Πώς ο Αλέκος Συσσοβίτης έκανε το “Faust” ένα πρωτότυπο Κέντρο Δια Βίου Μάθησης

Αποτελεί έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς της χώρας μας, ενώ έχει αφήσει ιστορία στην ελληνική τηλεόραση με τον ρόλο του «Νίκου» στην επιτυχημένη κωμική σειρά «Είσαι το ταίρι μου» στο Mega, την περίοδο 2001 – 2002. Μπορεί από εκεί να έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, αλλά η καριέρα του μετρά πολλαπλούς ρόλους στο θεατρικό σανίδι, καθώς και κινηματογραφικές ταινίες, αφού από εκεί ξεκίνησε την πορεία του στην υποκριτική.

Παράλληλα, όμως, τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια, ο Αλέκος Συσσοβίτης δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό τομέα, αφού διατηρεί τον πολυχώρο “Faust” στο κέντρο της Αθήνας, μαζί με τον συνεργάτη του Αντώνη Περιστεράκο. Εκεί, έχουν φιλοξενηθεί πολλές θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, χορευτικά δρώμενα, μίνι φεστιβάλ, performances, βιβλιοπαρουσιάσεις και παντός είδους καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ενώ λειτουργεί και ως μπαρ με ωραίες και καλές μουσικές.

Η επιχειρηματική πλευρά του Αλέκου Συσσοβίτη
 

Τον συνάντησα στο “Faust”, έναν χώρο με ιδιαίτερη αισθητική και θεατρικό ύφος, ενώ ο ίδιος ήταν χαμογελαστός, ανοιχτός και με χιούμορ, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι πως τον γνωρίζεις χρόνια. Η κουβέντα μας ξεκίνησε από την απόφασή του να ανοίξει ένα δικό του χώρο το 2011, παρά την οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και το όραμα, καθώς και τους στόχους που είχε στο μυαλό του, ξεκινώντας τη λειτουργία του.

«Ψάχναμε πολύ καιρό μέχρι να βρούμε τον χώρο που θα μας βόλευε. Κάνοντας έρευνα αγοράς, πέσαμε στο κτίριο και τότε μας λύθηκε η απορία αν θα κάνουμε ένα χώρο που θα ήταν μουσική σκηνή και μετέπειτα μια θεατρική σκηνή ή αν θα χωρούσαμε και τα δύο σε ένα. Πρόκειται για ένα ζωντανό κτίριο. Διαμορφώσαμε τον χώρο με πολύ κόπο και προσωπική εργασία. Στο ισόγειο δημιουργήσαμε τη μουσική σκηνή και το μπαρ, ενώ στον δεύτερο όροφο δημιουργήσαμε ένα μικρό θεατράκι 60 – 70 ατόμων κι έτσι μπορούσαμε να συνδυάσουμε τις δραστηριότητες και να παντρέψουμε στον ίδιο χώρο τη μουσική και θεατρική τέχνη. Παράλληλα, στον πρώτο όροφο και στη στοά θέλαμε να κάνουμε εικαστικά δρώμενα και εκθέσεις. Κατά τη διάρκεια των χρόνων από τότε μέχρι τώρα έχουν μπει αρκετές τέχνες μέσα στο πρόγραμμά μας».

Είμαστε άνθρωποι ανήσυχοι και η έρευνα μας απασχολεί πάρα πολύ

Παρακολουθώντας όλα αυτά τα χρόνια τη δραστηριότητα του “Faust”, τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούσε, αλλά και τα ονόματα που επέλεγε να φιλοξενήσει, είχα πάντοτε την αίσθηση πως αποτελούσε ένα βήμα για νέους καλλιτέχνες και ομάδες, αλλά και ότι τολμούσε να παρουσιάσει το κάτι διαφορετικό. Και, όντως, αυτό ισχύει κατά τον ίδιο.

