Χουντης στο News247: Οι εταίροι να απαντήσουν στο ερώτημα αν οι ίδιοι τηρούν τη Σένγκεν

Τις ευθύνες της Ευρώπης όσον αφορά στην αντιμετώπιση του προσφυγικού αναδεικνύει ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντης μιλώντας στο News247. Ο κ.Χουντης εξηγεί πως είναι δυνατή πρακτικά ή αναστολή της συνθήκης για την Ελλάδα αν και νομικά δεν προβλέπεται ή έξωση κράτους μέλους και δεν κρύβει την ανησυχία του για τις εξελίξεις. Καλεί όμως τους εταίρους να εξηγήσουν εάν οι ίδιοι τηρούν τη συνθήκη Σένγκεν, παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία.

Ο κ.Χουντης πάντως υιοθετεί την άποψη ότι η έξωση από τη Σένγκεν είναι το νέο Grexit, αλλά εκτιμά οτι:

“Αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής είναι από τη μία ότι κάθε κράτος μέλος της ΕΕ λειτουργεί στη λογική του «σώζων ευατόν σωθείτω», και από την άλλη οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αδυνατούν να παίξουν στοιχειωδώς το ρόλο τους, εγκλωβισμένοι σε μικροπολιτικά συμφέροντα και εθνικά παιχνίδια.

Ολόκληρη ή συνέντευξη του κ.Χουντη στο Νews247 έχει ως εξής:

Ειναι νομικά πράγματι δυνατή η έξωση της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν;

Νομικά δεν προβλέπεται η έξωση ενός κράτους μέλους από τη Συνθήκη, επιτρέπεται όμως η προσωρινή αναστολή της εφαρμογής της Συνθήκης απέναντι σε ένα κράτος μέλος το οποίο όμως έχει ισοδύναμο αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τον τελευταίο Κανονισμό Σένγκεν που υιοθετήθηκε το 2013, σχετικά «με την επαναφορά ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ σε εξαιρετικές περιστάσεις», η Επιτροπή μετά το πέρας τρίμηνης διορίας προς το κράτος μέλος το οποίο δεν τηρεί τις υποχρεώσεις του, μπορεί να συστήσει την επαναφορά συνοριακών ελέγχων στο σύνολο ή σε συγκεκριμένα τμήματα των συνόρων του.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η αναστολή της Συνθήκης Σένγκεν,  είναι δυνατή καθώς η διαδικασία στα κοινοτικά όργανα έχει ήδη δρομολογηθεί και ισοδυναμεί στην πράξη με επίσημη μετατροπή της χώρας μας σε αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων.

Αυτό όμως που αποσιωπούν οι εταίροι μας αλλά και η Επιτροπή είναι ότι η επαναφορά των ελέγχων σύμφωνα με τη Σένγκεν αποτελεί έσχατη λύση όταν έχουν αποτύχει τα υπόλοιπα μέτρα, όπως η ενισχυμένη παρουσία FRONTEX στα σύνορα του υπό συζήτηση κράτους, η οικονομική και τεχνική ενίσχυσή του, κ.α.

Όμως οι εταίροι μας δεν μπορούν να απαντήσουν στο εύλογο ερώτημα αν οι ίδιοι τηρούν τη Συνθήκη την οποία επικαλούνται και με την οποία απειλούν την Ελλάδα και δεν μπορούν να απαντήσουν διότι είναι οι πρώτοι που την έχουν παραβιάσει και την παραβιάζουν καθημερινά.

Ενδεικτικά αναφέρω βάσει στοιχείων της Επιτροπής (25ης Ιανουαρίου του 2016) ότι στην έκκληση για ενίσχυση της FRONTEX με 775 συνοριοφύλακες, τα υπόλοιπα κράτη μέλη έστειλαν μόλις 447. Στην έκκληση για ενίσχυση της Υπηρεσίας Ασύλου με 374 εμπειρογνώμονες, οι εταίροι μας έστειλαν μόλις 201 χωρίς να διευκρινίζεται αν αφορά μόνο την Ελλάδα ή και την Ιταλία. Όσο δε για τη διαδικασία εσωτερικής μετεγκατάστασης των 160.000 προσφύγων από Ελλάδα και Ιταλία σε άλλα κράτη μέλη, όπως τονίζω και σε σχετική ερώτηση που κατέθεσα στην Κομισιόν, τα νούμερα είναι ακόμα πιο απογοητευτικά. Οι διαθέσιμες θέσεις που έχουν προσφέρει μόλις 17 κράτη είναι 4237 από τις 160.000.

