Shaun Attwood: Ο μεγαλύτερος dealer της rave επέζησε. Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία του

Από τα χάπια των 90’s στη γιόγκα και από τις συμμορίες της Μεξικανικής και της Ιταλικής μαφίας, στον δια βίου αποκλεισμό εισόδου στις ΗΠΑ. Ο Shaun Attwood έζησε μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Φυλακίστηκε υπό την επίβλεψη του πιο διεφθαρμένου Σερίφη της Αμερικής και τώρα δίνει αγώνα εναντίον του.

Στο παρακάτω κείμενο θα διαβάσετε την απίστευτη ιστορία του όπως τη διηγήθηκε στο NEWS 247. Μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει σειρά, αντίστοιχη του Breaking Bad. Μια ιστορία όμως, ολότελα αληθινή.

Eat, Sleep, Rave, Repeat

Ο Shaun Attwood επιβίωσε.

Για μια δεκαετία ήταν ένας πραγματικός “Σημαδεμένος”, ο “Εσκομπάρ” των rave parties στα 90’s, και ας αρνείται ο ίδιος τη σύγκριση με τον Εσκομπάρ.

Πάλεψε με τις συμμορίες αλλά κυρίως, με τους εθισμούς και τους εφιάλτες του. Φυλακίστηκε στα πιο αυστηρά σωφρονιστικά ιδρύματα των ΗΠΑ και βρέθηκε υπό την επίβλεψη του Arpaio, κοινώς του πιο σκληρού Σερίφη της Αμερικής, όταν αναγκάστηκε να αφήσει τη “ναρκοεπιχείρηση” του μετά τη σύλληψη του.

Στη φυλακή διάβασε πάνω από 1.000 βιβλία μέσα σε έξι χρόνια και κατάφερε να βρει τον εαυτό του μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας. Το παρόν του, δεν έχει καμία σχέση με όλα τα παραπάνω, αλλά εκείνος δεν ξεχνά το παρελθόν. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει. Χτίζοντας στο σήμερα, σβήνοντας τα λάθη του τότε.

Τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν με σενάριο του επόμενου Χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ, αλλά δε είναι. Ακόμη κι αν η ίδια η ζωή ξεπερνά μερικές φορές την πιο ακραία φαντασία.

Στο μυαλό ενός πρώην “ναρκοεπιχειρηματία”

Η αλήθεια είναι πως εντόπισα τον  Shaun μέσω Twitter, πέφτοντας σε retweet ενός άρθρου από το προσωπικό μπλογκ του. Ένα μπλογκ που περιέχει όλα τα κείμενα που έγραφε στη φυλακή για να κρατάει το μυαλό του ζωντανό.

Η αλήθεια είναι επίσης πως δεν περίμενα να ανταποκριθεί τόσο άμεσα στο αίτημα μου για συνέντευξη. Και όχι μόνο αντέδρασε θετικά, αλλά απάντησε αυθόρμητα και ειλικρινά σε όλες τις ερωτήσεις που του τέθηκαν.

Χωρίς καμία περιστροφή, έχοντας στο μυαλό του μόνο ένα πράγμα. Πως η δικιά του περιπέτεια, μπορεί να αποτρέψει άλλους από το να πέσουν στις ίδιες παγίδες.

Πάρτε βαθιά ανάσα γιατί το κείμενο που ακολουθεί είναι καταιγιστικό. Περιέχει όπλα, ecstasy, γκάνγκστερς, κελιά, απειλές, βαποράκια, λεφτά, πολλά λεφτά για την ακρίβεια, και μία κάθαρση.

Κεφάλαιο Πρώτο: Από τα rave parties του Μάντσεστερ, στις ΗΠΑ

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Attwood ήταν επαγγελματίας χρηματιστής που ζούσε στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Ήταν επίσης ένας από εκείνους που εισήγαγαν τη rave κουλτούρα από τη Βρετανία. Μαζί με την οργάνωση των πάρτι, αναλάμβανε και τον “εφοδιασμό” τους με όλα τα χάπια της εποχής. Οι παράνομες δραστηριότητες του τον έβαλαν στο στόχαστρο της Ιταλικής και της Μεξικανικής μαφίας που δραστηριοποιείτο στις Πολιτείες.

