Yelena Popovic: Η σκηνοθέτης του “Man of God” εξηγεί γιατί πιστεύει ακόμη στα θαύματα
Η δημιουργός της ταινίας "Man of God" μας εισάγει στη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, μιλά για την επιλογή του Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τη συμμετοχή του Μίκι Ρουρκ στην ταινία και θυμάται τον πόλεμο της Σερβίας.
- 18 Οκτωβρίου 2020 07:11
«Κατάγομαι από το Βελιγράδι αλλά μένω στις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερα χρόνια από όσα έζησα στη Σερβία ή την πρώην Γιουκοσλαβία. Προέρχομαι από μια κατακερματισμένη χώρα. Χρειάστηκε να περάσω 18 χρόνια στο Λος Άντζελες για να πάρω την αμερικανική υπηκοότητα και το κατάφερα το 2012. Όταν το 2011 πέθανε ο πατέρας μου, δεν μπορούσα να πάω στην κηδεία του γιατί αν πήγαινα δεν θα με άφηναν να επιστρέψω στις ΗΠΑ.
Ταξίδεψα στη Σερβία έναν χρόνο μετά. Είδα τη μητέρα μου και πήγα στον τάφο του πατέρα μου. Στο ταξίδι μου εκείνο επισκέφτηκα ένα μοναστήρι και βρήκα τον βίο του Αγίου Νεκταρίου. Είχα ακούσει για εκείνον και το πήρα μαζί μου. Το διάβασα στο ταξίδι της επιστροφής και ευθύς ένιωσα ότι είχα διαβάσει κάτι πολύτιμο».
Αυτά είναι τα λόγια της Yelena Popovic, της σκηνοθέτιδας της βιογραφικής ταινίας για τον Άγιο Νεκτάριο με τίτλο «Man of God», στην οποία μεταξύ άλλων παίζουν ο Άρης Σερβετάλης, ο Μίκι Ρουρκ, ο Αλέξάντερ Πετρόφ, ο Χρήστος Λούλης και η Καρυοφιλιά Καραμπέτη. Η Popovic έχει ξεκινήσει από το 2013 να ασχολείται ενεργά με τη σκηνοθεσία με πρώτο δείγμα γραφής το χειροποίητο “LA Superheroes” που λίγο πολύ μιλά για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε η ίδια στις ΗΠΑ. Η γνωριμία της με την ιστορία του Έλληνα Αγίου ήρθε λίγο νωρίτερα και όλα φαίνεται να “κούμπωσαν” ως εκ θαύματος για την κινηματογραφική της μεταφορά.
Η συνάντησή μας έγινε διαδικτυακά και από τα πρώτα κιόλας λεπτά της κουβέντας μας κατάλαβα ότι συνομιλώ με μια “ήρεμη δύναμη”, μια γυναίκα που “κουβαλά” φοβερές ιστορίες και ταυτόχρονα μια επαγγελματία με όραμα που δεν φοβάται να κυνηγήσει ότι η ίδια αισθάνεται ό,τι είναι αληθινό. Η πρώτη απορία μου ήταν πώς μεταπήδησε από το πρώτο της φιλμ στους βίους αγίων: “Δεν ήταν στα σχέδιά μου να κάνω μια θρησκευτική ταινία. Όταν γράφω τα σενάριά μου, δεν προγραμματίζω τι πρέπει να γράψω και σίγουρα δεν ακολουθώ εμπορικές γραμμές. Ακολουθώ κάτι που μπορώ να κατανοήσω, που με εμπνέει και νιώθω ότι θα υπηρετήσω με ειλικρίνεια. Όταν διάβασα τον βίο του Αγίου Νεκταρίου με άγγιξε. Μπορούσα να τον συμπονέσω και ήξερα ότι μπορώ να εκφράσω και να δικαιώσω τα συναισθήματα αυτά μέσα από μια ταινία.
Είναι ένας άνθρωπος που υπέφερε πολλά δεινά. Διώχθηκε αδίκως, κάτι που είναι σύνηθες στις μέρες μας σε όλο τον κόσμο. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα πάθη του νομίζω θα εμπνεύσει τους θεατές. Έδινε την ύψιστη βαρύτητα στην πίστη του και ζούσε με βάση τα διδάγματά του. Σήμερα όπως γνωρίζουμε, είναι αρκετοί εκείνοι που δεν πράττουν όσα κηρύττουν. Και νομίζω ότι αυτός ήταν και ένας λόγος που εκδιώχθηκε – ακόμα και από κληρικούς, οι οποίοι είτε τον ζήλευαν, είτε είχαν διαφορετική αντίληψη περί ενάρετου βίου. Νοιαζόταν πραγματικά για τους ανθρώπους, ήταν διατεθειμένος να θυσιαστεί για εκείνους. Αυτή η αγάπη του για τον συνάνθρωπο είναι ο πυρήνας της ταινίας μου”.