«Ήταν και είναι ένας από τους στόχους μας το να δοθεί βήμα σε πρωτότυπες εκδηλώσεις και νέους καλλιτέχνες. Είμαστε άνθρωποι ανήσυχοι και η έρευνα μας απασχολεί πάρα πολύ. Οπότε σε ένα πειραματικό στάδιο εξέλιξης, πιστεύω ότι υποσυνείδητα οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι στην έρευνα ψάχνουν ένα τρόπο συνάντησης. Και όταν βρεθούν και ανταλλάξουν απόψεις, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, ο ένας μαθαίνει από τον άλλον και εξελίσσεται στην τέχνη του αυτή καθαυτή. Εμείς το κάναμε μέσα από τη δική μας αισθητική και τη διαμόρφωση του χώρου. Όταν το πρωτοφτιάχναμε είπαμε ότι εδώ δεν μπορούμε να χτυπήσουμε τα μεγάλα ονόματα, εκ των πραγμάτων δεν χωράνε. Το κάναμε έτσι ούτως ώστε να είναι ένα βήμα, μια σκηνή για νέα παιδιά και όχι μόνο, για ανθρώπους οι οποίοι έχουν μια διάθεση έρευνας και πειραματισμού».

Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Faust Culture
 

Η πανδημία, όμως, του κορονοϊού έφερε αλλαγές στα σχέδιά τους, καθώς ο καλλιτεχνικός και πολιτιστικός τομέας έχουν πληγεί σημαντικά. Παρόλα αυτά, δεν το έβαλαν κάτω και αποφάσισαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, υλοποιώντας, ταυτόχρονα, μια ιδέα που ούτως ή άλλως είχαν στο μυαλό τους. Έτσι, το “Faust” παίρνει πλέον άλλη μορφή και μετατρέπεται σε «Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Faust Culture», εντάσσοντας μια σειρά από ποικίλα σεμινάρια στη δράση του.

«Όταν ξεκινήσαμε είπαμε ότι το “Faust” είναι ένας πολυχώρος, που κάνει πολιτιστικές εκδηλώσεις και μέσα στο καταστατικό είχαμε εντάξει και τα σεμινάρια. Υπήρχε σαν ιδέα. Ένα κέντρο δια βίου μάθησης με εκπαιδευτικό στόχο, έτσι ώστε να έρθουν άνθρωποι και να συνδιαλλαχθούν, να έχουν παράλληλο λόγο και να δημιουργήσουν κάτι ενδιαφέρον. Τώρα, λόγω του κορονοϊού, μας δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουμε. Εμείς κάθε χρόνο στον πάνω χώρο φιλοξενούσαμε 20 – 25 θεατρικές ομάδες που είχαν ένα χρονικό διάγραμμα και έκαναν τις παραστάσεις τους. Επειδή με το που εμφανίστηκε ο ιός καταλάβαμε ότι δεν μπορεί να έρθει καμία ομάδα για φέτος, σκεφτήκαμε ότι είναι ευκαιρία να κάνουμε αυτή την αλλαγή. Δημιουργήσαμε δύο αίθουσες, στη μία θα κάνουμε τα θεωρητικά σεμινάρια και στη δεύτερη τα πιο σωματικά σεμινάρια. Καμιά φορά χρειάζεται να βρεθεί κανείς σε κατάσταση πίεσης για να αλλάξεις μέτωπο και να πεις ότι πορεύεσαι σε κάτι καινούργιο».

Η νέα δράση του “Faust” θα περιλαμβάνει πρωτότυπους κύκλους σεμιναρίων, εργαστηρίων και παρουσιάσεων, που αγγίζουν διάφορες θεματικές, από το θέατρο, τη συγγραφή, τη μουσική και τον κινηματογράφο, μέχρι την επικοινωνία, την αυτογνωσία, την άσκηση και τη διατροφή, με αναγνωρισμένους επαγγελματίες της τέχνης, του πολιτισμού και της επιστήμης.

