Ψαριανός στο NEWS247: Φασιστοειδή, γλίτσες και τσόλια κατηγορούν τη γενιά του Πολυτεχνείου

Η θητεία του στη Βουλή των Ελλήνων ξεκίνησε το 2007, όταν εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών. ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητος, ΔΗΜΑΡ, ξανά Ανεξάρτητος. Επτά χρόνια, δύο κόμματα και αρκετή ανεξαρτησία μετρά η κοινοβουλευτική του δράση αλλά πολλά περισσότερα η πολιτική του δραστηριότητα, που πάει πίσω στο 1972.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός δραστηριοποιείται πολιτικά επί χούντας στον παράνομο Ρήγα Φεραίο ως φοιτητής  της Ανωτάτης Βιομηχανικής Πειραιά, στις δύο καταλήψεις της Νομικής και αυτή του Πολυτεχνείου το ‘73, και συνεχίζει -όπως λέει ο ίδιος- στις γειτονιές, τους συλλόγους και τα κινήματα της μεταπολίτευσης.

Με αφορμή την 41η επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιλά στο NEWS247 για τη γενιά του, τα σωστά της, τα λάθη της, την κριτική που της ασκείται, τα συνθήματα του τότε που παραμένουν ζητούμενα αλλά και τα παρανοϊκά συνθήματα του σήμερα.

Είναι δίκαιη η κριτική που ασκείται στη γενιά του Πολυτεχνείου;

Είναι εντελώς άδικη αλλά και ύποπτη αυτή η κριτική. Γίνεται κυρίως από αυτούς που απέχουν από τους αγώνες. Κάτι περίεργους τύπους, γλύφτες της εξουσίας, γλίτσες, πελατάκια, τσόλια.

Η εμπορευματοποίηση του Πολυτεχνείου έδωσε το άλλοθι στους μεγάλους απόντες και σε διάφορους χουντικούς και φασιστοειδή πάσης φύσεως να λένε “ορίστε, το κατάντημά μας οφείλεται στη γενιά του Πολυτεχνείου”.  Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα, ένα τραγικό ψέμα. Υπήρξαν άνθρωποι που ξεπουλήθηκαν και αντάλλαξαν του αγώνες τους με καρέκλες και αξιώματα. Δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα. Και στην πολιτική και στη δημοσιογραφία και στην πανεπιστημιακή κοινότητα, πολλοί ξεπουλήθηκαν αλλά όχι η πλειοψηφία. Από τους ανθρώπους που γνώρισα εγώ στο Πολυτεχνείο, ένας στους 10 είναι το ποσοστό αυτών που εξαργύρωσαν με αυτό τον χυδαίο, τον φτηνιάρικο, πολιτικάντικο, μαυρογυαλούρικο τρόπο τη συμμετοχή τους στην εξέγερση κατά της χούντας.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ένας μεγαλειώδης αγώνα που δεν βασίστηκε στα κόμματα, μία αυθόρμητη διαδικασία που έγινε από ανεξάρτητες ομάδες, από αυτόνομες κινήσεις φοιτητών σε όλες τις σχολές.

Αντιθέτως, στις μέρες μας το φοιτητικό κίνημα έχει εκτροχιαστεί και εκφυλιστεί από τις κομματικές νεολαίες. Όλα τα νταραβέρια, καταλήψεις, σπασίματα, μολότοφ, φωτιές, προπηλακισμοί καθηγητών, χτισίματα με τσιμεντόλιθους, όλα αυτά γίνονται από στρατιωτάκια των κομμάτων.

Ευτυχώς η πλειοψηφία των φοιτητών, χωρίς να είναι απολιτίκ, δεν συμμετέχει σε τέτοιες γελοίες διαδικασίες.

“Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”

Το ‘73 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, ήταν πραγματικά ζητούμενο το να καταφέρουμε να διασφαλίσουμε στην Ελλάδα αυτά τα τρία: ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Από τότε έως σήμερα, αν το καλοσκεφτούμε, παρότι περάσαμε περιόδους ευμάρειας,  στην πραγματικότητα ψωμί, παιδεία και ελευθερία δεν είχαμε, είχαμε υποκατάστατά τους ή κάποιες διαστροφές τους.

Μπορεί κάποιοι να είχανε και παντεσπάνι, αλλά το ψωμί με την έννοια της οικονομικής αυτάρκειας δεν το ζήσαμε. Η ευμάρεια της Ελλάδας στηριζόταν πάντα σε δανεικά, σε χρηματοδότηση απ’ έξω. Είχαμε παραγωγή 10 και καταναλώναμε 100. Αυτό μας οδήγησε στην υπερχρέωση της χώρας.

