Η Κούβα δεν είναι τόσο φθηνή όσο νομίζουμε

Στις μπροσούρες των τουριστικών εντύπων η φωτογραφία της Κούβας με ή χωρίς Τσε, με ή χωρίς αυτοκίνητο αντίκα, με ή χωρίς πούρα, ρούμια και χορούς συνοδεύεται από τη λεζάντα: ‘Ταξίδι στο φθηνό παράδεισο’. Ή κάτι παρόμοιο αναλόγως την εφευρετικότητα των τουριστικών πρακτόρων.

Στα διαδικαστικά μιας επίσκεψης στο νησί, βρίσκεται η βίζα (που αν επιλέξεις να πας μέσω Αμερικής όπως εμείς, βγαίνει τρομακτικά δύσκολα αν όχι παράνομα) και η αλλαγή νομίσματος. Όχι του νομίσματος της χώρας αυτής καθεαυτής, αλλά των τουριστών της. Ναι, η Κούβα έχει δύο νομίσματα. Τα CUC ήταν τα δικά μας και ήταν περίπου δέκα φορές ακριβότερα από τα αντίστοιχα κουβανέζικα. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τόσο περίεργο τελικά που μας βλέπουν σαν κινούμενα δολάρια έτοιμα για αρπαγή. Από την άλλη, η εξαθλίωση που δείχνουν να έχουν βιώσει και να βιώνουν οι ντόπιοι είναι απερίγραπτη.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Στη δημόσια τράπεζα (εκεί όλες οι υπηρεσίες προφανώς και είναι δημόσιες) που θα πας για να αλλάξεις τα δολάρια ή τα ευρώ σου σε CUC δεν επιτρέπεται να έχεις ανοιχτό το κινητό ή να βγάλεις φωτογραφίες. Σε αυτήν που πήγαμε εμείς για να αλλάξουμε χρήματα υπήρχαν δύο γκισέδες.

Ο ένας ήταν άδειος, ο άλλος είχε έναν κύριο ντυμένο πάναπλα. Στην είσοδο υπήρχε ένας αξιωματικός που μας έτεινε το χέρι να κατεβάσουμε το κινητό όταν σκεφτήκαμε να απαθανατίσουμε τη στιγμή της συνειδητοποίησης του τι θα πει δημόσια επιχείρηση και δημόσιος υπάλληλος. Χαλαρά, αργά και κανένα άγχος. Ακόμα και στο μέτρημα των χρημάτων, αργός ήταν.

Η Κούβα είναι μία χώρα ακριβή ή τέλος πάντων με κόστη βασισμένη σε ευρωπαϊκά αν όχι αμερικάνικα δεδομένα. Το φαγητό κατ’ άτομο έβγαινε περίπου στα 28 με 30 ευρώ. Η μόνη διαφορά ήταν στα πούρα και στο ρούμι που ναι, είναι αισθητά φθηνότερα -γιατί παράγονται εκεί υποθέτω. Κατά βάση όμως, όλο αυτό το ‘στην Κούβα το ακριβό είναι τα εισιτήρια, κατά τα άλλα δεν θα χαλάσεις τίποτα’ δεν υφίσταται.

Η είσοδος στα κλαμπ (τα οποία έχουν ως επί το πλήστον live) κυμαίνεται από 60 έως 80 ευρώ το άτομο ενώ τα δικά μας ‘ρεμπετάδικα’ έχουν το μπουκάλι 50 με 60 ευρώ και θυμίζουν πολύ ικαριώτικο πανηγύρι. Καρέκλες και τραπέζια πλαστικά, κόσμος που χορεύει ανάμεσά τους. Η βασική διαφορά είναι ότι εκεί ο παραδοσιακός τους χορός είναι η σάλσα. Α! Και ότι τα ικαριώτικα πανηγύρια είναι πολύ φθηνότερα.