Το ταξίδι του “Ανθρώπου του Θεού”
H Popovic ξεκίνησε να γράφει το σενάριο του “Man of God” το 2012. Κυνήγησε παραγωγούς στις ΗΠΑ για να καταφέρει να το γυρίσει αλλά τελικά κατάφερε να βρει όσα χρειαζόταν στην Ελλάδα. Ακολουθεί η αφήγηση του ταξιδιού της ταινίας της:
“Το 2012 πρωτοδιάβασα τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και ήξερα ότι θα μπορούσε να γίνει μια καλή ταινία. Το 2013 επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Ελλάδα (ο σύζυγός μου είναι μισός Έλληνας) και πήγα στην Αίγινα. Είχα κάνει έρευνα και είχα ήδη γράψει μια σύνοψη. Πήγα στη Μονή του Αγίου Νεκταρίου και προσευχήθηκα, ζήτησα να με βοηθήσει να γίνει η ταινία. Έναν χρόνο μετά είχα έτοιμο το σενάριο.
Η επόμενη επίσκεψη στην Ελλάδα ήρθε το 2016, οπότε και προσπάθησα να βρω παραγωγούς, διότι δεν είχα τα χρήματα που χρειάζονταν στην εταιρεία μου. Με προσέγγισε η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και με βοήθησε να βρω παραγωγούς, κυρίως από τη Ρωσία και την Ουκρανία. Ήμουν στο Λος Άντζελες για μια 20ετία και δεν είχα καταφέρει να βρω περισσότερο από το ένα τρίτο του προϋπολογισμού για τις ταινίες μου. Και ξαφνικά έρχομαι στην Ελλάδα και βρίσκω ό,τι χρειάζομαι.
Τα γυρίσματα επρόκειτο να ξεκινήσουν στις 15 Μαρτίου αλλά έγινε το lockdown. Έπρεπε να περιμένουμε να αρθεί η καραντίνα και επαναπρογραμματίσαμε για τις 8 Ιουνίου. Είπαμε να τραβήξουμε σκηνές για τρεις-τέσσερις εβδομάδες και να μη φιξάρουμε τις υπόλοιπες διότι δεν μπορούσαμε να ξέρουμε εάν υπάρξει δεύτερο lockdown. Καταφέραμε τελικώς να κάνουμε γυρίσματα για πέντε εβδομάδες. Ακολούθησε ένα διάλειμμα ενός μήνα, όπου προγραμματίσαμε τις αφίξεις του Μίκι Ρουρκ και του Αλεξάντερ Πετρόφ στη χώρα, κάτι που δεν ήταν πολύ εύκολο δεδομένων των συνθηκών. Τα γυρίσματα μαζί τους ήταν οι τελευταίες δύο εβδομάδες των γυρισμάτων.
Κατά τον μήνα που διακόψαμε κατάφερα με τον μοντέρ μου να μοντάρουμε τα 2/3 της ταινίας και χάρη σε αυτό είχα καλύτερη εικόνα για το τι μου έλειπε για να την ολοκληρώσω.
Νομίζω πάντως ότι το άγχος και η πίεση που έφερε σε όλους ο κορονοϊός ίσως να συνέβαλε στο να υπάρξει μεγαλύτερη ένταση και πάθος στις σκηνές. Ίσως τελικά να βγήκε σε καλό. Αγαπώ να δουλεύω με ηθοποιούς, δεδομένου ότι έχω εργαστεί και ως ηθοποιός. Δίνω μεγάλη βαρύτητα στην ερμηνεία. Είμαι πολύ τυχερή για την ομάδα συνεργατών μου που πίστεψε πολύ στην ταινία και ήταν εκεί για να την κάνει πραγματικότητα.
Τη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ. Του αρέσει πολύ το υλικό που έχει δει μέχρι τώρα, μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό
Σήμερα έχω το τελικό cut της ταινίας. Πολύ σύντομα θα μπούμε στή μίξη ήχου και θα έχουμε το τελικό αποτέλεσμα. Ειδικά η μουσική επένδυση είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, έχω την τιμή να συνεργάζομαι στην ταινία αυτή με τον διεθνούς φήμη συνθέτη Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ. Του αρέσει πολύ το υλικό που έχει δει μέχρι τώρα, κάτι που μου δίνει κι εμένα μεγάλη χαρά. Έχει δουλέψει με τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες, οπότε εάν λέει ότι του φαίνεται καλό το φιλμ μου, μόνο ενθουσιασμένη μπορώ να είμαι”.
Περί θαυμάτων
Τη ρωτάω ποιος θα μπορούσε να είναι ο Άγιος Νεκτάριος σήμερα, σε ποιους ανθρώπους διακρίνει η ίδια το “καλό”: “Δεν νομίζω ότι μπορώ να παραλληρίσω κάποιον με τον Άγιο Νεκτάριο. Μπορώ όμως να πω ότι σήμερα έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολο το να πει κάποιος την αλήθεια. Ακόμα και τα media παρουσιάζουν ειδήσεις υπό συγκεκριμένα πρίσματα, ώστε να ταιριάζουν με το αφήγημά τους. Είναι προβληματικό αυτό. Παλεύουμε διαρκώς για τη Δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, αλλά μοιάζει τελικά σαν να χάνουμε αντί να κερδίζουμε. Υπάρχουν πολλοί εκφραστές της αλήθειας που σήμερα είναι στη φυλακή.
