Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ 10 ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Βρέθηκαν στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου πήραν την απόφαση. Πάτησαν το κουμπί και τα καρέ τους έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Αναγνωρίσιμες φωτογραφίες από ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές. Σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Στιγμές δυνατές. Έντονα συναισθήματα. Λήψεις που κρύβουν τη δική τους ιστορία.

Yevgeny Khaldei – Η ανύψωση της σημαίας των Σοβιετικών, 1945

Αποτελεί μία από τις αναγνωρίσιμες φωτογραφίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί να μην ήταν αυθόρμητη όπως το πρότυπό της, η φωτογραφία του Joe Rosenthal με την αμερικανική σημαία να υψώνεται στο Iwo Jima, αλλά έγραψε τη δική της ιστορία.

Εκτός από καθοδηγούμενη, η πραγματική φωτογραφία είναι πειραγμένη. Οι Σοβιετικοί, επηρεασμένοι από τη δημοσιότητα που είχε πάρει η φωτογραφία του Joe Rosenthal, ζήτησαν από τον φωτογράφο να ταξιδέψει από τη Μόσχα στο Βερολίνο για τη λήψη μιας ανάλογης φωτογραφίας που θα συμβόλιζε τη νίκη τους εναντίον των Γερμανών.

Ξεκινώντας το ταξίδι του, ο Yevgeny Khaldei έβαλε στη βαλίτσα του και τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης. Μόλις έφτασε στο Βερολίνο άρχισε να αναζητά τοποθεσίες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ιδανικό “κάδρο” για τη λήψη του.

Ανάμεσα στα σημεία που απέρριψε προτού καταλήξει στο κτίριο Reichstag, όπου βέβαια η σημαία των Σοβιετικών είχε υψωθεί λίγες ημέρες νωρίτερα, ήταν η Πύλη του Βραδεμβούργου και και το Αεροδρόμιο Tempelhof.

Στις 2 Μαΐου του 1945 έφτιαξε την “ομάδα” του -Σοβιετικοί στρατιώτες- και επιχείρησε να αναπαραστήσει τη στιγμή. Η φωτογραφία τραβήχτηκε αλλά η παρατηρητικότητα των Σοβιετικών θα έφερνε τις απαραίτητες αλλοιώσεις στο τελικό αποτέλεσμα.

Τα δύο ρολόγια που στην πραγματική λήψη φορά ένας εκ των στρατιωτών φανέρωναν ότι είχε προχωρήσει σε λεηλασίες. Έτσι ζήτησαν από τον Khaldei να τα αφαιρέσει.

Από τη στιγμή που μπήκε βέβαια στη διαδικασία να “αλλοιώσει” το τελικό αποτέλεσμα, είπε να προχωρήσει και σε μία ακόμα βελτιωτική ενέργεια, δίνονταν έναν πιο σκούρο τόνο στον καπνό που φαίνεται στο βάθος.

Η νέα πειραγμένη έκδοση της φωτογραφίας δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ogonjok και έγινε παγκοσμίως αναγνωρίσιμη. Αφού όμως είχε μπει ο δαίμονας του… φωτογραφείου, το τελικό αποτέλεσμα συνέχισε να υφίσταται αλλοιώσεις. Έτσι η σημαία άρχισε να κυματίζει πιο δραματικά στον αέρα, ενώ αργότερα προστέθηκε και χρώμα.

Δεν υπήρξε όμως στιγμή στη ζωή του Yevgeny Khaldei που να έχει μετανιώσει για το γεγονός πως η φωτογραφία υπέστη αλλοιώσεις και κάθε φορά που τον ρωτούσε κάποιος θα απαντούσε ” είναι μια καλή φωτογραφία και σημαντική ιστορικά. Επόμενη ερώτηση“.

Alfred Eisenstaedt – Το φιλί του ναύτη, 1945

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και οι στρατιώτες στις 14 Αυγούστου 1945 επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα ευφορίας, το φιλί του ναύτη Glenn McDuffie με την άγνωστή του τότε νοσοκόμα Edith Shain προέκυψε αυθόρμητα στη μέση του δρόμου στην Times Square.