Ούτε παιδεία βέβαια καταφέραμε να έχουμε όπως έπρεπε ή όπως οφείλαμε να έχουμε ως Έλληνες που δώσαμε τα φώτα της παιδείας μας σε όλο τον κόσμο. Έχουμε κι αυτή την έπαρση ότι είμαστε δάσκαλοι, σκ@τ@ στα μούτρα μας είμαστε, οι χειρότεροι στην Ευρώπη. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πανεπιστήμιο της Ευρώπης και γίνεται ακριβώς το αντίθετο, φεύγουνε οι Έλληνες και πάνε σε άλλες χώρες να μάθουν πράγματα. Οι Έλληνες καθηγητές και φοιτητές μεγαλουργούν εκτός Ελλάδος. Η έρευνα και η τεχνολογία στην Ελλάδα είναι για γέλια.

Σε αυτή τη χώρα είμαστε μπάτε σκύλοι αλέστε, ούτε οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Οδηγούμε όπως γουστάρουμε, παρκάρουμε όπως γουστάρουμε, λαδώνουμε όποιον θέλουμε, δεν πληρώνουμε. Όμως αυτό δεν είναι πραγματική ελευθερία. Μοιάζει με σκλαβιά σε μια παράφραση της ελευθερίας.

Πραγματική ελευθερία είναι να μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα, να λειτουργείς ελεύθερα, να δρας, να δουλεύεις να πληρώνεσαι με απόλυτη ελευθερία χωρίς όμως να πλήττεις την ελευθερία του άλλου. Εμείς εδώ στα @@@ μας τι μπορεί να πάθει ο άλλος από τον τρόπο που εμείς ελεύθερα στοχαζόμαστε και λειτουργούμε, δεν μας νοιάζει αν πλήττονται τα συμφέροντα ή η ισορροπία ή η ζωή του άλλου. Κάνουμε πράγματα με έναν φοβερό τσαμπουκά. Είναι ένα όργιο αυθαιρέτων και αυθαιρεσίας η Ελλάδα, όχι μόνο της εξουσίας αλλά και των πολιτών, οι οποίοι συμπεριφέρονται όχι ως πολίτες αλλά ως πελάτες. Βεβαίως το πολιτικό προσωπικό ανέχεται, κανακεύει, κολακεύει και προσπαθεί να εξασφαλίσει την ψήφο τους. Είναι ένα αλισβερίσι, ένα νταραβέρι συνεχές, το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να το δούμε και να το διορθώσουμε και να το σταματήσουμε, έχουμε εκτροχιαστεί.

“Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73”

Πρόκειται για το πιο γελοίο και ανόητο σύνθημα. Πράγματι, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73, το ’74 τελείωσε! Εν πάσει περιπτώσει, όλη αυτή η πολιτική παραφιλολογία ότι περνάμε μια νέα χούντα, έχουμε κυβέρνηση κατοχής και δοσίλογων, είναι έξω από κάθε πραγματικότητα.

Σήμερα έχουμε δημοκρατία. Καλή, κακή, κουτσή, στραβή, είναι δημοκρατία. Δεν μπορεί να λες ότι έχουμε Χούντα και να ζητάς από τη Χούντα να σε πάει σε εκλογές. Στον ΣΥΡΙΖΑ, λέει ο Λαφαζάνης για χούντα και πραξικόπημα. Ζητάς από τη Χούντα να κάνει εκλογές; Είναι παράλογο, είναι παρανοικό.

Από το ’74 έως σήμερα  είναι η πιο δημοκρατική περίοδος που έχει περάσει ποτέ η χώρα. Με όλες τις μ@@ς και την αθλιότητα και την κακοδιαχείριση και τις μονοκομματικές κυβερνήσεις που μας έφεραν στο χάος του χρέους και της οικονομικής πτώχευσης, αυτής της τραγικής οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης. Η οικονομική κρίση είναι το λιγότερο, χειρότερο είναι το γεγονός ότι είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη στην ανάγνωση βιβλίων και πρώτοι σε τηλεθέαση, πρώτοι στον τζόγο, ότι είμαστε τελευταίοι στην έρευνα και την τεχνολογία, ότι τα πανεπιστήμιά μας είναι σκουπιδότοποι.
 

Ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας;

Έχουν τεράστια ευθύνη αυτοί που κυβέρνησαν, βεβαίως. Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις δύο συγκεκριμένων κομμάτων μας έφεραν ένα βήμα πριν την καταστροφή. Αλλά αυτές οι κυβερνήσεις δεν κάνανε ακριβώς του κεφαλιού τους, κάνανε αυτό που θέλανε οι πελάτες τους, και οι πελάτες τους ήμασταν εμείς. Εμείς ψηφίζαμε και δίναμε επί 45 χρόνια 45% στο ΠΑΣΟΚ και 45% στην ΝΔ, δεν το δίνανε οι εξωγήινοι. Οπότε τώρα τι νόημα έχει να βρίζουμε τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες; Ωραία, ήταν γουρούνια, λαμόγια και σιχαμένοι. Εμείς δεν τους δίναμε 90%; Άρα, να μουντζώνουμε τους καθρέπτες μας.