Όσο εξελίσσεται η συζήτηση για τον δημοκρατικό κόσμο μας, νιώθω ότι οπισθοδρομούμε παρά πάμε μπροστά
Και υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα για τα οποία μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα και κάποια άλλα για τα οποία δεν μπορείς, γιατί είναι πολύ πιθανό να δεχτείς διακρίσεις ή και ρατσισμό. Όσο γίνεται η συζήτηση για αυτόν τον δημοκρατικό κόσμο μας, νιώθω σιγά σιγά να οπισθοδρομούμε παρά να πηγαίνουμε μπροστά. Για να έρθει μια θετική αλλαγή, έχουμε ανάγκη ανθρώπους που προτάσσουν την αγάπη παρά τον θυμό τους. Αυτοί θα εμπνεύσουν τους νέους και θα φέρουν την αλλαγή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις καλό: Από την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαχείριση των ζώων, στο πώς συμπεριφέρεσαι στους άλλους. Ο καθένας μας έχει διαφορετικό ρόλο και διαφορετική κλίση. Νομίζω η ταινία σχετίζεται με αυτό”.
Ως προς τα αν γίνονται σήμερα θαύματα, η Popovic έχει τη δικιά της ερμηνεία: “Νομίζω οι άνθρωποι πιστεύουν στο καλό. Όλοι θέλουμε να έχουμε αγάπη και ευτυχία στη ζωή μας. Αν δεν έχει κανείς χαρά, θα έχει τα αντίθετά της: Η μιζέρια και στεναχώρια όμως δεν οδηγούν στη ζωή αλλά στον θάνατο. Δεν πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε θαύματα με τη θρησκευτική έννοια αλλά πιο ότι ελπίζουμε να μας συμβούν καλά πράγματα. Να αισθανθούμε ότι αξίζει η ζωή μας. Ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από τα δεινά που βλέπουμε γύρω μας. Νομίζω κανείς δεν θέλει να είναι δυστυχισμένος, να νιώθει ότι τίποτα δεν έχει σημασία”.
Την Εκκλησία δεν τη στελεχώνουν άγγελοι αλλά άνθρωποι. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να κάνουν καλό και άλλοι που κινούνται με διαφορετικά κίνητρα
“Ο Άγιος Νεκτάριος έτυχε να είναι μέρος του κλήρου. Υπάρχουν άνθρωποι σε διάφορους οργανισμούς και θέσεις που επιλέγουν να κάνουν καλό και άλλοι που κινούνται με διαφορετικά κίνητρα όπως ο εγωισμός, ο ναρκισισμός, η δίψα για εξουσία και έλεγχο. Αυτοί που νοιάζονται μόνο για το δικό τους καλό και δεν διστάζουν να κάνουν άσχημα πράγματα για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Ακόμα και το να πληγώσουν εκείνους που τους κάνουν να φαίνονται ως κακοί. Βλέπουμε τέτοιους ανθρώπους στην πολιτική, στις βιομηχανίες, στα πανεπιστήμια και φυσικά στην Εκκλησία.
Το καλό είναι προσωπική επιλογή. Πιστεύω ότι όποιος έχει αγάπη και ταπεινότητα στην καρδιά του, φέρνει καλό στην κοινωνία, ασχέτως πού μένει ή τι δουλειά κάνει. Απλά με το να υπάρχει, να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους και να τους μεταδίδει αυτό που έχει μέσα του, χωρίς ακόμη και να χρειαστεί να μιλήσει. Αν θέσει αυτό το παράδειγμα, γίνεται αυτόματα ένα θετικό πρότυπο της κοινωνίας.
Την Εκκλησία δεν τη στελεχώνουν άγγελοι αλλά άνθρωποι. Συνήθως συμβαίνει με όσους οργανισμούς προσφέρουν στους ανθρώπους κάτι που χρειάζονται, κάτι ωφέλιμο, πάντα υπάρχει μια ομάδα ατόμων που θα δώσει το μαύρο όνομα.
Πρέπει οι οργανισμοί, οι οργανώσεις, οι επιχειρήσεις να κάνουν την αυτοκριτική τους και να δουν αν όντως προσφέρουν αυτό που οφείλουν. Έχουν ευθύνη και δεν γίνεται να επιτρέπουν σε κάποιους να κάνουν ό,τι τους εξυπηρετεί αντί να επιτελούν τον ρόλο τους”.
