Θρασκιά για καρκίνο του μαστού: Γιατί δικαιούμαστε τα ομορφότερα “ταξίδια” ζωής

Καρκίνος του Μαστού. Ένα «ταξίδι», αμέτρητες ιστορίες. Ιστορίες πόνου, φόβου, θάρρους, αντοχής, ελπίδας. Ιστορίες γυναικών που νοσούν και δίνουν κάθε μέρα σκληρές μάχες, γυναικών που ζουν με την αγωνία της νόσου ή της εξέλιξής της, γυναικών που νόσησαν και τα κατάφεραν, γυναικών που έχουν «φύγει». Αλλά και ιστορίες των οικογενειών τους, των αγαπημένων τους, που δοκιμάζονται ή δοκιμάστηκαν και που τώρα χρειάζονται ενδυνάμωση.

Σε αυτό το «ταξίδι», και καθ’ όλη τη διάρκειά του, δεν μπορούμε παρά να είμαστε όλοι μαζί. Όχι μόνο σήμερα, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, αλλά κάθε μέρα.

Η Πολιτεία. Να δεσμευτεί για την πρόληψη, να εγγυηθεί την ολόπλευρη στήριξη – από το πρώτο εύρημα ή σύμπτωμα έως και το στάδιο της παρακολούθησης ή της ίασης. Να εγκύψει η κυβέρνηση επιτέλους στα προβλήματα και τις ανεπάρκειες των δημόσιων δομών υγείας, αντί να επιδίδεται στην περαιτέρω απαξίωσή τους, και να επενδύσει στο ανθρώπινο δυναμικό τους. Γιατί οι πολύμηνες καθυστερήσεις, οι λίστες αναμονής, οι τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και υγειονομικό προσωπικό, η μη διασφάλιση ποιοτικών υπηρεσιών είναι που οδηγούν -όπως προκύπτει κι από πρόσφατη έρευνα- τα τελευταία χρόνια τις περισσότερες γυναίκες στην χώρα μας να αναζητήσουν διάγνωση και θεραπεία στον ιδιωτικό τομέα.

Να διασφαλίσει το κατάλληλο πλαίσιο για την εργασία των γυναικών με καρκίνο και να μεριμνήσει για την ποιότητα στην καθημερινότητά τους και τη φροντίδα της ψυχικής τους υγείας. Να καταπολεμήσει το στίγμα. Βεβαίως, οι δράσεις για την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού, και φυσικά η υλοποίηση προγραμμάτων, ώστε να παρέχονται δωρεάν προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις.

Ήδη, επί ΣΥΡΙΖΑ είχε καθιερωθεί η δωρεάν ψηφιακή μαστογραφία, μετά από πρωτοβουλία γυναικών βουλευτών όλων των κομμάτων με επικεφαλής την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. Αυτό που απαιτείται, πέρα και πάνω απ’ όλα, είναι μία εθνική, ολιστική πολιτική για τον καρκίνο. Κι αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να είναι καθολική -να αφορά όλες κι όχι συγκεκριμένες ηλικίες, να υλοποιείται με δημόσιους πόρους, σε όλο το φάσμα των υπηρεσιών.

Όλες εμείς. Να αγκαλιάσουμε το σώμα μας‧ να το «ακούμε», να το παρακολουθούμε και να μην το παραμελούμε. Με εμπιστοσύνη στην επιστήμη και στη δύναμη της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης. Χωρίς να φοβόμαστε αλλά και χωρίς να εφησυχάζουμε.

Όλοι εμείς. Συνοδοιπόροι σε αυτό το «ταξίδι». Κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει τα βαθιά, δύσκολα συναισθήματα που βιώνει μία γυναίκα όταν κρατάει στα χέρια της μια διάγνωση που εμπεριέχει τις λέξεις: Καρκίνος του μαστού. Κανένας δεν μπορεί να συλλάβει την ένταση των μοναχικών στιγμών, κατά τις οποίες μια μαμά αναμετριέται με την αγωνία τι θα απογίνουν τα παιδιά της αν εκείνη φύγει.

Κανένας δεν μπορεί να νιώσει τον τρόμο μιας νεαρής γυναίκας στη σκέψη ότι απειλείται η επιβίωσή της, όταν εκείνη το μόνο που λαχταράει είναι να ζήσει. Κανένας δεν μπορεί να ακούσει τα κλάματα τις σκληρές νύχτες και τα ουρλιαχτά του φόβου που παραλύει την ψυχή. Κανένας δεν μπορεί να φτάσει στο ύψος των δυνάμεών μιας γυναίκας που συχνά ανακαλύπτει στη διαδρομή προς τον καινούργιο εαυτό της που σμιλεύεται μέσα από τις πληγές στο σώμα και την ψυχή.

Μπορούμε όμως όλοι εμείς, να ακούσουμε, να συμπονέσουμε, να παρηγορήσουμε, να αγωνιστούμε, να φωνάξουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας και να διεκδικήσουμε την καλύτερη δυνατή φροντίδα για μία γυναίκα που νοσεί από καρκίνο του μαστού, μέχρι την οριστική ίαση. Φροντίδα ολόπλευρη και ουσιαστική, στο σώμα και την ψυχή της. Να γίνουμε το δίχτυ ασφάλειας για εκείνη και τα προστατευόμενα μέλη της οικογένειάς της.

Να μην νιώσει αβοηθητότητα καμία, στην κάθε της μέρα μέχρι το τέλος της θεραπείας της. Και να μάθουμε από εκείνη όχι μόνο το όνομά της και την ιστορία της, αλλά και όσα πολύτιμα έμαθε βαδίζοντας αυτό τον συγκλονιστικό δρόμο. Να σταθούμε έμπρακτα δίπλα της, μέχρις ότου αυτή συνεχίσει τη ζωή με τον καινούργιο της εαυτό στους πολλαπλούς της ρόλους – ως κόρη, σύντροφος, φίλη, εργαζόμενη, μητέρα…

Μόνο αν είμαστε ουσιαστικά όλοι μαζί, μόνο αν το κράτος διασφαλίσει ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας, την καθολική κάλυψη και την ισότητα στο κοινωνικό αγαθό της Υγείας, θα μπορούμε να μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο σύστημα υπηρεσιών για τον καρκίνο του μαστού, που θα καλύπτει από την πρωτογενή πρόληψη και την πρώιμη διάγνωση μέχρι την απρόσκοπτη πρόσβαση στα σύγχρονα θεραπευτικά σχήματα, την κατ’ οίκον φροντίδα, τη στήριξη της ψυχικής υγείας.

Μόνο τότε δεν θα μας φοβίζουν οι λέξεις.

Μόνο τότε θα προασπίσουμε για κάθε γυναίκα, για κάθε κορίτσι, για τα παιδιά μας, το δικαίωμα να ζήσουν καλύτερα, να κάνουν τα ομορφότερα «ταξίδια» ζωής.