Σπύρος Γραμμένος: Το πρώτο τραγούδι που είπα στην κιθάρα ήταν το “Συγγνώμη κύριε ποιος είστε”

«Όσο ακούς τα τρυπάνια, να ξέρεις ότι είμαι εδώ». Μια συνέντευξη με τον Σπύρο Γραμμένο δεν θα μπορούσε να μην είναι επεισοδιακή, ακόμα και αν γίνεται μέσω τηλεφώνου, όπως στη δική μου περίπτωση. Τον πέτυχα σε ένα κενό εν μέσω προβών. Βρισκόταν σε έναν χώρο με κακό σήμα, όπου ακουγόντουσαν εργασίες και τρυπάνια. Παρά τα τεχνικά εμπόδια ωστόσο, εμείς επιμέναμε στο ακουστικό να μιλάμε για τον Καραϊσκάκη, το κακό φλερτ, την ψυχοθεραπεία. Του ζήτησα να μου συστηθεί και το έκανε με ειλικρίνεια, αμεσότητα και το γνωστό του βιτριολικό χιούμορ.

«Ήμουν παιδί της γύρας όταν ήμουν πιτσιρίκι. Δεν μαζευόμουν, γυρνούσα από το σχολείο, πέταγα την τσάντα μου και γυρνούσα έξω μέχρι το βράδυ με τις αλητοπαρέες μου. Έκανα κατακριτέα για τους μεγάλους τότε πράγματα, ήμουν όμως πολύ καλός και ευγενικός.

Οι γονείς μου με έκαναν στα 23 τους και ήταν σαν να μεγαλώναμε μαζί. Με τη μάνα μου δουλέψαμε παρέα για 15 χρόνια σε κομμωτήριο. Έχω δουλέψει και ντελίβερι – νομίζω αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά, ντελιβεράς στα Γιάννενα, όπου βρέχει επτά ημέρες την εβδομάδα. Και ως μπάρμαν έχω δουλέψει και ως ραδιοφωνικός παραγωγός – συνεργαζόμουν μάλιστα με ένα sex shop που μας έδινε χορηγίες. Δίναμε πολλά δώρα στα live του ραδιοφώνου τις Κυριακές, από μισό κιλό κιμά και τέσσερα λίτρα βενζίνη μέχρι σεξουαλικά βοηθήματα. Χαμός γινόταν στην εκπομπή. Μια φορά τον μήνα κάναμε πάρτι κι ερχόταν ο κόσμος να παραλάβει τα δώρα του.»

Αφορμή για τη συνέντευξή μας είναι η συμμετοχή του στην παράσταση “Καραϊσκάκης” μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο και Ελένη Ουζουνίδου, η περιοδεία της οποίας αναβλήθηκε για το καλοκαίρι λόγω της περιπέτειας υγείας του Λάκη Λαζόπουλου. Ωστόσο εκτός από τα θεατρικά και το 1821, είχα να το ρωτήσω πολλά. Πρώτα πρώτα για τη μουσική, πότε ήταν η πρώτη του επαφή μαζί της και ποιο το πρώτο τραγούδι που είπε. Η απάντηση με αιφνιδίασε: «Πρέπει να ήμουν 3 ετών όταν ζήτησα από τη μάνα μου δώρο μια κιθάρα. Τότε στα μέσα των 80’s. τα παιχνίδια ήταν πάρα πολύ ακριβά. Κι έχει να το λέει η μάνα μου ότι η κιθάρα που μου πήρε έκανε κάτι λιγότερο από το νοίκι. Στα 8 ξεκίνησα Ωδείο αλλά έφυγα σε λιγότερο από έναν χρόνο γιατί τσακώθηκα με τον δάσκαλο.

