Τζαννής Πολυκανδριώτης: ‘Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια’

Έμεινε για πάνω από 20 ώρες παγιδευμένος στα χαλάσματα του σπιτιού του. Βγήκε τελευταίος ζωντανός και χωρίς κανείς να του πει τίποτα, ήξερε πως ο πατέρας του, που τον είχε πάρει στην αγκαλιά του για να τον σώσει, δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Κάπως έτσι περιέγραφαν οι εφημερίδες της εποχής την ιστορία του 10χρονου τότε Τζαννή Πολυκανδριώτη, που κατάφερε να γλιτώσει το θάνατο από το φονικό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου 1999. Σήμερα, συμπληρώνονται 18 χρόνια από εκείνο το μοιραίο μεσημέρι που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 140 ανθρώπους και ο Τζαννής, όπως αναφέρει στο NEWS 24/7, ποτέ δεν θα ξεχάσει πώς άλλαξε η ζωή του μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, όσα δηλαδή διήρκησε ο Εγκέλαδος.

Ζω χάρη στον πατέρα μου

Ο 28χρονος, σήμερα, Τζαννής τελείωσε πριν από λίγα χρόνια τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου πέρασε με πολύ κόπο και διάβασμα. Εδώ και αρκετό διάστημα εργάζεται για να μην στερήσει τίποτα στην οικογένειά του. «Έχω γίνει πατέρας και έχω μια κορούλα, 2 ετών. Πρέπει να δουλέψω για να μην της λείψει τίποτα. Δεν μπορώ να κάθομαι άπραγος επειδή είμαι ανάπηρος και να μη συμβάλλω για την οικογένειά μου», αναφέρει ο ίδιος και διηγείται όλα όσα συνέβησαν σε εκείνον και την οικογένειά του σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια.

Ο σεισμός τον είχε βρει μόνο του στην κουζίνα του σπιτιού του στη Μεταμόρφωση. Η μητέρα του, Χρυστάλλα, βρισκόταν στη δουλειά ενώ ο πατέρας του, Παναγιώτης, με τις δύο αδερφές του, Ειρήνη και Κωνσταντίνα, έβλεπαν τηλεόραση στο δωμάτιο των γονιών του. Ξαφνικά, άκουσαν έναν υπόκωφο θόρυβο προτού η γη αρχίσει να σείεται για περίπου 15 δευτερόλεπτα. «Έτρεξα να τους βρω, φωνάζαμε όλοι μαζί έντρομοι. Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια. Ως παλαίμαχος πυγμάχος εκείνος, ψηλός και γεροδεμένος, επιχείρησε να μας αγκαλιάσει όλους μαζί για να μη μας καταπλακώσουν τα ντουβάρια. Χάρη σε εκείνον ζούμε, αυτός μας έσωσε!».

Οι άνδρες της ΕΜΑΚ έδωσαν πολύωρο αγώνα για να ανασύρουν ζωντανό από τα ερείπια το 10χρονο τότε αγόρι. Όμως, ο Γολγοθάς του δεν τελείωσε εκεί. Καθημερινά για μήνες βρισκόταν στο νοσοκομείο και αγωνιζόταν για να επιβιώσει. Χωρίς να γνωρίζει για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα ότι ο πατέρας του θυσίασε τη ζωή του για εκείνον και τις αδερφές του, πάλευε να βγει νικητής. Έχασε μέχρι και το κάτω τμήμα του δεξιού του ποδιού αλλά κάτω δεν το έβαλε ούτε για μια στιγμή. «Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια, ε; Για μένα αυτή η μέρα δεν θα σβήσει ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεχάσω. Πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στο μυαλό μου. Μόνο και μόνο που έχω το τεχνητό μέλος και θα ξυπνήσω να το φορέσω, με κουράζει. “Παντρεύτηκα” αυτό το πρόβλημα και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτό που θέλω στο 100%. Όμως, δεν έκατσα ούτε μια στιγμή στο σπίτι. Πάλεψα για να συνεχίσω να ζω», περιγράφει ο νεαρός. Και συνεχίζει: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αγώνα που έδωσε η μητέρα μου, για να μας μεγαλώσει. Να σπουδάσει τρία παιδιά. Να παλέψει για μας. Πραγματικά, τα χρόνια μετά το σεισμό ήταν ακόμη πιο εφιαλτικά. Εμείς ζούσαμε και άλλους “σεισμούς” μετά το σεισμό. Έπρεπε να αγωνιστούμε».