Και τέλος, μάλλον πρέπει να έχουν «ξεχάσει» οι εταίροι μας ότι υπάρχει ρητή αναφορά στο προοίμιο του Κανονισμού που αναφέρει ότι «η μετανάστευση και η διέλευση των εξωτερικών συνόρων από μεγάλο αριθμό υπηκόων τρίτων χωρών δεν θα πρέπει κάθε αυτή να θεωρείται απειλή για τη δημόσια τάξη ή την εσωτερική ασφάλεια». Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα ταυτοποιεί και καταγράφει όλους όσους εισέρχονται στο εσωτερικό της, θα πληροί τις υποχρεώσεις της βάσει των κανόνων Σένγκεν, οπότε και δεν θα υπάρχει ζήτημα επαναφοράς ελέγχων στα εσωτερικά της σύνορα.

Γιατί ανοίγει ξαφνικά πάλι αυτή η συζήτηση; Χρησιμοποιείται ως απειλή προκειμένου η Ελλάδα να τηρήσει δεσμεύσεις για το προσφυγικό που δεν έχει τηρήσει ή τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, δηλαδή αντανακλά αυτή η κουβέντα βαθύ χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου και για την αντιμετώπιση του προσφυγικού;

Η ΕΕ, παρά τη σειρά αποφάσεων που υιοθέτησε από το Μάιο μέχρι σήμερα και το Κοινό Σχέδιο Δράσης με την Τουρκία, παρουσιάζει σε όλα τα επίπεδα μηδενική πρόοδο ή ακόμα και οπισθοχώρηση. Αυτή τη στιγμή μόνο η Ελλάδα πιέζεται και απειλείται όταν τόσο τα υπόλοιπα κράτη μέλη όσο και η Τουρκία δεν εφαρμόζουν τα συμφωνηθέντα.

Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης ως εξωτερικό σύνορο της ΕΕ και με γείτονα τη μη συνεργάσιμη Τουρκία είναι εύκολο να αναδειχθεί σε αποδιοπομπαίο τράγο σε μια μείζονα ανθρωπιστική κρίση. Παράλληλα, τα κράτη μέλη του Βορρά αντιμετωπίζουν ισχυρά πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό τους με μια ακροδεξιά που συνεχώς ισχυροποιείται και απειλεί, εκμεταλλευόμενη το προσφυγικό ζήτημα. Οι εσωτερικές πολιτικές τριβές σε συνδυασμό με την καλλιέργεια της αντίληψης περί προβληματικής Ελλάδας που αποτελεί «βάρος» στην ΕΕ, καθιστούν την προσφυγική κρίση και τη χώρα μας εύκολο θύμα μικροπολιτικών και εθνικιστικών συναλλαγών στα κράτη μέλη του Βορρά.

Αυτή η εικόνα προστίθεται στο χάσμα που έχει παρατηρηθεί μεταξύ Βορρά – Νότου και οδηγεί σε προτάσεις δημιουργίας μιας ΕΕ πολλών ταχυτήτων και διαφορετικών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικές οι προτάσεις του κ. Ντάισελμπλουμ, ο οποίος τον περασμένο Νοέμβριο είχε κάνει λόγο για μία ζώνη «μίνι Σένγκεν» με ασφαλή εσωτερικά σύνορα εντός της ΕΕ, η οποία θα περιλαμβάνει τη Γερμανία, την Αυστρία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Θυμίζω ότι αντίστοιχες προτάσεις έχουν γίνει και για την ευρωζώνη.

Μήπως η απειλή εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν είναι το νέο Grexit, δηλαδή μέσο πίεσης και για τη διαπραγμάτευση που ακόμη συνεχίζεται;

Τα πανικόβλητα κράτη μέλη της ΕΕ και οι κοινοτικοί θεσμοί συμπεριφέρονται σπασμωδικά χωρίς σχέδιο κάτω από την πρωτοφανή πίεση που προκαλεί αντικειμενικά η προσφυγική κρίση και τα τρομοκρατικά γεγονότα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δυστυχώς αφού όλα αυτά τα χρόνια καλλιέργησαν στην κοινή γνώμη την ξενοφοβία και τον εθνικισμό ενισχύοντας έτσι την ακροδεξιά, έχουν πλέον να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό τους.

Εκτιμώ ότι οι απειλές και οι πιέσεις προς την Ελλάδα δεν αποτελούν ένα ευρύτερο σχέδιο πίεσης στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Αυτό θα προϋπέθετε ενιαία πολιτική γραμμή, κοινή στόχευση και ένα υποτυπώδες έστω πολιτικό σχέδιο, με αποτέλεσμα να υιοθετούν πρακτικές με τεράστιο δημοσιονομικό κόστος, που αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον πανικό τους. Ενδεικτικά το οικονομικό κόστος από τους συνοριακούς ελέγχους που έχουν επαναφέρει τα 6 κράτη μέλη αγγίζει τα 3 δις.

Αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής είναι από τη μία ότι κάθε κράτος μέλος της ΕΕ λειτουργεί στη λογική του «σώζων ευατόν σωθείτω», και από την άλλη οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αδυνατούν να παίξουν στοιχειωδώς το ρόλο τους, εγκλωβισμένοι σε μικροπολιτικά συμφέροντα και εθνικά παιχνίδια.

(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)