Η αστυνομία τον παρακολουθούσε για χρόνια και είχε καταγράψει πάνω από 10.000 τηλεφωνικές κλήσεις ανάμεσα στον ίδιο και τους συνεργάτες του. Έστησε μάλιστα ολόκληρη επιχείρηση, το “Evil Empire” για να συλλάβει τον Βρετανό το 2002 μετά από παρακολούθηση τουλάχιστον 10.000 τηλεφωνικών κλήσεων στο Phoenix.

Πριν τον εντοπισμό και τη φυλάκιση του, τα event του Shaun είχαν γράψει τη δική τους “λευκή” ιστορία. Στρίπερ, διάσημοι, πάρτι στο East Valley και “Zek lines”, ένα μείγμα ecstasy, Xanax και κεταμίνης που είχε εισάγει ο Attwood. Τα υπόλοιπα, υπήρχαν άφθονα. Κοκαΐνη, μορφίνη, βάλιουμ, GHB, μαριχουάνα, LSD.

Τον ρωτάω τι θυμάται από εκείνα τα χρόνια και αν θα ήθελε να ξαναζήσει μια αντίστοιχη βραδιά. Και μας μεταφέρει στην ηλεκτρονική σκηνή του Manchester.

“Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω αυτά τα πάρτι, γιατί ήταν μια φάση ζωής που ξεπέρασα. Αλλά μπορώ να σας περιγράψω τι θυμάμαι από το πρώτο rave πάρτι μου.

Πλησιάζουμε δύο dealers (βαποράκια), είναι τύποι στην ηλικία μας. Παραμονεύουν σε μια γωνιά σε ένα σκοτεινό club, τα κρανία τους είναι ξυρισμένα. “Θέλουμε Ecstasy και δύο γραμμάρια speed” λέει ο κολλητός μου. Τα χέρια μου τρέμουν. “Είκοσι λίρες”.

Μας δίνει φιξάκια Billy Whizz (αμφεταμίνη με speed)”. Ο κολλητός μου δίνει τα λεφτά. Μας κοιτάζουν σαν να θέλουν να μας κλέψουν. Αισθάνομαι να σφίγγω το σώμα μου. Ο πιο εύσωμος παίρνει τα μετρητά. Ο άλλος μας δίνει τα ναρκωτικά. Εξαφανίζονται. Αγχώνομαι για να μη με πιάσουν για κατοχή. Είναι 1989 και έχω δει αγοραπωλησίες ναρκωτικών μόνο στην τηλεόραση. Κοιτάζω γύρω περιμένοντας να δω μυστικούς μπάτσους να έρχονται να μας συλλάβουν.

Ο κολλητός με αρπάζει από το χέρι, μπαίνουμε σε μια τουαλέτα, κλειδώνει. Ανοίγει το χαρτάκι και βγάζει τα χάπια. “Βάζεις το Billy Whizz στο ποτό σου”, λέει. Τρίβει τα χάπια και τα βάζει σε ένα μπουκάλι με αλκοόλ. “Τώρα έχουμε το Άσπρο Περιστέρι”.

Τώρα φοβάμαι πως θα καταλήξω σε ένα ασθενοφόρο και πως οι γονείς μου θα μάθουν τα πάντα. Σκέφτομαι, “θα πειραματιστώ λίγο, θα κάνω χαβαλέ, θα περάσω καλά και μετά θα σταματήσω”. “Πάμε μου λέει”. Εγώ βάζω το speed μου σε ένα μπουκάλι με Lucozade. “Πότε θα με πιάσει;”, ρωτάω, “μέσα στην ώρα”, μου απαντάει ο κολλητός μου.

Εκείνος είναι συμφοιτητής μου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Liverpool. Έχουμε πάει στο Manchester για να καταλάβουμε γιατί γίνεται αυτός ο πανικός για τη Rave.