Καμιά φορά χρειάζεται να βρεθείς σε κατάσταση πίεσης για να πεις ότι πορεύεσαι σε κάτι καινούργιο

«Αρκετοί εισηγητές είναι οι μόνοι πτυχιούχοι στο είδος τους στην Ελλάδα. Δεν θέλαμε να κυριαρχήσει μόνο το θέατρο στα σεμινάρια, θέλαμε να δημιουργήσουμε μια ομπρέλα σεμιναρίων πολιτισμού. Με μια έρευνα αγοράς που κάναμε, επιλέξαμε έως και 55 θεματικές και ξεκινήσαμε παρουσιάζοντας τις 40. Θέλαμε, όμως, με κάποιο τρόπο να συνδέονται. Είναι σεμινάρια που εκ των πραγμάτων αφορούν το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή, ενώ πάνω σε αυτά παρέχουν και θεωρητική γνώση και σωματική δράση. Έχουν μία συνοχή και μία συνέπεια. Εκ των πραγμάτων θα είναι ολιγομελή τα τμήματα και θα τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας. Έχουμε την ευχέρεια, λόγω των χώρων πάνω, να φιλοξενήσουμε έως και 20 μαθητές, αλλά θα ξεκινήσουμε και με λιγότερους. Εκτός από τα δια ζώσης σεμινάρια, θα υπάρχει και η web δυνατότητα. Είτε να γίνουν συνδυαστικά ή αποκλειστικά online».

Όσον στο ισόγειο, που λειτουργούσε ως μουσική σκηνή, είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Η λειτουργία του, κυρίως, έχει να κάνει με τα μέτρα που ανακοινώνονται κάθε δύο βδομάδες. Υπήρχε ζήτηση από κάποιες μπάντες και γκρουπ, αλλά με 30% πληρότητα δεν μπορούν να έρθουν. Ωστόσο, θα διατηρηθεί, ενώ θα συμπεριληφθεί και το φαγητό στο μενού.

«Θα ξεκινήσουμε με κάποια DJs, όπου θα πρέπει να είναι και πάλι καθήμενοι οι πελάτες. Θα δούμε πώς θα πάνε τα μέτρα και πώς κυλήσει η περίοδος μέχρι τα Χριστούγεννα και αναλόγως θα πράξουμε. Είμαστε στη διαδικασία να εντάξουμε και το φαγητό μέσα στη διασκέδαση και την πρότασή μας. Άλλωστε, είναι το φουαγιέ ενός πολυχώρου, επομένως, θα μπορεί κάποιος πριν ή μετά το μάθημα να πιει ένα ποτό ή να φάει ένα σνακ. Οπότε, φέτος, μέσα στον προγραμματισμό είναι να αλλάξει και ο τρόπος λειτουργίας του ισογείου. Εφόσον δεν θα έχουμε τα live events, να έχουμε DJ μουσική, φαγητό και ποτό».

Το βαρύ πλήγμα του κορονοϊού
 

Μιλώντας για το πλήγμα του κορονοϊού, ο Αλέκος Συσσοβίτης αναφέρθηκε και στο πώς η εξάπλωσή του έχει επηρεάσει το επάγγελμα των καλλιτεχνών, εκφράζοντας τις ανησυχίες του με την ιδιότητα του ηθοποιού αυτή τη φορά.

«Ήδη κάποιοι μουσικοί χώροι έχουν κλείσει, ενώ τα μικρά θέατρα δεν θα βγάλουν τον χειμώνα. Αν δεν επιχορηγηθούν, αν δεν βάλει η Πολιτεία πλάτη, δεν θα αντέξουν. Στο θέατρο εδώ και χρόνια γίνεται ένας οικονομικός πόλεμος. Οι άνθρωποι του θεάτρου παλεύουν για να επιβιώσουν, είναι ένα πάρα πολύ σκληρό τοπίο και με το ζόρι βιοπορίζονται. Οπότε τώρα, αν δεν έχουν καθημερινές παραστάσεις ή αν έχουν παραστάσεις με περιορισμένο αριθμό ατόμων, θα δυσκολευτούν πάρα πολύ. Αν τα καταφέρουν θα είναι έκπληξη».

