Δ. ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΓΑΛΑΤΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΟΥΡΗΤΗΡΩΝ!

Αν κάποιος επισκέπτονταν ένα από τα γραφεία του ομίλου ΔΕΛΤΑ είτε στον Ταύρο είτε στον Άγιο Στέφανο, την εποχή που ισχυρός άνδρας ήταν ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, το μάτι του ήταν αδύνατο να μην πέσει πάνω σε κάποιο από τα έργα μοντέρνας τέχνης στους χώρους υποδοχής. Χαρακτηριστικότερα όλων κάποιες αγελάδες του cow parade της Αθήνας. Από τότε, και κυρίως μετά το 2007 που άφησε πίσω τις επιχειρήσεις, χρειάζονται αρκετά στρέμματα για να φιλοξενήσουν το σύνολο από τα 500 περίπου έργα του, τα περισσότερα από τα οποία είναι ογκώδη.

Για αυτή την προσήλωση αλλά και την προσφορά για την διάδοση της τέχνης μεθαύριο, Δευτέρα 17 Νοεμβρίου, στη Νέα Υόρκη ο παγκόσμιος οργανισμός επιμελητών  Independent Curators International (ICI), επέλεξε τον πρώην Πρόεδρο του ΣΕΒ για να του αποδώσει το βραβείο Leo Award.

Σε αντίθεση με μία μεγάλη μερίδα επιχειρηματιών στην Ελλάδα που επιδεικνύουν προκλητικά τα πλούτη τους, με εξοχικά στην Μύκονο, αγοράζοντας ομάδες και “συζύγους τρόπαια”, και με χορηγίες βιτρίνας ή συμφερόντων, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος φαντάζει ως μοναχικός “ροκάς” που συνεχίζει στην έκτη δεκαετία της ζωής του να κάνει αυτό που του αρέσει χωρίς να μπαίνει σε καλούπια.

Στην επιχειρηματική του θητεία δεν δίστασε να σπάσει αρκετές φορές “αυγά” και να είναι σχεδόν μόνιμα σε κόντρα με όλους και με όλα. Μπήκε στην αγορά του γιαουρτιού όταν την μονοπωλούσε η ΦΑΓΕ, άνοιξε την αγορά των χυμών ψυγείου, προσπάθησε και πέρασε σε μεγάλο βαθμό να κάνει τα ψιλικατζίδικα από “Έβγες” σε “Δέλτα της γειτονιάς”, πέτυχε την επιθετική εξαγορά της Goody’s όταν οι παλιοί μέτοχοι έλεγαν “΄μόνο πάνω από το πτώμα μας” και άλλες πολλές μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες που κάποιες στέφθηκαν με επιτυχία και άλλες όχι.

Το 2005 μαζί με τον γνωστό από τα παιδικά του χρόνια Σπύρο Θεοδωρόπουλο (σ.σ. οι γονείς τους είχαν καταστήματα στα Εξάρχεια) δημιούργησαν έναν όμιλο που ήταν μακράν ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα και μία υπολογίσιμη δύναμη στην Ευρώπη. Ο λόγος για την Vivartia, που είχε σήματα όπως την Δέλτα, την Chipita, τον Μπαρμπά Στάθη, την Χρυσή Ζύμη και τη Goody’s. Δύο χρόνια αργότερα ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, σχεδόν προφητικά, αποχαιρετά το δημιούργημα τους, λίγο πριν φανούν τα σύννεφα της κρίσης στην καλύτερη δυνατή τιμή που θα μπορούσε πιάσει.  Θα πουλήσει την Δέλτα Παγωτού (που πλέον ήταν κυρίαρχη σε όλα τα Βαλκάνια) στην Nestle και όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες της Vivartia στην Marfin του Ανδρέα Βγενόπουλου. Η ιστορία δικαίωσε τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο που έβαλε στους λογαριασμούς του στο Λουξεμβούργο περίπου 450 εκατ. ευρώ ενώ η Vivartia χτυπημένη από την ύφεση και τον ανταγωνισμό συσσωρεύει ζημίες χρόνο με τον χρόνο.

Το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ

Η επόμενη ημέρα βρίσκει τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να συνεχίζει να είναι στο τιμόνι του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών με την χολή να περισσεύει για τον πρόεδρο των βιομηχάνων που δεν έχει βιομηχανία. Από την μεριά του αντέτεινε ότι θα είναι πρόεδρος “full time”. Δυστυχώς για εκείνον η περίοδος δεν βοήθησε για σημαντικές κινήσεις όμως και ο ίδιος κάνοντας  την αυτοκριτική του κατά τον απολογισμό τον περασμένο Μάιο κατά την παράδοση της προεδρίας παραδέχθηκε ότι κατά την θητεία του λειτούργησε προσωποκεντρικά και ότι οι πόρτες του ΣΕΒ δεν ήταν ανοιχτές όσο θα έπρεπε στα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ. 

Ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία της “ροκ” πλευράς της θητεία του ήταν η πρώτη επαφή που είχε με τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ο τελευταίος αναδείχθηκε Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αρκετοί ήταν αυτοί που μιλούσαν για ανοιχτό “φλερτ” όταν από το βήμα της συνέλευσης του ΣΕΒ έκανε λόγο για ευπρόσδεκτο ριζοσπαστισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φράση που έκανε αρκετούς βιομηχάνους να απειλούν με αποχώρηση από τον ΣΕΒ (ο Θ. Παπαλεξόπουλος φέρεται να είπε ότι “αυτός ο ΣΕΒ δεν με αντιπροσωπεύει”) και τους πιο επιθετικούς να αφήνουν υπονοούμενα ότι έπαιζε προσωπικά παιχνίδια ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο έχοντας τα λεφτά του εξασφαλισμένα στον Λουξεμβούργο. Το τελευταίο, πολύ πριν έρθει ξανά στην επικαιρότητα την περασμένη εβδομάδα, φέρεται ότι ήταν και από τα θέματα που είχαν θίξει τόσο οι Γερμανοί αξιωματούχοι όσο και η ίδια η Μέρκελ όταν προσκαλούσαμε τους Γερμανούς να επενδύσουν στην Ελλάδα. “Που είναι οι Έλληνες επιχειρηματίες; γιατί δεν φέρνουν τα λεφτά τους στην χώρα;” ήταν η απάντηση των Γερμανών.  

H επιστροφή ως επενδυτής

Επιχειρηματικά ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος έμεινε αμέτοχος για πάνω από μία πενταετία μετά από την αποχώρηση του από την Vivartia. Διαβλέποντας όμως ότι η ύφεση βρίσκεται στα τελευταία της στάδια προχωρά ξανά σε επιλεκτικές επενδύσεις. Αρχικά στήριξε την κόρη του Αλεξάνδρα στην εξαγορά δύο ραδιοφωνικών σταθμών, του “Εν Λευκώ” και του “Play 88,9”. Στην συνέχεια μέσω του fund, Damma Holdings που έχει δημιουργήσει ανακοίνωσε το 2013 την εξαγορά της  ιταλικής Sireclab που δραστηριοποιείται στην τεχνολογία LED. H εξαγορά που έγινε από κοινού με τον Γιώργο Δαυίδ της Coca Cola Τρία Έψιλον προέβλεπε και την δημιουργία μονάδας στην Ελλάδας, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι νεότερο πάνω σε αυτό. Ακολούθησε η εξαγορά του 33,9% της Ελληνικής Ζυθοποιίας Αταλάντης, η απόκτηση του 5% στην Κορρές και πριν από ένα περίπου μήνα η συμμετοχή με 7,5% στην “Μέγας Γύρος”. Παράλληλα έχει  προαναγγείλει κινήσεις ύψους 50 εκατ. ευρώ τα επόμενα χρόνια σε ελληνικές μεσαίες επιχειρήσεις.

Η εμμονή με τους ουρητήρες

Όσο φειδωλός ήταν τα τελευταία χρόνια στις επενδύσεις τόσο ανοιχτοχέρης ήταν στην αγορά έργων τέχνης. Έχοντας αρχίσει να “χτίζει” την συλλογή του από το 1994 το 2009 φέρεται να αγόρασε το “Fight Fantasy” του David Hammons σε δημοπρασία στο Λονδίνο προσφέροντας το ποσό ρεκόρ για έργο του καλλιτέχνη, 1,5 εκατ. δολάρια.

Ένα από τα έργα που είναι υπερήφανος που έχει καταφέρει να φέρει στην συλλογή του είναι το “La fontaine” του Marcel Ducham που  άλλαξε την πορεία της μοντέρνας τέχνης. Το “La fontaine”, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν απλό, λευκό ουρητήρα είχε την ατυχία να καταστραφεί (το έργο του 1917) όμως υπήρξαν έξι αντίγραφα στην δεκαετία του ’60, με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να αποκτά το No5. To 2000 θα αγοράσει και την “χρυσή” εκδοχή του ουρητήρα (Buddha) ένα έργο του Sherrie Levine. Το αγόρασε έναντι 48 χιλ. δολαρίων και πλέον η αξία του έχει εκτοξευθεί πάνω από 500.000 δολάρια. Ο ίδιος, όπως δήλωσε πριν από λίγα χρόνια στην telegraph δεν σκοπεύει να εκμεταλλευθεί οικονομικά την αξία που παίρνουν τα έργα της συλλογής του.

Στην ίδια συνέντευξη, για την εμμονή του να αγοράζει ογκώδη έργα θα δηλώσει αστειευόμενος ότι οι “έμποροι τέχνης είναι ευγνώμονες που τα ξεφορτώνονται”. Ένα από τα σημαντικά μεγάλα έργα είναι το Chrysler Imperial του Matthew Barney (συνιδιοκτησία με το Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης, στο οποίο και πρόκειται να δωρηθεί) ενώ το Simply Botiful του Christoph Buchel εκτείνεται σε 5.000 τ.μ..

Οι κινήσεις στην Ελλάδα

Με τις συλλογές του να έχουν φιλοξενηθεί σε όλο τον κόσμο και εκθέσεις που φέρουν το όνομα του να έχουν πραγματοποιηθεί σε Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία. Αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει μέσω της μικρής επιχειρηματικά Ελλάδα το κατάφερε προσωπικά μέσω της Τέχνης. Σήμερα θεωρείται ένας από τις εκατό πιο σημαντικές προσωπικότητες στον χώρο των συλλεκτών ενώ είναι ενεργό μέλος δύο παγκόσμιων “ναών” της τέχνης, του Guggenheim και του Tate Gallery.

Στην Ελλάδα προσπάθησε την περασμένη άνοιξη να φέρει την τέχνη κοντά στους πολίτες αναλαμβάνοντας να επενδύσει στην ανάπλαση του Εθνικού Κήπου και στην δημιουργία μίας διαδραστικής έκθεσης. Το όνειρο του αυτό πάγωσε μετά από τις αντιδράσεις των “Φίλων του Εθνικού Κήπου”. Επόμενο στοίχημα η φιλοξενία έργων του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ή αλλιώς το στοιχειωμένο μουσείο στο ΦΙΞ) αν και όταν ανοίξει τις πόρτες του.

Διαβάστε περισσότερα για τον πολιτιστικό οργανισμό ΝΕΟΝ που έχει δημιουργήσει εδώ και για την συλλογή του εδώ