Το club είναι ένα άδειο, τεράστιο τετράγωνο με μια σκηνή μπροστά. Λίγοι χορεύουν. Επαναλαμβανόμενα μπιτ και λέιζερ φώτα. Οι περισσότεροι ravers είναι κολλημένοι στους τοίχους περιμετρικά του χώρου και κοιτάζουν το κέντρο της σκηνής σαν να λαμβάνουν σήματα από το διάστημα. Ντρέπομαι που είμαι εκεί. Δεν μιλάω σε κανέναν εκτός από τους φίλους μου. Για την επόμενη μισή ώρα τσεκάρω τους σφιγμούς μου.

Παρατηρώ το πρόσωπο του κολλητού. Είναι σαν να έχει οργασμό. Γελάει συνέχεια, έχει μια γαλήνια έκφραση, νομίζω πως είναι μεσαιωνικός πίνακας. Μου λέει να χορέψουμε. Χόρευα μόνο σε punk rock συναυλίες. Δεν τον ακολουθώ, τα ναρκωτικά δεν με πιάνουν και συνεχίζω το ποτό μου. Πάω στο μπαρ, τα γόνατα μου λυγίζουν, προσπαθώ να κρατηθώ όρθιος αλλά δεν έχω δύναμη. Κάποιος με σκουντάει. Αρχίζω να γελάω χωρίς να μπορώ να σταματήσω.

Αισθάνομαι σαν να έχει σκαρφαλώσει ένα έντομο στην πλάτη μου. Με τρώει. Δεν υπάρχει έντομο. Το μπλουζάκι μου υπάρχει μόνο, το αισθάνομαι σαν να έχουν κολλήσει φύλλα δέντρου πάνω μου. Ξύνω την πλάτη μου, παλεύω να τα βγάλω. Τα δάχτυλα μου είναι σαν να λιώνουν. Κάνω μασάζ στον εαυτό μου, αναπνέω γρήγορα. Κάθε ανάσα μου δίνει ευχαρίστηση, κάθομαι ανάμεσα σε ένα δάσος από πόδια. Δεν με νοιάζει τίποτα. Κανένας καυγάς με την κοπέλα μου, κανένα χρέος, κανένα πρόβλημα του αυτοκινήτου μου, δε με νοιάζει η Δευτέρα που θα έρθει.

Το club γεμίζει, ο χρόνος είναι σχετικός, οι ravers είναι παντού. Ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων. Δεν σκέφτομαι τίποτα, γίνομαι ένα με τον κόσμο, χορεύω, ακολουθώ τα μπιτ, τα μάτια μου κοιτάζουν το ταβάνι σαν να έλκονται από το φεγγάρι. Βγάζω το μπλουζάκι μου, φωνάζουν όλοι “Get off your arse and dance!”. Αναγνωρίζω τον κολλητό μου, τα μάτια μας λάμπουν.

Αντιγράφω τις φιγούρες των διπλανών μου, δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο καλά χορεύω. Η καρδιά μου ακολουθεί τον γρήγορο ρυθμό της μουσικής. Τα χέρια μου κουνιούνται πάνω κάτω και ξαφνικά όλοι σταματούν να χορεύουν. Δεν έχει σταματήσει η μουσική, μόνο το μπιτ. Ακούγεται ένας μαλακός ήχος. Όλοι σφυρίζουν τώρα. Ένα μηχάνημα ρίχνει καπνό στο δωμάτιο. Ακούγονται γυναικεία φωνητικά, θα είναι μαύρη τραγουδίστρια λέω, ανατριχιάζω.

Ήχος πιάνου. Ταλαντεύομαι. Τα δάχτυλα μου πιάνουν τις αχτίδες του λέιζερ. Ακούγονται ήχοι πνευστών. Ο DJ Jay Wearden μιξάρει ήχους με ένα κομμάτι του Guru Josh. Σαξόφωνο, μπιτ, έχω γίνει ένα με τον Θεό. Δεν θέλω να σταματήσει το πάρτι ποτέ”.

