτού του αθλήματος. Το μπότσια παίζεται ατομικά, σε ζευγάρια ή σε ομάδες των τριών. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ρίξουν οι παίκτες την πλαστική μπάλα (χρώματος κόκκινου ή μπλε) όσο πιο κοντά μπορούν στη λευκή μπάλα-στόχο που αποκαλείται “jack”. Ο διαιτητής μετράει και όποια ομάδα έχει την υψηλότερη βαθμολογία, κερδίζει».

Ο Γρηγόρης δικαιώθηκε για την απόφασή του να αφοσιωθεί στον αθλητισμό, καθώς στα 35 του έχει διαγράψει μια εντυπωσιακή πορεία με ουκ ολίγες διακρίσεις. Συνολικά έχει κερδίσει 11 χρυσά στην κατηγορία BC3 ατομικό και οκτώ χρυσά και ένα αργυρό στην κατηγορία BC3 ζεύγη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπότσια στη Βραζιλία το 2006 κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατομικό και δύο χρόνια αργότερα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήταν και πάλι δεύτερος στην ίδια κατηγορία. Το 2009 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2009 στην Πορτογαλία στην κατηγορία BC3 Ατομικό και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη. Στο Παγκόσμιο κύπελλο του 2011 στο Μπέλφαστ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη. Και φυσικά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το Σεπτέμβριο του 2012, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο μπότσια στην κατηγορία BC3 Ζεύγη, μαζί με την Ελένη Κορδαλή και το Νίκο Πανανό. Σήμερα, προετοιμάζεται σκληρά για να φέρει στην Ελλάδα, όχι ένα αλλά δύο ακόμα χρυσά μετάλλια από το Ρίο.

«Γενικά, το μπότσια είναι πολύ ανταγωνιστικό άθλημα και πολύ δύσκολο. Έχουμε και πολλούς αντιπάλους και πάρα πολύ δυνατούς αντιπάλους, αλλά μου αρέσει να βάζω σαν στόχο πάντα το κάτι παραπάνω. Στην Αθήνα είχα βγει έκτος παραολυμπιονίκης. Στο Πεκίνο έβαλα στόχο μετάλλιο και πήρα το ασημένιο. Στο Λονδίνο έβαλα στόχο το χρυσό και το κατάφερα. Στο Ρίο έχω στόχο το χρυσό μετάλλιο και στο ατομικό και στα ζευγάρια. Αυτό είναι το ανώτερο που μπορεί να φθάσει ένας αθλητής. Ακόμη κι αν πάρω χάλκινο, θα έχω φέρει μετάλλιο αλλά το όνειρό μου είναι να πάρω δύο χρυσά μετάλλια για την Ελλάδα».

Θυσίασα την υγεία μου για τον αθλητισμό

Για να είναι πανέτοιμος να αντιμετωπίσει τους δύσκολους αντιπάλους του ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης προπονείται περίπου πέντε με έξι ώρες την ημέρα ενώ έχει αναγκαστεί να θυσιάσει και την υγεία του για χάρη του αθλητισμού. «Η μεγαλύτερη θυσία που έχω κάνει, είναι η υγεία μου. Λόγω των πολλών ωρών προπόνησης, ουσιαστικά, χάνω τις φυσιοθεραπείες μου. Η καλύτερη φυσιοθεραπεία που κάνω είναι να πηγαίνω πισίνα, γιατί εκεί μπορώ να περπατάω, να κάνω δικές μου κινήσεις. Αυτή είναι η καλύτερη μορφή φυσιοθεραπείας, που μπορώ να κάνω. Για να καταλάβετε, σαν παράδειγμα, φέτος που ήταν τόσο δύσκολη χρονιά, πήγα μόνο δύο φορές για φυσιοθεραπεία από τον Σεπτέμβριο του 2015», αναφέρει ο 35χρονος παραολυμπιονίκης και στη συνέχεια μας απαριθμεί  τα παράπονα που έχει από την ελληνική Πολιτεία. «Πρώτα πρώτα, οι χώροι προπόνησης είναι ακατάλληλοι. Εδώ και 16 χρόνια που ασχολούμαι με το άθλημα, μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω κανονικό χώρο προπόνησης για τις ώρες που χρειάζομαι. Και γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω το δήμο Περιστερίου» σημειώνει και προσθέτει: «Λίγους μήνες πριν από τους Παραολυμπιακούς, άλλαξαν τη νομοθεσία για κάποιες οικονομικές επιβραβεύσεις που είχαμε. Το θεωρώ μεγάλο λάθος και πιστεύω ότι με την επιστροφή μας και το υπουργείο και ο υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, θα το διορθώσουν».

Εδώ και 16 χρόνια που ασχολούμαι με το άθλημα, μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω κανονικό χώρο προπόνησης για τις ώρες που χρειάζομαι.

Σε όσους θεωρούν ότι οι Παραολυμπιακοί είναι σε δεύτερη μοίρα ο «χρυσός» σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής λέει ότι οι Παραολυμπιακοί αγώνες είναι το ίδιο θεαματικοί με τους Ολυμπιακούς. «Δυστυχώς, όμως, προβάλλονται λιγότερο. Ακόμη και οι διοργανωτές άλλο προϋπολογισμό είχαν για τους Ολυμπιακούς και τώρα έχουν κοπεί πολλά πράγματα, όπως δρομολόγια, εργατικό δυναμικό, γήπεδα κ.λπ. . Μέχρι και τα κινητά που πήραν δώρο οι αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων, στους Παραολυμπιακούς έχουν κοπεί. Είναι το τελευταίο παράδειγμα που μπορώ να φέρω αλλά νιώθω την ανάγκη να το πω. Επίσης, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, στα μισά αθλήματα, δεν υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη λόγω κόστους». Ωστόσο, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές με αναπηρία, εκείνος δεν το βάζει κάτω και συμβουλεύει όλους τους νέους να παλέψουν για να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους. «Η συμβουλή μου είναι να βρουν αυτό που τους αρέσει, αυτό που αγαπάνε ή αυτό που θεωρούν ότι θα αγαπήσουν και να ασχοληθούν με αυτό. Να δουλέψουν γι’ αυτό με μεράκι κι αυτό θα τους ανταμείψει. Κάθε άνθρωπος, ακόμη κι αυτός που αντιμετωπίζει ένα εμπόδιο, αν κάνει αυτό που αγαπάει, μπορεί να προσφέρει. Δηλαδή, πιστεύω ότι κάθε άτομο είναι παραγωγικό. Κάθε άτομο έχει δυναμική να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του ότι κάνει πράγματα. Έτσι, μπορεί να είναι και ευτυχισμένος. Αν κάποιος δεν το πιστεύει αυτό, τότε αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει. Αν ακούσω ότι κάποιος παρατάει τις προσπάθειές του, εκνευρίζομαι. Δεν μπορώ να το δεχθώ αυτό. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθούν για τους στόχους τους όλοι».

Κάθε άνθρωπος, ακόμη κι αυτός που αντιμετωπίζει ένα εμπόδιο, αν κάνει αυτό που αγαπάει, μπορεί να προσφέρει