3,2,1 Γυρίζουμε: Στο κάστρο που (μεταξύ άλλων) αποθεώθηκε η Καλίσι στο Game of Thrones

“ Ας κάνουμε μία στάση Κινέζων” είπε ο Μοχάμεντ γελώντας και έτεινε στον οδηγό του σκονισμένου Land Cruiser να βγει από το δρόμο. Ήμασταν σε ένα αρκετά υψηλό και καλό για φωτογραφία σημείο της Οροσειράς του Άτλαντα. Ο οδηγός άναψε τσιγάρο και ο Μοχάμεντ έβαλε τα χέρια του υπομονετικά στο μπουφάν. Δεν κάπνιζε. Παρότι κατάγεται από ένα μέρος που το ‘χασ’ όπως λένε εκεί το χασίσι ή ‘τσόκο μαροκάνο’ όπως το λέμε εμείς εδώ, είναι ευρέως διαδεδομένο.

Ο Μοχάμεντ ήταν Βέρβερος. Η πιο παλιά φυλή των Μαροκινών, όπως μας εξήγησε καθισμένος στο κάθισμα του συνοδηγού κοιτώντας μονίμως προς τα πίσω για να τσεκάρει το επίπεδο βαρεμάρας στα πρόσωπά μας, ήταν οι Βερβέροι. Εκείνος με μία γλυκιά αραβογαλλική προφορά τους αποκαλούσε ‘Μπέρμπερς’ στα αγγλικά.

Τον ρώτησα τι βλέπουμε και μου είπε να κάνω λίγη υπομονή. Σε λίγο θα φτάναμε σε ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη του Μαρόκο. Όχι μόνο από τουρίστες. Κυρίως όχι από δαύτους.

Το Ait Ben Haddou δεν ήταν ένα ακόμη Kasbah (κάστρο) να το απαθανατίσεις με φωτογραφίες και σέλφι. Στα χωμάτινα τείχη του, εντός και εκτός, έχουν γυριστεί ταινίες όπως Ο Μονομάχος, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο Πρίγκηπας της Περσίας, η Μούμια, το Τσάι στη Σαχάρα. Όταν φτάσαμε και ξεκινήσαμε να το περπατάμε, ο Μοχάμεντ, υπερήφανος, μετρούσε ταινίες και δόξες της ντίβας του Χόλιγουντ με τους χωμάτινους τοίχους. Εκείνος μας έλεγε την ιστορία και τους λόγους άμυνες για τους οποίους χτίστηκε κάποτε και εγώ έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι άλλο μου θυμίζει όλο αυτό το χώμα που με περιέβαλε.

“ Εδώ γυρίστηκε και μία σειρά αρκετά γνωστή”, είπε ο Μοχάμεντ και έφερε τη λύτρωση στο κεφάλι μου. “ Ναι! Εδώ είναι που η Καλίσι γνώρισε τη Μισσάντεϊ και απέκτησε το στρατό της”! Έψαξα για δράκους, δεν βρήκα κάτι και συνέχισα το περπάτημα. Στα δεξιά μου είχε ένα μικρό καφέ και στα αριστερά μερικές κρεμασμένες τζελάμπες διαπραγματεύσιμες στην τιμή, προς πώληση.

Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από χώμα και στάχυ. Ο ήλιος ήταν καυτός και αφρικάνικος. Μερικά ελληνικά ακούστηκαν πίσω μας. Ήταν τα πρώτα και τελευταία ελληνικά που ακούσαμε σε αυτό το ταξίδι. Κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Στη διαδρομή, ένα πιτσιρίκι μας πήρε το κατόπι. Σταματήσαμε. Ήρθε στο παράθυρό μου. Κατέβασα το τζάμι και εκείνο μου χαμογέλασε. Από το μπουφανάκι του με μία κίνηση μεγάλου τζέντλεμαν έβγαλε και μου πρόσφερε μία καμήλα φτιαγμένη από φύλλα φοίνικα. Του έδωσα μερικά ντίρχαμ και εκείνο πέταξε πίσω στους φίλους του που είχαν σκάσει στα γέλια.

Στιγμιαία, θυμήθηκα τα παιδιά της Κούβας και τις πληρωμένες πόζες τους. Το Kasbah είχε φύγει από το οπτικό μας πεδίο. Είχαμε άλλα 200 χιλιόμετρα περίπου για το Μαρακές. Στο δρόμο, θα συναντούσαμε και άλλα Kasbah. Όχι τόσο κοσμοπολίτικα. Με ανθρώπους μέσα να τα κατοικούν. Τι και αν αυτά δεν είχαν παράθυρα, πόρτες, στέγη.