Η τιμή του ecstacy στα 90s έφτανε στα 30 δολάρια για κάθε “hit”

Η καθημερινή ζωή ενός “μεγαλοεπιχειρηματία” ναρκωτικών. Ή αλλιώς, Raving Arizona:

Στο απόγειο της παράνομης “καριέρας” του, προμήθευε με χάπια τουλάχιστον 10.000 ravers σε πάρτι που συγκέντρωναν τέτοιο κοινό. Η μετακίνηση του από την Αγγλία στο Phoenix της Αριζόνα, έγινε αρχικά για να επενδύσει στα οικονομικά που είχε σπουδάσει. Παρόλα αυτά, βρήκε άλλες ευκαιρίες ανέλιξης που τον έκαναν βασικό προμηθευτή, της νέας τότε για την Αμερική, μουσικής σκηνής.

Για τα χρόνια του στην Αριζόνα, έχει γυριστεί και ντοκιμαντέρ από το National Geographic.

Η φήμη του χτίστηκε στο ότι πουλούσε την καλύτερη ποιότητα MDMA. Όπως λέει άλλωστε, δοκίμαζε τα πάντα πριν τα πουλήσει. Ο Shaun περιγράφει μια τυπική του μέρα, όταν είχε πια “πιάσει την καλή”:

“Το πρωινό ξύπνημα συνδυαζόταν με μια βουτιά στην πισίνα μαζί με την Amy, τη σύντροφο μου. Συνήθως τρώγαμε στο αγαπημένο μας Ινδικό εστιατόριο. Μια μέρα μου έπεσε εκεί ένας φάκελος με 30.000 δολάρια. Ο ιδιοκτήτης βρήκε τον φάκελο και μου τον επέστρεψε. Μέσα στη μέρα ερχόταν στο σπίτι μου ο βασικός μου συνεργάτης, ο Cody Bates. Με ενημέρωνε για τις εισπράξεις, για τα λεφτά που είχαμε στο σπίτι και για τις ανάγκες της αγοράς για περισσότερο Ecstasy. Αλλά και για εκείνους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν για τα ναρκωτικά που ζητούσαν.

Για να αποφύγουμε το να αφήσουμε ίχνη, μιλούσαμε για όλα αυτά μόνο πρόσωπο με πρόσωπο, ποτέ από το τηλέφωνο. Όταν δεν είχαμε προβλήματα, το βράδυ έκανα πράγματα με τη γυναίκα μου. Όταν είχαμε προβλήματα με τη μαφία του Νέου Μεξικό, τότε έπρεπε να αναλάβω άλλη δράση. Κάποιες φορές οι άνθρωποι της μαφίας ήθελαν να με δουν. Τότε έπρεπε να πάρω τους δύο bodyguards μου, τον Wild Man και τον G Dog, και να προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα”.

Μια λογική ερώτηση, είναι το τί έκανε όλα αυτά τα χρήματα που έβγαζε.

“Μου άρεσε να ξοδεύω, αλλά το μετανιώνω. Αντί να παίρνω ταξί, νοίκιαζα λιμουζίνες, ξόδευα χιλιάδες δολάρια για ρούχα. Όταν έφτασα στην Αμερική με φοιτητικές πιστωτικές κάρτες έτρωγα τοστ με σκέτο τυρί, μπανάνες και αγόραζα φθηνά ρούχα. Στο απόγειο της οικονομικής μου ευμάρειας, πετούσα με αεροπλάνο για το Λος Άντζελες για να ψωνίσω από την Melrose Avenue ή έπαιρνα πτήσεις για να πάω στο Caesar’s Palace του Λας Βέγκας.

Τα περισσότερα χρήματα πήγαιναν σε rave πάρτι και σε resorts ή βίλες που κλείναμε για να μείνουμε με τους φίλους μου. Χάριζα ναρκωτικά για να γιγαντώσω το Εγώ μου που ήταν τόσο αχανές όσο το Grand Canyon. Αγόραζα αυτοκίνητα για τους φίλους μου ή ολόκληρα διαμερίσματα, μόνο και μόνο για να δείξω ποιος είμαι.

Οι λογαριασμοί μαζί με τα νοίκια που πλήρωνα, έφταναν στα 20 με 30 χιλιάδες δολάρια τον μήνα. Άνοιξα το μαγαζί Sound Factory στο Tucson που είχε είδη rave μουσικής.