Επίσης,  οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που κατέστρεψαν τη χώρα δεν κυβερνούσαν παντού. Στα πανεπιστήμια κυβερνούσαν άλλοι, στα συνδικάτα κυβερνούσαν άλλοι, ανάμεσα σε αυτούς ήταν άνθρωποι και πολιτικοί σχηματισμοί εκτός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι συντεχνίες, οι εργατοπατέρες, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΕΦΕΕ, η ΕΣΗΕΑ, οι δικηγορικοί σύλλογοι, τα τεχνικά επιμελητήρια, όλες αυτές οι μικρές κυβερνήσεις των κλαδικών, των επαγγελμάτων, δεν ήταν μόνο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η Αριστερά έχει ευθύνες, παρόλο που δεν κυβέρνησε;

Αυτό ακριβώς λέω. Η Αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες σε όλες τις εκδοχές της, διότι δεν είναι μία η Αριστερά, έχει πολλές εκφάνσεις και χρωματισμούς και πολλές διαφορετικές αντιλήψεις για τα πράγματα.

Εγώ πιστεύω στην Αριστερά που επιδιώκει πράγματα δίκαια για το κοινωνικό σύνολο, όχι για τους ανθρακωρύχους, τους λιμενεργάτες, τις κρατικές οργανώσεις και τα συνδικάτα. Πολλές φορές κάποια κεκτημένα ή διεκδικούμενα δίκαια μικρών κοινωνικών ομάδων είναι αντίθετα προς το δημόσιο συμφέρον,

Εγώ θέλω η Ελλάδα να είναι μια αξιοπρεπής και πραγματικά δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα, να πάψει να είναι αυτό το κατσαπλιαδιστάν που είμαστε τώρα. Γι αυτό εξακολουθεί για μένα να έχει μεγάλη σημασία το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που ήθελε να ρίξει μια χούντα, όχι να κάνει μια κατάληψη Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο, να φτιάχνει μολότωφ στα υπόγεια και να καίει μαγαζιά.

Τι πρέπει να κάνει από εδώ και στο εξής η Αριστερά;

Πολλοί λένε ότι οι Αριστεροί πρέπει επιτέλους να ενωθείτε όλοι μαζί και να κάνετε κάτι. Εγώ ως αριστερός αρνούμαι να ενωθώ με κάποιους άλλους αριστερούς που θέλουν να γίνουμε Σοβιετική Ένωση, διότι εγώ δεν θέλω. Κάτι άλλοι αριστεροί θέλουν να φέρουν πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα, εγώ δεν θέλω. Άλλοι θέλουν να κάνουμε λαϊκά δικαστήρια ή να επανασυγκροτήσουμε την ΟΠΛΑ που είχε ο ΕΛΑΣ, εγώ δεν θέλω. Άλλοι θέλουν να φύγουμε από την Ευρώπη. Εγώ θέλω να είμαστε ευρωπαϊκή χώρα. Οπότε να ενωθούμε να κάνουμε τι; Διαφορετικά πράγματα;

Πρέπει να ανοίξουμε μια συζήτηση και να δούμε τι είναι η Αριστερά σήμερα. Ο κρατισμός είναι αριστερό πράγμα; Το κράτος επιχειρηματίας είναι αριστερή έμπνευση; Αριστερό είναι αυτό που καλυτερεύει τη ζωή του κοινωνικού συνόλου όχι τη ζωή μιας νομενκλατούρας, κάποιων κομματικών στελεχών ή κάποιων συντεχνιών. Αριστερό είναι αυτό που βελτιώνει τη ζωή του κοινωνικού συνόλου και κάνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο παραγωγικό. Να συζητήσουμε περί αυτού.

Πιο κοντά στη διακυβέρνηση, πάντως, είναι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα

Για μένα και αυτό είναι αντικείμενο συζήτησης. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ ή κατά της Ευρώπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ του ευρώ ή της δραχμής; Ο ΣΥΡΙΖΑ των κρατικοποιήσεων των τραπεζών ή του ελέγχου των τραπεζών. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει διαχωρισμό κράτους και εξουσίας ή ο ΣΥΡΙΖΑ που κάνει την πάπια και κάνει χειροφιλήματα στους δεσποτάδες και τους μητροπολίτες; Ο ΣΥΡΙΖΑ του Πάπα ή της πάπιας; Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τέξας ή του Μπραχαμίου; Ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει με τη Γιάννα Αγγελοπούλου και τον κ. Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ ή που μιλάει με αυτούς που δεν έχουν να φάνε και εκμεταλλεύεται τον πόνο τους, που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και υπόσχεται τα πάντα σε όλους.

Μπορεί να τα δώσει τα πάντα σε όλους; Όχι! Γιατί το υπόσχεται; Δεν είναι αθλιότητα αυτό; Δεν είναι απάτη;

Δεν θα είχα πρόβλημα να συνεργαστούμε και να στηρίξουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση αριστεράς, για τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, για να δώσουμε αγώνες και να διαπραγματευτούμε με την Ευρώπη.

Ας αποφασίσουν τι από όλα αυτά που έχουν πει θέλουνε να κάνουνε, για να το συζητήσουμε.