Πότε θα σταματήσουν οι Ολυμπιονίκες να σπάνε τα ρεκόρ

Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024 βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στο Παρίσι.

Και μπορεί τόσο εμείς, οι τηλεθεατές, όσο και η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών, να θέλουμε να σπάσουν τα περισσότερα ρεκόρ στη συγκεκριμένη διοργάνωση, όμως αυτό δεν είναι απλό, για πολλούς λόγους.

Στη σφυροβολία έχει ήδη κριθεί αυτό το αποτέλεσμα, καθώς το άθλημα ολοκληρώθηκε και κανείς δεν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ που κρατάει από το 1986. Ωστόσο, οι αθλητές ξεπερνούν συχνά τον εαυτό τους σε άλλα αθλήματα, όπως το σπριντ 400 μέτρων.

Οι βιοφυσικοί περιορισμοί των μυών, αλλά και άλλοι παράγοντες, όπως ο χρόνος αντίδρασης, θα μπορούσαν να θέσουν όριο στα ανθρώπινα ρεκόρ, εξηγούν ειδικοί στο Live Science.

Ωστόσο, οι καινοτόμες τεχνικές και τα επιστημονικά βελτιωμένα αθλητικά ρούχα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους αθλητές να συνεχίσουν να ξεκλειδώνουν νέα επίπεδα επιδόσεων.

Οι περιορισμοί των μυών στους πρωταθλητές

Οι Ολυμπιονίκες συχνά διαθέτουν εντυπωσιακούς μύες, αλλά αυτοί δεν βοηθούν απαραίτητα σε βελτίωση της αθλητικής ικανότητας και του αποτελέσματος.

Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι μύες χάνουν την αποτελεσματικότητά τους καθώς μεγαλώνουν.

Ο Kevin Murach, ερευνητής μυών στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας, δήλωσε επίσης ότι οι πιο αποτελεσματικοί μύες συστέλλονται κατά μήκος μιας γραμμής μεταξύ δύο τενόντων.

Ωστόσο, καθώς επεκτείνονται, οι μύες συστέλλονται σε μια λιγότερο αποδοτική λοξή γωνία.

Συνολικά, η μεγαλύτερη μυϊκή μάζα παράγει επιπλέον δύναμη, αλλά οι αποδόσεις μειώνονται καθώς η μυϊκή μάζα συνεχίζει να αυξάνεται και οι μύες τελικά θα πλησιάσουν ένα σκληρό όριο στο τι μπορούν να επιτύχουν ως απόδοση.

Επιπλέον, οι τεράστιοι μύες θα μπορούσαν ακόμη και να περιορίσουν τους αθλητές σε ορισμένα αθλήματα, όπως το σπριντ.

Από τη μία πλευρά, οι διευρυμένοι μύες προικίζουν έναν σπρίντερ με περισσότερη δύναμη και έτσι τον βοηθούν να ξεπεράσει την αδράνεια (την τάση ενός αντικειμένου σε ηρεμία να παραμένει σε ηρεμία) κατά την εκκίνηση.

Ωστόσο, «υπάρχει πιθανώς ένα σημείο στο οποίο δεν θέλετε οι μύες σας να είναι εξαιρετικά μεγάλοι», δήλωσε ο Murach. «Δεν θα θέλατε να έχετε τόσους πολλούς ώστε να γίνουν άγκυρα και να σας τραβάνε προς τα κάτω».

Εκτός από το μέγεθος των μυών, ο κυρίαρχος τύπος μυϊκής ίνας ενός αθλητή μπορεί να επηρεάσει την απόδοσή του.

Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι μυϊκών ινών: οι μυϊκές ίνες ταχείας συστολής και οι μυϊκές ίνες βραδείας συστολής (ή σύσπασης).

«Αν κοιτάξετε έναν σπρίντερ έχει υψηλό ποσοστό ινών ταχείας συστολής σε αντίθεση με έναν μαραθωνοδρόμο, ο οποίος έχει υψηλό ποσοστό ινών βραδείας συστολής», εξηγεί ο John Hawley, φυσιολόγος άσκησης και επικεφαλής του Ερευνητικού Προγράμματος Άσκησης και Διατροφής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας.

Οι ίνες ταχείας συστολής είναι πλουσιότερες σε αποθήκες ενέργειας, παράγουν πιο εκρηκτικές κινήσεις και κουράζονται πιο γρήγορα από αυτούς της βραδείας σύσπασης.

Αυτό επιβάλλει ένα όριο ταχύτητας στα αθλήματα υψηλής αντοχής, όπως το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων.

Εξαιτίας αυτού, «δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ποτέ σε ένα σημείο όπου θα μπορείτε να τρέξετε έναν μαραθώνιο με ρυθμό σπριντ», δήλωσε ο Murach.

Η μεγάλη σημασία της τεχνικής και του εξοπλισμού

Οι μύες θέτουν ένα ανώτατο όριο στο πόσο σκληρά μπορούν να δουλέψουν οι αθλητές, αλλά η απόδοση εξαρτάται επίσης από το τι κάνουν οι αθλητές με τους μύες τους.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, ο Dick Fosbury χρησιμοποίησε μια καινοτόμο στρατηγική για το άλμα εις ύψος που κυριολεκτικά ανέβασε τον πήχη.

Αντί να πετάξει μπροστά πάνω από τον στύλο, γύρισε το σώμα του στη μέση της «πτήσης».

Το άλμα προς τα πίσω του επέτρεψε να σχηματίσει τόξο στο σώμα του και να χαμηλώσει το κέντρο βάρους του, ώστε να μπορέσει να πηδήξει πάνω από τον στύλο με λιγότερη προσπάθεια.