Στο θέατρο εδώ και χρόνια γίνεται ένας οικονομικός πόλεμος

Παρόλα αυτά, καθότι θετικός άνθρωπος, ανέφερε μπορεί ο κορονοϊός να έφερε στο φως τις παθογένειες του επαγγέλματος, ωστόσο, ίσως να βγει και κάτι καλό από όλο αυτό. Πιστεύει, συγκεκριμένα, πως η νέα κατάσταση μπορεί να ξεκαθαρίσει το θεατρικό τοπίο, που χρόνια τώρα αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα.

«Γίνονταν 15000 παραστάσεις τον χρόνο. Από αυτές, εκ των πραγμάτων, λίγες ήταν οι καλές. Είναι αδύνατον όταν μια χώρα είναι και φτωχή να παράγει ένα τόσο καλό αποτέλεσμα. Επίσης, το γεγονός αυτού του μεγάλου ανταγωνισμού, είχε επιφέρει στο ταμείο πολύ μεγάλη ζημιά. Σε πολλές παραστάσεις, το 50% των θεατών δεν ήταν εισιτήρια, αλλά προσκλήσεις. Νομίζω ότι με τον περιορισμό αυτό που έχουμε, θα ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς την «πολλή πρόσκληση» που υπήρχε στη θεατρική αγορά. Καλλιτεχνικά, επίσης, όταν μια κοινωνία είναι σε μεγάλη πίεση, μπορούν να προκύψουν κάποια καλά αποτελέσματα. Μπορούν να προκύψουν παραστάσεις που θα έχουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, καινούργια πράγματα και έργα που να αφορούν, ίσως, περισσότερο τον κόσμο».

Το θέατρο, η τηλεόραση και το “Είσαι το ταίρι μου”
 

Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το «Είσαι το ταίρι μου και τον ρόλο του «Νίκου» που τον καθιέρωσε. Καθώς πολλοί τον έχουν συνδυάσει με τον συγκεκριμένο ήρωα, αναρωτιέμαι αν έχει βαρεθεί να τον ρωτάνε για τη σειρά όλο αυτό το διάστημα και απαντάει καταφατικά, αλλά με χαμόγελο. Αγαπάει, όμως, τον «Νίκο» και είναι ευγνώμων που τον υποδύθηκε.

«Στο δρόμο πολλές φορές με φωνάζουν Νίκο. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη σειρά και αν με καταδιώκει κάτι θετικό, είναι καλό. Μη ξεχνάμε ότι από αυτή τη σειρά μας γνώρισε ο κόσμος και από εκεί πήραμε τη δημοσιότητα που έχουμε. Επίσης, με τις επαναλήψεις βλέπω ότι είναι μια διαχρονικότατη και αξιόλογη σειρά και στέκει περήφανα, 20 χρόνια μετά, απέναντι σε ό,τι καινούργιο γίνεται. Με απογοητεύει ότι ο πολύς κόσμος δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει την πορεία μου από εκεί και πέρα που είναι έντονα θεατρική, με πολύ κόπο και με πολύ αξιόλογες δουλειές και αποτελέσματα, αλλά αποδέχομαι ότι έτσι κινείται ο κόσμος. Και οι επόμενες σειρές που έκανα δεν ήταν τόσο επιτυχημένες όσο ήταν αυτή για να πεις ότι μεταφέρθηκε προς τα εκεί. Φυσικά, κάναμε κι άλλες σειρές αλλά αυτή ήταν η πιο σημαντική. Συμβαίνει και παγκοσμίως, όμως, αυτό. Και τον Σον Κόνερι από τον Τζέιμς Μποντ θα τον θυμούνται».