Η εφημερίδα Phoenix New Times είχε γράψει τότε ότι είχα φέρει στην Αμερική τη γιαγιά μου και πως είχα κρύψει λεφτά μέσα στις ρόδες του αναπηρικού της αμαξιδίου. Αυτό ήταν αναληθές. Δεν είχα καμία λογική, δεν σκεφτόμουν προνοητικά να αποταμιεύσω και η γιαγιά μου δεν ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Μετά τη φυλακή πήγα πίσω στην Αγγλία και δεν είχα καθόλου λεφτά. Φτιάχνω πάλι τη ζωή μου στη Βρετανία, και αναρωτιέμαι πώς κατάφερα να χαλάσω τόσα χρήματα”.

Το σκίτσο της εφημερίδας για τον Shaun που τον απεικόνιζε σαν “Νοσφεράτου”:

Και διευκρινίζει πως μετά τη σύλληψη του, τα ποσά που βρέθηκαν στο σπίτι του κατασχέθηκαν από την αστυνομία.

“Συνηθίζουν να το κάνουν αυτό. Όσα χρήματα βρουν τα παίρνουν, ακόμα κι αν κάποια τα είχες βγάλει με νόμιμο τρόπο. Ήμουν ένας πλούσιος τύπος που παρανομούσε. Ο τέλειος στόχος δηλαδή”.

Κεφάλαιο 2: Τα χρόνια της φυλακής

Οι ιστορίες του Attwood έγιναν γνωστές μέσα από τα κείμενα που κατέγραφε στη φυλακή και δημοσίευε στο προσωπικό του blog. Ένα καθημερινό ημερολόγιο φρίκης από τη φυλακή του Madison Street που διηύθυνε ο περιβόητος Σερίφης Joe Arpaio.

Εναντίον του κάνει ακόμα δικαστικό αγώνα. Τα κείμενα του Shaun αποτελούν τεκμήρια για όλες τις πρακτικές που παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μέσα στο σωφρονιστικό ίδρυμα που “φιλοξενήθηκε”, από το 2003 μέχρι το 2007, 62 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Μία από τις πλέον φονικές φυλακές των ΗΠΑ. Ναρκωτικά, εκβιασμοί και κανονικοί βιασμοί. Έγραφε κάθε μέρα, όποτε έβρισκε ευκαιρία. Για τους τρανς που κακοπιούνταν, για τη μεξικάνικη μαφία που διακινούσε τα ναρκωτικά και εκτελούσε μέλη αντίπαλων συμμοριών.

Όλα αυτά σε συνεργασία με τους αδίστακτους φύλακες του Arpaio. Μέσα σε έξι χρόνια, ο Shaun διάβασε πάνω από 1.000 βιβλία, όπως λέει, και προσπάθησε να κοινοποιήσει τις ιστορίες του μέσω συγγενών του, για να μάθει ο κόσμος το τι γίνεται μέσα στα κελιά. Οι ιστορίες δημοσιεύθηκαν με ψευδώνυμο έτσι ώστε οι φύλακες να μην καταλάβουν ποιος ήταν ο συντάκτης. Για να βγουν από το σωφρονιστικό ίδρυμα, βοήθησε υπάλληλος με τον οποίο ο Attwood διατηρούσε καλές σχέσεις. Τα κείμενα του έγιναν τόσο γνωστά που τελικά το 2008 διετάχθη εισαγγελική έρευνα για τις συνθήκες στη φυλακή της Maricopa.

Ντοκουμέντο δολοφονίας κρατούμενου από φύλακες, που έχει δημοσιεύσει ο Shaun στο Youtube:

Ένα παράδειγμα “σωφρονισμού” στο εν λόγω σωφρονιστικό ίδρυμα:

Ο Joe Arpaio έχει αποφασίσει ότι ο καλύτερος τρόπος να χειριστεί τους κρατουμένους είναι να τους κρατά έξω στη φριχτή ζέστη, γελοιοποιώντας και εξευτελίζοντάς τους. Την περίεργη σε όρους σωφρονισμού ιδέα του την αποκαλεί “Τεντό-πολη” (Tent City) και είναι ακριβώς αυτό που καταλαβαίνετε: οι τρόφιμοι των φυλακών Maricopa, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, διαμένουν σε σκηνές κάτω από τον καυτό ήλιο της Αριζόνα.