Στα 8 ξεκίνησα Ωδείο αλλά έφυγα σε λιγότερο από έναν χρόνο γιατί τσακώθηκα με τον δάσκαλο

Στα 12 ξαναέβγαλα την κιθάρα από την ντουλάπα. Είχε έρθει ένα φιλαράκι που έμενε στην Αθήνα τότε, ο οποίος είχε ένα συγκρότημα και του ζήτησα να μου δείξει τις συγχορδίες. Μου τις εξήγησε, τα έγραψε και σε ένα χαρτί και μου έμαθε και το πρώτο μου τραγούδι στην κιθάρα που ήταν το “Συγνώμη κύριε ποιος είστε;” Είναι ένα κομμάτι που μου έχει μείνει, Αυτό και το “Ποια θυσία”. Τραγούδια που έχουν χαράξει στο DNA μας, αυτό που θέλουν να μας αλλάξουν με τα εμβόλια και να τραγουδάμε Κάιλι Μινόγκ!» (γέλια)

“Δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτό το πράγμα”

«Τα τελευταία 2-3 χρόνια ξυπνάω πολύ πρωί, μπορεί και 6 και 7 η ώρα για να γράψω μουσική, με ξυπνάει αυτό. Είναι σαν κάτι να δουλεύεται μέσα στο μυαλό μου το βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι συνέχεια, όπου κι αν είμαι, σκαρώνω στιχάκια. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει αυτό που λένε “έμπνευση” κι έρχεται ελάχιστες στιγμές (το έχει πει άλλωστε και ο Φοίβος Δεληβοριάς στο ‘Δεν ξέρω τι είναι” και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο “Γιατί δεν έρχεσαι”). Δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτό το πράγμα, οπότε πρέπει να γράφεις (με την ελπίδα) να έρθει να σε βρει την ώρα που γράφεις. Γιατί αν έρθει η έμπνευση και σε βρει την ώρα που τρως στην ταβέρνα ή που πίνεις καφέ, θα περάσει – άντε σημείωσες κάτι – κι έφυγε. Εγώ είμαι ακραίος ρεαλιστής ρε παιδί μου, δεν πιστεύω σε τίποτα πέραν από αυτό που βλέπω και αγγίζω. Παρόλ’ αυτά, όσον αφορά στη δημιουργία νομίζω ότι ένα τραγούδι υπάρχει κάπως στον αέρα και κάποια στιγμή βρίσκει κάτι, περνά μέσα από σένα και βγαίνει.»

«Με την ομοιοκαταληξία είμαι ακραίος. Δεν μπορώ να ακούω δηλαδή το “χάρη” με το “πάλι” που μπορεί κάποιος να το χρησιμοποιήσει κάπου. Και σε κάτι που έγινα αυστηρός – ενώ δεν ήμουν μικρότερος είναι ο παρατονισμός για χάρη της μελωδίας.

Συνήθως κοιτάω να χρησιμοποιώ απλή γλώσσα στα τραγούδια μου αλλά δεν θέλω μέσα σε αυτή να χάνεται το βάρος και το στήριγμα που έχει μια λέξη. Προσπαθώ πάντα να γράφω ανθρώπινα και ρεαλιστικά, με ενδιαφέρει πάρα πολύ η εικόνα. Το 90% των κομματιών είναι αυτοβιογραφικά, ιστορίες δικές μου, γνωστών, φίλων ή και του Τουίτερ.»

Δεν μου άρεσε που σχολίασαν αρνητικά τη φωνή της Μόνικα

Τον ρωτώ πού νιώθει πιο άνετα να τραγουδά, σε μικρές μπουάτ ή σε Ηρώδειο και Ζάππειο. Η συζήτηση πάει αναπόφευκτα και στην πρόσφατη εμφάνιση της Μόνικα: «Δεν νομίζω ότι θα πήγαινα στο Ζάππειο σε μια εκδήλωση παρόμοια με αυτή που πήγε η Μόνικα. Πάντως δεν μου άρεσε που σχολίασαν αρνητικά τη φωνή της, σημαίνει ότι δεν την είχαν ξανακούσει. Η Μόνικα τραγούδησε όπως τραγουδάει πάντα. Μπορούν να σχολιάσουν – όπως και το έκαναν – την επιλογή της, όχι όμως τη φωνή της.

Εγώ θέλω να έχω κόσμο απέναντί μου. Αυτό με ενδιαφέρει, όχι του πού θα τραγουδήσω. Είναι το ίδιο για μένα όταν έπαιξα για τις Σκουριές στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης μπροστά σε 27.000 άτομα με ένα live που είχα κάνει στη γραμματεία ενός ωδείου στην Κυψέλη, όπου έκοψα 6 εισιτήρια.»

