DOOM Review για την επιστροφή του θρυλικού video game

Επιμέλεια: Βασίλης Καμακάρης για το  gr.ign

Αν και η φετινή E3 δεν αργεί να πλησιάσει, σίγουρα θυμάμαι σαν χτες την  περσινή παρουσία της Bethesda στην μεγάλη γιορτή του gaming, στην οποία η εταιρεία απλώς μας καθήλωσε παρουσιάζοντας τα δυνατά της χαρτιά στην σκηνή όπως DOOM, Dishonored 2 και Fallout 4. Το DOOM εμφανίστηκε ως ένα δυνατό ξεκίνημα, αλλά και ως μια “γερή μπουνιά” στα μούτρα των fans που ανυπομονούσαν για την δυνατή επιστροφή του τίτλου ύστερα από το DOOM 3, που κυκλοφόρησε το 2004.

Φυσικά η αναμονή μιας δεκαετίας και βάλε, έφτασε πλέον στο τέλος της και οι πιστοί fans της σειράς πλέον ξεχύθηκαν στην βίαιη κόλαση του DOOM, επιστρέφοντας για μια ακόμη φορά στα αιματοβαμμένα σοκάκια του Union Aerospace Corporation στον Άρη.

Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή και κυρίως για όσους είναι πρωτάρηδες στον κόσμο του DOOM. Το DOOM αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα franchises στην πορεία των first person shooter παιχνιδιών, έχοντας αποθεωθεί από πολλούς παίκτες, αλλά και κατακριθεί για την βία που κατέκλυζε τον τίτλο, με την λογική πως η εμπειρία που βιώνει ο παίκτης συμβαίνει σε πρώτο πρόσωπο. Πλέον ύστερα από 12 χρόνια αναμονής, μετά την κυκλοφορία του DOOM 3, το DOOM ήρθε και επίσημα ως ένα reboot της σειράς για να μας δείξει ότι ο πατέρας των FPS είναι στα πάτρια εδάφη και έτοιμος για όλα. Για άλλη μια φορά η ιστορία περιστρέφεται από τον αγαπημένο μας DOOMguy ή DOOM Marine, ο οποίος ξυπνώντας αλυσοδεμένος σε μια σαρκοφάγο, δραπετεύει ξεκινώντας να σφάζει όποιον δαιμονισμένο τον πλησιάζει για ένα θερμό καλωσόρισμα στην πραγματική κόλαση των εγκαταστάσεων της UAC. Πιθανώς το άκουσμα “reboot” να είχε δώσει μια μικρή ανησυχία για το τι σκοπεύει η Bethesda και η id Software να πράξουν με αυτό το franchise, καθώς ουκ ολίγες οι φορές που το όνομα ήταν σκοπός για κερδοσκοπία, ωστόσο εδώ το κοινό ήταν πάνω από τα λεφτά και η γενική εικόνα του singleplayer είναι ένα full package pure νοσταλγίας, από το ξεκίνημα του παιχνιδιού, μέχρι και την αποκορύφωση του, περιλαμβάνοντας όλα τα ερεθίσματα του παρελθόντος.

Η απαράλλαχτη αισθητική από τα πρώτα παιχνίδια είναι εμφανής στο νέο DOOM, η οποία έχει “κεντηθεί” με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στα γραφικά, χάρις την id Tech 6, αναδιαμορφώνοντας έτσι κάθε κομμάτι του παιχνιδιού από ένα απλό δωμάτιο, ένα όπλο, μέχρι και τα αιμοδιψή τέρατα που τριγυρνούν μέσα, περιμένοντας να μας κομματιάσουν, αν φυσικά ζήσουν για να το κάνουν. Η ατμόσφαιρα των γραφικών δεν είναι μόνο στο περιβάλλον, αλλά αποτυπώνεται περισσότερο και στην λεπτομέρεια των διαμελισμών, μιας και αυτό είναι το σημαντικότερο κομμάτι, με την νέα προσθήκη των executions να μας ξυπνά τα πρωτόγονα ένστικτα μας, θέλοντας να κατακρεουργήσουμε περισσοτέρους δαίμονες από ποτέ.