Το “Είσαι το ταίρι μου” είναι μια διαχρονικότατη σειρά και στέκει περήφανα 20 χρόνια μετά

Η τελευταία του εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν το 2019 στη σειρά του Open «Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς» και προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια πρόταση για το μέλλον. Συμφωνεί, πάντως, πως η ελληνική τηλεόραση, μετά από μια μεγάλη καμπή, φαίνεται να αλλάζει και η μυθοπλασία να επιστρέφει δυναμικά στο τοπίο.

«Έκανε την καμπή της, γιατί ο κόσμος της γύρισε την πλάτη και κινήθηκε προς την καλωδιακή τηλεόραση. Και επειδή ανέβηκαν πολύ οι απαιτήσεις και οι άνθρωποι της τηλεόρασης κατάλαβαν πως θα χάσουν τον κόσμο, αναγκάστηκαν να σταματήσουν να βομβαρδίζουν τον Έλληνα με ξένες σειρές και σαπουνόπερες. Αποφάσισαν να παρουσιάσουν ένα εγχώριο προϊόν, γιατί βλέπουνε ότι στην ελληνική μυθοπλασία ο Έλληνας ανταποκρίνεται περισσότερο και έτσι μπορούν να τον τραβήξουν από το Netflix και τα υπόλοιπα τα οποία κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά. Όχι τόσο εύκολα, θέλει πολύ κόπο για να το κάνουν, αλλά ο στόχος ήταν να ανταγωνιστούν την καλωδιακή τηλεόραση».

Όσο για τα ριάλιτι, πιστεύει πως η μεγάλη περιέργεια για αυτά έχει τελειώσει κι ας συνεχίζουν να έχουν τον πρώτο λόγο στην τηλεόραση, ενώ ξεκαθαρίζει πως δεν τα συμπαθεί καθόλου και τα θεωρεί ένα εντελώς λάθος πρόγραμμα.

«Διαπαιδαγωγούν με πολύ λάθος και ανταγωνιστικό τρόπο τον πολίτη, κάνοντάς τον συνέχεια να κοιτά τον άλλον σαν έναν αντίπαλο και όχι σαν μία συλλογική συνείδηση. Ψυχολογικά είναι ένα αίσχος, τα απεχθάνομαι. Δεν είναι σωστός τρόπος για να μάθεις σε ένα νέο άνθρωπο πώς να σταθεί στη ζωή. Ή θα τον κάνεις επηρμένο ή οι υπόλοιποι μπορεί να έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ σημαντικά κόμπλεξ. Θα έπρεπε να είναι άλλη η φόρμα τους. Να είναι έστω σε μια λογική ότι πάμε όλοι μαζί σαν μια ομάδα, σαν μια αγκαλιά, να κερδίσουμε ένα στόχο».

Θέλω να κάνω τηλεόραση, αλλά θέλω να κάνω καλή και όχι φτωχή τηλεόραση

Αν και δεν υπάρχει κάποια πρόταση για το επόμενο διάστημα, ο ίδιος θέλει να κάνει τηλεόραση.

«Θέλω να κάνω τηλεόραση, αλλά θέλω να κάνω καλή τηλεόραση. Γιατί έχω συνηθίσει να κάνω καλή τηλεόραση. Επίσης, δεν θέλω να κάνω φτωχή τηλεόραση. Έχουμε όλοι κατεβάσει τις τιμές μας, είμαστε ρεαλιστικότατοι, αλλά δεν θέλω να δουλέψω τζάμπα. Φυσιολογικά μπορούν να συμβαίνουν τα πράγματα;».