Η επιλογή του Άρη Σερβετάλη
Της ζητώ να μου μιλήσει για τον Άρη Σερβετάλη και πώς τον επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μου εξιστορεί τη γνωριμία τους και πώς την κέρδισε το βλέμμα του και ο τρόπος που κάθισε στο τραπέζι.
“Για τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου είχα αρχικά επιλέξει έναν εξαιρετικό ηθοποιό και πολύ καλό φίλο από την πρώην Γιουκοσλαβία. Γνώρισα τον Άρη (Σερβετάλη) στην Πάτρα σε μια κινηματογραφική προβολή που είχε διοργανώσει η Μονή Βατοπεδίου. Μιλήσαμε λίγο και μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να συμμετάσχει στην ταινία. Μου έκανε εντύπωση πόσο ταπεινός ήταν. Είχε τα πόδια του στη γη, ήταν πολύ συγκεντρωμένος. Τον συμπάθησα.
Η στωικότητα του Άρη Σερβετάλη και τα μάτια μου με έκαναν να πιστέψω ότι είναι ο καταλληλότερος για τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου
Μετά, όταν έψαχνα να βρω τον διευθυντή φωτογραφίας, είχα μια συνάντηση με τον Θύμιο Μπακατάκη, και στην κουβέντα μας επάνω με ρώτησε αν έχω δει τον Άρη. Μου έδειξε φωτογραφίες του και τον αναγνώρισα από την Πάτρα. Τα σχόλιά του και ο τρόπος που μου μίλησε για εκείνον μού έμειναν. Κάλεσα τον Άρη και του ζήτησα να μιλήσουμε για την ταινία. Όταν ήρθε στο καφέ, τον “μελετούσα”: Ο τρόπος που κάθισε στο τραπέζι, η στωικότητά του, τα μάτια μου με έκαναν να πιστέψω ότι είναι ο καταλληλότερος για τον ρόλο.
Κάλεσα τον πρώτο ηθοποιό που είχα και διαπίστωσα ότι είχε κάποιους ενδοιασμούς, προτού καν του πω ότι εξετάζω και τον Άρη για τον ρόλο. Μου αποκάλυψε ότι και ο ίδιος πίστευε ότι τον ρόλο αυτό θα ήταν καλύτερος ένας Έλληνας ηθοποιός. Ένιωσα ανακούφιση. Κάλεσα τον Άρη την επόμενη ημέρα, ήταν νομίζω στην Τρίπολη για τις ανάγκες κάποιων γυρισμάτων. “Θέλεις να παίξεις τον Άγιο Νεκτάριο” τον ρώτησα. Σάστισε και απάντησε “Φυσικά και θέλω”. Έκανε μια παύση και με ρώτησε “είστε σίγουρη ότι μπορώ;”. Γέλασα, και αποκρίθηκα “φυσικά μπορείς”.
Δεν μπορώ να ξέρω αν θα αρέσει η ταινία μου αλλά είμαι σίγουρη ότι όλοι θα ξεχωρίσουν την ερμηνεία του. Έκανε εξαιρετική δουλειά”.
Κεφάλαιο Μίκι Ρουρκ
“Κατά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, συντελέστηκε ένα τελευταίο θαύμα, το οποίο αποδίδω στις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Στο δωμάτιο όπου πέθανε ο Άγιος Νεκτάριος, νοσηλευόταν κι ένας άνδρας παράλυτος από τη μέση και κάτω. Όταν οι νοσοκόμες και οι καλόγριες πήγαν να αλλάξουν τον Άγιο, ακούμπησαν τη φανέλα που φορούσε στον άνδρα αυτό, κι εκείνος μπόρεσε να σηκωθεί και να περπατήσει. Το τελευταίο αυτό θαύμα συμβολίζει τη νίκη του Αγίου Νεκταρίου στον θάνατο και αποδεικνύει μετά από όλα όσα πέρασε ότι ο δρόμος που είχε διαλέξει ήταν ο σωστός.
Χρειαζόμουν έναν δεινό ηθοποιό για τον ρόλο του άνδρα, έναν ηθοποιό που θα έπρεπε να μεταδώσει στον θεατή όλη την εναλλαγή αυτών των συναισθημάτων, που ξαφνικά μπορεί να περπατήσει, ενώ πριν δεν μπορούσε. Κάποιον με καρδιά και φορτίο που να κατανοεί τη δύναμη της στιγμής αυτή. Θυμήθηκα τη σπαρακτική σκηνή του Μίκι Ρουρκ στην ταινία “Η υπόσχεση” – υποδύθηκε έναν πατέρα που έχασε την κόρη του και σκέφτηκα ότι είναι ο ιδανικός να το κάνει.