Περί Κουκουλοφόρου

Η κουβέντα δε μπορούσε να μην περάσει και από το σούσουρο που έγινε όταν ερμήνευσε τον “Κουκουλοφόρο” στην ΕΡΤ: «Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα αυτογκόλ. Ήταν σαν να είπαν οι δύο βουλευτές ότι “ο Γραμμένος βγάζει νέο δίσκο στις 16 του μήνα.” Ήταν καταπληκτικό που μπήκε ο “Κουκολοφόρος” στη Βουλή.

Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος λόγος για να γίνει όλο αυτό. Είναι ένα τραγούδι που βγήκε πριν πολλά χρόνια, έκανε το δρομολόγιό του. Μου ζήτησαν να το πω και όντως είχε μια πλάκα. Με είχε πιάσει νευρικό γέλιο όσο έλεγα το κομμάτι. Αλλά είναι ένα τραγούδι, δεν υπήρξε κίνδυνος κατάλυσης πολιτεύματος.

Δεν υπήρξε κίνδυνος κατάλυσης πολιτεύματος με τον “Κουκουλοφόρο” στην ΕΡΤ

«Οκ, γνωρίζω κάτω από ποια κυβέρνηση ζούμε. Αλλά και πάλι δεν περίμενα ότι μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα και δεν ήθελα φυσικά να δημιουργηθεί πρόβλημα σε κανέναν από τους ανθρώπους που δούλευαν στν εκπομπή είτε είναι μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες.»

“Ο Καραϊσκάκης ήταν ένας ευφυέστατος αλητάμπουρας”

Η συζήτηση πηγαίνει και στην παράσταση του Καραϊσκάκη που ετοίμαζε με τόση ανυπομονησία και ακυρώθηκε λόγω της βεβαρημένης κατάστασης υγείας του Λάκη Λαζόπουλου: «Είναι πολύ ωραία εμπειρία να δουλεύω με έναν άνθρωπο, τον οποίο έβλεπα τόσα χρόνια και θαύμαζα. Στο έργο – που εύχομαι να το δείτε σύντομα – υποδύομαι ένα από τα παλικάρια του Καραϊσκάκη, τον Πολλά απ’ τα παλικάρια του. Ουσιαστικά ο ήρωάς μου έχει νεύρα με τον βιογράφο γιατί στα κείμενά του είχε συνεχώς την αναφορά “ο Καραϊσκάκης και πολλά από τα παλικάρια του” και δεν έγραψε πουθενά το όνομά του.»

Τον ρωτώ τι γνώμη έχει για τον Καραϊσκάκη: «Ο Καραϊσκάκης ήταν ένας αλητάμπουρας. Ένα παιδί που μεγάλωσε σαν αγρίμι μέσα σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες και για να επιβιώσει έγινε αλήτης. Έβγαινε κι έλεγε “είμαι γύφτος εγώ, είμαι μούλος”. Χρησιμοποιούσε όλο αυτό για να μη γυρίσουν και του το πουν οι άλλοι. Μέσα του είχε όλο αυτό το πράγμα που έβραζε.

Παράλληλα ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος και ένα ερώτημα που θέτουμε και στην παράσταση είναι: Αν ο Καραϊσκάκης ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, θα είχε γίνει κάτι άλλο; Ένας μεγάλος γιατρός ή ένας μεγάλος πολιτικός; Πιστεύω ότι κανένας ήρωας δεν θα ήθελε να γίνει ήρωας. Οι συνθήκες είναι που τους οδηγούν στο να γίνουν. Και ο Καραϊσκάκης νομίζω θα ήθελε μια άλλη ζωή από το να σκοτώνει και να σφάζει ανθρώπους κάθε μέρα στα βουνά. Τα λέω καλύτερα περί ηρώων στο τραγούδι μου “Τ΄όνομά μου είναι το δικό σου”…»

Όσο για το τι θεωρεί εθνικό: «Προσωπικά δεν με αφορά το έθνος και τα σύνορα. Πατρίδα είναι  η μάνα που με γέννησε. Το 1821 αυτό που συνέβη είναι ότι οι ξένες δυνάμεις είδαν να καταρρέει η οθωμανική αυτοκρατορία και είπαν “α να ένα ωραίο οικόπεδο, πάμε να δούμε πώς θα το πάρουμε”. Και έτσι έφυγαν οι Τούρκοι, στους οποίους είχαμε υποδουλωθεί 400 χρόνια και ήρθαν οι ξένες δυνάμεις, οι οποίες όμως δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα. Δεν τελείωσαν όμως ποτέ τα δάνεια και σήμερα μια οικονομική υποδούλωση βιώνει αυτή η χώρα.

