Ποιος είναι ο “πατέρας” του τηλεκοντρόλ

Μια προσωπική ιστορία (η απώλεια του υπ αριθμόν 5 τηλεκοντρόλ, από τα δόντια της ενός έτους σκύλας μου) ήταν η αφορμή για να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, στον οποίον επί της ουσίας χρωστάμε το zapping.

Θα χρειαστεί να γυρίσουμε στη δεκαετία του ’50, όταν ο Eugene F McDonald, πρόεδρος της εταιρίας Zenith Electronics είχε να παρουσιάσει μια πρόκληση στους υπαλλήλους του. Για την ακρίβεια, στους τεχνικούς του. Τους ενημέρωσε πως δεν έχει χειρότερο από το να βλέπει τις διαφημίσεις που διέκοπταν τα αγαπημένα του προγράμματα και τους ζήτησε να φτιάξουν μια συσκευή που θα τον βοηθούσαν είτε να κλείσει τον ήχο, είτε να μπορεί να αλλάξει κανάλι.

Ο Eugene Polley ήταν τελικά, αυτός που παρουσίασε στον πρόεδρο της Zenith τη λύση στο πρόβλημα του. Το ονόμασαν “Flashmatic” και το έβγαλαν στην αγορά το 1955.

Δεν ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός, αλλά μηχανολόγος και για αυτό η συσκευή ήταν σε μεγάλο βαθμό, μηχανική” διευκρίνισε ένας άνθρωπος που έχει ερευνήσει την ιστορία της εταιρείας, ονόματι John Taylor.

Μια σημείωση: έως τότε υπήρχαν μεν, συσκευές που άλλαζαν κανάλια, αλλά ήταν συνδεδεμένες με την τηλεόραση. H Ζenith είχε τη δική της. Λεγόταν “Lazy Bones”. Το “Flashmatic” ήταν… μόνο του. Δούλευε με μια δέσμη φωτός, σε ένα από τα τέσσερα φωτοκύτταρα που υπήρχαν στις ισάριθμες γωνίες της τηλεόρασης.  Ο τηλεθεατής μπορούσε να αλλάζει τα κανάλια και να πατά το mute.

Το θέμα ήταν πως έπρεπε η τηλεόραση να βρίσκεται σε σκοτεινό δωμάτιο, καθώς αν κάποιος άναβε την όποια λάμπα, άλλαζε το κανάλι.  Δεν μπορούσε δηλαδή, να ξεχωρίσει η συσκευή το φως που προερχόταν από το Flashmatic από το φως όποιας άλλης πηγής. Επίσης, ο χειριστής του Flashmatic όφειλε να ‘ναι και εξαιρετικός στο στόχο, ώστε να κάνει δουλειά. Απαγορευτική ήταν και η τιμή των 100 δολαρίων, σε εποχή που με 600 δολάρια αγόραζες αυτοκίνητο.

Το 1965 ο Αμερικανός φυσικός και εφευρέτης, Robert Adler, ο οποίος εργάστηκε στην ίδια εταιρεία ως αντιπρόεδρος και διευθυντής της έρευνας, εμφάνισε το “Zenith Space Command”, που επίσης ήταν μηχανική συσκευή. Aρχικά σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν ραδιοκύμματα. Μετά σκέφτηκαν πως μαζί με την τηλεόραση του συγκεκριμένου σπιτιού, θα άλλαζε κανάλι και αυτή όσων ήταν κοντά στο διαμέρισμα.

Κατέληξαν στη χρήση υπέρηχου, ώστε να αλλάζει το κανάλι και η ένταση της φωνής (με μικρά “σφυράκια” που είχαν ελατήριο και χτυπούσαν τις αλουμινένιες ράβδους, μέσα στο τηλεχειριστήριο, δημιουργώντας υπερηχητικούς τόνους). Σε ορισμένες συχνότητες, άλλαζε κανάλι). Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε έως τη δεκαετία του ’80. Είχε διαπιστωθεί πως οι συχνότητες που έφερναν αποτέλεσμα δεν γίνονταν αντιληπτές από το αυτί του ανθρώπου, αλλά τρέλεναν τα κατοικίδια. Η ανάγκη για μια περισσότερο πολύπλοκη συσκευή προέκυψε όταν το BBC δημιούργησε το Ceefax Teletext, το 1973. Έως τότε τα τηλεκοντρόλ της αγοράς κατά κύριο λόγο εξυπηρετούσαν την αλλαγή στο επόμενο κανάλι, το προηγούμενη και την ένταση της φωνής. Χρειαζόταν να τακτοποιούν και τς σελίδες των teletext. Τότε προέκυψαν τα “κομπιούτερ”, όπως τα έλεγαν για χρόνια με κουμπιά που είχαν τους αριθμούς από το 1 έως το 9. Προστέθηκαν οι επιλογές ρύθμισης της φωτεινότητας, της έντασης στο χρώμα κλπ. και μετά ήλθαν οι συσκευές που βασίζονταν στην υπέρυθρη επικοινωνία.