“Τον Μίκι Ρουρκ δεν τον ενδιαφέρουν πολλά πράγματα αλλά εάν θες να τραβήξεις την προσοχή του, μίλα του για βάσανα και άγιους ανθρώπους” μου είπε ένας παραγωγός
Μου πήρε καιρό να τον προσεγγίσω, δεν είναι εύκολη η πρόσβαση σε ηθοποιούς του στάτους του. Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσεις είναι να επικοινωνήσεις με τον μάνατζέρ του και να τον πείσεις να δώσει στον Ρουρκ το σενάριό σου. Χάρη σε μία επάφη μου κατάφερα να κάνω skype call με έναν παραγωγό που είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Μίκι και γνώριζε τον μάνατζέρ του. Με ρώτησε με μια μικρή προκατάλειψη εάν το σενάριο ήταν θρίλερ ή περιπέτεια, διότι ο Μίκι δέχεται συχνά τέτοιες προτάσεις και δεν τον ενδιαφέρουν. Του είπα ότι είναι μια ταινία για έναν Άγιο και για την πίστη. Γνώριζα ότι ο Μίκι είναι θρησκευόμενος.
Μόλις το είπα, η όψη του άλλαξε. “Τον Μίκι δεν τον ενδιαφέρουν πολλά πράγματα αλλά εάν θες να τραβήξεις την προσοχή του, μίλα του για βάσανα και άγιους ανθρώπους” μου απάντησε και συμφώνησε να δώσει ο ίδιος το σενάριο στον μάνατζερ του Μίκι. Το διάβασε και δέχτηκε να παίξει”.
“Πολλοί λένε ότι υπάρχουν προκλήσεις όταν συνεργάζεσαι με τον Μίκι Ρουρκ. Ίσως γιατί έχει δουλέψει πολύ στον κινηματογράφο, και έχει περάσει πολλές κακουχίες στη ζωή του. Προσωπικά είμαι ευγνώμων γιατί όχι μόνο ήθελε να δουλέψει μαζί μου αλλά γιατί εκτίμησε πολύ τον ρόλο που του έδωσα. Βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα ως προς τη μέθοδο και το τι έπρεπε να βγάλει η σκηνή του. Τον σέβομαι πολύ για το γεγονός ότι μπήκε βαθιά στον ρόλο, άγγιξε επίπεδα που μόνο βετεράνοι ηθοποιοί μπορούν να φτάσουν. Ήταν πολύ δυνατή εμπειρία η συνεργασία μας”.
Αλεξάντερ Πετρόφ
Ένα ακόμη ηχηρό όνομα που εμφανίζεται στην ταινία είναι ο Αλεξάντερ Πετρόφ, ο διάσημος Ρώσος ηθοποιός που ξεχώρισε για τους ρόλους του στις ταινίες “Attraction” and “Gogol”.
“Είχαμε αποφασίσει εξαρχής να έχουμε μια διεθνή διανομή, ώστε να ανοίξει η ταινία και σε χώρες εκτός Ελλάδας. Θεωρώ ότι η ιστορία αυτή μπορεί να εμπνεύσει ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είχα κλείσει τον Μίκι αλλά σκεφτήκαμε ότι θα βοηθήσει να έχουμε ένα ακόμα ηχηρό όνομα από τη Ρωσία που είναι μια μεγάλη κινηματογραφική αγορά. Ο Πετρόφ είναι σούπερσταρ στη χώρα του και ταυτόχρονα ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός. Στάθηκα πάλι τυχερή διότι ένας από τους Έλληνες ηθοποιούς που παίζει στην ταινία, γνώριζε τον Πετρόφ προσωπικά από ένα πρότζεκτ που είχαν συνεργαστεί και μπόρεσε να μας φέρει σε επαφή με τον μάνατζέρ του. Ο ρόλος που του πρότεινα ήταν τελείως διαφορετικός από αυτούς που είχε συνηθίσει να παίζει. Του άρεσε το σενάριο και δέχτηκε.
Παίζει τον δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, τον Κώστα που ήταν στενός φίλος του Άγιου Νεκτάριου από όταν δίδασκε στη Ριζάρειο Σχολή μέχρι τον θάνατό του. Είναι ένας χαρακτήρας που συμπονεί τον Άγιο Νεκτάριο για τα παθήματά του και συμβολίζει τους καλούς ανθρώπους που τον αγκάλιασαν. Είχαν μια σχέση πατέρα – γιου νομίζω, συμπορεύτηκε μαζί του μέχρι το τέλος και πέθανε βοηθώντας τις μοναχές στη Μονή του Αγίου στην Αίγινα”.
Τη ρωτώ αν ταίριαξαν οι ηθοποιοί μεταξύ τους, δεδομένης της διαφορετικότητάς τους -τόσο εθνικής όσο και προς τη μέθοδο που μπορεί να ακολουθούν.
“Δεν νιώθω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαφορετική μέθοδο. Επέλεξα τον κάθε ένα πολύ προσεκτικά και ήξερα ότι είναι ιδανικοί για τους ρόλους τους. Είναι όλοι τους επαγγελματίες άλλωστε. Οπότε δεν υπήρξαν διαφορές ως προς την υποκριτική τους δεινότητα. Μάλιστα ακόμα και οι πιο παλιοί προσδοκούσαν να συνεργαστούν με κάποιους που θα τους πήγαιναν σε άγνωστα, πιο βαθιά μονοπάτια. Ήθελαν να γίνει πιο προσωπική η εμπειρία τους στους ρόλους. Και αυτή είναι η δουλειά τους. Μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα. Όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό”.
