Ζουγανέλης: ‘Στην ανομία ζούμε’

«Δεν σκορπίζομαι», ξεκαθάρισε στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ, με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη, στο Ραδιόφωνο 24/7, ο Γιάννης Ζουγανέλης , παρ’όλο που αυτό τον καιρό μοιράζεται μεταξύ θεατρικών (Παράξενο Ζευγάρι, με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Θέατρο Ζίνα) και  μουσικών σκηνών (με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου,  Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Δημήτρη Σταρόβα στην Ακτή Πειραιώς), ενώ παράλληλα βγάζει νέο cd. 

“Ενέργεια έχω, δεν σκορπίζομαι καθόλου. Θα σκορπιζόμουν αν δεν ήμουν στο χώρο μου να εκφραστώ, να βλέπω τους ανθρώπους από κάτω πότε να γελοιοποιούν, πότε να συγκινούνται πότε να σκέφτονται. Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό που μου συμβαίνει και ενεργώ για να μπορώ να είμαι ευπρεπής και άξιος των επιλογών των ανθρώπων.

Tην ώρα της εκπομπής αυξάνονταν τα θύματα της θεομηνίας, φτάνοντας να μετράμε 15 νεκρούς. «Όλοι φταίμε για αυτή την τραγωδία», τόνισε ο καλλιτέχνης. «Το κράτος είναι ανύπαρκτο. Το κράτος δεν έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα. Έχει θεσπίσει νομούς για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και όχι τους πολίτες του, άλλα και οι πολίτες από την άλλη μεριά αυθαιρετούν, χτίζουν όπου γουστάρουν, μπαζώνουν ρέματα, πετάνε σκουπίδια εκεί που δεν πρέπει. Φυσικά και υπάρχει ανοχή από το κράτος. Στην ανομία ζούμε».

Ο ίδιος πάντως επιμένει στον κοινωνικό ακτιβισμό:« Ασχολούμαι με πολύ σημαντικά πράγματα που αφορούν την ανιδιοτέλεια στην καθημερινότητά μου. Έχω κοινωνικό θεσμικό ρόλο στον κοινωνικό ρατσισμό απολύτως ανιδιοτελή. Απλώς δεν είναι πολύ γνωστά. Βίωσα μέσα στο σπίτι μου τι σημαίνει ελληνική κοινωνία, τι σημαίνει κόμπλεξ, τι σημαίνει αποκλεισμός. Οι γονείς μου ήταν κωφάλαλοι. Είδα να χλευάζονται, θυμάμαι τους συμμαθητές μου που γέλαγαν με τον τρόπο που μιλούσε η μάνα μου, με τον κουτσό που δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, με τον τυφλό που έπεφτε πάνω σε έναν στύλο. Λοιπόν,ευαισθητοποιήθηκα πολύ μικρός και ασχολήθηκα πολύ συνειδητά για την ισονομία».

Η επέτειος του Πολυτεχνείου πλησιάζει. «Η γενιά του πολυτεχνείου είναι μια τρομερή γενιά στην όποια ανήκω, ήμουν και φοιτητής στο Πολυτεχνείο, και σαν σήμερα πριν χρόνια, σαν αύριο, μπήκα και φυλακή. Είναι μια γενιά εξαιρετική, όμως χαρακτηρίστηκε από 5, 6, τύπους, 10, 20 που μπήκαν στην εξουσία και καρπώθηκαν πράγματα και έτσι εκχυδάισαν τη γενιά της οποίας τα οράματα δυστυχώς παραμένουν τα οράματα, επισήμανε. «Το ψωμί δεν το έχουν όλοι, ελευθερία δεν υπάρχει, είναι ψευδοελευθερία, την ελευθερία δεν τη ζει κάνεις μονός του. Για να είμαι ελεύθερος εγώ πρέπει να είσαι κι εσύ. Η παιδεία είναι σε μια δεινή θέση, με προβοκάτορες υπουργούς που κατά το παρελθόν ανέστειλαν τη λογική της ελληνικής γλώσσας που είναι τα αρχαία ελληνικά και η εξέλιξη τους. Μονοτονικό σύστημα, αν είναι δυνατόν!»

Μουσικός έγινε «γιατί αγάπησα πάρα πολύ τον ήχο, προσπαθούσα να τον εξηγήσω στους γονείς μου, έκανα μουσική από πολύ μικρό παιδάκι και μετά μπήκα στη διαδικασία της υποκριτικής γιατί ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να ισορροπούν με χιούμορ.

Τον πρώτο του δίσκο τον έβγαλε στα 15 του, το 1972. «Είχα δάσκαλο τον Νίκο Μαμαγκάκη. Έναν εξαιρετικό άνθρωπο.. Και του έπαιζα διάφορα τραγούδια δικά μου. Με πήρε στη Λύρα και έτσι έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο μαζί με τον Στρατή Σπυριδάκη και την Πόπη Αστεριάδη, λεγόταν «Εξομολόγηση». Πριν από αυτό υπήρχε ένας άλλος δίσκος, το μικρό, το «Σώσουν κύριε το λαό σου» που βγήκε επί Χούντας και κάναμε υπαινιγμό».

