Κορονοϊός: Τι συμβαίνει με τη διαλογή ασθενών

Οι δεκάδες καθημερινοί θάνατοι σε συνδυασμό με την πίεση στο σύστημα υγείας, έχουν φουντώσει τα σενάρια αλλά και τις καταγγελίες ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις ασθενών με κορονοϊό οι οποίοι δεν έλαβαν την αγωγή η οποία θα μπορούσε να τους σώσει τη ζωή. Το θέμα αυτό ανακινήθηκε και πάλι, αν και ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας ήταν απόλυτα ξεκάθαρος για την πρακτική που ακολουθείται σε περιπτώσεις ιδιαίτερα σοβαρών περιστατικών με μηδενικές ελπίδες επιβίωσης.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι γιατροί και το σύνολο των υγειονομικών βιώνουν δραματικές στιγμές την τρέχουσα περίοδο, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να σώσουν ζωές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός των αεροδιακομιδών που έγιναν προκειμένου να σωθούν άνθρωποι με ιδιαίτερα επιβαρυμένη υγεία. Μάλιστα ένας εξ αυτών δεν τα κατάφερε παρά την διακομιδή του, που σημαίνει παρά το γεγονός ότι υπήρχαν έτσι κι αλλιώς λίγες ελπίδες, δεν “επισπεύθηκε” η διαδικασία κατάληξης. Την ίδια ώρα πρόσφατα έλαβε εξιτήριο μια ηλικιωμένη 102 ετών, ενώ υπάρχουν και διασωληνωμένοι για εβδομάδες που αν και η εικόνα τους δεν είναι καλή, δεν αποφασίζεται η αποσωλήνωσή τους προκειμένου να απελευθερωθεί κάποια πολύτιμη κλίνη.

Τα γεγονότα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι δεν υπάρχει το ενδεχόμενο της επιλογής. Αυτό αποτελεί έτσι κι αλλιώς πρακτική για πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Σχετικά με το θέμα αυτό μάλιστα, στη συνέντευξη τύπου που είχε γίνει από τους Μητσοτάκη – Τσιόδρα όταν ξεκινούσε το lockdown, ο καθηγητής είχε σημειώσει: “Από τη μεγάλη εμπειρία που έχω όλα αυτά τα χρόνια στην Πατρίδα και σαν γιατρός να πω ότι κάθε χρόνο στην γρίπη, και την εποχική γρίπη, αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στη χώρα μας και φυσικά και στην καθημερινή ιατρική πρακτική, ότι ο γιατρός, σε συνεννόηση με το οικογενειακό περιβάλλον, σε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι υπερήλικας, έχει πολλαπλά προβλήματα υγείας, έναν άνθρωπο ο οποίος θα ταλαιπωρηθεί ενδεχομένως και θα παραταθεί η διαδικασία του θανάτου παρά η ίδια η ζωή, γίνεται η επιλογή αυτή στην καθημερινή πράξη, στις κλινικές, στα νοσοκομεία μας”.

Συμπλήρωσε δε ότι: “Είχαμε μελετήσει πριν χρόνια με μία ομάδα επιδημιολόγων στον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας αυτό το φαινόμενο ακριβώς για τη γρίπη και πραγματικά διαπιστώνουμε ότι κάθε χρόνο γιατί δεν έφταναν οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στην κορύφωση του κύματος της γρίπης για όλους τους ασθενείς να νοσηλευτούν. Και φυσικά οι γιατροί, σε συνεννόηση με τους ασθενείς, έκαναν και επιλογή των ανθρώπων οι οποίοι θα διασωληνώνονταν και θα προχωρούσαν σε αυτή τη διαδικασία, που καμία φορά ήταν και παρατεταμένη διαδικασία θανάτου -να το τονίσω- και όχι παράταση της ζωής. Ποιοτικής ζωής, να το πω αυτό. Έκαναν χρήση αυτής της επιλογής. Και αυτό βέβαια το κάνουν οι γιατροί πάντα με βαθιά συναίσθηση του καθήκοντος και με βαθιά συναίσθηση του ποιον βοηθά καλύτερα. Φυσικά η ενίσχυση του Συστήματος Υγείας είναι απαραίτητη. Χαιρόμαστε σαν επιστήμη και πιέζουμε για αυτή να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη και μεγαλύτερη και υψηλότερη, ώστε να μην υπάρχει αυτό το δίλημμα”.

Ο καθηγητής ανέφερε ακόμη ότι: “Στην καθημερινή πρακτική πολλές φορές το αντιμετωπίζουμε σε ανθρώπους με πολλαπλά προβλήματα υγείας, υπερήλικες που πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε να υπάρχει και ποιοτική μετάβαση και προς το θάνατο. Όχι μόνο μια παράταση της ζωής η οποία είναι βάρβαρη και η οποία οδηγεί και σε επιπλοκές και σε μια παράταση διαδικασίας του ίδιου του θανάτου. Ο θάνατος είναι ένα γεγονός στη ζωή μας που το αποδεχόμαστε με βαθιά ταπείνωση εμείς οι γιατροί”.