 Η απάνθρωπη μέθοδος κράτησης έχει οδηγήσει σε πολυάριθμες διαμαρτυρίες, τόσο από τους τροφίμους όσο και από ανθρωπιστικές οργανώσεις, με την απάντηση του Arpaio να είναι αποστομωτική: “αν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να αντέξουν τη ζέστη του Ιράκ και του Αφγανιστάν, το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι φυλακισμένοι της Tent City”.

Ναρκωτικά και βιασμοί

Ρωτάω τον Shaun για τα ναρκωτικά στη φυλακή.

“Οι περισσότεροι έρχονται έχοντας κάνει χρήση μαριχουάνας στη ζωή τους και κατά 90% δοκιμάζουν ή εθίζονται στα πιο σκληρά ναρκωτικά. Πολλοί τρόφιμοι έχουν ηπατίτιδα”.

Οι βιασμοί γίνονται ως εξής:

“Ναρκώνουν το θύμα με χάπια και πρέζα ή του δανείζουν χρήματα για να αναγκαστεί να αποπληρώσει με σεξ. Άλλες φορές χτυπούν το θύμα μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του. Είχα πει στον εαυτό μου ότι καλύτερα να πεθάνω παρά να το υποστώ αυτό. Κρατούσα μολύβια και στυλό στο κελί μου, μπορούν να γίνουν φονικά όπλα ξέρεις.

Μια τρανς που κάναμε πολύ παρέα, είχε σταματήσει τους βιασμούς όταν έβγαλε το μάτι με ένα στυλό, ενός μέλους συμμορίας που της επιτίθενταν καθημερινά. Αν γίνεις θύμα βιασμού μία φορά, μετά αλλάζει ο τρόπος που σε βλέπουν και σε αντιμετωπίζουν εκεί μέσα. Επίσης, πολλές φορές βιάζουν για παραδειγματισμό, για να δει μια συμμορία τι μπορεί να πάθει αν δεν συμμορφωθεί στους κανόνες που θέτουν οι ισχυρότεροι. Ένα χρόνο μετά τη φυλάκιση μου, ήρθε οδηγία. Μας συμβούλευαν να καταγγείλουμε περιστατικά βιασμού για να δημοσιεύονται και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μειωθούν τα περιστατικά. Συνήθως όποιος το έκανε αυτό, ήξερε πως οι μέρες του ήταν μετρημένες μέχρι τότε. Ήταν όμως μια Ομοσπονδιακή Οδηγία που οι υπεύθυνοι της φυλακής, έπρεπε να σεβαστούν.

Και έτσι μας ρωτούσαν κάθε μέρα για το τί γίνεται. Κατάφερα να “ξεφύγω” από κάποια περιστατικά, χάρη στις σωματικές μου ικανότητες. Ευτυχώς, είχα καλές σχέσεις με τους επικεφαλής των συμμοριών. Το χειρότερο εκεί μέσα είναι να γίνεις “punk”. Δηλαδή να είσαι υπό τον σεξουαλικό έλεγχο και την κυριαρχία κάποιου κρατούμενου. Εκείνοι που έχουν ένα “punk”, τον νοικιάζουν σε άλλους. Είναι μια μορφή εκπόρνευσης”.

Παρόλα αυτά, ο Attwood παραδέχεται πως τα χρόνια στη φυλακή, τον έκαναν να διερωτηθεί πολλές φορές για τη σεξουαλική του ταυτότητα.

“Έχεις ανάγκες εκεί μέσα και όταν σου φέρονται σαν ζώο, θα φερθείς και εσύ έτσι. Είχα κοπέλα, ωστόσο τα έξι χρόνια μέσα στα κελιά με έκαναν να διερωτηθώ σχετικά με τη σεξουαλικότητα μου. Ότι θεωρείται “gay” έξω, στον ελεύθερο κόσμο, είναι “straight” και απολύτως φυσιολογικό μέσα στη φυλακή. Αν έμενα 10 ή 15 χρόνια εκεί, δεν ξέρω πώς θα είχα εξελιχθεί. Δεν ζεις εύκολα χωρίς σεξ, αλλά περισσότερο σου λείπει η ανθρώπινη επαφή και ο δεσμός. Η αποξένωση και η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου”.