Η στιγμή απαθανατίστηκε από τον Alfred Eisenstaedt και έμεινε στην ιστορία ως “το φιλί του ναύτη”, συμβολίζοντας το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στις 27 Αυγούστου του 1945 η ασπρόμαυρη φωτογραφία έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό LIFE περνώντας στην αιωνιότητα.

” Ήμουν ευτυχισμένος! Άρχισα να τρέχω στους δρόμους και τότε είδα τη νοσοκόμα. Με είδε και αυτή να είμαι χαμογελαστός… Απλά την πλησίασα και τη φίλησα.

Δεν ανταλλάξαμε ούτε λέξη. Στη συνέχεια μπήκα στον σταθμό του τρένου και κατευθύνθηκα στο Μπρούκλιν“.

Με τον φωτογράφο να μην έχει κρατήσει τα στοιχεία τους, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια έως ότου αναγνωριστούν τα πρόσωπα της εμβληματικής φωτογραφίας.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θέλησαν να θέσουν εαυτούς ως τους πρωταγωνιστές της διάσημης φωτογραφίας. Η Eith Shain έστειλε επιστολή στον Alfred Eisenstaedt προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 ισχυριζόμενη πως είναι εκείνη που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Περιγράφοντας το περιστατικό σημείωνε πως δεν θα μπορούσε να μην του επιτρέψει να τη φιλήσει από τη στιγμή που είχε πολεμήσει και για εκείνη στον πόλεμο.

Από τη στιγμή που η πρωταγωνίστρια είχε αποκαλυφθεί, το περιοδικό LIFE στο τεύχος Αυγούστου του 1980 κάλεσε τον ναύτη να βγει επίσης μπροστά, αποκαλύπτοντας την ταυτότητά του. Την πατρότητα του πρωταγωνιστή διεκδίκησαν αρκετοί άνδρες και μόλις το 2008, στα 81 του χρόνια, αποδόθηκε στον Glenn McDuffie.

Έδινε μάλιστα μια άλλη διάσταση στο διάσημο φιλί, σημειώνοντας πως ήταν ενθουσιασμένος, καθώς με τη λήξη του πολέμου θα απελευθερωνόταν ο αδερφός του που κρατούνταν αιχμάλωτος από τους Γιαπωνέζους.

Σε αντίθεση μάλιστα και από τους ισχυρισμούς του φωτογράφου, σημείωνε πως παρέτεινε το φιλί για να έχει τη δυνατότητα να τους απαθανατίσει.

” Είδα έναν άνδρα να τρέχει προς το μέρος μας. Φοβήθηκα πως μπορεί να είναι κάποιος θυμωμένος σύζυγος ή φίλος που ερχόταν για να με χτυπήσει. Κοίταξα και είδα πως μας έβγαζε φωτογραφία και έτσι παρέτεινα το φιλί για να έχει τη λήψη“.

Robert Wiles – Η πιο όμορφη αυτοκτονία, 1947

Την Πρωτομαγιά του 1947, αφού εγκατέλειψε τον αρραβωνιαστικό της, η 23χρονη Evelyn McHale έγραψε ένα σημείωμα.

” Είναι πολύ καλύτερα χωρίς εμένα… δεν θα ήμουν καλή σύζυγος για κανέναν“. Έπειτα τράβηξε μια γραμμή και το έσβησε.

Πήγε στο παρατηρητήριο του Empire State Building και μέσα από την ομίχλη κοίταξε τον δρόμο, 86 ορόφους πιο κάτω. Απελπισμένη αλλά οπλισμένη με αποφασιστικότητα θέλησε να απελευθερωθεί από τις δυστυχίες της και πήδηξε.

Στην απέναντι μεριά του δρόμου, ο τότε φοιτητής φωτογραφίας Robert Wiles άκουσε τον εκκωφαντικό θόρυβο. Η νεαρή κοπέλα είχε προσγειωθεί σε μια λιμουζίνα των Ηνωμένων Εθνών.

Μόλις τέσσερα λεπτά μετά το θάνατο της Evelyn McHale ο φακός του Wiles απαθανάτιζε τη βία και τη γαλήνη του θανάτου.

Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό LIFE στις 12 Μαΐου 1947 και συχνά αναφέρεται με τον τίτλο “Η πιο όμορφη αυτοκτονία” (“The most beautiful suicide”).

Αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον εικαστικό καλλιτέχνη Andy Warhol σε ένα από τα έργα του με τίτλο Suicide (Fallen body). 

Bill Ray – Το Happy Birthday της Marilyn στον Kennedy, 1962

Στις 19 Μαΐου του 1962 η Marilyn Monroe, φορώντας ένα εκθαμβωτικό μακρύ φόρεμα, εμφανίστηκε στη σκηνή του Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και με μία παράσταση που έκοβε την ανάσα συνέδεσε για πάντα στην αμερικανική συνείδηση το σεξ με την πολιτική.

Για τους 15.000 θεατές που βρίσκονταν εκεί εκείνο το βράδυ, συμπεριλαμβανομένου και του φωτογράφου του LIFE Bill Ray, το “Happy Birthday” της Marilyn στον πρόεδρο Kennedy ενίσχυσε τις φήμες που τους ήθελαν να σχετίζονται ερωτικά. 

Η στιγμή που απαθανάτισε ο φακός του Ray έμελλε να είναι μία από τις σημαντικότερες στις βιογραφίες τόσο της Marilyn όσο και του προέδρου Kennedy, καθώς τραβήχτηκε λίγο καιρό πριν από το τέλος της σύντομης ζωής τους.

O Ray διηγείται το πώς κατάφερε να τραβήξει την πιο εμβληματική φωτογραφία της καριέρας του, ξεπερνώντας αμέτρητα εμπόδια.

” Ήμουν σε αποστολή για το περιοδικό LIFE και ένας από τους πολλούς φωτογράφους στο στάδιο. Ενώ η παράσταση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, η αστυνομία της Νέας Υόρκης, με οδηγίες της Μυστικής Υπηρεσίας, στρίμωχνε τους δημοσιογράφους όλους μαζί πίσω από ένα σχοινί. 

Ήξερα πως όλοι αυτοί πίσω από το σχοινί θα πάρουν την ίδια λήψη και αυτό δεν ήταν αρκετά καλό για το LIFE. Στριμώχτηκα ανάμεσα στους αστυνομικούς και ξεκίνησα να ψάχνω για μια καλύτερη θέση.

Προσπαθούσα να ανέβω προς τα πάνω, ένα επίπεδο κάθε φορά, ψάχνοντας για μια θέση όπου θα μπορούσα να έχω την Marilyn και τον JFK στο ίδιο πορτρέτο. Έμοιαζε σαν να σκαρφάλωνα για πάντα, ένιωθα σαν τον Lawrence Harvey στον Άνθρωπο της Μαντζουρίας.

Όταν βρήκα ένα σημείο για να ακουμπήσω τον φακό, μπορούσα να δω τον JFK μέσα από τον τηκεφακό αλλά το φάσμα της φωτεινότητας ήταν υπερβολικά μεγάλο. Δούλεψα με πυρετώδη ένταση κάθε δευτερόλεπτο που η Marilyn ήταν στη σκηνή, αλλά μόνο μια στιγμή ήταν πραγματικά μαγική.

Εκείνη τη στιγμή το Garden σκοτείνιασε. Έπειτα όλοι οι ήχοι σταμάτησαν. Απόλυτη σιωπή. Ένας πολύ φωτεινός προβολέας άναψε και εκεί ήταν η Marilyn Monroe, με το απαστράπτον φόρεμα. Χαμογελούσε και περίμενε για λίγο ενώ όλοι ήταν στην άκρη των καθισμάτων τους. Τότε, με τη μοναδική αισθησιακή φωνή της και κοιτάζοντας καθ’όλη τη διάρκεια τον JFK στην μπροστινή σειρά, τραγούδησε το “Happy Birthday Mr. President”.

Κανείς εκείνη τη νύχτα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σε δυόμιση μήνες η Marilyn θα βρισκόταν νεκρή από υπερβολική δόση και σε δεκαοχτώ μήνες ο Κέννεντυ θα έπεφτε θύμα δολοφονίας.

[Το φόρεμα της Marilyn, σχεδιασμένο από τον Jean Luis, δεν είχε κουμπιά, φερμουάρ ή κόπιτσες. Τα κομμάτια του ήταν ραμμένα μεταξύ τους πάνω στο σώμα της. Ήταν περίπου στο χρώμα του δέρματος και διακοσμημένο με χιλιάδες κρύσταλλα Swarovski. Δημοπρατήθηκε το 1999 στη Νέα Υόρκη και δόθηκε για περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Οι αγοραστές του αργότερα δήλωσαν πως θεώρησαν την αγορά τους “κλοπή” καθώς ήταν προετοιμασμένοι και διατεθειμένοι να πληρώσουν 3 εκατομμύρια].

Αν και η βραδιά ήταν μεγάλη και λαμπερή και το τραγούδι της Marilyn μικρό, ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου και εμού, θυμάται μόνο εκείνη, το τραγούδι, το φόρεμα και τα 45α γενέθλια του του JF Kennedy“.

Eddie Adams – Η εκτέλεση της Saigon, 1968

Αφού ο αρχηγός Αστυνομίας του νοτίου Βιετνάμ Nguyen Ngoc Loan σήκωσε το χέρι του και πυροβόλησε τον Βιετκόνγκ Nguyen Van Lem στο κεφάλι, προχώρησε προς τους ρεπόρτερ: ” Αυτοί οι τύποι σκοτώνουν πολλούς από τους ανθρώπους μας και νομίζω πως ο Βούδας θα με συγχωρήσει“.

Ο φακός του Eddie Adams απαθανάτισε την τραγική στιγμή και η εν λόγω φωτογραφία έγινε γρήγορα σύμβολο της βιαιότητας του πολέμου του Βιετνάμ.

Τραβηγμένη ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μετά το τράβηγμα της σκανδάλης, η φωτογραφία φαίνεται να απεικονίζει την ακριβή στιγμή του θανάτου. Με μια πιο προσεκτική ματιά μπορεί κανείς να διακρίνει τη σφαίρα που εξέρχεται από το κρανίο του άτυχου Βιετκόνγκ.

” Οι φωτογραφίες είναι το πιο ισχυρό όπλο στον κόσμο” έγραψε κάποτε ο Adams. Η φωτογραφία της εκτέλεσης του 1968 κατάφερε όχι μόνο να αποφέρει στον φωτορεπόρτερ της AP ένα βραβείο Πούλιτζερ αλλά και να επηρεάσει την αμερικανική κοινή γνώμη σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Ο ίδιος ο Adams ωστόσο δήλωσε πως ένιωθε συμπάθεια για τον σκοπευτή και ευχόταν να μην είχε δημοσιευθεί ποτέ η φωτογραφία.

” Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτή την φωτογραφία: ο αποδέκτης της σφαίρας και ο Nguyen Ngoc Loan. Ο Loan σκότωσε τον Βιετκόνγκ. Εγώ σκότωσα τον Loan με τη φωτογραφική μου μηχανή. Οι φωτογραφίες είναι τα πιο ισχυρά όπλα στον κόσμο.

Οι άνθρωποι τις πιστεύουν. Αλλά οι φωτογραφίες μπορούν να πουν ψέματα – ακόμη και χωρίς χειραγώγηση. Είναι μόνο μισές αλήθειες.

Αυτό που η φωτογραφία δεν είπε ήταν: “Τι θα έκανες αν ήσουν εσύ ο αρχηγός της Αστυνομίας εκείνη την ώρα, σε εκείνο τον τόπο, εκείνη τη ζεστή μέρα, και έπιανες τον “κακό” αμέσως αφού είχε σκοτώσει έναν, δύο, τρεις Αμερικανούς;“.

Huynh Cong “Nick” Ut – Το κορίτσι της Napalm, 1972

Ήταν 8 Ιουνίου του 1972 όταν το χωριό Trang Bang στο νότιο Βιετνάμ βομβαρδίστηκε με βόμβες ναπάλμ. Οι στρατιώτες φώναζαν στους κατοίκους του χωριού πως πρέπει να φύγουν από το σημείο. ” Θα μας βομβαρδίσουν και θα πεθάνουμε όλοι“.

Η 9χρονη τότε Phan Thi Kim Phuc, τα ρούχα της οποίας πήραν φωτιά, άρχισε να τρέχει στον δρόμο γυμνή, μαζί με άλλα παιδιά, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας από τον πόνο.

” Πονούσα φρικτά. Ο πόνος τρυπούσε το δέρμα και τους μύες μου. ‘Θα είμαι μια ζωή άσχημη. Δεν θα είμαι ποτέ ξανά φυσιολογική. Οι άνθρωποι θα με βλέπουν διαφορετικά’, σκέφτηκα και άρχισα να πετάω τα ρούχα από πάνω μου“.

Εκείνη τη στιγμή ο φωτογράφος του Associated Press Huynh Cong “Nick” Ut έστρεψε τον φωτογραφικό του φακό προς το μέρος του έντρομου πλήθους, αποτυπώνοντας τη φρίκη του Βιετνάμ.

Ο φωτογράφος έμελλε να γίνει και φύλακας – άγγελός της, αφού όταν έχασε τις αισθήσεις της, τη μετέφερε σε ένα μικρό νοσοκομείο. ” Έκλαιγα όταν την είδα να τρέχει. Αν δεν τη βοηθούσα, αν κάτι συνέβαινε και πέθαινε, νομίζω ότι θα αυτοκτονούσα“.

Μόλις στο γραφείο αντίκρισαν τη φωτογραφία φοβήθηκαν ότι θα κοπεί εξαιτίας της αυστηρής πολιτικής του πρακτορείου για το γυμνό.

Ο Horst Faas όμως ήξερε από την πρώτη στιγμή που την είδε πως αυτή θα ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Δικαιώθηκε που υποστήριξε τη δημοσίευση της φωτογραφίας, καθώς κέρδισε το βραβείο Pulitzer.

Από τότε η Kim έγινε αντιπολεμικό σύμβολο. Τα χρόνια πέρασαν αλλά τα όνειρά της να γίνει γιατρός έσβησαν όταν την υποχρέωσαν να φύγει από το Πανεπιστήμιο για να δίνει συνεντεύξεις.

” Ήθελα να ξεφύγω από εκείνη την φωτογραφία. Είχα καεί από τις βόμβες και ήμουν θύμα ενός πολέμου αλλά τώρα γινόμουν ξανά ένα άλλου είδους θύμα. Η καρδιά μου ήταν ακριβώς σαν ένα φλιτζάνι μαύρου καφέ.

Ευχόμουν να είχα πεθάνει σε εκείνη την επιδρομή μαζί με τον ξάδερφό μου και με τους συμπατριώτες στρατιώτες μου. Δεν ήθελα να ζω άλλο. Ήταν πολύ δύσκολο γα μένα να διαχειριστώ το μίσος, τον θυμό και την πίκρα μου“.

Ελευθερώθηκε όταν με τον σύζυγό της αυτομόλησαν στον Καναδά. Επικοινώνησε με τον Huynh Cong “Nick” Ut, που την αποκαλεί κόρη του, για να μοιραστεί μαζί του τα νέα και εκείνος την ενθάρρυνε να κοινοποιήσει την ιστορία της.

Εκδόθηκε ένα βιβλίο το 1999 και βγήκε ένα ντοκιμαντέρ με τον τρόπο που η ίδια ήθελε να αφηγηθεί τα όσα έζησε, ενώ της ζητήθηκε να γίνει Πρέσβης Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ για να βοηθήσει τα θύματα του πολέμου.

Therese Frare – Το νέο πρόσωπο του AIDS, 1990

Η εικόνα του David Kirby περιστοιχισμένου από μέλη της οικογένειάς του στο περιοδικό LIFE τον Νοέμβριο του 1990 είναι αυτή που ταυτίστηκε όσο καμία με την επιδημία του HIV/AIDS που μέχρι τότε είχε μολύνει εκατομμύρια ανθρώπους.

Οφείλεται σε αυτό το αχανές βλέμμα του χτυπημένου από την ασθένεια νέου που αποτύπωσε η με τον φωτογραφικό της φακό η Therese Frare.

Ήταν τον Ιανουάριο του 1990 που η Therese άρχισε να εργάζεται εθελοντικά στο Pater Noster House, ξενώνας για τους πάσχοντες από AIDS, όπου και γνώρισε τον Patrick Church “Peta”.

Εκείνος είχε αναλάβει τη φροντίδα του David που έμαθε ότι είχε προσβληθεί από τον ιό ενώ ζούσε στην Καλιφόρνια, μακριά από την οικογένειά του. Τότε επικοινώνησε με τους γονείς του για να επιστρέψει σπίτι, καθώς ήθελε όταν φύγει από τη ζωή να περιστοιχίζεται από την οικογένειά του.

“Μια ημέρα που είχα επισκεφθεί τον Peta τον ενημέρωσαν πως ο David πεθαίνει και με πήρε μαζί του. Έμεινα έξω από το δωμάτιο του David και κάποια στιγμή βγήκε η μητέρα του και μου ζήτησε να τους φωτογραφίσω ενώ έλεγαν το τελευταίο αντίο.

Μπήκα και στάθηκα ήσυχα στη γωνία, βλέποντας και απαθανατίζοντας τη στιγμή. Μετά ήξερα πως κάτι απίστευτο είχε συμβεί σε εκείνο το δωμάτιο, ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Όταν ρώτησα τον David αν μπορώ να βγάλω κάποιες φωτογραφίες μου είχε πει πως δεν έχει πρόβλημα αν δεν είναι για προσωπικό μου όφελος.

Μέχρι και σήμερα δεν παίρνω χρήματα για αυτή τη φωτογραφία. Αλλά ο David ήταν ακτιβιστής και ήθελε να γνωρίσει ο κόσμος το πόσο καταστροφικό είναι το AIDS για τις οικογένειες.

Ειλικρινά πιστεύω πως κατανοούσε περισσότερο το πόσο σημαντικές είναι αυτές οι φωτογραφίες. Ενώ εγώ εκείνη την περίοδο έλεγα “σιγά, ποιος θα δει αυτές τις φωτογραφίες;”.

Όταν δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Life απέσπασε θετικές κριτικές και το World Press Photo Award. Η οργισμένη αντίδραση προκλήθηκε δύο χρόνια αργότερα όταν η Benetton χρησιμοποίησε έγχρωμη εκδοχή της φωτογραφίας σε μια προκλητική διαφημιστική καμπάνια.

Οι γονείς του David δεν ξέχασαν ποτέ τον Peta -θετικός στον HIV- που φρόντιζε τον γιο τους. Η υγεία του επιδεινώθηκε στις αρχές του 1992 και η οικογένεια του David στάθηκε στο πλευρό του, ανταποδίδοντας τη φροντίδα που είχε προσφέρει στον γιο τους.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα τελευταία 20 χρόνια έχουν δει τη φωτογραφία του David τις τελευταίες του στιγμές πριν φύγει από τη ζωή περισσότεροι από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι.

Kevin Carter – Ο λιμός του Σουδάν, 1994

Ο Νοτιοαφρικανός φωτογράφος Kevin Carter, μέλος του Bang – Bang Club, πήγε στο Σουδάν για να αποτυπώσει με τον φακό του τη φρίκη του λιμού και της εξαθλίωσης.

Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με το θέαμα ενός μικρού κοριτσιού, εξαντλημένου από την πείνα, να προσπαθεί με όσες δυνάμεις διαθέτει να φτάσει στον σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ.

Έσκυψε για να τραβήξει μια λήψη των ματιών του σκελετωμένου κοριτσιού. Εκείνη τη στιγμή ένας γύπας προσγειώθηκε σε απόσταση 2-3 μέτρων, περιμένοντας τη στιγμή του θανάτου για να το κατασπαράξει.

Προσπάθησε να μην διώξει το αρπακτικό πουλί με κάποια του κίνηση μέχρι να απαθανατίσει με τον φωτογραφικό του φακό τη στιγμή. Ήθελε την καλύτερη δυνατή λήψη.