Ζω σε αυτήν την κοινωνία, ζω στο σήμερα, ζω υποχρεωτικά σε αυτόν τον κόσμο που έχει έθνη, κράτη, πατρίδες. Ζω μέσα σε σύνορα αλλά δεν θα ήθελα να ζω μέσα σε σύνορα. Πιστεύω ότι τα σύνορα υπάρχουν για να μπορούν να φτωχοποιούν κάποια κομμάτια γης να δημιουργούν φθηνότερα εργατικά χέρια και να προωθούνται οι οικονομικές ατζέντες.»

Και τι θεωρεί επαναστατικό; «Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση» απαντά και μου ζητά να το βάλω.

Το σκουλαρίκι, το χειρότερο πέσιμο και η αδικία

Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ήθελα να κάνω ερωτήσεις τύπου “Amelie” όπως τις αποκαλώ, και αφορούν στις συνήθειες, τα γούστα και τις ενοχικές απολαύσεις μας, αυτά που μας ενοχλούν και μας αρέσουν. Ξεκινώ ζητώντας να μου πει πότε έβαλε το πρώτο του σκουλαρίκι και αν έχει τατουάζ: «Σκουλαρίκι πρωτοέβαλα στα 14 και τα τελευταία πέντε χρόνια φοράω ό,τι σκουλαρίκι μου φτιάχνει η φίλη μου Moloko Plus. Όσο για τατουάζ, έχω ένα που το έκανα πριν 2 χρόνια στη μέσα πλευρά του χεριού μου. Είναι ένα κόκκινο αστέρι με μαύρο περίγραμμα, το αστέρι της νίκης, το αστέρι της επανάστασης, της εξέγερσης. Δεν είχα σκοπό να κάνω τατουάζ εκείνη τη στιγμή αλλά ένας φίλος μου άνοιξε τατουατζίδικο στην Κρήτη και του είπα ότι όταν μάθει να χτυπάει ο ίδιος, θα μου κάνει το πρώτο. Οπότε πήγα και μου το έκανε.»

Τι θεωρεί φλώρικο:

«Τίποτα δεν θεωρώ φλώρικο. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Είναι κακό να κατηγορούμε κάποιον και να τον λέμε φλώρο. Να κατηγορήσουμε κάποιον επειδή δέρνει ή κάνει bullying ναι αλλά όχι να κατηγορήσουμε αυτόν που δέχεται το χτύπημα και να του κάνουμε κι εμείς bullying.»

Το χειρότερο και το καλύτερο πέσιμο που του  έχουν κάνει:

«Είμαι οπαδός του ευγενικού φλερτ. Μου αρέσει το φλερτ να μη μειώνει τον άλλο, αλλά να τον ανεβάζει, να τον φτιάχνει. Το χειρότερο είναι το επιθετικό. Δεν μου αρέσει ούτε να μου την πέφτουν επιθετικά ούτε να την πέφτω επιθετικά.»

Αγαπημένη βρισιά:

«Νομίζω – αν και δεν θέλω να ισχύει – ότι αυτό που λέω συνήθως ότι είναι “γαμώ το κ… μου”.

