Τέμπη δύο χρόνια μετά – “Παιδί μου δεν θα σταματήσω”

Του Παντελή Διαμαντόπουλου

 

Η ζωή δεν θα σε ρωτήσει ποτέ αν θέλεις να είσαι δυνατός. Θα σε αναγκάσει να είσαι. Αλήθεια όμως, για ποια δύναμη μιλάμε; Πόσο δυνατοί να είναι άνθρωποι που είδαν τα πάντα να αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα; Από μια ανάρτηση, από ένα τηλεφώνημα, από μια ματιά στην τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ της 28ης του Φλεβάρη του 2023 έχει σημαδέψει μια ολόκληρη χώρα. Δυο τρένα βρέθηκαν το ένα αντίκρυ στο άλλο και εκεί, ο χρόνος σταμάτησε.

 

Η Ελλάδα έζησε μια τραγωδία. Η Ελλάδα που ακόμη παλεύει να το πιστέψει, ακόμη προσπαθεί να καταλάβει. Τα πως και τα γιατί. Αυτά που σε ένα άλλο κράτος ίσως και να είχαν απαντηθεί άμεσα, στην όμορφη αυτή χώρα, ακόμη αναζητούνται.

 

Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται να ψάξεις, είναι οι ψυχές των 57 ανθρώπων που βρίσκονται ακόμη εδώ. 55 οικογένειες στα χαρακώματα. 55 οικογένειες που έχουν ανάγκη τον Έλληνα. Τον πραγματικό Έλληνα. Τον Έλληνα που θα παλέψει μέχρις εσχάτων δίπλα τους στις δικές τους Θερμοπύλες για την δικαίωση. Γιατί αυτές οι οικογένειες προσπαθούν δυο χρόνια τώρα να κρατηθούν ως άλλοι Λακεδαιμόνιοι κόντρα όχι μόνο σε εχθρούς αλλά και στους σύγχρονους Εφιάλτες της εποχής μας.

 

Μια απλή βόλτα στο Καστράκι της Καλαμπάκας μπορεί να σε πείσει. Η Θώμη, η Χρύσα, η Αναστασία- Μαρία είχαν τα δικά τους όνειρα. Και τα όνειρα αυτά τα πήρε ένα τρένο για να τα ταξιδέψει μακριά, ίσως σε μέρη που μπορεί να είναι πολύ πιο γαλήνια από τα δικά μας. Όμως ήταν νωρίς. Πολύ νωρίς για ένα τέτοιου είδους ταξίδι. Τα κορίτσια ήθελαν απλά να πάνε στην Θεσσαλονίκη και όχι πάνω στο άνθος της νιότης τους να φύγουν από κοντά μας. Τα χαμόγελα αυτών των κοριτσιών έσβησαν, όπως μαζί έσβησε και η προηγούμενη ζωή της οικογένειας Πλακιά. Του Νίκου και της Σοφίας, του Δημήτρη και της Μάρθας. Τέσσερις άνθρωποι που από την κορυφή της οικογενειακής ευτυχίας και γαλήνης, βρέθηκαν σε ένα κενό. Από την απλή καθημερινότητα στην καρδιά της Θεσσαλικής γης, ξαφνικά βρέθηκαν πρωταγωνιστές σε ένα πολύ κακό όνειρο από το οποίο δυστυχώς ξέρουν ότι δεν θα ξυπνήσουν ποτέ.

 

Είναι στιγμές που ο πόνος δεν παλεύεται, η ηρεμία είναι λέξη άγνωστη και όπως μου είπε και η γιαγιά των κοριτσιών η κυρία Αναστασία, όλα σε μια στιγμή έσβησαν για πάντα. Ακριβώς δυο χρόνια μετά την δολοφονία των Τεμπών λοιπόν, ανηφόρισα προς το Καστράκι και βρέθηκα με την Μάρθα, την Σοφία, τον Νίκο και τον Δημήτρη σε ένα υπέροχο σημείο, κάμποσα μέτρα πιο πέρα από εκεί που είναι πλέον τα παιδιά τους.

 

Ο στόχος μου ένας. Να μιλήσουν επιτέλους χωρίς μοντάζ, χωρίς την ανάγκη μονόλεπτων θεμάτων. Χωρίς επιλογή κάποιας ατάκας. Δίχως σκαλέτα, δίχως να οδηγώ εγώ την συζήτηση. Αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται να βγάλουν επιτέλους όλα τους τα συναισθήματα. Και αυτός ήταν ο δικός μου σκοπός…