Πριν την μεγάλη σφαγή πάντα, οπού υπάρχει και καπνός υπάρχει και φωτιά και αυτή είναι το οπλοστάσιο μας, μιας και με έκανε συνεχώς να ανατριχιάζω αγγίζοντας για πρώτη φορά κάποιο όπλο στο παιχνίδι, έχοντας το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με τον Rocket Raccoon από το Guardians of the Galaxy (κατά την απόδραση τους), ξεκινώντας παράλληλα έναν καταιγισμό πυρών σε οτιδήποτε εμφανιζόταν σε απόσταση βολής. Βέβαια στην νέα εποχή, εκτός από τα bam-boom και τα πεταγμένα έντερα, έχουμε συνηθίσει τα όπλα μας να είναι προικισμένα με κάποιες ιδιότητες, κάτι που το DOOM το προσφέρει απλόχερα με κάθε όπλο ξεχωριστά να συνδυάζει 1 με 2 attachments, κάνοντας την σφαγή τρόπο ζωής. Όμως τι να τα κάνεις για όλα αυτά άμα η μουσική υπόκρουση δεν δίνει την σωστή νότα της; Η μουσική του DOOM δεν είναι απλώς επική και ξεσηκωτική, είναι η “πάπρικα” που δένει στη συνταγή του παιχνιδιού, με τους γρήγορους ρυθμούς να μας αγριεύουν σε κάθε μας βήμα και να κορυφώνεται με κάθε σφαγή είτε αυτή προέρχεται από ένα execution ή από αλυσοπρίονο.

Όταν ο DOOMguy γίνεται η Ντόρα, η μικρή εξερευνήτρια…

Η γραμμική αισθητική που ακολουθεί το DOOM μπορεί να μας βάφει τα χέρια με αίμα, ωστόσο κάποιες φορές η εξερεύνηση μας βάζει σε πειρασμούς να “χτενίσουμε” την κάθε πίστα πριν την ολοκλήρωση της για διάφορα μυστικά καλούδια, με το ίδιο το παιχνίδι να σφύζει από αυτά. Το DOOM έχει μια ποικιλία από collectibles για κάθε γούστο, συνδυάζοντας τόσο σημαντικά αντικείμενα για την πρόοδο του παιχνιδιού, αλλά και για δική μας ευχαρίστηση, αν μας αρέσουν οι εξερευνήσεις. Τα collectibles που ενισχύουν τις επιδόσεις μας στο παιχνίδι είναι τα field drones, τα argent cells και οι elite guards. Τα field drones υπάρχουν αποκλειστικά για τα όπλα και μας προσφέρουν τα ήδη αναφερόμενα attachments, σε αντίθεση με τα argent cells και τους elite guards που αφορούν κυρίως την praetor suit του χαρακτήρα μας ανεβάζοντας το ποσοστά της ζωής, της προστασίας και των πυρομαχικών, καθώς και πλεονεκτήματα εντός της μάχης.

Σε αυτό το κομμάτι ο τίτλος θα συγκίνησει και με το παραπάνω τους παλαίμαχους φίλους της σειράς και αυτό το καταφέρνει με τα secret rooms. Τα secret rooms αποτελούν κομμάτια του χάρτη, στα οποία με το πάτημα ενός μοχλού εισβάλουμε σε σκηνικά από τα πρώτα δύο παιχνίδια της σειράς, με τα old school γραφικά να μας κάνουν ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο. Εννοείται ότι αυτές οι πινελιές της ανάδρομης δεν σταματάνε εκεί, διότι με την εύρεση ενός δωμάτιου οι παίκτες μπορούν από το menu του παιχνιδιού να παίξουν την πίστα που βρήκανε από την αρχή, διαθέτοντας τα στοιχεία του τώρα στα γραφικά του πριν, σε παρόμοιο κλίμα με το easter egg του Wolfenstein the New Order.

Και τέλος ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου collectibles που έχει το παιχνίδι είναι οι μικρές φιγούρες από παραλλαγές του DOOMguy, που βρίσκουμε διασκορπισμένες στις πίστες, έχοντας μια σχετική αλληλεπίδραση με τον χαρακτήρα μας, κάνοντας ένα fist bump στον μικρό πλαστικό εαυτό του. Θέλετε και άλλη αλληλεπίδραση; Το meta narrative του χαρακτήρα πραγματικά μας εκπλήσσει και μας δίνει αρκετή ώθηση να ταυτιστούμε μαζί του, εντός του game, ειδικά αν πρόκειται για fans του terminator αποχαιρετώντας μας ως ψητός στην λάβα… με ένα thumps up.

No pain no gain

Και τι δεν έχουμε… σφαγές έχουμε, δαίμονες έχουμε, επική μουσική έχουμε, secrets έχουμε… τι μας λείπει; Πρόκληση! Η πρόκληση στο DOOM είναι ίσως το “Α και το Ω” σε οποίον πιστεύει ότι μπορεί να ολοκληρώσει το παιχνίδι σε ανάμενα κάρβουνα. Το game αν και διαθέτει τα κλασικά difficulties, μπορεί να προκαλέσει παραπάνω τους παίκτες αν δοκιμάσουν την τύχη τους στα nightmare και ultra-nightmare modes για να αποδείξουν το πόσο καλοί χασάπηδες δαιμόνων είναι. Το ultra-nightmare είναι το προπύργιο της απόλυτης τρέλας και αυτό αποδεικνύεται από το σκεπτικό ότι σε περίπτωση ενός θανάτου, φτου και από την αρχή, κάνοντας τους εχθρούς μας όλο και πιο επικίνδυνους προς εμάς. Άλλωστε το τι υπάρχει ένα και μόνο achievement που μας ανταμείβει αν ολοκληρώσουμε την πρώτη αποστολή σε αυτό το επίπεδο δυσκολίας, μας λέει πολλά. Τώρα από την άλλη εάν κάποιος δεν θέλει να μπει σε τόσο ψυχοφθόρες διαδικασίες, ανεξάρτητα το επίπεδο που παίζει, κάθε πίστα κατέχει με την σειρά της διάφορα challenges.

Τα challenges αυτά καθαυτά, περισσότερο μας προστάζουν να πράξουμε κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες μέσα σε κάθε level, θέτοντας μας να εξερευνήσουμε ή να σκοτώσουμε με κάποιο τρόπο έναν ή περισσοτέρους εχθρούς. Με την ολοκλήρωση κάθε challenge αποκτούμε και upgrade points για να αναβαθμίσουμε τα attachments των όπλων μας και τα abilities της στολής, παράλληλα ακόμα και τα ίδια τα attachments στο τελικό στάδιο της αναβάθμισης τους, ζητούν την ολοκλήρωση μιας πρόκλησης με την χρήση αυτών. Όπως λέει και ο σοφός λαός άμα δεν ιδρώσεις, δεν θα αποκτήσεις αυτά που θες, ένα ακόμα collectible αντικείμενο, το οποίο τοποθετείται περισσότερο στα challenges, είναι τα runes. Με την ενεργοποίηση τους, εισερχόμαστε σε μια σχετικά μικρή πρόκληση, βγάζοντας την εις πέρας για να τα κάνουμε δικά μας. Με την απόκτηση τους, τα runes μας χαρίζουν ένα ακόμα πλεονέκτημα στην μάχη, έχοντας επιπλέον την δυνατότητα να αναβαθμίσουμε αυτό το χάρισμα.

Να φέρω τα κάρβουνα και το φτυάρι;

Το DOOM τόσο στις κονσόλες, όσο και στους υπολογιστές τρέχει σε ανάλυση 1080p, με 60 frames per second, με μια ίσως δεδομένη διάφορα ότι στους υπολογιστές το optimization περιλαμβάνει μια ποικίλα ρυθμίσεων. Στο θέμα των επιδόσεων του δεν υπήρξαν φαινόμενα από bugs και glitches, που ενδεχομένως να αλλοίωναν την εμπειρία του gameplay, αντιμετωπίζοντας μονάχα κάποια frame drops, σε σχετικά δικαιολογημένα σημεία τις στιγμές που ακόμα και το ίδιο το χάος δήλωνε το φυσικό παρόν του, στον ασταμάτητο καταιγισμό της μάχης. Σε περίπτωση που το θηρίο σας μπορεί να αντέξει μεγάλες αναλύσεις, για να μην το “θάψετε”, υπάρχει μια ρύθμιση στα γραφικά, με την ονομασία nightmare, η οποία αν και ζητά κάρτες γραφικών με μνήμη της τάξεως των 5GB και άνω, εγγυάται εξωπραγματικά αποτελέσματα όσον αφορά την ανάλυση του παιχνιδιού.

Εσύ!… στην αντίπαλη ομάδα, έλα να δω κάτι αν θα σε πονέσει…

Αφού ξεκοκάλισα το singleplayer και με το παραπάνω, ήρθε η ώρα για το κομμάτι του multiplayer. Το multiplayer αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν αρμόζει σε ένα πόνημα όπως το DOOM, αναγκάστηκα το αποδέχομαι, με το σκεπτικό πως θα αργήσουμε λίγο, έως πολύ να δούμε ένα νέο Quake από την id Software, καθώς ήταν αυτό που διατηρούσε τα δυνατά standards για την multiplayer σκηνή, ωστόσο η φετινή E3 δεν θα αργήσει και πολύ, οπότε ελπίζουμε σύντομα να έχουμε έναν νέο τίτλο της εν λόγω σειράς. Το multiplayer ως mode είναι σχετικά πλούσιο σε υλικό και υπόσχεται να μας κρατήσει αρκετές ώρες εντός του, όμως εδώ είναι που το multiplayer μας χαλάει λίγο. Από την πρώτη ματιά εντός της μάχης, το multiplayer δεν φέρνει τόσο το συναίσθημα από τα παλιά και καλά arena shooters, που είχαμε συνηθίσει από εποχές όπως το Quake 3: Arena και το Unreal Tournament 2004, έχοντας έναν αισθητά πιο αργό ρυθμό και με τα όπλα να μην είναι τοποθετημένα στην πίστα, αλλά σε loadouts.

Τα loadouts μιας και το έπιασα από εκεί, μας επιτρέπουν να διαθέτουμε δύο διαφορετικά όπλα για να ορμήσουμε στην μάχη, αν και μικρός ο αριθμός τους σε ποικιλία επίλογων, συναντάμε ορισμένα, που δεν εμφανίζονται στο single player, δίνοντας μια διαφοροποίηση του ενός mode από το άλλο. Τώρα, όσον αφορά τα games που μπορούμε να παίξουμε στο τυπικά διαμορφωμένο multiplayer, είναι χωρισμένα σε objective based και round based. Στα objective based τα modes που έχουμε είναι team deathmatch, souls harvest, domination και warpath, ενώ στα round based έχουμε τα freeze tag και tag arena.

Team Deathmatch: Ένα από τα κλασικότερα modes, το team deathmatch βάζει τους παίκτες σε έναν αγώνα θανάτου, με την νικητήρια ομάδα να είναι αυτή που θα συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό από kills.

Souls Harvest: Ένα αντίστοιχο mode του team deathmatch – kill confirm, όμως εδώ ο βασικός στόχος είναι οι ομάδες να μαζέψουν όσα περισσότερα souls μπορούν. Κάθε soul εμφανίζεται μετά τον θάνατο ενός χαρακτήρα.

Domination: Το domination έχει την λογική του capture the objective, οι παίκτες πρέπει να κατακτήσουν τρία zones στον χάρτη και να τις διασφαλίσουν, μέχρι να συλλέξουν τους απαραίτητους πόντους.

Warpath: Μια παραλλαγή του domination, ωστόσο εδώ οι παίκτες πρέπει να κατακτήσουν και να προστατεύσουν ένα κινούμενο zone, μέχρι να συλλέξουν τους απαραίτητους πόντους.

Freeze Tag: Δύο ομάδες παίζουν σε έναν best of 3 αγώνα θανάτου, με την διαφορά ότι οι ηττημένοι παίκτες παγώνουν εντός της πίστας. Όσοι μένουν ακόμα ζωντανοί θα πρέπει να επαναφέρουν τους παγωμένους παίκτες στο παιχνίδι, ενώ παράλληλα θα πρέπει να βγάλουν εκτός την αντίπαλη ομάδα. Η ομάδα που θα παγώσουν όλοι οι παίκτες χάνει.

Tag Arena: Στο tag team οι δύο ομάδες παίζουν σε έναν best of 3 deathmatch αγώνα, με σκοπό να σκοτώσουν τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, η ομάδα που θα χάσει είναι αυτή που θα σκοτωθούν όλοι οι παίκτες της.

Για να ενισχυθεί λίγο παραπάνω το multiplayer κομμάτι οι δύο προσθήκες που συναντάμε είναι τα hack modules και τα demon runes. Τα hack modules είναι διάφορα πλεονεκτήματα, τα όποια συνήθως προσφέρουν επιπλέον XP με κάθε kill, μειώνουν τον χρόνο αναμονής των supplies και πολλά άλλα σε ένα χρονικό διάστημα, ανάλογα με το tier που βρίσκεται το ενεργοποιημένο modules. Δυστυχώς σε αυτό το σημείο, ένα αρνητικό αυτών είναι πως στην περίπτωση που σκοτωθούμε το module παραμένει εντός του παιχνιδιού στον χρόνο που του έχει περισσέψει, παρέχοντας μας την δυνατότητα να το συνεχίσουμε ή να χρησιμοποιήσουμε κάποιο άλλο. Προσωπικά, αυτό το πράγμα με χάλασε αρκετά μιας και μου στερεί την αγωνία για την διατήρηση του μέσα στην μάχη, που αναμφίβολα αν χανόταν μετά τον θάνατο, η αδρεναλίνη και η διασκέδαση μέσα στο multiplayer θα ήταν ακόμα πιο έντονη.

Τα demon runes από την δική τους μεριά είχαν την αγωνία του να μην τα χάσω κατά την χρήση τους. Τα demon runes εμφανίζονται σταδιακά κατά την διάρκεια της μάχης και επιτρέπουν στον κάτοχο τους να μεταμορφωθεί για μικρό χρονικό διάστημα σε Revenant, Baron of Hell, Mancubus ή Prowler, ανάλογα με ποιον έχει επιλέξει στην έναρξη του αγώνα. Κάθε δαίμονας έχει ένα δικό του τρόπο μάχης, ο οποίος πέρα από το να εξασφαλίσει περισσότερα kills για την ομάδα του, τον βοηθάει στο να μην χάσει το rune, μιας και αν συμβεί αυτό το rune περνά στην αντίπαλη ομάδα. Ύστερα από το τέλος κάθε αγώνα, οι παίκτες λαμβάνουν τα ανάλογα XP, με βάση τις επιδόσεις τους, αποκτώντας συγχρόνως και διάφορα cosmetics και χρώματα για την πανοπλία τους και τα όπλα, για να είναι σε θέση να τα διακοσμήσουν όπως θέλουν.

Και μέσα από τα λουτρά αίματος ένας καλλιτέχνης γεννιέται!

Μπορεί το multiplayer να μην με ευχαρίστησε όσο θα ήθελα, αλλά η εμφάνιση του snapmap είναι το κάτι άλλο.

Το snapmap λειτουργεί ως ένα community workshop για τους παίκτες του DOOM προσφέροντας τους την ευκαιρία να δημιουργήσουν τα δικά τους maps πάνω σε templates (ή modes), που αν και ορισμένα δεν τα έχουμε για κάποιο λόγο στο multi είναι τα: Basic, Classic Deathmatch, Capture the Flag, Extraction, King of the Hill, Survival, Team Deathmatch και Tiny. Πάνω σε αυτά τα templates οι παίκτες μπορούν να σχεδιάσουν maps για το multiplayer κομμάτι, αλλά και για το singleplayer με την πιθανή προσθήκη co-op συνεργασίας. Η δημιουργία ενός map γίνεται σε ένα editor, παρέχοντας όλες τις απαραίτητες επιλογές για το πώς θα θέλαμε εμείς να κατασκευάσουμε τον δικό μας χάρτη και στην συνέχεια να τον δημοσιεύσουμε στην κοινότητα για να τον δοκιμάσουν και να τον βαθμολογήσουν. Στην περίπτωση που κάποιος δεν γνωρίζει την διαδικασία υλοποίησης ενός snapmap, το mode έχει τα κατάλληλα tutorials μαθαίνοντας μας τα βασικά αλλά και τα προχωρημένα στάδια για τα εργαλεία του snapmap, προκειμένου να σχεδιάσουμε κάτι αρκετά μεγάλο για εμάς και τους υπολοίπους παίκτες. Το snapmap είναι κάτι πρωτόγνωρο για το συμπάν του DOOM, μιας και παλιότερα τέτοιες αλλαγές στην δομή του παιχνιδιού δεν τις παρείχε άμεσα η εταιρεία και για να εντάξουμε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να βρούμε το mod που χρειαζόμαστε.

Εκτός βέβαια από την μεριά του δημιουργού, είμαστε σε θέση να δοκιμάσουμε με την σειρά μας τις κατασκευές άλλων παικτών κρίνοντας, αν μας αρέσουν ή όχι, αποκτώντας μαζί και points για να αγοράσουμε αντικείμενα, που θα μας φανούν χρήσιμα στα δικά μας maps. Αυτά τα αντικείμενα δεν έχουν άμεση σχέση με τον χάρτη μας, αλλά περιστρέφονται σε όπλα και cosmetics, στην περίπτωση που θέλουμε ο χαρακτήρας να διαφέρει, ώστε να είναι πιο κοντά στο ύφος του έργου μας.

Πριν κλείσω και οριστικά την τελική ετυμηγορία για το DOOM, μπορώ να πω, πως όσο το περίμενα με λαχταρά αυτό το παιχνίδι, άλλο τόσο είχα και προκαταλήψεις για το τι θα λαβώ σαν τελικό προϊόν. Όλες αυτές οι προκαταλήψεις μπορεί να έφυγαν από τα κομμάτια του singleplayer και του snapmap, χαρίζοντας μου αυτά που ήθελα να δω ως fan του DOOM, ωστόσο μια πικρά στο multiplayer κομμάτι την έλαβα, χωρίς απαραίτητα να στηρίζω την ύπαρξη του. Αν ακόμα το σκέφτεστε για το αν θα το αποκτήσετε ή όχι, τότε ο δισταγμός πρέπει να φύγει από την μέση και να έρθει η στιγμή που θα πατήσετε το play για να καταστρέψετε τον πληθυσμό της κόλασης.

THE VERDICT

Το συμπέρασμα για το νέο DOOM είναι απλό… Παρά τις ατέλειες του multiplayer, το singleplayer είναι αξιοπρεπέστατο, γεμάτο νοσταλγία και έτοιμο να ικανοποιήσει τους fans, που ζητούσαν μια γερή δόση σφαγής με φόντο την κόλαση.  Το πλούσιο περιεχόμενο του από features, η ποικιλία από modes, καθώς και η όψη του δημιουργού, χάρις το snapmap είναι το τέλειο τρίπτυχο, που επιβεβαιώνει πως ο πατέρας των first person shooters επέστρεψε και φέρνει ένα full package νοσταλγίας και χάους σε κονσόλες και υπολογιστές.

Το νέο DOOM παίρνει με υπερηφάνεια τα σκήπτρα των προγόνων του και αποκτά μια θέση στα Games του 2016 που πρέπει να δοκιμάσετε.

Βαθμολογία: 9/10

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟ GR.IGN:

Ξεσκεπάζοντας τα μυστικά του Uncharted 4

Total War: Warhammer Review (+Διαγωνισμός)