Τι τον θυμώνει:

«Η αδικία. Δεν μπορώ να νιώθω ότι άνθρωποι γύρω μου αδικούνται ή ότι πεινάνε. Ότι έχουν πόλεμο στη χώρα τους και πάνε σε μια άλλη χώρα, για να τους ρίξουν στη φυλακή.  Δεν μπορεί να χωνέψει το κεφάλι μου που άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Με θυμώνει η κοροϊδία στους vegan. Γίνεται να κοροϊδεύεις κάποιον επειδή δεν τρώει κρέας;

Με θυμώνει η κοροϊδία στους vegan

Όλα αυτά με τρελαίνουν. Πιστεύω έχουν να κάνουν τόσο πολύ με δικά μας προσωπικά προβλήματα, με το αίσθημα κατωτερότητας που μπορεί να έχουμε. Θα έπρεπε όλοι να είναι ανοιχτοί στο να κάνουν ψυχοθεραπεία, να κάνουν αυτό το δώρο στον εαυτό τους από το να ξεσπούν τα προβλήματά τους στον διπλανό του, στη σύζυγο, στα παιδιά του ή στη μάνα τους…

Σεροτονίνη

Αγαπημένη μυρωδιά:

«Είναι οι μυρωδιές ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια στη ζωή και που μου έχουν μείνει. Η μυρωδιά του πατέρα μου, η μυρωδιά της γιαγιάς μου και του παππού μου. Προσπαθώ πολλές φορές να τις φέρνω στους αισθητήρες της μνήμης μου. Δεν θα ‘θελα να τις είχα χάσει ποτέ. »

Κάτι που άκουσε τελευταία και γέλασε:

«Γέλαγα τέσσερις ημέρες με τις διαστάσεις που πήρε ο “Κουκουλοφόρος” στην ΕΡΤ. Δεν το πίστευα. Ένα τραγούδι μου πλέον είναι κατοχυρώμενο, δεν μπορεί να μου το κλέψει κανείς γιατί έχει γραφτεί στα πρακτικά της Βουλής.»

Ποιος ήρωας θεατρικού ή ταινίας θα ήταν

«Ο γκρινιάρης από τους επτά νάνους της Χιονάτης.»

Τα σχέδιά του για το μέλλον:

Εκτός από την παράσταση για τον Καραϊσκάκη ο Σπύρος Γραμμένος ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΚΨΜ το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Οι ιστορίες του Χόρχε“: «Είναι μια συλλογή διηγημάτων που ξεκίνησε σαν αστείο, απαντώντας στο Facebook με το ψευδώνυμο “Χόρχε” στον συνεργάτη σας, τον Κώστα Μανιάτη, με μακροσκελέστατα σχόλια που ήταν 2-3 σελίδες το καθένα (γέλια). Μέσα από αυτήν την πλάκα δημιουργήθηκε ένας χαρακτήρας, για τον οποίο έφτιαξα κάποια διηγήματα.»

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με τη συγγραφή: ο Σπύρος Γραμμένος έχει γράψει επίσης το «Φανταστικό Χωριό» (κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις ΚΨΜ) «ένα πολιτικό παραμύθι, γραμμένο με “παιδικό” λόγο» ενώ παλαιότερα είχε γράψει κι έναν θεατρικό μονόλογο με τίτλο «Ο Εύκολος Έρωτας», τον οποίο είχε ερμηνεύσει η Ζωή Ξανθοπούλου στο θέατρο Vault.

Αξίζει να σημειωθεί τέλος ότι πριν μερικές ημέρες κυκλοφόρησε με την αγάπη και τη συνδρομή του κοινού μέσω της διαδικασίας του crowdfunding. ο νέος δίσκος του Σπύρου Γραμμένου με τίτλο «Δισκό σας». Πρόκειται για ένα άλμπουμ που έχει λίγο από όλα, ένα ζεϊμπέκικο, μια μπαλάντα, ένα φανκ κομμάτι, ένα μπλουζ, έχει κι ένα πανκ. Δεν περιορίζεται – όπως ο δημιουργός του – στα είδη.

Στο δίσκο συμμετέχουν ερμηνευτικά οι Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Μυστακίδης, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μαρία Παπαγεωργίου, Δημήτρης Μητσοτάκης, Φώτης Σιώτας, Γιάννης Κότσιρας, Πάνος Φραγκιαδάκης, Θοδωρής Χορόζογλου, Κώστας Παρίσσης, Ρεβάνς, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρυσοστόμου και Σαββέρια Μαργιολά ενώ δημιουργικά ο Κώστας Τσίρκας (μουσική στο «Ο πιο μεγάλος πόνος») και ο Cayetano (παραγωγή στο τραγούδι «Ψυχή»).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις