Τζέιν Σαμπανίκου: Κόμπλεξ και οδήγηση – Υπάρχει ελπίδα;

Αυτό δεν είναι άλλο ένα κείμενο με συμβουλές για τους οδηγούς που εκδράμουν τις ημέρες του Πάσχα. Όχι, δεν θα διαβάσετε τα προφανή, διότι νιοι ήμασταν και γεράσαμε, αλλά όπως αποδεικνύεται, συνήθειες δεν αλλάζουμε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τροχαίας για το Πάσχα του 2017, από την Παρασκευή πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα έως τη Δευτέρα του Πάσχα είχαν γίνει 333 ατυχήματα. Τα 26 ήταν θανατηφόρα, τα 17 σοβαρά και τα υπόλοιπα 290 ελαφρά. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε μια μείωση, σε σχέση με τα νούμερα του 2016, όταν είχαν καταγραφεί 353 τροχαία ατυχήματα -συμπεριλαμβανομένων 28 θανατηφόρων, αλλά δεν θα λέγατε πως έγινε… η αλλαγή.

Ας δούμε τις αιτίες, για να δούμε και τι δεν πρέπει να συμβαίνει

Θα μείνουμε στα περυσινά στοιχεία, ώστε να δούμε τις αιτίες και να θυμηθούμε τι δεν πρέπει να κάνουμε. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτά τα τροχαία ήταν αυτοί που φαντάζεστε. Δηλαδή, η υπερβολική ταχύτητα, η μη χρήση κράνους, η μη χρήση ζώνης ασφαλείας, η μέθη, η χρήση κινητού τηλεφώνου, η παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, η κίνηση στο αντίθετο ρεύμα, το αντικανονικό προσπέρασμα, οι αντικανονικοί ελιγμοί, η παραβίαση προτεραιότητας, η μη χρήση παιδικού καθίσματος και τα φθαρμένα ελαστικά. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα μιλά η Τζέιν Σαμπανίκου. γνωστή οδηγός μηχανοκίνητων και πρωταθλήτρια Ελλάδος, στο παρελθόν, στο News 24/7.

Πριν της δώσουμε το λόγο, ας επισημάνουμε πως ο ορυμαγδός των ημερών του Πάσχα αντιστοιχεί στο 5% των συνολικών ατυχημάτων, σε έναν ολόκληρο χρόνο.

Το χειρότερο ατύχημα το έζησε Πάσχα

Η γνωστή και μη εξαιρετέα, Τζέιν -διότι δεν υπάρχουν και πολλές γυναίκες οδηγοί αγώνων, στην Ελλάδα- έγινε στατιστικό πριν λίγα χρόνια “όταν σε επιστροφή των εκδρομέων του Πάσχα, εγώ πήγαινα για διακοπές, προς το Κιάτο. Καταλαβαίνεις για ποιο δρόμο σου μιλάω”. Αυτόν που πιστοποιημένα είναι προϊόν κακοτεχνιών και δεν έχουν εξόδους διαφυγής.

“Όπως πήγαινα με το Fiesta μου, με ταχύτητα περίπου στα 100 χιλιόμετρα, στο αντίθετο ρεύμα είχε δημιουργηθεί το κοινώς λεγόμενο “φίδι”. Η ουρά που σχηματίζουν τα αυτοκίνητα, όταν αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, όλοι μαζί. “Βγήκε λοιπόν, ένας τύπος με φτιαγμένο Golf μπροστά μου, από την αντίθετη πορεία, “πλακώθηκα” στα φρένα, το αυτοκίνητο άρχισε να κάνει σβούρες, μπήκα στο αντίθετο ρεύμα, έπεσα σε ένα άλλο όχημα και κατέληξα στις μπαριέρες. Η καταστροφή στο αυτοκίνητο μου ήταν ολική. Το παλικάρι που οδηγούσε το όχημα πάνω στο οποίο έπεσα μου είπε πως “έβλεπα το κρανίο σου να οδεύει ολοταχώς για τον κινητήρα μου, ώσπου γύρισες το τιμόνι”. Έτσι σώθηκα. Τη γλίτωσα μόνο με κάποιες αμυχές στο χέρι που είχε βγει έξω από το παράθυρο, όταν ανατράπηκε το αυτοκίνητο».

Ένα περιπολικό εμφανίστηκε σε μηδενικό χρόνο. “Ο αστυνομικός μου είπε πως είχαν ενημερωθεί για ένα μαύρο Golf και ένα Skoda που έκαναν τα αίσχη και έλεγαν “κάποιον θα σκοτώσουν σε λίγο”. Ρώτησα αν είχαν σταματήσει το Golf” που φυσικά, είχε εξαφανιστεί σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. “Μου απάντησε ο αστυνομικός “χαίρομαι που είσαι καλά, γιατί από τέτοια ατυχήματα μαζεύουμε συνήθως κομμάτια”, πριν καταλήξει στο “δεν τους προλαβαίνουμε”.

Όταν χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο για τα κόμπλεξ μας, είναι πρόβλημα

Τι κάνει όμως, έναν οδηγό κακό; “Η νοοτροπία. Είναι σαν να ξεχνάμε πως όταν βγαίνουμε στο δρόμο, είμαστε εμείς, αλλά… και πολλοί άλλοι άνθρωποι γύρω-γύρω. Όταν δεν ξεκινάμε με αυτήν την προοπτική και πιστεύουμε πως εμείς είμαστε οι άρχοντες των δρόμων, καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο για τα κόμπλεξ μας. Και αυτό είναι πρόβλημα. Το αυτοκίνητο, πέρα από μέσο απόλαυσης είναι μέσο μετακίνησης. Οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό, κατ’ αρχάς τον εαυτό μας και μετά τους γύρω μας”.

Το χειρότερο δε, είναι πως όταν συμπεριφερόμαστε ως άρχοντες των δρόμων, παρουσία παιδιών στο αυτοκίνητο, τα κάνουμε… σαν τα μούτρα μας. “Η υπευθυνότητα πιάνει πολλές κατηγορίες. Αρχίζει όμως, πάντα από τον εαυτό μας. Είναι ανάγκη ο σεβασμός στον εαυτό μας και σε όσους βρίσκονται μέσα στο αυτοκίνητο μας. Σωματική και ψυχική ακεραιότητα. Αντιλαμβάνεσαι πως αν μπεις σε αυτοκίνητο που οδηγεί… ψυχασθενής, προφανώς και δεν περνάς καλά”.

Υπάρχει ελπίδα;

“Σε αυτή τη χώρα, αλλαγή σε αυτό το κομμάτι θα ζήσουμε μόνο με λοβοτομή. Καταλήγουμε για μία ακόμη φορά, στο ότι τα πάντα είναι θέμα παιδείας. Όχι μόνο από την πολιτεία, αλλά και από την οικογένεια. Ό,τι και αν ακούσει το παιδί στο σχολείο, όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο και ο γονιός του το πετά σε μια γωνία, χωρίς καρεκλάκι ή ζώνη, δεν βάζει εκείνος ζώνη, μιλά στο κινητό, παραβιάζει κόκκινα φανάρια και βρίζει, προφανώς θα αποκτήσει τις ίδιες συνήθειες. Ας μην είμαστε λοιπόν, κάφροι και ας ενεργοποιήσουμε τη χριστιανική μας υπόσταση: αγάπη στον εαυτό μας και στον συνάνθρωπό μας. Αγάπη μόνο”!

Το soundtrack της οδήγησης είναι ροκ

Τα πλέον προφανή που δεν πρέπει να κάνουμε τα είπαμε -και τα συμφωνήσαμε. Να μην τρέχουμε, να μην πίνουμε και μετά πιάνουμε τιμόνι, να μη μιλάμε στο κινητό, να φοράμε ζώνη. Ποια ξεχάσαμε; “Να οδηγούμε ξεκούραστοι. Αν για παράδειγμα, είχαμε 700 βάρδιες και με την ολοκλήρωση της τελευταίας ξεκινήσαμε ταξίδι, προφανώς και είναι λάθος. Είναι καλό να ρυθμίζουμε το πρόγραμμα μας, ώστε να οδηγούμε νηφάλιοι και ξεκούραστοι, με καλή μουσική”. Ποια είναι η καταλληλότερη μουσική; “Το soundtrack της οδήγησης είναι ροκ! Κατά τη γνώμη μου, είναι συμβατό με τους ανθρώπινους βιορυθμούς. Σε κρατά σε εγρήγορση και αυξάνει την απόλαυση. Σε έχει πιο ήρεμο και άρα οδηγείς πιο ήρεμα”.

Εξίσου σημαντική είναι η συντήρηση του αυτοκινήτου: “Ας μην κόψουμε χρήματα από την αγορά ελαστικών, για να μπορούμε να φάμε ένα αρνί παραπάνω και να πιούμε δέκα ποτά περισσότερα”. Βασικό είναι “και να οδηγούμε με τα σωστά παπούτσια. Ας μην δείξουμε στο χωριό τα τελευταία μας αποκτήματα. Ας τους εντυπωσιάσουμε, όταν φτάσουμε εκεί. Όχι στη διαδρομή”. Ένα ζευγάρι αθλητικών είναι η ιδανικότερη λύση.

“Ο μόνος τρόπος για να εντυπωσιάσουμε τους πάντες, είναι να φτάσουμε σώοι στον προορισμό μας. Έτσι θα εντυπωσιαστούν πραγματικά όλοι”, λέει η Τζέιν.

Όταν τα αστικά κέντρα αδειάζουν, στους δρόμους κυκλοφορούν όσοι αποφεύγουν τις συγκινήσεις τις άλλες ημέρες. “Είμαι υπέρ αυτού. Δηλαδή, αν θες να κάνεις μια βόλτα για να εξοικειωθείς περισσότερο, για να δοκιμάσεις ένα αυτοκίνητο κλπ, κλπ, ας το κάνεις όταν είναι λιγότερες οι πιθανότητες να κάνεις ζημιά σε άλλους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, πως μετατρέπεις τους άδειους δρόμους των πόλεων σε πίστα. Δεν είναι πίστα! Η προτεραιότητα είναι να σώσω τον εαυτό μου και τον απέναντι. Όχι το χρονόμετρο, γιατί… δεν υπάρχουν χρονόμετρα. Είναι δε, πιθανό εσύ να πηγαίνεις με 20 χιλιόμετρα και να φτάσεις στον προορισμό σου την ίδια ώρα, με τον άλλον που είναι τέρμα γκάζι, τέρμα φρένο”. Η δεύτερη περίπτωση μπορεί και να μη φτάσει ποτέ στον προορισμό της.

Στην περιφέρεια ας δεχθούν αυτές τις ημέρες να μοιραστούν τους δρόμους τους και με επισκέπτες. Αγάπη μόνο

Φεύγουμε από τα αστικά κέντρα, πηγαίνουμε στην περιφέρεια και εκεί διαπιστώνουμε ότι οι ντόπιοι συμπεριφέρονται όχι σαν να τους ανήκουν οι δρόμοι, αλλά… ότι τους ανήκουν. “Αυτές τις μέρες, ας κάνουν την καρδιά τους πέτρα και ας μοιραστούν τους δρόμους με τους επισκέπτες. Ας δεχθούν ότι δεν είναι μόνοι. Ας σκεφτούν τον πλησίον τους. Για την ακρίβεια, ας συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει και πλησίον. Και το σημαντικότερο: ας μη βάζουν το αρνί με τη σούβλα στο αυτοκίνητο. Δεν είναι αυτός τρόπος μεταφοράς”.

Είχε να κάνει και μια ανακοίνωση “με μεγάλη μου χαρά. Γίνεται νομική αλλαγή, υπάρχει μια κοινοτική οδηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση που ορίζει πως πέραν των παραδοσιακών εξετάσεων, για να πάρεις δίπλωμα θα πρέπει να περάσεις και από σχολή ασφαλούς οδήγησης”. Κάτι που θα βελτιώσει τις συνέπειες του να οδηγείς χωρίς αντανακλαστικά ή με ψυχολογικά προβλήματα, θέματα που εδώ και δεκαετίες μπορούσες να ‘χεις αποκτήσει και να μην πάρεις κανείς είδηση από τα 18 έως τα 70, που διαρκεί το δίπλωμα.

Η αστυνόμευση στα όρια της επιστημονικής φαντασίας

“Να σου πω και κάτι άλλο; Είδα τι γίνεται στην Αμερική, σε ένα μεγάλο road trip που είχα κάνει και κατέληξα στο ότι όταν υπάρχει αστυνόμευση, δεν γίνονται παραβάσεις. Εκεί, σε κάθε πολιτεία υπάρχουν διαφορετικοί νόμοι και οι εξετάσεις είναι ετήσιες, οδηγικές και ιατρικές. Ωστόσο, αυτό που κρατά τα γκέμια είναι η αυστηρότατη αστυνόμευση. Θα σου πω γιατί μου έτυχε, πως είναι… σε σημείο επιστημονικής φαντασίας. Για 10 χιλιόμετρα να παραβιάσεις το όριο ταχύτητας, έρχεται αμέσως η G Force, με ελικόπτερο και περιπολικά”. Άντε μετά να μην πειθαρχήσεις. “Παντού παρανομούν. Εκεί όμως, που ξέρουν πως θα πληρώσουν για το λάθος, προσέχουν. Εδώ μπορεί να παρανομείς για 2-3 μέρες και να μη δει κανείς τι έχεις κάνει”.

Το κλισέ που ‘χει κουραστεί να ακούει είναι “αυτό το κλασικό, το “πήγαινε να πλύνεις κανα πιάτο”. Να πω ότι έχουν βγει πλυντήρια και άρα… μήπως ήλθε η ώρα να καταπιούν αυτήν την καραμέλα και να δημιουργήσουν άλλη;”. Την κουράζει και το γεγονός ότι “δεν υπάρχει περίπτωση Έλληνα οδηγού που να μην πιστεύει πως είναι ο καλύτερος από όλους! Το αυτό ισχύει βέβαια, και για πολλά άλλα. Ο Έλληνας είναι ο καλύτερος προπονητής, ο καλύτερος νομικός, ο καλύτερος φυσικός πυρηνικός. Τα ξέρει όλα. Έκπληξη: δεν τα ξέρουμε όλα”.