Η ιστορία της Yelena Popovic
Έχοντας μάθει το ταξίδι της ταινίας, θέλησα να μάθω περισσότερα για τη γυναίκα που την εμπνεύστηκε και την έκανε πραγματικότητα. Η ιστορία της κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει μια άλλη ταίνια.
“Μεγάλωσα πολύ απλά, σε ένα τυπικό σέρβικο σπίτι με τους δύο γονείς και τον αδερφό μου. Ο αδερφός μου είναι 18 χρόνια μεγαλύτερος οπότε έφυγε γρήγορα από το σπίτι. Έτσι μεγάλωσα σαν μοναχοπαίδι. Ήμουν στο σχολικό θίασο και στα 14 αν θυμάμαι καλά κέρδισαμε μια από τις πρώτες θέσεις στον εθνικό διαγωνισμό για παιδικές παραστάσεις, όπου με επέλεξαν να πάω σε κρατική σχολή υποκριτικής. Οι γονείς μου ήταν απλοί άνθρωποι, δεν καταλάβαιναν γιατί να θέλω να πάω σε αυτή τη σχολή και να μην τελειώσω απλά το σχολείο.
“Ο διωγμός του πατέρα μου στη Σερβία με έκανε να συμπονέσω βαθιά τον Άγιο Νεκτάριο”
Ο πατέρας μου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Ήταν ένας από τους καλύτερους πολιτικούς μηχανικούς της χώρας, ένας πολύ ειλικρινής και ηθικός άνθρωπος που δεν φοβόταν να πει την αλήθεα. Κάτι που δεν εκτιμούσαν πολύ την εποχή εκείνη: Τον εξοστράκισαν επειδή αρνήθηκε να γίνει μέλος του κομουνιστικού κόμματος. Τον έδιωξαν από όλες τις δουλειές και στα δικαστήρια που ακολούθησαν έφεραν έξι ψευδομάρτυρες.
Νομίζω σε αυτό συνδέομαι σε προσωπικό επίπεδο με την ιστορία του Αγίου Νεκταρίου: Ο πατέρας μου ήταν ένας ιδιοφυής άνθρωπος που έγραψε βιβλία για τη φυσική, τα μαθηματικά. Προσέλκυε τα παιδιά και τους έκανε δωρεάν μαθήματα για να αριστεύσουν και να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος που κατέληξε να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο με μισθό πενίας.
Βίωσα τον διωγμό του, θυμάμαι να του υπαγορεύουν πώς έπρεπε να είχε χειριστεί τις καταστάσεις και τι να κάνει. Και εκείνος απαντούσε “προτιμώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια”. Δεν μιλούσε πολύ σαν άνθρωπος και δεν ήταν βαθιά θρησκευόμενος αλλά νομίζω αυτές οι μνήμες μου είναι που με έκαναν να συμπονέσω βαθιά τον Άγιο Νεκτάριο.
Ονειρευόμουν να φύγω, ήξερα από πολύ μικρή ότι θα πάω να ζήσω σε άλλη χώρα. Στα 14 μου ήμουν μια ψηλόλιγνη κοπέλα και μου πρότειναν να κάνω εξώφυλλο ενός περιοδικού στο Βελιγράδι. Άδραξα την ευκαιρία και σκέφτηκα ότι αν δραστηροποιηθώ ως μοντέλο, ίσως μπορέσω να φύγω από τη χώρα. Στα 16 μου πήγα στο Μιλάνο, είχε μόλις ξεσπάσει ο πόλεμος με την πρώην Γιουκοσλαβία. Έκατσα ένα χρόνο στην Ιταλία, εκεί έκανα τα χαρτιά μου για να πάω στο Λος Άντζελες, όπου δούλεψα πολύ σε διαφημίσεις, ενώ παράλληλα σπούδασα υποκριτική, σκηνοθεσία και σενάριο. Πέρασα από αρκετές ακροάσεις αλλά δεν ήμουν στα κυκλώματα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω δικά μου σενάρια γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να παίξω σε αυτά ή και να τα σκηνοθετήσω. Δούλεψα αρκετά περιμένοντας να έρθει η μεγάλη ευκαιρία. Που τελικά ήρθε τώρα, στην Ελλάδα”.