Κεφάλαιο 3: Η αλλαγή

Τι έμεινε τελικά από τη φυλακή;

“Στη φυλακή έκανα ένα υπέροχο ταξίδι αυτο-ανακάλυψης. Παλαιότερα, ζούσα τη ζωή μου δίχως να υπολογίζω τίποτα, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες των πράξεων μου, ιδίως το κακό που προκαλούν τα ναρκωτικά στην κοινωνία συνολικά. Μετά από χρόνια χρήσης, αισθάνθηκα σαν να φεύγουν τα σύννεφα από το κεφάλι μου. Με διαύγεια σκέφτηκα και αναλογίστηκα, “πώς διάολο γίνεται και είμαι ακόμα ζωντανός”.

Μέσα στη φυλακή, ο Gerard Gravano, ο γιος του Salvatore ‘Sammy the Bull’ Gravano, ενός μεγάλου μαφιόζου, μου αποκάλυψε πως είχε λάβει εντολή να έρθει με τους άνδρες του, να με βρει και να με εκτελέσει. Η φυλακή με ανάγκασε να ενηλικιωθώ.

Κατάλαβα πόσο εγωιστής και εγωκεντρικός ήμουν. Η μητέρα μου έπαθε νευρικό κλονισμό όταν έμαθε για μένα. Μετανοιώνω που έριξα ανθρώπους στα ναρκωτικά και πήρα στον λαιμό μου και τις οικογένειες τους. Αφιερώθηκα σταδιακά σε μαθήματα ψυχολογίας και φιλοσοφίας.

Στην αρχή έπαιρνα ναρκωτικά για να μην είμαι ντροπαλός, μετά έγινα ένα εγωκεντρικό πρεζάκι. Πλέον προσπαθώ να βγάζω την ενέργεια μου σε πράγματα όπως η γιόγκα, το καράτε, το γυμναστήριο και ο διαλογισμός. Ο διαλογισμός μέσα στη φυλακή με έκανε να μάθω τον εαυτό μου. Έχουμε την ικανότητα να κάνουμε θαυμάσια πράγματα με το πολυτιμότερο εργαλείο μας, τον εγκέφαλο μας. Με τη γιόγκα και τον διαλογισμό έχω καταφέρει να ελέγχω καλύτερα το μυαλό μου”.

Η στιγμή της αποφυλάκισης:

Στη συνέχεια, τον ρωτάω αν θα περιέγραφε τον εαυτό σου σαν έναν “Εσκομπάρ που επέζησε”.

“Δεν έχω κοινά στοιχεία με τον Εσπομπάρ. Ήταν ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον πλανήτη, κατέβηκε για πρόεδρος στην Κολομβία και ενεπλάκη στον πόλεμο των ναρκωτικών. Η σκηνή της Rave είναι ίσως η λιγότερο επικίνδυνη “σκηνή” ναρκωτικών εκεί έξω. Οι ravers απλώς να χορεύουν και να περνούν καλά”.

Άλλωστε ο Shaun, πέραν του ότι ήταν τυχερός ως προς την επιβίωση του μέσα και έξω από τη φυλακή, είχε τύχη και σε ακόμη έναν τομέα. “Δεν έχασα κανέναν φίλο μου από πυροβολισμούς”.

Οι ιστορίες των συγκρατούμενων του, εδώ

Πώς γλίτωσε όμως από τη μαφία;

“Έφτασα σε συμφωνία με τον “Sammy the Bull Gravano”, τον βασικό μου ανταγωνιστή στο εμπόριο ecstacy στις ΗΠΑ. H εκεχειρία βέβαια δεν κράτησε πολύ. Οι άνδρες του Sammy έσπασαν τα δόντια του βασικού μου dealer και με επικήρυξαν έναντι χρηματικού ποσού για όποιον με οδηγούσε στα χέρια τους. Ένα βράδυ πήγα στο gay club, “Crow Bar”, στο Phoenix ελπίζοντας πως εκεί θα μπορέσω να πιω ένα ποτό, ήσυχος, χωρίς να με βρει κανείς. Μια στρίπερ με αναγνώρισε και κάλεσε τους άντρες του Sammy.