Ο Τζαννής με την οικογένειά του, όταν έχασαν το σπίτι τους στη Μεταμόρφωση, έμειναν για περίπου ενάμιση με δύο χρόνια σε λυόμενη κατοικία στο συνοικισμό σεισμοπλήκτων, που είχε δημιουργηθεί στην ίδια περιοχή. «Η κατάσταση ήταν τραγική. Το καλοκαίρι ήταν φούρνος και το χειμώνα είχε παγωνιά. Ήμουν με τις πληγές στα πόδια μέσα σε ένα τσίγκινο κουτί. Ακόμη και για κάποιον που είναι καλά στην υγεία του είναι πολύ δύσκολο να ζήσει εκεί», περιγράφει. Στη συνέχεια, μπήκαν στο ενοίκιο ώσπου αγόρασαν ένα καινούριο διαμέρισμα μέσω κρατικής ενίσχυσης, δωρεών και δανείων. Το νέο τους σπίτι απείχε μόλις δύο-τρία τετράγωνα από το παλαιό και έτσι ο Τζαννής ήταν αναγκασμένος να περνά καθημερινά από εκείνο το σημείο. «Πήγαινα σχολείο και περνούσα αναγκαστικά από εκεί. Και τώρα, για να πάω στη δουλειά, που μένω σε άλλη περιοχή μαζί με την οικογένειά μου περνάω από εκεί. Είναι ένα πράγμα που το κουβαλάς πάντα. Όταν έχεις ένα σημάδι πάνω σου, μπορεί να μην πονάς πάντα αλλά το έχεις μαζί σου και σου ξυπνάει τις μνήμες. Θα έπρεπε να μου ανοίξεις το κεφάλι για να μου βγάλεις τις μνήμες και να ξεχάσω», μας λέει και τονίζει ότι απέναντι από το παλιό του σπίτι, σε ένα οικόπεδο, ο δήμος μετά το σεισμό αποφάσισε να τιμήσει τον πατέρα του, δημιουργώντας του ένα άγαλμα. Γι’ αυτό και σήμερα ο Τζαννής με την οικογένειά του θα βρεθούν σε ένα ακόμη μνημόσυνο που θα γίνει λίγα μέτρα πιο πάνω στη μνήμη των νεκρών του σεισμού.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα γιατί…

Αν και έχουν περάσει 18 χρόνια, ο Τζαννής δεν σταματά να ευχαριστεί τους πυροσβέστες της ΕΜΑΚ, που έδωσαν τη ζωή τους για να τον βγάλουν ζωντανό από τα χαλάσματα. Δεν θα ξεχάσει ποτέ, επίσης, τον πατέρα του, που θυσιάστηκε για τα παιδιά του αλλά και τη μητέρα του, που αγωνίστηκε για να μη λείψει τίποτα στα τρία της παιδιά. «Θέλω να πω, επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς που με έσωσαν αλλά και στο Δημήτρη Χρονόπουλο, τον άνθρωπο που εδώ και 18 χρόνια μου κάνει εντελώς δωρεάν τα τεχνητά μέλη», λέει. Και στέλνει το δικό του μήνυμα ζωής σε όσους έχουν προβλήματα αναπηρίας. «Μην το βάζετε κάτω. Πολεμήστε για τη ζωή σας, διεκδικήστε γιατί αξίζει να ζήσετε». Πάντως, θυμάται πως όταν έπιασε δουλειά, το κράτος του έκοψε τα 200 ευρώ αναπηρικής σύνταξης που δικαιούται. «Κανείς δεν σκέφτεται ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε. Αυτά τα 200 ευρώ τα χρειαζόμουν. Ήταν τα χρήματα για τη βενζίνη μου για να πηγαίνω στη δουλειά», λέει με παράπονο και σκέφτεται ότι κάθε φορά που γίνεται σεισμός, όπως οι πιο πρόσφατοι σε Κω και Λέσβο, κάποια οικογένεια κινδυνεύει. «Ο κόσμος το 1999 δεν γνώριζε τόσα πολλά για τους σεισμούς. Εμάς μας έλεγαν τότε οι μηχανικοί ότι έχουμε αγοράσει ένα πολύ γερό σπίτι. Αντιθέτως, δεν χάσαμε μόνο το σπίτι μας αλλά χάσαμε και την οικογένειά μας. Το 2017, τόσα χρόνια μετά, ακούμε πάλι σπίτια να πέφτουν και πάλι ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Είναι πολύ κρίμα»…