Η αλήθεια είναι, όμως, πως τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στο θέατρο και έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές παραστάσεις, υποδυόμενος διαφορετικούς και άκρως ενδιαφέροντες ρόλους. Ο ίδιος αναφέρει πως, σαφώς όλοι οι ηθοποιοί θα ήθελαν κάποια στιγμή να παίξουν τους μεγάλους ρόλους των αρχαίων τραγικών ή του Σαίξπηρ, ωστόσο, περισσότερο τον νοιάζει να ερμηνεύσει ρόλους θεατρικών συγγραφέων που αγαπά.

«Συνήθως στη ζωή αυτά που φανταζόμαστε δεν συμβαίνουν, η πραγματικότητα είναι άλλη. Είναι το πάντρεμα της φαντασίας με τη φαντασία των υπολοίπων. Μ’ αρέσει το γεγονός ότι τελικά κάνω πράγματα που πριν δεν τα είχα φανταστεί. Και αυτούς τους ρόλους που παίζω, που δεν τους είχα φανταστεί, τους υποστηρίζω με μεγάλη αγάπη και έχω πολύ μεγάλο όφελος. Αλλά όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να παίξουν όλους τους σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου, γιατί είναι ισχυροί και για αυτό παραμένουν διαχρονικοί. Όλοι οι μεγάλοι ρόλοι είναι δελεαστικοί. Περισσότερο μπορώ να πω ότι υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς στους οποίους έχω βρει ένα κομμάτι του εαυτού μου και εκεί μέσα αναπνέω και επιδιώκω να είμαι στα έργα τους, ασχέτως του ρόλου. Λατρεύω τους κλασικούς, είναι αιώνιοι. Έχω μια συμπάθεια στον Πίντερ από τους Άγγλους, στον Μάμετ από τους Αμερικανούς».

Θέλει η χαρά τη θλίψη και η θλίψη τη χαρά

Όσο για το αν προτιμά την κωμωδία ή το δράμα, είναι απολύτως ξεκάθαρος πως προτιμά την καλή δουλειά ανεξαρτήτως είδους, ενώ θεωρεί πως όλα είναι απαραίτητα στη ζωή.

«Και στα δύο μπορείς να βρεις και καλά και κακά πράγματα. Ένας ψυχίατρος μου έλεγε ότι πρέπει να κλαίμε όσο γελάμε. Είναι εκτόνωση συναισθημάτων και πρέπει να δίνουμε χώρο και στα δύο συναισθήματα να εκφράζονται. Οπότε είναι καλό να μη μονοπωλούμε είτε στο ένα είτε στο άλλο, γιατί κάπου η ψυχή μας θα παραπονεθεί. Θέλει η χαρά τη θλίψη και η θλίψη τη χαρά. Θέλει το καθένα το ταίρι του και τα ετερώνυμα έλκονται. Αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Να κρυβόμαστε συνέχεια πίσω από μία κωμωδία είναι τραγικό και πίσω από μία τραγωδία είναι κωμικό».

Ένα περήφανο αγόρι από τη Θεσσαλονίκη
 

Ο ίδιος έχει γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί μέχρι τα 25 του χρόνια, οπότε και κατέβηκε στην Αθήνα. Αναφέρει πως, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν επισκέπτεται συχνά τη γενέτειρά του και, ειδικά, μετά τον θάνατο των γονιών του, πηγαίνει σπάνια. Αλλά πάντοτε την έχει στην καρδιά του.

Το να περπατάω στη Θεσσαλονίκη για μένα έχει ένα έντονο συγκινησιακό φορτίο

«Η Θεσσαλονίκη είναι το DNA μου, είναι το κύτταρό μου. Όσο μεγαλώνουμε νοσταλγούμε περισσότερο τις αναφορές του παρελθόντος και επειδή δεν θέλουμε να αποδεχτούμε την παροδικότητα θέλουμε να κοιτάμε πίσω στο παρελθόν, στο χρόνο, άλλοτε νοσταλγικά άλλοτε σαν απλοί παρατηρητές χωρίς συναίσθημα. Το να περπατάω στη Θεσσαλονίκη για μένα είναι κάτι, έχει ένα έντονο συγκινησιακό φορτίο. Λίγους ανθρώπους βλέπω στην πόλη, την οικογένεια της αδερφής μου, τα ανίψια μου και ένα δυο φίλους. Έχει αλλάξει το τοπίο, αλλά εγώ συνεχίζω να είμαι ανήσυχος όταν πηγαίνω. Μ’ αρέσει η μυρωδιά της, η αρχιτεκτονική της στο κέντρο, η βόλτα της στην Παραλία».

Τα πράγματα που του δίνουν χαρά στη ζωή, πέρα από το θέατρο και τις τέχνες, είναι πολλά. Αγαπά τα ταξίδια, τη φύση, τη θάλασσα, τον ήλιο. Επίσης, του δίνουν χαρά οι καλοί άνθρωποι και η παρατήρηση αυτών. Τι γίνεται, όμως, με τους φόβους; Υπάρχει κάτι που να τον φοβίζει με την πάροδο των χρόνων;

«Ο φόβος είναι έμφυτος και δεν αποβάλλεται, ούτε τιθασεύεται. Κάποιες φορές είναι και κινητήριος δύναμη. Έχω δει στο θέατρο ότι το άγχος και ο φόβος του να εκτίθεσαι στη σκηνή είναι πολύ καταλυτικός. Σε κάνει πολύ συγκεντρωμένο, σε κόβει από τα λάθη. Νομίζω ότι ο άνθρωπος στα δύσκολα ανταποκρίνεται και εκεί. Είναι σημαντικό να βρει κανείς το μέτρο, σε όλα στη ζωή. Είναι καλό να αποδέχεσαι τον φόβο. Σίγουρα ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει κατακτάει μια ωριμότητα και μπορεί να αποβάλει κάποιες φοβίες, ωστόσο, του δημιουργούνται άλλες, όπως το να παρακολουθεί κανείς το σώμα του να γηράσκει. Εμένα μου προκαλεί μία ανησυχία, αλλά ελεγχόμενη. Πάντως, το να εξοικειωθεί κανείς με τον καθρέφτη και το είδωλό του είναι πολύ μεγάλο στοίχημα. Ένας άλλος φόβος μου, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, είναι η πορεία του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη. Αυτή η υπέρμετρη και ραγδαία ανάπτυξη του πληθυσμού πάνω στον πλανήτη η οποία θα επιφέρει πολλές καταστροφές. Περισσότερο φοβάμαι ποια είναι η πορεία της ανθρωπότητας, παρά η πορεία του ατόμου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τόσο σημαντικό για να ασχολούμαι μόνο με το εγώ μου, με ενδιαφέρει λίγο περισσότερο τι γίνεται στις κοινωνίες».

Αν με βλέπουν οι γονείς μου από ψηλά, θα ένιωθαν περήφανοι

Κλείνοντας, τον ρωτάω αν εκείνο το μικρό αγόρι από τη Θεσσαλονίκη θα αισθανόταν περήφανο για ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα ο 56χρονος Αλέκος. Η συγκίνηση στα μάτια του είναι εμφανής καθώς απαντά…

«Αισθάνομαι περήφανος. Αν υπάρχουν δύο μάτια από πάνω, της μαμάς και του μπαμπά μου, πραγματικά θα ένιωθαν πολύ περήφανοι. Γιατί προέρχομαι από μια πάμφτωχη οικογένεια και ό,τι έχω καταφέρει το έχω κάνει μόνος μου. Και μόνο για αυτό, δηλαδή, μου βγάζω το καπέλο. Αυτό έχω το σθένος να το πω. Παρόλο που θέλω να παρουσιάζομαι μετριόφρων, καλό είναι μερικές φορές κανείς να χειροκροτεί και τον εαυτό του».

Δείτε εδώ όλα τα σεμινάρια του Faust Culture και σχετικές πληροφορίες

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.