Έστειλε τον γιο του να με απαγάγει. Θα με κρατούσαν έναντι λύτρων και αν δεν πλήρωναν τα λύτρα οι σύμμαχοι μου, θα με σκότωναν στην έρημο για να μειώσουν τον ανταγωνισμό. Ήμουν τυχερός γιατί με φυγάδευσαν την ώρα που έφταναν οι άντρες του Sammy. Σήμερα δεν έχω προβλήματα με τους Gravanos. Έχουν φύγει και εκείνοι από το οργανωμένο έγκλημα και ανταλλάσσουμε email μία στο τόσο”.

Η ζωή του Saun σήμερα:

“Μιλάω για τη ζωή μου ανοιχτά. Σε σχολεία, παντού. Προσπαθώ να ενημερώσω τους μαθητές στην Αγγλία και την Ευρώπη για τις δραματικές επιπτώσεις των ναρκωτικών. Το ατελείωτο feedback που παίρνω από τα παιδιά με κάνω να αισθάνομαι καλύτερα, σαν να αποπληρώνω το χρέος μου για την κοινωνία.

Επίσης γράφω. Το πρώτο μου βιβλίο, το Hard Time , καλύπτει τα χρόνια στη φυλακή. Το Party Time μιλάει για όλα τα εγκλήματα που έκανα. Το Prison Time , είναι για τη φυλακή της Arizona μόνο και τον Two Tonys, τον δολοφόνο της Μαφίας που με προστάτευε εκεί. Η ποινή του ήταν 141 χρόνια για δολοφονίες άλλων γκάνγκστερ.

Αυτή την εποχή γράφω ένα βιβλίο για τον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών. Στόχος μου είναι να δημοσιεύω ιστορίες κρατούμενων από τη φυλακή μέσα από το Jon’s Jail Journal. Είμαι η “φωνή” τους. Έχω έγκλειστους φίλους που δεν θα βγουν ποτέ, με τα κείμενα μου ελπίζω να τους εμπνέω”.

Τέλος, τον ρωτάω τι θα συμβούλευε κάποιον που “ζηλεύει” την ιστορία του.

“Ειλικρινά μπορώ να καταλάβω γιατί γοητεύεται κανείς από όλα τα παραπάνω. Κάθε φορά που κάνεις ναρκωτικά, σταδιακά η ευχαρίστηση μειώνεται, ο πόνος μεγαλώνει και μαζί του αυξάνεται και ο βαθμός εθισμού. Ο εθισμός ζητάει όλο και περισσότερα μέχρι να σου καταστρέψει τη ζωή. Ο εθισμός θα σου πάρει την υγεία και η αστυνομία τα λεφτά που έβγαλες από τα ναρκωτικά. Φίλοι μου πέθαναν νέοι, δεν πρόλαβαν να κάνουν όσα ήθελαν. Η διασκέδαση, η χαρά, τα φώτα, όλα σβήνουν αργά. Στη φυλακή είδα ανθρώπους να λιώνουν από ηπατίτιδα και να καταναλώνουν ό,τι ναρκωτικό μπορείς να φανταστείς. Ήταν σαν να αυτοκτονούν αργά.

Έβλεπα τα μάτια, το δέρμα, τα δόντια τους να σαπίζουν. Ντράπηκα για την πρότερη ζωή μου και αποφάσισα να κάνω νέα αρχή. Ξέρεις, ο δρόμος που ακολούθησα, είναι εκείνος που οδηγεί στη μιζέρια. Στην καταστροφή. Το πιο δύσκολο δεν είναι να πας στις ουσίες. Το πιο δύσκολο είναι να παραμείνεις νηφάλιος στη ζωή σου, παρά τις δυσκολίες. Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω είναι αυτή: Βρες τι σε ενδιαφέρει πραγματικά, και αφιέρωσε όλη σου την ενέργεια εκεί και μόνο. Μην τη χαραμίζεις”.

Περισσότερα για τη ζωή του Shaun, εδώ