Όταν είχε το υλικό που ήθελε, κυνήγησε τον γύπα και συνέχισε να παρακολουθεί τον αγώνα επιβίωσης του μικρού κοριτσιού. Έκατσε κάτω από ένα δέντρο και άναψε τσιγάρο, ενώ μιλούσε στον Θεό και έκλαιγε.

“Είχε κατάθλιψη μετά. Έλεγε συνέχεια πως ήθελε να αγκαλιάσει την κόρη του” θυμάται η Silva που ήταν μαζί του στο ταξίδι.

Αργότερα, ο Kevin αποκάλυψε ότι περίμενε 20 λεπτά ελπίζοντας πως το αρπακτικό θα άνοιγε τα φτερά του. Το έργο του κέρδισε επαίνους αλλά και σκληρή κριτική. Η συγκεκριμένη φωτογραφία του χάρισε το βραβείο Pulitzer το 1994, ανοίγοντάς του τον δρόμο για σημαντικές συνεργασίες.

Στοιχειωμένος από τα όσα είχε αντικρίσει, τις εξαρτήσεις του από τα ναρκωτικά και τα οικονομικά προβλήματα, αυτοκτόνησε στα 33 του χρόνια, τρεις μήνες αφότου του απονεμήθηκε το βραβείο Pulitzer.

Richard Drew – Ο Falling Man, 2001

Η φωτογραφία του Richard Drew, που ονομάστηκε “The Falling Man”, έγινε εικόνα – σύμβολο της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου που συγκλόνισε τον κόσμο.

Μέχρι και σήμερα κανείς δεν γνωρίζει την ταυτότητα του ανθρώπου -ένας από τους πολλούς που επέλεξαν να πηδήξουν- της συγκεκριμένης φωτογραφίας.

Η απόλυτη αποτύπωση της φρίκης και της απελπισίας. Ανθρώπινες ψυχές που έχουν παγώσει στον αέρα, ενώ οδηγούνται στον θάνατο.

Ο Richard Drew εκείνο το πρωινό του 2001 κάλυπτε μια εκδήλωση για τον χώρο της μόδας όταν του τηλεφώνησε ο αρχισυντάκτης του για να πάει εσπευσμένα στο World Trade Center.

” Σήκωσα τη φωτογραφική μου μηχανή και ξαφνικά βλέπω ανθρώπους να πέφτουν από το World Trade Center. Η φωτογραφία είχε μια συμμετρία.

Είναι σαν να πέφτει με το κεφάλι. Το ένα του πόδι είναι ελαφρώς λυγισμένο στο γόνατο. Φαίνεται, όπως τον περιέγραψε ο Tom Junod από το Esquire, σαν ένα βέλος“.

Η επιλογή των New York Times να τη δημοσιεύσουν στην 7η σελίδα τους την επόμενη ημέρα επικρίθηκε έντονα. Για αρκετό καιρό είχε κατά μία έννοια μπει στο αρχείο έως ότου εμφανίστηκε ξανά σε άρθρο του Esquire το 2003.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως άρχισε να εκδηλώνεται έντονο ενδιαφέρον για την ταυτότητα του ανθρώπου της φωτογραφίας που τραβήχτηκε στις 9:41:15 εκείνου του τραγικού πρωινού.

Ο ρεπόρτερ της The Globe and Mail Peter Cheney επιχείρησε να λύσει τον γρίφο. Ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους έχει συνδεθεί ο άγνωστος άνδρας είναι ο Norberto Hernandez που εργαζόταν ως σεφ ζαχαροπλαστικής.

Η φωτογραφία μάλιστα δίχασε από τότε την οικογένεια του Norberto Hernandez. Όταν ο Peter Cheney πήγε στον αδερφό του Tino και την αδερφή του Milagros, και οι δύο συνέδεσαν το πρόσωπο της φωτογραφίας με τον αδερφό τους.

Είχε όμως εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση όταν πήγε με τη φωτογραφία στην κηδεία του, με τη μεγαλύτερη κόρη του Jacqueline να απαντά οργισμένα στον δημοσιογράφο, ενώ και η σύζυγός του Eulogia αρνείται να πιστέψει πως είναι εκείνος.

Ένα χαρακτηριστικό – κλειδί για την ανακάλυψη της ταυτότητας του άγνωστου άνδρα είναι το ανοιχτόχρωμο πορτοκαλί t-shirt που φορούσε και φαίνεται σε μια σειρά 12 λήψεων που απαθανάτισε με τον φακό του ο Drew.

” Εκείνο το πρωί φορούσε Old Navy εσώρουχο. Πράσινο. Μαύρες κάλτσες. Μπλε τζιν. Ένα ρολόι Casio και ένα μπλε Old Navy μπλουζάκι. Όχι πορτοκαλί” θυμάται η Eulogia.

Ένας άλλος όμως υπάλληλος των Windows, ο Jonathan Briley, συνήθιζε να φοράει πορτοκαλί μπλουζάκι και όπως σημείωσε η αδερφή του Gwendolyn θα του ήταν αδύνατο να αναπνεύσει επειδή είχε άσθμα.

Η ταυτότητα πάντως του ανθρώπου της φωτογραφίας δεν έχει επίσημα επιβεβαιωθεί.

Rich Lam – Το φιλί των επεισοδίων, 2011

Το σφύριγμα της λήξης του αγώνα χόκεϊ ανάμεσα στους Vancouver Canucks και τους Boston Bruins έβρισκε τους γηπεδούχους να χάνουν το Stanley Cup.

Οι ταραχές στους δρόμους του Βανκούβερ μετά την ήττα δεν άργησαν να ξεσπάσουν και οι αρχές ανέλαβαν δράση για να περιορίσουν τα επεισόδια.

Ο Scott Jones και η Alex Thomas θα βρεθούν πεσμένοι στον δρόμο από τις δυνάμεις των αστυνομικών. Το φιλί τους σε ένα “πολεμικό” σκηνικό που θα απαθανατίσει ο Rich Lam γίνεται μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες των τελευταίων χρόνων.

Ο πατέρας του νεαρού θα ανέβαζε τη φωτογραφία στην προσωπική του σελίδα στο Facebook μνημονεύοντας τη φράση “κάντε έρωτα, όχι πόλεμο” και θα αποκάλυπτε την ταυτότητα του Scott ως του Ρωμαίου της φωτογραφίας.

Δεν ήταν όμως λίγοι εκείνοι που αμφισβήτησαν τη γνησιότητά της, ενώ και ο ίδιος ο φωτογράφος προσπαθούσε να κατανοήσει τι είχε συμβεί τη στιγμή που απαθανάτισε το ζευγάρι.

Μάρτυρας του περιστατικού έδωσε τη δική του περιγραφή, σημειώνοντας πως οι δύο παρασύρθηκαν από τους αστυνομικούς στην προσπάθειά τους να μείνουν μαζί. Έπεσε πρώτα η κοπέλα και ο νεαρός προσγειώθηκε πάνω της. Η Alex πονούσε και έκλαιγε από το χτύπημα.

Το φιλί ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο της δοκιμασίας που μόλις είχαν περάσει, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει ο Scott την κοπέλα του.

” Επικρατούσε χάος. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ άρχισαν να μας απωθούν. Αφού σταμάτησα να τρέχω, παρατήρησα ότι πίσω από τις δυνάμεις των αστυνομικών δύο νέους πεσμένους στον δρόμο.

Αρχικά πίστεψα πως ένας από τους δύο είχε χτυπήσει. Ήξερα ότι είχα τραβήξει μια καλή φωτογραφία αλλά μόνο όταν επέστρεψα στο γραφείο διαπίστωσα με τον αρχισυντάκτη μου πως οι δύο νέοι φιλιούνται“, σημειώνει ο Rich Lam.

Η μητέρα του Scott είχε σοκαριστεί όταν είδε τη φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου, χωρίς όμως να έχει παράλληλα εκπλαγεί. ” Αυτός είναι ο γιος μας. Ζούσε πάντα στον δικό του κόσμο. Δεν συνδέεται με όσα συμβαίνουν γύρω του. Θα έπρεπε να πλημμυρίσει το σπίτι μου για να με παίξουν στις ειδήσεις και εκείνος χρειάστηκε μόνο να φιλήσει μια όμορφη κοπέλα“.