Ο πόλεμος και η γραφειοκρατία των ΗΠΑ
Τη ρωτώ να μου πει περισσότερα για τον πόλεμο και τη Σερβία: “Ήμουν στις ΗΠΑ και έβλεπα στις ειδήσεις το Βελιγράδι να βομβαρδίζεται. Κάλεσα την οικογένειά μου και άκουγα από το ακουστικό τις βόμβες. Ο βομβαρδισμός διήρκεσε για 50 περίπου ημέρες. Το ΝΑΤΟ σφυροκοπούσε το Βελιγράδι για δύο μήνες. Ο πόλεμος και ο τρόπος που τον παρουσίασαν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης άλλαξε τις απόψεις μου για πολλά ζητήματα. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο στη Σερβία οι άνθρωποι που επιλέγουν να μην πουν την αλήθεια”.
Καλούσα την οικογένειά μου στη Σερβία και άκουγα από το ακουστικό τις βόμβες
“Η πρώτη φορά που κατάφερα να επιστρέψω στη Σερβία ήταν το 2002, δέκα χρόνια αφότου έφυγα και μετά η δεύτερη φορά ήταν το 2012, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Είχαν παγώσει τα χαρτιά μου για την αμερικανική υπηκοότητα και έπρεπε να περιμένω αρκετά για να ανοίξει την υπόθεσή μου. Ήταν ένας εφιάλτης, δεν μπορούσα να φύγω από τη χώρα γιατί δεν θα με άφηναν να ξαναμπώ. Δεν είχα εύκολη ζωή, πάλεψα όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Παίρνω όμως την ευθύνη των επιλογών μου και είμαι χαρούμενη που τις έκανα”.
Το Χόλιγουντ
Η επόμενη ερώτηση είναι αν διαπίστωσε δια ζώσης ότι το Χόλιγουντ είναι μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία: “Είναι ναι αλλά δεν είναι το Χόλιγουντ μεμονωμένα: Ο κόσμος ολόκληρος είναι ανδροκρατούμενος. Στη βιομηχανία του θεάματος οι γυναίκες ηθοποιοί επιτρέπονταν να κάνουν πράγματα μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία – συνήθως τα 30 – κάτι που δεν ίσχυε για τους άντρες. Ευτυχώς έχει αρχίσει να αλλάζει αυτό. Το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια για το πώς μεταχειρίζονταν και συμπεριφέρονταν στις γυναίκες ηγετικά στελέχη του χώρου δείχνει τη μειωνεκτική για τις γυναίκες νοοτροπία που υπήρχε.
Ένας από τους λόγους που σταμάτησα το μόντελινγκ ήταν γιατί με ενοχλούσε η νοοτροπία ότι ήμουν “προϊόν” προς κατανάλωση
Και εγώ είχα δεχτεί παρενοχλήσεις σαν μοντέλο και σαν ηθοποιός. Δεν δέχτηκα ποτέ κάποια επίθεση αλλά υπήρξαν πολλές στιγμές που ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστες και άβολες. Eίναι μια τραυματική εμπειρία και ένας από τους λόγους που σταμάτησα το μόντελινγκ. Με ενοχλούσε η νοοτροπία ότι ήμουν προϊόν προς κατανάλωση. Χαίρομαι πολύ που ήρθε στην επιφάνεια όλο αυτό και εκτέθηκαν κάποια ονόματα. Ευελπιστώ ότι θα αλλάξει η κατάσταση και δεν θα γίνονται στο εξής ακροάσεις σε σπίτια ή δωμάτια ξενοδοχείων.
Οι γυναίκες πρέπει να είμαστε ενωμένες και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας. Να μη θυματοποιούμαστε, πόσο μάλλον από ανθρώπους που δεν μας σέβονται. Νομίζω ειδικά σε αυτά τα επαγγέλματα οι γυναίκες δίνουν έμφαση στην εικόνα τους. Όμως είμαστε όμορφες σε κάθε ηλικία μας, έχουμε να προσφέρουμε σε κάθε ηλικιακό στάδιο. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τις ικανότητές μας και τη δουλειά μας”.
Τα επόμενα σχέδια
Έχω γράψει μερικά σενάρια που θα ήθελα να γυρίσω. Ένα από αυτά είναι το “Loveless” και αφορά στη ζωή της Γκρέτα Γκάρμπο. Νομίζω αυτό θα κυνηγήσω τώρα. Και υπάρχε στα σκαριά ένα πρότζεκτ για μαι ακόμη θρησκευτική ταινία αλλά είναι νωρίς για να μιλήσω για αυτή”.
Η σχέση της με την Ελλάδα
“Αγαπώ την Ελλάδα, νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου όταν την επισκέπτομαι. Λάτρεψα τους Έλληνες συνεργάτες μου και αισθάνθηκα καλοδεχούμενη όταν ήρθα στη χώρα. Εισέπραξα καλοσύνη, νιώθω όμορφα στην Ελλάδα. Λόγω εργασίας η βάση μου είναι στις ΗΠΑ, όμως θέλω να συνεχίσω να έχω παρουσία στην Ελλάδα. Έχω δεθεί μαζί της, είναι πολύ όμορφη χώρα”.