Πέντε χρόνια αργότερα, ο Dwight Stones τελειοποίησε το «Fosbury flop» και ξεπέρασε το παγκόσμιο ρεκόρ άλματος σε ύψος χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο.

«Τώρα δεν θα βρείτε άλτη του ύψους στον κόσμο που να μην χρησιμοποιεί αυτή την τεχνική», δήλωσε ο Hawley.

Οι βελτιώσεις στον αθλητικό ρουχισμό μπορούν επίσης να ενισχύσουν σημαντικά τις επιδόσεις.

Για παράδειγμα, οι αθλητές που φορούσαν μαγιό με επίστρωση πολυουρεθάνης κατέρριψαν 25 παγκόσμια ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 που έγιναν στο Πεκίνο.

Μια υπόθεση είναι ότι «το πάνελ πολυουρεθάνης που επικαλύπτει το ύφασμα θα μπορούσε να αποτρέψει τον αέρα στο ύφασμα από το να διαφύγει από το μαγιό όταν ο αθλητής εισέρχεται στο νερό», δήλωσε η Ada Ferri, μηχανικός κλωστοϋφαντουργίας στο Πολυτεχνείο του Τορίνο στην Ιταλία.

«Μια μικροσκοπική ποσότητα παγιδευμένου αέρα θα μπορούσε να δώσει στους διαγωνιζόμενους ένα πλεονέκτημα. Καθώς οι αγώνες κερδίζονται με διαφορά μερικών εκατοστών του δευτερολέπτου, ακόμη και άνωση μερικών χιλιοστών μπορεί να είναι καθοριστική», εξηγεί η Ferri.

Τα μαγιό από πολυουρεθάνη απαγορεύτηκαν αργότερα από τους αγώνες, το 2010.

Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τους αθλητές να ξεπερνούν τα ρεκόρ, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι πραγματικές επιδόσεις των κολυμβητών δεν έχουν ακόμη φτάσει στο ανώτατο όριο.

Από το 2016, τα παπούτσια που είναι εξοπλισμένα με πάτους από άνθρακα μπορούν να δώσουν στους δρομείς ένα πλεονέκτημα.

Αυτός ο τύπος υποδημάτων περιορίζει την απώλεια ενέργειας μέσω της αντικραδασμικής ενδιάμεσης σόλας του παπουτσιού, πράγμα που σημαίνει ότι ο δρομέας πρέπει να καταβάλει λιγότερη προσπάθεια για να τρέξει πιο γρήγορα.

Η World Athletics, ένας οργανισμός ομοσπονδιών στίβου, επιτρέπει στους αθλητές να αγωνίζονται με αυτά τα παπούτσια, εφόσον η βάση αφρού δεν είναι υψηλότερη από περίπου 4 εκατοστά, οπότε είναι πιθανό αυτό το αθλητικό ένδυμα να οδηγήσει σε νέα ρεκόρ τρεξίματος.

Θα σπάσουν κι άλλα ρεκόρ;

Άλλοι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την απόδοση, είναι η διατροφή ενός αθλητή, η ψυχολογική του κατάσταση ή ο τρόπος προπόνησης.

Για παράδειγμα, οι ποδηλάτες και οι δρομείς προπονούνται σε μεγάλα υψόμετρα, οδηγώντας το σώμα τους να παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια που μεταφέρουν οξυγόνο.

Ωστόσο, η Ferri υποστήριξε ότι αυτοί οι πρόσθετοι παράγοντες παράγουν αργή και σταδιακή πρόοδο στην απόδοση και τα τεράστια άλματα τείνουν να συνδέονται με ανακαλύψεις στον σχεδιασμό υλικών και εξοπλισμού.

Ιστορικά, περισσότεροι άνδρες από ό,τι γυναίκες έχουν αγωνιστεί σε αθλήματα και ολυμπιακά αγωνίσματα.

Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας σχετικά με τις αθλητικές επιδόσεις έχει βασιστεί στην ανατομία των ανδρών και υπάρχει έλλειψη δεδομένων για τη γυναικεία φυσιολογία.

Η εκμάθηση καλύτερων μεθόδων προπόνησης που απευθύνονται ειδικά στις γυναίκες αθλήτριες θα μπορούσε να επιφέρει τα μεγαλύτερα κέρδη στην απόδοση, υποθέτει η Ferri.

«Για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, το ποσοστό των αθλητριών και των αθλητών θα είναι πιο κοντά στο ίσο. Όσο περισσότερες αθλήτριες αγωνίζονται, τόσο πιο πιθανό είναι κάποιες από αυτές να ξεπεράσουν προηγούμενα ορόσημα, οπότε μια ισόρροπη κατανομή μεταξύ των δύο φύλων θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερα νέα ρεκόρ», συμπληρώνει η ίδια.

Ο Hawley σημείωσε ότι ιστορικά, οι περισσότερες πρόοδοι στις αθλητικές επιδόσεις παραβιάστηκαν μέσω της δοκιμής και του λάθους και οι επιστήμονες άρχισαν αργότερα να μελετούν τους λόγους για τους οποίους συνέβησαν. Όμως η επιστήμη έχει πλέον αυξανόμενη παρουσία στον αθλητισμό.

Με την παρακολούθηση περισσότερων δεδομένων, «θα έχουμε ένα χρυσωρυχείο πληροφοριών που οι αθλητές και οι προπονητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να λάβουν τεκμηριωμένες αποφάσεις σχετικά με τις στρατηγικές στην προπόνηση και τον αγώνα».

Και αυτό μπορεί να εξορθολογήσει νέες ανακαλύψεις που ωθούν τους αθλητές να κάνουν νέα ρεκόρ όλων των εποχών.