«Όλοι μας είμαστε συντονισμένοι σ έναν τόνο συμπαντικό, απλώς δεν ξέρουμε να μιλάμε ελληνικά», πρόσθεσε. «Το να φεύγεις από αυτόν τον τόνο να εκτονώνεσαι και να βρίσκεις άλλες διεξόδους συμπαντικές είναι πολύ σημαντικό. Άλλα πέρα από αυτά, με το χιούμορ αφορίζονται τα πράγματα χωρίς εμπάθεια. Τώρα υπάρχει μια κυβέρνηση η όποια κυβερνά, και μια αντιπολίτευση. Κουράστηκα να ακούω συνεχεία μια αντιπολίτευση, όλα τα χρόνια όσο θυμάμαι, να αντιπολιτεύεται με τον ίδιο τρόπο την κάθε κυβέρνηση. Κουράστηκα. Ενώ με το χιούμορ μπορείς να κάνεις πράγματα που να δημιουργείς πολίτικη. Αν είσαι καλλιτέχνης πολίτης και όχι καλλιτέχνης αυθαίρετος, της ματαιοδοξίας».

Σχολιάζοντας την πολιτική κατάσταση υποστήριξε πως σήμερα «πληρώνουμε τις πολιτικές του παρελθόντος. Κακά τα ψέματα. Διέλυσαν την Ελλάδα οικονομικά. Την πούλησαν και τα λεφτά τα καρπώθηκαν κάποιοι συγκεκριμένοι κύκλοι. Μιλώ ως πολίτης, θεωρώ την υπόσταση του πολίτη πολύ ανώτερη του πολιτικού. Γι’ αυτό και παραμένω ενεργός πολίτης. Η κοινωνία πληρώνει τις επιλογές της. Μη χαϊδεύουμε άλλο τον ελληνικό λαό. Ένα μέρος του ελληνικού λαού ήταν άτομα που γούσταραν έναν τρόπο ζωής συνυφασμένο με την ψευδοευδαιμονία, τις γκόμενες, τα μπουζούκια, τα πούρα, τα αυτοκίνητα, τα δάνεια. Τέλειωσε αυτή η περίοδος. Τέλειωσαν οι φλώροι, δεν υπάρχουν αυτά. Τώρα υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν και δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Εγώ δεν περιμένω τίποτα πια, πολύ συνειδητά, από κανέναν. Και θα είμαι απέναντι σε ο,τι ισορροπεί με το άδικο».

Τον θαυμασμό του εξέφρασε για τους νέους που φεύγουν και διαπρέπουν στο εξωτερικό. «Πήγα στην Ν. Υόρκη πρόσφατα. Πραγματικά εξεπλάγην από την πρόοδο των Ελλήνων στην Αμερική. Επιστήμονες! Οι μετανάστες οι Έλληνες δεν είναι πια οι μετανάστες οι εργάτες, που δούλευαν στη λάντζα, προς τιμήν τους, για να ανεβούν. Σε πρώτες θέσεις είναι πια. Οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό γιατί είναι οξυμένα μυαλά. Μόνο να επιστρέψουν γιατί τους έχουμε μεγάλη ανάγκη. Δεν γίνεται η Ελλάδα να μην βρει το δρόμο της. Είναι το μεγαλύτερο brand name στον κόσμο».

Η κόρη του, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, διαπρέπει στην Ελλάδα πάντως:« Μεγάλωσε μέσα σ’ ένα σπίτι που και οι δυο γονείς είναι καλλιτέχνες, εγώ δεν της κούνησα πότε το δάχτυλο, της έστρωσα το χαλί ενδεχομένως, εμμέσως και όχι σαν δάσκαλος, να ακούει πράγματα, να βλέπει πράγματα, την παίρναμε στο στούντιο μαζί. Φαινόταν πολύ η κλίση της. Η τιμή για τον γονιό είναι να αποδέχεται τις επιλογές του παιδιού του, άλλα και να τις στηρίζει. Ελευθερία και πίστη».

Σημασία δεν έχει το βιογραφικό, άλλα το βίωμα, υπογραμμίζει ο Γιάννης Ζουγανέλης. «Εγώ όλα τα κρατάω. Δεν πετάω τίποτα. Ακόμα και τα λάθη μου και αυτά που δεν μ αρέσουν δεν τα πετάω, γιατί είναι δικά μου».

«Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη», εξομολογήθηκε. «Πρώτα απ’ όλα έχω πολλά λάθη με τον εαυτό μου. Δεν είμαι εγκρατής, είμαι άνθρωπος των παθών, παρασύρομαι. Μερικές φορές κάνω πως ξεχνιέμαι για να μπω σε άλλες διαστάσεις, βυθίζομαι ανεξέλεγκτα. Έχω κάνει λάθος φιλίες. Πονώ, άλλα αποχωρώ. Το μεγαλύτερο μου λάθος είναι ότι είμαι κοινωνικός. Θα θελα να μην είμαι τόσο κοινωνικός και να είμαι πιο αληθινός ».

Πιστεύει στο διεθνισμό, άλλα όχι στην παγκοσμιοποίηση. «Εγώ πιστεύω πολύ στην πατρίδα και στην Ελλάδα. Γι αυτό και ζω στην Ελλάδα συνειδητά. Κατ’ αρχήν, εγώ σκέφτομαι μόνο ελληνικά».

Σε τι πιστεύει;

«Πιστεύω σε πάρα πολλά πράγματα. Θα φανεί λίγο γραφικό, αλλά η βασική μου πίστη είναι η αγάπη».