Μια ταινία που είδε τελευταία και της άρεσε
“Eίδα πρόσφατα σε θερινό στη Βάρκιζα το ‘Chinatown’, είναι μια ταινία που ήθελα να τη δω στη μεγάλη οθόνη. Και μια ταινία που μου άρεσε πολύ πριν μερικά χρόνια ήταν το ‘Πάση Θυσία’ του Ντέιβιντ Μακένζι. Δεν έχω δει ακόμα τα “Παράσιτα” και θέλω. Αν πρέπει να διαλέξω αγαπημένη ταινία ίσως να έλεγα τις ‘Ζωές των Άλλων’.
Μου αρέσει περισσότερο ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος. Και ο Τζον Χιούστον, όλες οι ταινίες του. Είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης, έμαθα πολλά από αυτόν. Και στον Γούντι Άλλεν έχω αδυναμία”.
Τι την ενοχλεί
“Όταν κάποιος δεν είναι ευθύς και ειλικρινής απέναντί μου. Με ενοχλεί όταν κάποιος προσπαθεί να με χειραγωγήσει”.
Τι της αρέσει;
“Μου αρέσει η γαλήνη. Δεν είναι εύκολο να τη βρεις, ειδικά σήμερα, αλλά όταν είμαι γαλήνια νιώθω ζωντανή και ευτυχής που είμαι ζωντανή”.
Τι την εμπνέει;
“Οι άνθρωποι που επιλέγουν το καλό. Μια αληθινή ιστορία που άκουσα τελευταία και με ενέπνευσε εξελίχθηκε στη Σερβία στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αρχές ’70: Υπήρξε μια επιχείρηση εξολόθρευσης Σέρβων σε κάποια χωριά, τους έπιαναν τη νύχτα και τους εκτελούσαν. Διάλεγαν συνήθως καλλιεργημένους, ταλαντούχους ανθρώπους. Σε ένα χωριό σκοτώθηκαν περίπου 600 άνδρες σε ένα βράδυ. Το γνωρίζω γιατί ένας από αυτούς ήταν ο δεύτερος θείος μιας στενής μου φίλης. Ποτέ δεν έμαθαν ποιος τον σκότωσε. Ο πατέρας της έψαχνε μάταια να μάθει.
Όταν ο πατέρας πέθανε, ένας άνδρας πήγε στην κηδεία του και είπε στη φίλη μου ποιος ήταν ο θύτης. Εκείνη τον ρώτησε γιατί δεν το έλεγε τόσα χρόνια και της απάντησε “γιατί φοβόμουν ότι ο πατέρας σου θα ήθελε να πάρει εκδίκηση”. Της περιέγραψε όσα άκουσε ότι εξελίχθηκαν το μοιραίο βράδυ: Ο θείος της κοπέλας ήταν μορφωμένος και φορούσε ακριβές δερμάτινες μπότες. Πριν τον πυροβολήσουν, τους ζήτησε να βγάλει τις μπότες του και να τις δώσουν σε έναν φτωχό που θα τις είχε ανάγκη. Τέτοιοι άνθρωποι με εμπνέουν”.
Man of God
Η δημοτικότητα του Αγίου Νεκτάριου, τότε Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζηλοφθονία ορισμένων κληρικών στην Αλεξάνδρεια. Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αλεξανδρείας, μέρος του κλήρου τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από την Αίγυπτο. Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική, γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο. Ο φόρτος εργασίας, όμως, τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια, το οποίο χάρη στη φήμη του, μεγαλώνει. Η Μονή, όμως, δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα. Στο Αρεταίειο νοσοκομείο, λίγο μετά το θάνατό του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.
Στο «Man of God» ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στον Άρη Σερβετάλη. Επίσης, στην ταινία θα απολαύσουμε τον Ρώσο ηθοποιό Αλεξάντερ Πετρόφ στον ρόλο του Κώστα και τον Μίκι Ρουρκ στον ρόλο του παράλυτου που θεραπεύτηκε από τον Άγιο. Συμμετέχουν η Τόνια Σωτηροπούλου στον ρόλο της Μαρίας, ο Μάνος Γαβράς στον ρόλο του Γιάννη, ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του Σπύρου και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ρόλο της Κερούς. Συμμετέχει ο Νικήτας Τσακίρογλου στον ρόλο του Πατριάρχη Σωφρονίου.
Η ταινία είναι μια παραγωγή της Simeon Entertainment και της View Master Films, σε συνεργασία με την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου, το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος Ο Γραικός και το Eurogroup Ltd, με την υποστήριξη της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, της Deep Dream, της Ingenuity-FO, της NP Ασφαλιστικής, της Ασφάλειαι Μινέττα και του ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας).
Τις διεθνείς πωλήσεις της ταινίας έχει αναλάβει η Pure Flix/Quality Flix.
Στην Ελλάδα η ταινία προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες σε διανομή Feelgood Entertainment στις 3 Δεκεμβρίου 2020
Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.
