Στο Μαρακές καρότσες με γαϊδούρια και πολυτελή αυτοκίνητα περιμένουν στο ίδιο φανάρι

Τα φρούτα στο Μαρόκο, θεωρούνται γλυκό. “ Δεν καταλαβαίνω, εκεί στην Ελλάδα δηλαδή τα φρούτα για τι τα έχετε;” απόρησε γελώντας ο Μοχάμεντ όταν τον ρωτήσαμε τι στο καλό συμβαίνει και ενώ στους καταλόγους βλέπουμε ότι θα φάμε γλυκό, η προσμονή κάθε δείπνου τελειώνει άδοξα με δύο μανταρίνια και μία μπανάνα. Η σοκολάτα έχει 150 ντίρχαμ δηλαδή περίπου 1,5 ευρώ και τη βρίσκεις μόνο συσκευασμένη σε μαγαζιά μεγέθους καροτσιού που υποδύονται τα μίνι μάρκετ. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, προσφέραμε στο Μοχάμεντ και εκείνος την καταβρόχθισε πριν αγγίξει το στόμα του.

Η φτώχεια στο Μαρόκο είναι μία εικόνα που θα δεις σε διάφορες παραλλαγές από την Καζαμπλάνκα και το Μαρακές που θεωρούνται κοσμοπολίτες μέχρι τα διάφορα χωριά που περιστοιχίζουν την οροσειρά του Άτλαντα. Τα χωμάτινα σπίτια δίχως στέγες είναι η μία εκδοχή. Ίσως η πιο σκληρή. Τα ξεφτισμένα ρούχα και τυρμπάν είναι η πιο συνηθισμένη. Ενώ η τρομερή ανάγκη να παζαρέψουν μαζί σου για να σου πουλήσουν κάτι από την πολύτιμη πραμάτεια τους είναι η πιο διχαστικά εκνευριστική. Με ένα “excuse me” μπορεί να σε πάρουν το κατόπι σε όλο το μαχαλά των σουκ (το όνομα των αγορών στα αραβικά) και να σου ρίξουν την τιμή τόσο ώστε να νιώσουν λίγο τη δύναμη από το τουριστικό σου πορτοφόλι.

Ακριβώς πάνω στην ώρα που έχεις πεισθεί για τη λιτότητα και την ταλαιπώρια που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν, παρακολουθείς τις κόντρες ανάμεσα σε  μία τούμπανη καλογυαλισμένη Porsche Macan με το γαϊδούρι του διπλανού κάρου για το ποιος θα σταθεί πρώτος στο φανάρι.

Έξω από την Μεδίνα, την παλιά πόλη του Μαρακές, στην καινούρια πόλη που οι Γάλλοι έφτιαξαν για να χαίρονται τα συμφέροντα τους πρέπει να πετύχαμε τουλάχιστον πενήντα καλοφτιαγμένα Range Rover, μερικές Aston Martin και άλλες τόσες Porsche να γυαλίζουν στις ακτίνες του αφρικάνικου ήλιου. Στο δρόμο για τον κήπο και σπίτι του Ives Saint Laurent που έγινε μουσείο, τα μαγαζιά δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την κρεμασμένη στα σοκάκια πραμάτεια των σουκ. Όχι μόνο σε ποιότητα αλλά και τιμή. Ξαφνικά, στην ίδια πόλη σε σημεία που απέχουν χιλιομετρικά το πολύ δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο (μισή ώρα αν υπολογίσουμε και την κίνηση) συναντούσες μερικές δεκάδες άκρα αντίθετα. Η Ευρώπη της ‘nouvelle ville’ όπως αποκαλούν την πόλη εκτός Μεδίνας είναι αυτή στην οποία οι περισσότεροι Μαροκινοί θέλουν να ανοίξουν το σπίτι τους. Για να εισπνέουν καλύτερα τον ουτοπικό αέρα ενός Πύργου του Άιφελ που βρίσκεται αρκετά μακριά τους κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ήταν πασιφανές ότι αυτή η πολυπόθητη ανάπτυξη που έχει ρημάξει σχεδόν κάθε χώρα της υφηλίου τα τελευταία χρόνια, είχε φτάσει και στο Μαρόκο. Απλώς, βρισκόταν ακόμη στην αίθουσα αναμονής περιμένοντας τις άφαντες βαλίτσες της.

Ο Μοχάμεντ, μία μέρα που περπατούσαμε σε ένα Kasbah (έτσι λένε στα αραβικά τα κάστρα) μας έλεγε ότι το Μαρόκο θα αλλάξει τώρα που ο τουρισμός ανεβαίνει και μαζί του παίρνει και τον κόσμο, τις τιμές, την ποιότητα ζωής. Μέχρι να γίνει αυτό πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί συνυπάρχουν σε ένα δρόμο με κάρα και lamborghini. Σε σουκ και μπουτίκ. Σε μενού χωρίς γλυκά και σοκολάτα.